Οι τελευταίες γραμμές των σχολίων της επικαιρότητας του έξοχου Παπαδόπουλου-Τετράδη στη σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία ήταν η αφορμή να γυρίσει τη μνήμη μου πίσω στα γυμνασιακά μου χρόνια. θα αναφερθώ μετά αφού παραθέσω το σχόλιο για την παιδεία του φίλτατου Τετράδη.
για να λέμε τα πράγματα με τ'όνομά τους, όταν πήγαινα σχολείο, από τους 10 καθηγητές είναι ζήτημα αν 2-3 ήταν αξιόλογοι. Οι υπόλοιποι ήταν από ανεπαρκείς, μέχρι νούμερα.Κι αυτό δεν συνέβαινε μόνο στο δικό μου, μεγάλο, γνωστό δημόσιο σχολείο της Αθήνας, αλλά σε όλα τα σχολεία της πόλης, με κατονομασμένους τους καθηγητές. Και τους μεν και τους δε. Σε εποχές που οι άνθρωποι αυτοί ήταν πιό εγγράμματοι εξαιτίας του πιό αυστηρού συστήματος. Και σε εποχές, που το σχολείο το κυβερνούσε το Υπ. Παιδείας και ο διευθυντής με τον επιθεωρητή και όχι ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων, που προστατεύει κατά κανόνα τους κανακάρηδες, έχοντας γίνει το φόβητρο των καθηγητών.Ελάχιστους από τους οποίους υπολείπονται οι μαθητές.
Αμα θέλουμε λοιπόν να φτιάξουμε σχολεία για να μορφώσουμε παιδιά, δεν έχουμε παρά να πετάξουμε την υπερπροστασία από τις αίθουσες, να αξιολογούνται από έμπειρους καθηγητές οι καθηγητές και να διαβάζουμε με ιδρώτα τους βλαστούς. Ολα τα άλλα είναι υποκρισίες για να μη παίρνει κανείς την ευθύνη και να μην χαλάμε τη ζαχαρένια μας.
Πάλι λίγοι θα είναι οι αξιόλογοι καθηγητές. Αλλά τουλάχιστον, θα μπορούν να προσφέρουν. Δεν θα είναι θύματα ενός θεατρικού αναξιοκρατικού παραλόγου όπου τα άλλα θύματα είναι οι μαθητές.
Ο τρίτος πόλος ,οι γονείς, έτσι κι αλλιώς είναι θύτες και θύματα του εαυτού τους. Παραδοσιακά. αλλά, να μη μας πουλάει και όλο το κύκλωμα παραμύθια, επιτέλους!!!
Ενα από τα δικά μου νούμερα-ψώνια καλύτερα- λεγόταν Κόκκινος και ήταν καθηγητής τεχνικών (τότε). Σχολείο, το Πρώτο της Πλάκας. Πραγματικά από τα προτυπα δημόσια της εποχής αλλά και μετά τα δικά μου χρόνια. Στην οδό Ηπίτη (ου) κάθετος της Απόλλωνος μικρό δρομάκι πίσω από το τότε και νυν Υπ.Παιδείας και όμορο του παρθεναγωγείου Λυκείου ΧΙΛΛ. ( μαθήτριες με μπλε ποδίες κλπ κλπ, για μένα οι ρομαντικές εποχές της παιδείας αλλά και της εκάστοτε νιότης, οι εποχές της αθωότητας) Και το λέω αυτό για να αντιπαραβάλλω με τη σημερινή, που μόνο αθωότητας δεν είναι. (τα γεγονότα το αποδεικνύουν). Κι όμως την αθωότητα την έχουν ανάγκη τα παιδιά, δεν χρειάζεται να τα μεγαλώνουμε με το ζόρι. Ο φιλος Τετράδης ανεφέρεται εκτενέστερα για το θέμα στο υπόλοιπο των σχολιών του στο ίδιο Κυριακάτικο φύλλο.
Ο κύριος αυτός λοιπόν ήταν καθηγητής Τεχνικών όπως λεγόταν τότε το μάθημα σχετικό με τις καλλιτεχνίες (στοιχεία γραμμικού και ελευθερου σχεδίου σήμερα). Οπως είναι έυλογο λοιπόν δεν είμαστε όλοι γεννημένοι καλλιτέχνες, γιατί αυτό πιστεύω είναι έμφυτο που το έχεις μέσα σου. Κατ'εμέ πάντως το μάθημα αν γίνεταθι σωστά έχει να προσφέρει.
Το μάθημα όμως του Κου Κόκκινου ήταν κάτι μεταξύ επίδειξης τεχνικής του ιδίου στο σχέδιο επι μαυροπίνακι και φωνητικών ικανοτήτων στην Βυζαντινή μουσική (ήταν συν τοις άλλοις και ψάλτης) ,και αλαζονικής συμπεριφοράς του προς όλη την τάξη. (για να μην αναφέρω το άχρηστο φόρτωμα εργασιών στο σπίτι εις βάρος των υπολοίπων πρωτευόντων μαθημάτων.
Το μάθημα αυτό είχε καταντήσει εφιάλτης για μένα. Ο τύπος δεν με πήγαινε και παρ'όλο που προσπαθούσα ο βαθμός μου ποτέ δεν ανέβηκε το 15 στον τελικό έλεγχο. (έχανα έτσι και τους επαίνους). Οι εργασίες αυτές μου έτρωγαν πολύτιμο χρόνο και στο σπίτι, έτσι και εγώ τις ανέθετα στον αείμνηστο θείο Αρμπιλιά Δημήτρη πρωτομάστορα καλλιτέχνη μαρμάρου, με θητείες στα μεγαλύτερα και πιό ονομαστά τέμπλα ναών, όπως Αγ.Δημητριου Θεσσαλονίκης, Αγ.Ανδρεα Πατρας κ.ά. Οπως σωστά το μαντέψατε η βαθμολογίες μου παρέμειναν οι ίδιες.
Από ινάτι και μόνον το Υπ.Παιδείας δεχθηκε μιά αναφορά διαμαρτυρίας /καταγγελίας και ύπηρξε η πρώτη και τελευταία φορα στη ζωή μου που επικαλέστηκα την αναπηρία και τους ψυχολογικούς λόγους για να εξαιρεθώ από το μάθημα αυτό. Ο σκοπός επετεύχθη με την προυπόθεση όμως τουλάχιστον να παρευρίσκομαι στη τάξη κατα τη διάρκεια των μαθημάτων.
Ετσι ξεκίνησε η επόμενη χρονιά και ο κύριος Κόκκινος στο πρώτο μάθημα ενήμερος βέβαια, μου ζήτησε ......να βγω έξω από την τάξη !! (πράγμα που δεν έγινε φυσικά)
Για να τελειώσω με το όνομα Κόκκινος ο γυιός του καθηγητή των τεχνικών, ήταν ο Αντώνης Κόκκινος ο οποίος έκανε το πρώτο του βήμα στη σκηνοθεσία ταινιών για κινηματογράφο το 1994 με τον τίτλο "Τέλος Εποχής".(ασπρόμαυρη) Η ταινία είχε πολλά πλάνα από τις αίθουσες και το προαύλιο του σχολείου μου, αλλά και από τα δρομάκια της Πλάκας. Οπως φαντάζεστε η βραδυά που την παρακολούθησα ήταν συναισθηματικά πολύ φορτισμένη, αλλά ξέχωρα με αυτό ήταν για μένα μιά σημαντική ταινία που σήμανε την απαρχή της εξέλιξης του σημερινού Ελληνικού Κινηματογράφου όπως τον ξέρουμε σήμερα.
Μία άλλη εξ ίσου ωραία ταινιά του Αντώνη Κόκκινου ήταν "Ο αδελφός μου και εγώ" (ή κάπως έτσι) που διαπραγματέυεται το την ρομαντική εποχή του μπλουζ και του ροκ όπως αυτό φαίνεται στα μάτια ενός μικρότερου αδελφού, ενώ παρακολουθεί τα μουσικά βήματα και τη ζωή του μεγαλύτερου αδελφού του, που τον ενσαρκώνει πολύ επιτυχημένα ο Βαγγέλης Γερμανός.(στην ταινία εμφανίζεται και ο Eric Burdon σαν ο εκπρόσωπος της παλιάς μουσικής σκηνής, ενώ το μουσικό σχήμα του μεγάλου αδελφού θυμάμαι πλαισιώναν ο Γιάννης"Μπαχ' Σπυρόπουλος στα πλήκτρα και ο Κυριάκος Δαρίβας στα τύμπανα, που είχε θητεία με τους Απροσάρμοστους του Παύλου Σιδηρόπουλου, αλλά και με εμένα, στο ίδιο θρανίο στο Πρώτο Γυμνάσιο Πλάκας....
Ο κύριος αυτός λοιπόν ήταν καθηγητής Τεχνικών όπως λεγόταν τότε το μάθημα σχετικό με τις καλλιτεχνίες (στοιχεία γραμμικού και ελευθερου σχεδίου σήμερα). Οπως είναι έυλογο λοιπόν δεν είμαστε όλοι γεννημένοι καλλιτέχνες, γιατί αυτό πιστεύω είναι έμφυτο που το έχεις μέσα σου. Κατ'εμέ πάντως το μάθημα αν γίνεταθι σωστά έχει να προσφέρει.
Το μάθημα όμως του Κου Κόκκινου ήταν κάτι μεταξύ επίδειξης τεχνικής του ιδίου στο σχέδιο επι μαυροπίνακι και φωνητικών ικανοτήτων στην Βυζαντινή μουσική (ήταν συν τοις άλλοις και ψάλτης) ,και αλαζονικής συμπεριφοράς του προς όλη την τάξη. (για να μην αναφέρω το άχρηστο φόρτωμα εργασιών στο σπίτι εις βάρος των υπολοίπων πρωτευόντων μαθημάτων.
Το μάθημα αυτό είχε καταντήσει εφιάλτης για μένα. Ο τύπος δεν με πήγαινε και παρ'όλο που προσπαθούσα ο βαθμός μου ποτέ δεν ανέβηκε το 15 στον τελικό έλεγχο. (έχανα έτσι και τους επαίνους). Οι εργασίες αυτές μου έτρωγαν πολύτιμο χρόνο και στο σπίτι, έτσι και εγώ τις ανέθετα στον αείμνηστο θείο Αρμπιλιά Δημήτρη πρωτομάστορα καλλιτέχνη μαρμάρου, με θητείες στα μεγαλύτερα και πιό ονομαστά τέμπλα ναών, όπως Αγ.Δημητριου Θεσσαλονίκης, Αγ.Ανδρεα Πατρας κ.ά. Οπως σωστά το μαντέψατε η βαθμολογίες μου παρέμειναν οι ίδιες.
Από ινάτι και μόνον το Υπ.Παιδείας δεχθηκε μιά αναφορά διαμαρτυρίας /καταγγελίας και ύπηρξε η πρώτη και τελευταία φορα στη ζωή μου που επικαλέστηκα την αναπηρία και τους ψυχολογικούς λόγους για να εξαιρεθώ από το μάθημα αυτό. Ο σκοπός επετεύχθη με την προυπόθεση όμως τουλάχιστον να παρευρίσκομαι στη τάξη κατα τη διάρκεια των μαθημάτων.
Ετσι ξεκίνησε η επόμενη χρονιά και ο κύριος Κόκκινος στο πρώτο μάθημα ενήμερος βέβαια, μου ζήτησε ......να βγω έξω από την τάξη !! (πράγμα που δεν έγινε φυσικά)
Για να τελειώσω με το όνομα Κόκκινος ο γυιός του καθηγητή των τεχνικών, ήταν ο Αντώνης Κόκκινος ο οποίος έκανε το πρώτο του βήμα στη σκηνοθεσία ταινιών για κινηματογράφο το 1994 με τον τίτλο "Τέλος Εποχής".(ασπρόμαυρη) Η ταινία είχε πολλά πλάνα από τις αίθουσες και το προαύλιο του σχολείου μου, αλλά και από τα δρομάκια της Πλάκας. Οπως φαντάζεστε η βραδυά που την παρακολούθησα ήταν συναισθηματικά πολύ φορτισμένη, αλλά ξέχωρα με αυτό ήταν για μένα μιά σημαντική ταινία που σήμανε την απαρχή της εξέλιξης του σημερινού Ελληνικού Κινηματογράφου όπως τον ξέρουμε σήμερα.
Μία άλλη εξ ίσου ωραία ταινιά του Αντώνη Κόκκινου ήταν "Ο αδελφός μου και εγώ" (ή κάπως έτσι) που διαπραγματέυεται το την ρομαντική εποχή του μπλουζ και του ροκ όπως αυτό φαίνεται στα μάτια ενός μικρότερου αδελφού, ενώ παρακολουθεί τα μουσικά βήματα και τη ζωή του μεγαλύτερου αδελφού του, που τον ενσαρκώνει πολύ επιτυχημένα ο Βαγγέλης Γερμανός.(στην ταινία εμφανίζεται και ο Eric Burdon σαν ο εκπρόσωπος της παλιάς μουσικής σκηνής, ενώ το μουσικό σχήμα του μεγάλου αδελφού θυμάμαι πλαισιώναν ο Γιάννης"Μπαχ' Σπυρόπουλος στα πλήκτρα και ο Κυριάκος Δαρίβας στα τύμπανα, που είχε θητεία με τους Απροσάρμοστους του Παύλου Σιδηρόπουλου, αλλά και με εμένα, στο ίδιο θρανίο στο Πρώτο Γυμνάσιο Πλάκας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου