ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!!...ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!!...(Πίσω απο τα γεγονότα)

ΤΟ "ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ" ΥΠΗΡΞΕ ΕΝ ΣΕΙΡΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΝΟΣ ΤΡΙΣΑΘΛΙΟΥ ΝΤΟΜΙΝΟ

Του Δημητρίου Σοπιάδη
Ἀνάμιξη τῶν Ἑβραίων ὑπὸ τοῦ Μοσὲ Νταγιᾶν στὰ γεγονότα τοῦ 1974

Tὸ 1973 ὁ Δ. Ἰωαννίδης, ὡς διοικητὴς τῆς πανταχοῦ παρούσας στρατιωτικῆς ἀστυνομίας ."ΕΑΤ – ΕΣΑ", κίνησε τὰ νήματα τῆς ἀνατροπῆς τοῦ δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου, τροφοδοτώντας παράλληλα καὶ τὶς παρασκηνιακὲς διεργασίες πίσω ἀπὸ τὸ πραξικόπημα ἐναντίον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Μακαρίου. Τὸ τελευταῖο συνετελέσθη τὸν Ἰούλιο τοῦ 1974, ὁπότε καὶ ὁδήγησε στὴ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ καὶ ἐν συνεχείᾳ κατοχὴ τῆς βόρειας Κύπρου ἀπὸ τοὺς Τούρκους.

Κατὰ τὸν Βασίλη Νέδο [εφημ. “Καθημερινή” 27-7-2008],
ὁ Ἰωαννίδης, ὡς κατ' ἐξοχὴν ἐκπρόσωπος τῆς σκληροπυρηνικῆς πτέρυγας τῶν χουντικῶν, σὲ κάθε εὐκαιρία ποὺ τοῦ δινόταν στὸν συνωμοτικὸ μικρόκοσμο στὸν ὁποῖο ζοῦσε, κατηγοροῦσε τὸν Παπαδόπουλο γιὰ ἔλλειψη ἀποφασιστικότητας. Ὁ τελευταῖος σπάνια ὑποψιαζόταν τὸν Ἰωαννίδη, τὸν ὁποῖο θεωροῦσε ἔμπιστο. Μάλιστα, μία ἡμέρα ὁ Μαρκεζίνης καὶ κάποιοι συνεργάτες τοῦ Παπαδόπουλου τὸν προειδοποίησαν ὅτι ὁ Ἰωαννίδης θὰ τὸν ἀνατρέψει γιὰ νὰ λάβουν τὴν ἀποστομωτικὴ ἀπάντηση: ««Ὁ Μίμης εἶναι ἀρσακειάς. Δὲν θὰ ἔκανε ποτὲ κάτι τέτοιο»».

Τὴν ἴδια περίοδο ὁ Ἰωαννίδης καλεῖ στὸ γραφεῖο του μία σειρὰ ἀπὸ στρατιωτικοὺς καὶ ζητάει νὰ τοῦ ἀναφέρουν τὴν ἄποψή τους γιὰ τὸν Παπαδόπουλο. Ἐκεῖνοι, σκληροπυρηνικοὶ καὶ ἔμπιστοι τοῦ Ἰωαννίδη, ἀρχίζουν νὰ τὸν ὑβρίζουν λέγοντας πόσο μαλθακὸς καὶ ἀνίκανος εἶναι. Ὁ Ἰωαννίδης τὰ κατέγραψε ὅλα σὲ κασέτα καὶ στὴ συνέχεια τὴν ἔδωσε στὸν Παπαδόπουλο, ὁ ὁποῖος πείστηκε πλέον ὅτι ὁ ἄλλοτε ἔμπιστος φίλος του λογάριαζε χωρὶς τὸν ἴδιο. Πράττοντας τοιαύτως, ὁ Ἰωαννίδης ἀπείλησε τὸν Παπαδόπουλο μὲ πραξικόπημα νεώτερων ἀξιωματικῶν.

Ἡ ἀντίθεση τοῦ Ἰωαννίδη πρὸς τὸν Παπαδόπουλο ξεκινάει τουλάχιστον ἀπὸ τὸ καλοκαίρι τοῦ 1968, ὅταν τάχθηκε ἐναντίον τοῦ διεξαχθέντος δημοψηφίσματος γιὰ τὸ Σύνταγμα.

Τὴ νύχτα στὶς 14 Νοεμβρίου 1973 ὁ ἰσραηλινὸς στρατηγὸς Μοσέ (Μωυσῆς) Νταγιάν ἔφθασε στὴν Ἀθήνα καὶ ἐγκαταστάθηκε στὸ σπίτι τοῦ γιατροῦ Ζὰκ Ἀλαζράκη, γαμπροῦ τοῦ Δημ. Ἰωαννίδη. Ἀπὸ ἐκεῖ ἔστειλε μήνυμα στὸν Ἰωαννίδη νὰ εἶναι ἕτοιμος: ««Ἡ ὥρα ἔφθασε. Ὅλα εἶναι ἕτοιμα»».

Τὴν ἑπομένη, 15 Νοεμβρίου, τὸ γιωτ «Ἀπόλλων», ἰδιοκτησίας τῆς ἑταιρείας «ΟΤC», ἡ ὁποία τότε ἦταν ἰδιοκτησίας τῆς CIA, ἔφθασε στὸν Πειραιά. Τὸ γιωτ πρὶν τὴ μετατροπὴ του, ἦταν μονάδα τοῦ βρετανικοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ. Ἦταν ἐξοπλισμένο μὲ πανίσχυρο ἀσύρματο, τέλεια ἐργαστήρια καὶ ἀναρίθμητους φακέλους. Εἴκοσι κομάντος συμπλήρωναν τὸ εἰδικὸ πλήρωμα τοῦ σκάφους. Ἐπικεφαλῆς ὁ πράκτορας τῆς Mossad, Robert Maxwell (μετέπειτα μεγιστάνας τῶν Βρετανικῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης καθὼς εἶναι γνωστὴ ἡ ἀγάπη τῶν σιωνιστῶν πρὸς τὰ ΜΜΕ).

Τὸ «Ἀπόλλων» ἔπλευσε ἀπὸ τὸν Πειραιὰ πρὸς τὰ ἀνοιχτὰ τοῦ Σουνίου, ὅπου καὶ περίμενε ἀνενόχλητο.
Στὸ μεταξὺ ὁ ἐπίδοξος πραξικοπηματίας μέσω τοῦ στρατηγοῦ Νταγιᾶν, βρισκόταν σὲ συνεχῆ ἐπαφὴ μὲ “Ἕλληνες” πολίτες ἑβραϊκῆς καταγωγῆς καὶ συνείδησης, πιόνια τοῦ σχεδίου γιὰ τὴ μετέπειτα ὑπόθεση τοῦ “Πολυτεχνείου”. Πράκτορες τῶν Ἰωαννίδη – Νταγιᾶν, παριστάνοντες τοὺς φοιτητὲς (ἐφοδιασμένοι μὲ πλαστὲς φοιτητικὲς ταυτότητες) πρωτοστατοῦν στὶς φοιτητικὲς συνελεύσεις καὶ ἐξεγείρουν τοὺς “συναδέλφους” τους, δημιουργώντας τὴν ἀφορμὴ ὥστε ὁ ἰσχυρὸς ἄνδρας τῆς ΕΑΤ-ΕΣΑ νὰ εἰσηγηθεῖ διάταγμα τὸ ὁποῖο ἄρει τὸ δικαίωμα ἀναβολῆς στράτευσης τῶν φοιτητῶν ποὺ μετέχουν στὴν ὀργάνωση τῶν κινητοποιήσεων. Τὸ διάταγμα αὐτὸ πράγματι ἀπετέλεσε τὴν ἐπιθυμητὴ σπίθα ποὺ ἄναψε τὴν φωτιὰ. Στὶς 14 Νοεμβρίου, μετὰ ἀπὸ γενικὴ συνέλευση στὴ Νομική, πραγματοποιεῖται πορεία ἀπὸ τὴν ὁδὸ Σόλωνος πρὸς τὴν Πατησῖων καὶ κατάληξη στὸ Πολυτεχνεῖο. Παρὰ τὶς ἀπαγορεύσεις τῆς Ἀστυνομικῆς Διεύθυνσης ὑπὸ τὸν κ Δασκαλόπουλο καὶ τὸν εἰσαγγελέα κ Σάμητα, οἱ φοιτητὲς ἀποφασίζουν τὴν κατάληψη τοῦ Πολυτεχνείου, μὲ τὸ γνωστὸ σύνθημα "ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" [Gordon Thomas, - «Κατάσκοποι τοῦ Γεδεῶν: Ἡ Μυστικὴ Ἱστορία τῆς Μοσὰντ» –κεφ. "Robert Maxwell: Ἕνας σκληρὰ ἐργαζόμενος Ἑβραῖος γιὰ τὸ Ἰσραὴλ στὴν Βρετανία", St. Martin's Press, 1999].

Ἡ κύρια ἐπαφὴ Νταγιᾶν, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδη - Ἀραπάκη - Μπονάνο, ἦταν ἐπίσης μὲ τὸν Γιάγκο Πεσματζόγλου, ὁ ὁποῖος τότε ἦταν μέλος τῆς «Λέσχης Μπίλντεμπερκ» γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ διέθεσε τὰ “πιόνια” στὴν ὑπηρεσία τοῦ σχεδίου, ἀναλαμβάνοντας τὸ πολιτικὸ σκέλος τῆς ἐξέγερσης τοῦ Πολυτεχνείου. Ὁ ἴδιος ἦταν ὁ ἐνδιάμεσος μεταξὺ τῶν ἐπικεφαλῆς τῶν φοιτητῶν, τοῦ Στρατηγοῦ Νταγιᾶν καὶ τῆς Λέσχης Μπίλντεμπερκ.

Ὁ Πεσματζόγλου, διατελῶν τότε χρέη διπλωματικοῦ Γραμματέα τοῦ ἀναπληρωτῆ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν, Παλαμᾶ, εἶχε ἄμεση ἐπαφή, κυρίως μὲ τρία πρόσωπα, ἀπὸ τοὺς φοιτητὲς τῆς ἐξέγερσης: Ἡ μία κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ ‘90 διατέλεσε ἀρχηγὸς ἀριστεροῦ κόμματος καὶ οἱ ἄλλοι δυὸ στελέχη καὶ βουλευτὲς τῆς Σοσιαλιστικῆς παράταξης.
Ὁ πομπὸς ἐντὸς τοῦ πολυτεχνείου ἐξέπεμπε μηνύματα κατὰ τῆς χούντας καὶ τοῦ φασισμοῦ μὲ τὸ γνωστὸ «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ -ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…» ἀπὸ μία ἄγνωστη φωνὴ, τῆς Μαρίας Δαμανάκη, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι ἦταν συμφοιτήτρια μὲ τὴ θυγατέρα τοῦ Νταγιᾶν. (( Ἔκτοτε ἔγινε μέλος τῶν ΡΟΤΑΡΙΑΝΩΝ καὶ ἐξελίχθηκε σὲ καριερίστα πολιτικό. Διατέλεσε ἐξέχον στέλεχος τοῦ ΚΚΕ καὶ Πρόεδρος τῆς «Ἀριστερᾶς καὶ τῆς Προόδου». Ἀκολούθως θήτευσε ὡς Κοινοτικὴ Ἐπίτροπος στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση κατόπιν διορισμοῦ της ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τοῦ ΠΑΣΟΚ)).

Τὰ χαράματα τῆς 16/11/1973, ἔφθασε ἀδιευκρίνιστος ἀριθμὸς πρακτόρων ἀπὸ τὶς Βρυξέλλες καὶ ἀλλοῦ, μὲ συγκάλυψη τῆς εἰσόδου τους ἀπὸ τὸ “μηχανισμὸ” τοῦ Ἰωαννίδη καὶ μὲ ἐντολὴ νὰ συμμετάσχουν στὴν ἐξέγερση τοῦ πολυτεχνείου. Ὅλοι μεταφέρθηκαν ἀπὸ τὴ βάση τοῦ ἑλληνικοῦ στὴ γεωγραφικὴ ὑπηρεσία Στρατοῦ στὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως καὶ ἐκεῖ τοὺς μοιράστηκαν Ἑλληνικὲς στρατιωτικὲς καὶ ἀστυνομικὲς στολές. Οἱ ἐπικεφαλεῖς διατηροῦσαν, μέσω ἀσυρμάτου, ἐπικοινωνία μὲ τὸ γιωτ «Ἀπόλλων», ἀπὸ ὅπου καὶ περίμεναν τὴν διαταγὴ γιὰ ἐπέμβαση... Ὁ στρατιωτικὸς ποὺ εἶχε ἀναλάβει τὴν ἐποπτεία ὅλων τῶν ἀνδρῶν, ἦταν ὁ ὑποστράτηγος Χουήζερ τοῦ ΝΑΤΟ, ἀλλὰ καὶ ἔμπιστος τῆς «Τριμεροῦς Ἐπιτροπῆς».
Τὴ νύχτα τῆς 16ης Νοεμβρίου, οἱ κομάντος τοῦ ΝΑΤΟ διατάχθηκαν ἀπὸ τὸν ὑποστράτηγο Χουῆζερ, νὰ ἀκροβολιστοῦν στὸ Πεδίον τοῦ Ἄρεως καὶ νὰ περιμένουν διαταγὲς.

Οἱ εἴκοσι κομάντος ποὺ περίμεναν στὸ γιωτ, διετάχθησαν νὰ προσεγγίσουν μὲ λέμβους στὴ στεριά, νὰ καταλάβουν τὸ σπίτι τοῦ Γεωργίου Παπαδόπουλου, νὰ κόψουν τὰ τηλέφωνά του καὶ νὰ ἀπαγορεύσουν στὸ δικτάτορα κάθε ἐπαφὴ μὲ τὸν ἔξω κόσμο [Gordon Thomas, - «Κατάσκοποι τοῦ Γεδεῶν: Ἡ Μυστικὴ Ἱστορία τῆς Μοσὰντ» -ἔνθ.ἀν-, 1999] , [Σταῦρος Ψυχάρης, Τὰ παρασκήνια τῆς ἀλλαγῆς, Ἀθήνα 1975] , [Αντ.Κοραντής -«Τὸ Πολυτεχνεῖο, ἡ χούντα καὶ ὁ Κίσινγκερ» – ἐπιστολή, ἐφημ. "Τὸ Βῆμα" φύλ.3 Ἰουλίου 2011 σελ.Α50/66] , [Ἀθανάσιος Στριγᾶς, «Οἱ τυμπανιστὲς τοῦ Πενταγώνου», Ἀθήνα 1988].

Ὅταν νύχτωσε, οἱ κομάντος ἔφθασαν στὴν ἀκτὴ καὶ ἀπὸ ἐκεῖ μὲ στρατιωτικὰ τζὶπ κατευθύνθηκαν πρὸς τὸ σπίτι τοῦ δικτάτορα Παπαδόπουλου.

Ἀργότερα, ὅταν τὸ τὰνκ ἔσπασε τὴν πόρτα τοῦ πολυτεχνείου, κομάντος τοῦ ΝΑΤΟ βρίσκονταν ἤδη μέσα. Στὶς ἐφιαλτικὲς στιγμὲς ποὺ ἀκολούθησαν, οἱ Νατοϊκοὶ κομάντος χτυποῦσαν ἀδιάκριτα, σκορπώντας τὸν τρόμο, ἔγκλημα ποὺ “χρεώθηκαν” οἱ ἑλληνικὲς στρατιωτικὲς καὶ δυνάμεις τάξης, ἐνῶ δὲν τοὺς ἀνῆκε ἡ εὐθύνη.

Τὸ τὰνκ γκρεμίζει τὴν πύλη κατόπιν συνεννόησης τῶν δυὸ μερῶν μὲ σκοπὸ τὸν ἀπεγκλωβισμὸ τῶν φοιτητῶν διότι ἡ πύλη ἦταν φραγμένη ἀπὸ ἕνα παλιὸ ΙΧ Μερσεντές, μάλιστα μὲ προτροπὴ τῶν ἴδιων τῶν φοιτητῶν μὲ ἐκπρόσωπό τους τότε τὸν φοιτητὴ Κ. Λαλιώτη καὶ τραυματίζει κατὰ λάθος μία φοιτήτρια, τὴν Πέπη Ρηγοπούλου, ὅταν μία κολόνα καταπλάκωσε τὰ πόδια της. Οἱ ἑκατόμβες πατημένων νεκρῶν ἀπὸ τὶς ἑρπύστριες τῶν τὰνκ ἀνήκουν στὴ σφαίρα νοσηρῆς φαντασίας… Στὸ Πολυτεχνεῖο μέσα δὲν ὑπῆρχε κανένας νεκρὸς.

Ἐδῶ ἀκριβῶς στήθηκε ὁ πιὸ τραγικὸς μεταπολιτευτικὸς μύθος πάνω σὲ νεκροὺς ποὺ δὲν ὑπῆρξαν ποτέ. Τὸ μετέπειτα εἰσαγγελικὸ πόρισμα Τσεβά ἀναφέρει ξεκάθαρα ὅτι οἱ νεκροί του Πολυτεχνείου ἦταν 15 καὶ ὅλοι ἔξω ἀπὸ αὐτό. Στὸ ἴδιο συμπέρασμα συμφωνεῖ καὶ ἡ Σύγκλητος τοῦ Πολυτεχνείου μὲ τὸ ὑπ’ἀριθ. 33437/11.10.1974 ἔγγραφο ὅτι ««οὐδεὶς ἐκ τῶν σπουδαστῶν τοῦ Πολυτεχνείου ἐφονεύθη κατὰ τὸ ἀνωτέρω τριήμερον»».

Ξημερώματα στὶς 18 Νοεμβρίου 1973, τὸ γιωτ «Ἀπόλλων» ἔπλεε ἀνοιχτά, μὲ προορισμὸ τὴ Βαρκελώνη..
Ὁ Στρατηγὸς Νταγιᾶν ἀφοῦ ἐνέκρινε τὸν κατάλογο τῶν νέων Ὑπουργῶν, τακτοποίησε καὶ ἄλλες μικρὲς λεπτομέρειες, καὶ ἀναχώρησε ἀθόρυβα γιὰ τὸ Ἰσραήλ, ὅπως εἶχε ἔρθει...

Πειστήριο 1 τῶν ὡς ἄνω ἀναφερόμενων ἀποτελεῖ τὸ ἀκόλουθο Πόρισμα διακομματικῆς ἐπιτροπῆς τοῦ ἀμερικάνικου κογκρέσου: [House of Representatives Select Committee on Intelligence, Proceedings 94th Congress, 1975, p. 1534-5]: ««… Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1973 ὁ Ἰωαννίδης ἐπισκέφθηκε τὰ γραφεῖα τῆς ἀμερικανικῆς ὑπηρεσίας στὸ κτίριο τοῦ Μετοχικοῦ Ταμείου Στρατοῦ, στὴν ὁδὸ Πανεπιστημίου. Ἡ ἀφορμὴ ἦταν ἡ ἀποχώρηση τοῦ ὑπεύθυνου ἐπιχειρήσεων τοῦ σταθμοῦ, τοῦ Ἑλληνοαμερικανοῦ Πῆτερ Κορομηλὰ, ὁ ὁποῖος εἶχε μετατεθεῖ στὸ Κάιρο. Ὁ Κορομηλᾶς ἀνῆκε στὴν ὁμάδα τῶν βετεράνων ἑλληνοαμερικανῶν πρακτόρων τῆς CIA καὶ γνώριζε καλὰ τὸν Ἰωαννίδη ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ '60. Ὁ ἀντικαταστάτης του, ὁ Ρὸν Ἔστες, συνάντησε ἐκείνη τὴν ἡμέρα γιὰ πρώτη φορὰ τὸν ἀρχηγὸ τῆς ΕΣΑ. Ὁ Κορομηλᾶς ἀγκάλιασε τὸν Ἰωαννίδη ὅταν μπῆκε στὸ γραφεῖο καὶ κατόπιν εἶπε στὸν Ἐστες: ««Νὰ προσέχεις τὸν Μίμη γιατί εἶναι φίλος μου»». Ὁ Ἔστες, ὁ ὁποῖος εἶχε ὑπηρετήσει δύο φορὲς στὴν Κύπρο καὶ μιλοῦσε ἄπταιστα ἑλληνικά, συμφώνησε μὲ τὸν Ἰωαννίδη νὰ βρίσκονται τακτικὰ »».

Πειστήριο 2 τῶν ὡς ἄνω ἀναφερόμενων ἀποτελεῖ ἡ μαρτυρία Ἀριστείδη Παλαΐνη ποὺ μετεῖχε στὰ γεγονότα, συνέντευξη στὰ πλαίσια τῆς προαναφερόμενης ἐπιτροπῆς τοῦ ἀμερικάνικου κογκρέσου, στὴν ἐφημερίδα «Παρόν» : ««… Ἀπὸ τὶς 22 Ἀπριλίου εἴχαμε ἀρχίσει νὰ σκεπτόμαστε πὼς θὰ ἀντικαταστήσουμε τὸν Παπαδόπουλο… Ἡ ἀπόσυρση τῆς μεραρχίας ἀπὸ τὴν Κύπρο προκάλεσε ἀγανάκτηση σὲ ὅλους τους ἀξιωματικοὺς καὶ ἔδωσε τὴ βεβαιότητα σὲ ἐμᾶς, τὸν πυρήνα τῶν ἐπαναστατῶν, ὅτι ὁ Παπαδόπουλος θὰ πρέπει νὰ ἀνατραπεῖ, πάση θυσία. Καὶ τοῦτο διότι πιστεύ-ουμε ὅτι δὲν ἔπρεπε νὰ ἐνδώσει στὶς τουρκικὲς ἀπειλές, τὶς ὁποῖες μετέφερε στὴν Ἀθήνα ὁ Σάιρους Βανς…»»
Καὶ ὁ ἴδιος συνεχίζει: ««…Ὑπῆρξαν ὁρισμένοι συνάδελφοί μου οἱ ὁποῖοι εἶπαν: μήπως εἶναι ὁ κατάλληλος χρόνος νὰ κινηθοῦμε τώρα μαζὶ μὲ τοὺς φοιτητὲς ἐναντίον τοῦ Παπαδόπουλου; Βέβαια αὐτὴν τὴν ἀναφορά, τὴν κάνω ἁπλῶς γιὰ νὰ δείξω τὸ κλίμα ποὺ ἐπικρατοῦσε. Δὲν τὴν ἀναφέρω, γιὰ νὰ πῶ πὼς κάτι τέτοιο θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιμετωπιστεῖ σοβαρά. Κατ’ ἀρχὰς δὲν ὑπῆρχε μόνο μία πολιτικὴ ὀντότητα μέσα στὸ Πολυτεχνεῖο. Ἦταν διάφορες ὁμάδες, τὶς ὁποῖες δὲν τὶς γνωρίζαμε, δὲν ξέραμε μία προσωπικότητα. Δὲν εἴχαμε κὰν ἐπικοινωνία. Οἱ σκοποί τους, πέραν τῆς ἀνατροπῆς τοῦ Παπαδόπουλου, δὲν μᾶς ἦταν γνωστοί. Δὲν ὑπῆρχε ἕνας δίαυλος ἐπικοινωνίας. Παράλληλα δὲν μπορούσαμε νὰ διακινδυνεύσουμε μία ἐνέργεια, τὴ στιγμὴ ποὺ ἤμασταν σίγουροι γιὰ τὴ δυνατότητα ἀνατροπῆς τοῦ Παπαδόπουλου, ὅπως αὐτὴ εἶχε τότε πλήρως σχεδιαστεῖ…»».
Κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀνοίγουν οἱ κερκόπορτες γιὰ τὸ ἐπικείμενο πραξικόπημα τοῦ Μακαρίου στὴν Κύπρο μετὰ ἀπὸ 6 μῆνες καὶ τὴ στρατιωτικὴ εἰσβολὴ καὶ ἐν συνεχείᾳ κατοχὴ τῆς βόρειας Κύπρου ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ἡ κρίση τῆς Κύπρου οὐσιαστικὰ ἄρχισε στὶς 2 Ἰουλίου ὅταν ὁ Μακάριος ἀπέστειλε ἀνοιχτὴ ἐπιστολὴ στὴν Ἀθήνα ζητώντας τὴν ἀπόσυρση ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν ἀπὸ τὴν Ἐθνικὴ Φρουρὰ. Καὶ αὐτό, ἐνῶ ἤδη εἶχε ἀρχίσει ἡ κρίση στὸ Αἰγαῖο μὲ τὶς ἀπαιτήσεις Ἐτσεβὶτ προς Ἀνδρουτσόπουλο, μία ἑβδομάδα πρὶν στὴ Γενεύη. Ἔτσι, ὁ Μακάριος ἔθεσε τὴ χούντα πρὸ διλήμματος -ἢ νὰ τὸν ἀνατρέψει ἢ νὰ ἀφήσει ἐν μέρει ἀκάλυπτη τὴν Κύπρο.
Ἡ τελευταία σκηνὴ τῆς παντοδυναμίας τοῦ ἐθνοπροδότη καὶ συνεργάτη τῶν Σιωνιστῶν Ἰωαννίδη διαδραματίστηκε στὶς 22 Ἰουλίου 1974. Μὲ τὸ στρατιωτικό του τζὶπ καὶ συνοδευόμενος ἀπὸ τοὺς ὑπασπιστὲς του, πηγαίνει στὸ γραφεῖο τοῦ στρατηγοῦ Φαίδωνα Γκιζίκη. Ἀπὸ ἐκεῖ, κατευθύνεται στὸ σπίτι τῆς ἀδελφῆς του στὴν ὁδὸ Βασιλίσσης Σοφίας. Σηκώνει τὸ ἀκουστικὸ τοῦ τηλεφώνου καὶ μιλάει γιὰ λίγα λεπτά. Μόλις κλείνει τὴ συσκευή, γυρνάει στὴν ἀδελφή του καὶ λέει: «Ὅλα τελείωσαν». Ἐδῶ ὅλα τελείωσαν γιὰ τὸν «ἀόρατο δικτάτορα». Αὐτὴ του τὴ στάση δὲ συγχώρησαν ποτέ, ὄχι μόνο οἱ δημοκράτες Ἕλληνες, ἀλλὰ οὔτε κανένας ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τοῦ καθεστῶτος, πολὺ μᾶλλον ἐκεῖνοι ποὺ ἔζησαν ἐκ τῶν ἔσω τὴν τέλεση τῆς προδοσίας κατὰ τῆς πατρίδας του.

Κατὰ τὸν Βασίλη Νέδο: [εφημ. “Καθημερινή” 27-7-2008], ««… Στὰ μάτια τῶν ἑκατομμυρίων δημοκρατῶν ὁ Ἰωαννίδης εἶχε προδώσει τὴ δημοκρατία, ἦταν συμμέτοχος στὴν καταπίεση καὶ τὴ δολοφονία ἀθώων. Ἐπίσης ἦταν ὑπεύθυνος γιὰ τὴν τραγωδία τῆς Κύπρου, καθὼς ἔδωσε στοὺς Τούρκους ἀφορμὴ νὰ εἰσβάλουν. Στὴν ἀντίληψη ὅμως τοῦ περιορισμένου κύκλου τῶν συνωμοτῶν τοῦ πραξικοπήματος εἶχε κάνει κάτι πολὺ χειρότερο: εἶχε προδώσει τὸν ὅρκο ποὺ εἶχε δώσει τὸ καλοκαίρι τοῦ 1971 ἐνώπιον τοῦ Παπαδόπουλου καὶ ἀκόμη 20 πραξικοπηματιῶν, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο, ἀρχηγὸς τῆς «Ἐπανάστασης» παρέμενε ὁ παλιὸς φίλος του…»».

Ὡς αἰτία τῆς τέλεσης τοῦ πραξικοπήματος Ἰωαννίδη ἀρχικῶς φάνηκε νὰ εἶναι ἡ ἄρνηση τοῦ Παπαδόπουλου, διὰ τῆς κυβέρνησης Μαρκεζίνη, στὰ Ἀμερικανικὰ αἰτήματα νὰ συνδράμουν τὸ Ἰσραὴλ τὸ 1973 στὸν πόλεμο τοῦ «Γιομ Κιπούρ», μὴ ἐπιτρέποντάς τους νὰ χρησιμοποιήσουν τὴ βάση τῆς Σούδας στὴν Κρήτη καὶ τῶν λοιπῶν Νατοϊκῶν βάσεων, ἑλληνικῶν στρατιωτικῶν ἐγκατα-στάσεων, λιμένων καὶ ἀεροδρομίων γιὰ νὰ ἀνεφοδιάσουν τὸ Ἰσραὴλ μὲ ἐφεδρεῖες, ἀνταλλακτικὰ ἀεροπλάνων καὶ ἀντιπυραυλικὰ συστήματα ἔναντι τῶν σοβιετικῶν SS. Ἡ κυβέρνηση Μαρκεζίνη ὄχι ἁπλῶς ἀπέρριψε τὴν παραπάνω ἀξίωση Ἀμερικανῶν καὶ Ἑβραίων, ἀλλὰ προχώρησε καὶ στὴν ἄτυπη διευκόλυνση τῶν Ἀράβων ἀπὸ τὸ ἔδαφός της. Σαφῶς καὶ κατὰ τοὺς κρατοῦντες, αὐτὸ νὰ ὑπῆρξε ἕνα κολάσιμο “ἀτόπημα” γιὰ τὴ μικρὴ Ἑλλάδα ποὺ τόλμησε τὸ ἀδιανόητο, νὰ τοὺς ἀντιπαρατεθεῖ…

Ὅμως, ὑπάρχουν καὶ βαθύτερες αἰτίες, ποὺ σχετίζονται μὲ διαχείριση πλουτοπαραγωγικῶν πηγῶν. Γιὰ τοὺς ὑποψιασμένους ἐρευνητὲς τῆς ἱστορίας εἶναι γνωστὸ ὅτι πίσω ἀπὸ κάθε πόλεμο, ἐπανάσταση καὶ πραξικόπημα κρύβονται ὑψηλὰ οἰκονομικὰ συμφέροντα τῶν μεγάλων “παικτών” σὲ παιχνίδια διαπλοκῆς εἰς βάρος τῶν μικρότερων καὶ ἀσθενέστερων. Καὶ ἐδῶ τὸ τίμημα ἦταν ὁ “θησαυρός” ποὺ κρύβει τὸ Ἑλληνικὸ ὑπέδαφος…

Ἡ πρώτη ἀνακάλυψη ἔρχεται τὸ 1971 μὲ τὸ κοίτασμα South Καβάλα καὶ τρία χρόνια ἀργότερα 1974 ἀνακαλύπτεται ὁ Πρίνος. Ἡ γεώτρηση στὴν περιοχὴ τοῦ Πρίνου κοντὰ στὴ Θάσο εἶναι αὐτὴ ποὺ δίνει τὰ πρῶτα θεαματικὰ ἀποτελέσματα.
Μεταξὺ 1972 καὶ 1974 καὶ μέσω συμβάσεων ἐκμίσθωσης / παραχώρησης τῶν Δικαιωμάτων Ἔρευνας καὶ Ἐκμετάλλευσης (ΔΕΕ), ἀνακαλύφθηκαν ἐκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα φυσικοῦ ἀερίου (Νότια Καβάλα) καὶ πετρελαίου (Πρίνος, Θάσου), τὰ ὁποία ἡ κυβέρνηση τοῦ δικτάτορα Παπαδόπουλου προτίθετο ἄμεσα νὰ ἐκμεταλλευθεῖ καὶ μάλιστα μὲ τιμὲς ἀγορᾶς – πώλησης σὲ δραχμὲς, στηρίζοντας τὴν πολιτικὴ σκληροῦ νομίσματος καὶ μάλιστα σὲ καιροὺς οἰκονομικῆς ἄνθισης. Ἀπὸ τότε οἱ Τοῦρκοι, σπεύδοντες ὡς δάκτυλοι τῶν Ἀμερικανοσιωνιστῶν, προσπαθοῦν νὰ μοιράσουν de facto τὸ Αἰγαῖο.

Σύμφωνα μὲ τὸ ΦΕΚ δημοσίευσης τοῦ Νομοθετικοῦ Δ/γματος 1364 «Περὶ κυρώσεως τῆς ἀπὸ 22 Ἰαν. 1972 Συμβάσεως μεταξὺ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου καὶ τῆς ἐν Ντένβερ τῆς Πολιτείας τοῦ Κολοράντο τῶν ΗΠΑ ἐδρευούσης Ἐταιρίας ANSCHUTZ OVERSEAS CORPORATION OF GREECE περὶ παραχωρήσεως εἰς τὴν Ἐταιρίαν ταύτην τοῦ δικαιώματος ἐρεύνης καὶ ἐκμεταλλεύσεως ὑδρογονανθράκων…» [ΦΕΚ Τεύχος Α.99 στις 8-5-1973].
Στὸ Ἄρθρο 13 τοῦ παρόντος, ἀναγράφεται ρητῶς: «Ἄρθρο 13: Συνάλλαγμα ἐξωτερικοῦ:
1. Ἐφόσον ἡ Ἐταιρία δὲν θὰ πραγματοποιεῖ ἔσοδα ἐκ τῆς πωλήσεως Υδ/κων κατὰ τὸ ἄρθρον 12 , αἳ ἐργασίαι, κατὰ τὴν παροῦσα σύμβασιν, θὰ χρηματοδοτοῦνται ἀποκλειστικῶς ὑπὸ τῆς Ἐταιρίας διὰ τῶν εἰς τὸ ξένον συνάλλαγμα κεφαλαίων της καὶ κατὰ τὸν ἀκόλουθον τρόπον:
α) Διὰ τῆς μετατροπῆς εἰς δραχμᾶς…
2. Ἅμα τὴ ἐνάρξει τῆς παραγωγῆς, … τὰ εἰς μετρητὰ ὑποχρεώσεις της διὰ τᾶς ἐργασίας της ἐν Ἑλλάδι … ἐκ τῶν εἰς δραχμᾶς ἐσόδων τῶν ἀποκτωμένων ὑπὸ τῆς Ἐταιρίας ἐκ τῶν κατὰ τὸ ἄρθρον 12 εἰς τὴν ἐγχώριον ἀγορὰν πωλήσεων. Ὅταν τὰ εἰς δραχμᾶς ἔσοδα …».
Νὰ θυμίσουμε ὅτι ὑπῆρξαν πρωτογενῆ πλεονάσματα καὶ ἄριστα δημοσιονομικὰ γιὰ τὴν τότε ἐποχή. Μία ἰσχυρὴ Ἑλλάδα ποὺ ἐκμεταλλεύεται τὸν πλοῦτο της ἐπωφελεία της, αὐτὸ ἀποτελοῦσε ἀπὸ μόνο του ἕναν τρομερὸ ἐφιάλτη γιὰ τὸ κατεστημένο. Καὶ ὁ Ἰωαννίδης ἀποτελοῦσε τὸν ἄνθρωπό τους ποὺ θὰ διόρθωνε γι’ αὐτοὺς τὰ πράγματα. Ὅπως ἐν τέλει καὶ ἔγινε…
Ἡ ἑπόμενη κίνηση τοῦ ἐλεύθερου κράτους ἦταν ὁ Νόμος 468/1976 ποὺ παραχωρεῖ τὸ δικαίωμα ἀναζήτησης σὲ τρίτους, τὰ δὲ δικαιώματα ἔρευνας καὶ ἐκμετάλλευσης μὲ σύμβαση κατόπιν διαγωνισμοῦ, ἀλλὰ σὲ νόμισμα τῶν ΗΠΑ, ὡς πειθήνια ὄργανα τοῦ κατεστημένου. Τὸ μόνο ἐμπόδιο πλέον ἀποτε-λοῦσε ἡ καλὴ οἰκονομικὴ κατάσταση τῆς Ἑλλάδος, τὴν ὁποία καλοῦνταν οἱ μεταγενέστεροι πολιτικοὶ νὰ καταρρακώσουν ὥστε γενόμενη χρεοκοπημένη νὰ τῆς ἀποσπάσουν ὅλο τὸν πλοῦτο τοῦ ὑπεδά-φους της.
Ἡ συνέχεια τῆς ἱστορίας τῶν Ἑλληνικῶν ὑδρογονανθράκων γράφτηκε μὲ τὸν Νόμο 2289/1995 περὶ προκήρυξης διεθνῶν διαγωνισμῶν γιὰ τὴν παραχώρηση συγκεκριμένων ἐρευνητικῶν περιοχῶν ποὺ ἐπιλέγει ἡ χώρα, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἀναδεικνύονται κάποιοι ἀνάδοχοι.
Βεβαίως, σὲ αὐτὸ ὑπάρχει καὶ ὁ ἀντίλογος, προερχόμενος ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Δ. Ἰωαννίδη, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται τὸ ρόλο τοῦ φιλοσιωνιστῆ. Ἐπίσης ἰσχυρίζεται, σὲ ὅτι ἔχει νὰ κάμει μὲ τὴν Κύπρο, αὐτὸς ὑπῆρξε θύμα γενικῆς σκευωρίας. Ὁ ἴδιος μάλιστα κύρηξε τὸν πόλεμο στὴν Τουρκία, γνωρίζοντας ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἔχει τὴν ὑπεροπλία, ἰδιαίτερα δὲ στὴν ἀεροπορία. Ὁμολογεῖ ὅτι διέπραξε πραξικόπημα κατὰ τοῦ Μακάριου ἔχοντας ὑπόψιν τὴν ὕποπτη συμπεριφορὰ τοῦ τελευταίου ὅταν ἀπαίτησε τὴν ἀπόσυρση τῶν Ἑλλήνων Ἀξιωματικῶν της Ἐθνικῆς φρουρᾶς καὶ προέβη σὲ μείωση τῆς θητείας ἀπὸ 24 μῆνες σὲ 14. Δὲ λογάριασε ὅμως τὴν προδοσία ἐκ τῶν ἔσω, ἀρχικῶς τῶν ἐπιτελῶν τοῦ στρατοῦ: Μπονάνος, Ἀραπάκης, Γαλατσάνος, Παπανικολάου καὶ ἐν συνέχειᾳ τῶν πολιτικῶν Καραμανλῆς, Μαῦρος, Παπανδρέου, Ἀβέρωφ ποὺ ὅλοι τους, ἐνήργησαν ὡς ἐντολοδόχοι ὑποτελεῖς τῶν Ἀμερικάνων. Ἡ περίπτωση τοῦ Μακάριου ἦταν ἰδιαίτερη καθὼς ἦταν φανατικὸς ἀντιαμερικανιστὴς καὶ φιλοσοβιετικός, παρότι ἱερεύς. Οἱ δὲ ἐνέργειές του, φανέρωναν ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦσε ἕνωση μὲ τὴν Ἑλλάδα, ἴσως διότι ἡ τελευταία μὲ ἐπικεφαλῆς τοὺς δικτάτορες, ἀποτελοῦσε προτεκτοράτο τῶν ΗΠΑ. Ἡ ἀπόπειρα δολοφονίας του ὀργανώθηκε ἀπὸ τὴν ΚΥΠ μὲ παρέμβαση τῶν στρατιωτικῶν ὥστε νὰ ἐξελιχθεῖ σὲ φιάσκο μὲ σίγουρη τὴν ἀποτυχία ἐκτέλεσης. Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀπόπειρα δολοφονίας του, ὄντας σῶος καὶ ἀβλαβής, ἐγκαταλείπει τὴν Κύπρο μὲ προορισμὸ τὸ Λονδίνο καὶ ἔπειτα τὴ Νέα Ὑόρκη, ὅπου στὸ συμβούλιο ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ προτρέπει τὶς ἄλλες δύο ἐγγυήτριες δυνάμεις, οὐσιαστικῶς τὴν Τουρκία, νὰ ἐπέμβουν στὸ νησί!! Αὐτή του ἡ ἐνέργεια διευκόλυνε τὴ νομιμοποίηση τοῦ ἐγχειρήματος τῆς Τουρκικῆς ἀπόβασης ποὺ ἤδη προετοιμάστηκε στὰ ἀνώτατα κλιμάκια. Κατόπιν ἐξελίχθηκε ὁ «Ἀττίλας Ι». Οἱ ἀνώτατοι, λοιπὸν στρατιωτικοὶ στασίασαν, δὲν ἀκολούθησαν τὶς ἐντολὲς τοῦ Ἰωαννίδη καὶ παρέμειναν προδοτικὰ ἀδρανεῖς ἀπέναντι στὴν Τουρκικὴ ἀπόβαση. Ἐν συνεχείᾳ οἱ πολιτικοί τῆς μεταπολίτευσης παρεῖχαν ἀπόλυτο ἄσυλο στοὺς ἑαυτούς τους καὶ στοὺς προδότες στρατιωτικούς, ἐπιτρέποντας τὴν ἐξέλιξη τοῦ «Ἀττίλα ΙΙ». Ἀπὸ αὐτό, οἱ ΗΠΑ κέρδισαν τὴν ἀποκόλληση τῆς Κύπρου ἀπὸ τὸ ἅρμα τῆς ΕΣΣΔ καὶ τοῦ Κομμουνισμοῦ, οἱ δὲ ἀποικιοκράτες Ἄγγλοι οὐσιαστικὰ ἐπανέκτησαν τὸν ἔλεγχο τῆς μεγαλονήσου.
Βεβαίως, στὴν προκείμενη ἱστορία, ὅπως ἐξάλλου καὶ σὲ ὅλες τὶς παιχθεῖσες ἱστορίες γεωπολιτικοῦ ἐνδιαφέροντος, ἡ Ἑλλὰς ὑπῆρξε πάντοτε ἡ ἀπόλυτη χαμένη καὶ ἀδικιμένη. Θὰ ἔπρεπε λοιπὸν νὰ ἐξυφάνουμε ἕνα μύθο-μύθευμα παρηγοριᾶς, καὶ ὡς τέτοιο ἔχουμε τὴν ἑορτὴ “μνήμης” τοῦ πολυτεχνείου. Βλέπουμε κάθε χρόνο στὶς παραμονὲς τῆς 17ης Νοεμβρίου, μικροὺς καὶ μεγάλους, “δεξιούς” κι ἀριστερούς, πολίτες καὶ πολιτικούς, νὰ καταθέτουν στεφάνια καὶ νὰ ἀφήνουν λουλούδια (κόκκινα γαρύφαλλα) σὲ μία τεράστια ἀσώματη κεφάλα ποὺ “κοσμεὶ” τὸν προαύλιο χῶρο τοῦ Πολυτεχνείου. Τί εἶναι ὅμως αὐτὴ ἡ κεφάλα; Καὶ τί συμβολίζει;
Σίγουρα, οἱ πλεῖστοι τῶν ἀμαθῶν ποὺ παρίστανται ἐκεῖ, πιστεύουν ὅτι πρόκειται γιὰ κάποιο ἔργο τέχνης ποὺ συμβολίζει τὰ κεφάλια ποὺ … ἔπεσαν, ἢ ὅτι ἀπεικοκίζει κάποιον ἐκ τῶν (πολλῶν χιλιάδων, συμφώνως μὲ τὴν προπαγάνδα) «ἡρωικῶν νεκρῶν». Δὲν εἶναι οὔτε τὸ ἕνα οὔτε τ’ ἄλλο!
Εἶναι ἡ κεφαλὴ τοῦ καθηγητῆ πανεπιστημίου τῆς ἀλλοδαπῆς, Νίκου Σβορώνου, ὁ ὁποῖος οὐδεμία σχέση εἶχε μὲ τὰ γεγονότα τοῦ Νοεμβρίου 1973, καθότι τότε κατοικοέδρευε ἐκτὸς Ἑλλάδος!
Ὁ καθηγητὴς Νίκος Σβορῶνος, γεννηθεῖς τὸ 1911 καὶ θανῶν τὸ 1989, ἦταν ΕΛΑΣίτης στὴν κατοχή, κατὰ τὴ διάρκεια τῶν σπουδῶν του. Τὸ 1945, πῆρε ὑποτροφία γιὰ τὴν Γαλλία, ὅπου δίδασκε τὸ μάθημα τῆς φιλοσοφίας στὸ Πανεπιστήμιο τῶν Παρισίων. Μάλιστα, τὸ 1961 πῆρε τὴ γαλλικὴ ὑπηκοότητα. Ἐπέστρεψε στὴν Ἑλλάδα μετὰ τὸ 1974.
Δίπλα στὴν κεφάλα, ὑπάρχει μία μαρμάρινη πλάκα ἡ ὁποία ἀναγράφει δεκαοκτὼ ὀνόματα, τὰ ὁποῖα οἱ ἀδαεῖς πιστεύουν ὅτι εἶναι τῶν «νεκρῶν του Πολυτεχνείου». Ἂν προσέξουμε καλὰ τὴν ἐπιγραφὴ τῆς πλάκας, ἡ ὁποία σκοπίμως (γιὰ προφανεῖς λόγους…) εἶναι μισοσβυσμένη, θὰ διαβάσουμε τὰ ἑξῆς: «Φοιτητὲς ποὺ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὰ ἰδανικὰ τῆς Ἐθνικῆς Ἀντίστασης 1941-1944».
Δηλαδή, ἐλλείψει πραγματικῶν νεκρῶν του 1973, ἐπιστρατεύθηκαν οἱ νεκροί του 1941-1944! Δὲν εἶναι… θαῦμα;

Δημήτριος Σοπιάδης
(Διατηρώ τα πνευματικά δικαιώματα όπως και την ευθύνη των γραφομένων)

Πηγη  του blog κοινωνικό δίκτυο

Σπύρος Μουστακλής: Ένας άγνωστος ήρωας

Ο Σπύρος Μουστακλής ήταν αξιωματικός του στρατού με σημαντική αντιδικτατορική δράση. Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1926 και σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. 

Έλαβε μέρος στον εμφύλιο πόλεμο και συμμετείχε στο Κίνημα του Ναυτικού. Συνεργάστηκε με τους αξιωματικούς του Ναυτικού ως ταγματάρχης και ήταν από τους λίγους αξιωματικούς του Στρατού που πήραν μέρος. 

Το σχέδιό τους προέβλεπε τον αποκλεισμό του Πειραιά και άλλων μεγάλων λιμανιών και την κατάληψη της Σύρου, που θα ήταν το ορμητήριό τους. Στο νησί υπήρχε η Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του Στρατού, την οποία αφού καταλάμβαναν, θα τον τοποθετούσαν ως διοικητή και θα σχημάτιζαν εκεί «εθνική κυβέρνηση». 

Το Κίνημα του Ναυτικού προδόθηκε πριν από την εκδήλωσή του, με αποτέλεσμα μεταξύ των αξιωματικών να συλληφθεί και ο ίδιος (22 Μαΐου 1973). Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για σαράντα επτά ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια. 

Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό, με αποτέλεσμα να διακομιστεί στο ΚΑΤ. Εκεί παρέμεινε δύο χρόνια. Το εγκεφαλικό του προκάλεσε ολική παραλυσία. Η τραγική κατάληξη του Μουστακλή, αλλά και η ηρωική του στάση παραμένουν ακόμη σύμβολα αντιδικτατορικής δράσης. Πέθανε στις 27 Απριλίου 1986 και κηδεύτηκε στο Μεσολόγγι με τιμές ήρωα. 

Χριστίνα Μουστακλή: Περιμένω ακόμη μια συγγνώμη 

«Του ζήτησαν να μαρτυρήσει / Δε μίλησε / Του τσάκισαν τα δόντια / Του τσάκισαν τα δάχτυλα / Του τσάκισαν τα πλευρά / Σιωπούσε / Του “καψαν το στήθος / Του” καψαν τα πόδια / Του “καψαν την κοιλιά / Δε μαρτυρούσε / Του θραύσαν τις μασέλες / Του μάτωσαν τα νεφρά / Του συνθλίψαν τους όρχεις / Αυτός σιωπούσε / Κοίταζε μόνο / Αιώνες μακριά / Με τα μάτια / Του Ιησού»

Οι στίχοι είναι γραμμένοι από κάποιον άγνωστο, για το μαρτύριο του Σπύρου Μουστακλή και την περιπέτειά του για δεκατρία ολόκληρα χρόνια και έχουν δημοσιευθεί στην «Ελευθεροτυπία». Καθώς τους διαβάζω στη Χριστίνα Μουστακλή, τη χήρα του Σπύρου Μουστακλή που βρίσκεται απέναντί ​​μου, τα μάτια της βουρκώνουν και ο πόνος για άλλη μία φορά αυλακώνει το όμορφο και ήρεμο πρόσωπό της. 

Μια γυναίκα που ζει ακόμη και σήμερα τα ανελέητα βασανιστήρια που δέχτηκε το κορμί του ήρωα με τα ολοκάθαρα, γαλάζια μάτια. 

«Τον γνώρισα στην Κομοτηνή, στο οδοντιατρείο του θείου μου Κωνσταντίνου Καρουζάκη, το 1957. Είχε έρθει ως ασθενής. Ήταν τότε λοχαγός. Μας συνέδεσε μια βαθιά φιλία. Βρεθήκαμε ξανά στην Αθήνα το 1960 ούσα πρωτοετής στο πανεπιστήμιο και συνδεθήκαμε στενότερα. Το 1967, στις 18 Ιουλίου παντρευτήκαμε! Ο Σπύρος ήταν ένας άνθρωπος ολοζώντανος, γεμάτος θέληση για ζωή. Δυνατός και υπερδραστήριος. Αξιαγάπητος… »

Η Χριστίνα Μουστακλή όταν μιλά για τον άνθρωπο Μουστακλή έχει να θυμάται πολλά, αλλά λέει: «Το να λέμε εμείς, οι απόλυτα δικοί του άνθρωποι για τον χαρακτήρα εκείνων που αγαπάμε δεν είναι αρκετό. Δείτε λοιπόν τι γράφει ο Ν.Γ. Φιλάρετος, πρώην δήμαρχος της Ερμούπολης που γνώρισε τον Σπύρο τη δεκαετία του ’50: «Η προσωπικότητα του Σπύρου Μουστακλή, κατά τη γνώμη μου, ήταν από τις σπάνιες. Τον χαρακτήριζαν η τιμιότητα, η ευθύτητα, η φιλανθρωπία, η υποστήριξη των αδυνάτων, το θάρρος, το πείσμα. Πίστευε θρησκευτικά στη δημοκρατία και το έδειχνε έμπρακτα, παρόλο που εκείνα τα δύσκολα χρόνια, ως αξιωματικός, φάνταζε με μοναδική ιδιαιτερότητα κάνοντας παρέα με εμάς, τους αριστερούς εκείνης της εποχής, απομονωμένους και πάντοτε καυτηρίαζε ανοιχτά τις διώξεις μας». 

Η Ζωή ΤΟΥ Βιβλίο 

Η. Χριστίνα Μουστακλή έχει μαζέψει δηλώσεις Φίλων ΚΑΙ συναγωνιστών ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ Άνδρα Της. «Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για τη ζωή και το μαρτύριο του Σπύρου Μουστακλή. Γιατί όσα έχουν γραφτεί για εκείνον, όσα έχουν ειπωθεί και όσα τον χαρακτήριζαν θέλουν πολλές σελίδες αφήγησης». 

Δικαιώθηκαν ο αγώνας και η θυσία του Σπύρου Μουστακλή;

Σκύβει το κεφάλι και τα μάτια βουρκώνουν και πάλι. «Εμείς κάναμε το χρέος μας» μου λέει. «Έτσι έπρεπε να κάνουμε. Η δικτατορία και ό, τι ζήσαμε ήταν ολοκαύτωμα. Όσοι λένε ότι «μια χούντα μας χρειάζεται» δεν έχουν ζήσει την κτηνωδία των ανθρώπων που έφεραν τη δικτατορία στην Ελλάδα. Οι οποίοι αμετανόητοι και σκληροί ώς απάνθρωποι, ούτε τότε, ούτε τώρα, ύστερα από 43 ολόκληρα χρόνια ζήτησαν ποτέ τους μια συγγνώμη … Όταν το 1973 ο Σπύρος Μουστακλής βρέθηκε στα χέρια των γιατρών του 401 «ένα κομμάτι συκώτι», όπως τον χαρακτήρισε η κυρία Πολίτη που τον παρέλαβε, κανείς δεν τίμησε τον όρκο του στον Ιπποκράτη. Έκαναν ό, τι ήθελαν σε έναν άνθρωπο που είχε χάσει τα πάντα. Δεν ειδοποίησαν ποτέ κανέναν συγγενή του για την κατάστασή του και σαράντα επτά ολόκληρες μέρες έκρυβαν έναν ζωντανό νεκρό, συνωμοτώντας με τους δικτάτορες και καλύπτοντας του δήμιους των ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ούτε και εκείνοι ζήτησαν μια συγγνώμη όλα αυτά τα χρόνια. Εγώ προσπάθησα να περισώσω ό, τι είχε απομείνει από τον άνδρα μου και να σταθώ δίπλα στην κόρη μας, τη Ναταλί, που ήταν τότε μόλις δεκαέξι μηνών. Προσπάθησα όλα αυτά τα χρόνια να υπερασπιστώ τον αγώνα και τη θυσία του και δεν σας κρύβω ότι ο ίδιος πόνος που βίωνα τότε, ίδιος και απαράλλαχτος σφίγγει την καρδιά μου. Η κόρη μου έλεγε: «Μαμά, γιατί δεν χαμογελάς; Όπως η θεία; «Ήταν μικρό παιδί και βίωνε αυτή την τραγική κατάσταση. Καθώς μεγάλωσε ένιωθε περήφανη για τον πατέρα της, αλλά δεν έπαυε να έχει ζήσει μέσα στη θλίψη τα παιδικά της χρόνια».

Τους έχετε συγχωρέσει ποτέ αυτούς που σας έκαναν ένα τέτοιο κακό;

Εκείνοι δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη. Ίσως να μην ήθελαν να τους συγχωρεθεί τίποτε, γιατί ήταν πιστοί σε αυτό που έκαναν. Το θεωρούσαν καθήκον τους. Ήταν υπερασπιστές της δικτατορίας. Όταν πρωτοείδα τον Σπύρο μετά τα βασανιστήρια, στο 401, βρέθηκε με το όνομα Μιχαηλίδης, μου είπαν ότι είχε βρεθεί έπειτα από τροχαίο κοντά στον Ιππόδρομο. Φυσικά δεν τους πίστεψα. Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο. Όμως έμεινα πιστή στα πιστεύω μου και υπερασπίστηκα όσο μπορούσα τον άνδρα μου. Πάλεψα για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του συζύγου μου, αλλά και των άλλων ανθρώπων. Με όλα αυτά που βλέπω να συμβαίνουν γύρω μου δεν σας κρύβω ότι προβληματίζομαι, πικραίνομαι, πονάω. Ο πόνος μου συνεχίζεται … 

Αξίζει να κοιτάμε το παρελθόν κυρία Μουστακλή; 

Λένε πως για να ατενίσουμε το μέλλον πρέπει να στηριχθούμε στους ώμους των προγόνων μας. Άρα πρέπει να δούμε τις πράξεις τους. Υπάρχουν οι γραπτοί και οι άγραφοι νόμοι. Θα μπορούσαν αν ήθελαν να βρουν κάποιο τρόπο να ζητήσουν συγγνώμη.

Όσο ζούσε ο Σπύρος Μουστακλής ήταν για όλους αυτούς τους αίτιους και τους υπαίτιους ένα «καρφί». Περίμεναν τον θάνατό του; Άλλωστε ο Σπύρος μιλούσε με τη σιωπή του, έτσι δεν είναι;

Ο Σπύρος με κινήσεις και κάποιες ασυντόνιστες λέξεις μπορούσε να περιγράψει τι είχε υποστεί. Μάλιστα, ο χαράκτης Τάσσος φιλοτέχνησε το πορτρέτο του με στολή και οπλισμό στρατιώτη με φωτοστέφανο χωρίς να τον έχει δει ποτέ, μόνο και μόνο απ “όσα διάβαζε και άκουγε. Ο Σπύρος Μουστακλής πρέπει να σας πω ότι πίστευε και αγαπούσε πολύ τους νέους και ήλπιζε σε αυτούς, περίμενε πολλά από αυτούς. Ήταν ένας δημοκράτης αξιωματικός που πάσχιζε για την ελευθερία, για τον άνθρωπο. Κατά την περίοδο της δικτατορίας υπήρξαν και άλλοι που ταλαιπωρήθηκαν, που υπέστησαν βασανιστήρια. Ο αείμνηστος Λεντάκης, ο Μίκης Θεοδωράκης που με τα τραγούδια του κρατά νωπές τις μνήμες από τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και άλλοι συνάδελφοι του Σπύρου, όπως ο Μήνης, ο Παπάς, ο Βαρδάνης … Ο Σπύρος ήταν το τραγικότερο θύμα αυτής της θηριωδίας. Αυτό που συνέβη στον Σπύρο ήταν προμελετημένο. Έγινε τόσο γρήγορα και είχαν τελειώσει μαζί του σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Έξι και επτά άνθρωποι χτυπούσαν λυσσαλέα το κορμί του μπροστά στα μάτια των διοικητών Χατζηζήση και Σπανού. - 

Ελπίσατε ποτέ σε ένα θαύμα;

Θα μπορούσαμε να είχαμε αποτελέσματα αν τον βρίσκαμε νωρίτερα, από τις πρώτες ώρες που συνέβη το περιστατικό. Όμως μετά από τρεις και τέσσερις μήνες που προσπαθήσαμε δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι. Πήγαμε παντού, αλλά η απάντηση ήταν ίδια: «Η βλάβη ήταν πολύ μεγάλη». «Η λύπη είναι εκείνου που του λείπει», όπως έλεγε και ο παππούς μου, και είχε απόλυτο δίκιο. Τα μνημόσυνα δεν φέρνουν πίσω τους αγαπημένους μας και ούτε αποκαθιστούν την ψυχική οδύνη μας. Εμείς δεν περιμένουμε τίποτε από κανέναν. Πολλοί μου λένε ότι όλο πίσω βλέπω. Αλλά εγώ έχω σταματήσει σε εκείνη την εποχή και δεν βλέπω κάποια χαραμάδα από φως για να προχωρήσω μπροστά. 

«Ήταν ένας δημοκρατικός αξιωματικός» 

Ο Μιχάλης Βαρδάνης, αντιστράτηγος ε.α. που βασανίστηκε επίσης από το ΕΑΤ-ΕΣΑ γράφει για τον Σπύρο Μουστακλή: «Τον πρωτοσυνάντησα στην Κύπρο, Ιούνιο του 1965, σε στρατόπεδο της Αμμοχώστου, ταγματάρχης διοικητής τάγματος και εγώ υπίλαρχος. Είχε προηγηθεί η φήμη του ως κεντρώου, δημοκρατικού αξιωματικού με πολεμικές περγαμηνές στον ΕΔΕΣ, στον εμφύλιο, στην Κορέα. Για την τρίτη περίπτωση (Κορέα) αισθανόταν άβολα, το δικαιολογούσε όμως. Ότι συμμετείχε στο εκστρατευτικό σώμα, γιατί είχε συγκροτηθεί επί ημερών κυβέρνησης Πλαστήρα και το παραλλήλιζε με το αντίστοιχο του 1919 στην Ουκρανία που απαρτίστηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς. Ήμασταν εθελοντές στην Κύπρο από το 1964, αλλά ο Ιούνιος του ’65 μύριζε κινδύνους ανωμαλίας. Ο παλιός αντάρτης οσφραινόταν περισσότερο τον κίνδυνο που ερχόταν. Τον είδα ανήσυχο με τις αθρόες αφίξεις αξιωματικών γνωστών για τις ακροδεξιές τοποθετήσεις τους και προσκείμενων στις τότε βασιλικές ίντριγκες. . Δεν έκαναν τίποτε άλλο, παρά να παρακολουθούν τους δημοκρατικούς αξιωματικούς και να ετοιμάζουν λίστες υπογραφών».  

TVXS