Τετάρτη, Δεκεμβρίου 31, 2008



H παρα πάνω εντυπωσιακή φωτογραφία του super surfer είναι μία από τις super φωτογραφίες που αποθανατίστηκαν κατά την διάρκεια διάφορων μικρών ή μεγάλων γεγονότων κατά το 2008.
Δυστυχώς οι περισσότερες ήταν καταστροφών . Εγώ όμως σαν παιδί της θάλασσας διάλεξα αυτή που φάινεται πιό πάνω.
Δεν είναι βέβαια και οι μόνες. Αυτές έπεσαν μέσα στο ηλεκτρονικό mailbox μου και τις μοιράζομαι μαζί σας.

http://www.boston.com/bigpicture/2008/12/the_year_2008_in_photographs_p.html
Αντε και του χρόνου πιό εντυπωσιακές και με λιγότερη καταστροφολογική θεματολογία.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 28, 2008

ΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ? ΠΟΙΟΣ ΑΠ'ΟΛΟΥΣ?

Τρελλάθηκα!!
Τι ήταν πάλι αυτό που είδα στις ειδήσεις τα μεσάνυχτα!!
Η φωτιά ήλθε πάλι από τον ουρανό και χτύπησε με την ακρίβεια που δίνουν τα σύγχρονα συστήματα.
Απολογισμός? κοντά 300 νεκροί και σχεδόν 800 τραυματίες στην πολυπαθή λωρίδα της Γάζας.
συντρίμια αίμα παντού!!
Τραυματίες να γεμίζουν (ποσοι από αυτούς θα γλυτώσουν?)τα πρόχειρα δωμάτια και χώρους που υποκαθιστούν τα νοσοκομεία.
Κοσμος να τρέχει και να δείχνει τον ουρανό και με φανατισμό και απόγνωση στη φωνή να φωνάζει :"Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ"

Ακόμα λοιπόν μιά επίκληση στην Ανώτατη δύναμη, από τους αδύναμους που δεν έχουν πού αλλού να ακουμπήσουν. Η συμφορά που τους πλήττει έρχεται από αλλοθρησκους που ποτέ δεν θα γίνουν φίλοι.
Ετσι καλλιεργείται το μίσος ανα τους αιώνες και απο γενιά σε γενιά, και έτσι καλλιεργούνται οι ομάδες αυτοκτονίας που μόνο σκοπό έχουν απλά να πλήξουν τον αλλόθρησκο με οποιοδήποτε τίμημα.
Το ζήτημα όμως είναι απλό και δεν έχει να κάνει με καμμιά θρησκεία. Η μάλλον έχει να κάνει με την μοναδική θρησκεία, αυτή του Χρήματος και των συμφερόντων του.
Γιατί πόλεμοι και διπλωματία γύρω από αυτό περιστρέφονταν και περιστρέφονται. Απλά η Θρησκεία και οι πολλοί "Θεοί" είναι ένα προκάλυμμα και το κατάλληλο "θερμοκήπιο¨για να καλλιεργείται ο φανατισμός ανάμεσα στις τάξεις των ημιμαθών πολιτών που θα ζητήσουν εκδίκηση (τότε) εδώ και τώρα, αλλά ουσιαστικά κατά βάθος θα εξυπηρετούν τα συμφέροντα των γερακιών, που διψούν για αίμα δύναμη και ...χρήμα!!

Παρ'όλα αυτά ας ευχηθούμε ΕΙΡΗΝΗ στον ΚΟΣΜΟ ΤΟ 2009!

Κυριακή, Δεκεμβρίου 14, 2008

The Greek Rebellion

Επι τέλους, παρακολουθώντας χθές βράδυ τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων είδα ότι έγινε και κάτι σωστό. Κάτι που, όπως είχα γράψει στους Ανώνυμους σε σχόλιο, από τις πρώτες μέρες των εμπρηστικών επεισοδίων, έπρεπε να γίνει από την πρώτη στιγμή.
Τουλάχιστον ποτέ δεν είναι αργά. Και αυτή η εικόνα θα κάνει τον γύρο του κόσμου. Σιωπηρή καθιστική διαμαρτυρία. Φωνητικές διαμαρτυρίες πρόσωπο με πρόσωπο κατά των αστυνομικών και όχι πετώντας φωτιά και καδρόνια). Στερεώνοντας πάνω στις αδιαπέραστες στολές, κόκκινα τριαντάφυλλα, κατάθεση στη μνήμη του Αλέξη, και σύμβολα συναίνεσης και ειρηνικού διαλόγου. Αμήχανα τα όργανα της τάξης, νέοι άνθρωποι κι αυτοί, με κατεβασμένα τα κεφάλια, με το στόμα ανοιχτό. Αν είχαμε έξω από την όμορφη, συγκινητική αλλά και αποτελεσματική διαμαρτυρία, επεισόδια με καλυμένα πρόσωπα, ναι τότε θα ξέραμε ότι εκείνοι εκεί έξω δεν θα είχαν καμμία σχέση με το αντικείμενο των ημερών, με τον άδικο θάνατο του Αλέξη, με τα προβλήματα της κοινωνίας και των παιδιών μας.
Μόνο έτσι θα μπορούσαν να διαχωριστούν και θα έμεναν απροκάλυπτοι, γυμνοί και τα ΜΑΤ θα είχαν την εξουσιοδότηση από όλους μας να τους κυνηγήσουν μέχρις έσχατης διάλυσής τους.
Δεν πειράζει όμως όπως είπα, έστω και καθυστερημένα η αρχή έγινε.

Μιά τελευταία παρατήρηση. Γιά να πώ την αλήθεια δεν περίμενα παγκόσμια συμπαράσταση και διαμαρτυρίες από τα κινήματα των ξένων χωρών.
Αν θέλουμε να το εξηγήσουμε, ένα πράγμα σημαίνει. Οτι το τα αδιέξοδα οι ανασφάλειες και τα προβλήματα των νέων ανθρώπων κυρίως, υπάρχουν παντού στην Παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Και πιάστηκαν με αφορμή τα δικά μας γεγονότα (αν και μακριά από την Ελληνική ιδιαιτερότητα), για να φωνάξουν και να συμπαρασταθούν στην... "Greek Rebellion"


Σαν τελείωμα θα μεταφέρω προς ανάγνωση ένα όμορφο άρθρο της Μαριάννας Τζιάντζη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που είχα φυλάξει αρκετά πριν τα γεγονότα. Εχει τίτλο

Η ΓΕΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ


Ο διαχωρισμός σε γενιές έχει μιά δημοσιογραφική χρησιμότητα. Ολοι το ίδιο ,περίπου πράγμα εννοούμε όταν μιλάμε για τη γενιά του πολέμου, τη γενιά του 1-1-4, τη γενιά του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης.
Πως όμως να προσδιορίσουμε τη γενιά που θα ζήσει τη βαθιά οικονομική κρίση η οποία θα σφραγίσει τη νεότητα εκατομμυρίων ανθρώπων? Γενιά του ευρώ, του κινητού και του Ιντερνετ, της Παγκοσμιοποίησης, της Ενωμένης Ευρώπης, της ανασφάλειας, των "εκσυγχρονισμών που έχει ανάγκη ο τόπος, των σκανδάλων, του κοινωνικού πολέμου?
Η πολυσυζητημένη "γενιά των 700 ευρώ" είναι μεν αναγνωρίσιμη, όμως σε λίγο και οι εκπρόσωποί της θα θεωρούνται τυχεροί σε σχέση με εκείνους των "ΜΗΔΕΝ ευρώ". Κανείς δεν ξέρει τι όνομα θα δοθεί στο αβάφτιστο τέκνο ή μάλλον τί όνομα θα δώσει το ίδιο στον εαυτό του.
Ολοι συμφωνούν ότι η φτώχια που έρχεται δεν θα μοιάζει με εκείνη που γνώρισαν οι παπούδες μας. Αλλοι είναι οι κώδικες, τα αναγνωριστικά σημάδια της στην Ελλάδα της δεκαετίας του 30, όταν η οικονομία ήταν κυρίως αγροτική. Τότε υπήρχαν κάποιοι ατομικοί ή οικογενειακοί μηχανισμοί άμυνας, πχπολλές γυναίκες ήξεραν να ζυμώνουν, να φτιάχνουν σαπούνι από τη μούργα του λαδιού, να σφάζουν καμμιά κότα και να ράβουν, ενώ τα ίδια τα καθημερινά χρηστικά αντικείμενα ήταν πιό ανθεκτικά, λιγότερο αναλώσιμα.
Μιά ριπή ανέμου είναι ικανή για να ξεχαρβαλωθεί η καινούργια μας ομπρέλλα, που δεν θα τη στείλουμε στον μάστορα για να τη διορθώσει,αλλά στα σκουπίδια με 3-5 ευρω θα αγοράσουμε μιά καινούργια από τον υπαίθριο Πακιστανό πωλητή, όχι για να βγάλουμε πολλούς χειμώνες ή έστω τον φετινό χειμώνα αλλά τη ξαφνική μπόρα. Γιά τις επόμενες μπόρες, ..βλέπουμε. Ζούμε ανάμεσα σε αντικείμενα, σουξέ, φιλίες,δράματα και σκάνδαλα μιάς χρήσεως, μιας σεζον.
Η φτώχεια σήμερα μπορεί να συνυπάρχει με την τηλεόραση LHD, το κινητό τρίτης γενιάς, το iPod, το ακριβό Ι.Χ, αλλά και με τα χιλιάδες αναπάντητα βιογραφικά που στέλνονται στον Αγνωστο Εργοδότη, με τα λουκέτα και τα "κανόνια" της αγοράς.
Τα νέα παιδιά της θύελλας μπορεί να μη γνωρίσουν την ταπείνωση της τρύπιας σόλας, όμως η ασφυξία που γέρνει η απότομη στέρηση αυτών που μέχρι χθες θεωρούσαμε αυτονόητα θα είναι πολύ πιό αβάσταχτη. Το κρύο δε θα μπαίνει από το τρύπιο πανωφόρι αλλά από το χαλασμένο φερμουάρ του ακριβού δερμάτινου μπουφαν.
Αναρωτιέται κανείς αν η γενιά της κρίσης θα γίνει θύμα των περιστάσεων ή αν οι περιστάσεις θα την οδηγήσουν στο να γίνει υποκείμενο της ιστορίας, να αποκτήσει συλλογική αυτοπεποίθηση και περηφάνια, να δώσει νέο οικουμενικό, και ταυτόχρονα, βαθύ προσωπικό νόημα σε λέξεις παλιές, όπως "δημιουργία, γνώση, φιλία έρωτας, αγώνας, χαρά και ελευθερία" . Η κρίση από μόνη της δεν εξευγενίζει ούτε επιβάλλει τις "αλήθινές αξίες": μερικές φορές επιταχύνει την εκβαρβάρψση ή ανοίγει τον δρόμο για ΄νεες αυταπάτες.
το μόνο σίγουρο είναι οτι ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς που δεν χωράνε στα τραγούδια, τα συνθήματα, τις πολιτικές συνταγές και τις βεβαιότητες του χθες.

Σήμερα δεν είναι "A good day to die" όπως έλεγε ο θυμόσοφος γέρο-Ινδιάνος στο "Μεγάλο Ανθρωπάκι", αλλά μιά καλή μέρα για να ξεκινήσουμε.
Αν ξέραμε και από πού...

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 01, 2008

Ινδία

Το μακελειό στη Βομβάη τελείωσε πριν από λίγο. Ενας ακόμα μεγάλος αριθμός νεκρών και τραυματιών καταγεγραμμένος. Νούμερα στη στατιστική που μετράνε το μέγεθος του χτυπήματος.
Ε, και τί έγινε? έτσι έχουμε καταντήσει να σκεφτόμαστε. Μακρυά απ'το σπίτι μας στην άλλη άκρη του κόσμου, λυπούμαστε αλλά τί να κάνουμε!? Μέχρι το επόμενο χτύπημα που κανείς δεν ξέρει πού θα είναι, αλλά θα περάσει κι αυτό, και πάλι για το επόμενο.
Και όλο θα αυξάνονται τα μέτρα ασφαλείας, και οι εξορκισμοί, και ο Φόβος, αυτό που επιδιώκουν οι φανατικοί με τα τυφλά χτυπήματα. Αυτοί που εμφανίζονται είτε από τον αέρα είτε από την Ινδική θάλασσα στην προκειμένη περίπτωση.

Κρίμα για τη μεγάλη αυτή χώρα με την τεράστια κουλτούρα και ιστορία. Κρίμα για τις φυλές της και τον λαό της. Αυτόν που δουλεύει και ζεί κάτω από το όριο της φτώχιας. Τη χώρα των παραμυθιών των μύθων, των παλατιών, των μαχαραγιάδων και του Καμα Σούτρα. Αλλά και τη χώρα κάτοχο του Ατομικού Οπλου, που το έχει για να τόχει, και άλλοι γύρω της το ίδιο, και που αλοίμονό μας αν αποφασίσουν να παίξουν, σαν τα φτωχά παιδιά στα σοκάκια της Καλκούτας. Τη χώρα πού μόλις ανακοίνωσε ότι πέτυχε την αποστολή του μή επανδρωμένου διαστημοπλοίου της, στη Σελήνη.
Ναι βέβαια αυτού που κατασκεύασε, από τις μερίδες που θα έτρωγαν εκατομμύρια φτωχές οικογένειές της. Τον γίγαντα που είναι ακόμα μωρό, και που βαφτίστηκε αναπτυσσόμενη υπερδύναμη.
Λάθος! εμείς της δώσαμε αυτό τον ρόλο στη περιοχή της. Εμείς την εκμεταλλευόμαστε. εμείς οι κατοικούντες προς Δυσμάς, αντί να την αφήσουμε στην ησυχία της να βρεί τον δρόμο της με ομαλό τρόπο. Αλλά ξέρουμε η Δύση και ο παλιός Κόσμος βιάζει ότι ακουμπάει. και η ιστορία της Ινδίας το αποδεικνύει για άλλη μιά φορά.

Κρίμα
για αυτήν
και για μας

Κυριακή, Νοεμβρίου 23, 2008

Μαιμού!!! η μπιζνα....!!

Μιά φορά κι έναν καιρό σ'ένα χωριό, ο Χάρης ανακοίνωσε στους χωρικούς, ότι θα αγόραζε μαιμούδες προς 10 δολ τη μιά. Ξέροντας οι χωρικοί ότι υπήρχαν πολλές μαιμούδες γύρω στο δάσος, πήγαν και τις έπιασαν. Ο Χάρης αγόρασε χιλιάδες προς 10 δολ τη μία όπως είπε. Το εμπόρευμα όμως λιγόστευε και οι χωρικοί σταμάτησαν να κυνηγάνε μαιμούδες.
Ο Χάρης ξαναανακοίνωσε ότι θα αγόραζε μαιμούδες για 20 δολ τη μία. Οι χωρικοί έτρεξαν και έπιασαν κι άλλες μαιμούδες. Σύντομα όμως οι μαιμούδες λιγόστεψαν κι άλλο, οι χωρικοί επέστρεψαν στα κτήματά τους.
Ο Χάρης ανακοινώνει πάλι ότι επειδή δεν υπάρχουν πλέον πολλές μαιμούδες θα αγόραζε τη μία προς 25 δολ. Οι χωρικοί πιάνουν και τις τελευταίες λίγες που απέμειναν..
Ο Χάρης τους λέει, καταλαβαίνω ότι δεν υπάρχουν πλέον παρά ελάχιστες μαιμούδες, γι'αυτό και εγώ θα σας δώσω 50 δολ τη μία. Αλλά επειδή πρέπει να φύγω για τη πόλη για δουλειές, θα αναλάβει την αγοραπωλησία ο βοηθός μου.
Ο Βοηθός φωνάζει τους χωρικούς και τους λέει. Κοιτάξτε τί έκανε ο Χάρης. Γέμισε ένα στάβλο γεμάτο μαιμούδες, ...θα σας τις πουλήσω εγώ για 35 δολ τη μία και όταν γυρίσει ο Χάρης του τις πουλάτε εσείς για 50 δολ τη μία. Οι χωρικοί στριμώχτηκαν, μάζεψαν τις οικονομίες τους και αγόρασαν όλες τις μαιμούδες.

....δεν ξαναείδαν ούτε τον Βοηθό ούτε τον Χάρη....!


Παπαδόπουλος Τετράδης
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

Τετάρτη, Νοεμβρίου 12, 2008

Σάββατο πρωί με τον Koudelka



Το περασμένο Σάββατο, ένα από τα Σάββατα που μετά από πολύ καιρό είχε ελεύθερο το πρωινό του, και αφού επι τέλους ξυπνήσαμε χωρίς ξυπνητήρι,κατηφορήσαμε με την αετίνα μου προς το πανέμορφο Μουσείο Μπενάκη στη Πειραιώς, όχι τυχαία αλλά με σκοπό. σκοπό που είχαμε κατά νου αρκετό καιρό αλλά όλο και κάτι συνέβαινε...
Τέλος πάντων ο σκοπός ήταν η έκθεση των φωτογραφικών έργων του Josef Koudelka, του περίφημου φωτογράφου από την Μορόβια της Τσεχίας. Αποκλειστικά σε άσπρο μαύρο οι φωτογραφίες του Μεγάλου φωτογράφου, είναι μιά αυτοβιογραφική κατάθεση γιατί ο ίδιος όντας εξόριστος από τη χώρα του για πολλά χρόνια και πολιτογραφημένος Γάλλος, περιπλανήθηκε σε πολλές χώρες(και στην Ελλάδα) και αποτύπωσε με μοναδικό τρόπο στο φίλμ ότι ήθελε να δείξει στους ανθρώπους όλου του κόσμου, αλλά με την άποψη και την ενόραση που μόνο ένας βιρτουόζος φωτογράφος σαν κι αυτόν μπορούσε να κάνει.



Η πολύ μεγάλη αυτή έκθεση (περίπου 300 φωτογραφίες) σε μαγνητίζουν από την πρώτη είσοδο σου σε αυτήν. Είναι θεματολογικά χωρισμένη και καλύπτουν περιόδους κυρίως της ζωής του Κουντέλκα. Από το "ξεκίνημα" σαν ερασιτέχνης έδειξε το τεράστιο ταλέντο και το "μάτι" του. Ο σκοπός του δεν ήταν τόσο η φωτογραφία και το κάδρο όσο το μήνυμα που ήθελε να περάσει μέσα από αυτή.
Τα θέματά του είναι ανθρωποκεντρικά, η γέννηση ο Θάνατος ή χαρά η λύπη, η φτώχεια, η αθωότητα. Σαφώς περιβαλλοντικά θέλοντας να τονίσει την φθορά που προκαλεί ο άνθρωπος της βιομηχανικής εποχής κυρίως στην ενότητα "χάος".
Ιδιαίτερα κεφάλαια μέσα στην έκθεση που αξίζουν να δώσετε σημασία κατέχουν "Οι τσιγγάνοι" και οι στιγμές της εισόδου των Ρώσικων τανκ μέσα στη χώρα του. Οι τελευταίες σε συνεπαίρνουν και πραγματικά είναι σαν να ζεις και σει εκείνες τις ιστορικές στιγμές. (προβάλλεται και φιλμάκι που εναλάσσεται με τις φωτογραφίες κάπου στο κέντρο της έκθεσης) .

Στο τέλος σου δίνεται η εντύπωση ότι ο άνθρωπος αυτός πραγματικά πρέπει να βρισκόταν, να ξύπναγε και να κοιμόταν με την κάμερά του στο χέρι.



Γιά αυτούς που ασχολούνται με την τέχνη της φωτογραφίας και μή, η έκθεση Κουντέλκα στο Μουσείο Μπενάκη, αποτελεί μία μοναδική εμπειρία.
Οπως κάναμε και εμείς, μπορείτε να συνδυάσετε την επίσκεψή σας και με καφέ, τσάι ή σνακ στο ισόγειο, ή ακόμη ρίχνοντας ματιές στα πολύ ωραία εκθέματα καλλιτεχνών του ισογείου. Εγώ δεν αντεξα στον πειρασμό να αγοράσω και ένα βιβλίο από την πολύ διαλεχτή έκθεση βιβλίου που διατηρείται μόνιμα.

διάρκεια έκθεσης μέχρι 21-Νοεμβρίου

Κυριακή, Οκτωβρίου 19, 2008

Καημένε Αθανασόπουλε....

Προχθές βράδυ.
Κουρασμένος μετά από μιά κουραστική μέρα, και χαλαρωμένος μετά από ένα γεμάτο ποτήρι κρασί, κάνω ζάπινγκ στα τελευταία δελτία ειδήσεων της ημέρας.
Λγο πριν πατήσω το κουμπί off, ακούω:
...."Ο διευθυντής της ΔΕΗ κος Αθανασόπουλος δήλωσε: ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΦΘΗΝΑ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΤΡΑΦΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ"

Υπήρξε μιά καθυστέρηση μέχρι να συνειδητοποιήσω το νόημα, έτσι στεγνά, μιάς τέτοιας δήλωσης.
Αμέσως μετά μέ έπιασε ένα νευρικό γέλιο, και αμέσως κατόπιν ξεχείλησε από μέσα μου η οργή και το πρόσωπό μου πάγωσε.

Καλά κύριε διευθυντά, για σένα το αυτονόητο για φθηνότερη ενέργεια είναι η στροφή στα πυρηνικά?
Ενδιάμεσα δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ άλλο!!! μα τίποτα!!!
Και καθόμαστε και σε ακούμε ακόμα να πετάς κάθε τόσο τις κοτσάνες σου και να χορέυουμε τον χορό της ακρίβειας κάθε τόσο, των τιμολογίων σου, μόνο και μόνο για να αποδεχθείς τελικά την ανικανότητά σου κάνοντας μιά τέτοια δήλωση που πιστεύω ότι πέρασε σκοπίμως πολύ στα ψιλά....

Τετάρτη, Οκτωβρίου 08, 2008

Κάποιος να τους μαζέψει επι τέλους!!!

Δεν έχω τίποτα με τους οικονομικούς μετανάστες, θέλω να διευκρινήσω πριν προχωρήσω.
Ισα ίσα που χαίρουν του άκρου σεβασμού μου μιά που έχουν βρεί μιά χώρα που τουλάχιστον οι περισσότεροι σέβονται ζουν τις οικογένειές τους μέσα από τα νομικά πλαίσια και τους θεσμούς που πλαισιώνουν την χώρα μας.
Ομως σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ επάγγελμα τους κάθε είδους "μαυράκους" που πετάγονται μόλις πλησιάσεις το κόκκινο φανάρι. Ολοι αρνούνται και σε λίγο , πέντε αυτοκίνητα πίσω φτάνουν και σε σένα. Τους κάνω νόημα από μακριά "δέν θέλω γαμώτο μου"!!!,αυτοί εκεί κολλημενοι με το κακόμοιρο χαμόγελο και το σκουπάκι με τη βρώμικη σαπουνάδα να στάζει. "Δεν θέλω"!!! Και να που σου ακουμπάει τη βρωμιά του πάνω στο παρμπριζ, ανοίγεις το παράθυρο και του λες ότι δεν έχεις ψιλά, τελείωνει και φεύγει μουτρωμένος βρίζοντας τις περισσότερες φορές στην ακατάληπτη γλώσσα του.
Σε κάθε κεντρική διαστάυρωση τα ίδια και τα ίδια. Θέλουν όλοι να καθαρίσουν με τη σειρά, ο ένας τη βρωμιά του άλλου. Και εσύ πρέπει να περάσεις από όλους και να γίνονται τα νέυρα σου τσατάλια!!!
Οχι! για μένα είναι απαράδεκτο και το φαινόμενο αυτό γίνεται κάτω από την ανοχή της αστυνομίας εις βάρος μας.
Δεν μπορώ να καταλαβω πώς γίνεται και όλοι αυτοί είναι μιάς φυλής και πώς πέφτει το σύρμα και ασχολούνται τόσοι πολλοί από την ίδια χώρα με αυτό το παρα επάγγελμα!! Θα πρέπει τελικά να βγάζουν πολύ καλό μεροκάματο.
Ομως αν αυτή η άμοιρη χώρα δεν μπορεί να τους απορροφήσει άλλο, καλύτερα να τους στείλει πίσω να ησυχάσουμε και να το πάρουν και αυτοί απόφαση ότι εδώ δεν παίρνει άλλο και δεν υπάρχει ανοχή και άλλη αντοχή.
Να περνάμε επι τέλους τα σταυροδρόμια ήσυχα και όχι τσιτωμένοι.

(Είπα και εγώ ότι κάτι έγινε μετά την εξαφάνιση των παιδιών των φαναριών, αν και είμαι σίγουρος ότι κάπου αλλού υποφέρουν)

Τετάρτη, Οκτωβρίου 01, 2008

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΧΟΡΗΓΟΣ γιατί αν περιμένουμε από την Αθλητική Ομοσπονδία......



Θέλω δημόσια να ευχαριστήσω το site των ανακοινώσεων και αγγελιών bigmarket για την αφιλοκερδή ανάρτηση του παραπάνω banner, ανταποκρινόμενο στην προσπάθεια που γίνεται, εξεύρεσης οικονομικού χορηγού

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 25, 2008

Θα περάσουμε πολύ καλά στον γάμο!!!

Ο ξάδελφός μου ο Ζ. παντρεύεται σε λίγες μέρες.
Μεγαλωμένος φυσικά, αλλά και μουσικά δίπλα στον μουσικοθεραπευτή, θέλησε να δώσει ένα άλλο χρώμα στην όλη εκδήλωση της μοναδικής μέρας της ζωής του, κάτι που να ξεφεύγει από τα πεπατημένα.
Κατ'αρχήν πιστέυω ότι η μετά μυστηρίου εκδήλωση θα λάβει χώρα σε ένα πολύ ενδιαφέροντα χώρο που αξίζει να έχετε υπ'όψιν και να δείτε στην διεύθυνση ΕΔΩ.
Μετά ήταν το θέμα του μουσικού κομματιού, που θα παιχτεί κατά την είσοδο στην εκκλησία, αλλά και κατά τον πρώτο χορό.
Το συζητήσαμε μαζί ένα βράδυ που πέρασε από το σπίτι. Είχαμε κάποιες ιδέες, ακούσαμε πολλά πράγματα αλλά και ήπιαμε το θεικό Siraz από το βαρελάκι του χωριού, και φτιάξαμε δύο λίστες με ότι μας κατέβαινε στο κεφάλι. Φυσικά είχε φέρει και ένα φορητό σκληρό και σαβούρωσε και ότι έβρισκε μπροστά του, ώστε να τα ξεσκονίσει στο σπίτι με την ησυχία του, γιατί δεν ξεμπλέκαμε ούτε σε μιά εβδομάδα. Ειδικά όταν αρχίσεις και μερακλώνεσαι με το κοκκινέλι και θέλεις να ακούς τα κομμάτια μέχρι τέλους!!

Η ιδέα του άκουγε σε ένα όνομα, όσον αφορά στο κομμάτι της εισόδου στην εκκλησία.
Jon Lord. Ο κημπορντίστας των θρυλικών Deep Purple. Ατομο με ισχυρή προσωπικότητα, με ταλέντο και κλασσική μουσική παιδεία. Οι Deep Purple όπως σε όλα τα μεγάλα συγκροτήματα απαρτίζονταν από μέλη πολύ ανταγωνιστικά μεταξύ τους. Οι πολλές ιδέες πολλές φορές μέσα από τις συζητήσεις και τις προστριβές δεν έβρισκαν ανταπόκριση και οδηγούσαν σε μοιραίες διαλύσεις ή στην καλύτερη περίπτωση σε μοναχικές δουλειές των μελών, άγνωστες πολλές φορές στο πλατύ κοινό, αλλά τεράστιας μουσικής αξίας.
Μιά τέτοια περίπτωση είναι και ο Jon Lord.
Στον μουσικοθεραπευτή μπορείτε να βρείτε τρία δέιγματα των αριστουργηματικών έργων του. Από ένα από αυτά, το Sarabande ,διαλέξαμε το κομμάτι εισόδου στην εκκλησία. Τα υπόλοιπα δικά σας.
Επίσης μπορείτε να βρήτε και τα δύο μέρη της μουσικής λίστας που θα παιχτεί στον πολυχώρο 1911.

Εγώ ένα ξέρω,
Οτι στον γάμο του Ζ. θα περάσουμε ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ !!!

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 23, 2008

Ελληνικές λέξεις που δεν υπάρχουν στα λεξικά

Αθλιόφυτο, το
Διακοσμητικό φυτό σε δημόσιες υπηρεσίες,
τράπεζες και άλλους χώρους
Δημόσιας χρήσης που κανείς δε φροντίζει
και γι?αυτό έχει τα μαύρα του τα
χάλια.
Φημολογείται ότι η αυτοκτονία του
Καρυωτάκη οφείλεται στην
παρουσία
αθλιόφυτων στη δημόσια υπηρεσία όπου
εργαζόταν στην Πρέβεζα.

Απλυτήρι, το
Το ποτήρι που αφήνουμε δίπλα στο νεροχύτη
για να πίνουμε νερό ώστε να
Μη βγάζουμε καθαρό από το ντουλάπι κάθε
φορά. Να σημειωθεί ότι η λέξη δεν
Έχει πληθυντικό. Αν είναι πάνω από ένα, τότε
λέγονται σκέτο «άπλυτα
ποτήρια».

Αφαναροψία, η
Οφθαλμολογική πάθηση ορισμένων Ελλήνων
οδηγών κατά την οποία το
Κόκκινο και το πορτοκαλί των φωτεινών
σηματοδοτών θεωρούνται αποχρώσεις του
πράσινου, οπότε δεν προκύπτει λόγος
να
σταματήσουν.

Βρομιλί, το
Χρώμα που έχει πάψει να είναι χρώμα και
είναι απλώς βρόμικο, το χρώμα
Της βρομιάς. Δεν αγόρασε τα μπεζ σουέντ
παπούτσια γιατί σε λίγους μήνες θα
γινόντουσαν βρομιλί.

Γεωμυλοφοβία, η
(Μαγειρική) Ο φόβος μήπως καθαρίσεις
υπερβολικά πολλές ή
υπερβολικά
λίγες πατάτες όταν θέλεις να τηγανίσεις
πατάτες ή να φτιάξεις πουρέ.

Γκαλαξίλα, η
Η χαύνωση και η κατατονία που σε πιάνει
όταν ακούς Γκάλαξι FM για πάνω
Από δυο ώρες. Πολλά
θανατηφόρα δυστυχήματα στις εθνικές
οδούς
οφείλονται
Σε γκαλαξίλα.

Γουστέλλειψη, η
Η επιστημονικά ανεξήγητη πάθηση από την
οποία υποφέρουν ορισμένοι
συνάνθρωποί μας κατά την οποία νομίζουν
ότι το λαχανί συνδυάζεται
επιτυχώς με το κόκκινο της φωτιάς ή, εδώ που
τα λέμε, με οποιοδήποτε άλλο
χρώμα.

Δεγράφυλοι, οι
Ο στόλος των στυλό που φυλάμε στη
μολυβοθήκη μας, παρότι έχουν πάψει
Από καιρό να δουλεύουν. Έχει παρατηρηθεί
πως κάθε
φορά που πρέπει να
Γράψουμε στα γρήγορα κάποιο τηλέφωνο ή μια
άλλη πληροφορία, πιάνουμε

δεγράφυλο
Και τσαντιζόμαστε, οπότε μας έρχεται να
τους πετάξουμε. Παραδόξως όμως, δεν
Τους πετάμε αλλά τους ξανατοποθετούμε στη
θέση τους.

Δολιοκλωστή, η
Ύπουλη κλωστούλα που κρέμεται από κάποιο
είδος ρουχισμού και που μόλις
τραβάς για να την κόψεις, καταλήγεις να
ξηλώσεις το μισό ρούχο.

Επισκεπτολογίες, οι
Οι δικαιολογίες που εκφράζουμε για το χάος
που επικρατεί σπίτι μας σε
επισκέπτη προτού προλάβει εκείνος να πει
τίποτα. "Συγνώμη για το χάος
που βλέπεις αλλά δεν πρόλαβα να μαζέψω",
είπε ο
Πέτρος χωρίς καμιά
πειστικότητα.

Ζαρχίδης, ο
Αυτός που κουνά τα ζάρια για 3 λεπτά, τα
φυσά, τα ευλογεί, τους κάνει
τρισάγιο κα. εκνευρίζοντας μέχρι φόνου ή
αυτοκτονίας τους συμπαίκτες
του. Ζαρχιδιά. "Αν είναι ν' αρχίσεις τις
συνηθισμένες ζαρχιδιές σου, θα
παίξω με τον Μπάμπη", προειδοποίησε ο
Μήτσος τον φίλο του στο καφενείο.

Ημιαλεξιβρέχομαι, ρ. αμετβ.
Μοιράζομαι με κάποιον την ίδια ομπρέλα,
αφού υπάρχει μόνο μία, οπότε
καταλήγουμε κι οι δύο να έχουμε από ένα
βρεγμένο ώμο, αλλά γινόμαστε
καλύτεροι
φίλοι.

Ισορροπητήρι, το
Αυτό το κάτι
(καπάκι μπύρας, πετρούλα, ξυλαράκι) που
επιστρατεύουμε
Για να φέρουμε ένα τραπέζι που τραμπαλίζει
στα ίσια του σε λαϊκά ταβερνάκια.
"Θα μας φέρετε πρώτα λίγο νερό κι ένα
ισορροπητήρι;"

Καμικαζέντομο, το
Έντομο, κυρίως μυγάκι, που έχει ταχθεί να
αυτοκτονήσει μέσα στον καφέ
σου ή στο κρασί σου και δε λέει να φύγει
μέχρι να πέσει μέσα. Ορισμένα
καμικαζέντομα έχουν ως σκοπό ζωής να
εξερευνήσουν τα ρουθούνια σου.

Κοτοχαρά, η
Η χαρά όταν σε γεύμα με κοτόπουλο
σου
δίνουν το κομμάτι που σου
αρέσει. "Αχ!Τι κοτοχαρά, μου έπεσε το
μπούτι"

Κρετινερωτήσεις, οι
Ερωτήσεις με πασίδηλες απαντήσεις που
συνηθίζουν να κάνουν οι
Δημοσιογράφοι σε δύσμοιρους πολίτες. Οι εν
λόγω ερωτήσεις καταδεικνύουν
περίτρανα
Ότι οι δημοσιογράφοι έχουν
IQ φρυγανιάς. Πχ Σε κάποιον που μόλις έχει
πέσει
Από τον έκτο όροφο: Πονάτε; Σε κάποιον που
μόλις έχασε μάνα, πατέρα, τρία
Αδέρφια και το σκυλάκι του σε
αυτοκινητιστικό: Πώς αισθάνεστε;

Κτελοντούρι, το
Το είδος ελεεινής μουσικής
που σε κρατά
ξύπνιο σε νυχτερινά ταξίδια με
Τα ΚΤΕΛ. Το μεγαλύτερο μέρος της άγρυπνης
νύχτας το περνάς αναρωτώμενος
Πώς είναι δυνατόν ο οδηγός να είναι στα
ντουζένια του στις 4 η
ώρα το πρωί.

Λακκουβάραθρα, τα
Λακκούβες γεμάτες νερό στους
αθηναϊκούς δρόμους οι οποίες μπορεί και
Να αποτελούν πύλες εισόδου στα έγκατα του
?δη, οπότε καλό είναι να τις
παρακάμπτετε και όχι να πατάτε μέσα τους.

Ματισκύψιμο, το
Η ανόητη, ανώφελη συνήθεια να σκύβουμε
πέντε εκατοστά το κεφάλι όταν
Περνάμε μπροστά από
άλλους θεατές σε
σινεμά ή θέατρο ώστε να φτάσουμε στη
θέση
μας, λες και ο υπόλοιπος όγκος μας φάτσα
φόρα δεν τους ενοχλεί.

Μελλοχρήσιμο, το
Αντικείμενο πασιφανώς άχρηστο το οποίο το
φυλάω κάπου γιατί ίσως στο
Μέλλον φανεί χρήσιμο. Αποτελεί συμπαντικό
κανόνα ότι τα μελλοχρήσιμα, όταν
Τελικά τα χρειαστούμε στο μέλλον, ποτέ δε
θυμόμαστε πού τα έχουμε βάλει.

Μυξοδιαγνωστική, η
Το να φυσάς τη μύτη σου και μετά να
κοιτάζεις το μαντήλι για να δεις
Τι εξήλθε, ίσως
τελώντας υπό την πεποίθηση ότι
κατ'αυτόν
τον τρόπο θα
διαγνώσεις τρομερά πράγματα για την υγεία
σου ή θα αντικρίσεις κάτι
πρωτόγνωρο.

Νερουρώ, ρ. αμετβ.
Μου έρχεται να κάνω τσίσα μου όταν τρέχει η
βρύση, ειδικά δε την ώρα
Που ξυρίζομαι.

Ξενογαμία, η
Το να πηδιέσαι με ξένους/ες σε νησιά της
Ελλάδας το καλοκαίρι και να
Το ευχαριστιέσαι. Η ξενογαμία το χειμώνα
δεν έχει την ίδια αίσθηση, εκτός
Εάν πρόκειται για συνέδριο στο Παρίσι ή τη
Φρανκφούρτη.

Ξούρλο, το
Το κατώτερο ζωικό είδος Χαζογκόμενους
Ξάνθους
Ξάνθους, συγγενές με
την
αμοιβάδα, που απαντάται σε πρωινές
τηλεοπτικές εκπομπές και που
αναπαράγεται
σαν κουνέλι, δυστυχώς όμως δεν είναι εξίσου
νόστιμο. Το κυνήγι του
ζώου αυτού επιτρέπεται όλο το χρόνο επειδή
ο πληθυσμός του έχει αυξηθεί
υπερβολικά και απειλεί την καλλιέργεια του
τόπου (την
πνευματική).

Ουραλπισία, η
Η κατάθλιψη κι απελπισία στην οποία
περιέρχεται κανείς όταν για
Πολλοστή φορά επιβεβαιώνεται η
ανικανότητά του να επιλέξει την πιο γρήγορη

ουρά
Σε σούπερ μάρκετ ή τράπεζες και την
οποία
επεκτείνει και σε άλλους τομείς
Της ζωής του (λ.χ. Εμένα κανείς δε μ'αγαπά,
μια ζωή γκαντέμης κ.ο.κ.).

Πουπήγιο, το
Οποιοδήποτε λιλιπούτειων διαστάσεων
εξάρτημα (βίδα, παξιμαδάκι κ.α.)
Αφαιρώ από ηλεκτρική ή ηλεκτρονική συσκευή
την ώρα που την επισκευάζω, το
Οποίο μου πέφτει από τα χέρια και μετά
περνάω το υπόλοιπο μισάωρο ψάχνοντάς
το
Στο πάτωμα, συνήθως σε μωσαϊκό όπου είναι
ακόμα πιο δύσκολο να το βρω.
Ο Αντώνης είδε το πουπήγιο να του γλιστράει
από το τραπέζι και κοίταξε
αμέσως να
Δει πού
πάει αλλά δεν πρόλαβε, οπότε
καταράστηκε την τύχη του και έπεσε
Στα γόνατα να το βρει.

Πωλητεύω, ρ. μετβ.
Εσφαλμένα θεωρώ πελάτη καταστήματος ως
πωλητή, οπότε τον ρωτάω πού
Είναι η μαγιονέζα ή πόσο κάνει το μπλε
κηροπήγιο κι εκείνος αγριοκοιτώντας
μου
Λέει ότι δε δουλεύει εδώ. "Αχ συγνώμη, σας
πωλήτευσα!"

Ραμπωτές,
οι
Κομμωτές που έχουν το τακτ και την
ευαισθησία του Ράμπο σε εξόρμηση
Στο Βιετνάμ και που σε κουρεύουν όπως
θέλουν εκείνοι παρά τα δάκρυά σου.
Οι Ραμπωτές αξίζουν να πάθουν ό,τι έπαθε
η
καριέρα του Συλβέστερ Σταλόνε.

Ριαλόνειδος, το
Η άφατη, αβάσταχτη ντροπή αν δεις συγγενή
σου, έως και τρίτου βαθμού
Σε ριάλιτι σόου.

Σκουπευκαιρία, η
Όταν, κατά το σκούπισμα με ηλεκτρική
σκούπα, περνάω ένα κομμάτι χνούδι
Ή κλωστούλα τουλάχιστον δέκα
φορές με τη σκούπα αλλά δεν το ρουφάει,
Οπότε τελικά σκύβω και το πιάνω, το εξετάζω
και μετά το ξαναρίχνω χάμω για
Να δώσω μια ευκαιρία στη σκούπα να το
πιάσει.

Σφουγγαροπερπατώ, ρ. αμετβ.
Το γελοίο και εντελώς ανώφελο βάδισμα που
υιοθετούν
όσοι
πρέπει να
Περάσουν πάνω από μια επιφάνεια που μόλις
έχει σφουγγαριστεί, περπατώντας
Ελαφρώς στα νύχια. Ας σημειωθεί ότι
σφουγγαροπερπατάμε μόνο αν είναι παρούσα
η
καθαρίστρια.

Τραπεμαντησκίστης, -στρια
Ανθρωπος που για εντελώς ανεξήγητους
λόγους επιτίθεται μετά μανίας στα
πλαστικά τραπεζομάντιλα εστιατορίων και
τα κάνει χίλια κομμάτια ενόσω
τρώει (συνήθως όμως
προτού ξεκινήσει ή αφού τελειώσει).

Τσουρουφλάθομαι, ρ. αμετβ.
Κάθομαι αμέριμνα και απερίσκεπτα σε
πλαστικό κάθισμα αυτοκινήτου
που
Ήταν παρκαρισμένο στις 3 η ώρα το μεσημέρι
σε παραλία χωρίς σκιά.

Υδροτηλέφωνο, το
Τηλεφωνική συσκευή που είναι
προγραμματισμένη να χτυπά δυο λεπτά
Αφότου μπεις να κάνεις
μπάνιο. Το υδροτηλέφωνο είναι επίσης
προγραμματισμένο να
σταματήσει να χτυπά μόλις το σηκώσεις, ενώ
στάζεις νερά παντού και
κινδυνεύεις από πνευμονία.

Υπουλεγγίζω, ρ. μετβ.
Προσπαθώ να προσεγγίσω κάποιον που με
ενδιαφέρει ερωτικά σε πάρτυ ή
Άλλη κοινωνική περίσταση χωρίς όμως να
αποκαλύψω το ενδιαφέρον μου και
γίνω
ρεζίλι σε περίπτωση που το ενδιαφέρον δεν
είναι αμοιβαίο. Η Λένα
υπουλέγγιζε τον Τάσο όλο το βράδυ, αλλά το
έκανε τόσο προσεκτικά που εκείνος
δεν
πήρε χαμπάρι κι έτσι τον κέρδισε μια ξέκωλη
που του τα έριξε χύμα.

Φυσοτρώω, ρ. μετβ.
Όταν από τη λαιμαργία μου προσπαθώ να φάω
κάτι που ακόμα αχνίζει και
Το βάζω στο στόμα μου οπότε αναγκάζομαι να
κρατάω
το στόμα μου ανοιχτό και να
Φυσάω και να ξεφυσάω ελπίζοντας να
δημιουργήσω ρεύματα αέρος που θα ψύξουν
Την άτιμη μπουκιά μου. Ενίοτε βγάζω
και
άναρθρους ήχους, οι πιο ηλίθιοι
δε, κουνούν την παλάμη τους μπροστά απ' το
στόμα, λες κι αυτό βοηθάει.

Χεστικός, -η, -ο
Οποιοδήποτε ανάγνωσμα (περιοδικό,
εφημερίδα, βιβλίο, οι οδηγίες στη
συσκευασία της χλωρίνης ή του σαμπουάν) που
φυλάσσεται στην τουαλέτα
προς χρήση κατά την ώρα της αφόδευσης. Ο
Φαίδων είχε ήδη διαβάσει όλα τα
χεστικά, ακόμη και τα τασιενεργά συστατικά
του Τάιντ, και μετάνιωσε που δεν
είχε πάρει μαζί του την εφημερίδα.

Χορτάγχος, το
Το άγχος που σε κυριεύει την ώρα που
τρως
πραγματικά εξαίσια
φαγητά
Μήπως χορτάσεις προτού προλάβεις να τα
δοκιμάσεις όλα. "Μην χορταγχώνεσαι
Βρε Νεκτάριε, θα ξανάρθουμε!"

Ψευδοπτώματα, τα
Το είδος αθώων ψεμάτων που αναγκάζεσαι να
πεις σε όποιον ζητά τη γνώμη
Σου για κάτι που φορά αλλά δεν μπορείς να
του πεις στα ίσα ότι είναι άθλιο
Διότι δεν τον ξέρεις αρκετά καλά.

Ψυγγιές, οι
Οι φωνές του περιπτερά να κλείσεις το
ψυγείο.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 17, 2008

Η Ευρωπαική μας "οδική" πόρτα

Λένε η βιτρίνα μιάς χώρας είναι οι δρόμοι της.
Δεν έχουν πολύ άδικο. Εκτός από την οικονομική ευρωστία που σίγουρα δείχνουν, το σημαντικότερο είναι ότι η κατάσταση των δρόμων δέιχνει τον βαθμό σεβασμού μιάς πολιτείας προς τους πολίτες της. Και για να το πάω και πάρα πέρα, δείχνει και τον βαθμό σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή.
Και όταν αναφέρομαι σε δρόμους δεν αναφέρομαι κατ'ανάγκην στο Εθνικό δίκτυο, αναφέρομαι και στο εσωτερικό δίκτυο των πόλεων, των συνοικιών κ.ο.κ
Η δικία μας βιτρίνα από την Ευρώπη που λέμε ότι ανήκουμε είναι φυσικά η είσοδος από Πάτρα, η κατέυθυνση προς Αθήνα και λιγότερο ο δρόμος προς Πύργο, η οδός με το τρανταχτό όνομα "ΙΟΝΙΑ ΟΔΟΣ" που καταληγει στην άλλη είσοδο, το λιμάνι της Ηγουμενίτσας.
Λοιπόν, δεν θέλω να κουράσω με το να αναμασήσω τα σχόλια για τους δρόμους αυτούς. Είναι κατάπτυστοι!!, απαράδεκτοι,!! κλπ κλπ ....
Κουράστηκα πιά, και με πιάνει αγανάκτηση, και θλίψη όταν οδηγώντας στην Ευρώπη επιστρέφω στην Ελλάδα. Ακόμα και οι Ιταλοί που έχουν πολλά δικά μας ελαττώματα και ακόμα χειρότερα όσον αφορά την πολιτική τους ζωή, έχουν την περίφημη super auto strada τους , εθνικό τους καμάρι!! Μην τους πεις κάτι κακό για αυτήν. Σημαία στο κεφάλι τους την έχουν. Και όχι τώρα αλλά 30, 40 χρόνια πίσω. Τότε που εμείς είχαμε Εθνικό δίκτυο με την μορφή που έχει σήμερα ο δρόμος Κορίνθου-Πατρών. Αυτός ο δρόμος έχει μείνει ακριβώς ο ίδιος, ενώ οι Ιταλοί συνεχώς βελτιώνουν και επεκτείνουν τον δικό τους. Τι τουνελ,! τι γέφυρες!! ,τι μπάρες με φυτά στη μέση! τί ηχομονωτικές μπάρες στις άκρες στις κατοικημένες περιοχές!!

Εμείς τρομάξαμε να φτιάξουμε μιά Αττική και μιά Εγνατία οδό (και αυτή ακόμη δεν έχει τελειώσει), και οι πολιτικοί κομπάζουν ότι κάτι κάνανε, λες και μας έγινε και καμμιά χάρη δηλ!! που μας επέτρεψαν να οδηγούμε με ασφάλεια!!!

Η δεύτερη αγανάκτηση έρχεται όταν σκέφτομαι ότι για τόσες και τόσες δεκαετίας πλήρωνα όλα αυτά τα διόδια για να πληρώνω την καρμανιόλα της οποίας αιμοσταγής τροφή θα μπορούσα κάποια μέρα να αποτελώ και εγώ, και όχι κατ'ανάγκην από λάθος δικό μου.
Και σήμερα που ανακοινώθηκε η περάτωση του έργου (έτσι λένε) μέχρι το 2011-2013, με βάζουν να πληρώνω νέα αυξημένα διόδια, του ύψους της Αττικής οδού(για την ανακοίνωση) πριν καλά καλά ξεκινήσουν τα έργα!!! Ημαρτον!!
Τουλάχιστον στην Αττική οδό το καταλαβαίνω. Τελείωσε το έργο, και καθορίστηκαν τα διόδια, όσο ψηλά κι αν είναι (δεν θα το συζητήσω εδώ) αλλά κάπου λες, "εντάξει βρε παιδί μου!! κάτι έγινε. Οδηγάω ασφαλής, φχαριστιέμαι!!. "
Εδώ? τι μπορείς να πεις και τι να κάνεις.
Σου μένει μόνο μιά βρισιά και μιά μούντζα .

Υ.Γ
για το άλλο χαράτσι του Κτηματολογίου, νομίζω δεν χρειάζονται σχόλια!! Ολοι το νοιώθουμε ήδη στις τσέπες μας.
Είναι κάτι που μπορούσε και έπρεπε να είχε γίνει χρόνια τώρα και μάλιστα δώρο και δωρεάν στους κακόμοιρους Ελληνες πολίτες.
Αλλά!!... είπαμε....

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 07, 2008

Τελετή Εναρξης Παραολυμπιακών Πεκίνου (τελευταίες στιγμές)

Η τυφλή Κινέζα αθλήτρια με αργό και σταθερό βήμα πλησιάζει την μακρυά λοξή ράμπα που στην κορυφή της περιμένει να υποδεχθεί την (παρα) ολυμπιακή φλόγα, ο τελευταίος αθλητής, καθισμένος στητός πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι του. Διπλα της ο πιστός οδηγός της, ο σκύλος της. Και οι δύο μετράνε αργά και σταθερά τα βήματά τους. Μιά ενθουσιώδης σιγή καλύπτει την "Φωλιά του Πουλιού", διακοπτόμενη από χειροκροτήματα και κραυγές προτροπής.
Η ράμπα ξεκινάει προς τα πάνω αλλά προηγέιται ένα μικρό σκαλί. Ο σκύλος σταματάει ακριβώς πριν το σκαλί. Σύνθημα για την αθλήτρια να σταματήσει και αυτή. Ψαχουλέυει με το πόδι της και μαζί ξεκινάνε την ανάβαση προς το βάθρο. Το πλήθος ζητωκραυγάζει και χειροκροτεί! Τώρα η αθλήτρια κάνει μεγάλα βήματα και τα μετράει. Είναι φανερό ότι ξέρει ακριβώς πόσα χρειάζονται μέχρι το τέρμα.

Φθάνουν μπροστά στον τελευταίο αθλητή πάνω στο καροτσάκι και σταματούν. Οι δάδες τους ενώνονται και μεταγγίζουν την αιώνια φλόγα του "ευγενούς αγώνα και της άμιλλας".
Τα φώτα πέφτουν τώρα πάνω στον τελυταίο λαμπαδηδρόμο. Υποχρέωσή του να μεταλαμπαδιάσει την φλόγα, στο λίκνο της, που θα σημάνει και την έναρξη των Παραολυμπιακών αγώνων. Το σημείο όμως δεν είναι δίπλα του. Βρίσκεται πάνω από το κεφάλι του, πάνω από τα κεφάλια όλων, στην κυριολεξία σχεδόν έξω από τη φωλιά του πουλιού, αρκετες δεκάδες μέτρα ψηλά!
Με αργές επιβλητικές κινήσεις τοποθετεί στην ειδικά δεμένη στο καρότσι του θήκη την δάδα, και αρπάζει ένα σκοινί που κρέμεται μπροστά του. Μιά ειδική κατασκευή έχει δέσει αυτόν και το καρότσι του με ειδικές τροχαλίες.
Τραβάει προς τα κάτω δυνατά, και το καροτσάκι, ο αθλητής και η Φλόγα ανυψώνονται. Χειροκροτήματα ενθουσιασμού.
Τα βήματά του είναι κάθετα, δεν είναι βήματα με πόδια αλλά με χέρια. Κάθε χεριά του επίπονη, φορτώνει με γαλακτικό οξύ τους μύες του κορμού του αθλητού. Περνάει σχεδόν ένα λεπτό και μόλις πλησιάζει στα μισά της κάθετης διαδρομής. Οι μύες του διακρίνονται ανάγλυφοι ενώ ιδρώτας γυαλίζει στο πρόσωπό με τα μισόκλειστα σχιστά μάτια και με τα σφιγμένα χείλια. Εχει ήδη σταματήσει για λίγα δευτερόλεπτα λίγο πριν, αλλά δεν έχει καμία σημασία. Ολοι ξέρουν ότι δεν θα τα παρατήσει. Ολοι χειροκροτούν και του φωνάζουν για να του δώσουν δύναμη. Αυτός δεν φάινεται να τους ακούει. Την δύναμη την έχει στη ψυχή του. Είναι αυτή η δύναμη που ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας , τους βιοχημικούς νόμους του γαλακτικού οξέως που μεταφράζονται σε κούραση.
Κοιτάζει για λίγο πάνω. Μετράει την απόσταση και πιό αργά τώρα, αλλά με την ίδια σταθερότητα συνεχίζει. Νέα σιγή στο στάδιο.
Χρειάστηκε να σταματήσει άλλες δύο φορές, πριν φθάσει στη βάση της τεράστιας δάδας νικητής, περήφανος, ιδρωμένος χαρούμενος. Για τον αθλητή, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα στα αγωνίσματά του, έχει μόλις κερδίσει το πρώτο του και πιό σημαντικό μετάλλιο. Το μετάλλιο της τιμής του τελευταίου λαμπαδηδρόμου, που με μοναδικά συμβολικό τρόπο δίαλεξαν οι διοργανωτές να ανάψει την Φλόγα της Εναρξης των Αγώνων.

Η υπερπροσπάθεια σπάει το άκαμπτο πρόσωπο του αθλητή μόλις φθάνει. Τα υγρά του μάτια γυαλίζουν. Με τρεμάμενο χέρι τοποθετεί τη μικρή του φλόγα στο κατάλληλο σημείο και αυτοστιγμεί χάνεται στο άπλετο φως που πυρπολεί την τεράστια δάδα του σταδίου.
Δάκρυα συγκίνησης στα δικά μου μάτια και σίγουρα στα μάτια εκατομμυρίων θεατών.

Οι Παραολυμπιακοί Αγώνες του 2008 μόλις είχαν ξεκινήσει!!!

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 04, 2008

Τα πήρα με ταχυδρομείο και δεν γίνεται να μη τα μοιραστώ.....:-)

Aιώνιες απορίες

Τα περδίκια δεν αρρωσταίνουν ποτέ?

Ποιον κέρδισε τελικά η Χαβάη 5-0?

Πόσα χρόνια διαρκεί ένα ζαμάνι?

Τα ΑΤΜ γιορτάζουν της Αναλήψεως?

Πριν τον γάμο του Καραγκιόζη, έγινε μπάτσελορ πάρτυ?

Ο «μπεκρή μεζές» ανιχνεύεται στο αλκοτέστ?

Λύθηκαν ποτέ τα Ελευσίνια Μυστήρια?

Για ποιο λόγο σιδερώνουν τις πυτζάμες?

Γιατί το Extra Large γράφεται XL και όχι EL?

Οι πιτσαρίες πως ελέγχουν ότι κάποιος που παρήγγειλε οικογενειακή πίτσα δεν είναι εργένης?

Αφού ο Θεός είναι παντοδύναμος, ο διάβολος συνεχίζει να υπάρχει λόγω ... fair play?

Αφού ο στρατιώτης είναι άγνωστος πως ξέρουμε ότι είναι Έλληνας?

Πού ακριβώς είδε το 'άλογο' ή τον 'κάμπο' αυτός που αποφάσισε να δώσει όνομα στον 'ιππόκαμπο';

Με ποιόν ακριβώς έχει κόντρα, ένα πλακέ;

Γιατί τα λένε meeting αφού όσοι συμμετέχουν γνωρίζονται ήδη;

Αυτός που έγραψε το στίχο 'Σαν την παπαρούνα μοιάζεις, όλο χρώματα αλλάζεις', τι ακριβώς είχε πάρει;

Πώς γίνεται και κάθε χρόνο καίγεται πάντα ο 'τελευταίος πνεύμονας πρασίνου';

Οι ορφανοί επιτρέπεται να μπαίνουν σε οικογενειακές ταβέρνες?

Οι γιατροί που τρώνε ένα μήλο την ημέρα είναι μαζόχες?

Εμπνευσμένες ενέργειες
Ένας άντρας που φτυάριζε χιόνι επί μία ώρα για να δημιουργήσει χώρο να παρκάρει το αυτοκίνητό του κατά τη διάρκεια σφοδρής χιονοθύελλας στο Σικάγο, επέστρεψε με το αυτοκίνητό του και μία γυναίκα τον έκοψε και πάρκαρε στη θέση του .....Την πυροβόλησε.

Αφού σταμάτησε σε ένα μπαρ για ένα ποτό, ένας οδηγός λεωφορείου στη Ζιμπάμπουε διαπίστωσε ότι οι 20 τρόφιμοι φρενοκομείου που μετέφερε το είχαν σκάσει. Μη θέλοντας να παραδεχτεί το λάθος του, ο οδηγός πήγε σε μία κοντινή στάση λεωφορείου και προσέφερε σε όσους περίμεναν εκεί μία δωρεάν διαδρομή. Στη συνέχεια τους πήγε στο φρενοκομείο και ενημέρωσε τους υπαλλήλους ότι το συγκεκριμένο γκρουπ ασθενών ήταν ιδιαίτερα ευερέθιστο και έπασχε από παράξενες φαντασιώσεις. Η απάτη αποκαλύφθηκε μετά από 3 μέρες.

Ένας έφηβος από την Αμερική βρέθηκε στην εντατική νοσοκομείου με σοβαρότατα τραύματα στο κεφάλι, από χτύπημα τρένου. Τελικά συνήλθε κι όταν ρωτήθηκε από την αστυνομία πως τραυματίστηκε, τους είπε ότι προσπαθούσε να δει πόσο κοντά μπορούσε να φέρει το κεφάλι του σε ένα κινούμενο τρένο χωρίς να το χτυπήσει.

Όταν το 38αρι περίστροφο ληστή απέτυχε να εκπυρσοκροτήσει με στόχο τον υπάλληλο καταστήματος στο Long Beach της Καλιφόρνια, ο ληστής James Elliot έκανε κάτι που μόνο απορία προκαλεί. Κοίταξε μέσα στο όπλο και δοκίμασε να τραβήξει τη σκανδάλη. Τη 2η φορά δούλεψε.


Φοβερή χιονοθύελλα


Ο Κώστας αποφασίζει να πάει για σκι με τον κολλητό του, τον Γιάννη. Φορτώνουν το SUV και κατευθύνονται βόρεια. Μετά από οδήγηση μερικών ωρών, βρίσκονται στο μέσον μιας φοβερής χιονοθύελλας. Παρκάρουν σε ένα κοντινό αγρόκτημα και ζητούν από την ελκυστική γυναίκα που τους ανοίγει την πόρτα, αν μπορούν να διανυκτερεύσουν εκεί.

«Καταλαβαίνω ότι έχει τρομερή χιονοθύελλα κι ότι μένω σε αυτό το τεράστιο σπίτι μόνη, αλλά έχασα τον άντρα μου πρόσφατα», τους εξηγεί. «Φοβάμαι ότι οι γείτονές μου θα το διαδώσουν σε όλη την περιοχή, αν μείνετε εδώ απόψε.»
«Μην ανησυχείτε», της λέει ο Γιάννης. «Μπορούμε να κοιμηθούμε στον αχυρώνα, κι αν φτιάξει ο καιρός, θα φύγουμε με το πρώτο φως του ήλιου.»

Η γυναίκα συναινεί, και οι δυο άντρες περπατάνε μέχρι τον αχυρώνα και τακτοποιούνται για τη νύχτα. Το επόμενο πρωί, ο καιρός έχει βελτιωθεί και συνεχίζουν το ταξίδι τους. Απολαμβάνουν ένα υπέροχο σαββατοκύριακο κάνοντας σκι.

Εννέα μήνες αργότερα, ο Γιάννης λαμβάνει μία επιστολή από έναν δικηγόρο. Προσπαθεί για μερικά λεπτά να καταλάβει τι συμβαίνει, και τελικά συμπεραίνει ότι προέρχεται από τον δικηγόρο της ελκυστικής χήρας που είχε γνωρίσει εκείνο το σαββατοκύριακο που είχε πάει για σκι. Ευθύς επισκέπτεται τον Κώστα και τον ρωτάει:

«Κώστα, θυμάσαι εκείνη την όμορφη χήρα που σε εκείνο το αγρόκτημα όπου διανυκτερεύσαμε εκείνο το βράδυ της τρομερής χιονοθύελλας, πριν από 9 μήνες;»
«Ναι, θυμάμαι.» απαντάει ο Κώστας.
«Μήπως έτυχε να ξυπνήσεις στη μέση της νύχτας, να πας στο σπίτι της, και να της κάνεις μία επίσκεψη;»
«Εεε, ναι,' απαντάει ο Κώστας, λίγο ντροπιασμένος με την ανακάλυψη του φίλου. «Πρέπει να παραδεχτώ ότι την επισκέφτηκα.»
«.και μήπως αντί για το δικό σου όνομα της έδωσες το δικό μου;»
Ο Κώστας κοκκινίζει από ντροπή και απαντάει «Κοίτα να σου πω, φοβάμαι πως ναι. Γιατί ρωτάς;»

«Θέλω να σ' ευχαριστήσω. Μόλις πέθανε και μου άφησε τα πάντα



Μία μέρα καθώς η Μαρία καθάριζε στη σοφίτα του σπιτιού, βρήκε ένα μικρό κουτί... Περίεργη το άνοιξε και βρήκε 3 αυγά και 10.000 ευρώ.

Λίγο καχύποπτη ρωτάει τον άνδρα της, με τον οποίο ήτανε 25 χρόνια παντρεμένοι, για το κουτί.
- Α, αυτό, λέει ο άνδρας της. Κάθε φορά που σε κεράτωνα έβαζα ένα αυγό στο κουτί. Η Μαρία στεναχωρήθηκε, αλλά σκέφτηκε ότι 3 απιστίες σε 25 χρόνια γάμου δεν ήταν και τόσες πολλές.
- Και τι είναι τα 10.000 ευρώ;, ρωτάει ξανά.
- Α, κάθε φορά που μάζευα 12 αυγά, τα πούλαγα !

Παρασκευή, Αυγούστου 29, 2008

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΕΙΣ ΩΠΗΝ 324 Π.Χ

(Σε συμπόσιο ενώπιον 9000 αξιωματούχων και προυχόντων κάθε φυλής, Ελλήνων, Περσών, Μηδών....)

"ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΝΑ ΕΥΤΥΧΗΣΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ.
ΟΛΟΙ ΟΙ ΘΝΗΤΟΙ, ΑΠΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ, ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ, ΜΟΝΟΙΑΣΜΕΝΟΙ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΠΡΟΚΟΠΗ. ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΑΤΡΙΔΑ ΣΑΣ, ΜΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ, ΟΠΟΥ ΘΑ ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΑΡΙΣΤΟΙ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΦΥΛΗΣ.
ΔΕΝ ΧΩΡΙΖΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΣΤΕΝΟΜΥΑΛΟΙ, ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ.
ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΟΥΤΕ Η ΡΑΤΣΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ. ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΜΕΡΙΖΩ ΜΕ ΕΝΑ ΚΡΙΤΗΡΙΟ, ΤΗΝ ΑΡΕΤΗ.
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΚΑΘΕ ΚΑΛΟΣ ΞΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΑΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΒΑΡΒΑΡΟ.
ΑΝ ΠΟΤΕ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΥΓΕΤΕ ΣΤΑ ΟΠΛΑ, ΠΑΡΑ ΘΑ ΤΙΣ ΛΥΣΕΤΕ ΕΙΡΗΝΙΚΑ. ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΘΑ ΣΤΑΘΩ ΕΓΩ ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ ΣΑΣ.
ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΩΣ ΑΥΤΑΡΧΙΚΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗ, ΑΛΛΑ ΩΣ ΚΟΙΝΟ ΠΑΤΕΡΑ ΟΛΩΝ... ΑΠΟ ΜΕΡΟΥΣ ΜΟΥ ΘΕΩΡΩ ΟΛΟΥΣ ΙΣΟΥΣ, ΛΕΥΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΛΑΨΟΥΣ. ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΘΕ ΜΟΝΟΝ ΥΠΗΚΟΟΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΜΕΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΤΑΙΡΟΙ.
ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ, ΝΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΘΟΥΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ.

ΤΟΝ ΟΡΚΟ ΤΟΥΤΟ ΠΟΥ ΔΩΣΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΣΠΟΝΔΗ, ΑΠΟΨΕ ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΣΑΝ ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΓΑΠΗΣ".

Τον όρκο του Αλέξανδρου αναφέρει ο Αλεξανδρινός φιλόσοφος Ερατοσθένης (257-194 π.χ), τρίτος διευθυντής της βιβλιοθήκης τηςΑλεξάνδρειας.
Το άκουσε από πολλούς γέροντες αυτήκοους ακροατές και ο Ψευδοκαλλισθένης (βιβλ. Γ'γ)

Είναι κήρυγμα αγάπης και ειρήνης. Με τον όρκο αυτό, ο Μ.Αλέξανδρος αναδεικνύεται σε πρόδρομο του Χριστιανισμού. Κανένας πολιτικός ή στρατιωτικός πριν απ'αυτόν δεν έκανε τέτοιες επισημάνσεις.
Και έχει δίκιο ο Φ. Κόντογλου που τον αποκαλεί "Πρόδρομο του Χριστού"


πηγή. Φαρμακευτικό Δελτίο 8/2008


Με αφορμή ένα σχόλιο που δέχτηκα από τον καλό επισκέπτη ΜΑΚΕΔΟΝΑ για όσους επισκέπτες θέλουν να ψάξουν τα του  ορκου μπορουν να επισκεφτουν το μπλογκ http://originalmakedon.blogspot.com/2010/11/1950.html  



Τρίτη, Ιουλίου 29, 2008

Ομορφες Κυριακές στο Μπαμακό

Τις Κυριακές στο Μπαμακό γίνονται γάμοι, πολλοί γάμοι. Κιθάρες και ταμ ταμ ακόυγονται από παντού, φίλοι, γείτονες και συγγενείς έρχονται στο ραντεβού με τα καλά τους, και η γιορτή δεν λέει να τελειώσει... "Είναι ωράιες οι Κυριακές στο Μπαμακό, την πρωτέυουσα μιάς από τις φτωχότερες χώρες του πλανήτη μας, μας διαβεβαιώνουν τραγουδώντας οι Amadou and Mariam, το τυφλό ζευγάρι από το Μαλί."
Δυό χρόνια μετά την εμφάνισή τους στη Λυρική Σκηνή, σε μιά συναυλία τα έσοδα της οποίας διατέθηκαν για την ανέγερση ιδρύματος στην πατρίδα τους για παιδιά φορείς του AIDS, ο κιθαρίστας Αμαντού Μπακαγιόκο και η τραγουδίστρια Μαριάμ Ντούμπια ξανάρχονται, φέρνοντας στις 25 Ιουλίου 2008 στο SANI FESTIVAL της Χαλκιδικής αυτό το κράμα συναισθήματος και ρυθμού που τους έχει χαρίσει φανατικούς ακροατές σε διάφορες γωνιές του κόσμου.

Ο Αμαντού και η Μαριάμ δεν ευτύχησαν ποτέ ν'αντικρύσουν ο ένας τον άλλον. Εκείνη έχασε το φώς της σε ηλικία πέντε χρόνων από οστρακιά, κι αυτός στα δεκα πέντε του από καταρράκτη. Η κοινή τους ιστορία ξεκίνησε πριν από τρείς δεκαετίες περίπου, με το που συναντήθηκαν στο Ινστιτούτο για Τυφλούς Νέους του Μπαμακό, όπου μάθαιναν να διαβάζουν με τη μέθοδο Μπράιγ. Ο Αμαντού, εξοικειωμένος από τα μικράτα του με το φλάουτο, την αρμόνικα και την κιθάρα, ήταν ήδη μέλος μιάς μπάντας απ΄την οποία θα ξεπηδούσε αργότερα και η μεγάλη Albino μορφή του Salif Keita. Ενώ και η Μαριάμ, που ήταν η ψυχή της τάξης της καθώς "είχε βαλθεί να μάθει στους συμμαθητές της να τραγουδούν και να χορέυουν", όπως θυμάται ο σύντροφός της, "από παιδάκι σαγήνευε με τη φωνή της, συμμετέχοντας σε οικεγενειακές μαζώξεις και γιορτές".

Ενωμένοι έκτοτε και στη ζωή και στη σκηνή, γονείς τριών παιδιών και δημιουργοί πέντε ως τώρα αλμπουμ, ο Amadou and Mariam " βιώνουν "μιά καθημερινότητα που δεν διαφέρει πολύ από εκείνη των ανθρώπων που "βλέπουν", την καθημερινότητα δύο μουσικών που "συνθέτουν, κάνουν πρόβες ταξιδέυουν"."Αλληλοσυμπληρωνόμαστε, μας λέει τηλεφωνικά ο Αμαντού, "αντιμετωπίζουμε τη ζωή με τον ίδιο τρόπο και μέσα από τη μουσική μας περνάμε μηνύματα που μοιραζόμαστε κι οι δύο, για την αγάπη και την ειρήνη."

Ο μελωδικός τους ήχος αντλεί από την παράδοση της χώρας τους, περνά από τα αμερικάνικα μπλουζ και φτάνει ώς τις πολύχρωμες λατινοαμερικάνικες φιέστες. Και οι λιτοί στίχοι, πιό πολιτικοποιημένοι από τη σύμπραξη τους κι έπειτα με τον Μανού Τσάο στην παραγωγή του εκπληκτικού "Dimanche a Bamako" ,πέρα απ'τον έρωτα μιλούν και για τη δημαγωγία και την διαφθορά των πολιτικών, τα καραβάνια των εξορίστων, την ανθρώπινη αλληλεγγύη.
Αλληλεγγύη, να η λέξη κλειδί " Πολλοί πιστεύουν ότι μόνο η φτώχεια χαρακτηρίζει την Αφρική" λέει ο Αμαντού "Σύμφωνοι, υπάρχει πολλή φτώχεια αλλά υπάρχουν και άνθρωποι με αισθήματα, που ζόυνε μαζί, υποστηρίζονται μεταξύ τους και συνεχίζουν να γλεντάνε" Οπως παραδέχονται και στο τραγούδι τους La realite, "σ'αυτόν τον κόσμο η πραγματικότητα ειναι θλιβερή, γεμάτη σκαμπανεβάσματα. Αλλοι γεννιώνται κι άλλοι πεθαίνουν, άλλοι γελάνε κι άλλοι κλαίνε, κάποιοι δουλεύουν, κάποιοι είναι στην ανεργία. Ναι η πραγματικότητα είναι θλιβερή αλλά ....ας χορέψουμε!"

Οι Amadou and Mariam γνώρισαν τις πρώτες τους επιτυχίες στην Ακτή Ελεφαντοστού, όπου ζόυσαν αυτοεξόριστοι τη δεκατία του 80. Κι οι θαυμαστές τους βλέποντάς τους να διασχίζουν τις γειτονιές της Αμπιτζάν, ως και στα χέρια σήκωναν το αυτοκίνητό τους!. Εγκατεστημένοι πιά και πάλι στο Μπαμακό, απολαμβάνουν τη διασημότητα τους λειτουργώντας ως "άτυποι"- ο Αμαντού το τονίζει- πρεσβευτές του Μαλί στο εξωτερικό. Η επιτυχία τούς έδωσε περισσότερες ευκαιρίες για ταξίδια και συμμετοχές σε φεστιβάλ, οι συνεντέυξεις μπήκαν κι αυτές στο πρόγραμμά τους, αλλά "η ζωή μας δεν άλλαξε ουσιαστικά, έχουμε ακόμα τους ίδιους, παλιούς μας φίλους".

Η γνωριμία τους με τον Μανού Τσάο έγινε στο Παρίσι με πρωτοβουλία του τελευταίου, το 2003 που είχαν κυκλοφορήσει το τρίτο τους άλμπουμ και το τραγούδι τους "Chauffeurs" είχε ξετρελάνει τον δημιουργό του "Clandestino". Η εκτίμηση ήταν αμοιβαία, τα χνώτα τους ταίριαξαν μεμιάς, και το ζητούμενο ήταν και για τους τρείς το ίδιο: ένα κράμα από ήχους της Αφρικής και της Δύσης, μιά συνάντηση του παραδοσιακού με το μοντέρνο. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί το ζευγάρι από το Μαλί, θεωρώντας γόνιμες τέτοιου είδους ανταλλαγές στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης.
Ενας από τους γιούς τους πάντως κάνει καριέρα στο χώρο της ραπ. " Αυτή είναι η μουσική των νέων σήμερα" αναστενάζει ανεπαίσθητα ο Αμαντού, "παιδί της εποχής μας είναι κι εκείνος".

άρθρο της Σταυρούλας Παπασπύρου από την Κυρ.Ελευθεροτυπία

είχα γράψει και πιό παλιά για το φοβερό αυτό δίδυμο και για το πόσο πολύ με με ξεσήκωσε και με ξεσηκώνει η μουσική τους. Ιδανική όταν θέλεις να ακούσεις αυθεντική fusion Ethnic και να μπεις με την ψυχή σου και τη φαντασία σου στην είσοδο του Μπαμακό εκεί που τα παιδιά παίζουν μέχρι που ο ήλιος να γίνει κόκκινος, μέσα στη σκόνη, με φωναχτά και γέλια. Ποτέ κλάματα μόνο γέλια και ρυθμοί αυθεντικής Μαλινέζικης μουσικής.
Φίλοι μου να μοιραστώ μαζί σας την μουσική αυτή μαγεία και τις εικόνες που φέρνει από τη φτωχή αυτή χώρα. Η μουσική είναι η παγκόσμια γλώσσα.




Σάββατο, Ιουλίου 26, 2008

Ειδικές θέσεις στάθμευσης. Δεν μας φθάνουν


Σε γνωστό πολυκατάστημα κοντά στο Ελ. Βενιζέλος, υπάρχει τεράστιος χώρος για στάθμευση και άλλος τόσες δεκάδες θέσεις κοντά στην είσοδο του καταστήματος για ειδικές ομάδες πολιτών (ΑμεΑ και οικογένειες με παιδιά κλπ)
Παρόλα αυτά σχεδόν ποτέ δεν βρίσκω θέση σαν ΑμεΑ να παρκάρω. Στις ειδικές θέσεις έχω δει κάθε είδους υπερμεγέθη αυτοκίνητα. Μην περπατήσουν λίγο πάρα πάνω και αδυνατίσει ο πλαδαρός κώλος τους με το συγνώμη δλδ. Ει δυνατόν να τα βάζαν και μέσα στο υπερκατάστημα.
Τυχαίνει να πηγαίνω προς το αυτοκίνητο που ευτυχώς έχω βρει και μία ειδική θέση, και την στιγμή εκείνη ένα Καγιέν πάει να παρκάρει ακριβώς δίπλα μου στην άλλη ειδική. Μολις με βλέπει του πέφτουν τα μούτρα και κάνει πίσω και παρκάρει αλλού. ευτυχώς γιατί γλύτωσε από το ξεμπροστιασμα που τον περίμενε....

Μιά άλλη φορά. Κάνω να παρκάρω και μπροστά μου μου κλέβει την θέση μιά κυρία με ένα τζιπ με την κορούλα της μέσα. Σταματώ λοξά μπροστά τους και τους λέω" το ξέρετε ότι αυτή η θέση είναι ειδική?" Με κοιτούν και οι δύο σαν χάνοι με το στόμα ανοικτό. Αμέσως βάζω όπισθεν και καλά τσαντισμένος κάνω έναν κύκλο και παρκάρω μουρη με μουρη τα δύο αυτοκίνητα μπροστά τους αλλά σε θέση κανονική (τόσο μακρυά ήταν η κανονική ). Η γυναίκα μου κατεβάζει το καρότσι. Η κορούλα έχει κατέβει, και μόλις βλέπει σκύβει και κάτι λέει στη μαμά. Μπουρου μπουρου κάτι λένε, και.... η κυρία κατεβαίνει κλειδώνει και μπαίνουν στο κατάστημα...
Σου λέει αφού την έκανα την μαλακία, ας την τελειώσω....

να ευχαριστήσω την φίλη ΣΟΦΙΑ που ένα σχόλιό της έγινε αφορμή να γράψω το πιό πάνω

Τρίτη, Ιουλίου 22, 2008

Καύσωνας, είναι ? ή μήπως όχι...

Επ'ευκαιρία, έχουμε βαρεθεί να ζούμε κάθε καλοκαίρι στο ίδιο κλίμα υστερίας, ψυχιατρικής φύσης, που σπέρνουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί για τη ζέστη, την οποία ονομάζουν αυθαιρέτως κάυσωνα.
Το επικίνδυνο δεν είναι που επαγγελματίες δημοσιογράφοι θέλουν να πείσουν ντε και καλά τον κόσμο οτι πρέπει να τρομοκρατηθεί με 34 και 37 βαθμούς και να κλειστεί στα σπίτια του. ούτε που οι ίδιοι, την από πάντα συνηθισμένη ζέστη του Αυγούστου με τα 42άρια και 45άρια κάποιες μέρες στον κάμπο της Λάρισας, στην Τρίπολη, άντε και στη Ν.Φιλαδέλφεια, την τραβάνε σαν το λάστιχο, διαφημίζοντάς την σαν θερμοκρασία όλης της χώρας.
Το επικίνδυνο είναι που η πλειονότητα του κόσμου, αντί να αισθάνεται αυτό που νοιώθει το δέρμα του, αυθυποβάλλεται και αισθάνεται για αληθινό αυτό που του λέει η τηλεόραση.
Τα air condition παίρνουν φωτιά από τους 25 βαθμούς και πάνω, η κρατική μηχανή υστερίζεται μαζί με την τηλεβλάκεψη, βλακώδεις ανακοινώσεις κ'ανουν ακόμα πιό ηλίθιες συστάσεις στους ήδη λοβοτομημένους ραγιάδες, όπως ότι πρέπει να κάθονται στον ίσκιο, να πίνουν νερά, να είναι ντυμένοι ελαφρά και να μην κάνουν βαριές δουλειές- εδώ κάνουμε κρα να κάνουν έστω και τις ελαφριές, για τις οποίες πληρώνονται- με τέτοια σοβαρότητα, που λες ότι άμα δεν τα ξέρει κανείς από μόνος του του αξίζει μιά θερμοπληξία, άχρηστος είναι για τον εαυτό του και το σύνολο.
Και νά σου ο κάυσωνας και πάλι ο καύσωνας και κανένα άγιο χέρι δεν βρίσκεται να τους γιαουρτώσει τους άξεστους κινδυνολόγους και να τους ψιθυρίσει στ'αυτί την ώρα που θα στρίβει το κεσεδάκι στη μ΄θτη του τερατολόγου, για να στραγγίσει το περιεχόμενο, "ΚΑΥΣΩΝΑΣ" προυποθέτει θερμοκρασία πάνω από 42, για πολλές μέρες, που δεν πέφτει σε δροσερά επίπεδα, αλλά διατηρείται υψηλή και τη νύχτα"
Ολα τα άλλα είναι απλή ζέστη, ενός ακόμα συνηθισμένου Ιουλίου. Στη χώρα όπου τον τόνο δίνουν οι ηλίθιοι.
Παπαδόπουλος Τετράδης Κ.Ελευθεροτυπία

Πέμπτη, Ιουλίου 17, 2008

Oscar Pistorius, The Blade Runner!!!



από το περιοδικό Αναπηρίας "ΙΣΟΤΙΜΙΑ"
Το 2008 αναμφίβολα, μπορεί να ονομαστεί ως το έτος της "Ανθρώπινης αξιοπρέπειας" ή το έτος του Oscar Pistorius.
Γιατί ο μεγάλος αθλητής και Παραολυμπιονίκης, σήκωσε το ανάστημά του, πάτησε στα- μεταλλικά του πόδια- και φώναξε μπροστά σε όλο τον κόσμο, Δεν θέλω χάρες. Αλλά συγχρόνως δεν δέχομαι να με θεωρείτε παρακατιανό, επειδή είμαι ανάπηρος. Είμαι αθλητής. Στέκομαι εδώ μπροστά σας και δεν μπορεί κανένας να μου απαγορέψει να δείξω- στα ίσια- τί μπορώ να κάνω, να δείξω την αξία μου.
Αυτό ακριβώς είπε ο Νοτιοαφρικάνος αθλητής και χρυσός Παραολυμπιονίκης της Αθήνας το 2004, στη Διεθνή Ομοσπονδία Στίβου, γνωστή σαν IAAF, προσθέτοντας ότι,
Δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου αφαιρέσει το δικαίωμα να συναγωνιστώ, στα ΙΣΙΑ τους μεγάλους αθλητές των Ολυμπιακών Αγώνων, εάν και εφ'όσον η επίδοσή μου καλύψει το προβλεπόμενο όριο συμμετοχής.

Συνοπτικά η ιστορία έχει ως εξής.

Ο Νοτιοαφρικάνος αθλητής γεννήθηκε πριν από 22 χρόνια με πρόβλημα και στα δυό του πόδια, καθώς αντί για περόνη, είχα μιά ινώδη ζώνη και έπρεπε να ακρωτηριαστούν και τα δυό του πόδια κάτω από το γόνατο. Δεν πτοήθηκε όμως από το γεγονός αυτό και από μικρός άρχισε να χρησιμοποιεί τεχνητά μέλη και σύντομα ασχολήθηκε με τον αθλητισμό παίζοντας τένις, πόλο ακόμη και ράγκμπι.
ένα ατύχημα στο γήπεδο τον προσανατόλισε στον κλασσικό αθλητισμό και άρχισε να ασχολείται σοβαρά με τις μικρές αποστάσεις. Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, άγνωστος ακόμη στο ευρύ κοινό, έγινε χρυσός Παραολυμπιονίκης, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ στα 200μ και κέρδισε χάλκινο μετάλλιο στα 100μ. Ο Πιστόριους σήμερα κατέχει τα παγκόσμια ρεκόρ στα 100, 200, και 400μ στην κατηγορία του τρέχοντας με την βοήθεια τεχνητών μελών τύπου Cheetah Flex-foot τα οποία αποτελούνται από ανθρακονήματα και μοιάζουν με δρεπάνια.

Το 2007 ο Πιστόριους πήρε μέρος στους πρώτους διεθνείς αγώνες για αθλητές χωρίς αναπηρία. Ωστόσο σύντομα άρχισαν να ακούγονται ισχυρισμοί, ότι τα τεχνητά πόδια τού δίνουν ένα άδικο πλεονέκτημα απέναντι σε αθλητές χωρίς αναπηρία. Βλέποντας τις επιδόσεις του μετά από σκληρή προπόνηση να βελτιώνονται ο νοτιοαφρικάνος εδώ και ένα χρόνο ζητούσε από την IAAF να μετέχει σε αγώνες με αρτιμελείς αθλητές. Αυτό έγινε για πρώτη φορά πέρυσι στο μήτινγκ του Σέφιλντ τον Ιούνιο του 2007 και στη συνχεια στο Golden League της Ρώμης όπου ήλθε δεύτερος (από όπου και το πιό πάνω video) μετά από εκπληκτικό finish.
Σύντομα όμως έφτασαν οι πρώτες αντιδράσεις από την IAAF. ορισμένοι θεώρησαν ότι τα ελαστικά ελάσματα από τα οποία αποτελούνται τα τεχνητά μέλη του δίνουν μεγαλύτερη ελαστικότητα κατά τους δρασκελισμούς .
Ζητήθηκε από επιστημονική έρευνα στη Γερμανία για να διερευνηθεί μήπως όντως αποκτά πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του. Η έρευνα αυτή διεξήχθη ιδιαίτερα μονόπλευρα χωρίς να λάβουν υπ'όψιν τους και τα μειονεκτήματα του Πιστόριους έναντι των αντιπάλων του ,καθώς και τις δυσκολίες στην κίνησή του που τυχόν να αντιμετωπίζει. Ετσι το πόρισμα για τον Οσκαρ ήταν αρνητικό.
Στη συνέχεια όμως ο πεισματάρης Πιστόριους προσέφυγε στο Ανώτατο Διαιτήτικό δικαστήριο Αθλητισμού (CAS) στη Λωζάνη, και δικαιώθηκε για την επιμονή του.
Το CAS ανακοίνωσε στις 16 Μαίου 2008 ότι ο ΟσκαρΠιστόριους, έχει το δικαίωμα να αγωνισθεί με αντιπάλους αρτιμελεις αθλητές σε αγώνες της IAAF και να διεκδηκήσει την πρόκρισή του για τους Ολυμπιακούς αγώνες, ανατρέποντας την αρχική απόφαση της IAAF.
Ο Πρόεδρός της, Λαμινέ Ντιάκ, αναφερόμενος στην απόφαση του CAS δήλωσε: Η IAAF αποδέχεται την απόφαση του CAS και καλωσορίζουμε τον Οσκαρ, οπουδήποτε και αν αγωνισθεί το καλοκαίρι. Είναι ένας άνθρωπος που διαθέτει έμπνευση και περιμένουμε στο μέλλον να θαυμάσουμε τα κατορθώματά του.

Βέβαια ο Πιστόριους δεν έχει ακόμα εξασφαλίσει την πρόκρισή του στους Ολυμπιακούς αγώνες και πρέπει να πιάσει το όριο πρώτα, αν και σε περίπτωση που η σκυταλοδρομία 4χ400 της Ν.Αφρικής περάσει, υπάρχει δυνατότητα να μετάσχει εκεί, εφ'όσον το επιθυμήσει η Ομοσπονδία της χώρας του.
Ο Νοτιοαφρικάνος αθλητής εμφανώς ευχαριστημένος από την απόφαση του δικαστηριόυ, είπε σε συνέντευξη τύπου: Τώρα μπορώ να πω οριστικά ότι αναδέιχθηκε η αλήθεια. Εχω την ευκαιρία να πραγματοποιήσω το όνειρό μου μετέχοντας σε Ολυμπιακούς αγώνες, αν όχι το 2008, το 2012. Εχασα το μεγαλύτερο μέρος της σαιζόν του στίβου στη Ν.Αφρική. Ο στόχος παραμένει να πάω στο Πεκίνο, αλλά μπροστά μου έχω και τους Παραολυμπιακούς.
Ο Πιστόριους, φοιτητη΄ς σήμερα στην Εμπορική Σχολή του Πανεπιστημιόυ της Πραιτώριας, επιβεβαίωσε ακόμη ότι θα τρέξει σε δύο αγώνες στην Ιταλία μέσα στον Ιούλιο, στο Μιλάνο στις 2 του μήνα, και στις 11 στο Golden League της Ρώμης (όπως περσι), και πρόσθεσε: Η σεζόν είναι πολύ κοντά για μένα και είναι πολύ δύσκολο να πάρω πρόκριση για τους Ολυμπιακούς. Μιλώντας ρεαλιστικά θα έλεγα ότι υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα να προκριθώ στούς Ολυμπιακούς του 2012. Για να προκριθώ για το Πεκίνο θα πρέπει να προσπαθήσω πολύ σκληρά. Εχω δύο μήνες για να πετύχω την πρόκριση και αυτοί θα είναι οι πιό δύσκολοι της ζωής μου.Θα πρέπει να είμαι πιό γρήγορος κατά ένα δευτερόλεπτο, από τον καλύτερό μου χρόνο.

Κλείνοντας πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί θα έπρεπε να διαδραματιστούν όλα αυτά τα γεγονότα για να επιτρέψουν τελικά σε έναν αθλητή με αναπηρία να αγωνιστεί για να διεκδικήσει πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δε θα ήταν ο πρώτος αθλητής με αναπηρία που θα αγωνιζόταν σε Ολυμπιακούς, καθώς είχαμε αρκετές συμμετοχές στο περελθόν (Ιππασία, σκοποβολή, τοξοβολία, στο πόλο).
Ωστόσο ορισμένοι φάινεται ακόμη να δυσκολεύονται με την συνύπαρξη ατόμων με και χωρίς αναπηρία σε χώρους του αθλητισμού, και όχι μόνο.
Ο Πιστόριους έριξε ένα φράγμα. Ομως απ'ότι φαίνεται υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί περιορισμοί, στερεότυπα και συμπεριφορές αποκλεισμού που πρέπει να συζητηθούν.

Τρίτη, Ιουλίου 15, 2008

σαν συμπλήρωμα της προηγούμενης ανάρτησης ο Μουσικοθεραπευτής προσφέρει σε δύο δόσεις μία all time classic συλλογή του ποπ φαινομένου των 70ς που λέγονται ABBA
πατήστε ΕΔΩ

Παρασκευή, Ιουλίου 11, 2008

Mamma mia

Είχαμε πολύ καιρό να πάμε κινηματογράφο. ειδικά μετά τον θάνατο του πατέρα και χρόνος δεν υπήρξε αλλά και διάθεση.
Τα θερινά όμως είχαν ανοίξει για τα καλά πλέον και αφού ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τραβάμε μπροστά αλλά και αφού ο πρώτος καύσωνας μας ακούμπαγε πλέον για τα καλά, δεν ήταν δυνατόν να μην κάνουμε μιά πρώτη κινηματογραφική έξοδο. Εστω και λίγο στον καθαρό αέρα (αν και καυτός σαν ζεστό μέλι ) μακριά από την πλαστικούρα των multiplex.

Η επιλογή μας κάποια ελαφριά, χωρίς cinefil προβληματισμούς, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από την κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού musical του ΜΑΜΜΑ ΜΙΑ, βασισμένο πάνω σε μουσικά κομμάτια των θρυλικών ABBA, και γυρισμένο εξ ολοκλήρου δίκην διακοπών, ολοκλήρου του καστ και των παραγωγών της ταινίας, σε γνωστό νησί των Σποράδων.
Να σας πώ την αλήθεια, προσωπικά είχα τις αμφιβολίες μου σχετικά για το αν μπορούσαν τα μουσικά κομμάτια της ποπ χορευτικής μόδας των 70's να δέσουν ένα στόρυ στο σήμερα, χωρίς το αποτέλεσμα να είναι μιά μεγάλη, μέγιστη καρικατούρα με σκοπό την καλοκαιρινή αρπαχτή των πρωταγωνιστών.
Ομως, Μερυλ Στριπ και Πιρς Μπροσναν είναι αυτοί, σκέφτηκα, δεν μπορεί να ξεπέσουν τόσο πιά. Σίγουρα δεν διάλεξαν και δεν διαλέχτηκαν τυχαία για τους πρώτους ρόλους.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΥΝΤΟΜΑ, απλή και χωρίς περιπλοκές:
Εικοσάχρομη παιδούλα, που ζεί μόνη με τη μητέρα της διατηρώντας μιά πανσιόν για τουρίστες σε Ελληνικό νησί, ανακαλύπτει παραμονές του γάμου της με ωραίον νεανία, το κρυφό ημερολόγιο της μαμας. Η οποία (στα νιάτα της κόρης της), απογοητευμένη ένα καλοκαίρι, από τον έναν έρωτα, έπεφτε στον άλλο, (τρείς ευτυχώς, συνολικά), που σημαίνει ταυτόχρονα, τρεις και οι πιθανοί μπαμπάδες για την παιδούλα!!
Σε μία υπαρξιακή κρίση της λοιπόν η παιδίσκη στέλνει προσκλητήριο γάμου και στους τρείς πρώην της μαμάς, (ερήμην της βεβαίως), ώστε να ανακαλύψει ,αν μπορέσει την άλλη ρίζα της. (Δεν υπήρχε DNA τεστ ακόμα φαίνεται) .
Σκάνε μύτη αυτοί λοιπόν, και εμείς από εκεί και ύστερα σκάμε στα γέλια, με ενδιάμεσες κρίσεις χορού, αφού τα τραγούδια των ABBA σοφά βαλμένα και τραγουδισμένα άψογα από τους πρωταγωνιστές (εξαιρουμένου του Μπρόσναν, αλλά και αυτό είχε την πλάκα του), μας είχαν συνέχεια στη τσίτα με το πόδι και το χέρι να χτυπιέται συνεχώς μέσα στο ζεστό σκοτάδι. Μου φάνηκε μάλιστα πως κάποιες στιγμές κάποιοι από τους θεατές έκανα να ξεκινήσουν ρυθμικά παλαμάκια ώστε να συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους, αλλά δεν τους βγήκε:-)

Ετσι λοιπόν, είναι κάτι από παρά πάνω σίγουρο ότι οι πρωταγωνιστές και οι υπόλοιποι παράγοντες της ταινίας πέρασαν πολύ ωραία στο γαλάζια νερά του Αιγαίου με φόντο ασπρο μπλε και πράσινο, και εσείς ακόμη καλύτερα αν αποφασίσετε να δείτε την ταινία, την οποία συνιστώ ανεπιφύλακτα. ! (καλύτερη διαφήμιση για τα ελληνικά νησιά δεν γινόταν)

Υ.Γ
α! και μην ξεχάσετε μετά να πάτε για ποτάκι με ωραία μουσική για συνέχεια, σε μπαράκι της αρεσκείας σας και καλή παρέα!!

στιγμές η τιανία μου θύμισε νοσταλγικά τα musicals και τις επιθεωρήσεις του κλασσικού Ελληνικόυ κινηματογράφου του Δαλιανίδη κλπ- Ολοι σε κύκλο τραγουδάμε και χορεύουμε κάτω στην ανοικτή αυλή με πολύχρωμα λαμπακια από πάνω.
Βρε μήπως οι αθεόφοβοι Αμερικάνοι κατασκόπευσαν το κινηματογραφικό παρελθόν μας και μας την έφεραν... Αμερικάνικα? :-)

Δευτέρα, Ιουλίου 07, 2008

Περί σκακιστικής προπόνησης


Ο Ηλίας Κουρκουνάκης είναι επαγγελματίας προπονητής από το 1985 και έχει συνεργαστεί με πολλούς συλλόγους σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Έχει πτυχίο Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο.Διετέλεσε Πρωταθλητής Νέων το 1978 και ισοβάθμησε στην 1η θέση του Πρωταθλήματος Ελλάδος 1982, ενώ εξακολουθεί και σήμερα να είναι από τους κορυφαίους Έλληνες σκακιστές, με πολλές διεθνείς διακρίσεις και νίκες επί ισχυρότατων αντιπάλων.www.chess.gr

(τον έχω γνωρίσει προσωπικά σαν σκακιστής στο σιμουλτανε επίδειξης την άνοιξη του 2006 στο Μουσείο Μπενάκη, του Nigel Short. Ηταν η ψυχή της διοργάνωσης.
Είναι όμως πασίγνωστος και έχει προσφέρει τα μέγιστα στον χώρο του σκακιστικού βιβλίου τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, και τα βιβλία του με τον τρόπο που είναι γραμμένα είναι συναρπαστικά για τους σκακιστές από το επίπεδο του αρχαρίου, και πάνω.
Το πάρα κάτω είναι μιά απόδειξη του πώς προσεγγίζει το ευάισθητο κομμάτι της σκακιστικής προπόνησης, είτε αυτή γίνεται οργανωμένη στις σκακιστικές λέσχες είτε προσωπικά στη σκακιέρα του σπιτιού μας.
Την έλαβα στο email μου και την μεταδίδω)

Στα πλαίσια συζήτησης που διεξάγεται στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα www.skakistiko. blogspot. com, δημοσίευσα σήμερα το ακόλουθο σχόλιο:
"Δεν υπάρχει μία και μοναδική «σωστή» μέθοδος επεξεργασίας σκακιστικού υλικού, σε έντυπη, ηλεκτρονική ή οποιαδήποτε άλλη μορφή. Η μεθοδολογία της επεξεργασίας εξαρτάται κυρίως από το είδος της προπόνησης (π.χ. ατομική μελέτη, με ατομικό προπονητή, ομαδική προπόνηση, με ομαδικό προπονητή), από τους στόχους της προπόνησης (π.χ. πρωταθλητισμός, αθλητική ενασχόληση, ψυχαγωγία, ή κάποιο συνδυασμό τους), από το είδος του υλικού (π.χ. ασχολίαστες παρτίδες, σχολιασμένες παρτίδες, επιλεγμένες θέσεις, διάφορα είδη ασκήσεων, κλπ.), από το σκακιστικό μας επίπεδο και φυσικά από το χρόνο που διαθέτουμε.

Ένα ιδιαίτερα θετικό στοιχείο του σκακιού είναι ότι σχεδόν όλα τα είδη υλικού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για προπονητικούς στόχους, σχεδόν από κάθε ενδιαφερόμενο. Για παράδειγμα, όλοι όσοι έχουν παίξει έστω και μία επίσημη παρτίδα, μπορούν να μελετήσουν (π.χ.) τις αναμετρήσεις από το τελευταίο παγκόσμιο πρωτάθλημα, να τις αντιληφθούν στο επίπεδο κατανόησης που ήδη έχουν και να μάθουν από αυτές. Κατ’ επέκταση, τα καλύτερα σκακιστικά βιβλία είναι αυτά που επιτρέπουν τη μελέτη τους σε πολλά διαφορετικά επίπεδα.

Συναφής με αυτό το ζήτημα είναι η παρεξήγηση ότι ένα βιβλίο πρέπει να διαβάζεται από την αρχή μέχρι το τέλος. Ειδικά στο σκάκι, ένα βιβλίο μπορεί (και συχνά πρέπει) να μελετάται επιλεκτικά, ανάλογα με το επίπεδο και τους στόχους της μελέτης. Πολύ περισσότερο, ένα καλό βιβλίο μπορούμε (και συχνά πρέπει) να το επισκεπτόμαστε ξανά μετά από αρκετό καιρό, ώστε να ασχοληθούμε με το περιεχόμενό του από διαφορετική σκοπιά. Για παράδειγμα, νιώθουμε ότι καταλαβαίνουμε τα σχόλια με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι στην πρώτη ανάγνωση; Οι ασκήσεις επιλύονται με μεγαλύτερη ευχέρεια; Οι απορίες που μας δημιουργούνται είναι σε ανώτερο επίπεδο;

Μια καλή μέθοδος μελέτης παρτίδων είναι σε διάφορες φάσεις: αρχικά το παίξιμο της παρτίδας χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση, ώστε να αντιληφθούμε τις γενικές κατευθύνσεις της, στη συνέχεια μελέτη των λεκτικών σχολίων, ώστε να αντιληφθούμε τη στρατηγική υποδομή της μάχης, και μετά μελέτη των βαριαντών που αναλύονται από τον σχολιαστή, ώστε να υπεισέλθουμε στις τακτικές λεπτομέρειες της σύγκρουσης.

Μια άλλη μέθοδος είναι να επιλέγουμε καλά αναλυμένες παρτίδες και να προσπαθούμε να αναπαράγουμε τις αγωνιστικές συνθήκες, κρύβοντας με ένα χαρτί την εξέλιξη και επιχειρώντας να μαντέψουμε τις επόμενες κινήσεις του ενός αντιπάλου."

Ηλίας Κουρκουνάκης

Δευτέρα, Ιουνίου 30, 2008

Randy Crawford η φωνή των Crusaders


Αναμφισβήτητα μία από τις πιό χαρισματικές μαύρες γυναικείες φωνές. Γεννημένη το 1952 στο Cincinnati, μεγαλωμένη μέσα σε οικογένεια πολυμελή με ακούσματα μέσα από τα go(d)spel και τη jazz, γρήγορα ξεδίπλωσε το φωνητικό ταλέντο της.
Ηταν η χαρακτηριστική φωνή του καταπληκτικού χορευτικού soul συγκροτήματος των Crusaders το οποίο έγινε γνωστό στην Ελλάδα κυρίως με την μεγάλη χορευτική επιτυχία Street life!!
Μετά την διάλυση των Crusaders η Randy ακολούθησε μιά εξίσου επιτυχημένη solo καριέρα, τραγουδώντας περισσοτερο soul ballads δίνοντας μας κι άλλα μαύρα διαμάντια με την βαθειά αισθαντική φωνή της.
Τα υπόλοιπα τα αντιγράφω από την Wikipedia αυτούσια

Randy Crawford (born Veronica Crawford, February 18, 1952, in Macon, Georgia), is a jazz and R&B singer.

Early Life

Crawford grew up with five brothers and sisters in Cincinnati, Ohio. Her parents loved singing themselves and encouraged all their children to sing at home and in the church choir. Asked about early influences, Crawford told Vercelly, "Aretha Franklin was the only person who really touched me deeply as a child." She especially liked Franklin's early recordings made for the Columbia label before she became a star with Atlantic. By the time she was 15, Crawford was singing in night clubs in the United States and Europe with her father acting as her chaperon. Soon she learned to read music and play piano, performed in a group with bassist William "Bootsy" Collins, and later in a jazz band. When she was 20, she released her first single "If You Say the Word."

[edit] Career

Crawford first polished her craft at club gigs from Cincinnati to Saint-Tropez, but made her name in mid 1970s in New York, where she sang with jazzmen George Benson and Cannonball Adderley. Along the way she has rubbed elbows with Bootsy Collins, Johnny Bristol, Quincy Jones, Al Jarreau and others.

She then led R&B veterans The Crusaders on the t

ransatlantic big hit "Street Life" (1979). This song stayed atop the U.S. jazz chart for twenty weeks and has since become both a rare groove and disco classic, and appeared in commercials in the early 2000s. Her follow up solo efforts included "One Day I'll Fly Away" (1980, Grand Prize for Tokyo International Music Festival and UK #1); "You Might Need Somebody" (1981); and "Rainy Night in Georgia" (1981); which all became soul standards. The album, Secret Combination (1981) stayed on the Billboard album chart for sixty weeks, after which her profile dipped, despite a return to the Top Ten with "Almaz" in 1986.

Naked And True (1995) brought Crawford back to

her roots: it included Benson's "Give Me The Night", and confirmed her soul heritage by featuring Funkadelicists Bootsy Collins, Bernie Worrell and The Fred Wesley Horns. But she enjoyed her highest profile of the decade when rising starlet, Shola Ama, had a worldwide hit with her 1997 cover of "You Might Need Somebody".

Αφορμή για το μίνι αυτό αφιέρωμα μου έδωσε η καλή μου φίλη Μαριαλένα που αναφέρθηκε για την Veronica (Randy) Crawford σε σχετικό ποστάκι της, τής το αφιερώνω λοιπόν και μπορείτε να κατεβάσετε από τον μουσικοθεραπευτή ένα αντιπροσωπευτικό της best του 2000