πώς έγινε η ζωή μας έτσι?
πώς την καταντήσανε? πώς μας καταντήσανε?
ξεκίνησα και εγώ να φτιάξω αυτό το ταπεινό χώρο στο διαδύκτιο με σκοπό τέλος πάντων να τον ενημερώνω, αν όχι κάθε μέρα τουλάχιστον κάθε δυό και ανακαλύπτω ότι έχουμε γίνει απο το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που κλείνουμε τα μάτια μας, ανθρωπάκια σε μία πρίζα και στην κυριολεξία στην τσίτα. Και να πεις ότι όλα αξίζουν να τρέχουμε έτσι ... κάθε άλλο. Το διαπιστώνεις μόνο όταν φύγεις από αυτή την καταραμένη πόλη και συγκρίνεις την ζωή σου με αυτή των ανθρώπων, όχι απαραίτητα στα χωριά, αλλά σε άλλα μικρότερα αστικά κέντρα. Εκει οι ρυθμοί είναι χαμηλότεροι ασύγκριτα πιό ανθρώπινοι.
Δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Εμεις φτάιμε για την κατάντια μας αυτή . Εμείς και αυτοί που βρίσκονται από πάνω. Γιατί στο τέρας που λέγεται πρωτέυουσα όλα είναι περισσότερο πολύπλοκα. Ολα είναι πληθωριστικά και παραφουσκωμένα. Σαν τους δρόμους που δεν μπορόυμε πλέον να κυκλοφορήσουμε. Και το μόνο που μας δίνουν (για ψευδάισθηση) είναι η κατανάλωση και η δήθεν διασκέδαση.
Ομως εγώ προσπαθώ σε πείσμα, να φιλτράρω όσο μπορώ τα άχρηστα και τα περιττά ώστε να γεννήσω τον δικό μου χρόνο και να τον κάνω ότι θέλω εγώ. Οπως το να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές για τους φίλους που επισκέπτονται την φωλιά του Σταυραετού.
Και όπως τώρα που η αετίνα μου με φωνάζει και μου ζητάει να την βοηθήσω να σπάσουμε καρύδια να έχουμε για τον χειμώνα που έρχεται.:-)
Ο χειμώνας που μύρισε για πρώτη φορά φέτος, τα πρώτα χιόνια του που ακουμπάνε τις γύρω κορφές. (έχετε προσέξει το χιόνι να μυρίζει όταν πλησιάζει?)
Να είστε όλοι καλά και καλό Χειμώνα να έχουμε.
πώς την καταντήσανε? πώς μας καταντήσανε?
ξεκίνησα και εγώ να φτιάξω αυτό το ταπεινό χώρο στο διαδύκτιο με σκοπό τέλος πάντων να τον ενημερώνω, αν όχι κάθε μέρα τουλάχιστον κάθε δυό και ανακαλύπτω ότι έχουμε γίνει απο το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που κλείνουμε τα μάτια μας, ανθρωπάκια σε μία πρίζα και στην κυριολεξία στην τσίτα. Και να πεις ότι όλα αξίζουν να τρέχουμε έτσι ... κάθε άλλο. Το διαπιστώνεις μόνο όταν φύγεις από αυτή την καταραμένη πόλη και συγκρίνεις την ζωή σου με αυτή των ανθρώπων, όχι απαραίτητα στα χωριά, αλλά σε άλλα μικρότερα αστικά κέντρα. Εκει οι ρυθμοί είναι χαμηλότεροι ασύγκριτα πιό ανθρώπινοι.
Δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Εμεις φτάιμε για την κατάντια μας αυτή . Εμείς και αυτοί που βρίσκονται από πάνω. Γιατί στο τέρας που λέγεται πρωτέυουσα όλα είναι περισσότερο πολύπλοκα. Ολα είναι πληθωριστικά και παραφουσκωμένα. Σαν τους δρόμους που δεν μπορόυμε πλέον να κυκλοφορήσουμε. Και το μόνο που μας δίνουν (για ψευδάισθηση) είναι η κατανάλωση και η δήθεν διασκέδαση.
Ομως εγώ προσπαθώ σε πείσμα, να φιλτράρω όσο μπορώ τα άχρηστα και τα περιττά ώστε να γεννήσω τον δικό μου χρόνο και να τον κάνω ότι θέλω εγώ. Οπως το να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές για τους φίλους που επισκέπτονται την φωλιά του Σταυραετού.
Και όπως τώρα που η αετίνα μου με φωνάζει και μου ζητάει να την βοηθήσω να σπάσουμε καρύδια να έχουμε για τον χειμώνα που έρχεται.:-)
Ο χειμώνας που μύρισε για πρώτη φορά φέτος, τα πρώτα χιόνια του που ακουμπάνε τις γύρω κορφές. (έχετε προσέξει το χιόνι να μυρίζει όταν πλησιάζει?)
Να είστε όλοι καλά και καλό Χειμώνα να έχουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου