Δώστε να πιω να ξημερωθώ, πωπωπω τι... μετάλλιο ειναι αυτό!!!!

Greek Table Tennis: Δώστε να πιω να ξημερωθώ, πωπωπω τι... μετάλλιο εί...: Ο Παναγιώτης Γκιώνης στο πάνθεον του ευρωπαϊκού πινγκ πονγκ. Το... κοπέλι μας χόρεψε στον προημιτελικό τον... Απολόνια συρτάκι, πήρε τη...

Η ελληνική παρα-επιτραπέζια αντισφαιριση παραμονές των Παρα Ολυμπιακών του Λονδίνου 2012

Ο τέως παρα αθλητής του πινγκ πονγκ Γάλλος Gael Marziou, ο οποίος έχει την γυναίκα του πολυ αξιόλογη αθλήτρια στο χώρο της Ε.Α ( επιτραπέζια αντισφαιριση) ,και ο οποίος μετα  το τέλος της αθλητικής του καριέρας παρακολουθει σχεδόν όλα τα διεθνή τουρνουα σαν μέλος τής διεθνους παρα ομοσπονδίας για την Ε.Α (www.ipttc.org) , έκανε στο προφίλ του στο Facebook (http://www.facebook.com/gmarziou?ref=ts) παραμονές των Ο.Α του Λονδίνου 2012 μια στατιστικη ανακοινωση που αφορούσε την αποστολη της Τουρκίας. Είπε...

" Η Τουρκική αποστολη έχει τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας και τα περισσότερα μέλη είναι .θηλυκου γένους". 

Φέτος το καλοκαίρι βρίσκομαι στην Άγκυρα. Απο τις πρώτες μέρες της παραμονής μου παρατήρησα το εξής. 

Σε μεγάλες πεζό γέφυρες πάνω απο μεγάλους αυτοκινητόδρομους υπήρχαν διαφημιστικές αφίσες γνωστής αθλήτριας της Ε.Α της χώρας που λαμβάνει μέρος στους Ο.Α 2012 . Φυσικα στην αφίσα υπήρχε και ο χορηγός προφανώς της Εθνικής ομάδας, γνωστή εταιρία καυσίμων. Παρακάτω σε άλλη πεζό γέφυρα, άλλη αφίσα με αθλητή της τοξοβολίας. 

Απο περιέργεια μπήκα στα σχετικά sites και είδα τα σύντομα βιογραφικά και στατιστικά των Τούρκων αθλητών. Σχεδόν όλοι προπονούνται κάτω απο τις οδηγίες του ίδιου προπονητή που προφανώς είναι και ο Ομοσπονδιακός του αθλήματος. Έχω δει σχετικά βίντεο και διαπίστωσα οτι παρα το νεαρο της ηλικίας τους το επίπεδο τους είναι υψηλότατο. Πως αλλιώς θα ήταν άλλωστε αφου κατεβάζουν τέτοια ομάδα στο Λονδίνο . 

Θέλω να συμπληρώσω  οτι για το άθλημα μας της Ε.Α η συμμετοχή στους Ο.Α και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα απαιτει οι αθλητές να βρίσκονται σε υψηλές θέσεις της κατάταξης ανάλογα με τη  κατηγορία αναπηρίας τους. Αυτο συνεπάγεται συμμετοχές των αθλητών σε διεθνή τουρνουα, νίκες σε αυτα και αγωνιστικές εμπειρίες. επιπλέον και το αυτονόητο- καθοδήγηση και προγραμματισμός απο ειδικό προπονητη που θα δουλέψει συλλογικα και ατομικά με τους αθλητές ώστε να βελτιώσει τα προτερήματα τους και να ελαχιστοποιησει τα μειονεκτήματα. 

Στην Αθήνα το 2004 οι Τούρκοι αθλητές αν δεν κάνω λάθος ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, με πρωταγωνίστρια μια αθλήτρια των ορθιων κατηγοριών που πήρε και μετάλλιο . Πρωταγωνίστησε μάλιστα και στο Πεκίνο . Μετα την Αθήνα και απο το 2005 προσωπικά σαν αθλητής πήρα μέρος σε διάφορα τουρνουα στο εξωτερικό και η Τουρκική συμμετοχή ήταν πενιχρή.Ομως ...άκριβως λίγο πριν το Πεκίνο αλλα και όλη την τετραετία που ακολούθησε μέχρι σήμερα παραμονές του Λονδίνου 2012 οι συμμετοχές της γείτονας χώρας στα τουρνουα ήταν πραγματι εντυπωσιακή. όχι μόνο σε αριθμό συμμετοχών και αθλητών που λάμβαναν μέρος ,αλλα και σε αποτελέσματα. Δείγματα δουλειάς που γίνονταν. Προφανώς μάζεψαν το εν δυνάμει έμψυχο υλικό τους , τα ταλέντα τους, που προφανώς μέχρι τότε απλα ασχολούνταν , οργανώθηκαν κάτω απο τον ίδιο προπονητη και προφανώς αν δεν έβαλαν  όλα τα χρήματα για τις συμμετοχές τους στα τουρνουα, ένα μέρος το διέθεσαν σπόνσορες που βρήκαν. 

Κυκλοφόρησαν κάποια στιγμη μάλιστα στο διαδίκτυο πριν απο λίγα χρόνια και ένα βιντεακι με σύντομες συνεντεύξεις και παρουσιάσεις των αθλητών αυτών σε δράση...

Πραγματικα την χαίρομαι τη Τουρκία και την Νεανική  Εθνική τους ομάδα. Αν δούμε τίποτα απο το κρατικό μας κανάλι θα είμαι μαζι τους. Θα έχουν και συνέχεια γιατι αν πανε καλα και άλλοι αθλητές θα στελεχώσουν τα επόμενα χρόνια την ομάδα αλλα και οι σπόνσορες δεν θα έχουν λόγο να αποσύρουν την χορηγία τους. Κατα κάποιο τροπο το νερό στην παρα Ε.Α στην γείτονα έχει μπει στο αυλάκι . 

Και με πιάνει μια πικρία γιατι αν εξαιρέσεις τη συμμετοχή μας στην Αθήνα λόγω χώρας που φιλόξενει  τους Ο.Α φυσικα δεν υπήρξαν  συμμετοχές μας ποτε άλλοτε αλλα και ούτε πρόκειται  να υπάρξουν με τα σημερινά δεδομένα γιατι αν και υπάρχει έμψυχο δυναμικό, απλα τίποτα απο τα παρα πάνω  τα ευλογα δεν έχει γίνει , 

Είναι γνωστή η ρήση στους επιχειρηματικούς οικονομικούς κύκλους που αναφέρεται στις επιτυχίες 

" αν δεν ξέρεις πως να επιτυχεις , κοιτα πως το έκαναν οι άλλοι, και αν δεν έχεις χρήματα χρησιμοποίησε αυτών που έχουν"

Εσωτερική ματιά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης

Εσωτερική ματιά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης

Α.Σ. ΠΕΡΑ ΠΙΝΓΚ ΠΟΝΓΚ 2009-2010 ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΚΙΚΑΣ

Ο "Αθλητικός Σύλλογος ΠΕΡΑ" με έχει φιλοξενήσει στις ακαδημίες του τον τελευταίο ενάμισι χρόνο και έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να εφαρμόζω σε αγωνιστικούς ρυθμούς αυτά που πρακτικά εφαρμόζονται στην ατομική προπόνηση με τον προσωπικό προπονητή μου. Είναι κάτι που μου έλειπε όλα αυτά τα χρόνια και είναι κάτι που είναι απαραίτητο σε κάθε αθλητή.

Εδώ δυστυχώς θέλω να καταγγείλω την Ελληνική Παρα αθλητική Ομοσπονδία γιατί είναι παντελώς απούσα από τέτοιες ευκαιρίες , αλλά και να ευχαριστήσω δημόσια τον "ΠΕΡΑ" για την ζεστή φιλοξενία που μου προσφέρουν.

http://www.as-pera.gr

Δεν υπάρχουν όρια!!!

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΧΟΡΗΓΟΣ γιατί αν περιμένουμε από την Αθλητική Ομοσπονδία......

Θέλω δημόσια να ευχαριστήσω το site των ανακοινώσεων και αγγελιών bigmarket για την αφιλοκερδή ανάρτηση του παραπάνω banner, ανταποκρινόμενο στην προσπάθεια που γίνεται, εξεύρεσης οικονομικού χορηγού

Τι σχέση έχει μιά ανακαίνιση Φαρμακείου με το ότι είμαι απροπόνητος?!!...

Είμαι σε μιά κατάσταση ατελείωτου τρεξίματος. Πραγματικά δεν ξέρω πως βρίσκω τον χρόνο να διαβάζω λίγο τους φίλους και γνωστούς και να ρίχνω και κανένα ποστάκι εδώ κι εκεί!!

17 Ιανουαρίου (Αγ. Αντωνιόυ, μεγάλη η χάρη του), δώσαμε μία στο Φαρμακειό και το ρίξαμε όλο κάτω, -ανακαίνιση το λένε!!
Τρεις βδομάδες μετά, λες και ξεφύτρωσε νέο κατάστημα στη θέση του παλιού!! Δεν το πίστευαν οι ίδιοι οι πελάτες μου. Αλλοι πάλι δεν γνώριζαν οτι υπήρχε φαρμακείο, και μου ευχόντουσαν καλή αρχή και τέτοια.
Γεγονός είναι ότι μόνον θετικά σχόλια εισπ΄ραξαμε εδώ και μία εβδομάδα που ανοίξαμε.
ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ δηλαδή ¨-)
Ακόμα δεν έχουμε τελειώσει βέβαια και όλα αυτά τα μικρά πραγματάκια που πρέπει να τελειοποιήσεις μετά το χοντρό μπάχαλο είναι που σου σπάνε τα νέυρα, αλλά δεν πειράζει, το χοντρό ζόρι πέρασε και τώρα σιγά σιγά γίνεται και αυτό. Εξ'άλλου αισθανόμαστε πολύ πιό ωραία στον νέο φωτεινό όμορφο χώρο και το ίδιο εισπ΄ρατει κι ο κόσμος που μπαίνει. Νάμαστε καλά και όλα θα πάνε καλύτερα.
Σήμερα από το πρωί παλέψανε δυό τεχνικοί και στήσανε το δίκτυο δύο υπολογιστών και συγχρονίσανε και το routerάκι για την ADSL γραμμή. Ετσι τέρμα και το σουρνάμενο DIAL UP που είχα μέχρι προχθές.
Καλό αυτό αφού με δύο υπολογιστές κάτι θα μπορώ να ξεκλέβω ώστε να επικοινωνώ και με την online κοινωνία.
Ομως!!

Ολα έχουν και το τίμημά τους.
Και το δικό μου αυτήν την εποχή είναι ότι έχω μείνει πολύ πίσω (κάπου ένα μήνα) στις προπονήσεις. Ο λόγος είναι ότι ο προπονητικός χώρος ήταν, και είναι στο πίσω μέρος του φαρμακείου, ο οποίος όπως είναι φυσικό παροπλίστηκε ουσιαστικά από τότε που σταματήσαμε με τον προπονητή μου για τις γιορτές,και κατόπιν για την ανακαίνιση. Μόνον κανα δύο φορές μπόρεσα και βρέθηκα με έναν φίλο και ανταλλάξαμε μερικές μπαλιές και παίξαμε μερικά σετάκια, έτσι για ξεμούδιασμα.

Εχει χαθεί πολύτιμος χρόνος δεδομένου ότι το Πανελλήνιο πρωτάθλημα (πινγκ πονγκ ΑμεΑ) ανακοινώθηκε για την 1η Μαρτίου (κλειστό Γυμναστήριο Ελευσίνας, για όσους θέλουν να παρακολουθήσουν).
Ο χώρος πίσω αδειάζει και τα πράγματα μετακομίζουν στη θέση τους μπροστά. Ευελπιστώ να στηθεί το τραπέζι μέσα στο Σαβατοκύριακο και την Δευτέρα να ξεκινήσουμε πάλι.
Οι προπονήσεις θα γίνουν εξαντλητικές και τρίωρες, για να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο, αλλά δεν προβλέπω να δουλέψουμε τόσο στη φυσική κατάσταση, όσο στην τακτική και την ακρίβεια χτυπημάτων, για να μην έχουμε μυικές ατυχίες και κανέναν σοβαρό τραυματισμό.
Προσωπικά δεν έχω άγχος όπως τις άλλες χρονιές που μου στοίχησαν πόντους και παιχνίδια, πρώτον γιατί έχω μακράν βελτιωθεί ως προς την τεχνική, και δεύτερον γιατί έστω και απροπόνητος κατεβαίνω και δεν έχω να χάσω τίποτα!!

Ούτως ή άλλως το Πανελλήνιο αυτό δεν έχει καμία σημασία για την συμμετοχή μου/μας στους Παραολυμπιακούς του Πεκίνου, γιατί η Ελλάδα δεν πρόκειται να συμμετάσχει με κανέναν απολύτως αθλητή, αφού κανένας μας δεν έχει συγκεντρώσει ικανούς βαθμούς στην διεθνή αξιολόγηση.
Αλλά για αυτό δεν ευθύνονται οι αθλητές ,αλλά αποκλειστικά και μόνον η Ομοσπονδία μας, για τις ΜΗΔΕΝ ευκαιρίες για αγώνες (στο εξωτερικό) ,και υποστήριξη που μας προσέφερε μέχρι τώρα και μετά την ΑΘΗΝΑ 2004

No reason to stop his life!!....

Ο κύριος που βλέπουμε να κάνει την χαρακτηριστική κίνηση με το χέρι είναι ένας πρωταθλητης στο άθλημα μου της επιτραπέζιας αντισφάιρισης από την Αυστρία. Τον έχω δει από κοντά αν και δεν έιχα την τιμή να τον αντιμετωπίσω έστω και σε αγώνα σε open κατηγοριών, γιατί αυτός ανήκει στην 2 κατηγορία και εγώ στην 3. Δεν έχει καμία σημασία όμως γιατί είναι πολύ καλός και θα μπορούσε πιστεύω να με κερδίσει.

Το όχημα που καβαλάει ο Rudolf είναι αυτό που βλέπετε. Μάλλον για παλιά μηχανή τύπου Harley τη κόβω (πιθανόν να ήταν και αυτή με την οποίαν έπαθε το ατύχημα του) την οποίαν έχει μετατρέψει σε τρίκυκλη! όπως την βλέπετε από κάτω!! Προσέξτε τα σχέδια στα φτερά και τις τερατώδεις πίσω ρόδες!! Νομίζω ότι περπατάει στον δρόμο σαν αυτοκίνητο αλλά και off road διαδρομές.

εδώ ο Rudolf με το καμάρι του και εδώ...

...σε πλήρη αθλητική δράση. Προσέξτε οτι κρατάει την ρακέτα με ειδικό strip (χαρακτηριστικό των κατηγοριών 1 και 2

τις φωτογραφίες τις δανέιστηκα από το προσωπικό site του

Kranjska Gora.

Πέρσι ήταν στο Terme (Θέρμες) Lasko, φέτος ήταν η σειρά της Kranjska Gora.
Το 2006 εγώ και η αετίνα μου είχαμε μείνει με ανοικτό το στόμα με την ομορφιά της χώρας αυτής. Της χώρας που διατηρεί την οργάνωση, τον χαρακτήρα και την ομορφιά της Αυστρίας, αλλά και το Βαλκάνιο ταπεραμέντο. Μιλάμε φυσικά για τη Σλοβενία, παλιό προτεκτοράτο της Αυστροουγγρικής κυριαρχίας πριν συμπεριληφθεί τελικά στο μόρφωμα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας του Τίτο.
Στο Lasko με τις Θερμές πηγές και τα ιαματικά λουτρά, μέσα σε μιά πανέμορφη κοιλάδα μας πρόσφεραν κατάλυμα σε κέντρο όπου είχε όλες τις ανέσεις για ΑμεΑ, εξαιτίας του ότι ήταν ειδικό να δέχεται και άτομα με αναπηρίες και μεγάλης ηλικίας, σαν πελάτες. Μεγάλη επιτυχία τότε το τουρνουά. Ολοι φύγαμε ενθουσιασμένοι. Από τις συνθήκες διαμονής μέχρι τη διοργάνωση των αγώνων. Τότε όλοι εκεί μιλούσαν πόσο σημαντικό θα ήταν για αυτούς το νέο μεγάλο στοίχημα, η διοργάνωση του πανευρωπαικού στην άλλη τοποθεσία που μας έλεγαν ότι ήταν ακόμα πιό όμορφο σαν μέρος, αλλά και με καλύτερες συνθήκες διαμονής και αγώνων. Αναρωτηθήκαμε, "μα καλά! πόσο πιό καλύτερα μπορεί να γίνουν οι αγώνες, και σε πόσο πιό όμορφο μέρος!!"
Ηξεραν τι μας έλεγαν, και τι πράγμα είχαν στο νού τους.Αν πρόκειται να μαζέψεις γύρω στους 300 αθλητές από όλη την Ευρώπη και να κάνεις μιά πρόβα τζενεράλε για το μεγάλο Πανευρωπαικό τουρνουά του Οκτωβρίου, πρέπει να τους δώσεις το κάτι παρά πάνω, από αυτό που έχεις ήδη προσφέρεις στο Lasko. Και αυτό δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από το χιονοδρομικό της μικρής κωμόπολης Kranjska Gora, μία ανάσα από τα Αυστριακά σύνορα, και το Villach αλλά και το Klagenfurt.

Πέρσι είχαμε πάει στο Lasko με το αυτοκίνητο μέσω Ιταλίας, έχοντας κατά νου να γυρίσουμε και λίγο ώστε να γνωρίσουμε και την ευρύτερη επαρχιακή περιοχή.
Μαγευτική χωρίς αμφιβολία. Βάλαμε από τότε την Σλοβενία και τους κατοίκους στην καρδιά μας, και τοποθετήσαμε την μικρή αυτή χώρα στους μελλοντικούς μας τόπους για διακοπές. Από πέρσι τέτοια εποχή συναλάσσονταν και με ευρώ, εν'όψει της νομισματικής τους ένταξης τον Ιανουάριο φέτος. Ετσι οι κάτοικοι να έχουν πλήρως εξοικειωθεί με το νέο νόμισμα. Θυμάμαι δεν χρησιμοποίησα σχεδόν καθόλου τοπικό νόμισμα. (εμείς εδώ περιμέναμε να ενταχθούμε κάναμε τις στρογγυλοποιήσεις πάντα προς τα πάνω, χάσαμε τα αυγά με τα πασχάλια μας, (και δεν ξέρουμε αν θα τα ξαναβρούμε) .
Εμένα φέτος μου φάνηκε ακόμα πιό φθηνά από πέρσι (μπορεί και να είναι ψευδαίσθηση δεν ξέρω, αλλά καφές διπλός εσπρέσο κάτι λίγο πάνω από ένα ευρώ και όλα τα υπόλοιπα να παίζουν με τα μεταλλικά νομίσματα κίτρινου χρώματος, έ! ίσως και να μην είναι τελικά)

Και έτσι με τις ωραίες αναμνήσεις μπαίνουμε και φέτος στη Σλοβενία, (και στην Kranjska Gora) όχι όπως βλέπετε στη φωτογραφία ,βέβαια, αλλά με τον τρόπο που θα περιγράψω παρακάτω......αεροπλάνο ανταπόκριση μέσω Γερμανίας για Λουμπλιάνα, μ'ένα μικρό σκαφάκι της Σλοβένικης αεροπορικής, της ADRIA. Πανέμορφη η πόλη από ψηλά, μέσα στο πράσινο, το ίδιο και το αεροδρόμιο, που μοιάζει σαν ξενοδοχείο. μικρά καφέ μπροστά στην είσοδο σε καταπράσινο περιβάλλον, και αν δεν ήταν ο πύργος ελέγχου δεν θα παίρναμε χαμπάρι ότι επρόκειτο περί αεροδρομίου.

...έξοδος, κοιτάμε δεξιά αριστερά αλλά δεν προλαβαίνουμε και κάποιος μας έχει ήδη αρπάξει και μας οδηγεί προς το ειδικό πουλμανάκι που μας περιμένει, εμένα, την αετίνα μου και ένα Σουηδό παληκάρι που έρχεται μόνος του ξέχωρα από τους υπόλοιπους Σουηδούς.

...αυτόν που φαίνεται στην φωτογραφία στην τελετή απονομής όπου πήρε το χάλκινο μετάλλιο πίσω από τον Βρετανό James Rawson και τον Σέρβο Zlatko Kesler

70 χιλιόμετρα πανέμορφης διαδρομής μας περιμένουν μέσω από κουκλίστικα χωριά, προς τα Αυστρο-Σλοβενικά σύνορα (στην ουσία μία βουνοκορφή μας χώριζε από εκεί που μέναμε. Είναι παντού φανερό ότι η Σλοβενία είναι ένα μικρό κράτος (δεν πρέπει να ξεπερνά τα 3 εκατομ.) που παράγει κτηνοτροφία μικρές βιοτεχνίες και έναν πολύ καλά αναπτυσσόμενο τουρισμό, στα πρότυπα της Αυστρίας, δηλαδή προσέχουν και δείχνουν τον φυσικό πλούτο και την ομορφιά που διαθέτουν. (όχι όχι , μην κάνετε καμία σύγκριση τώρα... )
...μετά από περίπου τρία τέταρτα, βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο, και σε λίγο μπαίνουμε στην Kranjska Gora.
Μικρό οργανωμένο χωριό, πολύ τουριστικό, στις παρυφές ενός πολύ καλά οργανωμένου, χιονοδρομικού. (τηρουμένων των αναλογιών, ας πούμε ότι βρεθήκαμε σε κάτι ανάλογο της Αράχωβας, αλλά πολύ πιό κοντά στις πίστες. Τώρα αν θα μπορούσε η Αράχωβα να φιλοξενούσε ένα τέτοιο γεγονός αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο που σηκώνει πολύ, μα πολύ συζήτηση)
Από την πρώτη στιγμή και μέσα από το πουλμανάκι καταλάβαμε ότι κάτι σημαντικό γινόταν εκεί πέρα. Πανό κρεμασμένα στην είσοδο της μικρής πόλης, καροτσάκια να κυκλοφορούν στους δρόμους, άνθρωποι με πορτοκαλί στολές (εθελοντές) να μας χαιρετούν με χαμόγελο. Απίστευτο συναίσθημα να νοιώθεις ότι είσαι στο επίκεντρο των γεγονότων πριν καλά καλά κατέβεις από το λεωφορείο.
Μόλις κατεβήκαμε, μας παρέλαβαν αμέσως οι "πορτοκαλί" και μας οδήγησαν στην γραμματεία υποδοχής, ένας τεράστιος χώρος σκεπασμένος με τέντα, όπου όπως μάθαμε προορίζονταν και για την τελετή και το πάρτι λήξης, το τελευταίο βράδυ με τις απονομές. Πήραμε ότι χρήσιμο έντυπο υλικό, καρτελάκια με το νούμερο του αθλητή, καθώς και οδηγίες για το σε ποιό ξενοδοχείο θα μέναμε. Σημειωτέον ότι για τόσα άτομα, χρησιμοποιήθηκαν τρία ξενοδοχεία στη σειρά του ίδιου δρόμου,υπερπολυτελείας, και με όλες τις σύγχρονες ανέσεις.

Το κλειστό των αγώνωνβρισκόταν σε περίπου ίση απόσταση από τις τρεις διαμονές (250-300 μέτρα), και παρ'ότι υπήρχαν καθ'όλη την διάρκεια της ημέρας διαθέσιμα οχήματα ανά 15 λεπτά να μας μεταφέρουν προς και από, όλοι σχεδόν προτίμησαμε να καλύπτουμε την απόσταση μόνοι μας, απολαμβάνοντας τον ωραίο καιρό και την διαδρομή μέσα στο χωριό με τα ωραία σπίτια τις γωνιές και τα καφέΠρώτη αγωνιστική μέρα, και ξεκινήσαμε με το open (knock out παιχνίδια από όλες τις κατηγορίες, οι οποίες για τους καροτσάτους είναι πέντε, ανάλογα με την βαρύτητα της αναπηρίας-πέντε και για τους όρθιους με ανάλογη διαβάθμιση) ,και κληρώνομαι να παίξω με έναν Ούγγρο τον Barabas Balasz τον οποίον είχα αντιμετωπίσει το 2005 στο πρώτο τουρνουά εξωτερικού που είχα λάβει μέρος, στη Βουδαπέστη, και φυσικά τότε με είχε διαλύσει. Θυμάμαι, τότε σε εκείνο το τουρνουά ήμουνα γιά όλους σάκος του μποξ. (Πάλι καλά που δεν εγκατέλειψα από τότε). Είχα εντυπωσιαστεί από τον Barabasz τότε, αλλά τώρα έχω να πω ότι δεν είναι κάποιος εντυπωσιακός παίχτης, είναι απλά ένας καλός παίχτης. Παίξαμε ένα πολύ ωραίο παιχνίδι το οποίο έχασα αλλά κρινόμενο σε μικρές λεπτομέρειες όπως αποδέιχτηκε και όπως συζητήσαμε οι δυο μας

...σαν καλά φιλαράκια, μετά... (στην αποχαιρετιστήρια βραδυά)Η παρατήρηση του λοιπόν είχε να κάνει όχι τόσο στην τεχνική μου όσο στο ότι και τα δύο λάστιχά μου είναι πολύ γρήγορα και επιθετικά, έτσι ώστε όταν ο αντίπαλός μου παιρνει επίθεση δυσκολεύομαι πολύ να γυρίσω σωστά τη μπάλα στο τραπέζι, και έτσι χάνονται εύκολα πόντοι. Μου λείπει δηλαδή κατά κάποιον τρόπο το αμυντικό κοντρόλ.
Ενδιαφέρουσα άποψη και παρατήρηση την οποία μετέφερα χθές στον προπονητή μου και αποφασίσαμε να κάνουμε μιά αλλαγή στο ένα λάστιχο κάνοντας το λίγο πιο αργό. (Την ίδια άποψη επιβεβαίωσαν και άλλοι αθλητές όταν τους την ανέφερα κατά την διάρκεια του τουρνουά.)

Ετσι λοιπόν νωρίς τελείωσε αγωνιστικά η πρώτη μέρα και από το μεσημέρι και μετά
ήμασταν ελεύθεροι.
Μετά λοιπόν το μεσημεριανό και αφού ο καιρός ήταν υπέροχος, τι καλύτερο για περπάτημα και μιά μικρή εξερεύνηση. Ακολουθήσαμε τον δρόμο που οδηγεί έξω από το χωριό και καλύψαμε μιά απόσταση τουλάχιστον δύο (απολαυστικών) χιλιομέτρων. Οικογένειες έκαναν πικ νικ δίπλα στο ρέμα που θα δείτε παρακάτω, ηλικιωμένοι έκαναν τον υγιεινό τους περίπατο, νεοι με roller skateboards....παιδάκια με τα ποδηλατάκια τους (φυσικά στον ειδικό παράλληλο παράδρομο)

αυτό είναι το ποταμάκι που κυλάει γάργαρο και πεντακάθαρο δίπλα από το χωριό, αλλά που όπως φάινεται και από την κοίτη του γίνεται ορμητικός ποταμός σε περιόδους που λειώνουν τα πολλά χιόνια. Οι όχθες του ιδανικές για πικ νικ (είδαμε) Στην κυριολεξία να το πιείς στο ποτήρι!!προχωρώντας στην άκρη του δρόμου και κάτω από τα ψηλά κωνοφόρα φωτογραφήσαμε τα παιδάκια τους που ξεκίνησαν να μεγαλώνουν στην δροσερή σκιά των γονιών τους. Δείγμα ζωής και σφρίγους του όμορφου δάσους. Υπήρχαν πάρα πολλά τέτοια γλυκά μωράλίγο πιό πάνω και πάντα παράλληλα με το ποτάμι βρήκαμε την γέφυρα που διασταύρωνε τον κεντρικό δρόμο, πέφτοντας από έναν πολύ όμορφο φτιαχτό καταρράκτη, ενώ αμέσως μετά την επόμενη στροφή του δρόμου, εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μας μιά υπέροχη λίμνημε ενοικιαζόμενα δωμάτια μπροστά στις όχθες της,και με πεντακάθαρα, το ίδιο νερά (ούτε σκουπιδάκι μέσα και έξω και γύρω γύρω, ενώ πολύς κόσμος απολάμβανε το μέρος και πολλά παιδιά έπαιζαν)...αλλά και ένα ελαφάκι άγαλμα ακριβώς μπροστά στο κύμα...νάμαι και εγώ που ζήλεψα την πόζα...Στο δρόμο της επιστροφής μιά πεντακάθαρη πηγή δίπλα στο δρόμο, που... με "καίει"με την παγωνιά της!!!Εχει προχωρήσει το απόγευμα και ώρα για καφέ. Οι Σλοβένοι αγαπούν τον καφέ, μου τό είπανε και κάτι εθελοντές, το διαπίστωσα και από τους τιμοκαταλόγους στα καφέ τους. Σουξέ βέβαια λόγω γειτονίας με την Ιταλία, έχει ο εσπρέσο.

Εκεί που κάτσαμε, κοιτάω καλύτερα και τί βλέπω!!
"Greek coffee on ice"
Ωπα λέω!! εδώ είμαστε, μάλλον πρόκειται για μιά παράφραση του φραπέ. Καλός καιρός ζεστό απόγευμα, κάτω από τον ήλιο, τραπεζάκια έξω στην ομπρελίτσα, ...παραγγέλνω.

ορίστε!!...(ένα ανακάτεμα με νερό και κοματάρες πάγου μέσα.Τουλάχιστον είχε καφέ αλλά σε λίγο που έλειωσαν τα παγάκια νέρωσαν όλα)τελικά μόνο στην Ελλάδα το φραπεδάκι μας. Οι ξένοι πρέπει να περάσει πολύς καιρός για να μάθουν ότι ο "κρύος" ελληνικός φραπέ πρέπει να χτυπηθεί και να φραπώσει:-))

ετσι που σκέφτηκα να ανοίξω μικρό καφέ στη Σλοβενία και σαν ξεκίνημα να τους φτιάχνω μόνο φραπέ, και το χειμώνα Νες (ζεστό) και να τους το δίνω να το φτιάχνουν με το κουτάλι, με τον τρόπο που τον φτιάχνουμε στο σπίτι μας. Μιλάμε για πολύ ατραξιόν.
Ενα ευρώ ο καφές και εκεί να δεις προσκύνημα!!! χαχαχα!!!

Επεσε το φως και πάμε για το βραδυνό στο ξενοδοχείο, αλλά μέσα από το πάρκινγκ του ένος από τα ξενοδοχεία πιάσαμε τις βουνοκορφές την καλύτερη ώρα της ημέρας, ενώ η θερμοκρασία πέφτει επικίνδυνα...Οι επόμενες μέρες ήταν γεμάτες, αγωνιστικά και γενικά, πέρα από το πήγαινε έλα, αγώνες ξενοδοχείο δεν είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε άλλα μικρά θαύματα, δεν έλειψαν βέβαια τα καφεδάκια μας έξω στην πλατεία του χωριού και κανένα ποτό το βράδυ σε ένα πολύ ωραίο μπαράκι με ξύλο, με σύγχρονη ξένη και ντόπια ροκ.

Ετσι λοιπόν να μεταφέρω, έστω και με φωτογραφίες την δράση των αγώνων με... εμένα αναγκαστικά πρωταγωνιστή(η τελευταία αυτή φωτογραφία είναι τραβηγμένη από τον Γάλλο Gael Marziou, administrator του επίσημο site και forum του ipttc (International Parolympic Table Tennis Comittee), για λογαρισμό του οποίου τις τραβηξε ανάμεσα σε πόλλες άλλες σχεδόν από όλους τους αθλητές. )οι εμπειρίες αποκτώνται, όχι μόνο όταν πάιζεις αλλά και όταν παρακολουθείς μόνος......ή με παρέα (εδώ με το φίλο μου Daniel Paine, έναν ανερχόμενο Ιταλό αθλητή)...αλλά και με τον Κροάτη τον Ivica με τον οποίο έγινε πρώτος χαβαλές κάποιες στιγμές. Τώρα μη με ρωτήσετε τι κάνει το χέρι του Ελβετού αθλητή ακριβώς δίπλα ανάμεσα στα πόδια της όμορφης φίλης του. Ισως η έκφραση του προσώπου του κάτι φανερώνει:-)))) (δίπλα ήμουνα και το είδα μετά στη φωτογραφία)Σύσκεψη με τον Ivica στο βάθος για το χιαστί ζευγάρωμα πριν το παιχνίδι teams Gre/Cro-Ger/Ger. Οι Γερμανοί συσκέπτονται σε πρώτο πλάνο με την πλάτη γυρισμένηένα δέιγμα της τοποθέτησης των αθλητών στα διπλά, από τον αγώνα Βρετανών με Σλοβάκους. Ο κάθε αθλητής σερβίρει στον χιαστά απέναντί του, και κάθε δύο σερβίς οι απέναντι αλλάζουν θέσεις, και παίρνουν αυτοί κατόπιν το σερβίς. Αφού κάνουν δύο σερβίς αλλάζουν οι άλλοι θέσεις, κοκ. Ετσι πάντα βρίσκεις τον ίδιο διαγώνια απέναντί σου αντίπαλο στο σερβίς. (μία απο τις ελάχιστες διαφορές στους κανονισμούς από τους ορθίους, αλλά δίνει άλλο ενδιαφέρον στο παιχνίδι)

Και τώρα για να κλείσω, λίγα από το βράδυ της γιορτής και των απονομών.

Ελπίζω άξιζε η καθυστέρηση και η αποχή μου αυτές τις μέρες, αλλά είχα πολύλίγο χρόνο και προτιμόυσα να ασχοληθώ αποκλειστικά με αυτό το ποστ, και με τις λεπτομέρειες του (οργάνωση και επιλογή φωτογραφιών κλπ κλπ)

...με το καλύτερο γυναικείο δίδυμο της Σερβίαςκαι με τον Zlatko Kesler μέσα στην παγκόσμια τριάδα στην κατηγορία μου (κατ.3)

Τα λέμε πιό συχνά

Τα σκουπίδια μου έκρυβαν...την συμμετοχή μου στο γιγαντιαίο τουρνουά Σλοβενίας

Αν θυμάστε κάλα μετά το Πανελλήνιο και μετά την γλυκόπικρη γεύση που μου άφησε τότε, ανανέωσα με τον εαυτό μου την προετοιμασία και το αγωνιστικό ραντεβού, για την Πολωνία, τέλος Ιουνίου.

Προχθές, πρώτη προπόνηση μετά την εορταστική διακοπή 10 ημερών, μπήκα στο www.ipttc.org ,που είναι το επίσημο site της διεθνούς παραολυμπιακής επιτροπής για την Επιτραπέζια αντισφαίριση, για να δω τα τελευταία νέα.
Βλέπω ότι μόλις έχει ανακοινωθεί η λίστα των συμμετεχόντων αθλητών για το γιγαντιαιό τουρνουά της Σλοβενιάς που γίνεται 27 Απρ= 2 Μαιόυ.
Ηταν γνωστό εδώ και δύο περίπου μήνες ότι οι συμμετοχές είχαν συμπληρωθει και παρ'όλο που είχα επικοινωνήσeı μαζί τους μήπως υπάρχει χώρος για έναν ακόμα αθλητή, έναν φτωχό και μόνο Ελληνα, δεν είχα πάρει καμμία απάντηση και θεωρούσα την υπόθεση τελειωμένη.
Να σημειώσω ότι το τουρνουά είναι πολύ σημαντικό γιατί στο ίδιο μέρος γίνεται τον Οκτώβριο το Πανευρωπαικό, και έτσι για όλους διοργανωτές αλλά και αθλητές αποτελεί μία πρόβα τζενεράλε, ένα μίνι Πανευρωπαικό δηλαδή.

Βράδυ,... σκρολάρω προς τα κάτω την λίστα και φθάνω Γερμανία. Δεν το περιμένω αλλά αμέσως πιό κάτω βλέπω GR, με έναν αθλητή. Περιμένω να δω το όνομα κάποιου από τους άλλους, αλλά....βλέπω το όνομά μου! Λέω δεν μπορεί, λάθος θα έχει γίνει.
Αμέσως παίρνω τηλέφωνο τον διοργανωτή στο κινητό, με τον οποίο έχουμε καλή σχέση από πέρσι, όταν μην έχοντας πληρώσει προκαταβολικά για την συμμετοχή, κατόπιν συνενόησης μαζί του, και καλή τη πίστη, δέχθηκε να τον πληρώσω άμα τη αφίξει. Πολύ φιλικός, φυσικά και με θυμήθηκε... "Φίλε μου κανένα πρόβλημα, όπως πέρσι θα το κάνουμε κλπ κλπ" ,αλλά αυτό που έκανε εντύπωση ήταν ότι μου έιχε στέιλει καμμιά δεκαριά emails τα οποία ποτέ δεν έλαβα. Τον ευχαρίστησα και του υποσχέθηκα ότι πολύ σύντομα θα τον ειδοποιήσωγια τον πρόγραμμα των πτήσεών μου, ώστε να κανονίσει τα της μεταφοράς μας.
Την επόμενη,στην προπόνηση ο προπονητής δεν πίστευε στ'αυτιά του. Βουρ για μίνι προετοιμασία 10 ημερών, αλλά με πολύ κέφι. Οτι και να συμβεί θα είναι τεράστια εμπειρία για μένα, αν και τηρουμένων των αναλογιών είναι σαν να μπαινω να παίξω στην φωλιά των λύκων, Μιλάμε για την αφρόκρεμα της Ευρώπης.

Μιά μικρή σκιά μόνον και αμφιβολία είναι, ότι την επόμενη πήγαμε τον Πατέρα στο νοσοκομείο για την τυπική του επίσκεψη στον χειρούργο του, και γιατί οι τελευταίες αιματολογικές του ήταν χειρότερες από την προτελευταία φορά. Φυσικά στην κατάσταση που βρίσκεται η ψυχολογία του βρίσκεται σε τεντωμένο σκοινί. Οπως ήταν λοιπόν αναμενόμενο, αυτές τις μέρες είναι στα κάτω το. Πρέπει λοιπόν να βρώ τον σωστό τρόπο να ξεφουρνίσω το αναπάντεχο αυτό γεγονός, ευχάριστό γιά μένα, ίσως δυσάρεστο για τους γονείς, έστω και αυτή η απουσία των 5 ημερών, που φαντάζει πολύ μεγάλη, εξαιτίας των πολύ λογικών ανασφαλειών που έχουν αναπτυχθει΄.

Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε κατ'ευχήν.

Πάντως μιά συμβουλή.
Αν έχετε πρόγραμμα auto antispammıng πριν τον εκκενώσετε οριστικά ελέγχετε το περιεχόμενο του.
Κάποια κρυφή ανέλπιστη έκπληξη μπορεί να βρήτε στα σκουπίδια σας.

Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφάιρισης 2007 (Μία απο τα ίδια?...ή μήπως αξίζει τον κόπο?)

...πλησίαζε η μέρα και το'βλεπε πως θα αγχωνόταν πάλι.
Το άγχος και η ένταση, όσο πλησιάζουν οι αγώνες, σε πολλούς κάνει καλό. Τους δίνει την απαραίτητη ώθηση για να πάρουν το πολυπόθητο αποτέλεσμα. Αυτός όμως ήταν διαφορετικός. Βρισκόταν στην άλλη μεριά του ποταμού. Εκεί που τα νερά είναι ήρεμα και πως για να αποδώσει χρειάζεται καθαρό μυαλό και τακτική. Μαζί και μία απάθεια. Απάθεια που σιγά σιγά την αποκτάει ο αθλητής που είναι μπαρουτοκαπνισμένος στους αγώνες, ο αθλητής που σιγά σιγά βελτιώνεται, μέσα από τις προπονήσεις, και που σιγά σιγά αποκτάει αυτήν την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση στις δυνάμεις του και για το τι μπορεί να κάνει. Αυτοπεποίθηση, βελτίωση και εμπειρία αγώνων, είναι έννοιες που αναπτύσσονται, μαζί ευθέως ανάλογα.

Το ήξερε πάντως και το διαισθανόταν πως φέτος κάτι διαφορετικό θα παρουσίαζε- όχι στους άλλους, δεν τον ενδιέφερε αυτό- μα πιό πολύ στον εαυτό του (για να ανεβάσει αυτή την αυτοπεποίθηση) ,και για τον προπονητή του, που καιρό τώρα του το λέει να του το φυτέψει στο μυαλό:
"Αδειασε το μυαλό σου την ημέρα εκείνη, άσε να βγάλεις αυτό που κάνουμε κάθε φορά μαζί, παίξε έξυπνα και με τακτική"

...πλησίαζε η μέρα. Η τελευταία πολύ δυνατή προπόνηση έγινε δύο μέρες πριν τους αγώνες. Τρεις ώρες που και οι δύο τα δώσανε όλα. Επανάληψη εφ'όλης της ύλης. Ηταν η καλύτερη προπόνηση, το παραδεχτήκανε και οι δύο. Το κατάλληλο φορμάρισμα τη κατάλληλη μέρα. Μόνον... να μην αγχωνόταν πάλι, όπως τις άλλες χρονιές που τυφλωνόταν, και δεν έβλεπε μπροστά του ούτε τραπέζι ούτε αντίπαλο, ούτε τακτική.
Ενώ τώρα ήταν μακράν βελτιωμένος, -κατά βάθος το ήξερε, είχαν αλλάξει πολλά. Είχαν πειραματιστεί- κίνηση πλέον όσο το δυνατόν πιό ελεύθερη, ανύψωση καθίσματος, αλλαγή λάστιχων, ξύλου ρακέτας, δουλειά πάνω στις τεχνικές του spin του back spin, του block, στην τακτική και στην ακρίβεια των χτυπημάτων. Και όλα μέσα από την επανάλειψη, επανάλειψη, διόρθωση, και πάλι επανάλειψη.
Μόνον να μην αγχωνόταν.

Παραμονή βράδυ των αγώνων. Δουλεία και τρέξιμο όλη μέρα, είπε να φάει κάτι ελαφρύ και να πιεί και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί που πάντα του αρέσει το βράδυ όταν νοιώθει κουρασμένος. Τώρα είχε ένα λόγο πάρα πάνω να πιεί (και μάλιστα και δεύτερο γεμάτο ποτήρι ) Ηθελε η κούραση της ημέρας μαζί με την γλυκειά χαλάρωση του κόκκινου κρασιού, να τον οδηγήσουν σε έναν βαθύ ύπνο ξεκούρασης που θα τον αποσπάσουν από την έντονη σκέψη και πίεση για τους αυριανούς αγώνες.
Πράγματι εκεί γύρω στα μεσάνυχτα ένοιωσε αυτό ακριβώς που περίμενε. Είπε στον εαυτό του "Αστα τα υπόλοιπα για αύριο"...

.... Θα ήταν εκεί γύρω στις 4 τα ξημερώματα, που νόμισε πως άκουγε την βροχή να πέφτει με γλυκό διαρκή τρόπο στο τσιμέντο της ταράτσας, και στα κάγκελα του μπαλκονιού.
Μπά όνειρο θα ήταν. σκέφτηκε το υποσυνείδητο.... αυτά που μας αρέσουν να τα ακούμε όταν κοιμόμαστε και μας νανουρίζουν, αυτή η βραδινή χειμωνιάτικη βροχή, αργή ποτιστική, βάλσαμο του ύπνου μας, του ξύπνιου μας, της διψασμένης γης στην επαρχία...

...την άλλη στιγμή το μυαλό ξύπνιο και διαυγές όπως πριν κοιμηθεί.
"Ω όχι πάλι!!!" σκέφτηκε," αυτό το βάσανο!!"

Δεν τόλμησε καν να κοιτάξει το ρολόι. Θα αγχωνόταν ακόμα πιό πολύ με την ώρα. Ηξερε απλά ότι κάπου στη μέση της νύχτας το μυαλό του ξύπνησε. Ξύπνησε και άρχισε να παίζει με βασανιστικές εικόνες. Αυτές που δεν ήθελε να δει:
Στιγμές από την προπόνησή του. Εικονικοί αγώνες της επόμενης μέρας. ...προσπάθησε να μουδιάσει το μυαλό του να το βάλει πάλι στη διαδικασία του ύπνου, αλλά πού!! Μούδιαζε συνέχεια το σώμα του από την ακινησία...
Πέρασαν οι ώρες, έβαλε να φέγγει από τις γρύλιες και μόλις τότε, κάπως μπόρεσε να τον πάρει γιά κάποιες στιγμές... ώσπου οριστικά το ξυπνητήρι του θύμισε την ώρα που... θα έπρεπε να ξυπνούσε!
Παραδόξως δεν ένοιωθε κουρασμένος. Αλλά.... αγχωμένος. Πιεσμένος γιατί όφειλε να δείξει στον εαυτό του αυτά που έκανε το βράδυ στην εικονική πραγματικότητα.

Μπήκε στο κλειστό Γυμναστήριο με μιά ψυχολογία, σίγουρα ανώτερη των προηγούμενων χρόνων. ...ναι και αποφασισμένος να δώσει τον καλύτερο εαυτό του και αυτά που ξέρει. Το ζήτημα ήταν αν το σώμα θα ακολουθούσε. (Το πινγκ πονγκ είναι πολύ δύσκολο και περίεργο άθλημα. Παίζεται στις μικρολεπτομέρειες. αν είσαι λίγο μαγκωμένος τελείωσε, ή στο φιλέ ή έξω από το τραπέζι) Ενα άλλο πράγμα που είχε διαπιστώσει την περασμένη χρονιά ήταν η συμπεριφορά του τραπεζιού του χώρου των αγώνων, συγκριτικά με το δικό του της προπόνησης. Πολύ πιό γρήγορη επιφάνεια που έχει να κάνει με το ότι το πάτωμα δεν είναι μωσαικό ή μάρμαρο, αλλά παρκέ που πολλαπλασιάζει έστω και λίγο το γκελ της μπάλας. Δεν ξέρω αν θα άξιζε τον κόπο να το σκέφτεται αλλά οι δύο βασικοί του αντίπαλοι όλο το διάστημα προπονούνταν σε αυτό τον χώρο των αγώνων και ξέρουν την συμπεριφορά του υλικού πολύ καλά. (ο προπονητής του προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον κάνει να απαγκιστρωθεί από αυτή τη σκέψη).

οι αγώνες ξεκίνησαν.(τελικά δεν μπόρεσε να αποβάλλει ολοκληρωτικα όλο το stress, ειδικά στα πρώτα δύο set με τον πρώτο αντίπαλο) .
Ομως παρ'όλα αυτά το έβλεπε στο πρόσωπό του. Το παιχνίδι μαζί του δεν θα ήταν εύκολη νίκη όπως πέρσι. Ειδικά όταν ο αντίπαλός του δεν μπορούσε τόσο εύκολα να του βγάλει με τη μία πόντους (άσσους) από το σερβις του. Ακαριαία επιστροφή πολλές φορές και πέρασμα στην αντεπίθεση με πόντους δικούς του. Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που πάνω στο παιχνίδι σου ανεβάζουν το ηθικό, και ας εξακολουθούσε να τον δυσκολέυει το τραπέζι με τη γρηγοράδα του,... γεγονός που τον έκανε να παίζει λίγο πιό μακρυά, ....γεγονός που χαλάρωνε την άμυνά του. Σημειωτέον ότι οι αντίπαλοι εξαιτίας αυτόυ του γεγονότος παίζουν μάλλον με πιό κοντρόλ λάστιχα.
Δεν θα μπω σε τεχνικά θέματα και λεπτομέρειες, θα πω μόνον πως στο τρίτο σετ μπήκε αποφασισμένος, βλέποντας και με τις οδηγίες του προπονητή του τα αδύνατα σημεία του αντιπάλου, να τα δώσει όλα.
Προηγούνταν σε όλο το σετ δύο με τρείς πόντους μπροστά. Δεν θυμόταν ο ίδιος να έχει παίξει τόσο καλά!. Κάπου στο βάθος και πίσω, οι φωνές του προπονητή του και τα παλαμάκια των φίλων, να τον παροτρύνουν, όσο πλησίαζε στο τέλος του σετ. Προσπαθούσε να καταπνίξει τα συναισθήματα που ήξερε ότι θα τον έκαναν να χάσει την αυτοκυριαρχία του και να θολώσουν την κρίση του.
Κοίταξε το πρόσωπο του αντιπάλου. Διέκρινε υποψία πανικού. Δεν περίμενε και αυτός τέτοια αντίδραση από μέρους του. Εντάξει του είχε πάρει τα πρώτα δύο σετ, όχι βέβαια 11-2, 11-3 (με τέτοιες διαφορές όπως πέρσι) λιγουλάκι δυσκολότερα, αλλά αυτό το σετ ήταν διαφορετικό. Οτι και να έκανε δεν του έπιανε. Πάνω στην ένταση πέταξε και από το σέρβις του την μπάλα κατ'ευθείαν έξω και το σετ πήγε 10-7 ή 10-8.
Σετ μπολ
...γυρίζει πίσω να πάρει τη μπάλα για το τελευταίο σερβίς του, που μπορεί να του έδινε και το σετ. ...την παίρνει από το αγόρι που βοηθάει στις μπάλες, και το μάτι του πιάνει ένα νόημα και μία κίνηση από τον άλλο γνωστό αθλητή και φαβορί και χρυσό μεταλλιούχο τόσα χρόνια (ο διακαής του πόθος τόσα χρόνια να τον κερδίσει, αυτό το αναθεματισμένο άγχος του δεύτερου...του τρίτου) ... με τις παλάμες να κινούνται προς το πάτωμα, του κάνει νόημα να ηρεμήσει. Αυτό ήταν !! ..." αυτό το σετ είναι δικό μου" λέει μέσα του . "έχει χάσει την ψυχραιμία του" αποτελείωσέ τον. ... κάτι ακούει σαν ψίθυρο από τον προπονητή του...κάποια λόγια με κωδικό, αλλά δεν δίνει και πολύ σημασία. Ξέρει πολύ καλά τι πρέπει να κάνει.
....μελετάει το σερβις.... μιά μπαλιά δυο μπαλιές. δύσκολη επαναφορά και .....το παίρνει τελικά! Σηκώνει θριαμβευτικά την ρακέτα στον αέρα, και την άλλη στιγμή την αφήνει στο τραπέζι και τρέχει στην γωνία στον προπονητή του χαρούμενος. Πήρε ένα σετ! Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πάρει κι άλλα πιθανόν και παιχνίδια, αν όχι σήμερα στο μέλλον.

...δεν το πήρε το παιχνίδι τελικά, το έχασε 3-1. Το παιχνίδι με το φαβορί για το χρυσό- ναι αυτόν που έκανε το νόημα από έξω- το έχασε και αυτό 3-0, αλλά αυτή τη φορά σίγουρα με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από τον αντίπαλό του. Το παράδοξο είναι ότι με το φαβορί είχε πολύ λιγότερη πίεση, σχεδόν μηδαμινή. Ηξερε ότι παίζει με τον θεωρητικά καλύτερο παίχτη του τουρνουά και κατέβηκε να παίξει αυτό που ξέρει. Αλλα βγήκαν άλλα όχι. Το θέμα είναι ότι η τακτική του ήταν σωστή. (Είναι λογικό πάντως να έχεις το άγχος με τον παίχτη που ξέρεις οτι μπορείς να τον κερδίσεις)

...έφυγε από ένα τουρνουά Πανελληνίου πρωταθλήματος με ανάμεικτα γλυκόπικρα συναισθήματα. Από ένα Πανελλήνιο που είχε τις λιγότερες συμμετοχές, από κάθε άλλη φορά. Ειδικά σε καρότσια. Οι πιο πολλοί ήταν όρθιοι λίγο πολύ γνωστοί, (κατ.6-10) . Δεν ξέρω αν υπήρξαν αθλητές από την επαρχία. Γιά τέτοιο Πανελλήνιο μιλάμε, ....δηλαδή της Αθήνας. Ετσι έχει καταντήσει το πινγκ πονγκ σήμερα από την Ομοσπονδία, ειδικά μετά την φαεινή απόφαση που βγάλανε λίγες εβδομάδες πριν, όπου ένας αθλητής απαγορεύεται να συμμετέχει σε δύο ατομικά αθλήματα ταυτόχρονα. Σιγά μην αφήνανε, κολύμβηση ας πούμε ή στίβο αθλήματα παραδοσιακά υποστηριζόμενα, και να ασχολούνταν με το πινγκ πονγκ!
Κρίμα γιατί υπήρχαν κάμερες από δύο κανάλια για το γεγονός. Τα είπε μπροστά στην κάμερα, αλλά δεν υπάρχει ελπίδα να ακούσει κάποιος, ...δε βαριέσαι!

Μετά το Πάσχα θα επιστρέψει στις προπονήσεις του και πάλι σκληρά... μόνος του... με τον προπονητή του, με στόχο το νέο τουρνουά που έχουν στόχο, και ελπίζοντας να του έχει φύγει αυτή η άσχημη γεύση στο στόμα, και το σφίξιμο στη καρδιά.

(να ναι καλά..ραντεβού στην Πολωνία τον Ιούνιο)

Δύο ήττες...Δυό νίκες

Αγωνιστικά η εβδομάδα των παθών.
Πλησιάζει το πανελλήνιο του πινγκ πονγκ το Σάββατο και βάζουμε τις τελευταίες πινελιές στις πολύ δυνατές πλέον προπονήσεις. Εκτος από τις έξι ώρες την εβδομάδα εδώ και τρείς εβδομάδες τις Τρίτες σαν σήμερα ανεβαίνω στο κλειστό Αγ.Παρασκευής, όπου προπονείται ένας άλλος αθλητής (όχι του επιπέδου μου) αλλά είναι πολύ χρήσιμη η συνάντηση αφού εξομοιώνει το παιχνίδι που πρόκειται να αντιμετωπίσω στους αγώνες. Αλλο πράγμα είναι να προπονείσαι με τον προπονητή σου, να μαθαίνεις την τεχνική και να τελειοποιείσαι μέσα από την επανάληψη και άλλο να έχεις κάποιον συνάδελφο αθλητή απέναντί σου σε καροτσάκι. Υπάρχουν ιδιαίτερα χτυπήματα και μπάλες, ιδιαίτερα από αποκρούσεις που γυρνάνε μέσα που πρέπει με τα εφόδια που έχεις αποκτήσει όσο πιο ψύχραιμα και αποτελεσματικά να αντιμετωπίσεις.
Σε κάποιο μελλοντικό ποστ μου θέλω να αναφερθώ γενικότερα με το άθλημά μου, την σημερινή κατάσταση, και γενικότερα το Παραολυμπιακό κίνημα στην Ελλάδα.

Εν τω μεταξύ οι μάχες στο σκακιστικό Καλλιθέας μαίνονται άγριες! Τέταρτος αγώνας χθές Δευτέρα, πάλι εγω με τα μαύρα και έβγαλα μιά πολύ όμορφη νίκη σχετικά σύντομα (δύο ώρες). Μόλις την αναλύσω θα φροντίσω να την παρουσιάσω.
Ετσι έχω μέχρι στιγμής,
Δυό νίκες -Δυό ήττες- ΔΥΟ βαθμούς και είμαι στην μέση περίπου της βαθμολογίας σε σύνολο 18 αθλητών.
Αύριο με τα λευκά θα επιδιώξω να κάνω την υπέρβαση αλλά ξέροντας ότι ο αντίπαλος μου θα είναι κάποιος πιό πάνω από μένα.
Θα δούμε