Περίπου τέσσερα χρόνια πρίν την "Γλυκιά Συμορία" γύρω στο 1979, ο Νίκος Νικολαίδης, που με την ευκαιρία έφυγε νωρίς τον Σεπτέμβριο του 2007, παρουσιάζει στο πανί την ταινία του "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα".
Τέσσερα ανθρώπινα κουρέλια, τέσσερις ψυχές χτυπημένες από τους δαίμονές τους, συναντιούνται και πάλι σε ένα πολυτελές σπίτι μετά από χρόνια, δεν έχει σημασία μεγάλη τίνος και σε ποιά περιοχή. Ο Νικολαίδης ποτέ δεν έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες, αφού η προσέγγιση και σκοπός του είναι να ξεγυμνώσει μέσα από δραματικές ομολογίες, τις ψυχές των πρωταγωνιστών του.
Αυτός που τους έχει καλέσει και φαίνεται ο κάτοικος του σπιτιού, είναι ένας αποτυχημένος μουσικός, ντράμερ, που ζεί με τα φαντάσματα της δεκαετίας του 50, της νίοτης του και των μουσικών θρύλων της εκτός Ελλάδος μουσικής σκηνής. Ο δεύτερος που έρχεται, ένας καλοντυμένος αποτυχημένος πρώην τρόφιμος φυλακής, με υφος φιλοσόφου, που ποτέ δεν πέτυχε κάτι στη ζωή του, αλλά πλούσιος στο να μονολογεί και να αυτοσαρκάζεται. Εχει επίγνωση της πραγματικότητας και ουσιαστικά έφθασε στην πολυτελή κατοικία για να εξιλεωθεί στον προσωπικό του Αρμαγγεδδώνα.
Ο κοντός κατόπιν, οικογενειάρχης, αλλά πολύ που τον νοιάζει, έτσι κι αλλιώς έιναι στα πρόθυρα της διάλυσης, φθάνει με την τέταρτη της παρέας, μιά γυνάικα που διανύει τα τελευταία βήματα της φρέσκιας νιότης της, μια γυναίκα που έχει δουλέψει όλες τις δουλειές και τα έχει κάνει σχεδόν όλα. Αποτελούσε την διακαή ερωτική φαντασίωση του κοντού από τότε. Φθάνει λοιπόν και αυτή αινιγματική, πρόθυμη... μοιραία.
Ενα σπίτι, τέσσερις άνθρωποι, συνεχής βροχή, και ημίφως. Σχεδόν κάθε κουβέντα και γουλιά γουλιά κόκκινο κρασί που περιφέρεται από στόμα σε στόμα, μουσική από τότε και... το πάρτυ ξεκινά. Και όσο το αλκοόλ κυλάει στο αίμα των ηρώων τόσο ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, τόσο δείχνουν και πιό αποφασιμένοι να δείξουν ότι τα τέσσερα κουρέλια είναι εκεί και βρέθηκαν να τραγουδήσουν για τελευταία φορά πριν την μεγάλη οριστική φυγή.
Η ταινία απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή γιατί έχει πολλούς συμβολισμούς στους διαλόγους και στις σκηνές, χαρακτηριστικά του Νικολαίδη. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, το χαμένο όνειρο της νιότης, ο τάφος στον κήπο που αρνούνται να κλείσουν, πτώμα τυλιγμένο σε σελλοφάν, οι φόνοι όλα μοιάζουν να κινόυνται μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, παρόντος και παρελθόντος. Και ακριβώς αυτό τελικά ίσως να είναι και το δράμα των ηρώων. Η έλλειψη χρονικού αυτοπροσδιορισμού, κατ'επέκταση μιάς ολόκληρης μεταπολεμικής γενιάς, που έζησε ένα όνειρο που δεν πραγματοποίησε , αλλά και που η ίδια δεν πολιτικοποιήθηκε ποτέ.
Τέσσερα ανθρώπινα κουρέλια, τέσσερις ψυχές χτυπημένες από τους δαίμονές τους, συναντιούνται και πάλι σε ένα πολυτελές σπίτι μετά από χρόνια, δεν έχει σημασία μεγάλη τίνος και σε ποιά περιοχή. Ο Νικολαίδης ποτέ δεν έδινε σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες, αφού η προσέγγιση και σκοπός του είναι να ξεγυμνώσει μέσα από δραματικές ομολογίες, τις ψυχές των πρωταγωνιστών του.
Αυτός που τους έχει καλέσει και φαίνεται ο κάτοικος του σπιτιού, είναι ένας αποτυχημένος μουσικός, ντράμερ, που ζεί με τα φαντάσματα της δεκαετίας του 50, της νίοτης του και των μουσικών θρύλων της εκτός Ελλάδος μουσικής σκηνής. Ο δεύτερος που έρχεται, ένας καλοντυμένος αποτυχημένος πρώην τρόφιμος φυλακής, με υφος φιλοσόφου, που ποτέ δεν πέτυχε κάτι στη ζωή του, αλλά πλούσιος στο να μονολογεί και να αυτοσαρκάζεται. Εχει επίγνωση της πραγματικότητας και ουσιαστικά έφθασε στην πολυτελή κατοικία για να εξιλεωθεί στον προσωπικό του Αρμαγγεδδώνα.
Ο κοντός κατόπιν, οικογενειάρχης, αλλά πολύ που τον νοιάζει, έτσι κι αλλιώς έιναι στα πρόθυρα της διάλυσης, φθάνει με την τέταρτη της παρέας, μιά γυνάικα που διανύει τα τελευταία βήματα της φρέσκιας νιότης της, μια γυναίκα που έχει δουλέψει όλες τις δουλειές και τα έχει κάνει σχεδόν όλα. Αποτελούσε την διακαή ερωτική φαντασίωση του κοντού από τότε. Φθάνει λοιπόν και αυτή αινιγματική, πρόθυμη... μοιραία.
Ενα σπίτι, τέσσερις άνθρωποι, συνεχής βροχή, και ημίφως. Σχεδόν κάθε κουβέντα και γουλιά γουλιά κόκκινο κρασί που περιφέρεται από στόμα σε στόμα, μουσική από τότε και... το πάρτυ ξεκινά. Και όσο το αλκοόλ κυλάει στο αίμα των ηρώων τόσο ξεγυμνώνουν την ψυχή τους, τόσο δείχνουν και πιό αποφασιμένοι να δείξουν ότι τα τέσσερα κουρέλια είναι εκεί και βρέθηκαν να τραγουδήσουν για τελευταία φορά πριν την μεγάλη οριστική φυγή.
Η ταινία απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή γιατί έχει πολλούς συμβολισμούς στους διαλόγους και στις σκηνές, χαρακτηριστικά του Νικολαίδη. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, το χαμένο όνειρο της νιότης, ο τάφος στον κήπο που αρνούνται να κλείσουν, πτώμα τυλιγμένο σε σελλοφάν, οι φόνοι όλα μοιάζουν να κινόυνται μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, παρόντος και παρελθόντος. Και ακριβώς αυτό τελικά ίσως να είναι και το δράμα των ηρώων. Η έλλειψη χρονικού αυτοπροσδιορισμού, κατ'επέκταση μιάς ολόκληρης μεταπολεμικής γενιάς, που έζησε ένα όνειρο που δεν πραγματοποίησε , αλλά και που η ίδια δεν πολιτικοποιήθηκε ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου