Η «περαίωση» των ψευδαισθήσεων;

Προ ημερών αναγγέλθηκε από τα πλέον επίσημα χείλη, όπως σε μεγάλο βαθμό
αναμενόταν εδώ και καιρό, άλλωστε, από όσους καταλάβαιναν – και όπως ουδόλως
αθώα ανέμεναν και αρκετοί «μάγκες», φυσικά… ‐ η «υπέροχη» λύση της περαίωσης…
Το πράγμα, απλό: φορο‐αμνηστία, λοιπόν, για όλες τις χρήσεις της τελευταίας
δεκαετίας, αρκεί να «πληρώσεις κατιτίς, βρε αδερφέ…». Μα, ας αναρωτηθούμε, έστω
και αργά, γιατί άραγε να πληρώνουμε για τη συντήρηση ενός τέτοιου πανάκριβου
φορολογικού μηχανισμού (παχυλοί μισθοί, ζουμερά επιδόματα, βασιλικά εφάπαξ…),
όταν αυτός αποδεικνύεται πως το μόνο που μπορεί εμπράκτως να κάνει είναι να
πατάει, απλώς, το delete;… Και ας κοιτάξουμε, επειγόντως, στην ουσία… Ποιος
ωφελείται από αυτή τη ρύθμιση και ποιού είδους οικονομική συμπεριφορά αυτή
επιβραβεύει και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, απολύτως «φυσιολογικά» αναπαράγει και
διαχέει;
Πολλοί ισχυρίζονται πως άμεσα ωφελημένος από αυτή τη ρύθμιση θα είναι ο
Κρατικός Προϋπολογισμός μας, απέναντι σε μια ιδιαιτέρως δύσκολη κατάσταση, όπου
το σκέλος των εσόδων δείχνει, πλέον, εξαντλημένο… Δήθεν, πως μπροστά στον κίνδυνο
«ανακοπής» πρέπει, οπωσδήποτε, να κάνουμε «τα στραβά μάτια»…
Για πόσα χρόνια ακόμα, αλήθεια, θα προσπαθούμε να «εξυγιάνουμε» το
οικονομικό μας σύστημα με όλο και μεγαλύτερες δόσεις νομιμοποίησης της
«αρρώστιας» του;… Και ας δούμε, επιτέλους, και από την πλευρά του φορολογούμενου
επιχειρηματία… Από τη μία, ο λουφαδόρος και κακοπληρωτής, γεμάτος ικανοποίηση…
Πόσα έκρυψε, πόσα έφαγε, πόσα λάδωσε, πόσα γλίτωσε; Χοντρός λογαριασμός… Πόσα
καλείται, τώρα, να πληρώσει για να πάρει το «συχωροχάρτι»; Ψίχουλα… Η ατομική
επιχειρηματική «λογική» του, απολύτως επιβραβευμένη, η ανταγωνιστική θέση και η
ικανότητα επιβίωσης της επιχείρησής του, στο δύσκολο «σήμερα», ευθέως
ενισχυμένη… Άραγε, τι θα έχει να διδάξει στο παιδί του και αυριανό διάδοχο στη
διεύθυνση της επιχείρησής του;… Μια από τα ίδια, φυσικά: «για να επιβιώσεις,
εξαπάτησε την κοινωνία σου»… Από την άλλη, ο μειοψηφικός, έντιμος και
ευσυνείδητος φορολογούμενος επιχειρηματίας. Δήλωσε τα οικονομικά του στοιχεία με
ακρίβεια, ακολούθησε τη νομοθεσία, ταλαιπωρήθηκε βάναυσα με τη δαιδαλώδη
φορολογική γραφειοκρατία μας και φορολογήθηκε βαριά. Και τι κατάφερε;… Σήμερα,
δέχεται απροκάλυπτα και πρόσθετες απειλές: όποιοι δεν υπαχθούν στη διαδικασία
περαίωσης, θα ελεγχθούν «εξονυχιστικά» για παραβάσεις… Να πιστέψει, άραγε, στη
«συνέπεια» και «ψυχραιμία» ενός τέτοιου «αφέντη» ή να σκύψει και πάλι το κεφάλι,
πληρώνοντας κάτι παραπάνω και για το φορολογικό «συχωροχάρτι» του;… Μάλλον το
δεύτερο, ε;… Μα, τι θα έχει να πει και αυτός στο παιδί του, πλέον; Υπομονή;…

Δρ. ΒΛΑΔΟΣ ΧΑΡΗΣ
Λέκτορας στο Τμήμα Διεθνών
Οικονομικών Σχέσεων και Ανάπτυξης,
Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

Θα ξεπουλήσουν και τα βράχια

Το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου, ηλεκτρονικού και μη, συζητά το αν θα επιβληθεί νέο μνημόνιο ή όχι. Ο λόγος που όλοι έχουν επικεντρωθεί στο μνημόνιο είναι γιατί δεν θέλουν να συζητήσουν τις εξελίξεις που συμβαίνουν σε επίπεδο ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης αυτές τις ημέρες. Ο κόσμος δεν πρέπει να ξέρει σε τι βάζει την υπογραφή της η κυβέρνηση. Σε τι καθεστώς καταδικάζουν την Ελλάδα και τον λαό της ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις δικές του προσωπικές φιλοδοξίες και τα κοράκια της πολιτικής και της οικονομίας που έχει μαζέψει γύρω του.

Άλλωστε τι είπε στην εκλεκτή ομήγυρη από κερδοσκόπους επενδυτές, τραπεζίτες, γραφειοκράτες και ό,τι άλλο διαθέτει ο υπόκοσμος της διεθνούς αγοράς στο New York Economist Club (22.9): «Εν ολίγοις μετατρέψαμε την κρίση σε ευκαιρία, προκειμένου να προωθήσουμε τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, που οι προηγούμενες κυβερνήσεις ανέβαλλαν επί σειρά ετών, φοβούμενες το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος». Τι σημαίνει αυτό; Ότι για τον πρωθυπουργό και το κόμμα του η κρίση της χώρας δεν ήταν παρά μια ευκαιρία να ξεγελάσει τον κόσμο και να επιβάλει πολιτικές που καθυστερούσαν λόγω κοινωνικής αντίδρασης.

Με άλλα λόγια, ο κ. πρωθυπουργός επαναλαμβάνει ακόμη μια φορά ότι δεν του καίγεται καρφί για την κρίση της χώρας, απλώς είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να κάνει αυτά που δεν μπόρεσε να κάνει ο κ. Καραμανλής, παλιότερα ο κ. Σημίτης και ακόμη παλιότερα ο κ. Μητσοτάκης λόγω της κοινωνικής και πολιτικής απαξίωσης των κυβερνήσεών τους.

Να συνεχίσει δηλαδή την ίδια καταστροφική πορεία έως ότου ξεπουληθεί μέχρι κι ο τελευταίος βράχος αυτού του έρημου τόπου στους αετονύχηδες από το Κατάρ, το Άμπου Ντάμπι, τα Αραβικά Εμιράτα και όπου αλλού βρεθούν βρόμικες και ύποπτες διασυνδέσεις με διεθνή επενδυτικά κεφάλαια. Έως ότου μετατραπεί η χώρα, ή ό,τι θα έχει μείνει από τη χώρα, σε απόπατο της διεθνούς αγοράς.

Άλλωστε ο κ. Παπανδρέου είναι περαστικός από αυτήν τη χώρα. Του ανατέθηκε να φέρει εις πέρας μια συγκεκριμένη αποστολή και ήδη προετοιμάζει την έξοδό του. Αυτός είναι κι ο βασικός λόγος της πολυήμερης περιοδείας του στις ΗΠΑ. Να ενισχύσει το δικό του προσωπικό προφίλ ως διεθνούς προσωπικότητας που διεκδικεί θέση στο σύστημα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», που υποστηρίζει τόσο σθεναρά. Με έξοδα του Έλληνα φορολογούμενου ο κ. Παπανδρέου και η κουστωδία του εξάντλησαν κάθε περιθώριο λομπισμού για να πείσουν τα κέντρα αποφάσεων στις ΗΠΑ ότι είναι ικανός και διαθέσιμος για μια κορυφαία θέση στον ΟΗΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα, τον ΟΟΣΑ ή την Ε.Ε.

Οι διεθνείς διπλωματικοί κύκλοι έχουν να λένε για τον ξετσίπωτο τρόπο που ο κύκλος του κ. Παπανδρέου, αλλά και ο ίδιος, προσπάθησε να πείσει ότι είναι η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν οι ΗΠΑ για τη θέση του γ.γ. του ΟΗΕ ή για κάποια άλλη αντίστοιχη. Στις συναντήσεις που είχαν με επιτελικά στελέχη της κυβέρνησης, αλλά και κέντρων που παίζουν ρόλο στη διαμόρφωση της διεθνούς πολιτικής των ΗΠΑ, εκθείαζαν την «εξαίρετη δουλειά» του κ. Παπανδρέου στην Ελλάδα, αλλά και στη Σοσιαλιστική Διεθνή, που με την προεδρία του πέρασε στον απόλυτο έλεγχο της αμερικανικής πολιτικής.

«Business friendly»

Στο περιθώριο αυτής της δραστηριότητάς του ο κ. Παπανδρέου λειτούργησε ως μεσίτης και πλασιέ της χώρας που είναι πρωθυπουργός. «Η αξία της Ελλάδας δεν έχει προσμετρηθεί δεόντως, αλλά έχει υποτιμηθεί. Για τον λόγο αυτόν θεωρώ ότι η επένδυση στην Ελλάδα αποτελεί μεγάλη ευκαιρία» είπε σε συνέντευξή του στον πρόεδρο του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης (21.9).

Με άλλα λόγια, κάλεσε τους διεθνείς επενδυτές να επωφεληθούν από την πολιτική υποτίμησης που ακολουθούν η τρόικα και ο ίδιος. Φτηνά μεροκάματα, φτηνές δουλειές, φτηνά έργα, φτηνή δημόσια περιουσία, φτηνά τα πάντα, πάρε κόσμε! Αυτό ήταν το μήνυμα του πρωθυπουργού. Και γιατί επέλεξε να το εκπέμψει από το βήμα του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης;

Για τρεις βασικούς λόγους:

Πρώτον: Για να δείξει ότι τόσο από την τωρινή του θέση όσο και αύριο, από την όποια θέση του αναθέσουν στο σύστημα της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», είναι και θα παραμείνει business friendly, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ένας από τους ακολούθους του σε στελέχη των αμερικανικών τραπεζών. Δηλαδή φιλικός με τις επιχειρήσεις. Γι’ αυτό και έχουν κάθε λόγο να τον στηρίξουν και να τον προωθήσουν.

Δεύτερον: Επειδή απευθύνεται όχι σε σοβαρούς επενδυτές της διεθνούς αγοράς που σκέφτονται μακροπρόθεσμες επενδύσεις στην παραγωγή, αλλά σε επενδυτές - λαμόγια που έχουν κύριο στόχο το βραχυπρόθεσμο κέρδος μέσα από το χρηματιστήριο. Πρόκειται για επενδυτικά κεφάλαια που δεν επενδύουν με σκοπό την ανάπτυξη μιας αγοράς, αλλά κερδοσκοπούν με ιδιωτικοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων κρατών, με έτοιμες στημένες επιχειρήσεις, με ακίνητα και γη.

Στόχος τους είναι να προσθέσουν πολύ γρήγορα στη χρηματιστική αξία της όλης επένδυσης έτσι ώστε να μπορέσουν να κερδίσουν από τη μεταπώλησή της αφήνοντας πίσω ερείπια. Τέτοιο επενδυτικό κεφάλαιο είναι και του Κατάρ, το οποίο, εκτός όλων των άλλων, αποτελεί καταφύγιο και για το διεθνές πολιτικό χρήμα. Όπως άλλωστε και τα άλλα αραβικά επενδυτικά κεφάλαια. Γι’ αυτό και οι δικοί μας πολιτικοί, ιδίως της σημερινής κυβέρνησης, έλκονται τόσο πολύ από τη χερσόνησο της Αραβίας.

Τρίτον: Για να πείσει τις μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, ειδικά τις επενδυτικές, όπως την Goldman Sachs, τη Morgan Stanley κ.ά., ότι παραμένουν κυρίαρχες στη διαμεσολάβηση του ελληνικού δημόσιου χρέους και της επαπειλούμενης αναδιάρθρωσής του σύμφωνα με τις απαιτήσεις των πιο κερδοσκοπικών κεφαλαίων διεθνώς. Κεφάλαια που συνιστούν μερικούς από τους βασικούς και πιο προσοδοφόρους πελάτες αυτών των αμερικανικών επενδυτικών τραπεζών.

Οικονομική διακυβέρνηση

Πριν μεταβεί ο κ. Παπανδρέου στις ΗΠΑ για να «κυνηγήσει το όνειρό του», πέρασε από τις Βρυξέλλες για να παρακολουθήσει την άτυπη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (16.9) προκειμένου να δώσει λευκή επιταγή στην Κομισιόν και στην ΕΚΤ για να μετατρέψουν την ευρωζώνη, αλλά και ευρύτερα την Ε.Ε., σε γκέτο, σε γερμανογαλλικό Νταχάου, έτσι ώστε να αποφευχθεί η κατάρρευση του ευρώ. Να οικοδομηθεί δηλαδή αυτό που χαριτωμένα ονομάζεται «ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση».

Ποιο είναι το βασικό νόημα αυτής της «ευρωπαϊκής διακυβέρνησης»; Μας το ξεκαθάρισε ο Μπαρόζο: «Μέχρι τώρα, η αγορά μας ήταν αλληλεξαρτώμενη, αλλά η επίβλεψη ήταν καθαρά εθνική. Από το 2011 και μετά η Ευρώπη θα είναι η πρώτη περιοχή στον κόσμο που θα έχει εγκαταστήσει έναν εκπληκτικό μηχανισμό εποπτείας σύμφωνο με τις προκλήσεις του μέλλοντος» (23.9, Council on Foreign Relations).

Τι προβλέπει αυτός ο «εκπληκτικός μηχανισμός εποπτείας»; Καταργεί το δικαίωμα της αυτοτελούς σύνταξης του προϋπολογισμού σε κάθε κράτος - μέλος. Για να συνταχθεί ο προϋπολογισμός μιας κυβέρνησης και να προωθηθεί στο εθνικό Κοινοβούλιο, θα πρέπει πρώτα να περάσει ένα εξάμηνο συνεννοήσεων και προσαρμογών στις υποδείξεις και εντολές των οργάνων της Ένωσης.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει ότι για το τι μισθό ή σύνταξη θα πάρει ο Έλληνας πολίτης, τι έργα είναι σκόπιμο να γίνουν στην ελληνική περιφέρεια, τι δαπάνες πρέπει να καλύψουν τις κοινωνικές ανάγκες Υγείας, Παιδείας, τι φόροι και ποιους θα βαρύνουν κ.ο.κ., θα αποφασίζουν κάποιοι γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη με την πολύ γνωστή κοινωνική ευαισθησία που τους διακρίνει.

Τι θα γίνει όμως αν ένα κράτος δεν συμμορφωθεί με τις άνωθεν εντολές; Τι θα γίνει αν ένα εθνικό Κοινοβούλιο απορρίψει τον εγκεκριμένο άνωθεν προϋπολογισμό και απαιτήσει νέο προϋπολογισμό με βάση τις εθνικές ανάγκες; Τότε αρχίζουν οι κυρώσεις. Στις 23.9 ο αρμόδιος επίτροπος Όλι Ρεν παρουσίασε τις τελευταίες προτάσεις του για τις κυρώσεις, που περιλαμβάνουν ένα πρόστιμο ίσο με το 0,2% του ΑΕΠ, με τη μορφή της άμεσης καταβολής, που υποτίθεται ότι θα επιστραφεί άμα το κράτος συμμορφωθεί.

Μόνο η άρνηση ενός κράτους – κυβέρνησης ή εθνικού Κοινοβουλίου, τους είναι αδιάφορο – να υπακούσει στις υποδείξεις των οργάνων της Ένωσης μπορεί να επισύρει πρόστιμο ίσο με το 0,1% του ΑΕΠ, που πρέπει να καταβληθεί αμέσως.

Φυσικά οι κυρώσεις δεν σταματούν στα πρόστιμα. Θα υπάρχει και μια σειρά θεσμικών κυρώσεων, που αφορούν τη θέση του κράτους στην Ένωση, τις χρηματοδοτήσεις προς αυτό κ.λπ., οι οποίες συζητιούνται και αποφασίζονται πίσω από κλειστές πόρτες. Όλες οι κυρώσεις αυτές, πρόστιμα και θεσμικού χαρακτήρα, θα είναι αυτόματες, δηλαδή χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους («Financial Times Deutschland», 24.9).

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει πρακτικά ότι καταργείται κάθε έννοια εσωτερικής έννομης τάξης για το κράτος - μέλος της Ένωσης. Οι λαοί τίθενται επισήμως υπό κηδεμονία από μια υπερκρατική, υπερεθνική εξουσία, που δεν έχει καμιά βάση νομιμοποίησης, αλλά και δεν λογοδοτεί πουθενά και σε κανέναν.

Ο... Ευρωπαίος Γκέμπελς

Από 1.1.2011, όταν επισήμως αναμένεται να ισχύσει το νέο καθεστώς, είτε εκλέγονται κυβερνήσεις και Κοινοβούλια είτε διορίζονται απευθείας από τα όργανα της Ένωσης, θα είναι το ίδιο και το αυτό. Δεν θα έχει καμιά διαφορά επί της ουσίας. Κι αν νομίζατε ότι ήταν πολύ δύσκολο μέχρι σήμερα να στείλετε με την ψήφο σας ή με την αντίδρασή σας κάποιο μήνυμα στην εξουσία, τώρα γίνεται αδύνατο.

Κι όλα αυτά προς τι; Μα για να προστατευθούν το ευρώ και οι τράπεζες. Από 1.1.2011 και στο διηνεκές, όποια χώρα τολμήσει να παραβεί τις άνωθεν υποδείξεις ή βρεθεί με υπερβολικό έλλειμμα στον κρατικό προϋπολογισμό, στο ισοζύγιο των τρεχουσών συναλλαγών, στο ύψος του δημόσιου χρέους, κ.λπ., θα αντιμετωπίζει ένα μπαράζ εξοντωτικών κυρώσεων προκειμένου, υποτίθεται, να ξαναμπεί στον ίσιο δρόμο.

Η όλη φιλοσοφία αυτής της «οικονομικής διακυβέρνησης» μας γυρίζει άμεσα και πρακτικά πίσω στον μεσαίωνα. Όχι μόνο οι κρίσεις αποδίδονται ως αμαρτήματα, ως παραστρατήματα από τον ίσιο δρόμο, από την ορθή πίστη, σύμφωνα με τον φονταμενταλισμό των κυρίαρχων κύκλων της Ένωσης – κατά το πρότυπο του καθολικισμού και του παπισμού στον μεσαίωνα –, αλλά ποινικοποιούνται επιλογές και πράξεις ολόκληρων κρατών και λαών, χωρίς καν το δικαίωμα της προσφυγής.

Η εξέλιξη αυτή είναι τόσο απόκοσμη και τρομακτική ώστε σπρώχνει τον παλιό οικονομικό φιλελευθερισμό σε μια νέου τύπου ολοκληρωτική λογική, που παλιά χαρακτήριζε μόνο τον φασισμό.

Η λογική που θέλει να διορθώσει τις ατέλειες ή τα λάθη της αγοράς με κανόνες και κυρώσεις, αποτελεί μια ιδιότυπη νέα εκδοχή του παλιού οικονομικού δόγματος του χιτλερισμού για την «ένωση της Ευρώπης». Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Γκέμπελς το 1940 είχε πει ότι μια Ευρώπη μπορεί να ενωθεί μόνο όταν η κυρίαρχη δύναμη θα καθορίζει τη στρατιωτική, οικονομική, νομισματική και εξωτερική πολιτική:

«Σ’ αυτούς τους τέσσερις τομείς η κυρίαρχη δύναμη πρέπει να φέρει το βάρος της κύριας ευθύνης για ολόκληρη την Ευρώπη. Τα μικρότερα κράτη πρέπει να τεθούν υπό την κηδεμονία των ηγετικών δυνάμεων, ειδικότερα σ’ αυτές τις τέσσερεις σφαίρες της πολιτικής ζωής, τόσο για το καλό το δικό τους, όσο και για το καλό της Ευρώπης ως σύνολο» («World Survey», November, 1941, σελ. 18-19).

Σήμερα συμβαίνει αυτό ακριβώς που απέτυχε να επιβάλει η χιτλερική Γερμανία. Με μια μόνο διαφορά. Αυτήν τη φορά επιχειρείται να οικοδομηθεί στο επίπεδο ολόκληρης της Ευρώπης, όχι με τις ορδές της Βέρμαχτ και των Ες-Ες, αλλά με την επέλαση των γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ. Οι μεγάλες τράπεζες και οι αγορές είναι σήμερα η «κυρίαρχη δύναμη», για την οποία μιλούσε παλιά ο Γκέμπελς.

Μνημόνιο επ’ άπειρον

Αν ισχύσει αυτό το καθεστώς από 1.1.2011, τότε τι ανάγκη έχει η τρόικα το μνημόνιο για την Ελλάδα; Τι θα εμποδίσει την επιβολή της πολιτικής του μνημονίου εσαεί, για πάντα, στο διηνεκές, δίχως καμία επίσημη λήξη, από τη στιγμή που η χώρα θα υποταχθεί στο νέο καθεστώς επιτήρησης και κηδεμονίας;

Τίποτε απολύτως. Γι’ αυτό και το έχουμε ξαναπεί: μην εκπλαγείτε αν δείτε τον κ. Παπανδρέου, την κυβέρνησή του, αλλά και την τρόικα να αποκηρύσσουν το μνημόνιο. Άλλωστε η ίδια η ύπαρξη του μνημονίου ήταν εξαρχής ένα προσωρινό, μεταβατικό μέτρο, μέχρις ότου η Ε.Ε. και τα όργανά της βρουν τον τρόπο και τον μηχανισμό για τη μόνιμη διαχείριση τέτοιων κρίσεων. Ο μηχανισμός αυτός ήδη τίθεται σε κίνηση και είναι πολύ πιθανό σύντομα να κάνει την επιβολή του μνημονίου περιττή.

Αυτό θα τους απαλλάξει κι από ένα σοβαρό βάσανο. Το μνημόνιο ήταν και παραμένει μια εντελώς αυθαίρετη κατάργηση της εσωτερικής έννομης τάξης της χώρας, όπως αυτή προκύπτει από το Σύνταγμά της και τους νόμους της. Αυτό δίνει τη δυνατότητα να προσβληθεί η νομιμότητά του σε όλα τα επίπεδα. Όμως η μετάβαση στο νέο καθεστώς εποπτείας, ελέγχου και κηδεμονίας που προωθείται, ανάγει το όλο ζήτημα στη σχέση της χώρας μας με την ευρωζώνη και την Ε.Ε., υπέρ της οποίας συνταγματικά έχουμε εκχωρήσει εθνική κυριαρχία. Κι έτσι μια αυθαίρετη, αντισυνταγματική και παράνομη συμφωνία μνημονίου μετατρέπεται σε υποχρεωτικό καθεστώς για τη χώρα μέσα από την ευρωζώνη και την Ε.Ε.

Γι’ αυτό και οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης επιμένουν να επεκτείνουν το καθεστώς αυτό και έξω από τα όρια της ευρωζώνης. Να αγκαλιάσει δηλαδή το σύνολο των χωρών της Ε.Ε. Γιατί; Μα για να μπορούν με ελεγχόμενο τρόπο να πτωχεύουν μια χώρα, να τη θέτουν υπό αυστηρή επιτήρηση και κηδεμονία εκτός ευρώ, αλλά εντός Ε.Ε., και με τη βοήθεια του ΔΝΤ να την υποτιμούν σε τέτοιο βαθμό ώστε να δημιουργηθεί μια νέα ισορροπία με το κοινό νόμισμα για να μπορεί να επανέλθει στην ευρωζώνη.

Αυτόν τον μηχανισμό αναλύει ο Ζαν Πισανί-Φερί, πρώην σύμβουλος του Μιτεράν και επικεφαλής ενός από τα πιο κοντινά στην Κομισιόν ιδρύματα, το Bruegel, τον οποίο ονομάζει «ευρωπαϊκό μηχανισμό αναδιάρθρωσης χρέους» (Esharp, July-August, 2010), πράγμα που επιβεβαιώνει και η «Wall Street Journal» (24.9) σε ένα εκτενές ρεπορτάζ για το παρασκήνιο της δημιουργίας των «μηχανισμών στήριξης» στην ευρωζώνη.

Με τη σειρά του ο πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ και σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Σάιμον Τζόνσον προτείνει αναδιάρθρωση του χρέους με ευρωομόλογα τύπου Brady (Project Syndicate, 15.9). Σαν εκείνα δηλαδή που χρησιμοποιήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για να αναδιαρθρώσουν το χρέος της Λατινικής Αμερικής και οδήγησαν ύστερα από μια κόλαση ολόκληρης δεκαετίας στις χρεοκοπίες της Αργεντινής και άλλων κρατών της περιοχής.

Άρθρο του Δημήτρη Καζάκη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ποντίκι, 30/09/2010

Ο ΚΥΚΛΩΠΑΣ ΣΤΟ ΠΛΟΙΟ

Και σαν συνέχεια του προηγούμενου ποστ μου μεταφέρω εδώ το σχόλιο του Κ. Πρετεντέρη που ξεσηκώνω από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ.

ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙΟΤΙ εδώ και τρεις µέρες το εθνικό µας ρεπερτόριο έχει ελαφρώς τροποποιηθεί. Σύµφωνα µε την τελευταία εκδοχή, πρωταγωνιστούµε πλέον στη «νέα Οδύσσεια». Κι αυτό παρ’ όλο που έως προσφάτως είχα την εντύπωση ότι παίζαµε τη «νέα Ιλιάδα» όπου αντιπαλεύαµε τους κερδοσκόπους της Τροίας και της οικουµένης.ΠΡΟΦΑΝΩΣ,Η αλλαγή έργου δεν είναι το χειρότερο που µπορεί να µας συµβεί, ιδίως όταν η προσφυγή στο νέο ρεπερτόριο ήταν περίπου αναγκαστική. Αυτό που µε προβληµατίζει περισσότερο είναι η υπόθεση. Και ιδίως η διαφαινόµενη βεβαιότητα ότι µαζί µας πάνω στο πλοίο θα ταξιδεύει και ο Κύκλωπας.

ΑΚΟΥΩΑΠΟ πολλές πλευρές δυο πράγµατα: ΠΡΩΤΟΝ,ΟΤΙ εµείς οι ίδιοι φέρουµε την ευθύνη αυτών που µας συµβαίνουν - πολύ σωστό. Τα παράπονα στον καθρέφτη.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ,ΟΤΙ δεν πρέπει να δαιµονοποιούµε το ΔΝΤ. ΟΜΟΛΟΓΩΟΤΙ αυτή η εκστρατεία ωραιοποίησης του ΔΝΤ µε έχει εκπλήξει. Οχι επειδή δεν ανταποκρίνεται στην πραγµατικότητα - αυτό θα το δούµε και θα το κρίνουµε στην πράξη. Αλλά επειδή δηµιουργεί µια πολύ βασική απορία: αν το ΔΝΤ είναι αυτός ο φιλεύσπλα γχνος και ακριβοδίκαιος οργανισµός που µας περιγράφουν τόσοι έγκριτοι δηµοσιογράφοι και αναλυτές, γιατί δεν τρέχουν όλες οι χώρες να προσφύγουν στο ΔΝΤ και το αντιµετωπίζουν ως λύση έσχατης ανάγκης;

ΑΝ,ΔΗΛΑΔΗ, το ΔΝΤ ήταν η αυτονόητη και καλοδεχούµενη λύση στο πρόβληµά µας γιατί δεν προσφύγαµε σε αυτήν από την αρχή, τον Ιανουάριο ή τον Φεβρουάριο, και περιµέναµε να µας γονατίσουν πρώτα τα επιτόκια των κερδοσκόπων;

ΜΕΑΛΛΑ λόγια, αν το ΔΝΤ είναι µια χαρά, γιατί προσπαθήσαµε τόσο πολύ να το αποφύγουµε;

ΔΙΟΤΙΕΓΩ δεν έχω καµία αντίρρηση να δεχτώ τη δυσκολία της κατάστασης και την απουσία ουσιαστικής εναλλακτικής λύσης. Αλλά όχι και να καλωσορίζουµε τον Κύκλωπα στο πλοίο µε πανηγύρια και ξεφωνητά ενθουσιασµού. Ούτε να κοροϊδεύουµε τον κόσµο ότι «εντάξει µωρέ, δεν τρέχει και τίποτα!». Τρέχει και πολύ µάλιστα.

ΚΙΑΥΤΗ είναι η ουσιαστική διαφωνία µου µε τους οργανοπαίκτες και τους πανηγυρτζήδες. Ενας λαός µπορεί να αντέξει πολλές Οδύσσειες όταν έχει σαφή αντίληψη των πραγµάτων και απόλυτη επίγνωση της πραγµατικότητας, όταν ξέρει σαφώς τι θα του συµβεί και τι πρέπει να περιµένει. Κανένας λαός, όµως, δεν αντέχει την κοροϊδία.

ΓΙΑΠΟΛΛΟΥΣ λόγους αλλά και για έναν εξαιρετικά σηµαντικό. ΕΠΕΙΔΗΣΤΗΝ πολιτική η ωραιοποίηση των καταστάσεων έχει κοντά ποδάρια. Αργά ή γρήγορα, η πραγµατικότητα παίρνει πάντα το πάνω χέρι.

ΚΑΙΓΙ’ αυτό, το ταξίδι προς την Ιθάκη µπορεί να αποδειχτεί έτσι ή αλλιώς. Αλλά δεν µπορεί να κάνεις ότι δεν βλέπεις τον Κύκλωπα στο κατάστρωµα.

ΚΑΤΗΦΟΡΟΣ

Τελικώς (τελικά για τους δημοκράτες), τί έγινε στις 25 Μαρτίου στις Βρυξέλλες? Η Ελλάδα έχασε ή κέρδισε? Και χωρίς υποκρισία, εμείς οι πολίτες (οι καταναλωτές, πιό σωστά) κερδίσαμε ή χάσαμε?
Η απάντηση είναι απλή, αν την κόψεις στα κομμάτια που είναι χωρισμενη. Αν συγκρίνεις την 25η Μαρτίου 2010 με την 25η Μαρτίου 1821, η Ελλάδα είναι χαμένη. Γιατί ένώ τότε ήλπιζε σ'ένα καλύτερο αύριο, σήμερα απλώς ελπίζει να μην χάσει κι αυτά που έχει. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο μαύρα. ενώ το 1821 το σύνθημα ήταν "Ελευθερία ή Θάνατος", το 2010 είναι, "Ελευθερία ή Τζούλια". Γιατί οι δυνατότητες επιλογές είναι πιά πολύ μεγαλύτερες.

Αλλά για να παρακολουθήσει κανείς ένα θεατρικό έργο πρέπει να ξέρει ποιοί παίζουν τους ρόλους. Ετσι η Ευρωπαική Ενωση μπορεί να μοιάζει με μιά ένωση κρατών, αλλά στην πραγματικότητα είναι μιά ένωση αγορών και μάλιστα υπό σκληρούς όρους ενός πολύ συγκεκριμένου συστήματος νοικοκυριού. Οπου όπως στη "Φάρμα των ζώων" του Οργουελ, όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιό ίσα από τα άλλα.

Εδώ, ερχόμαστε στη Γερμανία, η οποία απειλεί κουνώντας το δάχτυλο, αυτούς που ξεφέυγουν από το 3% του δημόσιου ελλείμματος, ενώ η ίδια καλπάζει φέτος με ρυθμό 5%!
Και τί σκοπεύει να κάνει η Γερμανία για να μειώσει το έλλειμμα? Μα, να περικόψει δραστικά τα μελλοντικά εξοπλιστικά της προγράμματα. Σιγά τη θυσία. Γιατί αν τα μειώσει θα μείνει γυμνή απέναντι στην Αυστρία, την Ελβετία, την ολλανδία, το Βέλγιο, τη ΔΑνία, την Τσεχία, την Πολωνία, το Λιχτενστάιν και τις άλλες επιθετικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με τις οποίες συνορέυει. Για να μην ξεχάσω και τη Γαλλία.
Αν όμως η Ελλαδα ακολουθήσει το γερμανικό παράδειγμα, τότε το έλλειμμα της καγκελαρίας θα ξανααυξηθεί, δεδομένου ότι πρέπει να βρεί άλλο κορόιδο για τα άρματα μάχης, τα πλοία, τα ηλεκτρονικά συστήματα ασφαλείας, τα Siemens, τα Daimler και το κακό συναπάντημα στη θέση του κορόιδου που λέγεται Ελλάδα.
Το δράμα της Ελλάδας, όμως, είναι ότι δεν συνορέυει με το Λιχτενστάιν, αλλά με την ¨Κατάρα της ανατολής", όπως την περιέγραφε ο αμερικανός πρόξενος Χόρτον, που ήταν αυτότης μάρτυρας και όχι θεωρητικός της δήθεν αριστεροδιεθνιστικής παπαρολογίας από καθέδρας.
Και η Γερμανία δεν εγγυάται βεβάιως τα σύνορα της Ελλάδας, που είναι σύνορα της Ε.Ε, με την Κατάρα της Ασίας. Γιατί αν τα εγγυηθεί για ποιόν να πουλήσει τα όπλα της στην Ελλάδα? Γιά τα Σκόπια ή για την Αλβανία?
Το δέυτερο και χειρότερο δράμα της Ελλάδας είναι οτι αντί να συνορέυει με τη στοιχειώδη σοβαρότητα, συνορέυει με την ¨Κατάρα της Τασίας", όπως γράφει σε κάθε έκθεσή του ο αμερικανός πρέσβυς Κουτόχορτον
Μόνο που το κουτόχορτον το τρώει ο κάθε Ελληνας πολιτικός και ο κάθε Ελληνας πολίτης, που τον πιστεύει τον πολιτικό, τρώγοντας και οι δύο μαζί τον δημόσιο κορβανά και πιστεύοντας ότι μπορείς μιά ζωή να τρώς και να πίνεις με δανεικά, χωρίς να παράγεις τίποτε, έως χέιριστης ποιότητας υπηρεσίες.

Η απόφαση των "16" της ευρωζώνης που προβλέπει μηχανισμό χρηματοδότησης, μόνο σε περίπτωση που ένα κράτος-μέλος πάει για φαλιμέντο (φαλιμέντο σημάινει ότι ένα κράτος λέει στους δανειστές του δε σας πληρώνω...) δεν αφορά την Ελλάδα!
Η Ελλαδα δανέιζεται σήμερα με όσα δανειζόταν και πέρυσι. και τις διόμισυ τελευταίες δεκαετίες δανείζεται για να πλειρώσει τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, τους μισθούς και να αποπληρώνει τα πορηγούμενα δάνεια, χωρίς κανένα μήνα να έχει πληρώσει τον μεθεπόμενο! Οτι δήλαδή γίνεται και σήμερα. Τα ξέρει αυτά ο λαός? Οχι. Ξέρει οτι τα λεφτά των υπαλλήλων του είναι διαρκώς δανεικά και ετεροχρονιζόμενα? Οχι. Τα κονδύλια για όλα τα έργα των υπουργείων και τις δαπάνες τους, πού ξοδεύονται άρπακόλλα? Οχι.
Γιατί αν ήξερε ο λαός πόσο χρυσάφι πληρώνει από τη τσέπη του, τώρα και αύριο, για τις αθλιότητες των πολιτικών, που ψηφίζει για να τον κυβερνάνε, θα τους είχε πάρει με τις πέτρες. αν είναι σοβαρός λαός.
Τώρα βλέπει τις αποδοχές του να μειώνονται και δεν καλοκαταλαβαίνει γιατί? Οπως δεν καταλαβαίνει ότι του χρόνου τέτοια μέρα, θα είναι σε τρισχειρότερη κατάσταση από κάθε πλευρά. Γιατί τώρα, ότι είχε στη τσέπη του πέρυσι ,το έχει ακόμα.

Αν έχει μιά ελπίδα ο ελληνικός λαός να περάσει τον σκόπελο λίγο πιό μαλακά του την έδωσε ο πιό σκληρός ο πιό ανάποδος παράγοντας όλου αυτού του παιχνιδιού. Ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο οποίος ανακοίνωσε ότι η Τράπεζα όλων των Ευρωπαίων θα δέχεται και το 2011 τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρο, ότι βαθμολογία και να δίνουν στην Ελλάδα οι οίκοι αξιολόγησης (ανοχής).
Ο κύριος Τρισέ λοιπόν, είναι ο πρώτος ισχυρός παράγοντας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού παιχνιδιού, που λέει εμπράκτως στους οίκους "άντε και απαυτωθείτε". Εμπράκτως γιατί τώρα οι τράπεζες θα μπορούν να ξαναδανείζονται με χαμηλά επιτόκια από την ΕΚΤ, δίνοντάς της ελληνικά ομόλογα.
Το κακό είναι, ότι οι ελληνικές τράπεζες θα τσεπώσουν το ρευστό, ενώ ο Ελληναςφορολογούμενος θα τσεπώσει να μην πω τί!
Θα πει κάποιος καλοπροαίρετος. Αφού ανασάινει η κυβέρνηση, το κράτος, που θα μπορεί να εκδίδει ομόλογα, θα ανασάνει και ο πολίτης. Σωστό. Οχι μόνο θα ανασάνει αλλά θα βογγάει κιόλας. Γιατί έτσι, οι τράπεζες θα συνεχίζουν την υψηλότερη στην Ευρώπη τοκογλυφική πολιτική τους και τα κόμματα εξουσίας θα συνεχίζουντην καταστροφική σπατάλη και διεφθαρμένη οικονομία τους, αφού το σύστημα δεν θα γκρεμιστεί ώστε ο λαός να τους πάρει με τις πέτρες που λέγαμε.

Καλά όλα αυτά, φταίει το κακό το ριζικό μας φταίει το κεφάλι το στραβό μας, αλλά αν η Ελλάδα έφτασε μέχρι εδώ από το 2002, που μπήκε στην ευρωζώνη, τεράστια ευθύνη φέρνουν αυτοί που σήμερα παριστάνουν τις αθώες περιστερές και της κουνάνε το δάχτυλο σαν τον πατέρα ή τη μάνα, που φοροδιαφέυγουν και νουθετούν το παιδί τους επειδή έκλεψε ένα κινητό.
Ολη η ευρωζώνη ήξερε ότι η χώρα εντάχθηκε με μαιμού στοιχεία και την αποδέχτηκε την απάτη. Ολη η ευρωζώνη ήξερε οτι το ελληνικό Δημόσιο σπατάλαγε τα πολλαπλάσια απ'αυτά που δήλωνε και την αποδεχόταν την απάτη. ολη η ευρωζώνη είχε υπό την επιτήρηση την Ελλάδα το 2004 και 2005 και της έκανε να μην πω τι της έκανε της Ελλάδας.
Και αν το ΠΑΣΟΚ για λόγους βλακώδους ρεβανσισμού δεν ούρλιαζε το φθινόπωρο για έλλειμμα πάνω από 8% σήμερα δεν θα γινόταν η σφαγή αυτή του νηπίου. Γιατί σήμερα τα μεγέθη της χώρας δεν απέχουν πολύ από τα περσινά και τα προπέρσινα.
Απλώς οι συντηριτικότατοι Ευρωπαίοι, που τόσα χρόνια κερδοσκοπούσαν τραπεζικά με την Ελλάδα και έκρυβαν, επίσης, τα ελλέιμματά τους, βρήκαν την ευκαιρία να πουλήσουν πνέυμα και ηθική. Και να παραδειγματίσουν τους υπηκόους τους, μην τυχόν και ζητήσουν τίποτε αυξήσεις.
Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Φταίνε οι υπήκοοί τους, που δεν τους έχουν πάρει ακόμα με τις πέτρες.

Παπαδόπουλος Τετράδης- Κ.Ελευθεροτυπία

Σχόλιο Σταυραετού

Η ιστορία να μην ξεχνάμε γράφεται όχι από τα πρόσφατα, εν θερμώ γεγονότα, αλλά κοιτώντας πράξεις και γεγονότα δεκαετίες πίσω και ενίοτε λίγα χρόνια πίσω όταν έχουμε άμεσο αποτέλεσμα να δόυμε στο σήμερα.

Και εγώ θα ξεκινήσω από το πρόσφατο παρελθόν μόλις περίπου ένα χρόνο πριν, όπου τότε με την αρχή της "παγκόσμιας κρίσης" τότε που ένας "οίκος,¨ στην άλλη άκρη του Ατλαντικού κάποιων χρυσών αγοριών, αποφάσισαν ότι πρέπει κάτι να κάνουν για να σώσουν το ξεφτιλισμενο νόμισμά τους. Ετσι δήλωσαν "φαλιμέντο" και τότε άρχισαν όλα και έπιασαν στον ύπνο όλο τον πλανήτη. Επρεπε να αναδιανεμηθει το χρήμα αλλά.... μεταξύ τους φυσικά. Ποσώς τους ενδιέφερε ποιοι΄από την μεσάια τάξη και από ποιά χώρα, και ποιά χώρα θα επηρρεαστεί. Ο μεγάλος αντίπαλος το Ευρώ έπρεπε να χτυπηθεί... Αν δεν το καταλάβατε όλο το παιχνίδι εκεί παίζεται.... Και το παραμύθι ότι το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα, που παρεπιπτόντως δεν πεθάινει ποτέ!!! , θα ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΕΙ το χάψανε/με όλοι. ΑΜΑΝ να σώσουνε οι κυβερνήσεις και οι δική μας η κότα πρώτη από όλες ,τις τράπεζές μας. Ακριβώς εδώ να θυμήσω ότι περίπου 20....μυριάκια ευρώ δεν έδωσε το Δημόσιο στις τράπεζες τότε "για να επιβιώσουν" οι καημένες γιατί δεν χόρτασαν και δεν χορτάινουν από την απίστευτη τοκογλυφία και το υπερπολλαπλάσιο κέρδος που μπαίνει πίσω στα σεντούκια τους μετά από τον υπερδανεισμό όλων αυτών των χρόνων προς τα μεσάια νοικοκυριά? Να μην μιλήσω για τους πλειστηριασμόυς κατόπιν και τα οικογενειακά δράματα που συνεπάγονται αυτών και που κάνεις δεν μιλάει όυτε βλέπουν κανένα φώς δημοσιότητας... Αυτά τα θλιβερά γίνονται στα σκοτάδια....

Λοιπόν που λέγαμε αν δεν κάνω λάθος όλη η φασαρία και για να ανασάνει το γιγαντιαίο και σπάταλο Δημόσιο ΣΗΜΕΡΑ , δεν είναι περίπου καποια 20 μυριάκια. ΛΟΙΠΟΝ? Να τα δώσουν πίσω τώρα λοιπόν οι τοκογλύφοι που στο μεταξύ, τζιράρισαν αλλού τα χρήματα και έβγαλαν και παραπάνω, και να δώσουν και μέρος από τα κέρδη τους. Εντάξει να τους κάνουμε τη χάρη να μοιραστούμε το κέρδος, ΑΛΛΑ να χρηματοδότήσουν ΤΩΡΑ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ το Κράτος ΣΗΜΕΡΑ... Γιατί το χρήμα ουσιαστικά δεν χάθηκε. Απλά λίμνασε αβγάτισε και πρέπει επι τέλους να ξαναμοιραστεί πίσω. Από όποια άλλη πηγή κι αν προσπαθήσει το Κράτος να αντλήσει χρήμα, και εν προκειμένω αναφέρομαι στα δήθεν απαράιτητα μέτρα που ετσι θελίκά μας επέβαλαν αυτοί που μας κουνάνε το δάχτυλό τους, είναι πηγή στερεμένη και φυσικα αναφέρομαι στο πορτοφολάκι του καταχρεωμένου Ελληνα πολίτη της μεσάιας τάξης.
Θα αναφέρω εδώ ένα παράδειγμα. Το παράδειγμα της αύξησης του ΦΠΑ. Μιά τέτοια άυξηση ίσως θα είχε αποτέλεσμα, αν η αγορά και το εμπόριο είχε δυναμική ανάπτυξης, ή έστω κύλαγε, όπως λέμε πιό λαικά. Σίγουρα σε καμμιά περίπτωση δεν περιμένεις να έχεις έσοδα από μιά τέτοια αύξηση όταν είναι γνωστό ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες κλείνουν τα μαγαζία τους το ένα μετά το άλλο, όταν η οικοδομή πλήττεται, κλπ κλπ. Την επομένη της αλλαγής του ΦΠΑ η αγορά έπεσε πολλαπλάσια και θα παραμείνει εκεί επιταχύνοντας το παραπάνω ντόμινο της πτώσης. Αρα πέφτουν οι τζίροι πέφτουν και τα έσοδα από το ΦΠΑ . Δηλαδή μιά τρύπα στο νερό. Κοντόφθαλαμα περιμένουν να έχουν έσοδα από λογαριασμούς κοινής ωφέλειας, βενζίνη,>άλλο όργιο εκεί< τσιγάρα ποτά κλπ. Δεν κάνεις οικονομική πολιτική έτσι. Το περιμάζεμα γίνεται με απόφαση και ταχύτητα. Οχι με ημίμετρα και αγκυλωμένο κράτος που κινείται πιο αργά και από χελώνα. Μηχανοργάνωση παντού και ειδικά σε τομείς και υπηρεσίες αδιαφάνειας, Δραστική περιστολή αυτών των καρκινο=υπερεξόδων για τους εξοπλισμούς, διαφάνεια στις προμήθειες των νοσοκομείων, έλεγχος στη συνταγογράφιση των φαρμάκων, αλλά ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΟΧΙ με λίστες και άλλες τέτοιες βλακείες αλλά με πραγματικό έλεγχο στο τι, πόσα και προς τα που και γιατί γράφουν οι γιατρόι συγκεκριμένα φάρμακα. Αναφέρομαι εν συντομία εδώ σε μεγάλα προβλήματα δυσλειτουργίας του Δημοσίου αλλά ειδικά στο θέμα Φαρμάκων και υγείας ας μου επιτραπεί να έχω μιά παρα πάνω γνώμη γιατί από την καθημερινή μου δουλεία βλεπω τί γίνεται.
Να κάνω εδώ και μιά παρατήρηση. Ας αφήσουν ήσυχα τα Φαρμακεία και το ποσοστό κέρδους γιατί πλήττουν ανάιτια και ΥΠΟΠΤΑ ένα υγιή μέχρι σήμερα κλάδο επαγγελματιών λειτουργών, που παρόλλη την καθυστέρηση πληρωμών τους απο το.... ΔΗΜΟΣΙΟ, παραμένει φέρεγγυος υγιής και αξιόπιστος προς τους πιστωτές του.
Είναι τόσο μεγάλο το θέμα που θέλω να το κλέισω αλλά το άτιμο σαν την Λερνάια Υδρα γιγαντωνεται στη σκέψη μου και οικονομικά δεν σπούδασα ο καημένος, ένας φτώχος μάχιμος Φαρμακοποιός είμαι....

Θα τελειώσω πηγαίνοντας λίγο πιό πίσω και θα αναφερθώ στα Κοινοτικά κονδύλια που εισέρρεαν τις πορηγούμενες δεκαετίες και πριν μπούμε στη ζώνη του Ευρώ. Με τέτοιο χρήμα κανονικά θα έπρεπε η χώρα μας να είχε τέτοια ανάπτυξη που όμοιά της καμμιά άλλη χώρα της Ευρώπης τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να είχε!!! δεδομένης μάλιστα και της Γεωπολιτικής της θέσης. Συγκριτικά θα μπορούσαμε να ήμασταν σήμερα το Ντουμπάι και το Μαιάμι της Ευρώπης, προσέξτε όμως.... για τους ΕΛΛΗΝΕΣ!!!! Με ανάπτυξη ,θέσεις εργασίας, ανάπτυξη τουρισμού, μεσαίας βιομηχανίας.κλπ Αντ'αυτού ουσιαστικά κανείς δεν ξέρει τι έγιναν αυτά τα τεράστια κεφάλαια που εισέρευσαν. Η μάλλον ξέρουμε. Κοντόφθαλμα οι κυβερνήσεις και εν τη γνώσει των εταίρων μπαμπόυλων ή συνενόχων, τα θεώρησαν ένα τύπο δανεισμού για να μπαλώνουν τρυπες από εδώ και από εκεί. Η χαριστική βολή μετά από αυτά τα χρόνια ήλθε και με την ανάληψη της Ολυμπιάδας του 2004, που όσο κι αν μας έκανε περήφανους, ήταν ένα γεγονός που οικονομικά γονάτισε τη χώρα γιατί ποτέ δεν ήταν δυνατόν να είναι έτοιμη να διοργανώσει τέτοιας έκτασης αθλητικό γεγονός. Η μαγκιά μας θα ήταν να πούμε ΝΑΙ θα την αναλάβουμε αλλά θα την διοργανώσουμε ταπεινά και με υποπολλαπλασιο οικονομικό προυπολογισμό από άλλές χώρες και στανταρτς, γιατί κύριοι τόσο μπορούμε.
Οι Ολυμπιακοί επι τέλους, θα ήταν μιά καλή ευκαιρία να γίνουν λίγο περισσότερο ταπεινοί και πιό κοντά στο αθλητικό Πνεύμα. Αυτή θα ήταν μαγκιά, και αν δεν τους άρεσε ,ας βρίσκαν αλλού να τους κάνουνε. Από εκει και ύστερα η ιστορία είναι γνωστή. Ο συνεχής κατήφορος, οικομικών μεγεθών ηθών και αξιών. Παντού λάθη το ένα πίσω από το άλλο που μάλλον είναι μέρος σχεδίου ολοκληρωτικόυ ξεπουλήματος χωρίς αντίκρυσμα. Τα γεγονότα τρέχουν και το κουβάρι ξετυλίγεται, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά να το παρακολουθούμε και τη ψυχή μας δυνατή για να αντιδράσουμε.... όταν χρειαστεί ....

Οσο μπορούμε.....