Δευτέρα, Δεκεμβρίου 28, 2015

Δρακόσπιτα Καρύστου

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά δρακόσπιτα είναι αυτό της Όχης στο ομώνυμο όρος χτισμένο σε υψόμετρο περίπου 1.400 μέτρων, ίσως το υψηλότερο σημείο του βουνού
Φτάνοντας κανείς στην Νότια Εύβοια πιθανόν να έχει ακούσει για τα περίφημα «Δρακόσπιτα» που πρέπει να επισκεφτεί. Και πράγματι αξίζει να το κάνει.
Πρόκειται για 25 κτίσματα φτιαγμένα από τεράστιους λίθους χωρίς παράθυρα και χωρίς θεμέλια που βρίσκονται κοντά στα Στύρα, την Κάρυστο και την κορυφή της Όχης.
Μοιάζουν να είναι ξεχασμένα στο χρόνο χωρίς να έχει επέμβει άνθρωπος για αιώνες. Τα γνωστά «Δρακόσπιτα» στη Νότια Εύβοια με πιο γνωστό από όλα το «Δρακόσπιτο» της Όχης στην κορυφή του βουνού πάνω από την Κάρυστο είναι πράγματι εντυπωσιακά. Όλα τα δρακόσπιτα χρονολογούνται περίπου τον 5ο αιώνα π.Χ., ενώ υπάρχει και η άποψη ότι είναι παλιότερα, δηλαδή από τον 12ο αιώνα π.Χ.
Είναι όλα φτιαγμένα από μεγάλους λίθους τοποθετημένους ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς να έχουν κάποιο άλλο υλικό που να τους κρατάει «κολλημένους». Στα κενά που δημιουργούνται έχουν τοποθετηθεί άλλοι μικρότεροι λίθοι ενώ και η σκεπή είναι περίτεχνα φτιαγμένη από μεγάλες πέτρες που έχουν ένα κενό για να μπαίνει φως.
Η πιο πιθανή εκδοχή για την χρησιμότητά τους είναι ότι αποτελούσαν κτίσματα θρησκευτικής σημασίας στα οποία λατρεύονταν θεότητες ενώ έχει υποστηριχθεί ότι χρησιμοποιούνταν επίσης ως αγροικίες και καταφύγια. Εξάλλου κοντά τους έχουν βρεθεί οστά ζώων, θραύσματα αγγείων και κατάλοιπα θυσιών.
Η κατασκευή τους είναι μοναδική και εντυπωσιακή, πραγματικό μυστήριο για το πώς και ποιοι τα κατασκεύασαν. Σίγουρα οι κατασκευαστές διέθεταν ιδιαίτερες ικανότητες αρχιτεκτονικής, ενώ εικάζεται ότι λόγω διασποράς και διαφορετικότητας υπήρχε ανταγωνισμός μεταξύ της κάθε κατασκευής.
Ιστορικοί που έχουν μελετήσει τις εντυπωσιακές, μυστηριώδεις κατασκευές κάνουν λόγο για ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα καθώς είναι πολύ δύσκολο να σταθούν οι λίθοι ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς να υπάρχει συνδετικό υλικό.
Πολλές από τις πλάκες είναι τόσο μεγάλες και τόσο βαριές ώστε αποτελεί άξιο απορίας πώς μετακινήθηκαν και τοποθετήθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Μερικές από αυτές τις πέτρες μάλιστα ζυγίζουν τόνους.
Ένα από τα πιο εντυπωσιακά δρακόσπιτα είναι αυτό της Όχης στο ομώνυμο όρος χτισμένο σε υψόμετρο περίπου 1.400 μέτρων, ίσως το υψηλότερο σημείο του βουνού.
Οι μεγάλοι ογκόλιθοι έχουν ταιριάξει μεταξύ τους δημιουργώντας ένα πραγματικό κομψοτέχνημα εντυπωσιάζοντας με τον τρόπο κατασκευής του, αφού χαρακτηριστικό είναι ότι η πλάκα πάνω από την είσοδο ζυγίζει περίπου 10 τόνους προκαλώντας απορία για το πώς μετακινήθηκε. Το πάχος των τοίχων του είναι περίπου 1,50 μέτρα και το αντικείμενο μελέτης των ερευνητών είναι ποια θα μπορούσε να είναι η χρησιμότητα ενός τέτοιου κτιρίου σε ένα τόσο δύσβατο μέρος.
Αξίζει μια επίσκεψη στα δρακόσπιτα τα οποία με την επιβλητικότητά τους εντυπωσιάζουν όποιον τα εξερευνήσει. Μια μοναδική εμπειρία σε ένα όμορφο μέρος της Ελλάδας και μάλιστα αρκετά κοντά στην Αθήνα.
rankd02
rankd03
rankd04
rankd05
rankd06
rankd07
rankd08
rankd09
rankd10
rankd11


Read more http://apocalypsejohn.com/drakospita-mistiriodi-ktismata-evvia-ftiagmena-terastious-lithous/

Σάββατο, Δεκεμβρίου 05, 2015

Δεκεμβριανά: Η Δολοφονία της μεγάλης ηθοποιού Ελένης Παπαδάκη, από το ΚΚΕ


Η Ελένη Παπαδάκη ήταν η κορυφαία ελληνίδα ηθοποιός του Μεσοπολέμου, την οποία ο Γρηγόρης Ξενόπουλος είχε χαρακτηρίσει "αδιαμφισβήτητη διάδοχο της Κοτοπούλη".
Γνώρισε την δόξα πολύ νέα, αλλά έχασε τη ζωή της μόλις στα 41 της, μέσα στο χάος του Εμφυλίου πολέμου, και έκτοτε ξεχάστηκε.

Ο Μαρσάν, θαυμαστής και βιογράφος της, έπειτα από πολύχρονη έρευνα φωτίζει τις άγνωστες πτυχές της ζωής της: τη θεατρική της ιδιοφυία, τη βαθειά και σπάνια μόρφωσή της, την καριέρα της στο εξωτερικό, την κόντρα της με την Κατίνα Παξινού, τις ιδιόμορφες ερωτικές της επιλογές, την πατριωτική δράση της στην Κατοχή, έως την σκοτεινή δολοφονία της από το ΚΚΕ. 
Όχι απλά μια καλλιτεχνική βιογραφία. Πρόκειται για τη δραματική πάλη μιας ανώτερης πνευματικά προσωπικότητας για καταξίωση και δημιουργία, στην ανέκαθεν αναξιοκρατική Ελλάδα.
Ξεσκεπάζεται το παρασκήνιο της λειτουργίας της κρατικής "επιχείρησης" του Εθνικού Θεάτρου, όπου οι το χρήμα και οι γνωριμίες ανέβαζαν στην κορυφή ταλαντούχους και μη καλλιτέχνες, και άλλους τους "εξαφάνιζαν". 

Λασπολογία και συκοφαντίες (Νοέμβρης 1944) 

Η Ελένη Παπαδάκη, κατά τη διάρκεια της Κατοχής έκανε το πέρασμά της στην αρχαία τραγωδία και τα αποτελέσματα αυτού του εγχειρήματος περιγράφονται με χρυσά γράμματα από τους κριτικούς. 


Η γνωριμία της με τον κατοχικό πρωθυπουργό Ράλλη, θα περιγραφτεί συκοφαντικά ώς έρωτας από τον σύγχρονο της Τύπο, και εκείνη θα κατηγορηθεί ώς ''η πόρνη-φιλενάδα'' του φιλογερμανού πολιτικού.
Στην ουσία, σήμερα έχει ξεκαθαριστεί πλήρως η εικόνα για το υποτιθέμενο ειδύλλιο: ο Ράλλης, ήταν ενδεχομένως πολύ ερωτευμένος με την Ελένη Παπαδάκη, αλλά εκείνη δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στα αισθήματά του.
Η φιλία όμως, και ο θαυμασμός του για την Παπαδάκη, επέτρεπαν στην ηθοποιό να ζητά χάρες από τον Ράλλη, και να σώζει κυριολεκτικά από τον θάνατο έλληνες πατριώτες, είτε κομμουνιστές αντάρτες, είτε εβραίους καταζητούμενους.

Αντί όμως γι' αυτά, η αριστερή προπαγάνδα προτιμούσε να την παρουσίαζει ως ανθελληνίδα, ως προδότρια της χώρας της [..]
Χρόνια μετά, ο ηγέτης των Κομμουνιστών, Νίκος Ζαχαριάδης, σχεδόν θα ζητήσει συγνώμη, δηλώνοντας ότι η δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη ήταν μια...''ανοησία''. 



Η απελευθέρωση της Ελλάδας από τον γερμανικό, ιταλικό και βουλγαρικό ζυγό, βρήκε τους ηθοποιούς του Εθνικού Θεάτρου, όπως και όλο τον ελληνισμό, χωρισμένο σε δεξιούς και αριστερούς, στα πρόθυρα του χειμώνα του 1944.
Γείτονας πρόδιδε γείτονα, φίλος κατέδιδε φίλο, και οι αριστεροί ηθοποιοί τους δεξιούς. Ή, και αντίστροφα. 
Οι εκλογές του Σωματείου Των Ηθοποιών το Νοέμβρη του 1944, εκλέγουν τη δεξιά παράταξη: Δημήτρης Χόρν, Άννα Καλουτά, Νίκος Δενδραμής, Ρένα Βλαχοπούλου, Ορέστης Μακρής, Βασίλης Αυλωνίτης, Σπύρος Μουσούρης, κ.α.
Στον αντίποδα, βέβαια, οι αριστεροί: Αιμίλιος Βεάκης, Μάνος Κατράκης, Τίτος Βανδής, Δήμος Σταρένιος, Δημήτρης Μυράτ, Αλέξης Δαμιανός, Ζώρζ Σαρρή, Νίκος Τζόγιας, κ.α.
Ομως, κατ' απαίτηση μερίδων του σωματείου, αρχίζουν οι διαγραφές ηθοποιών από τον σύλλογο.
Στις 23 Νοεμβρίου δημοσιεύουν μια λίστα με τίτλο ''Οι προδόται ηθοποιοί'' και όσοι θεωρούνται ''προδόται'', δικάζονται συνοπτικά για να αποβληθούν... 

Μία πρόγευση λαϊκού δικαστηρίου αποτέλεσε η «δίκη» του Σωματείου των Ηθοποιών στο θέατρο Διονύσια στις 24 Νοεμβρίου 1944.
«Θάνατος στην πουτάνα!», ακουγόταν από πολλά στόματα και η Ελένη Παπαδάκη διαγράφηκε από το Σωματείο.

Σε επιστολή που έστειλε ωστόσο, προς τη συνέλευση, μια και η ίδια δεν παρέστη για να απολογηθεί, διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
«Κατά πόσον η όλη στάσις μου κατά το διάστημα της κατοχής υπήρξεν «αντεθνική, αντισυναδελφική, εγωιστική και απρεπής», δύνανται καλλίτερον από εμέ να διαφωτίσουν την Συνέλευσιν πολλοί εκλεκτοί συνάδελφοι, οι οποίοι, ασφαλώς θα παρίστανται εις αυτήν, αλλά και πολλοί επίσης διακεκριμένοι συνάδελφοι μη προς εμέ φιλικά διακείμενοι, θα ευρεθούν έστω και κατʼ ιδίαν σκεπτόμενοι ότι εις πολλάς περιπτώσεις η στάσις μου υπήρξε κάθε άλλο παρά αντισυναδελφική ή εγωιστική…». 


Πράγματι, η «πριγκίπισσα της μοναξιάς», όπως την αποκαλούσαν κατά τη διάρκεια της Κατοχής λόγω των διασυνδέσεών της, είχε καταφέρει να σώσει πολύ κόσμο ανεξαρτήτως ιδεολογίας, μεταξύ των οποίων τον γιό του γνωστού βιβλιοπώλη Ελευθερουδάκη και τον γιατρό Γιώργο Μουστρούφα, κατοπινό στέλεχος του Υπουργείου Υγείας υπό τον Πέτρο Κόκκαλη στην Κυβέρνηση του Βουνού.
Όμως όλα αυτά είχαν ξεχαστεί τόσο γρήγορα.. 

Και η λασπολογία, καλά κρατούσε. 



Ο ''απαγορευμένος'' Τύπος της εποχής, με την καθοδηγούμενη από αριστερούς κύκλους εφημερίδα''Ελληνικό Αίμα'' διέδιδαν ευθαρσώς λαϊκιστικά αποκυήματα της φαντασίας τους: 

''Ας σημειωθεί οτι ο Ράλλης δώρισε στον γεροντικό του έρωτα, μια ζώνη από πλατίνα, αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων. Έτσι, ενώ ο λαός υποφέρει από την πείνα, ο πρωθυπουργός παριστάνει τον ''γενναιόδωρο'' εραστή.'' 
''Διεθόθη [...] τις τελευταίες μέρες, οτι ο Γιάννης Ράλλης κατόρθωσε με ''δημοκρατικό ειδικό νόμο'' να τελέσει τον τέταρτο γάμο του, νυμφευθείς την Ελένη Παπαδάκη''. 
Όλα αυτά προκαλούσαν, δικαιολογημένα σε κάποιο βαθμό, το λαϊκό αίσθημα.
Μέρες μετά τη δολοφονία της Ελένης Παπαδάκη, οι δήμιοι θα έψαχναν απεγνωσμένα στο σπίτι της, για την...υποτιθέμενη πλατινένια ζώνη που της χάρισε σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ο πρωθυπουργός...
Αντ' αυτής, οι πλιατσικολόγοι βολεύτηκαν τελικά, μόνο με μια γούνα. 



Οι τελευταίες της ημέρες (Δεκέμβρης 1944) 

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Ελένη Παπαδάκη" του Πολύβιου Μαρσάν) 

Πρωτομηνιά...1 Δεκεμβρίου 1944. Η Ελένη και η Αιμιλία (Καραβία) στέκονται μπροστά στην μπαλκονόπορτα που άνοιγε στη μεγάλη βεράντα στο διαμέρισμα της Ελένης στην οδό Ιακωβίδου, απ' όπου φαινόταν ο κάμπος ώς την Πάρνηθα και το Αιγάλεω.
Με τα αιώνια μελαγχολικά της μάτια, η Ελένη κοίταζε σιωπηλή προς τα βουνά.

Η Αιμιλία, παρακολουθώντας το βλέμμα της, είπε:
-Σήμερα πρωτομηνιά, σαν τα ψηλά βουνά να 'ναι η τύχη και η ζωή σου. 

-Η ζωή μου; ρώτησε εκείνη και σκύβοντας στην παλάμη του αριστερού χεριού της, ακολούθησε με τον δείκτη του δεξιού, την γραμμή της ζωής της. -Κοίταξε τι μικρή είναι η ζωή μου! Με όλες τις ευχές που με βάζετε να κάμω κάθε πρωτομηνιά στα ψηλά βουνά και στο καινούριο φεγγάρι, η ζωή για μένα είναι πάντα πικρή! Ευτυχώς που θα τελειώσει γρήγορα... 

Και την κοίταξε στα μάτια σαν να ζητούσε παρ' όλ'αυτά, μια διάψευση από την Αιμιλία. 

Δύο εικοσιτετράωρα μετά, την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου, άρχισαν στην Πλατεία Συντάγματος τα τραγικά γεγονότα. 



Ο Δημήτρης Μυράτ, στο τελευταίο βιβλίο του θυμήθηκε την ημέρα εκείνη: 

''Τη μέρα που ξέσπασε το Δεκεμβριανό κίνημα του '44, ήταν Κυριακή.
Ξεκίνησα ποδαρόδρομο ώς τα Πατήσια -είχαμε συνηθίσει στην Κατοχή την έλλειψη συγκοινωνιακών μέσων- να πάω στην παράσταση του ΡΕΞ. Δεν είχαμε μάθει πως το πρωί στο Σύνταγμα είχε χυθεί το πρώτο αίμα.

Φτάνοντας στο θέατρο 'Παπαιωάννου'' άκουσα κάτι συναδέλφους να μου φωνάζουν ''Που πάς, δεν υπάρχουν παραστάσεις!''.
Γύρισα πίσω, φυσικά με το ίδιο συγκοινωνιακό μέσο.
Στην οδό Ιακωβίδου όπου μέναμε κι οι δυό, απάντησα την Ελένη έξω απ' το σπίτι της. Της είπα τα νέα: ''Πήγαινε κάπου να κρυφτείς, φοβάμαι μη σε βρεί κακό''.
Έγινε θηρίο ανήμερο. Πρώτη φορά την είδα έτσι, στα τόσα χρόνια της στενής μας φιλίας: ''Είσαι και συ από κείνους που με λένε δωσίλογη!'', φώναξε με την κρυστάλλινη φωνή της, που δεν έχανε τη μαγεία της ακόμα κι όταν ήταν οργισμένη.
Δεν τόλμησα να της αντιμιλήσω. Λιγες μέρες πρίν, στο Θέατρο Διονύσια της Πλατείας Συντάγματος, είχε οργανωθεί από το Σωματείο των ηθοποιών μια γενική συνέλευση με σκοπό τη δίκη των δωσίλογων ηθοποιών...". 

Ατάραχη, απαντούσε σε όποιον την συμβούλευε να φυλαχτεί:  ''Μα γιατί να φύγω; Τι έχω κάμει; Επείραξα ποτέ κανένα; Επειδή έσωσα ανθρώπινες ζωές στην Κατοχή, είναι ποτέ δυνατόν να έχω τον παραμικρότερο φόβο; Ας με πιάσουν, και να δούμε τι κακό έκαμα. Γιατί να φύγω λοιπόν;''.

Όλη η γεμάτη ευθύτητα ζωή της Ελένης, κορυφώθηκε με την τελευταία αυτή στάση της, την εποχή του φόβου και της τρομοκρατίας.
Με ήσυχη τη συνείδηση παρέμεινε στα Πατήσια, ενώ πολύς κόσμος από την ΕΑΜοκρατούμενη ζώνη δραπέτευσε πρός το Κολωνάκι.
Πολλοί διερωτήθηκαν αργότερα, πώς και γιατί δεν διέφυγε κι εκείνη, και το θεώρησαν απρονοησία και κακή εκτίμηση της κατάστασης, ενώ για την Ελένη ήταν μια πράξη συνέπειας πρός όλη τη ζωή της. Το πόσο διέφερε η Ελένη από τους άλλους, το απέδειξε το γεγονός ότι δεν ζήτησε να διαφύγει ή να κρυφτεί.  Σαν την Αντιγόνη.. 


Η σύλληψη κι η εκτέλεση (21 Δεκεμβρίου 1944) 

(Η διήγηση από τον Πολύβιο Μαρσάν) 

 

21 Δεκεμβρίου, ημέρα Πέμπτη
Ο Κώστας Μπιλιράκης, μέλος του ΕΑΜ και φοιτητής Ιατρικής, ανέλαβε το καθήκον να τη συλλάβει.
Έφτασε στο σπίτι του γείτονά της και φίλου Δημήτρη Μυράτ, όπου βρισκόταν η Ελένη μαζί με την παρέα τους.

-Εδώ πολιτοφυλακή του ΕΑΜ! Πού είναι η Ελένη Παπαδάκη; Σας συλλαμβάνω όλους!
Ο Μυράτ που ήταν μέλος του ΕΑΜ του απάντησε: Μην κάνεις έτσι! Εγώ ανήκω στο ΕΑΜ. Θα σε ακολουθήσουμε όλοι...
Όμως η Ελένη βγήκε μπροστά και είπε "Εγώ είμαι η Παπαδάκη, τι θέλετε κύριε;".

Την οδήγησε στην Πολιτοφυλακή. Από πίσω τους ακολούθησε ο σκύλος της Ελένης, ο Μπόντζο, που βλέποντας από το σπίτι της να φεύγει από του Μυράτ με τον Εαμίτη, έφτασε μαζί τους ως το κτίριο. Αυτή στο δρόμο έπαιζε μαζί του και τον χάιδευε.
Εν τω μεταξύ στο σπίτι της, η πολιτοφυλακή τα έκανε όλα γης Μαδιάμ, αναζητώντας ενοχοποιητικά στοιχεία.

Γύρω στις εφτάμιση με οκτώ το βράδυ, παρουσιάστηκε στα γραφεία της Πολιτοφυλακής ξανά ο Μπιλιράκης.
Δεν είχε κατορθώσει να βρεί στοιχεία ενοχοποιητικά για να στηρίξει κατηγορίες εναντίον της. Ούτε όπλα βρέθηκαν, ούτε δώρα αξίας από τον Ράλλη, και τα μόνα τεκμήρια της προδοσίας της Ελένης Παπαδάκη στην πατρίδα της, ήταν κάποιες κίτρινες φυλλάδες του ανεπίσημου Τύπου, που μιλούσαν για τους φανταστικούς γάμους της με τον Ράλλη!

Η Ελένη Παπαδάκη ήταν απλώς θύμα καταγγελιών μιας ομάδας αριστερών ηθοποιών.
Στο κελλί μαζί της βρισκόταν άλλη μια γυναίκα, η Νιόβη Χαριτάκη, ένα κορίτσι γύρω στα 20 και εφτά μηνών έγκυος. Την είχαν συλλάβει στις 18 Δεκεμβρίου μαζί με την αδελφή της, Μαρίκα, με την κατηγορία οτι ο πατέρας τους ήταν διευθυντής της Ούλεν...

Τα μεσάνυχτα η Ελένη πέρασε από ανάκριση και τα χαράματα, μαζί με τις άλλες δυο γυναίκες, επιβιβάστηκε σε μια μαύρη Φορντ, οδηγούμενη στον τόπο εκτέλεσης.
Ο Βλάσσης Μακαρώνας ήταν ο ωμός εκτελεστής της Ελένης Παπαδάκη.
Πρίν γίνει ο δήμιος της Ελένης και πολλών άλλων, ήταν ένας μπακάλης από τους Ποδαράδες.
Επόπτης ήταν ο γνωστός Καπετάν Ορέστης, που αφού έπαιρνε από τους μελλοθάνατους ό,τι χρυσό φορούσαν επάνω τους, τούς έστελνε στο απόσπασμα.
Για την Ελένη διέταξε θάνατο με τσεκούρι. 

Της είπαν να γδυθεί. Ετρεμε από το κρύο και το φόβο πλέον και κλαίγοντας άρχισε να τους παρακαλάει για οίκτο.
Εβγαλε τη γούνα της την οποία παρέλαβε ο Ορέστης και όταν τη διέταξε να βγάλει και τα υπόλοιπα ρούχα της, η Παπαδάκη αναλύθηκε σε δυνατές κραυγές απελπισίας και γόους.
Ορμησαν τότε αφιονισμένοι πάνω της, και μέσα σ’ ένα κατήφορο από προπηλακισμούς την έσυραν κοντά σε ένα ανοιγμένο λάκκο κι’ εκεί την έγδυσαν με τη βία. 

Όμως, ποιός ξέρει τι συντελέστηκε εκείνη τη στιγμή μέσα στην ψυχή του δήμιου; Ενοχές; Αναλαμπή ανθρωπιάς; Οίκτος για την άδικη καταδίκη της; Τον συγκίνησε η γυναικεία αδυναμία, η ομορφιά ή οι θρήνοι της;
Όπως και να'χει, ο δολοφόνος της προτίμησε να της φυτέψει δύο σφαίρες στο σβέρκο.
Ίσως ήταν τυχερή μές στην ατυχία της...

Για δύο μήνες η Ελένη έμενε αγνοούμενη. Κανείς δεν γνώριζε τι απέγινε και η απελπισία συγγενών και φίλων άγγιζε το ζενίθ.
Κανείς δεν τους ενημέρωσε για την εκτέλεση.

Στις 26 Ιανουαρίου του Ιανουαρίου 1945, ο προιστάμενος του Β’ Νεκροταφείου στα Πατήσια, ειδοποίησε τον Σαμ Μπράντενμπουργκ, ότι κατά την εκταφή πτωμάτων που είχε αρχίσει στον περίβολο των Διυλιστηρίων της Ούλεν, κάτι τον ενδιέφερε. 

Ο Σαμ οδηγούμενος από τον Γελαδάκη, πιστοποίησε αυτή του τη ανακάλυψη: Σωστό ράκος αναγνώρισε την Ελένη Παπαδάκη που ήταν σε κοινό όρυγμα με τρις-τέσσερις άλλους.
Σε μια κατηφόρα φυτεμένη με πεύκα ήταν ο λάκκος που βρέθηκε η Ελένη. Με μια κομπιναιζόν ανασηκωμένη γύρω από τον θώρακα, με τις ζαρτιέρες ζωσμένη στη μέση, η Ελένη αναγνωρίστηκε αμέσως.
Μία σφαίρα στον αυχένα με διέξοδο στην αριστερή μετωπική χώρα, είχε δώσει τέλος στο μαρτύριο της…

http://www.eyedoll.gr/

Παρασκευή, Ιουνίου 12, 2015

ΕΞΑΡΧΕΙΑ.....ΤΟΤΕ και....ΤΩΡΑ!!!

Τα Εξάρχεια είναι μια από τις πιο ζωντανές γειτονιές του κέντρου της Αθήνας, όπου οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας οι κάτοικοι και οι επισκέπτες κυκλοφορούν αμέριμνοι ακόμη και τις πιο προχωρημένες ώρες χωρίς να νιώθουν ότι κινδυνεύουν. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι ώρες που οι συνήθεις ρυθμοί της περιοχής παραβιάζονται από τους «εξωτερικούς εισβολείς» των ΜΑΤ της ΕΛ.ΑΣ. τα οποία αντιμετωπίζουν τους Εξαρχειώτες (γηγενείς και επισκέπτες), με πρότυπο τη συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού στη κατεχόμενη Λωρίδα της Γάζας, τότε τα Εξάρχεια χαρακτηρίζονται σαν «άβατο ανομίας και παράνομων πράξεων».

Δευτέρα, Ιουνίου 08, 2015

Στα ίχνη της Τρόικας και η Νεα Δικτατορία (Ε.Μ.Σ)

Το ντοκυμαντέρ των Harald Schumann και Árpád Bondy που εξέπεμψε στις 9/3/15 το 1ο κανάλι της γερμανικής κρατικής τηλεόρασης ARD και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Μια πιο εκτεταμένη βερσιόν του είχε προβληθεί από το γαλλογερμανικό κανάλι ARTE στις 24/2/15 ( http://tinyurl.com/lq5bapk στα γερμανικά και http://tinyurl.com/om9nn3e στα γαλλικά).



Με την ευκαιρία δείτε και το παρακάτω βίντεο για τον ESM : http://tinyurl.com/po8lgbd (δείτε το όλο! Φοβερές ομολογίες!)


Κυριακή, Μαρτίου 29, 2015

ΤΖΕΡΟΝΙΜΟ Ενας ήρωας που τον έλεγαν "Αυτός που χασμουριέται"

Το όνομα «αυτού που χασμουριέται», του επονομαζόμενου Τζερόνιμο, τελευταίου αρχηγού των πολεμιστών Απάτσι και πιο ανυπότακτου αρχηγού των Ινδιάνων των νοτιοδυτικών περιοχών, έχει γίνει σήμερα πολεμική κραυγή του στρατού που τον εξουδετέρωσε. «Τζερόνιμο» φώναζαν οι αλεξιπτωτιστές για να πάρουν κουράγιο όταν έπεφταν στη Νορμανδία. Είναι αλήθεια πως θα δυσκολεύονταν να προφέρουν το αληθινό όνομά του, Γκογιααλέ, δηλαδή «αυτός που χασμουριέται», όπως τον αποκάλεσε η μητέρα του παρατηρώντας ότι το νεογέννητο χασμουριόταν. Σπαρτιάτης της Δύσης Ο Γκογιααλέ «Τζερόνιμο» έμελλε να γίνει ένας «Σπαρτιάτης της Δύσης», κατά τον Βιτόριο Τσουκόνι της ιταλικής «Ρεπούμπλικα», ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες της μάταιης αντίστασης των αυτόχθονων Αμερικανών στους στρατιώτες με τις μπλε στολές. Ένας ήρωας παρά τη θέλησή του, όπως και οι άλλοι αυτόχθονες που έγιναν ήρωες βλέποντας τη ζωή τους να καταστρέφεται από την απληστία και τη διπλοπροσωπία των ανθρώπων με το ροζ δέρμα και τα ανοιχτόχρωμα μάτια. Η ιστορία των «ινδιάνικων πολέμων» που αφηγήθηκε αργότερα το Χόλιγουντ παρουσιάζοντας συμμορίες άγριων ερυθροδέρμων να σφάζουν αθώους λευκούς εποίκους, ήταν ακριβώς αυτό που συνέβη, αλλά από την ανάποδη. Μια μέρα γύρω στα 1850, ενώ στον Μεγάλο Βορρά οι «μπλε στολές» κατέσφαζαν συστηματικά τους Λακότα και τους Τσεγιέν, στον Νότο ο Τζερόνιμο επέστρεφε στο χωριό του για να βρει τη μητέρα, τη γυναίκα και τα τρία παιδιά του σφαγμένα. Οι σφαγείς ήταν Μεξικανοί στρατιώτες, οι «φεντεράλες», που ήταν στην υπηρεσία του λευκού εποικισμού. Εκείνη την ημέρα, «αυτός που χασμουριέται» έγινε «αυτός που βρυχάται».
Screenshot_4
 Ενώθηκε με τους Τσιρικάουας, μια ομάδα εξεγερμένων Απάτσι, και ακολούθησε ένας πόλεμος ο οποίος διακοπτόταν από επίσημες συνθήκες τις οποίες οι λευκοί καταπατούσαν πριν ακόμη στεγνώσει το μελάνι τους. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 1861, η Ουάσινγκτον έστειλε εναντίον του τους στρατηγούς που κατέστειλαν τις μεγάλες φυλές των κυνηγών βουβάλων του Βορρά χωρίς ποτέ να τις νικήσουν στο πεδίο της μάχης, αλλά καταδικάζοντάς τες σε λιμοκτονία. Την τελική εκστρατεία κατά του Τζερόνιμο ανέλαβε ο στρατηγός Κρουκ. Με 5.000 στρατιώτες, εκατοντάδες ινδιάνους μισθοφόρους, πυροβολικό και μυδραλιοβόλα Γκάτλινγκ, καταδίωξε τον Τζερόνιμο, που είχε απομείνει με 35 πεινασμένους πολεμιστές και εκατό γέρους, γυναίκες και παιδιά. Τον περικύκλωσε στα βουνά της Σονόρα, στο Μεξικό και τον συνέλαβε. Ήταν το 1886. Έκλεισαν τον Τελευταίο Απάτσι σε στρατόπεδο συγκέντρωσης Ινδιάνων. Δραπέτευσε και τον συνέλαβαν ξανά. Τον έκλεισαν στο Φορτ Σιλ, στην Οκλαχόμα. Το 1905, στα 76 του, τον μετέφεραν στην Ουάσιγκτον για να τον επιδείξουν στην ορκωμοσία του Θίοντορ Ρούζβελτ. Το 1909 ο Τζερόνιμο πέθανε από πνευμονία και θάφτηκε στο νεκροταφείο του Φορτ Σιλ. Το όνομα που έμεινε στην Ιστορία ● ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΜΕΞΙΚΑΝΟΙ κόλλησαν στον Γκογιααλέ το προσωνύμιο «Τζερόνιμο». Σε μια μάχη είχε επιτεθεί με το μαχαίρι του στους στρατιώτες βγαίνοντας σώος μέσα από τις γραμμές τους παρά τον καταιγισμό πυρός. Εκείνοι άρχισαν να επικαλούνται τον Άγιο Ιερώνυμο για να τους σώσει… ● Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ βεβηλώθηκε και, σύμφωνα με τον θρύλο, έκλεψε το κρανίο του ο Σάμιουελ Μπους, φοιτητής στο Γέιλ, εκ των ιδρυτών του μυστικού συλλόγου Κρανίο και Οστά στο ίδιο πανεπιστήμιο, πατέρας του Τζορτζ Μπους του Πρεσβύτερου και παππούς του Τζορζ Μπους του Νεώτερου και μελών του συλλόγου ● ΤΟ 1940, ΤΗ ΝΥΧΤΑ πριν από την πρώτη πτώση τους, Αμερικανοί αλεξιπτωτιστές στο Φορτ Μπένινγκ είδαν την ταινία «Τζερόνιμο» του 1939, στην οποία ο ομώνυμος ήρωας κραυγάζοντας το όνομά του πηδάει από γκρεμό με το άλογό του στο ποτάμι για να ξεφύγει από τους διώκτες του. Οι αλεξιπτωτιστές αποφάσισαν να τον μιμηθούν την επομένη πηδώντας από το αεροπλάνο και έκτοτε η κραυγή «Τζερόνιμο» συνδέθηκε με κάθε είδους άλμα από μεγάλο ύψος ● ΜΙΑ ΠΟΛΗ στην Αριζόνα, μία στην Οκλαχόμα και μία στο Τέξας φέρουν την ονομασία «Τζερόνιμο» 

πηγη:tanea.gr / Γιώργος Αγγελόπουλος  


Σάββατο, Μαρτίου 28, 2015

Τα Ολυμπιακά έργα ( που μας έκαναν περήφανους τότε...) και η κατάντια τους/μας

On 13 August 2004, the Olympic Games came home to Greece for the XXVIII Olympiad at an estimated cost of approximately €9bn. A decade after the sporting extravaganza, many of its once-gleaming Olympic venues now lie abandoned. For many Greeks who swelled with pride at the time, the Games are now a source of anger as the country struggles through a six-year depression, record unemployment, homelessness and poverty, with many questioning how the nation has benefited from the multi-billion-dollar event

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΔΡΑΜΑΤΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ 

http://www.theguardian.com/sport/gallery/2014/aug/13/abandoned-athens-olympic-2004-venues-10-years-on-in-pictures?CMP=share_btn_link
An abandoned training pool for athletes at the Olympic village.


An abandoned training pool for athletes at the Olympic Village. Photograph: Thanassis Stavrakis/AP

Δευτέρα, Μαρτίου 02, 2015

Τι ήταν το περίφημο εκκρεμές του Φουκώ;


Ο μη μελετηρός Φουκώ, που απέδειξε και απτά ότι η Γη κινείται. Ήταν φιλάσθενος και έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 49 ετών. Διαβάστε στοιχεία από τη ζωή και τη θεωρία του που άλλαξε τον κόσμο
Τον Φεβρουάριο του 1851, ο Φουκό παρουσίασε στην Μεσημβρινή Αίθουσα του Αστεροσκοπείου του Παρισιού το πείραμα που αποδείκνυε την κίνηση της Γης γύρω από τον άξονά της. Η κατασκευή ήταν απλή. Μία μεταλλική σφαίρα κρεμόταν από ένα σκοινί πολλών μέτρων. Σε αδρανή κατάσταση η μεταλλική μπάλα κρεμόταν κατακόρυφα. Η μπάλα σε κίνηση περιστρεφόταν γύρω από την θέση ηρεμίας της σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Εάν η Γη δεν περιστρεφόταν, η σφαίρα θα κινούταν στην πάντα στην ίδια θέση.
Με αυτό τον τρόπο ο Φουκό έδειξε και απτά πλέον ότι η Γη κινείται. Εξαιτίας της κίνησης της Γης, το εκκρεμές ταλαντώνεται συνέχεια σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Αν θέσουμε την θέση εκκίνησης του εκκρεμούς στον Βόρειο Πόλο, η σφαίρα θα επιστρέψει στην θέση της έπειτα από 12 ώρες.
Πρώτα χρόνια
Ο Φουκώ γεννήθηκε στη Γαλλία στις 18 Σεπτεμβρίου το 1819. Ο πατέρας του ήταν εκδότης και είχε γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής για την πετυχημένη έκδοση μιας πολυτελούς σειράς βιβλίων που αφορούσε την ιστορία της Γαλλίας.
Καθώς η υγεία του ήταν ιδιαίτερα ασταθής, ο πατέρας του Φουκό αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί νωρίτερα και να μετακομίσει μαζί με την οικογένειά του στην εξοχή μακριά από την αποπνικτική ατμόσφαιρα του Παρισιού. Δυστυχώς, δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα προβλήματα υγείας του και όταν ο Φουκό έκλεισε τα 9, ο πατέρας του πέθανε. Η μητέρα του τότε αποφάσισε να επιστρέψουν στον Παρίσι.



Ο Φουκό δεν ήταν ιδιαίτερα επιμελής στις σπουδές του και μάλλον τεμπέλιαζε παρά μελετούσε. Τα χέρια του «έπιαναν» και περνούσε πάρα πολλές ώρες συναρμολογώντας μεγάλες και πολύπλοκες κατασκευές. Εξαιτίας της υγείας και της μάλλον άχαρης νεανικής του εμφάνισης, προτιμούσε να μένει στο σπίτι του και να γεμίζει την μοναξιά του με ευφάνταστες δημιουργίες. Είχε στραβισμό, από το ένα μάτι έβλεπε μακριά και από το άλλο κοντά.
Ήταν κοντός και ασθενούσε πολύ συχνά. Ο ντροπαλός χαρακτήρας του και η έφεση  στις χειροτεχνίες τον οδήγησαν να σπουδάσει Ιατρική στο Παρίσι, συγκεκριμένα χειρουργική. Ήταν κάτι που προτιμούσε και η μητέρα του. Από την πρώτη κιόλας μέρα που επισκέφτηκε το χειρουργείο, συνειδητοποίησε ότι η χειροτεχνία και η χειρουργική δεν ήταν το ίδιο. Μόλις αντίκριζε αίμα, χλόμιασε και ζαλιζόταν! Παράτησε την Ιατρική και σπούδασε Οπτική.


Φουκό και Φιζό



Τον καιρό που σπούδαζε Ιατρική ο Φουκό γνώρισε τον Ιπολίτ Φιζό, επίσης φοιτητή Ιατρικής και μαζί ασχολήθηκαν με πολλά πειράματα. Ένας καθηγητής του Φουκό, βλέποντας την ιδιαίτερη κλίση του νεαρού για τις κατασκευές του πρότεινε να φτιάξει έναν φωτογραφικό οδηγό που θα χρησίμευε στην μικροσκοπική Ιατρική. Η εξαιρετική δουλειά Φουκό με τη συνδρομή του Φιζό κίνησε το ενδιαφέρον του Φρανσουά Αραγκό, διευθυντή του αστεροσκοπείου του Παρισιού, και έτσι ακολούθησαν πολλές φωτογραφίες και διάφορα πειράματα. Οι Φουκό και Φιζό μέτρησαν για πρώτη φορά την ταχύτητα του φωτός με ακρίβεια το 1862.
Ύστερα από αυτές τις επιτυχίες ο Φουκό δεν επαναπαύτηκε. Ένα χρόνο μετά το διάσημο εκκρεμές του, κατασκεύασε το γυροσκόπιο, άλλο ένα μηχάνημα που επιβεβαίωνε ότι η Γη κινείται γύρω από τον εαυτό της. Και στον τομέα της οπτικής η προσφορά του ήταν ιδιαίτερα σημαντική γιατί έφτιαξε μεγάλα τηλεσκοπικά κάτοπτρα καταργώντας την χρήση φακών.




Ο θάνατος του Φουκό

Ο Φουκό έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας. Τον Οκτώβριο του 1867, έπαψε να αισθάνεται τα χέρια του. Στις 11 Φεβρουαρίου του 1868 ο Φουκό πέθανε. Ήταν μόλις 49 χρόνων. Ορισμένοι ιστορικοί θεώρησαν ότι τα χημικά που χρησιμοποιούσε ο Φουκό στην διεξαγωγή των πειραμάτων του,  αύξησαν τις συνέπειες της ασθένειάς του. Ο Φουκό τιμήθηκε με το Μετάλλιο Κόπλεϊ για τα πειράματα του που αποδείκνυαν την περιστροφική κίνηση της Γης.


Σάββατο, Φεβρουαρίου 28, 2015

Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη

Αναρωτιέμαι μερικές φορές............

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά ,πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(από Το Παράπονο, του Οδ. Ελύτη)

Κυριακή, Ιανουαρίου 04, 2015

Το αέναον Δωδεκαθεον

Υπάρχουν τελικά οι Έλληνες Θεοί;


http://conspiracyfeeds.blogspot.gr/2015/01/blog-post_60.html

Λίγο πολύ όλοι τους ξέρουμε. Γνωρίζουμε την Αφροδίτη, τον Άρη, τον Ερμή, την Αθηνά, τη Δήμητρα, τον Απόλλωνα, την Άρτεμη, τον Ήφαιστο, τον Διόνυσο, τον Δία, την Ήρα, τον Πλούτωνα, τον Ποσειδώνα και πολλούς άλλους..Ξέρουμε επίσης και αρκετές από τις αρετές και τις ιδιότητές τους.
Η Αφροδίτη είναι η Θεά του έρωτα και του κάλλους, η Άρης ο Θεός του πολέμου, ο Ερμής ο Θεός Αγγελιαφόρος, η Αθηνά η Θεά της Σοφίας, η Δήμητρα η Θεά της Γεωργίας, ο Απόλλων ο Θεός του Φωτός και των Καλών Τεχνών, η Άρτεμη η Θεά του Κυνηγιού και της Σελήνης, ....

ο Ήφαιστος ο Θεός της Μεταλλουργίας, ο Διόνυσος ο Θεός του Οίνου και του Θεάτρου, ο Ζευς ο Θεός του Κεραυνού, της Θύελλας, της Βροχής, της Γονιμότητας, η Ήρα η Θεά της Οικογένειας, η Εστία η Θεά του Οίκου, ο Πλούτων ή Άιδης ο Θεός του Κάτω Κόσμου, ο Ποσειδών ο Θε­ός της Θάλασσας Κ.Ο.Κ.... 
Γνωρίζουμε ακόμη και ωραίες ιστορίες - εδάφια της ανεξάντλητης Ελληνικής Μυθολογίας - όπου εμπλέκονται πάντοτε δυο ή περισσότεροι από Αυτούς. 

Ξέρουμε για τον σφοδρό έρωτα της Αφροδίτης με τον Άρη, καρπός του οποίου υπήρξε η Θεά Αρμονία, δεν αγνοούμε την κλοπή των βοδιών του Απόλλωνα από τον νεογέννητο Ερμή, ούτε τα θαυμαστά δίκτυα του χωλού Ηφαίστου με τα οποία παγίδευσε τον Άρη με την Αφροδίτη, μας είναι γνωστή η διαμάχη της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα για την διεκδίκηση της πόλεως των Αθηνών, γνωρίζουμε την αρπαγή της θυγατέρας της Δήμητρας από τον Πλούτωνα, την εξόντωση των τέκνων της Νιόβης από την Άρτεμη και τον Απόλλωνα, τους αναρίθμητους έρωτες του Διός οι οποίοι προκαλούσαν την οργή της Ήρας, ένας από τους καρπούς των οποίων υπήρξε και ο Διόνυσος...
Τα γνωρίζουμε όλα αυτά.. 

ΣΥΜΠΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΙ 
Λίγο ως πολύ λοιπόν μας είναι γνωστοί οι Έλληνες Θεοί. Οι Θεοί των προγόνων μας. Μας είναι οικείοι, θα έλεγα. Και φυσικά συμπαθείς. Συμπαθέστατοι. Ανθρώπινοι... . 
Ωστόσο οι περισσότεροι από εμάς σήμερα δεν τους θεωρούμε ως αληθινούς Θεούς. Τους βλέπουμε μάλλον ως ήρωες γοητευτικών, γοητευτικότατων ιστοριών - των μύθων - παρά ως πρόσωπα υπερβατικά, σεβάσμια και αξιολάτρευτα...Κι αυτό μας συμβαίνει επειδή έχουμε μάθει, έχουμε διδαχθεί, έχουμε κατηχηθεί, να θεωρούμε τους Έλληνες Θεούς ως πλάσματα της φαντασίας των προγόνων μας - των αφελών, αφελέστατων προγόνων μας, διότι έτσι μας τους παρουσιάζουν ,οι οποίοι ενώ επινόησαν τις τέχνες και τα γράμματα - την γλυπτική, τη ζωγραφική, την αγγειοπλαστική, την ορχηστική, την αρχιτεκτονική, τη ναυτιλία, τη ναυπηγική, την ιατρική, τη γεωργία, τα μαθηματικά, την αστρονομία, τη γυμναστική, το θέατρο, τη μεταλλουργία, την ποίηση, τον γραπτό λόγο, τη δικαιοσύνη, την έννοια της ελευθερίας και της δημοκρατίας, την φυσική, τη μηχανική, την αυτοματοποιητική, τα μαθηματικά, τη φιλοσοφία, την ατομική θεωρία και τόσα άλλα πράγματα ωφέλιμα για τον βίο του ανθρώπου ή με δυο λόγια όλα όσα συνιστούν την έννοια πολιτισμός - εντούτοις απέτυχαν οι καημένοι - έτσι μας έμαθαν.. να συλλάβουν την... "τέλεια θρησκεία" και λάτρευαν - οι άξεστοι, όπως μας τους είπαν - τα... είδωλα!Στη συνέχεια το κεφαλαιώδες τούτο "ελάττωμα" των προγόνων μας φρόντισαν - πριν από εμάς για μας - να το "διορθώσουν" κάποιοι κύριοι, ξένοι σ' αυτό τον τόπο, αμφίβολης πνευματικής καλλιέργειας και συχνά ευτελέστατης ηθικής υποστάθμης αλλά εμπνευσμένοι από μια αχαλίνωτη μισαλλοδοξία. 
Η μέθοδός τους υπήρξε απλή: κατάγγειλαν όλο τον αρχαίο πολιτισμό ως κατασκεύασμα του Σατανά (τους), απέρριψαν μετά βδελυγμίας το σύνολο της πολιτισμικής προσφοράς των προγόνων μας, έσπασαν όλα τα αγάλματα, διαστρέβλωσαν την ζωγραφική θέτοντας την στην υπηρεσία της ασχήμιας, διατήρησαν μόνον τη χρηστική όψη της αγγειοπλαστικής, απαγόρευσαν την ορχηστική, παραμόρφωσαν την αρχιτεκτονική, υποβάθμισαν τη ναυτιλία και τη ναυπηγική, εξευτέλισαν την ιατρική, εγκατέλειψαν τη γεωργία, καταράστηκαν τα μαθηματικά και την αστρονομία, απαγόρευσαν το θέατρο και τη γυμναστική, περιόρισαν στο ελάχιστο τη μεταλλουργία, εξανάγκασαν την ποίηση και στην μουσική να υπηρετήσουν αποκλειστικά την ένρινη κακοφωνία, έθεσαν τον γραπτό λόγο στην διάθεση της ανεξάντλητης βλακείας, επιβάλανε στη θέση της δικαιοσύνης την αυθαιρεσία, κατάργησαν κάθε έννοια ελευθερίας και δημοκρατίας, απαγόρευσαν τη φυσική, κράτησαν από τη μηχανική και την αυτοματοποιητική μόνον όσα εξυπηρετούσαν τον αυτοκρατορικό εντυπωσιασμό, απαγόρευσαν δια ποινής θανάτου κάθε ενασχόληση με τη φιλοσοφία, ούτε καν υποψιάστηκαν ποτέ την αξία της ατομικής θεωρίας, δεν άφησαν αρχαίο ναό αγκρέμιστο και στη θέση τους ύψωσαν μετά δόξης και τιμής το... ελλείπον παιγνιόχαρτο από την τράπουλα των προγόνων μας: την "τέλεια" θρησκεία. 
Όλα αυτά, όπως μας λένε, τα έκαναν προς χάριν της υπερβολικής αγάπης τους για μας. Αυτοδιορίστηκαν "ποιμένες" και μας χάρισαν τον - όχι και τόσο κολακευτικό - προσδιορισμό του "ποιμνίου". Εξαιτίας δηλαδή της αγάπης τους για μας, αποφάσισαν εμείς να βόσκουμε κι αυτοί να μας βόσκουν. Κι ούτε λόγος να γίνεται για την απλή αλήθεια που λέει ότι ποτέ κανένα ποίμνιο, ποτέ κανένα κοπάδι, δεν εκτρέφεται προς όφελος δικό του, αλλά πάντοτε προς όφελος του τσοπάνη!.. 
ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ 
Ήρθαν λοιπόν οι τσοπαναραίοι, κι αφού γκρέμισαν όλο τον αρχαίο πολιτισμό - τη δική μας αρχαία κληρονομιά - μας επέβαλαν, χωρίς να μας ρωτήσουν, την "τέλεια" θρησκεία τους. 
Εδώ δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με δαύτη. Εδώ θα ασχοληθούμε εν συντομία με εκείνη την άλλη, την "ατελή" - όπως την χαρακτήρισαν - θρησκεία των προγόνων μας και θα εξετάσουμε συνοπτικά τις... ατέλειές της, παρόλο που οφείλουμε εξαρχής να της αναγνωρίσουμε ότι αποτελούσε τον άριστο συνδετικό κρίκο όλων εκείνων των λαμπρών εκφράσεων του αρχαίου πολιτισμού, εφόσον πίσω από κάθε καλή τέχνη κρυβόταν και μια Μούσα, πίσω από κάθε τεχνική ο Ήφαιστος, πίσω από κάθε είδος καλλιέργειας της γης η Δήμητρα, πί­σω από κάθε σχολή φιλοσοφίας η Αθηνά, πίσω από κάθε νομοθεσία η Θέμις, πίσω από κάθε θεραπευτική μέθοδο ο Ασκληπιός, πίσω από κάθε θεατρική παράσταση ο Διόνυσος, πίσω από κάθε εμπορική δραστηριότητα ο Ερμής κ.ο.κ. 
Ποιες ήταν λοιπόν οι θρησκευτικές πεποιθήσεις των προγόνων μας; Μας έχουν μάθει να λέμε και να νομίζουμε ότι "οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στους Δώδεκα Ολύμπιους και σε άλλους αναρίθμητους Θεούς και Θεές". 
Αυτό είναι ψέμα. Το ρήμα "πιστεύω" απουσιάζει παντελώς από την ορολογία 
των αρχαίων ελληνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο όρoς "πίστη" παραπέμπει στην τυφλή αποδοχή ενός αυταρχικού Και ανεξέλεγχτου δόγματος ενώ το επίθετο "πιστός" χαρακτηρίζει μόνον τον δούλο. Οι πρόγονοι μας όμως ήσαν άνθρωποι ελεύθεροι. Δεν "πίστευαν" στις Θεές και τους Θεούς. Απλά τους λα­τρεύαν. Και η έννοια της λατρείας μας οδηγεί κατευθείαν σε εκείνην του έρωτα. 
Διότι μόνον ο ερωτευμένος λατρεύει. Μόνον ο ερωτευμένος 
έλκεται από το κάλλος του υποκειμένου των συναισθημάτων του και το λατρεύει, όπως ακριβώς έλκεται η ψυχή από την ευωδιά και την ωραιότητα του σχήματος και των χρωμάτων του άνθους. 
Δεν "πίστευαν" λοιπόν οι πρόγονοί μας στις Θεές και τους Θεούς. Αντίθετα τους λάτρευαν διότι ήσαν ερωτευμένοι μαζί τους. Ήσαν ερωτευμένοι με την απαράμιλλη ομορφιά του ελληνικού τοπίου. Ερωτευμένοι με το χάραγμα, ερωτευμένοι με το δειλινό, ερωτευμένοι με τον γαλάζιο ουρανό, ερωτευμένοι με τα μεγαλόπρεπα βουνά, ερωτευμένοι με την πολύτροπη θάλασσα, ερωτευμένοι με τον χρυσαφένιο ζωοδότη Ήλιο, ερωτευμένοι με τη αργυρόμορφη αινιγματική Σελήνη, ερωτευμένοι με τη γονιμοποιό βροχή, ερωτευμένοι με τη νοτισμένη γη, που την καρπίζει η βροχή στα πλαίσια της θεσπέσιας συνουσίας της καταιγίδας. 
Οι πρόγονοί μας γνώριζαν ότι κινητήριος δύναμη κάθε έκφρασης της Ζωής είναι η ερωτική έλξη και για τούτο λάτρευαν τον Θεό Έρωτα. Κι επειδή το πρώτο όπλο της ερωτικής έλξης είναι το Κάλλος, οι πρόγονοί μας λάτρευαν την ομορφιά. Οι πρόγονοί μας ήξεραν ότι το μέσο για την κατανόηση του Σύμπαντος Κόσμου είναι η ευφυΐα του νου. Κι επειδή το υπέρτατο κόσμημα του νου είναι η Γνώση, οι πρόγονοί μας λάτρευαν τη σοφία. Κοκ... 
ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ, ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ 
Τρεις λέξεις αρκούν για να περικλείσουν όλο τον πλούτο των λατρευτικών συναισθημάτων και όλη την ουσία των αρχαίων θρησκευτικών πεποιθήσεων: Φιλοπατρία, Φιλοκαλία, Φιλοσοφία. 
Έρως προς την Πατρίδα, έρως προς το Κάλλος, έρως προς την Σοφία. Και οι ερωτευμένοι πρόγονοί μας με την Πατρίδα, το Κάλλος και τη Σοφία έπλασαν αναρίθμητους μύθους προκειμένου να προσφέρουν στις επόμενες γενιές - και σε μας εν τέλει με τρόπο ποιητικό άρα καλαίσθητο και διαχρονικό όλο το απόσταγμα αναρίθμητων αιώνων λαϊκής γνώσης και εμπειρίας. 
Ιδού η αξία των μύθων. Και οι μύθοι βέβαια μας μιλούν για τις Θεές και τους Θεούς 
Τι ήσαν λοιπόν οι Έλληνες Θεοί; 
Μήπως πλάσματα της φαντασίας και των "ατελών" θρησκευτικών πεποιθήσεων των προγόνων μας ή μήπως κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό; 
Μήπως υπέρτατες οντότητες που φώτισαν με τις διδασκαλίες τους, τους απολίτιστους προγόνους των προγόνων μας; 
Μήπως "σπεπτομορφές" ικανές να παρεμβαίνουν στην καθημερινότητα; 
Μήπως γοητευτικοί ήρωες ψεύτικων ιστοριών; 
Μήπως άψυχα ξύλινα, πέτρινα ή μεταλλικά αγάλματα ωραiων ανδρών και γυναικών; 
Μήπως χαμερπής εσμός ασυγκράτητων ερωτύλων που συνουσιάζονταν αδιάκοπα και γεννούσαν ομοίους τους; 
Μήπως αρχαιότατοι ευγενείς πρόγονοι των προγόνων μας που ωφέλησαν με τα έργα τους τις ανθρώπινες κοινωνίες; 
Ή μήπως ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λειτουργία του! Σύμπαντος Κόσμου; 
Οι Έλληνες Θεοί δεν ορίζονται εύκολα. 
Περικλείουν έναν τόσον απροσμέτρητο πλούτο εννοιών, γνώσεων και συναισθημάτων, ώστε τόμοι ολόκληροι εμπεριστα­τωμένων διατριβών δεν θα αρκούσαν προκειμένου να τον κατα­γράψουν. Οι Έλληνες Θεοί είναι πολύμορφοι, πολυποίκιλοι, πολυεπίπεδοι. 
Την μια στιγμή εμφανίζονται ως τρυφεροί σύντροφοι στα όνειρα των παιδιών, ικανοί να τους εμπνεύσουν, διαμέσου της γοητείας της μυθικής αφήγησης, ύψιστα ιδανικά, καθοριστικά για όλο τους τον βίο, την επομένη παρουσιάζονται ως πρόθυμοι φίλοι και αρωγοί στην κάθε καθημερινή δυσχέρεια των ενηλίκων που τους επικαλούνται, κι έπειτα εμφανίζονται σε όσους το επιθυμούν, ως σοφότατοι και πάντα φιλικοί ιεροφάντες, ικανοί να αποκαλύψουν στους μύστες πλήθος ψηγμάτων αιώνιας κο­σμικής σοφίας. 
Οι Έλληνες Θεοί δεν βρίσκονται εκτός του Σύμπαντος Κό­σμου ούτε κατασκεύασαν τον Κόσμο 
Ο Κόσμος τούτος υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει από μόνος του. Οι Θεές και οι Θεοί απλά τον κατοικούν και τον φροντίζουν. 
Είναι δυναμικά μέλη του Σύμπαντος Κόσμου, αναντικατάστατες συνιστώσες της λειτουργίας του. 
Ή - επαναλαμβάνω - ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων οι οποίες συνιστούν, ορίζουν και διασφαλίζουν τη λει­τουργία του Σύμπαντος Κόσμου!.. 
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΕΟΙ; 
Όπως διαπιστώσατε εδώ μιλώ ήδη ωσάν να υπάρχουν πράγματι οι Έλληνες Θεοί. Ωσάν να μην ανήκουν στην "ατελή", λησμονημένη και περιφρονημένη θρησκεία των προγόνων μας. 
Μιλώ σαν να υπάρχουν και τώρα... 
Μιλώ δηλαδή σαν να υπάρχει όντως η Γη, ο Ήλιος, η Σελήνη, ο Άνεμος, η Θάλασσα, η Βροχή, η Βλάστηση, η Ζωή...Γιατί; 
Δεν υπάρχουν; 
Κι αφού υπάρχουν όλα αυτά, δεν υφίστανται συνάμα και οι αρχαίες εκείνες πάγκαλες ποιητικές εκφράσεις των ανωτέρω που ονομάζονται αντίστοιχα Δήμητρα, Απόλλων, Άρτεμις, Αίολος, Ποσειδών, Ζευς, Φύσις, Έρως Κ.Ο.κ. 
Κι αφού υπάρχουν οι Θεές και οι Θεοί - έστω και ως ποιητικές εκφράσεις των φυσικών δυνάμεων του Σύμπαντος Κόσμου. κι αφού εγώ, ως κάτοικος τούτου του πλανήτη, τους οφείλω, όχι μόνον την ύπαρξη αλλά και την διατήρηση της ύπαρξής μου, τι μ' εμποδίζει να τους εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου γι' αυτό, ή ακόμη περισσότερο, γοητευμένος από το Κάλλος τους, να τους ερωτευτώ και ως ερωτευμένος μαζί τους, να τους λατρέψω; 
Πόσον καιρό έχετε, φίλες και φίλοι μου, να απολαύσετε ένα ηλιοβασίλεμα; 
Πάει καιρός; Δεν προλαβαίνετε; Είστε υπερβολικά απασχολημένοι, τρέχετε και δεν φτάνετε στην αγωνία σας να πλουτίσετε τους πλούσιους, προκειμένου να επιβιώσετε, και στο μεταξύ εσείς δυστυχείτε αλλά κι αυτοί οι κλέφτες του μόχθου σας δυστυχούν, διότι κατά κανόνα καταναλώνουν τον πλούτο που σας κλέβουν σε φάρμακα και σε γιατρούς; 
Ο φίλος μας ο Απόλλων όμως, ως Θεός Ήλιος, ανατέλλει και δύει κάθε ημέρα και μας προσφέρει δωρεάν την απαράμιλλη ωραιότητα των χαραγμάτων και των δειλινών.Αρκεί μια στιγμή από τον πολύτιμο χρόνο μας για να απολαύσουμε τα δώρα του Θείου Απόλλωνος και να ερωτευτούμε την ομορφιά του. 
Η αδελφή του, η φίλη μας η Θεά Άρτεμις, ως Θεά Σελήνη,διατρέχει την περίοδό της - σαν γυναίκα - κάθε μήνα και συμπληρώνει ένα πλήρη κύκλο μεταμορφώσεων. 
Και κάθε Της όψη - Νέα Σελήνη, Πρώτο Τέταρτο, Πανσέλη­νος, Τρίτο Τέταρτο - μας προσφέρει δωρεάν την απαράμιλλη ωραιότητα της ακοίμητης δορυφόρου της Γης. Το αργυρό Της Κάλλος εμπνέει αιώνες τώρα ποιητές και ερωτευμένους... Αρκεί μια στιγμή από τον πολύτιμο χρόνο μας για να απολαύσουμε τα δώρα της εξαίσιας Φοίβης και να ερωτευτούμε την ομορφιά Της. Και ανάλογες φυσικές απολαύσεις μας προσφέ­ρουν σε κάθε τους εκδήλωση όλοι οι Αθάνατοι Θεοί!.. 
Η διαρκής λοιπόν επιδίωξη εκ μέρους μας των φυσικών απολαύσεων της Ζωής, μας κάνει ήδη μετόχους της θρησκείας των προγόνων μας. 
Διότι είτε καταπιανόμαστε με μια δημιουργική εργασία, είτε περιπατούμε σε ανθόσπαρτους αγρούς, είτε καλλιεργούμε την γη, είτε παρακολουθούμε μια θεατρική παράσταση, είτε κολυ­μπάμε στη θάλασσα, είτε συμμετέχουμε σε αθλητικούς αγώνες, είτε γλεντάμε, είτε τραγουδάμε, είτε χορεύουμε, είτε ερωτευό­μαστε, είτε ανατρέφουμε τα παιδιά μας, δεν κάνουμε στην ουσία τίποτε περισσότερο παρά να απολαμβάνουμε τα δώρα των Αθανάτων Ελλήνων Θεών και να λατρεύουμε ερωτευμένοι την Ωραιότητά Τους!.. 
Όλα τούτα έκαναν οι πρόγονοί μας και όλα τούτα τα κάνουμε κι εμείς. Κι από την οπτική αυτή οι Αθάνατοι Έλληνες Θεοί, όχι μόνον υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αλλά κι εμείς ­έστω ανυποψίαστοι - τους λατρεύουμε. Διότι σαν όντα ζωντανά λατρεύουμε τη Ζωή, είμαστε ερωτευμένοι μαζί της, και οι Θεοί μας είναι οι δυναμικές συνιστώσες της διατήρησης και της συνέ­χειας της Ζωής. 
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΩΝ ΑΘΑΝΑΤΩΝ 
Σήμερα μάλιστα, καθώς αποξηραίνονται μέρα με την ημέρα οι εγκληματικές ιδεολογίες του φονικότατου Εικοστού μετά χυδαιότητας αιώνα, καθώς ορθώνεται εμπρός μας η μέγιστη πρόκληση του καθαρμού του νου μας και του περιβάλλοντός μας από την κόπρο της μισαλλοδοξίας, του αντιερωτισμού, της σιμωνίας, της τεχνολαγνείας και όλων των άλλων τεράτων που γεννοβόλησε εδώ και αιώνες η μέγιστη Ύβρις της αμετροέπειας, καθώς φουντώνει η αγανάκτηση ενάντια στους εχθρούς της Ζωής - είκοσι χρόνια για να μεγαλώσεις ένα παιδί, είκοσι δευτερόλεπτα για να το σωριάσει μια σφαίρα νεκρό - καθώς οι παρελθούσες ιδεοληψίες καταρρέουν είδαμε τους "δεξιούς" να καταριούνται το ίνδαλμά τους, την Αμερική, και το επαίσχυντο σύνθημα-εξίσωση "ο χρόνος είναι χρήμα", όπως είδαμε και τους αριστερούς να σιμωνίζουν αναίσχυντα καταστρέφοντας με τα ίδια τους φιλάργυρα χέρια την "ιδανική" Σοβιετία τους η ύψιστη Θεά Ανάγκη μας ωθεί όλους και πάλι προς τα εκεί, προς την Αρχαία Κληρονομιά, προς τον Έρωτα του Πάτριου, του! Ωραίου και του Σοφού, προς την Φιλοπατρία, την Φιλοκαλία, την Φιλοσοφία, προς την αρχαία εν τέλει θρησκευτική αντίληψη του σεβασμού και της διατήρησης της Ζωής. 
Iδού λοιπόν γιατί όλο και περισσότεροι Έλληνες σήμερα επιδιώκουν με κάθε τρόπο το βάπτισμά τους στα νάματα της αρχαίας σοφίας. Ιδού γιατί αναζητούν την συμφιλίωση με τη Φύση, με το περιβάλλον, με το σώμα μας, με όλες τις σωματικές λειτουργίες και προπάντων την ερωτική. Ιδού γιατί επιδιώκουν και επίσημα την αναβίωση της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας. Διότι η επιδίωξη της επαφής με το αρχαίο αθάνατο Ελληνικό Πνεύμα - την πηγή κάθε πολιτισμού - υπόσχεται τον εξανθρωπισμό του βίου μας. Υπόσχεται την υπέρβαση των σημερινών δεινών που επισώρευσε η Ύβρις. Υπόσχεται τη Χαρά της Ζωής. 
Την χαρά που εμπνέουν όλες εκείνες οι αναρίθμητες συνιστώσες οι οποίες φροντίζουν, διατηρούν και συνεχίζουν τη Ζωή, και τις οποίες οι πρόγονοί μας ποιητικά αποκάλεσαν - όπως ξέρουμε - Αφροδίτη, Άρη, Ερμή, Αθηνά, Δήμητρα, Απόλλωνα, Άρτεμη, Ήφαιστο, Διόνυσο, Δία, Ήρα, Πλούτωνα, Πο­σειδώνα, Εστία, Πάνα, Αμφιτρίτη, Ωκεανό, Νύμφες, Σατύρους, Διόσκουρους, Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Βελλεροφόντη, Κρόνο, Ουρανό, Ρέα, Γαία, Ευρυνόμη και... Έρωτα. 
Προπάντων Έρωτα!.. 
Είτε το θέλουμε είτε όχι, εφόσον θα υπάρχει η Ζωή, θα υπάρχουν και οι Έλληνες Θεοί. 
Διότι οι Έλληνες Θεοί είναι ένα και το αυτό με τη Ζωή.Κι είναι θέμα δικό μας κι όχι δικό Τους, εάν θέλουμε να ευεργετηθούμε από την απόδοση τιμών προς τα πρόσωπά Τους. 
Εάν φροντίζουμε, εάν ποτίζουμε, εάν σκαλίζουμε, εάν περι­βάλλουμε με αγάπη ένα δέντρο, αυτό θα μας χαρίσει άφθονους καρπούς αλλά και την απόλαυση της ωραίας του όψης. 
Εάν το εγκαταλείψουμε αυτό ενδεχομένως θα ξεραθεί αλλά οι σπόροι του θα παραμείνουν αιώνιοι, αναλλοίωτοι, αθάνατοι, έτοιμοι να βλαστήσουν μόλις προκύψουν οι κατάλληλες συνθή­κες για να καλύψουν όλη τη Γη με δάση ολόκληρα υπέροχων δέντρων. 
Έτσι είναι κι οι Θεοί μας. 
Υπάρχουν από μόνοι τους, αιώνιοι, αθάνατοι, αέναοι. Σαν τον Σύμπαντα Κόσμο τον οποίο κατοικούμε και κατοικούν. 
Εάν τους φροντίσουμε, θα μας φροντίσουν. 
Εάν τους θεραπεύσουμε, θα μας θεραπεύσουν. Εάν τους ερωτευτούμε, θα μας ερωτευτούν!..







Αν σας άρεσε το θέμα κάντε ένα "Like" και κοινοποιήστε το στους Φίλους σας...! 
periergaa