Η Αθάνατη Παρτίδα (μέρος δεύτερο)

είναι αφιερωμένο στη φίλη Σοφία που αν και δεν τη ξέρω την βοήθησα να καταλάβει κάτι! μέσα σε αυτό το ποίημα που είμαι υποχρεωμένος να παραθέσω.
αλλά και γία έναν άλλο λόγο.
Κάπου το είχα διαβάσει και εγώ και μου είχε φανεί πολύ παράξενο τότε. Τώρα όμως με μιά ανατριχίλα στους ώμους συμπληρώνω το πρώτο post της Αθάνατης παρτίδας και νομίζω αυτό το οφείλω σε σένα Σοφία. Είναι συγκλονιστικό πως παγώνει χρόνος τις καρδιές των ανθρώπων μέσα στην παγωμένη ακινησιά της νύχτας, του σαλονιού, των παλιών φωτογραφιών και μιάς σκακιέρας.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΠΑΡΤΙΔΑ (Γιώργος Κοροπούλης)

Το πλάνο γενικό: Νύχτα χειμώνας
και κάθονται οι δυό τους πλάι στο τζάκι
σαν άλλου κόσμου να έφτασε αεράκι
καθένας τους κρυώνει κατα μόνας

Κάθονται από νωρίς: εφημερίδα
διαβάσαν διαφώνησαν λιγάκι
συμφώνησαν μετά να παίξουν σκάκι-
κι αφήσανε στη μέση την παρτίδα

Κάθονται-και αργεί να φέξει η μέρα
καινούργιες δεν θυμούνται ιστορίες
του γάμου τους κοιτούν φωτογραφίες
κι ακούν διπλή της νύχτας τη φλογέρα

Ασπρόμαυρες κοιτούν φωτογραφίες
αμίλητοι ,σαν πιόνια σε σκακιέρα
(αγάπη μου θυμάσαι την ημέρα?)
ποζάρουν με κυρίους και κυρίες

Ολοι συγκινημένοι, όλοι δακρύζουν
η νύφη και ο γαμπρός χαμογελάνε
εδώ φιλιούνται, εδώ αποχαιρετάνε
εδώ.. παίζουν τα μαύρα και κερδίζουν