Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει τον τελευταίο καιρό ένα διαρκές οικολογικό έγκλημα που γίνεται γύρω μας και περισσότερο στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Μιλάω για το διαρκές μοίρασμα διαφημιστικών εντύπων κάθε είδους πολυκαταστημάτων, και άλλων γαστρονομικών delivery, που μπουκώνουν τα γραμματοκιβώτιά μας τα οποία δεν είναι φτιαγμένα με τέτοιες προδιαγραφές. Αυτό λέγεται διαφήμιση ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν οι ιδιοκτήτες των εν λόγω. Εγώ το λέω χαρτορύπανση παρόμοια με των προεκλογικών περιόδων. Με την ευκαιρία να θυμίσω ότι αυτό που έγινε φέτος με τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, με τις κάθε είδους φωτογραφίες υποψηφιών με τα πλατιά φτιαξάδικα χαμόγελά τους και των κυριών με τα κιτς χτενίσματα και τα αρτίστικα μακιγιάζ τους, πεταμένα παντού και κρεμασμένα παντού, δεν έχει προηγούμενο. Στην κυριολεξία πνιγήκαμε στη χαρτούρα. Σιχαθήκαμε πιά. Κάποιος πρέπει να το σταματήσει αυτό.Με κάποιο τρόπο να μπει κάποιο φρένο. Να σταματήσει αυτή η αλόγιστη σπατάλη χρημάτων σε χαρτί. Ας διαθέσουν οι υποψήφιοι, αφού θέλουν τόσο πολύ να σκορπίσουν χρήματα, σε στόχους που να πιάνουν τόπο και που πραγματικά θα είναι το κίνητρο για τους ψηφοφόρους τους να τους προτιμήσουν.
Ας επανέλθω όμως.
Το όργιο αυτό δεν τελειώνει εκεί. Εχει γίνει μόδα τώρα και συνεχίζεται ες αει. Κάθε ηλικίας τύποι φορτωμένοι με μπροσούρες και άλλα διαφημιστικά έντυπα, γυροβολάνε στην ντάλα των μεσημεριών του καλοκαιριού, στα ξεροβόρια και τις μπόρες του χειμώνα, και πετάνε με τις φούχτες στα σκαλιά, πάνω στα αυτοκίνητα, στα γραμματοκιβώτια και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς, κάθε είδους διαφημιστικό, περιεχομένου και μεγέθους. Και όταν λέω με τις φούχτες το εννοώ γιατί προφανώς θέλοντας να τελειώσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, να απαλλαγούν από το βάρος του χαρτιού και της ανίερης αγγαρείας που κάνουν για ένα κομμάτι ψωμί, σε ένα σπίτι μπορεί να πετάξουν και δέκα και είκοσι μαζεμένα έντυπα.
Αυτό λέγεται διαφήμιση. Για μένα είναι βλακεία. Αμφιβάλω αν έστω και ελάχιστοι ανοίγουν έστω και λίγο κανένα από αυτά τα έντυπα, ή τα βάζουν στα σπίτια τους. Κατ'ευθείαν στο καλάθι των αχρήστων (ελπίζω ανακύκλωσης).
Δεν είμαι εναντίον των διαφημιστικών εντύπων. Αλλά υπέρ των εντύπων που μοιράζονται με λογική. Αυτό που παίρνει ο καταναλωτής συνειδητά στο χέρι. Δηλαδή κατ'ευθείαν από τα πολυκαταστήματα. Ακόμα αυτά που περιέχονται στα ειδησιογραφικά έντυπα, αν και εδώ έχω κάποιες ενστάσεις.
Να μπει ένα φρένο λοιπόν γιατί η οικολογική συνείδηση είναι μέρος της κουλτούρας και του πολιτισμού μιάς χώρας και γιατί τα δάση δεν μας περισσεύουν άλλο σε τούτον τον πλανήτη.
Μιλάω για το διαρκές μοίρασμα διαφημιστικών εντύπων κάθε είδους πολυκαταστημάτων, και άλλων γαστρονομικών delivery, που μπουκώνουν τα γραμματοκιβώτιά μας τα οποία δεν είναι φτιαγμένα με τέτοιες προδιαγραφές. Αυτό λέγεται διαφήμιση ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν οι ιδιοκτήτες των εν λόγω. Εγώ το λέω χαρτορύπανση παρόμοια με των προεκλογικών περιόδων. Με την ευκαιρία να θυμίσω ότι αυτό που έγινε φέτος με τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, με τις κάθε είδους φωτογραφίες υποψηφιών με τα πλατιά φτιαξάδικα χαμόγελά τους και των κυριών με τα κιτς χτενίσματα και τα αρτίστικα μακιγιάζ τους, πεταμένα παντού και κρεμασμένα παντού, δεν έχει προηγούμενο. Στην κυριολεξία πνιγήκαμε στη χαρτούρα. Σιχαθήκαμε πιά. Κάποιος πρέπει να το σταματήσει αυτό.Με κάποιο τρόπο να μπει κάποιο φρένο. Να σταματήσει αυτή η αλόγιστη σπατάλη χρημάτων σε χαρτί. Ας διαθέσουν οι υποψήφιοι, αφού θέλουν τόσο πολύ να σκορπίσουν χρήματα, σε στόχους που να πιάνουν τόπο και που πραγματικά θα είναι το κίνητρο για τους ψηφοφόρους τους να τους προτιμήσουν.
Ας επανέλθω όμως.
Το όργιο αυτό δεν τελειώνει εκεί. Εχει γίνει μόδα τώρα και συνεχίζεται ες αει. Κάθε ηλικίας τύποι φορτωμένοι με μπροσούρες και άλλα διαφημιστικά έντυπα, γυροβολάνε στην ντάλα των μεσημεριών του καλοκαιριού, στα ξεροβόρια και τις μπόρες του χειμώνα, και πετάνε με τις φούχτες στα σκαλιά, πάνω στα αυτοκίνητα, στα γραμματοκιβώτια και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς, κάθε είδους διαφημιστικό, περιεχομένου και μεγέθους. Και όταν λέω με τις φούχτες το εννοώ γιατί προφανώς θέλοντας να τελειώσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, να απαλλαγούν από το βάρος του χαρτιού και της ανίερης αγγαρείας που κάνουν για ένα κομμάτι ψωμί, σε ένα σπίτι μπορεί να πετάξουν και δέκα και είκοσι μαζεμένα έντυπα.
Αυτό λέγεται διαφήμιση. Για μένα είναι βλακεία. Αμφιβάλω αν έστω και ελάχιστοι ανοίγουν έστω και λίγο κανένα από αυτά τα έντυπα, ή τα βάζουν στα σπίτια τους. Κατ'ευθείαν στο καλάθι των αχρήστων (ελπίζω ανακύκλωσης).
Δεν είμαι εναντίον των διαφημιστικών εντύπων. Αλλά υπέρ των εντύπων που μοιράζονται με λογική. Αυτό που παίρνει ο καταναλωτής συνειδητά στο χέρι. Δηλαδή κατ'ευθείαν από τα πολυκαταστήματα. Ακόμα αυτά που περιέχονται στα ειδησιογραφικά έντυπα, αν και εδώ έχω κάποιες ενστάσεις.
Να μπει ένα φρένο λοιπόν γιατί η οικολογική συνείδηση είναι μέρος της κουλτούρας και του πολιτισμού μιάς χώρας και γιατί τα δάση δεν μας περισσεύουν άλλο σε τούτον τον πλανήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου