Τρίτη, Νοεμβρίου 15, 2016

ΛΗΛΑΝΤΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ


Αλέξανδρου Καλέμη


Περνώντας σταδιακά στην Ιστορική Περίοδο και στην Κλασσική Εποχή, θα πρέπει να επισημάνουμε πως η Εύβοια δεν υπήρξε μόνο πρωτοπόρος στην πολιτισμική φωτοδότηση της Ευρώπης, αλλά και στις ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, που συνόδευσαν την πολιτιστική  ανάπτυξη του8ου και 7ου αι. π.Χ.  Οι κοινωνίες ανακάλυπταν σιγά-σιγά τα πολιτικά συστήματα και τους ιδανικότερους τρόπους για να διοικηθούν και να οργανωθούν. Οι αριστοκράτες διαδέχονται τους βασιλείς για να δώσουν τη σκυτάλη αργότερα στους τυράννους και εν συνεχεία σε πιο οργανωμένα πολιτικά συστήματα.
Οι αλλαγές όμως στον πολιτικό τομέα, λειτούργησαν ενίοτε σε βάρος της πολιτιστικής και οικονομικής ανάπτυξης, λόγω της ανώμαλης συνήθως μετάβασης από το ένα σύστημα στο άλλο. Οι αλλαγές αυτές σπάνια εξελίσσονταν σε κλίμα ηρεμίας. Αντίθετα οι κοινωνικές αναστατώσεις, γίνονταν αφορμή συγκρούσεων μεταξύ πόλεων με διαφορετικά πολιτικά συστήματα. Ας μην ξεχνάμε πως αυτή ήταν η κυριότερη αιτία των περισσότερων πολέμων κατά την κλασσική αρχαιότητα στην Ελλάδα με κυριότερο παράδειγμα τονΠελοποννησιακό Πόλεμο, κατά τον οποίο η Δημοκρατία της Αθήνας και των συμμάχων της αντιμετώπισε την ολιγαρχία της Σπάρτης και των συμμάχων της επίσης.
Χαλκίδα (πάνω) και Ερέτρια (κάτω). Οι δύο πανέμορφες ευβοϊκές πόλεις σε μικρή απόσταση μεταξύ τους για τα σημερινά δεδομένα, προσελκύουν δίκαια το παγκόσμιο τουριστικό ενδιαφέρον. Αρχαιότερες κοιτίδες του ευρωπαϊκού πολιτισμού, μέσω των αποικιών τους, αλλά και πρωτοπόρες στις πολιτικοκοινωνικές διαμάχες με τον πολυετή μεταξύ τους Ληλάντιο Πόλεμο.
Ως πρόδρομος του Πελοποννησιακού Πολέμου, που αναστάτωσε τις ελληνικές πόλεις κατά το δεύτερο μισό του 5ου αι. π.Χ., μπορεί να χαρακτηριστεί ο Ληλάντιος Πόλεμος, μεταξύ Ερέτριας και Χαλκίδας, που για πρώτη φορά έφερε γενική πολεμική αναστάτωση στον ελληνικό χώρο  κατά τον 8ο και 7ο αι. π.Χ.      
Ο Ληλάντιος ή Ληλαντικός Πόλεμος, μεταξύ Χαλκίδος και Ερέτριας, ήταν  μία μακρόχρονη εμφύλια διαμάχη των δύο σημαντικότερων πόλεων τηςΕύβοιας. Η σύγκρουση αυτή, όπως ήταν φυσικό, φρέναρε τους ρυθμούς πολιτισμικής ανάπτυξης στην Εύβοια και υπήρξε αφετηρία μιας εποχής γενικότερων αναταραχών και συγκρούσεων μεταξύ των ευβοϊκών πόλεων.


Το φυσικά προικισμένο Ληλάντιο πεδίο, υπήρξε το μήλο της έριδος μεταξύ Χαλκίδας και Ερέτριας και η επιφανειακή αφορμή του Ληλαντίου Πολέμου. Οι βαθύτεροι λόγοι όμως σχετίζονταν άμεσα με τις πολιτικοοικονομικές διαφορές των δύο πόλεων και κατ΄ επέκταση των εντός και εκτός Ευβοίας συμμάχων τους. 
Ο Ληλάντιος Πόλεμος ξεκίνησε περί τα τέλη του 8ου αι. π.Χ. και κράτησε σχεδόν μέχρι τα τέλη του 7ου αι. π.Χ. (κατά τον ερευνητή Bradeenτοποθετείται μεταξύ 720 και 660 π.Χ.). Θα πρέπει εδώ να εξηγήσουμε πως, κατά το μεγάλο αυτό χρονικό διάστημα, υπήρχαν πολλές αναμετρήσεις μεταξύ των αντιπάλων, που επαναλαμβάνονταν με ενδιάμεσα διαλείμματα. 
Τα επιφανειακά αίτια αυτού του πολέμου ήταν η διεκδίκηση της πολύ εύφορης πεδιάδας, που διατρέχει ο ποταμός Λήλας (Ληλάντιο πεδίο). Τα βαθύτερα όμως αίτια της σύγκρουσης έχουν σχέση με τα γενικότερα οικονομικά συμφέροντα και τις πολιτικές διαφορές, τόσο των δύο αντιπάλων, όσο και των συμμάχων τους. Ο τελευταίος ισχυρισμός προκύπτει και από τη διαπίστωση τουΘουκυδίδη, ο οποίος αναφέρει πως, ενώ όλοι οι πόλεμοι για την απόκτηση εδαφών γίνονταν αποκλειστικά και μόνο ανάμεσα στους διεκδικητές, χωρίς συμμάχους, ο Ληλάντιος πόλεμος έγινε κατ΄ εξαίρεση με συμμάχους. 
Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου τόσο στη Χαλκίδα όσο και στηνΕρέτρια (και κατ΄ επέκταση σε ολόκληρη την Εύβοια) έγιναν αρκετές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Η εξουσία των μέχρι τότε παντοδύναμων αριστοκρατών (ιπποβότες κτλ), αρχίζει να =κλονίζεται και σιγά-σιγά να προβάλει στην Εύβοια μια καινούρια κοινωνική δύναμη, ο Δήμος. 
Ο Ληλάντιος Πόλεμος έχει απασχολήσει τους διεθνείς επιστημονικούς κύκλους, θεωρούμενος από τα σημαντικότερα γεγονότα της παγκόσμιας ανθρώπινης ιστορίας. Η Ερέτρια και η Χαλκίδα έχουν γίνει αντικείμενο πολλών μελετών και καταγεγραμμένων ερευνών σε διεθνές επίπεδο.
Ο πόλεμος του Ληλαντίου διαμόρφωσε δύο αντίπαλες ομάδες ελληνικών πόλεων. Στη μία ομάδα, που τάχθηκε στο πλευρό της Χαλκίδαςπεριλαμβάνονταν η Σάμος, η Σπάρτη, η Κόρινθος, η Αθήνα, οι Ερυθρές, ηΆνδρος και η Πάρος. Η άλλη ομάδα, που συνεργαζόταν με την Ερέτρια, περιελάμβανε τις πόλεις ΜίλητοΧίοΜέγαραΆργος και Αίγινα.


Στη σύγκρουση των ιππικών δυνάμεων της Χαλκίδας και της Ερέτριας, από την οποία κρίθηκε και το τέλος του Ληλαντικού πολέμου, διακρίθηκε οΘεσσαλός σύμμαχος των Χαλκιδέων Κλεόμαχος από τα Φάρσαλα. Προς τιμή του Κλεόμαχου, που βρήκε ηρωικό θάνατο στο πεδίο της μάχης, οι Χαλκιδείς ανέγειραν κοντά στο λιμάνι, μεγαλόπρεπο μνημείο, το οποίο κατά τονΠλούταρχο σωζόταν 8 αιώνες αργότερα στην πόλη της Χαλκίδας. 
Λόγω της επικράτησής τους στο Ληλαντικό Πόλεμο οι Χαλκιδείς απόκτησαν φήμη σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο. Έτσι είναι γνωστή μέχρι σήμερα η παράδοση σύμφωνα με την οποία, όταν οι κάτοικοι του Αιγίου, μετά από κάποια ασήμαντη νίκη τους επί των Αιτωλών, υπέβαλαν στο Μαντείο την ερώτηση,ΑΝ είναι οι καλύτεροι των Ελλήνων, έλαβαν την απάντηση ότι οι άριστοι είναι: «Γαίης μεν πάσης το Πελασγικόν Άργος άμεινον, ίππον Θεσσαλικόν, Λακεδαιμονίαν δε γυναίκα, άνδρας θ΄οι πίνουσιν ύδωρ ιερής Αρεθούσης…» (Στράβων: Γεωγραφικά c.449).


Η περίφημη Αρέθουσα της Χαλκίδας. Η θρυλική πηγή της ήταν γνωστή σ΄ ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο. Σε αυτή αναφέρθηκε και ο χρησμός του Μαντείου για να υποδηλώσει την ασύγκριτη γενναιότητα των Χαλκιδέων, σύμφωνα με τον Στράβωνα. 
 Τελειώνοντας την αναφορά στον Ληλάντιο Πόλεμο, κρίνω σκόπιμο να αναφέρω και την αντίθετη άποψη του μελετητή της ερετριακής κεραμικής του7ου π.Χ. αι., J. Boardman, ο οποίος ισχυρίζεται πως επί της ουσίας, νικήτρια του Ληλάντιου Πολέμου ήταν η Ερέτρια.  

ο περιεχόμενο του site αποτελεί πνευματική ιδιοκτησία των Ευβοϊκών Εκδόσεων Κίνητρο, των διάφορων συντακτών των κειμένων και των κατόχων των φωτογραφιών. Οποιαδήποτε πληροφορία (κείμενο,ΕΙΚΌΝΕΣ) περιέχεται στο site μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για προσωπική, μη εμπορική χρήση. Είναι παράνομη η αντιγραφή, αναπαραγωγή, τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο, μέρους ή του συνόλου των περιεχομένων του site χωρίς την προηγούμενη έγγραφη συγκατάθεση των Ευβοϊκών Εκδόσεων Κίνητρο.

http://taxidievia.blogspot.gr/2016/11/20.html

Κυριακή, Νοεμβρίου 13, 2016

ΟΜΗΡΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ η ΜΗΤΕΡΑ ολων των Ινδοευρωπαικων γλωσσων

Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών. Ακόμα κιΑΝ δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού…
Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι ‘εξόδευσαν’, για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την ‘βαπτίσουν’ με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη».
Παραδείγματα:
AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ= μετά. Ο Όμηρος λέει: “θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ”.
AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο ή μήν = αληθώς, (Ιλιάδα Ομήρου β291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν είναι το σημερινό αμέ!
BANK = λατινικά pango από το παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία τους από τα πρώτα ‘τραπέζια’ (πάγκους) της αγοράς…
BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού.
BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού.
BRAVO = λατινικό, από το βραβείο.
BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ.
CARE = από το καρέζω.
COLONIE από το κολώνεια = αποικιακή πόλη.
DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα ‘δία’. Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα.
DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ
DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές. π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo!
DOUBLE = από το διπλούς – διπλός.
EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι= εξέχω, προέχω.
EXIT = από το έξιτε = εξέλθετε
EYES = από το φάεα = μάτια.
FATHER = από το πάτερ (πατήρ).
FLOWER = λατινικά flos από το φλόος.
FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ (F= δίγαμμα).
GLAMO UR = λατινικό gramo ur από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν τις συνταγές τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική και με κύρος, το gramo ur -glamou r , πήρε την σημερινή έννοια.
HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά.
HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό ‘ς’ προφέρεται ως ‘ρ’. Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης).
I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.
ILLUSION = από το λίζει = παίζει.
ΙS = από το είς.
KARAT = εκ του κεράτιον, (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους).
KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με ( …;είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη).
LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης – πατέρας του Οδυσσέα).
LOVE = λατινικό: love από το ‘λάFω’. Το δίγαμμα (F) γίνεται ‘αυ’ και ‘λάF ω ‘ σημαίνει “θέλω πολύ”.
MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι.
MATRIX = από το μήτρα.
MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός= υγρός.
MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος.
MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το Μάχων = ελληνικό όνομα και αδελφός του Αννίβα.
ME = από το με.
MEDICINE = λατινικά :medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω επιδέξια. Και μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.
MENACE = από το μήνις.
MENTOR = από το μέντωρ.
MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων. «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ε’84,2).
MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν το μινύθες γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε το γεύμα. Παράγωγο το …;MENU!
MODEL = από το μήδος= σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda ).
MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει.
MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας: Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της, (monetae).
MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ.
MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου!
MOW = από το αμάω = θερίζω.
NIGHT = από το νύχτα.
NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο (“νέ τρώει, νέ πίνει”), ή ( νηπενθής = απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου.
PAUSE = από το παύση.
RESISTANCE = από το ρά + ίστημι.
RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα.
RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει συνάρτηση, ακολουθία, π.χ. ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι.
SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία (‘) προφέρεται ως σ = σερπετό.
SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.
SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται).
SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.
SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω ( σπονδή).
TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό.
TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.
YES = από το γέ = βεβαίως.
WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σεΤ.
Eργασία βασισμένη σε Μελέτη της ομογενούς καθηγήτριας Αναστασίας Γονέου , Με τίτλο «Ελληνική Γλώσσα – τροφός όλων των γλωσσών»,  Hellas-now

Σάββατο, Νοεμβρίου 12, 2016

Η αληθινή ιστορία του τραγουδιού Dance me to the end of love

Ένα τραγούδι κόντρα στη φρίκη του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως περισσότερο κι απ’ τον άνθρωπο που του το αφιέρωσαν. Η μυσταγωγία της μελωδίας, η αισθαντικότητα των φωνών, η αναγλυφότητα των συναισθημάτων, ο κραδασμός των αισθήσεων, σε ταξιδεύουν τόσο μακριά απ’ τη λογική, τόσο βαθιά στο κέντρο του σύμπαντος της ανθρώπινης «ολότητας», αυτής της αίσθησης του αέναου, του ανέπαφου, του αμόλυντου, του αθάνατου, που σου υπόσχεται ο έρωτας, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως κανείς ποτέ δεν ανακάλυψε ούτε θα ανακαλύψει, δεν γεύτηκε ούτε θα γευτεί, δεν ρίγησε ούτε θα ριγήσει, δεν διαλύθηκε ούτε θα διαλυθεί για τον έρωτα όπως εσύ. Πως κανείς δεν ένιωσε αυτό το απόκοσμο χάδι, που άλλοτε μοιάζει ουρανός άλλοτε ανάσα της αβύσσου, άλλοτε φωτιά των αισθήσεων άλλοτε σκίρτημα θανάτου, τόσο έντονα όσο εσύ, τόσο έντονα όπως αυτό το τραγούδι σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου καθώς ξορκίζει το θάνατο, αφού κάθε έρωτας, κάθε οργασμός των αισθήσεων, είναι ένας μικρός θάνατος – και γι’ αυτό άλλωστε ο έρωτας αυτή η «ανδρόγυνος» οντότητα είναι η μόνη εν ζωή αθανασία, ο μόνος μάγος που μπορεί πάντα με το ίδιο, με αυτό το ένα και μοναδικό του ξόρκι, να νικάει το φθαρτό.
Και γι’ αυτό ο έρωτας κι ο θάνατος που ξεχειλίζουν από τούτο το απόκοσμης ομορφιάς τραγούδι σε συνεπαίρνουν αμέσως, ρίχνοντάς σε στην αγκαλιά αυτού του παντοτινού ταγκό, του ρυθμού που αναδύθηκε από τα μπορντέλα της Αργεντινής για να κατακτήσει, να αλώσει ολοκληρωτικά, το σώμα της Δύσης.
Όμως σε τούτο το τραγούδι του έρωτα, ο θάνατος είναι πολύ πιο παρών, πιο εφιαλτικά αδυσώπητος, απ’ ό,τι θα φανταζόταν ποτέ κανείς… Η ψυχρή του ανάσα είναι διάχυτη παντού. Η αλήθεια του παγώνει το καυτό φιλί των εραστών, αφυδατώνει την υγρασία των αισθήσεων, επισκιάζει τα χρώματα του πάθους παύει την πανδαισία των αγγιγμάτων.
Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι ριγούν στο άκουσμά του…
burning violin
Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι γεμάτο επιθανάτιες κραυγές ενός παράλογου μαρτυρίου, στοιχειωμένο από το κλάμα των παιδιών, από τη κραυγή των σημαδεμένων, από τον ψίθυρο των σκελετωμένων που δεν είχαν πια φωνή, από το ανατριχιαστικό σύρσιμο των νεκροζώντανων που περίμεναν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, μέσα στην εξαθλίωση, την αγωνία, το μαρτύριο, το τέλος τους.
Είναι ποτισμένο από εκείνη τη φρικτή μυρωδιά της καμμένης σάρκας, από τον παραλογισμό του ναζισμού –του ναζισμού που αναβιώνει σήμερα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα πια αλλά σαν θέατρο του παραλόγου.
αουσβιτς
Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, τουΝταχάου, πηγαίνοντας από την ουρά της φρίκης, να θανατωθούν και να καούν στα κρεματόρια. Είναι όλα τα τελευταία βλέμματα που κοίταξαν τον κάθε Εβραίο μουσικό και το «φλεγόμενο βιολί» του, με την ιστορία ζωής, πόνου, που κουβαλούσε το καθένα απ’ αυτά, την ώρα που εκείνοι βάδιζαν προς το θάνατο, και την ίδια ώρα που ο συγκρατούμενός τους μουσικός υποχρεωνόταν από τους ναζί να παίζει κλασική μουσική στους διαδρόμους αυτής της γήινης κόλασης.


σκίτσο της Helga Weissova
σκίτσο της Helga Weissova

Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένας χορός ως το τέλος της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης, που εφορμώντας από τη γενεσιουργό πηγή του πάθους για τη ζωή, μπορεί εντέλει να αγκαλιάζει σφιχτά συμπαρασύροντας ως το θάνατο ακόμα και την ίδια την αγάπη. Γι’ αυτό ενώ είναι ένα τραγούδι που γεννήθηκε από το θάνατο, μπορεί να αγκαλιάζει, να δονεί τον έρωτα και τη ζωή…
Γιατί, σύμφωνα με το δημιουργό του Leonard Cohen όπως διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό «Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου, και γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Όμως το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική,την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί” εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης, και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εντέλει να γνωρίζει κανείς την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτή την γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».
http://www.star.gr/Pages/Politismos.aspx?art=346277&artTitle=i_alithini_istoria_tou_tragoudiou_dance_me_to_the_end_of_love_tou_koen_den_einai_erotiki_
https://kollectnews.org/2015/11/09/dance-me-to-the-end-of-love-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84/