Babel

Για διαφόρους προσωπικούς λόγους είχα πολύ καιρό να πάω κινηματογράφο.
Τελικά χθές νωρίς το βράδυ εντελώς ξαφνικά προέκυψε κενό χρόνου και είπαμε εγώ και η αετίνα μου να πετάξουμε μέχρι το Δέλτα του Φαλήρου να επισκεφτούμε το νέο multiplex και κυρίως την προσβασιμότητά του. Δυστυχώς τα multiplex είναι μέχρι τώρα οι μόνοι εγγυημένοι κινηματογράφοι από την άποψη της προσβασιμότητας. Ετσι μέχρι τώρα σινεφιλ τανίες (ή χαμηλής εμπορικότητας) τις χάνω και περιμένω μόνον αργότερα να τις πετύχω στο γυαλί και πάλι προχωρημένες ώρες.
Τέλος πάντων πήγαμε και φυσικά είδαμε ότι και σε αυτό το multiplex απο προσβασιμότητα όλα εντάξει. Εμφαση όπως πάντα ο στόχος προς το νεανικό κοινό. Προσωπικά δεν θα διάλεγα να κάτσω κάπου εκεί μέσα. Δεν είναι του στυλ μου ακόμα και ο φωτισμός.
Μιά που πήγαμε όμως δεν βλέπουμε και τίποτα? Κοιτάμε και συμπτωματικά ξεκινούσε μετά από λίγο το Babel. Βουρ για μέσα γιατί ήταν από τα υποψήφια να δούμε.
Η ταινία ανήκει στην κατηγορία του σκεπτόμενου Hollywood, αγγίζει δηλαδή τα όρια του σινεφιλ. Αποτελεί δημιούργημα του ίδιου σκηνοθέτη των "21 γραμμαρίων" δηλ του Alejandro Gonzalez Inarritu, ταινία πουσημειωτέον με είχε καθηλώσει. Ο τρόπος σκηνοθεσίας δεν διέφερε και εδώ-σπονδυλωτές αλληλένδετες ιστορίες και χρονικό μπρος πίσω. Προσωπικά αυτό το στυλ μου αρέσει αρκεί να είναι σφικτοδεμένο γιατί αλλιώς μπορέι να ψάχνεσαι με το σενάριο και το μπρος πίσω των γεγονότων. Είχαμε λοιπόν και εδώ μία από τα ίδια (την τρίτη φορά όμως ο ταλαντούχος σκηνοθέτης γνώμη μου είναι ότι πρέπει να αλλάξει κάτι στη συνταγή).
Εδω ο κοινός παρονομαστής ήταν ένα όπλο φονικού βεληνεκούς, παιχνίδι στα χέρια δύο μικρών παιδιών αδελφών σε χωριό στη έρημο του Μαρόκου.Παρονομαστής που συνδέει κατά μοιραίο τρόπο τρεις ίστορίες οικογενειών που ζουν το δικό τους δράμα στους δικούς τους κόσμους. ΗΠΑ στα σύνορα με Μεξικό, Μαρόκο, Ιαπωνία (Τόκυο).
Μοτίβο επαρχιακής ζωής στην Μαροκινή επαρχία αριστουργηματικά δοσμένο, το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης και εργασίας στις ΗΠΑ από το Μεξικό (μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικάνοι έχουν δικό τους αγκάθι στη γαστέρα με αυτό το γεγονός χρόνια τώρα), το σύγχρονο ζευγάρι των αμερικάνων και πως δραπετεύουν μήπως και περισώσουν κάτι από τον γάμο τους που διαλύεται, η δραματική ζωή της κωφάλαλης έφηβης στην καρδιά της ιαπωνικής πρωτέυουσας που παρόλο τον σύγχρονο τρόπο ζωής και τον τεχνολογικό παράδεισο, η κοινωνία ακόμα και ο πατέρας της φαίνονται να μη της προσφέρουν τίποτα κάνοντας την να κυνηγάει ερωτικές χείμαιρες, όλα αυτά δοσμένα με συχνά ευέλικτα πηδήματα ώστε να σε κρατούν σε διαρκές ενδιαφέρον .
Είναι μιά ταινία της κακής συγκυρίας, της μοναξιάς και της ωμής πραγματικότητας. Νοιώθεις εκ των προτέρων ότι το τέλος μπορεί και να μην είναι αυτό που θα ήθελες, ή μάλλον κάτι διαφορετικό, ή ακόμα ίσως κρύβοντας την έκπληξη του σκηνοθέτη. Δεν είναι όμως τίποτα από αυτά ή μπορεί να είναι και όλα μαζί, αφήνοντας σου μιά γλυκόπικρη γεύση. Σημασία όμως δεν έχει το τέλος, αλλά η διαδρομή μέχρι εκεί, και αυτό είναι που κάνει την ταινία να αξίζει.
Αριστο καστ ειδικά των άγνωστων ethnic ηθοποιών που σε κάνουν να παραβλέπεις τους κράχτες Μπρατ Πιτ και Κειτ Μπλάνσετ (το ζευγάρι των Αμερικανών), που απλά παίζουν καλά και που ευτυχώς έχουν και τους μικρότερους ρόλους σε διάρκεια.
Η μουσική χωρίς να εντυπωσιάζει δίνει τις σωστες πινελιές στην εικόνα (αν και θα την περίμενα να γεμίζει περισσότερα σημεία.Θα δούμε το soundrack τι λέει)

(Δείτε την και περιμένω δικά σας σχόλια)