Τρίτη, Αυγούστου 28, 2012

Η ελληνική παρα-επιτραπέζια αντισφαιριση παραμονές των Παρα Ολυμπιακών του Λονδίνου 2012 

Ο τέως παρα αθλητής του πινγκ πονγκ Γάλλος Gael Marziou, ο οποίος έχει την γυναίκα του πολυ αξιόλογη αθλήτρια στο χώρο της Ε.Α ( επιτραπέζια αντισφαιριση) ,και ο οποίος μετα  το τέλος της αθλητικής του καριέρας παρακολουθει σχεδόν όλα τα διεθνή τουρνουα σαν μέλος τής διεθνους παρα ομοσπονδίας για την Ε.Α (www.ipttc.org) , έκανε στο προφίλ του στο Facebook (http://www.facebook.com/gmarziou?ref=ts) παραμονές των Ο.Α του Λονδίνου 2012 μια στατιστικη ανακοινωση που αφορούσε την αποστολη της Τουρκίας. Είπε...
" Η Τουρκική αποστολη έχει τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας και τα περισσότερα μέλη είναι .θηλυκου γένους". 

Φέτος το καλοκαίρι βρίσκομαι στην Άγκυρα. Απο τις πρώτες μέρες της παραμονής μου παρατήρησα το εξής. 
Σε μεγάλες πεζό γέφυρες πάνω απο μεγάλους αυτοκινητόδρομους υπήρχαν διαφημιστικές αφίσες γνωστής αθλήτριας της Ε.Α της χώρας που λαμβάνει μέρος στους Ο.Α 2012 . Φυσικα στην αφίσα υπήρχε και ο χορηγός προφανώς της Εθνικής ομάδας, γνωστή εταιρία καυσίμων. Παρακάτω σε άλλη πεζό γέφυρα, άλλη αφίσα με αθλητή της τοξοβολίας. 

Απο περιέργεια μπήκα στα σχετικά sites και είδα τα σύντομα βιογραφικά και στατιστικά των Τούρκων αθλητών. Σχεδόν όλοι προπονούνται κάτω απο τις οδηγίες του ίδιου προπονητή που προφανώς είναι και ο Ομοσπονδιακός του αθλήματος. Έχω δει σχετικά βίντεο και διαπίστωσα οτι παρα το νεαρο της ηλικίας τους το επίπεδο τους είναι υψηλότατο. Πως αλλιώς θα ήταν άλλωστε αφου κατεβάζουν τέτοια ομάδα στο Λονδίνο . 
Θέλω να συμπληρώσω  οτι για το άθλημα μας της Ε.Α η συμμετοχή στους Ο.Α και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα απαιτει οι αθλητές να βρίσκονται σε υψηλές θέσεις της κατάταξης ανάλογα με τη  κατηγορία αναπηρίας τους. Αυτο συνεπάγεται συμμετοχές των αθλητών σε διεθνή τουρνουα, νίκες σε αυτα και αγωνιστικές εμπειρίες. επιπλέον και το αυτονόητο- καθοδήγηση και προγραμματισμός απο ειδικό προπονητη που θα δουλέψει συλλογικα και ατομικά με τους αθλητές ώστε να βελτιώσει τα προτερήματα τους και να ελαχιστοποιησει τα μειονεκτήματα. 
Στην Αθήνα το 2004 οι Τούρκοι αθλητές αν δεν κάνω λάθος ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, με πρωταγωνίστρια μια αθλήτρια των ορθιων κατηγοριών που πήρε και μετάλλιο . Πρωταγωνίστησε μάλιστα και στο Πεκίνο . Μετα την Αθήνα και απο το 2005 προσωπικά σαν αθλητής πήρα μέρος σε διάφορα τουρνουα στο εξωτερικό και η Τουρκική συμμετοχή ήταν πενιχρή.Ομως ...άκριβως λίγο πριν το Πεκίνο αλλα και όλη την τετραετία που ακολούθησε μέχρι σήμερα παραμονές του Λονδίνου 2012 οι συμμετοχές της γείτονας χώρας στα τουρνουα ήταν πραγματι εντυπωσιακή. όχι μόνο σε αριθμό συμμετοχών και αθλητών που λάμβαναν μέρος ,αλλα και σε αποτελέσματα. Δείγματα δουλειάς που γίνονταν. Προφανώς μάζεψαν το εν δυνάμει έμψυχο υλικό τους , τα ταλέντα τους, που προφανώς μέχρι τότε απλα ασχολούνταν , οργανώθηκαν κάτω απο τον ίδιο προπονητη και προφανώς αν δεν έβαλαν  όλα τα χρήματα για τις συμμετοχές τους στα τουρνουα, ένα μέρος το διέθεσαν σπόνσορες που βρήκαν. 
Κυκλοφόρησαν κάποια στιγμη μάλιστα στο διαδίκτυο πριν απο λίγα χρόνια και ένα βιντεακι με σύντομες συνεντεύξεις και παρουσιάσεις των αθλητών αυτών σε δράση...

Πραγματικα την χαίρομαι τη Τουρκία και την Νεανική  Εθνική τους ομάδα. Αν δούμε τίποτα απο το κρατικό μας κανάλι θα είμαι μαζι τους. Θα έχουν και συνέχεια γιατι αν πανε καλα και άλλοι αθλητές θα στελεχώσουν τα επόμενα χρόνια την ομάδα αλλα και οι σπόνσορες δεν θα έχουν λόγο να αποσύρουν την χορηγία τους. Κατα κάποιο τροπο το νερό στην παρα Ε.Α στην γείτονα έχει μπει στο αυλάκι . 
Και με πιάνει μια πικρία γιατι αν εξαιρέσεις τη συμμετοχή μας στην Αθήνα λόγω χώρας που φιλόξενει  τους Ο.Α φυσικα δεν υπήρξαν  συμμετοχές μας ποτε άλλοτε αλλα και ούτε πρόκειται  να υπάρξουν με τα σημερινά δεδομένα γιατι αν και υπάρχει έμψυχο δυναμικό, απλα τίποτα απο τα παρα πάνω  τα ευλογα δεν έχει γίνει , 

Είναι γνωστή η ρήση στους επιχειρηματικούς οικονομικούς κύκλους που αναφέρεται στις επιτυχίες 

" αν δεν ξέρεις πως να επιτυχεις , κοιτα πως το έκαναν οι άλλοι, και αν δεν έχεις χρήματα χρησιμοποίησε αυτών που έχουν"

Σάββατο, Αυγούστου 25, 2012

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΊΝΑΙ ΠΑΡΟΝ Tου Γιάννη Μακριδάκη



Κάθε πρωί ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο που νιώθω είναι μια θλίψη ακαθόριστη.Σε λίγα δευτερόλεπτα και καθώς περνώ από τον ύπνο στη ζωή,το μυαλό αρχίζει να λειτουργεί και “σκανάρει” το είναι μου για να εντοπίσει την αιτία της θλίψης.Σηκώνομαι από το κρεβάτι με την καρδιά μαύρη σαν τη Χίο.
Δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω όλο αυτό.Δεν είμαι αστός που θα πάει να κλειστεί στο κλουβάκι του στην πόλη και δεν θα βλέπει,θα ξεχάσει.Ζω στη φύση και έχω καθημερινή επαφή μαζί της.
Η φωτιά καίει ακόμα.Πέμπτη μέρα.Και οδεύει το μοναδικό της πια μέτωπο προς τα μέρη που ζω.Καίει το πευκοδάσος που διασχίζω,όποτε αποφασίσω να κατέβω στην πόλη της Χίου.Ο πυκνός καπνός της μοίρας μας ταξιδεύει νότια κατά το Αιγαίο.
Η Χίος πυρπολήθηκε.Από τους πολιτισμένους καπιταλιστές που νοιάζονται για πράσινη ανάπτυξη και πράσινη ενέργεια.Από τους τεχνοκράτες πολιτικάντηδες πάσης κατηγορίας,που λένε παρλαπίπες ανάπτυξης.
Το μέλλον της Ελλάδας είναι παρόν στη Χίο.Όποιος έχει αμφιβολία ας κάνει λίγο υπομονή.Η χώρα θα καταστραφεί ολοσχερώς,όπως το νησί μου.Θα ανεγερθούν παντού ξενοδοχειακά συγκροτήματα,θα εγκατασταθούν παντού καθρέφτες φωτοβολταϊκών και γιγάντιες ανεμογεννήτριες.Το λέγαμε τόσον καιρό αλλά δεν το είχαμε φανταστεί καθόλου έτσι.
Τη Χίο την αφάνισαν οι πολιτισμένοι άνθρωποι που νοιάζονται για το μέλλον της οικονομίας και μόνο.Οι πολιτισμένοι εγκληματίες με τις γραβάτες,που ταυτόχρονα με τα εγκλήματά τους μας πουλάνε και παραμύθια για την προστασία του περιβάλλοντος και αγωνιούν δήθεν για το μέλλον του πλανήτη.
Ήδη μας είπαν πως κόστισε 4 εκ. ευρώ η επιχείρηση κατάσβεσης.Σε λίγο θα μας λένε ότι δεν συμφέρει να κάνουμε δασοπυρόσβεση μιας και δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον “στρατηγό άνεμο”,οπότε θα φυλάμε τα χωριά και τις περιουσίες μόνο και ας γίνουνε κάρβουνο όλα τα υπόλοιπα.Ήδη τα κανάλια και οι εφημερίδες πέρασαν το μήνυμα ότι στη Χίο κάηκαν τα πολύτιμα μαστίχια που είναι κατά 80% εξαγώγιμο προϊόν άρα επλήγη σφοδρά η εθνική οικονομία.Για τα πευκοδάση και τον πραγματικό πλούτο του νησιού τσιμουδιά.
Μας είπαν επίσης ξεδιάντροπα ότι αύριο θα έρθει η task force του Ράιχενμπαχ Πασά, απεσταλμένη από την Υψηλή Πύλη του Βερολίνου για να εκπονήσει αναπτυξιακό σχέδιο στην καμένη γη μας.
Μας είπαν ακόμη ότι τα Δασαρχεία θα φύγουν από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και θα περάσουν στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης για να γίνουν πιο ευέλικτα και να υποστηρίζουν την ανάπτυξη και όχι την στασιμότητα που προκαλεί η προσκόλλησή τους στην προστασία των δασικών ειδών.Σε μερικούς μήνες θα τα περάσουν στο Υπουργείο Ανάπτυξης (σκέτο) ή θα τα καταργήσουν εντελώς ως δαπανηρά και άχρηστα.
Αυτή είναι η πατρίδα μας.
Η Χίος ήτανε ένας παράδεισος που είχε γλιτώσει από την λαίλαπα της τουριστικής ανάπτυξης των περασμένων δεκαετιών,επειδή οι Χιώτες είχαν πόρους από τη θάλασσα και δεν στράφηκαν προς τον τουρισμό.Αυτός ο παράδεισος έγινε κόλαση για να αλλάξει η χρήση γης και να ξεπουληθεί.Αυτή είναι η πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα σήμερα.Σε λίγο δεν θα μπορούμε να ζήσουμε πουθενά παρά μόνο σε κλουβιά στις πόλεις,όπου θα μας φυλάνε με μπάτσους σε κάθε τετράγωνο και θα μας έχουν σκλάβους για φθηνή εργασία.Μην έχετε καμιά αμφιβολία γι αυτό.Ήδη η μισή Ελλάδα ζει έτσι.Δεν θα μείνει κανείς να νιώθει έστω και στιγμές ελευθερίας.
Προσωπικά ζω ακριβώς σαν το μυρμήγκι.Και τους ενοχλώ ακόμα κι εγώ.Και καταστρέφουν τον τόπο μου,τον βιότοπό μου για να μην έχω πόρους ζωής,αλλά να τους εκμεταλλευτούν όλους αυτοί.Οι πολιτισμένοι άνθρωποι,οι αστοί του καπιταλισμού που νοιάζονται για το περιβάλλον,για την πράσινη ανάπτυξη,για το μέλλον του πλανήτη στον οποίον φέρνουν τα παιδιά τους.Αυτές τις μέρες νιώθω σαν άγριο ζώο που καταστρέφεται ο βιότοπός του και απειλείται η ύπαρξή του από την ανθρώπινη ηλιθιότητα,δίχως να καταλαβαίνει το άμοιρο γιατί γίνονται όλα αυτά.
Το μέλλον,φίλοι και φίλες,προδιαγράφεται ζοφερό.Δεν σταματάει με τίποτα ο κατήφορος του ανθρώπου και η Ελλάδα είναι πρωτοπόρος σ’ αυτόν.Βαστάει την ολυμπιακή σημαία της παρακμής της ανθρωπότητας.
Σε λίγες μέρες στο Περιφερειακό Συμβούλιο Βορείου Αιγαίου θα πάνε οι εκλεκτοί της κοινωνίας και θα ψηφίσουν θετικά στην μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων που κατέθεσε πριν λίγο καιρό η πολυεθνική,για να γεμίσει τη Χίο ανεμογεννήτριες.Με την κάψα της πυρπόλησης ακόμα ζωντανή,το νησί θα δοθεί βορά στην πολυεθνική της πράσινης ανάπτυξης.
Κουράστηκα να φωνάζω τα αυτονόητα.

http://www.facebook.com/groups/205512786227733/permalink/268365043275840/ σελίδα ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ  

Παρασκευή, Αυγούστου 17, 2012

Λονδίνο Ολυμπιακοί 2012-10 Αυγούστου, μια Ολυμπιακή μέρα 

Αν αξίζουν οι Ολυμπιακοί πλέον, δεν είναι ούτε οι φαντασμαγορικες τελετές τους ούτε οι σπόνσορες ούτε τα ρεκόρ. Τίποτα απο όλα αυτα! 
Αυτο που αξίζει είναι οι ίδιοι οι αθλητές! Οι μικρές ιστορίες τους που  κρύβονται πίσω απο τα παραμορφωμενα απο την προσπάθεια , την απογοήτευση , τα δάκρυα χαράς ή λύπης , πρόσωπα τους. Όλες αυτές ο ιστορίες που άνετα κάθε ένας απο αυτούς τους ανθρώπους θα μπορούσε να γίνει μια μικρή βιογραφια βιβλίο ,παρακαταθήκη για τα παιδια τους. 

Πλέον όταν παρακολουθώ αγώνες μόνο αυτα παρατηρώ. Αυτα με ενδιαφέρουν. Ο παράγοντας άνθρωπος αυτο που δεν αλλαζει ποτε και που τον  διαφοροποιεί απο τη μηχανή. 
Οι φετινοί Ολυμπιακοί είχαν όπως και όλοι κάτι να μας αφήσουν! Δυστυχώς τα άσχημα ήταν πιο πολλα απο κάθε φορα ,αλλα επειδη ξέρω οτι μπορει να υπαρχουν κάποιοι που μπορει να διαφωνησουν το αντιπαρερχομαι και προχωράμε σε αυτο που δεν αλλαζει, όπως προειπα και που είναι ο άνθρωπος. 
Όχι οι θεατρινισμοι των μεγάλων σούπερ αθλητών που καταρρίπτοντας ύποπτα τα παγκόσμια ρεκόρ και δίνουν την χρηματική ανταμοιβή στο εμπόριο που λέγεται Ολυμπιακό γεγονός, αλλα στα πιο χαμηλά φώτα σε άλλους αθλητές που ακόμα είναι προσκολημενοι στο ταπεινό και αθλητικό ιδεώδες του πρώτου Ολυμπιακού πνεύματος . 

10 Αυγ. Τελικός 5000 μ γυναικών 
Μου αρέσουν πολυ οι μεγάλες αποστάσεις γιατι εκει παίζει ρόλος και ο παράγοντας μυαλό ψυχη και τακτική. Δεν γνωρίζω καμία απο τις αθλήτριες αλλα παρόλα αυτα παρακολουθω έστω και με διακοπές τη κούρσα , γιατι η κάμερα μεταφέρεται και σε αλλα αθλήματα. Ήταν αρκετά συναρπαστική και τη κερδίζει μια μικροκαμωμενη αθλήτρια 43 κιλών η Meseret Defar  απο την Αιθιοπια . Τίποτα το παράξενο μέχρι εδω. Αυτο που δίνει ανθρώπινη διάσταση στο γεγονός είναι ο πανηγυρισμος. Η αθλήτρια βρίσκεται σχεδόν σε έκσταση για την επιτυχία της, που μάλλον ήταν απρόσμενη για αυτήν . Τα ματιά της κοιτάζουν στο απλανες, ενώ έχουν ανοίξει τους κρουνούς τους και τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα. Τα χείλη της κάτι ψελλιζουν ενω δείχνει το στήθος της κτυπωντας το. Την ίδια στιγμη γόνατιστη και ενω η κάμερα την πλησιάζει χώνει βαθειά κατα σάρκα στο κόρφο της το χέρι και βγάζει ένα τσαλακωμενο χαρτί που  είναι τυπωμενη πάνω του μια φωτογραφία. Ο φακός ζουμαρει. Είναι η μια εικόνα ορθόδοξης τεχνοτροπιας της Παναγίας με το θείο Βρέφος . Τη δείχνει κλαιγοντας στο φακό και τη φυλάει . ....κατευθύνεται κρατώντας την εικόνα σε μια γωνία με Αιθιοπες φιλάθλους και παίρνει την σημαία της πατρίδας της... 
Το ίδιο πρόσωπο με παραμορφωμενο απο τα δάκρυα χαρακτηριστικά, στην ίδια ένταση αντικρυσα και κατα την απονομή... 
Ποια άραγε ιστορία θα είχε να μας διηγηθεί αυτη η μικροκαμωμενη πρωταθλήτρια? ποια παιδικά της χρόνια εσκαψαν την ψυχη της , ποιο όνειρο κράτησε ζωντανό μέσα της με τη βοήθεια του Θεού της μέχρι το τέλος και την απονομή του Χρυσού? και τι τελικα σημαίνει μόνο γιαυτην αυτο το χρυσό? δεν ξέρω αν το είπε σε κανέναν αλλα και  αν δεν το είπε, έχει σημασία μόνο για εκείνη .....

Λίγο αργότερα την ίδια βραδιά ....

Τελικός 1500 μ γυναικών  
Άλλη γοητεία! Πιο μικρή απόσταση δεν χωράνε λάθη, περισσότερο παρατεταμένη ταχύτητα αλλα και τακτική ! 
Είχα παρακολουθήσει και τους δυο ημιτελικούς δυο μέρες πριν και μου έκαναν εντύπωση πως δυο Τουρκαλες μπήκαν με άνεση στον τελικό ανάμεσα σε μεγαθήρια απο την Ευρώπη και κυρίως Αφρική. Η μια πάντως  η Cakir Alptekin όπως μετα τον τελικό έμαθα ήδη ήταν τρόπαιουχος του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Καθολου τυχαία δηλαδή . Η δεύτερη και η πιο μικρή σε ηλικία μόλις 20 χρόνων και πιο μικροκαμωμενη , η Gamze Bulut μάλλον χωρίς πρώην δάφνες . Εντυπωσιακή πάντως και αυτη στον ημιτελικό. 
Ήθελα να δώ πως θα συνεργαζοντουσαν οι δυο τους στον τελικό . Είναι γνωστό οτι σε τέτοιες αποστάσεις εφαρμόζεται μια τακτική συνεργασίας μεταξύ αθλητών της ίδιας χώρας. Συνήθως ο ένας, αυτός που δεν πρόκειται να κερδίσει δίνει τον συγκεκριμένο ρυθμό κάνει δηλ το λαγό , και κατόπιν τη δεδομένη στιγμη ο υποψήφιος νικητής αιφνιδιάζει και περνάει μπροστά. Αρχικά τη τακτική αυτη τη δίδαξαν οι Αφρικανοι αθλητές που πάντα τύχαινε και είχαν πολλούς αθλητές σε αυτές τις αποστάσεις. 
Πράγματι η κούρσα ξεκίνησε και η Bulut φάνηκε οτι ήθελε να δώσει ένα δικο της ρυθμό απο την αρχή της κούρσα βάζοντας τον εαυτό της επικεφαλής. Η Cakir ήταν σαν να μην υπήρχε κινούμενη κάπου στη μέση του μπουλουκιου των αθλητριών. Κάποιες εναλλαγές πιο πολυ για να τεσταρουν η μια αθλήτρια την άλλη ήταν άνευ σημασίας. 
Ο αγώνας των 1500 μέτρων είναι μια πολυ πόνηρη απόσταση. Είναι τέσσερα κύκλοι στο στάδιο. Απο μια άποψη μπορείς να τον καταταξεις σε αγώνα παρατεταμένης ταχύτητας όπως τα 800 μ αλλα είναι κοντά και στην απόσταση ημιαντοχης. Έτσι αν ένας αθλητής δώσει ρυθμο πέραν της δυνατότητος του είναι σχεδόν σίγουρο οτι δεν θα έχει δυνάμεις για το τελευταίο ντεμαραζ. 
Λίγο πριν το καμπανάκι του τελευταίου γύρου η Bulut εξακολουθεί να προηγείται με κολλημενες πίσω της δυο αθλήτριες απο τα φαβορί. Παρακολουθω την Cakir να ανεβαίνει στη τετάρτη θέση ακριβώς πριν χτυπήσει το καμπανάκι και ενω ο ρυθμός της κούρσας ανεβαίνει σταδιακά. ήδη κάποιες αθλήτριες μένουν πίσω αδυνατώντας να παρακολουθήσουν. Ταυτόχρονα παρακολουθω τη Bulut που αντέχει την πίεση των άλλων πίσω της, και αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξει. Έχει ένα σκοπό να κάνει . Προφανώς πρέπει να αντέξει για να βοηθήσει τη Cakir. 
Στην ευθεία πριν το τελευταίο βιραζ η Cakir βγαίνει με ταχύτητα μπροστά σαν βέλος!! Αμέσως ξεχύνονται απο πίσω της οι άλλες δυο των φαβορί ! Η Bulut αυτόματα μένει τέταρτη και αμέσως σκέφτομαι οτι έκανε αυτο που έπρεπε και οτι η καλύτερη της θέση θα είναι η τεταρτη, αν αντέξει. .... Ο κόσμος ξεσηκώνεται!!και σπρώχνει τις αθλήτριες!! Αλλα εκείνη τη στιγμη η Bulut φαίνεται να κάνει κάτι μαγικό!!! Επιταχύνει ξαφνικά να περάσει τις δυο αθλήτριες που καταδίωκουν τη Cakir,αλλα αυτομάτως λες και το μετανιώσει μένει κολλημένη πίσω τους καταδιωκοντας ,αυτη ,αυτές!! Αμέσως συνειδητοποιώ οτι η μικρη δεν έχει πει τη τελευταία της λέξη . 
Τελική ευθεία...
Η Cakir σαν βέλος μπροστά πετάει προς το μετάλλιο!! Οι δυο που την καταδίωκουν φαίνεται οτι δεν μπορούν και στα τελευταία 30 μέτρα ξεμενουν απο δυνάμεις. Και τότε η Bulut ο λαγός της κούρσας τις προσπέρναει σαν σταματημενες και σε πολυ μικρη απόσταση απο τη Cakir παίρνει το αργυρό !!! 
Άψογη τακτικη δίκαια χρυσή η πανευρωπαϊκή πρωταθλήτρια Cakir  αλλα ακόμα πιο δίκαιη η δεύτερη θέση της Bulut που διάβασε τις αντιπάλους της πριν το τέλος αυτοσυγκράτησε τις δυνάμεις της και χτύπησε σαν κομπρα. 

Ο επίλογος των πανηγυρισμων έχει ως εξής. Η Cakir Alptekin γόνατιζει και ακουμπάει το μέτωπο της στο ταρταν. Σηκώνει το κεφάλι προς τον ουρανό και σκεπάζει με τις δυο παλαμες της το πρόσωπο της, η κλασσικη κίνηση προσευχής των μουσουλμάνων. Η Bulut χαμογελαστή όρθια την περιμένει. Αγκαλιάζονται και χέρι χέρι σφίγγοντας πανηγυρικά τις γροθιές τους με το χαμόγελο της ικανοποίησης στα πρόσωπα τους, κατευθύνονται προς τους φίλους και τους προπονητές τους που θα τους δώσουν τη σημαία με τη κόκκινη ημισεληνο. Έτσι απλα και ταπεινά, χωρίς γκριματσες υπερβολές και ουρλιαχτα, τη μόδα των φετινών Ολυμπιακών, όπως αρμόζει σε πραγματικούς Ολυμπιονίκες με ταπεινο αθλητικό πνεύμα τα δυο κορίτσια με τα λαϊκά αφτασιδιωτα πρόσωπα, που έμαθαν να τρέχουν απο μικρές μαζι με τα αγόρια στις πλατιές σκόνισμενες αλάνες της Τουρκίας. 

Ήταν μια Ολυμπιακή μέρα για μένα δυο μεγάλων τελικών του Λονδίνου 2012 αλλα μου έμεινε και μια απορία.
" μήπως τελικα η Bulut μπορούσε και το χρυσό?" μόνο αυτη το ξέρει και μας το έκρυψε.... Μέχρι την επόμενη φορα....

Δευτέρα, Αυγούστου 13, 2012

Χιροσίμα: Αλυσιδωτή αντίδραση. Της Έλης Κριθαράκη

«ΔΕΝ έχω άμεσες αναμνήσεις από την έκρηξη. Ήμουν ενός έτους και τεσσάρων μηνών και η μητέρα μου με κουβαλούσε στην πλάτη της, όταν ξαφνικά μια λάμψη διέτρεξε τον ουρανό. Όταν συνήλθαμε, η μητέρα μου αντίκρυσε ένα θέαμα που δεν το χωρούσε ο νους της: ισοπεδωμένα σπίτια, φλόγες παντού, άνθρωποι και ζώα να κείτονται αποτεφρωμένοι», λέει ο Τόσικι Φουτζιμόρι, για το πρωινό της 6ης Αυγούστου 1945 στη Χιροσίμα. «Το ότι βρίσκομαι εδώ, είναι σχεδόν ένα θαύμα». Γιάνκι γκόου χόουμ    ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 90.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Χιροσίμα και ακόμα 60.000 στο Ναγκασάκι τρεις μέρες αργότερα. Ο χρόνος αποκάλυψε ακόμη περισσότερους νεκρούς, οι Ιάπωνες συνθηκολόγησαν άνευ όρων και το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς κατέφτασε στην ηττημένη Ιαπωνία ο ανώτατος διοικητής των κατοχικών δυνάμεων, στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ. Μαζί του έφερε τον περιβόητο Κώδικα για τον Ιαπωνικό Τύπο, ένα σύνολο δέκα κανόνων λειτουργίας και δεοντολογίας για τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Ο Κώδικας όριζε ότι «οι ειδήσεις πρέπει να εμμένουν αυστηρά στην αλήθεια», ότι «δεν δύναται να δημοσιευτεί τίποτα που θα μπορούσε, άμεσα ή έμμεσα, να διαταράξει την κοινωνική ηρεμία» ή έκανε σαφές ότι δεν θα γινόταν ανεκτή «καταστροφική κριτική και οτιδήποτε προκαλούσε έλλειψη εμπιστοσύνης ή απέχθεια προς τα στρατεύματα». Για να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, από το 1945 μέχρι και το 1949 τα ιαπωνικά ΜΜΕ υπέβαλλαν στο τότε συσταθέν Απόσπασμα Πολιτικής Λογοκρισίας όλο το προς δημοσίευση υλικό τους: αλληλογραφία, τηλεφωνήματα, τηλεγραφήματα, φιλμ, ραδιοφωνικές εκπομπές, εκδόσεις. «Ήταν μια εποχή», περιγράφει ο κ. Φουτζιμόρι, συνταξιούχος δημοσιογράφος σήμερα, «κατά την οποία οι κατοχικές δυνάμεις επέβαλαν κανόνες που απαγόρευαν μέχρι και την απλή κουβέντα για τα θέματα αυτά, ενώ οι hibakusha, δηλαδή τα θύματα της ατομικής βόμβας, περιφέρονταν άσκοπα και ο κόσμος τους αποκαλούσε υποτιμητικά “genbaku bura-bura” (οι αργόσχολοι της βόμβας), κατηγορώντας τους ότι απλά δεν είχαν όρεξη να δουλέψουν». Όπως υπενθυμίζει ο κ. Φουτζιμόρι «σήμερα η κοινή γνώμη γνωρίζει τι μπορεί να προκαλέσει η έκθεση σε ραδιενέργεια, τότε όμως αυτές οι επιπτώσεις δεν ήταν ούτε γνωστές ούτε διαδεδομένες. Ένας γάμος μπορεί να ακυρωνόταν ή να μην τους έπαιρναν σε δουλειές, αν γινόταν γνωστό ότι κάποιος είναι hibakusha», λέει και συμπληρώνει: «Έτσι σιωπούσαν και οι ίδιοι, κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα   Η μεγαλύτερη έρευνα για τον καρκίνο «Είναι ζωηρή η ανάμνηση», λέει ο Χιντέτο Ματσουούρα, 65 χρονών σήμερα και hibakusha ως έμβρυο στην κοιλιά της μητέρας του, «ενός μεγάλου βαν που ήρθε ξαφνικά στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου και άρχισε να παίρνει μαθητές. Σύντομα καταλάβαμε ότι τους μετέφεραν στο λεγόμενο ινστιτούτο ABCC. Εκεί τους έβαζαν να γδυθούν, τους έπαιρναν αίμα, τους έκαναν ακτινογραφίες και μάζευαν στοιχεία για να διαπιστώσουν πως επηρεάζει η ραδιενέργεια τον άνθρωπο ανάλογα πχ με την απόσταση του από το σημείο μηδέν της έκρηξης». Γνωστό και ως Επιτροπή Θυμάτων της Ατομικής Βόμβας, το ABCC ανέλαβε να αναζητήσει τις άγνωστες ακόμα και στους Αμερικανούς συνέπειες της ραδιενέργειας. Ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1946 με διάταγμα του Προέδρου των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν με σκοπό «να πραγματοποιήσει μια μελέτη μεγάλης εμβέλειας και σε βάθος χρόνου, των βιολογικών και ιατρικών επιδράσεων της ατομικής βόμβας πάνω στο άνθρωπο». Ο Τζέιμς Γιαμαζάκι, ένας Αμερικανο-Ιάπωνας παιδίατρος που συμμετείχε στο πρόγραμμα, αναφέρει στα απομνημονεύματά του ότι «το γεγονός ότι παρατηρήθηκαν πολλοί ασθενείς με λευχαιμία ανάμεσα στους επιζώντες, έθεσε τα θεμέλια για αυτό που μετέπειτα θα γινόταν η μεγαλύτερη έρευνα για τον καρκίνο στο είδος του στην ιστορία της ιατρικής. Μέχρι το 1957 περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι από την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι συμμετείχαν στο πρόγραμμα». Καθώς η Χιροσίμα μετατρεπόταν στο κέντρο ερευνών που θεμελίωσε τις γνώσεις μας για όσα μπορεί να προκαλέσει η ραδιενέργεια, η κλονισμένη υγεία όσων επιβιώσαν δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τις αρχές. Όπως λέει ο κ.Φουτζιμόρι, «το Ινστιτούτο δεν δημιουργήθηκε για να τους θεραπεύσει» και αναφέρει ότι, «ανάμεσα στους ασθενείς υπήρχαν και φωνές που αντιδρούσαν, γιατί ένιωθαν σαν πειραματόζωα». Ο κ.Ματσουούρα εξηγεί ότι «οι περισσότεροι επιζήσαντες έζησαν μια ζωή γεμάτη πόνο και φτώχεια». Για σχεδόν μία δεκαετία από τη ρίψη της ατομικής βόμβας, οι hibakusha δεν έλαβαν καμία απολύτως βοήθεια από την ιαπωνική ή την αμερικανική κυβέρνηση.   Ο Τυχερός Δράκος  Το πρωινό της 1ης Μαρτίου 1954, στον κοραλλιογενή ύφαλο Μπικίνι των νήσων Μάρσαλ, πραγματοποιήθηκε η πυρηνική δοκιμή “Bravo-Castle”, μία από τις συνολικά 66 που έκαναν οι ΗΠΑ το διάστημα 1946-1958. Οι ραδιενεργές νιφάδες της δοκιμής ταξίδεψαν μέχρι τον «Τυχερό Δράκο Νο.5», ένα ιαπωνικό αλιευτικό σκάφος που ψάρευε στα ανοιχτά του Ειρηνικού ωκεανού και τον κάλυψαν. Τα 23 μέλη του πληρώματος, επιστρέφοντας στην Ιαπωνία, εμφάνισαν οξύ σύνδρομο ακτινοβολίας. «Τα νέα διαδόθηκαν σε κάθε γωνιά της χώρας», λέει ο Τόσικι Φουτζιμόρι για το περιστατικό που έλαβε τεράστιες διαστάσεις και έκανε για πρώτη φορά γνωστές στους πολίτες της Ιαπωνίας τις επιπτώσεις από την έκθεση στην ραδιενέργεια. Οι αντιδράσεις δεν άργησαν να εκδηλωθούν και όπως περιγράφει ο πρώην δημοσιογράφος, «το 1955 έγινε στην Χιροσίμα η πρώτη Παγκόσμια Διάσκεψη για την Απαγόρευση της Ατομικής Βόμβας και της Βόμβας Υδρογόνου». Δίπλα του, ο κ. Ματσουούρα συμπληρώνει ότι «οι hibakusha, που μέχρι τότε ζούσαν σιωπηλά στο περιθώριο της κοινωνίας, άρχισαν να οργανώνονται και το 1956 ιδρύθηκε η Nihon Hidankyo, η Εθνική Συνομοσπονδία Hibakusha». Από την ίδρυσή της, η Nihon Hidankyo δραστηριοποιείται για την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών όπλων, αλλά και για την διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης και ενίσχυσης των hibakusha από το ιαπωνικό κράτος.   Όπλα υπάρχουν... ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ τη ρήση του παγκοσμίως γνωστού πρώην πρωθυπουργού μας, έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε. Μία και μοναδική βόμβα, αν χρησιμοποιηθεί σε μια μεγαλούπολη, αρκεί για να προκαλέσει το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε στρατό και άμαχο πληθυσμό. Στοιχείο που έλαβε υπόψη το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όταν στις 8 Ιουλίου 1996 κατέληγε στο συμπέρασμα ότι «η χρήση ή η απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων είναι γενικά αντίθετη με τις αρχές του διεθνούς δικαίου σε καιρό πολέμου». Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του έγκυρου σε θέματα ασφαλείας και εξοπλισμών Ινστιτούτου SIPRI, τον Ιανουάριο του 2011 οκτώ χώρες -οι ΗΠΑ, η Ρωσία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν και το Ισραήλ- κατείχαν περισσότερα από 20.500 πυρηνικά όπλα. Από αυτά, σχεδόν το 95% έχουν δύο δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Ο σημερινός αριθμός των πυρηνικών κεφαλών είναι κυρίως κληρονομιά του Ψυχρού Πολέμου. Το 1949, πέντε χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η τότε Σοβιετική Ένωση δοκίμασε την πρώτη ατομική της βόμβα και το 1951 οι Ηνωμένες Πολιτείες δοκίμασαν ένα ακόμα πιο ισχυρό όπλο, την βόμβα υδρογόνου, την οποία κατασκεύασαν και οι Σοβιετικοί μετά από δύο χρόνια. Το Ηνωμένο Βασίλειο έγινε το 1952 η τρίτη πυρηνική δύναμη στον κόσμο και η Γαλλία μπήκε στη λέσχη των πυρηνικών δυνάμεων οχτώ χρόνια αργότερα. Ακολούθησαν η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν, το Ισραήλ και, πρόσφατα, η Βόρειος Κορέα. Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, υπολογίζεται ότι ο αριθμός των πυρηνικών κεφαλών ξεπερνούσε τις 70.000.   Όσο περισσότερα δάχτυλα στην σκανδάλη, τόσο πιθανότερο κάποιο να την τραβήξει ΣΥΜΦΩΝΑ με ορισμένους αναλυτές, η μείωση του αριθμού τους στις 20.500 είναι παραπλανητική ως προς την πρόοδο που έχει σημειωθεί, αφού η διάδοση των πυρηνικών μπορεί να εξεταστεί με δύο τρόπους: την κάθετη και την οριζόντια. Η οριζόντια εξάπλωσή τους αφορά την απόκτηση πυρηνικών όπλων από κράτη που δεν τα κατείχαν, ενώ η κάθετη διάδοσή τους σημαίνει ουσιαστικά την ανάπτυξη και αναβάθμιση του πυρηνικού οπλοστασίου των κρατών που τα διαθέτουν. Δειλά είναι τα βήματα και στο επίπεδο των πολεμικών δογμάτων. Από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και την υιοθέτηση της «Βεβαίας Αμοιβαίας Καταστροφής», οι πυρηνικές δυνάμεις προχώρησαν στην πολιτική της «Μη Πρώτης Χρήσης», ενώ το 1970 υπογράφηκε η πιο σημαντική ως τώρα Συνθήκη Περί της Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων. Η Συνθήκη θέτει περιορισμούς στη διάδοση των πυρηνικών όπλων και αποτρέπει την με κάθε τρόπο ανταλλαγή όπλων, τεχνογνωσίας ή υλικών ανάμεσα στα μέλη. Στο άρθρο 6, προτρέπει τα συμβαλλόμενα μέρη -χωρίς να τα δεσμεύει- να διαπραγματευτούν «με καλή πίστη» για την παύση του πυρηνικού εξοπλισμού «σε σύντομο χρονικό διάστημα» αλλά και για τον πυρηνικό αφοπλισμό. Το 2010 η Εθνική Συνομοσπονδία Hibakusha, συμμετείχε στην Παγκόσμια Διάσκεψη για την αναθεώρηση της Συνθήκης και σε μία ειδική έκδοση, είχε καταγράψει τις απόψεις 1030 hibakusha. Το μήνυμα ενός άντρα από τη Χιροσίμα, 78 χρονών σήμερα, είναι αφοπλιστικό: «Η λογική με την οποία χρησιμοποιήσατε την ατομική βόμβα εναντίον μας -ότι έτσι θα τελείωνε ο πόλεμος πιο γρήγορα- καλεί και τους υπόλοιπους να χρησιμοποιήσουν την ίδια δικαιολογία για να χρησιμοποιήσουν το ίδιο όπλο στο μέλλον». Χιροσίμα Η Χιροσίμα είναι σήμερα μια από τις πιο ειδυλλιακές πόλεις της Ιαπωνίας. Περιβάλλεται από καταπράσινα βουνά και έχει άνοιγμα προς τη θάλασσα. Οι δρόμοι της ειναι φαρδείς και η ρυμοτομία της προσεκτικά διαμορφωμένη. H γεωγραφική της θέση -εύκολα εντοπίσιμη από αέρος- κάποτε την κατέστησε ιδανικό στόχο για την πρώτη ατομική βόμβα, που ισοπέδωσε τα 2/3 της πόλης. Το Πάρκο της Ειρήνης στη Χιροσίμα χτίστηκε στο σημείο μηδέν της έκρηξης της ατομικής βόμβας ακριβώς για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτή η καταστροφή. Εκεί καίει η Φλόγα της Ειρήνης, που όπως λένε οι εμπνευστές της, δε θα σβήσει ποτέ μέχρι να εξαφανιστούν όλα τα πυρηνικά όπλα από προσώπου γης. Διαβάστε, δείτε ή περιηγηθείτε:   · Barefoot Gen (“Hadashi no Gen”, 1983): ταινία κινουμένων σχεδίων για τη ζωή και τις περιπέτειες του Γκεν, ενός μικρού αγοριού από τη Χιροσίμα. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του δημιουργού του, Κέιτζι Νακαζάουα (Keiji Nakazawa). · Godzilla (“Gojira”, 1954): Η δοκιμή ενός νέου πυρηνικού όπλου από τους Αμερικάνους οδηγεί στη δημιουργία ενός κτήνους που μοιάζει με δεινόσαυρο… · A Flash of Memory: το κείμενο που έγραψε για τους Νιου Γιορκ Τάιμς ο Ιάπωνας σχεδιαστής μόδας Ίσεϊ Μιγιάκε (Issey Miyake) - επιζήσας της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα- σχετικά με τον πυρηνικό αφοπλισμό (http://www.nytimes.com/2009/07/14/opinion/14miyake.html ). · Το Άρθρο 9: το πασιφιστικό άρθρο του ιαπωνικού συντάγματος που διέπεται από τις Τρεις Μη-Πυρηνικές Αρχές (http://www.article-9.org/ ). · Η Συνθήκη περί της Μη-Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων (NPT): το πλήρες κείμενο που κρατάει τις λεπτές ισορροπίες στον κόσμο (http://www.un.org/en/conf/npt/2010/pdf/pk_npt_treaty_text.pdf ).  TVXS