«Because who is perfect?»

Disabled mannequins will be eliciting astonished looks from passers-by on Zurich's Bahnhofstrasse today. Between the perfect mannequins, there will be figures with scoliosis or brittle bone disease modelling the latest fashions. One will have shortened limbs; the other a malformed spine. The campaign has been devised for the International Day of Persons with Disabilities by Pro Infirmis, an organisation for the disabled. Entitled "Because who is perfect? Get closer.", it is designed to provoke reflection on the acceptance of people with disabilities. Director Alain Gsponer has captured the campaign as a short film.

See our former TV-Spots under:

Bear: http://youtu.be/zFWr-CKMWGY
Gianni Blumer: http://youtu.be/Qr-xnqgpin8

Music: Lost At Sea by Dave Thomas Junior

Η ευτυχία έρχεται ΚΑΙ με αμαξίδιο! ( Η ιστορία της Χριστίνας)

http://www.eimaimama.gr/2013/12/i-eutuxia-erxetai-kai-me-amaksidio.html
Γνώρισα τον άντρα μου 1 χρόνο πριν «τα φτιάξουμε» και οι 2 ώρες που πέρασα μιλώντας μαζί του μου άλλαξαν την ζωή. Τα λέγαμε στη βεράντα μιας κοινής φίλης που μας έκανε barbeque ,γελάσαμε απίστευτα και τον παράτησα λέγοντάς του «Συγνώμη, πρέπει να φύγω, να τηλεφωνήσω στο αγόρι μου!»

Πήγα στο σπίτι και «το αγόρι μου» (τέως τέως τέλος) άρχισε την συνηθισμένη του γκρίνια: η δουλειά του που δεν τον ικανοποιεί, το σπίτι του που δεν του αρέσει, oi γείτονές του που του σπάνε τα νεύρα, η Ελλάδα που έχει γίνει αηδία, τα οικονομικά, η κρίση (που πλησίαζε απειλητικά, τότε) και τέλος, το γόνατό του που τον πονάει και τα αντικαταθλιπτικά του που δεν κάνουν δουλειά… Τον χωρίζω με συνοπτικές διαδικασίες λέγοντάς του λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο

«Θα έπρεπε να ντρέπεσαι! Ήμουν με 1 παιδί, πριν από λίγο, που δεν μπορεί να περπατήσει και ήταν η χαρά της ζωής κι εσύ γκρινιάζεις για την κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου! Δεν μπορώ άλλη μιζέρια… Γεια!»

Καλά, περιττό να πω το πώς με «στόλισε» αλλά δεν με ένοιαξε καθόλου!

Τον Μάρκο (τον άντρα μου) δεν πίστευα πως θα τον ξαναδώ γιατί είχαμε συζητήσει πως ήταν κάτοικος Βελγίου, με καλές αποδοχές αναπηρίας, σε ένα κράτος πρόνοιας, με φίλους, συμμαθητές κλπ κλπ.. Σιγά μην ερχόταν Ελλάδα! Μου είπε πως ο μπαμπάς του είναι Έλληνας και γι’ αυτό έρχονται τα καλοκαίρια να κάνουν διακοπές. Του κάνω αίτημα φιλίας στο facebook, με γράφει κανονικά και με συνδέει με Κάιρο… (αργότερα μου είπε πως δεν το είδε ποτέ αυτό το αίτημα φιλίας, το κουνάβι..)

Περνά ο καιρός, μήνες, μισός χρόνος και μου λέει η κοινή μας φίλη πως ο μπαμπάς του Μάρκου ψάχνει να νοικιάσει σπίτι στην περιοχή μας γιατί σε λίγο καιρό συνταξιοδοτείται και θα έρθει μόνιμα Ελλάδα. Έψαχνε 2 σπίτια… Ο Μάρκος ήθελε να μείνει μόνος του! Έφερα την γη ανάποδα να του βρω στην πολυκατοικία μου! Ήθελα να είμαστε κολλητοί! Σκέφτηκα πως θα είχε ανάγκη και κάποιον να μένει κοντά του και να του μαγειρεύει, να του καθαρίζει.. Ήθελα να παίζουμε μαζί playstation, να τον πάω συναυλίες, να πηγαίνουμε σινεμά, να παίζουμε επιτραπέζια, να μιλάμε, να γελάμε..Ήθελα να τον έχω δίπλα μου!

Επειδή, μια ζωή, οι σχέσεις μου ήταν «δράμα, τραγωδία, θρίλερ, κλάμα, πάτωμα, σκατά» δεν θεώρησα ότι τον είχα ερωτευτεί.. Νόμιζα πως ο έρωτας είναι «φλέβα-βελόνα-παραισθήσεις» μόνο. Πρώτη φορά, όμως, κυνήγησα τόσο κάποιον για να τον κάνω κολλητό φιλαράκι..

Σπίτι δεν βρήκα, καθυστερούσε κι η συνταξιοδότηση του μπαμπά του και μια μέρα, 1 χρόνο μετά, πάλι στο σπίτι της κοινής μας φίλης, τον συναντώ ξανά.. Πώς να περιγράψω αυτό το συναίσθημα που είσαι ανάμεσα σε 50 άτομα που χορεύουν, γελούν, πίνουν και μιλούν δυνατά κι εσείς οι 2 έχετε μπει σε μια νοητή σαπουνόφουσκα και δεν βλέπετε ή ακούτε τίποτα και κανέναν άλλο εκτός από τους δυο σας; ΑΥΤΟ! Τα φτιάξαμε την επόμενη μέρα και μείναμε μαζί από το 1ο βράδυ.Βράδυ, που λέει ο λόγος, γιατί είδαμε μαζί την ανατολή του ηλίου συζητώντας. Κοιμηθήκαμε μαζί πολλά βράδια και με σεβάστηκε όσο κανένας! Μου ζήτησε να μην έρθουμε σε επαφή γρήγορα και να δούμε πρώτα «πώς κολλάμε»..

Το 3ο πρωινό της σχέσης μας ξύπνησα γιατί προσπαθούσε να μου περάσει το δαχτυλίδι του στο δάχτυλό μου… Άνοιξα τα μάτια μου και μου είπε: «Θα γίνεις γυναίκα μου!»

Αποφάσισε να έρθει μόνιμα Ελλάδα και συζήσαμε…

Την 3η μέρα της σχέσης μας κάποια γυναίκα πήρε την μητέρα μου στην ΔΟΥΛΕΙΑ της και της είπε «Το ξέρεις ότι η κόρη σου τα έχει με έναν ανάπηρο;» Η μαμά την έβαλε στην θέση της αλλά ξεκίνησε ένας ψυχολογικός πόλεμος άνευ προηγουμένου… Ο μπαμπάς μου μεθυσμένος με δακρυσμένα μάτια μου τραγουδούσε «καλη τύχη, γειά χαρά σου, μην πετάς τα όνειρά σου, μη τα δω ποτέ στο δρόμο και σε λυπηθώ», η μαμά ήταν 1 μέρα θυμωμένη, 1 μέρα κλαμμένη, 1 μέρα απελπισμένη, ο αδερφός μου πίστευε πως είναι ένα καπρίτσιο για να είμαι «όπως πάντα στο επίκεντρο», η γιαγιά με έκλαιγε σαν να πέθανα, όλοι με κλαίγανε, όλοι θεωρούσαν ότι ήμουν πια τόσο απελπισμένη από τους άντρες και τις σχέσεις που έπεσα στον 1ο τυχόντα που θα μου χαντακώσει τη ζωή.. Δεν μπήκε κανένας στον κόπο να τον γνωρίσει κι όλοι νόμιζαν πως θα κάνω την νοσοκόμα μέχρι να πεθάνω.

Ευτυχώς, ο Θεός είχε φέρει ήδη στον δρόμο μας από καιρό έναν πνευματικό, έναν πραγματικό άνθρωπο του Θεού, ο οποίος μαλάκωσε τις καρδιές τους σιγά σιγά. Τους είπα μια και τελευταία φορά «Πού το ξέρετε, ότι αύριο κι όλας, δε με κόβει ένα αμάξι και με αφήνει τελείως ανάπηρη; Δεν θα χαιρόσασταν αν κάποιος με ερωτευόταν και με φρόντιζε;»

Χτύπα ξύλο, χτύπα ξύλο, παιδί μου, είπαν 100 φορές, αλλά δεν χτύπησα ξύλο… Μερικούς μήνες μετά, σκόνταψα κατεβαίνοντας από το τρόλεϋ και έπρεπε να μπω επειγόντως για χειρουργείο: μηνίσκος, χιαστός, πόνος τρελός, μου έβγαινε το γόνατο με το παραμικρό. Μπήκα χειρουργείο και ποιος νομίζετε με φρόντιζε κι έγινε «νοσοκόμα»; Ο ΜΑΡΚΟΟΟΣ.. Δεν είναι τελείως ανήμπορος, αυτοεξυπηρετείται. Μου έκανε κοτόσουπα, μου έφερνε νερό, αναψυκτικά, μου κατέβαζε ταινίες, παίζαμε playstation, μου έφερνε το τηλέφωνο , μου άναβε το τσιγάρο, άδειαζε τα τασάκια… Οι γονείς μου δούλευαν 9 με 9 κι ο αδελφός μου νυχτερινός σχολούσε 3 τα ξημερώματα. Δεν θα πω ψέματα, βέβαια, κουρασμένοι, πτώματα, με έλουσαν και με έκαναν και μπάνιο… Αλλά ο ανάπηρος τώρα, βοηθούσε την ΠΙΟ ΑΝΑΠΗΡΗ κόρη τους!

Φυσικά και παντρευτήκαμε 1 χρόνο μετά… και πιάσαμε παιδί με την 1η!!!!!!! Έχουμε έναν κούκλο, έναν άγγελο, ένα γλυκό ζαχαρωτό μπεμπάκι 2 ετών. Ο Θεός μας έδωσε μεγάλες ευλογίες και δώρα και Τον δοξάζω! Δεν θα πω ότι η ζωή μας είναι εύκολη, το παλεύουμε όπως όλες οι οικογένειες, λίγο το κράτος, οι δυσκολίες, τα πεζοδρόμια… Δεν θα γίνω, όμως, σαν τον πρώην μου! Με τίποτα! Κοιτάμε να κάνουμε την ζωή μας όσο πιο εύκολη γίνεται, να είναι το παιδί μας χαρούμενο και υγιές και να εκτιμούμε αυτά που έχουμε! Θα τσακωθούμε, θα θυμώσουμε, θα γελάσουμε,θα κλάψουμε, θα φοβηθούμε.. οκ, άνθρωποι είμαστε! Εκτιμήσαμε φίλους, γείτονες και συγγενείς, περνάμε καλά και ελπίζουμε..

Έχουμε πολλά κοινά σημεία αλλά έχουμε και αντιθέσεις. Ο ένας ανεβάζει τον άλλον ψυχολογικά. Είναι αισιόδοξος, λογικός και καλοπερασάκιας. Δεν είναι τσιγκούνης!!!! Θεωρεί και πιστεύει ακράδαντα πως είμαι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, η πιο ερωτική, η πιο σωστή, η πιο καλή μαγείρισσα, η πιο καλή μαμά και δεν έχει τόσο πολλή μυωπία, ούτε είναι ψυχασθενής  (χαχα)!! Είναι ο καλύτερός μου φίλος, ο πιο όμορφος άντρας στον κόσμο, τρώει ό,τι του βάλεις μπροστά του και δεν καταλαβαίνει αν το σπίτι είναι καθαρό ή όχι (μεγάλο προσόν για ένα σύζυγο… καθαρίζω όποτε θέλω και μπορώ!!!)

Οι γονείς μου, ο αδερφός μου, η γιαγιά και όλο το σόι τον αγαπάνε πολύ γιατί με βλέπουν ευτυχισμένη μαζί του. Όταν τσακωνόμαστε παίρνουν το μέρος του! Τους καταλαβαίνω τώρα που έγινα μητέρα… Φοβήθηκαν μέσα στην άγνοιά τους.. Δεν θα την ξεχάσουμε όμως ποτέ αυτή την κυράτσα που πήρε την μαμά μου τηλέφωνο και της είπε «το ξέρεις ότι η κόρη σου τα έχει με έναν ανάπηρο;» Δεν θα τη ξεχάσουμε γιατί είμαστε 99% σίγουροι ΠΟΙΑ είναι και μας έδωσε μάθημα ζωής για την μικροψυχία, την άγνοια και την κατάντια ορισμένων ανθρώπων. Ο κόσμος είναι μικρός και μαθαίνω πως είναι σούπερ δυστυχισμένη.. Ε, με τέτοια μυαλά.. ΠΩΣ ΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΕΙΣ, ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ;

Χριστίνα

Lenin Moreno: Η πραγματική ευτυχία είναι να σε ξεχνάνε και να αρχίζεις πάλι από την αρχή.»

Ο Lenin Moreno αφήνει το γραφείο του για να επικεντρωθεί στη μελέτη της κβαντοφυσικής σε σχέση με τις ανθρώπινες αξίες. Όντας ο μόνος πρόεδρος στον κόσμο με παραπληγία, μπορεί να θεωρηθεί ως ο χρήστης αμαξιδίου με τη μεγαλύτερη δύναμη παγκοσμίως. Όμως ο απερχόμενος αντιπρόεδρος υποστηρίζει ότι περισσότερο ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με το χιούμορ, την ισότητα, την υγεία και την οικολογία, παρά με το να εγκλωβιστεί σε ένα γραφείο.

Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν μια από τις συνηθισμένες δηλώσεις που κάνουν κατά καιρούς οι πολιτικοί για να δείξουν την ταπεινότητά τους, αλλά ο Moreno είναι έτοιμος να το αποδείξει. Πώς; Αποχωρώντας από την πολιτική, παρά το βέβαιο γεγονός πως αν έβαζε πάλι υποψηφιότητα θα επανεκλεγόταν.

Ο 59χρονος πολιτικός και συγγραφέας είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταθλητής της λατινικής έκδοσης του περιοδικού “The Guardian” από το 2006 που έθεσε υποψηφιότητα για τη θέση του αντιπροέδρου μαζί με τον Rafael Correa. Τους τελευταίους μήνες εκτελούσε καθήκοντα προέδρου όσο ο Correa έκανε καμπάνια για την επανεκλογή του.

«Με πετυχαίνετε στη φάση που αποχωρώ σιγά-σιγά από το γραφείο. Είμαι πολύ χαρούμενος», εξομολογείται σε συνέντευξή του στο προεδρικό παλάτι, όπου υποδέχεται επισήμους, πρωθυπουργούς, πολίτες με αναπηρία και δημοσιογράφους. «Δεν μου αρέσει να είμαι πρόεδρος, δεν την αντέχω την εξουσία. Προτιμώ να νιώθω υφιστάμενος, όπως στο σπίτι μου, που τον έλεγχο τον έχει η γυναίκα μου και οι τρεις κόρες μας!», λέει με χιούμορ, αλλά κάνοντας εμφανή και την προσωπική του ιδεολογία.

Πολλοί υπονοούν ότι πίσω από την παραίτησή του κρύβονται άλλοι λόγοι. Μερικοί υποστηρίζουν ότι υπάρχουν προβλήματα υγείας ή ότι έχει απομακρυνθεί από τον πρόεδρο Correa, ενώ άλλοι εικάζουν ότι ο Moreno σχεδιάζει να κατέβει για πρόεδρος στις εκλογές του 2017.

Όταν ακούει αυτές τις φήμες ανασηκώνει σκεπτικός τα φρύδια του. «Η εξουσία έρχεται και με μία δόση τύχης, γι’ αυτό πρέπει να την αφήνεις σύντομα πίσω. Όσο όμως βρίσκεσαι σε αυτήν τη θέση πρέπει να το εκμεταλλεύεσαι για να συνειδητοποιήσεις τις βαθύτερες φιλοδοξίες σου. Για μένα, τελικά, ήταν η προαγωγή των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία».

Αυτό είναι ασυνήθιστο για οποιαδήποτε χώρα, πόσο μάλλον για μία αναπτυσσόμενη. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εξέδωσε την πρώτη του παγκόσμια αναφορά σχετικά με την αναπηρία, μόλις, το 2011.

Υπολογίζεται ότι υπάρχουν ένα δις άνθρωποι με αναπηρία ανά τον κόσμο και ο αποκλεισμός τους κοστίζει πολύ στη συνολική ανάπτυξη. Παρ’ όλα αυτά, δεν αναφέρεται η αναπηρία στους στόχους του ΟΗΕ για την νέα χιλιετία και ελάχιστοι πολιτικοί έχουν ασκήσει πίεση επί του θέματος.

Πέρυσι, ο Moreno προτάθηκε για Νόμπελ Ειρήνης για τη συνεισφορά του στη μεταμόρφωση του Εκουαδόρ (Ισημερινός). Υπό την επίβλεψή του η χώρα εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο προοδευτικά έθνη της Λατινικής Αμερικής, όσον αφορά στην οικονομική, τεχνική και επαγγελματική υποστήριξη των ατόμων με αναπηρίες.

Τα έξοδα του κράτους στους σχετικούς τομείς αυξήθηκαν από 2 εκατ. δολάρια σε 150 εκατ. ανά χρόνο. Όλα τα νεογέννητα περνούν από ελέγχους για να διασφαλιστεί η έγκαιρη και σωστή πρόληψη, ενώ όλοι οι μεγάλοι εργοδότες υποχρεούνται να έχουν στο 4% των θέσεών τους εργαζομένους με αναπηρία.

Η κυβέρνηση σημειώνει ότι 197.435 άτομα με σωματική αναπηρία έχουν δεχτεί κάποιου είδους θεραπευτική αγωγή, 430.289 έχουν προμηθευτεί αναπηρικά αμαξίδια, ειδικά στρώματα, βακτηρίες, πάνες ακράτειας ή άλλα υλικά, σε 17.876 έχουν δοθεί προσθετικά μέλη (τα οποία, πλέον, κατασκευάζονται εκεί). Υπάρχουν, επίσης, προγραμματιστές που παρέχουν κείμενα σε Braille και υπολογιστές για άτομα με προβλήματα όρασης.

«Πιστεύω ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Κι αυτό δεν έγινε εξαιτίας μου, αλλά λόγω τον πολιτών μας. Εγώ απλώς άναψα ένα κεράκι, και αυτό, σύντομα, έγινε πυρκαγιά», λέει ο Moreno. «Όμως, ό,τι και να έχουμε κερδίσει για τους πολίτες με αναπηρία, δεν αγγίζει ούτε το 20% των στόχων που έχω θέσει. Χρειαζόμαστε δομική αλλαγή.»

Η μεγάλη αλλαγή βρίσκεται καθ’ οδόν και στοχεύει στα στερεότυπα, μία επανάσταση, δηλαδή, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο κόσμος την αναπηρία. Οικογένειες που έκρυβαν τους συγγενείς τους με αναπηρία από ντροπή για τις ανεπαρκείς κρατικές δομές, μπορούν τώρα να ταξιδέψουν άνετα χάρη στην αυξημένη πρόβλεψη για αναπηρικά καθίσματα και ράμπες, έχοντας κατά νου το παράδειγμα που πρώτος έδωσε ο Moreno, αποδεικνύοντας πόσα πολλά μπορεί να πετύχει κάποιος μετά την απόκτηση της αναπηρίας του.

Ο Moreno γεννήθηκε το 1953 σε μία απόμακρη περιοχή του Αμαζονίου, στα σύνορα Εκουαδόρ – Περού. Το μικρό του όνομα το πήρε από τον πατέρα του, έναν καθηγητή Ιστορίας που λάτρευε τον ομώνυμο Ρώσο επαναστάτη. Άνθισε ως επιχειρηματίας μέχρι το 1998, όπου σε μία ληστεία τον πυροβόλησαν στην πλάτη, με αποτέλεσμα να αποκτήσει παραπληγία και να πέσει σε βαθιά κατάθλιψη.

Στην ανάρρωσή του, μεγάλο ρόλο, έπαιξε το γέλιο, ενώ διάβαζε ανέκδοτα και παρακολουθούσε κωμωδίες. Από τότε έγινε υπερασπιστής αυτής της εναλλακτικής «θεραπείας», η οποία στοχεύει στην απελευθέρωση ενδορφινών που απαλύνουν τον πόνο. Έχει εκδώσει αρκετά βιβλία πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, συμπεριλαμβανομένου και του «Θεωρία και Πρακτική του Χιούμορ, τα Καλύτερα Ανέκδοτα στον Κόσμο – Μην Αρρωσταίνεις».

Πιστεύοντας πως η αγάπη για ζωή είναι απαραίτητη για το ευ ζειν, προώθησε τις ιδέες του και στις κρατικές δομές, όταν απέκτησε τη θέση του Αντιπροέδρου.

«Ξεκίνησα μια εκστρατεία με τίτλο “Εκουαδόρ Χαμογέλα. Είμαστε Καλοί Άνθρωποι!”. Είμαι πεπεισμένος πως η καλοσύνη είναι απόρροια του καλού χιούμορ. Είναι πολύ σημαντικό να βελτιώσουμε την ποιότητα και τη ζεστασιά της ανθρώπινης ζωής. Μας κάνει καλύτερους συζύγους, γιους, εργαζομένους, γραφειοκράτες και καλύτερους δασκάλους. Η εξουσία σε κάνει να χάνεις το χαμόγελό σου. Στην αρχή χαμογελούσα όλο τον χρόνο, τώρα ούτε στο 50% του. Νιώθω όμως, τώρα που η θητεία μου τελείωσε, ότι οι επικριτές μου, πλέον, αναγνωρίζουν τη σημαντικότητα του γέλιου.» Ένα από τα πρότζεκτ στο οποίο θα αφιερωθεί είναι το βιβλίο του που αφορά στη σχέση κβαντοφυσικής και ανθρωπίνων αξιών.

Ο Moreno είναι θαυμαστής του Stephen Hawking και απογοητεύτηκε όταν ο τελευταίος, λόγω ασθένειας, δεν κατάφερε να παρευρεθεί σε πρόσφατο συνέδριο για ΑμεΑ στο Εκουαδόρ. Πρωτοσυναντήθηκαν έξι μήνες νωρίτερα. Ο Moreno είπε ότι τα βρήκαν από την πρώτη στιγμή και ότι πλέον ο Hawking αποτελεί έμπνευση γι’ αυτόν. «Είναι το σπουδαιότερο παράδειγμα ανδρός σε αναπηρικό αμαξίδιο», λέει, «όταν μου είπε ότι δεν μπορεί να έρθει, ανησύχησα πραγματικά για την υγεία του. Παραδέχομαι όμως ότι ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μήπως δεν τον ξανασυναντήσω ποτέ. Ελπίζω να υπάρχει ακόμα χρόνος.»

Με την αποχώρησή του από την κυβέρνηση, πολλοί υποστηρίζουν ότι αυτό θα κοστίσει πολύ στον Correa, στα ΑμεΑ και στο Εκουαδόρ. Όμως εκείνος έχει άλλη γνώμη: «Τις προάλλες κάποιος με ρώτησε πώς θέλω να με θυμάται ο κόσμος. Ποιος θέλει να τον θυμούνται; Η πραγματική ευτυχία είναι να σε ξεχνάνε και να αρχίζεις πάλι από την αρχή.»

Επιμέλεια: Κιούση Θάλεια
Disabled.GR – Περιοδικό Αυτονομία

Το παιχνίδι που παίζεται χωρίς τον ασφαλισμένο με άλλοθι το ασφαλιστικό του βιβλιάριο

Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης μας έχουν υποβάλει σε πλύση εγκεφάλου για να υιοθετήσουμε κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές κρίσης. Όλοι αναφέρονται σε αυτό το κακό μνημόνιο που κατά κάποιους έχει επιδεινώσει την κρίση και κατά κάποιους άλλους είναι η μοναδική λύση για διέξοδο από την οικονομική κρίση. Από παντού η εξουσία και οι διαχειριστές της μας βομβαρδίζουν με το «λεφτά δεν υπάρχουν». Θα είχαν δίκιο εάν είχαν περικόψει ή αναστείλει όλες τις άχρηστες δαπάνες που μερικές από αυτές δεν είναι απλώς άχρηστες είναι και επικίνδυνες και απειλούν τις ζωές των πολιτών.

Σε ένα κράτος που έχουν ακυρωθεί όλες οι παροχές όλων των ασφαλιστικών ταμείων και τα αναπηρικά επιδόματα έχουν μειωθεί ή βρίσκονται λίγο πριν την παύση των πληρωμών τους, θα πρέπει και η εξουσία από τη δική της πλευρά να μειώσει κάποιες αριστοκρατικές δαπάνες, αλλά και κάποιες άλλες επικίνδυνες δαπάνες.



Αντί να σκέφτονται οι ασφαλισμένοι να διαμαρτυρηθούν στα ασφαλιστικά τους ταμεία και στον ΕΟΠΥΥ θα μπορούσαν να σκεφτούν πιο μοντέρνες μορφές διαμαρτυρίας σε φορείς που έχουν λεφτά και τα ξοδεύουν χωρίς κριτήρια. Ποιοι είναι αυτοί οι φορείς;

- Τα πολιτικά κόμματα και οι κρατικές επιδοτήσεις των πολιτικών κομμάτων και των άλλων φορέων που συντηρούνται πέριξ των πολιτικών κομμάτων, όπως για παράδειγμα ινστιτούτα, μελετητικοί φορείς κ.ά.

- Ορισμένα ασφαλιστικά ταμεία, με προεξέχον το ΙΚΑ, που διατηρούν υποκαταστήματα σε κάθε γειτονιά με δεκάδες δημοσίους υπαλλήλους που πλέον ύστερα από τις περικοπές και τις αναστολές των παροχών δεν έχουν αντικείμενο εργασίας.

- Τα κρατικά ιδρύματα που «φιλοξενούν» χιλιάδες ανθρώπων με αναπηρίες σε όλη την Ελλάδα και κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας όχι για την ανύπαρκτη «φιλοξενία» αλλά για θανάτους τροφίμων. Όλα αυτά τα ιδρύματα είναι επαρκώς στελεχωμένα από προσωπικό που δεν έχει καμία σχέση με την υποστήριξη των τροφίμων. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια αυτά τα ιδρύματα είναι κέντρα αποκατάστασης δημοσίων υπαλλήλων και υπαλλήλων γενικώς και εκ των πραγμάτων δεν ενδιαφέρονται για τους ίδιους τους τροφίμους. Με ή χωρίς τους τροφίμους οι υπάλληλοι θα πάρουν τους μισθούς τους.

- Προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι», που έχουν τεράστιο λειτουργικό κόστος όταν συγκρίνεται με τον αριθμό των χρηστών και των εξυπηρετούμενων αναγκών, που απασχολούν μεγάλο αριθμό εργαζομένων, αλλά μόνο ελάχιστοι από αυτούς τους εργαζόμενους είναι επιφορτισμένοι για αυτή καθεαυτή την υποστήριξη των χρηστών. Τα προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι» πρέπει να είναι στελεχωμένα αποκλειστικά και μόνο από νοσηλευτικό και βοηθητικό προσωπικό που να εργάζεται πλήρες ωράριο εργασίας στις κατοικίες των χρηστών. Δεν χρειάζονται ούτε γραφειοκρατικές δομές, ούτε υπαλλήλους γραφείου, ούτε άλλες ειδικότητες. Χρειάζονται μόνο «μάχιμο» προσωπικό. Όταν δεν υπάρχουν λεφτά, τότε τα λεφτά πρέπει να αξιοποιούνται για την κάλυψη των άμεσα βιοτικών υλικών αναγκών.

- Κρατικοί και ιδιωτικοί φορείς που στη μέση μιας βαριάς και βαθιάς οικονομικής κρίσης η επιχορήγησή τους είναι πρόκληση για χιλιάδες ανθρώπους με αναπηρίες, παραπληγίες, τετραπληγίες και ακρωτηριασμούς, που βλέπουν τις ζωτικές παροχές των ασφαλιστικών τους ταμείων να διακόπτονται ή να περικόπτονται. Δεν είναι δυνατόν στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης οι φορείς (οι όποιοι φορείς) να ευημερούν και να εκπροσωπούν φτωχούς αναπήρους. Οι φορείς (όλοι οι φορείς) πρέπει να δώσουν το καλό παράδειγμα. Είναι ζήτημα δημοκρατίας οι προτεραιότητες στις πληρωμές!

Πραγματικά ο ΕΟΠΥΥ δεν έχει λεφτά ή τα λεφτά που έχει δεν είναι επαρκή για να καλύψουν τις μεγάλες δαπάνες της μειονότητας των ανθρώπων με αναπηρίες. Αλλά εάν ο ΕΟΠΥΥ δεν έχει λεφτά, τότε καλό είναι πριν κάνει δραματικές περικοπές στις παροχές των ανθρώπων με αναπηρίες να περικόψει τις χρηματοδοτήσεις της «αγοράς». Πώς θα έχει λεφτά ο ΕΟΠΥΥ όταν όλα τα χρήματα προσανατολίζονται προς την «αγορά»;

Οι ίδιοι οι διοικητές των ασφαλιστικών ταμείων και ο διοικητής του ΕΟΠΥΥ αναφέρονται σε συμφέροντα που δήθεν έχουν σταματήσει να εξυπηρετούν. Δεν είναι δυνατόν στα 20 χρόνια που λειτουργεί το περιοδικό Αυτονομία (το πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) όλοι οι διοικητές όλων των ασφαλιστικών ταμείων να έχουν αναφερθεί με τεράστια έμφαση σε συμφέροντα, σε διαπλεκόμενα και σε εμπόριο ελπίδας αλλά κανένας ποτέ να μην έχει αναφέρει ονόματα αυτών των συμφερόντων και των διαπλεκομένων! Δεν έχουν ονόματα αυτά τα συμφέροντα και τα διαπλεκόμενα; Γιατί οι κατά τα άλλα λαλίστατοι διαχειριστές της εξουσίας δεν έχουν αναφερθεί ποτέ σε ονόματα και σε πραγματικά περιστατικά;

Δεν είναι δυνατόν οι διαχειριστές της εξουσίας να υπόσχονται πως θα στείλουν τους φτωχοδιαβόλους αναπήρους «μαϊμού» στον εισαγγελέα, αλλά να μην έχουν στείλει ποτέ σε κανένα εισαγγελέα κανένα γιατρό, κανένα υπάλληλο ασφαλιστικού ταμείου και κανένα μιζαδόρο;

Δεν είναι δυνατόν ο ΕΟΠΥΥ να εκδίδει εγκύκλιους με στόχο να προσανατολίσει την κατανάλωση των ασφαλισμένων σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις και συγκεκριμένες «αγορές». Κάθε εγκύκλιος του ΕΟΠΥΥ και των ασφαλιστικών ταμείων ανοίγει ή κλείνει κάποια «αγορά».

Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως η συγγραφή των εγκυκλίων αυτών (που είναι η πλειοψηφία) γίνεται με σκοπό την ρύθμιση των αναγκών των ασφαλισμένων και όχι την ρύθμιση αυτής καθεαυτής της αγοράς.

Όλες οι εγκύκλιοι για να γραφτούν χρειάζονται πάρα πολύ καλή γνώση της «αγοράς» και δεν υπάρχει κανένας επιστήμονας ή τεχνοκράτης που να ξέρει τόσο καλά την «αγορά». Αυτές οι εγκύκλιοι μπορούν να γραφτούν μόνο καθ’ υποβολή και καθ’ υπαγόρευση της «αγοράς».

Η «αγορά» δεν κρύβεται. Αντιπροσωπεύεται από έμπειρους συνδικαλιστικούς, επαγγελματικούς και επιχειρηματικούς φορείς που εκδίδουν δελτία Τύπου. Ακόμη και από μια επιπόλαια ανάγνωση των δελτίων Τύπου αυτών των φορέων ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος αναγνώστης μπορεί να διαισθανθεί πως μεταξύ των ασφαλιστικών ταμείων, του ΕΟΠΥΥ και των επιχειρηματικών κύκλων υπάρχουν εκκρεμότητες που τουλάχιστον από την πλευρά των επιχειρηματικών κύκλων δεν κρύβονται ούτε συγκαλύπτονται.

Δεν βρισκόμαστε απλώς μπροστά από μια βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση. Βρισκόμαστε μπροστά από μια άρνηση των διαχειριστών της εξουσίας για μια ορθολογική διαχείριση των λιγότερων ή των περισσοτέρων πόρων που προέρχονται από τους ίδιους τους ασφαλισμένους, αλλά και από τους φορολογούμενους. Ο ασφαλισμένος και τα χρήματα που έχει πληρώσει σε ένσημα περιφρονείται – και μάλιστα επιδεικτικά.

Δεν είναι δυνατόν όλες οι ειδήσεις που αφορούν στα ασφαλιστικά ταμεία και τον ΕΟΠΥΥ να είναι ειδήσεις για σκάνδαλα, για κλοπές του δημοσίου χρήματος, για μίζες, για μαϊμουδιές, για κάκιστη λειτουργία των ασφαλιστικών οργάνων και πόρων, και όταν κατά λάθος ο λόγος αναφερθεί στον ασφαλισμένο τότε «λεφτά δεν υπάρχουν».

Το παιχνίδι παίζεται χωρίς τον ασφαλισμένο. Στο παιχνίδι αυτό ο ασφαλισμένος και το ασφαλιστικό του βιβλιάριο είναι απλώς το άλλοθι…

Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν λεφτά για μίζες, σκάνδαλα, κλοπές και για μαϊμουδιές και να μην υπάρχουν λεφτά για τους ίδιους τους ασφαλισμένους; Δεν καταλαβαίνουν οι διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων και του ΕΟΠΥΥ ότι προκαλούν με αυτή τη συμπεριφορά;

Θα μπορούσαν να πουν και στα συμφέροντα ή στα διαπλεκόμενα πως «λεφτά δεν υπάρχουν»; Και εάν το λέγανε, θα βρίσκονταν στη θέση τους την επόμενη ημέρα;

Περιοδικό Αυτονομία (πρώην περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ) http://www.disabled.gr/, Μάρτιος 2012.

«Extreme Walks»: το εντυπωσιακό video game για την πρόσβαση στην Αθήνα!

«Extreme Walks»: το εντυπωσιακό video game για την πρόσβαση στην Αθήνα!

Είναι υγιείς, θέλουν να γίνουν παράλυτοι

Είναι νεαροί, σφύζουν από ενέργεια και διάγουν φαινομενικά τουλάχιστον, ένα απολύτως φυσιολογικό οικογενειακό ,επαγγελματικό και ινωνικό βίο. Ωστόσο ελάχιστοι γνωρίζουν οτι αυτοί οι άνθρωποι που ανέρχονται σε ορισμένες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο " βασανίζονται" από μιά έντονη εσωτερική επιθυμία την οποία προσπαθούν να πραγματώσουν προκειμένου να ολοκληρωθούν ως οντότητες και να νιώσουν " πραγματικα" χαρόυμενοι και ευτυχισμένοι.
Αυτό που εκ πρώτης όψεως φαντάζει ως ένα μακάβριο αστείο, είναι η εκδήλωση ενός σπάνιου ψυχικού φαινομένου μιάς ασυνήθιστης ψυχικής διαταραχής την οποία οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν ως ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΟΤΗΤΑΣ. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό όρο βάσει του οποίου ο " ασθενής" αποζήτα την " νέκρωση" των κάτω συνήθως άκρων του.
Η εικόνα του ακρωτηριασμού από το μυαλό τους μπορεί να έχει κυριολεκτική σημασία ή μεταφορική , υπό την ένοια της μόνιμης παράλυσης των άκρων τους ,επιζητώντας την πρόκληση μη ανστρέψιμων βλαβών στη σπονδυλική στήλη ή στον νωτιαίο μυελό...
Σύμφωνα με τους εκπροσώπους των ψυχολογικών και ψυχιατρικών κοινοτήτων, οι " ασθενείς" δεν είνσι ψυχωτικοί , ωστόσο στο μυαλό τους επικρατεί μια σύγχυση ως προς την ερμηνεία της " ποσότητας" καθώς το " λιγότερο" έχει γιαυτούς την έννοια του " περισσότερου" .
Βάσει των λιγοστών μελετών και ερευνών που έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα, τα αρνητικά αυτά συναισθήματα των " πάσχόντων " και οι απόπειρες κάποιων μελών τους ,εκδηλώνονται συνήθως μετά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους (4-5 ετών) ,πιθανώς λόγω της θέας κάποιου ακρωτηριασμένου ή παράλυτου ανθρώπου την εικόνα του οποίου και εξιδανίκευσαν.
Ορισμένοι εξ αυτών συνηθίζουν, όταν είναι μόνοι να προσποιούνται ότι δεν έχουν άκρα, τα οποία επιδένουν βιώνοντας την κατάσταση μιάς παραλυσίας. Ορισμένες φορές κατασκευάζουν αυτοσχ´εδια τεχνητά μέλη γνωστά ´ως προσθέσεις ,πείθοντας τον εαυτό τους ότο έχουν υποστέι τον επιθυμητό ακρωτηριασμό .

ΜΕ ΔΙΠΛΗ ΖΩΗ
Αρκετοί μάλιστα εξ αυτών φτάνουν στο σημείο να έχουν μία διπλή ζωή , χρηιμοποιώντας στον ελεύθερο χρόνο τους ένα αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις και τις εκτός οικίας δραστηριότητές τους, το οποίο φροντίζουν να βρίσκεται πάντα στο χώρο των αποσκευών του αυτοκινήτου τους...
Ενας εξ αυτών είναι ο νεαρός Καρστεν Σ. Ο 30χρονος τραπεζικός υπάλληλος αρέσκεται στο να περνάει μετά τη λήξη του ωραρίου του, κάποιες ώρες στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης παριστάνοντας τον ανάπηρο. "Πρόκειται για τον παράδεισο των αρχαρίων" . Υπάρχει άπλετος χώρος για να κινηθεί κανείς με το καροτσάκο του πολλοί άνθρωποι και προπαντός ανωνυμία. Εξηγεί στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, ο Καρστεν ο οποίος έχει ως χόμπι το ποδόσφαιρο και αγωνίζεται σε ομάδα του ερασοτεχνικού πρωταθλήματος.
Ο νεαρός Γερμανός θα ήθελε να υποστεί ,σύμφωνα με τον ίδιο, επέμβαη στον νωτιαίο μυελό προκειμένου να καταστεί παράλυτος, εφόσον βεβαίως εξασφαλίσει τη συναίνεση χειρούργου.
Επιχειρώντας μιά αναδρομή στο παρελθόν , ο Κάρστεν θυμάται ότι η εικόνα ακρωτηριασμένων ή παράλυτων τον συνάρπαζε από την παιδική ηλικία και καθώς μεγάλωνε η περιέργειά του εξελισσόταν σε έμμονη ιδέα. Μετά την εφηβεία του δεν ήξερε πώς να το αντιμετωπίσει καθώς δεν μπορούσε να αγοράσει αίφνης ένα αναπηρικό καροτσάκι και να αρχίσει να κυκλοφορεί στους δρόμους ώς παράλυτος.
" Ηταν η περίοδος που νόμιζα ότι είχα αρχίσει να τα χάνω" επισημαίνει . Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να ανακαλύψει ότι δεν ήταν ο μόνος στον κόσμο με άυτή την ομολογουμένως ανατριχιαστική ιδεοληψία.
Κάνοντας μιά περιήγηση στο διαδίκτυο βρήκα αρκετά φορουμ συζητήσεων όπου άνθρωποι από όλο ´τον κόσμο αντάλασσαν μεταξυ τους απόψεις και μοιράζονταν τις ανησυχίες τους για τον " εφιάλτη" που βίωναν.
Χαρακτηριστικ´ο είναι ότι μόνο το φορουμ "Fighting-it" με έδρα τις ΗΠΑ, αριθμεί περισσότερα από 1700 μέλη πό όλο τον κόσμο ενώ το συνολικό πλήθος τους ανέρχεται ,σύμφωνα με εκτιμήσεις - καθώς πολλοί ντρέπονται ή φοβούνται να γνωστοποιήσουν το πρόβλημά τους , σε αρκετές χιλιάδες.

ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΥΣΟΠΡΙΟΝΟΥ Η ΣΤΙΣ ΡΟΔΕΣ ΕΝΟΣ ΤΡΑΙΝΟΥ
Σύμφωνα με έρευνες ειδικώνμ οι οποιες έχουν βασιστεί , μεταξύ άλλων ,σε συνεντεύξεις ,εργαστηριακές και κλινικές εξετάσεις των εθελοντών συμμετεχόντων , κάποιοι επιχειρούν να π´εσουν στις ρόδες ενός τρένου, άλλοι καταφεύγουν στη λύση του αλυσοπρίονου , ενώ ορισμένοι επιλέγουν τη χρήση ξηρού πάγου , προκειμένου να πραγματώσουν τηνεπιθυμία τους.
Ορισμένοι ταξιδεύουν στο εξωτερικό, κυρίως σε περιοχές της Απω Ανατολής , όπου υπάρχουν γιατροί που δε δοστάζουν ,έναντο μιάς " λογικής" αμοιβής να προβούν στον ακρωτηριασμό τους...
Η εν λόγω διαταραχή άρχισε να γίνεται γνωστή στην αμερικανική επιστημονική κοινότητα στη διάρκεια της δεκαετίας το 70. Ο Γκρεγκ Φουρτ ήταν ένας εκ τ ν νεαρών σε ηλικία τότε , επιστημόνων που ασχολήθηκαν με το θέμα. Ωστόσο ο Φουρτ είχε π´εραν του επιστημονικού και προσωπικό ενδιαφέρον για τη μελετη της διαταραχής...Τριάντα χρόνια αργότερα , το 2000 ταξίδεψε στη Σκοτία με σκοπό να υποβληθεί σε επέμβαση ακρωτηριασμού στο ισχίο. Εκείνη τη περίοδο είχαν πραγματοποιηθεί από τον γιστρό Ρομπερτ Σμιθ, δύο παρόμοιες επεμβάσεις σε υγιή άτομα. Ωστόσο φτάνοντας στη κλινική διαπίστωσε ότι το θέμα είχε διαρρέυσει στον Τύπο, προκαλώντας τις αντιδράσεςι του πολιτικού κυρίως κόσμου, ο οποίος ανησυχούσε μεταξύ άλλων, για το ενδεχόμενο να μετατραπεί η χώρα σε ένα μακάβριο τουριστικό προορισμό , ο οποίος θα κατακλυζόταν από χιλιάδες " πάσχοντες".

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28-9-2008
Του Ανδρέα Κατσούλη

ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΜΑΙΜΟΥΔΕΣ. Ηθικοί αυτουργοί και συνεργαζόμενοι κλεπταποδόχοι

Πάνω από δύο χρόνια λόγω της διαπιστωμένης ύπαρξης των ανάπηρων μαιμούδων, έχει φουντώσει ο διασυρμός του αναπηρικού κινήματος. Εχει φτάσει στον έσχατο ευτελισμό, η αξιοπρέπεια των πολιτών με αναπηρία, ώστε η λέξη ´ανάπηρος´ να ταυτίζεται περισσότερο με τη λέξη ´λαμόγιο ´ και πολύ λιγότερο, με τη καταγραφή ενός μέλους της Ελληνικής κοινωνίας, το οποίο κάτω από δυσκολότατες συνθήκες, λόγω των κοινωνικών και αρχιτεκτονικών εμποδίων, αγωνίζεται ηρωικά, για να μετεξελιχθεί σε ένα χρήσιμο και παραγωγικό πολίτη.

Εχουμε πρώτοι εμείς κατ´επανάληψη και σε όλους τους τόνους διακηρύξει, ότι απαιτούμε το ξεκαθάρισμα των πραγματικών αναπήρων και δικαιούχων των αναπηρικών επιδομάτων και συντάξεων, από τους...´ανάπηρους μαιμούδες´.που αποτελούν μέλη και κλεπταποδόχους της ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΠΑΤΗΣ.

Δυστυχώς δεν έχουμε πείσει, και η σύγχυση-που διασύρει το αναπηρικό κίνημα-κασλά κρατεί.

Ετσι κάθε φορά που οι μνημονιακές επιταγές, οδηγούν τη κυβέρνηση, σε ανάλγητες απάνθρωπες και οριζόντιες αντικοινωνικές περικοπές, στις λιγοστές συντάξεις και στα ισχνά επιδόματα μας,ακολουθεί ως δικαιολογία ´η ύπαρξη των αν´απηρων μαιμούδων´ ωσάν να είμαστε οι γεννήτορες και οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της ύπαρξής τους.

Είναι καιρός λοιπόν να πούμε και να δούμε με νηφαλιότητα και ευθυκρισία, πως γεννιούνται οι αναπηροι μαιμούδες και ποιοι είναι οι ´φυσικοί και ηθικοί-δράστες της μεγάλης αυτής κοινωνικής απάτης, που δυστυχώς τους αμνηστεύουν.

Γιαυτό, θα επιχειρήσουμε μία προσέγγιση καταγραφής της διαδικασίας, γέννησης και παραγωγής των ανάπηρων μαιμούδων, ώστε να αναδειχθούν οι καθοριστικά υπεύθυνοι, που λειτουργούν, ως φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.

Οι διαδικασίες αποτίμησης του χαρακτηρισμού, πολίτης-άτομο με αναπηρία και το ποσοστό αναπηρίας του καθορίζονται από τα ακόλουθα όργανα.

1. Το βασικό όργανο καθορισμού του πολίτη ως ΑμεΑ, είναι ποκλειστικά οι επονομαζόμενες Υγειονομικές Επιτροπές, που διαθέτει κάθε ασφαλιστικός οργανισμός. Τις επιτροπές αυτές συγκροτούν οι α) Γιατροί (διαφόρων ειδικοτήτων) οι οποίοι καθοριστικά αποφασίζουν και β)Οι διοικητικοί υπάλληλοι του οργανισμού (που εκτελούν τις αποφάσεις των Υ.Ε).
2. Οι Υ.Ε καθοριστικά και δεσμευτικά αποφασίζουν, σύμφωνα με νόμους και προδιαγραφές, που εκδίδει-κατα βάση-η νομοθετική εξουσία, δηλαδή η Βουλή των Ελλήνων.
3. Η πιστή και δίκαια εφαρμογή όλων των προηγουμένων, ΑΝΗΚΕΙ, στην αρμοδιότητα της εκάστοτε κυβέρνησης και τους φορείς που την εκπροσωπούν.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ!! Σε κανένα από τα ´οργανα αυτά, ΔΕΝ ΜΕΤΕΧΕΙ και επομένως, ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ, κανένας εκπρόσωπος-υπό την ιδιότητα του αξιωματούχου ή στελέχους- του αναπηρικού κινήματος.

Επομένως για τον χαρακτηρισμό του κάθε πολίτη, ως ανάπηρου και μάλιστα δικαιούχου ή μή χορήγησης σύνταξης ή κάποιου επιδόματος, οι ΜΟΝΟΙ που ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ είναι οι ΓΙΑΤΡΟΙ και οι ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ του κάθε οργανισμού και φυσικά οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ τους προιστάμενοι. Κατά συνέπεια ειναι ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ των ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΜΑΙΜΟΥΔΩΝ.

Φανερό λοιπόν ότι τα μέλη των διαφόρων Υ.Ε , είναι οι πρώτοι υπέυθυνοι γεννήτορες και οι φυσικοίκαι ηθικοί αυτουργοί των Αν Μαιμούδων. Αλλά δυστυχώς δεν αναζητούνται.

Και οιι ίδιοι οι Α.Μ απαλάσσονται? Οχι βέβαια! Αλλά από την καταγραφή της όλης διαδικασίας, είναι φανερό ότι οι Α.Μ στην πράξη ενεργούν ως ΚΛΕΠΤΑΠΟΔΟΧΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ των κοινωνικών αυτών απατεώνων και φυσικά έχουν τις ανάλογες ποινικές και αστικές ευθύνες αλλά δεν είναι οι βασικοί , φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί.
Γιατί χωρίς τους πρώτους, δηλαδή τα μέλη των επιτροπών και τους πολιτικούς και κομματικούς τους προισταμένους, ΔΕν είναι δυνατή η ύπαρξη και παραγωγή των Α.Μ. Αλλά τότε ,γιατί αναζητούνται μόνο οι δεύτεροι , οι κλεπταποδόχοι?
Μήπως είναι δύσκολο να τους βρουν?
Εμείς πιστεύουμε ότι τους ξέρουν.
Στο συμπέρασμα αυτό καταλήγουμε για τους εξής λόγους.

Αφού οι υπέυθυνες ηγεσίες των Υπουργείων Υγείας, Εργασίας, ΥΠΕΣΔΑ κτλ, έχουν καταγράψει με σαφήνεια σωρεία αντικοινωνικών και παρανόμων δράσεων, είτε μέσα από την χορήγηση των παράνομων Αν Συντάξεων, είτε μέσα από την χορήγηση συντάξεων σε...πεθαμένους, ειτε μέσα απο. Τν σκανδαλώδη χορήγηση φαρμάκων, εξετάσεων και τεχνικών βοηθημάτων σε ανύπαρκτους ασθενείς (πχ φάρμακα εγκυμοσύνης σε 80χρονες, ή εξετάσεις προστάτη σε γυνάικες) ΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΧΟΡΗΓΗΣΑΝ.
Τότε γιατί δεν στέλνουν στον εισαγγελέα τα μελη των Υ.Ε που είναι οι υπεύθυνοι της παράνομης διάθεσης του ´Δημοσίου Συμφέροντος´ δηλαδή των χρημάτων του Ελληνα φορολογούμενου?

Δυστυχώς όχι μόνο δεν τους στέλνουν στον εισαγγελέα, αλλά κανείς δεν τους αναζητεί και στην πράξη τους αμνηστέυουν. !! Γιατί??
Μήπως γιατί φοβόυνται , οι σημερινοί όψιμα καταγγέλοντες (που είναι τα βασικά μ´ελη του φάυλου ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ της πελατειακής κομματικής λογικής) ότι θα κελαηδήσουν, τα μέλη των επιτροπών και θα μιλήσουν όχι μόνο για τα ποσά που κόστισε η.... Κοινωνική τους εθαισθησία, αλλά και με ποιών πολιτικών παραγόντων εντολή ή ευλογία ενήργησα?

Αλλά οι μεγάλες επιδόσεις, στις παράνομες αυτές εν´εργειες-όπως λένε οι αριθμοί-έχουν γίνει σε νομούς και περιφέρειες που ΕΚΛΕΓΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΥΠΟΥΡΓΟΥΣ!! επομένως.......

ΜΕΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑ ΠΑΝΩ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΑΝΕΡΟ ΟΤΙ:
ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΜΑΙΜΟΥΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΤΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΛΑΜΟΓΙΑ!!!!!
ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ!!

Το Δ.Σ του αν Συλλόγου που εκδίδει το περιοδικό ΙΣΟΤΙΜΙΑ
ιουλιος αυγουστος 2011

Το Viagra και η κακή δημοσιογραφία

Το Viagra και η κακή δημοσιογραφία

Εσωτερική ματιά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης

Εσωτερική ματιά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης

Α.Σ. ΠΕΡΑ ΠΙΝΓΚ ΠΟΝΓΚ 2009-2010 ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΓΚΙΚΑΣ

Ο "Αθλητικός Σύλλογος ΠΕΡΑ" με έχει φιλοξενήσει στις ακαδημίες του τον τελευταίο ενάμισι χρόνο και έτσι μου δίνεται η ευκαιρία να εφαρμόζω σε αγωνιστικούς ρυθμούς αυτά που πρακτικά εφαρμόζονται στην ατομική προπόνηση με τον προσωπικό προπονητή μου. Είναι κάτι που μου έλειπε όλα αυτά τα χρόνια και είναι κάτι που είναι απαραίτητο σε κάθε αθλητή.

Εδώ δυστυχώς θέλω να καταγγείλω την Ελληνική Παρα αθλητική Ομοσπονδία γιατί είναι παντελώς απούσα από τέτοιες ευκαιρίες , αλλά και να ευχαριστήσω δημόσια τον "ΠΕΡΑ" για την ζεστή φιλοξενία που μου προσφέρουν.

http://www.as-pera.gr

Νίκος Βουλγαρόπουλος

ΘΕΜΑ!!! Οικιακοί βοηθοί κινητικά πλήρως εξαρτημένων ατόμων

Σαν συνέχεια της ανάρτησής μου στις 27 Νοεμβρίου ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ με αφορμή το ατυχές γεγονός που συνέβη στην Κατερίνα το καλοκαίρι, παραθέτω την συγκροτημένη και πλήρη σκέψεων και προβληματισμών απαντητική επιστολή της ίδιας της παθούσας προς τον κοινό μας φίλο Νίκο Βουλγαρόπουλο. διαχειριστή του πορταλ www.dısabled.gr.

Προχθές προώθησα το γεγονός και σε γνωστό δημοσιογράφο πρωινής ραδιοφωνικής ζώνης και ο οποίος είχε μαζί μου τηλεφωνική επικοινωνία όπου του εξέθεσα και τις δικές μου απόψεις. Δεν ξέρω τί θα γίνει τελικά και αν μπορεί να γίνει, ή ως που μπορεί να πάει το θέμα αυτό που καίει πολλούς εξαρτώμενους συμπολιτες μας, αλλά κάποια στιγμή αν θέλουμε να έχουμε κράτος πρόνοιας θα πρέπει να σταματήσουμε να την εννούμε και να σταματούμε ΜΟΝΟΝ στην παροχή επιδομάτων. Χρειάζονται υποδομές εξειδικευμένης υποστήριξης, από τους οικιακούς βοηθούς, μέχρις τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τις παροχές αναλώσιμων βοηθημάτων ΔΩΡΕΑΝ και χωρίς να σου βγάζουν την ψυχή στη γραφειοκρατία,κλπ. κλπ Κάποια στιγμή πρέπει να ξεκινήσουμε επι τέλους, αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένη χώρα!!
Τα εμποδιζόμενα άτομα είναι εκεί ΕΔΩ ανάμεσά μας (ίσως και πάνω του 10% του πληθυσμού=
, διψάνε να προσφέρουν ΑΠΡΟΣΚΟΠΤΑ στην κοινωνία,
ΔΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!

Δίνω όμως τον λόγο στην Κατερίνα μέσω της επιστολής της.

Θα ήθελα να σας επισημάνω ότι η αποστολέας είναι πολίτης με σοβαρή τετραπληγία πλήρως εξαρτώμενη. Παρόλα αυτά ζω μόνη μου και είμαι αναγκασμένη συχνά να αλλάζω βοηθούς φροντιστές. Το περασμένο καλοκαίρι είχα μια τραυματική εμπειρία όταν η αλλοδαπή βοηθός μου, με εγκατέλειψε αβοήθητη αφού έκλεψε κάποια πράγματα μεγάλης αξίας που υπήρχαν στο σπίτι μου.
Ένα θέμα που απασχολεί ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού μας και πολύ εύκολα θα μπορούσε ο καθένας να βρεθεί στη θέση αυτή. Είναι οι πολίτες με σοβαρή κινητική αναπηρία. Ο κάθε άνθρωπος που κυκλοφορεί στην πόλη μπορεί από ένα παραπάτημα ή ένα τροχαίο ατύχημα να βρεθεί πλήρως εξαρτημένος. Μετά τί γίνεται; Πώς επανεντάσσεται σε όποιο επάγγελμα κάνει; Πώς συνεχίζει να ζει, όταν χρειάζεται βοήθεια στα πάντα; Και δεν μιλάμε μόνο για την ιατρική αποκατάσταση, αλλά για μια κανονική ζωή ενεργού πολίτη-καταναλωτή-ψηφοφόρου-συντρόφου-γονιού. Γίνεται βάρος στην οικογένειά του;

Στην Ελλάδα το ρολό βοηθού, φροντιστή συνήθως αναλαμβάνουν αλλοδαποί, με μεγάλες πολιτισμικές αποκλίσεις από τις δικές μας, όπου πολλές φόρες δεν έχουν συναντήσει ποτέ ανθρώπους με αναπηρία. Όμως πόσο εύκολα οι μετανάστες μπορούν να αποδεχτούν ως εργοδότες τους ανθρώπους αυτούς; Οι άνθρωποι με αναπηρία, έχοντας σοβαρά προβλήματα, πόσο εύκολο είναι να επιβληθούν ως εργοδότες;

Κάποτε στην Ελλάδα δε θα πρέπει να μιλήσουμε για βοηθούς φροντιστές επαγγελματίες και όχι πια μονό για ανθρώπους χωρίς καμία γνώση; Έχοντας πλήρη σωματική εξάρτηση πόσο μπορείς να κρατήσεις τα όρια του εργοδότη και να μην εξαρτηθείς πλήρως συναισθηματικά και πρακτικά από τον οποιοδήποτε βοηθό;

Είναι γνωστό ότι οι μετανάστες λόγο των οικονομικών και κοινωνικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν εξαιτίας της απομάκρυνσης από τη χώρα τους, στην πλειοψηφία τους αντιμετωπίζουν προβλήματα κατάθλιψης , άγχους, στρες. Όλα αυτά οδηγούν σε παραβατικές συμπεριφορές και γενικά σε προσωπικότητες που χρειάζονται ψυχολογική στήριξη. Έτσι, πρέπει να συνεργαστούν και να συμβιώσουν δυο ομάδες πληθυσμών ιδιαίτερα ευάλωτες. Φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι και πόσο στον αέρα βρίσκεται η ζωή, η επιβίωση, η αξιοπρέπεια του καθενός.

Όσο πιο γρήγορα συνειδητοποιήσουμε ότι ο οποιοσδήποτε από σας μπορεί να βρεθεί σε αυτήν τη θέση, θα μπορούσατε να διαθέσετε το χρόνο σας κάνοντας ρεπορτάζ και συνεντεύξεις σε επίπεδο πολιτικό και μια οργανωμένη πίεση ανεξαρτήτου πολίτικης τοποθέτησης. Είστε διαθέσιμοι να στηρίξετε μια τέτοια προσπάθεια; Mιας και μέχρι τώρα η προβολή μας από τα M.M.E δεν είναι ικανοποιητική ούτε σε ποιότητα ούτε σε χρόνο.

Μην ξεχνάτε ότι οι καταπιεσμένες μειονότητες κοινωνιολογικά έχουν δύναμη πίεσης. Όμως όλο το σύστημα προσπαθεί να τις αποδυναμώσει από τη δύναμη που έχουν σαν κοινωνική μειονότητα. Περιορίζουν στο ελάχιστο (ανάλογα με το βαθμό αναπηρίας) το ενδεχόμενο να συμμετέχουν σε κέντρα αποφάσεων. Βεβαία από το ’80 και μετά αναγνωριστήκαν ως πολιτική δύναμη. Λειτούργησαν ως σημείο αναφοράς στα προεκλογικά και μετεκλογικά κείμενα. Και αυτό γιατί κάποιοι είχαν ήδη οργανωθεί, για παράδειγμα οι τυφλοί, ανεξάρτητοι κινητικά και πιο αποδεκτοί, καθόσον δεν τους διακρίνει καμία δυσμορφία. Άρχισαν έτσι να λειτουργούν σαν πολιτικά υποκείμενα. Έχει να κάνει και το γεγονός ότι, με το να συμπερίλαβες στα κομματικά προγράμματα των κόσμο των αναπήρων, που στην πλειοψηφία ζουν ως εξαρτημένα άτομα, τριπλασιάζεις τις ψήφους σου αθροίζοντας αυτόματα και τα μελή των οικογενειών τους. Όποτε καταλήγουμε ότι συμφέρει η εξάρτηση γιατί φέρνει ψήφους, εκλογική πελατεία. Αν ήμουν ανεξάρτητος πολίτης, κάνεις απ’ την οικογένεια μου δε θα νοιαζόταν για τα προεκλογικά προγράμματα και τις κυβερνητικές πολιτικές.

Προτάσεις που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν άμεσα για ανεξάρτητη διαβίωση:

• Εκπαίδευση των βοηθών-φροντιστών για σωστή αντιμετώπιση και συμπεριφορά
• Εκπαίδευση στα διάφορα βοηθήματα που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι με αναπηρία
• Σεμινάρια ανά την Ελλάδα σε άνεργους πολίτες ώστε μετά την αποφοίτηση να μπορούν να εργαστούν ως βοηθοί με βάρδιες.

Κατερίνα Καστρινάκη
Νοέμβριος 2009

Η Κατερίνα Καστρινάκη είναι απόφοιτη Πολιτικών Επιστημών και Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και τελειόφοιτη στη Νομική Σχολή Αθηνών. Αυτήν τη στιγμή εργάζεται στη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και είναι ιδρυτικό μέλος σε πολλούς φορείς όπως: Σύλλογος Παραπληγικών Ελλάδος, Very Special Art Hellas, Mobility International Hellas, Σύλλογος Αναπήρων Φοιτητών Ελλάδος.
Τηλ επικοινωνίας: 210 8314575, 697 6031 595, email: kastr.k@gmail.com

Οι καλοί μου φίλοι (Μέρος πρώτο)-Κατερίνα Καστρινάκη

Αφορμή για αυτό που θα γράψω πάρακάτω ήταν ένα άρθρο του άλλου συναγωνιστή και φίλου Νίκου Βουλγαρόπουλου στο περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, για την άλλη παλιά φίλη την ΚΑΤΕΡΙΝΑ την ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ.
Την Κατερίνα την πρωτογνώρισα αρχές της δεκαετίας του 80 τότε που οι ΑΜΕΑ φοιτητές μετρημένοι στα δάχτυλα και με μηδενικές υποδομές στα Πενεπιστήμια αλλά και θετικές νοοτροπίες βρεθήκαμε χωρίς να το ξέρουμε πρωτοπόροι στο εμβρυακό Φοιτητικό Κίνημα των Αναπήρων.
Η Κατερίνα αλλά και άλλοι, τους θυμάμαι πάντα και επικοινωνώ μαζί τους. Μας συνδέουν τόσα πολλά!!Ολοι τους παραμένουν αυθεντικοί όπως τότε και καθαροί!! Ο Γιώργος ο Μοίρας, ο Γιώργος ο Χρηστάκης, η Φιλαρέτη Παπαδοπούλου, ο Θανάσης Βίγλας (Πρόεδρος για χρόνια του Παν.Συλλόγου Παραπληγικών), η Φωτιάδου Ιλια (που δυστυχώς την έχω χάσει και νοσταλγήσει), άλλοι και ... η Κατερίνα.
Θυμάμαι τους γονείς της που μεγάλωσαν αυτό το κορίτσι με την βαριά τετραπληγική σπαστικότητα, σχεδόν απόλυτα εξαρτώμενη, τον αγώνα τους με τις ασκήσεις ορθοφωνίας και της ορθοστάτισης, ενώ παράλληλα από κοντά στο Πανεπιστήμιο να την περιμένουν να τελειώσει τα μαθήματά της για να την μεταφέρουν πίσω. Σπατάλημα αγόγγυστα περιουσία ΑΝΤΟΧΩΝ ΖΩΗΣ αλλά και ΑΤΕΛΕΙΩΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ. Αλλά και η Κατερίνα πουλί που πετούσε συνέχεια και τους παράσερνε μαζί της τους γονείς της και όλους εμάς γύρω της!! Προσωπικά της έβλεπα και έπαιρνα δύναμη απτη δύναμή της. Φωτεινός άνθρωπος η Κατερίνα.
Με το καλό τελειώσαμε τις σπουδές και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του αλλά βαστώντας τις αναμνήσεις από την ωραία εκέινη δύσκολη και ρομαντική εποχή, αλλά και τις αραιές είναι αλήθεια επαφές με τα παιδιά.
Θα ήθελα να συνεχίσω και να γράψω τί έχει πετύχει σήμερα η Κατερίνα στη ζωή της και τί συνεχίζει να κάνει. Θα αφήσω όμως καλύτερα να περιγράψει ο Νίκος ο Βουλγαρόπουλος στο άρθρο του στο ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και για το γεγονός.
(Η νομοτέλεια της ζωής μας υπαγόρευσε ότι κάποια στιγνή οι γεναίοι και άξιοι γονέις της έφυγαν από τούτη τη ζωή, και η Κατερίνα σαν εξαρτώμενο άτομο απέκτησε την βοηθό της για την εξυπηρέτηση και τις μετακινήσεις της)

Ας δουμε όμως τι γράφει ο Νίκος και τις σκέψεις του στο τέλος οι οποίες μπορεί να ηχήσουν κάπως πικρές και παράξενες.

Ανεξάρτητη διαβίωση αλά ελληνικά

Τον Ιούνιο που μας πέρασε, μιά πολύ καλή μου φίλη, η Κατερίνα Καστρινάκη, πέρασε μιά πολύ μεγάλη περιπέτεια, για περίπου 30 ώρες.
Η προσψπική της βοηθός την εγκατέλειψε, αφού πρώτα απαλλοτρίωσε, ότι πολυτιμότερο υπήρχε μέσα στο σπίτι. Η Κατερίνα βρέθηκε παγιδευμένη χωρίς να μπορέσει να καλέσει βοήθεια αφού ζει κάτω από συνθήκες μιάς σοβαρότατης τετραπληγίας.
Εγινε αντιληπτή ύστερα από 30 ώρες από μιά στενή της φίλη, με την οποία είχαν ραντεβού για να πάνε σε κάποια εκδήλωση, και επειδή συνήθως η Κατερίνα είναι τυπική στις υποχρεώσεις της, η φίλη της θορυβήθηκε και πήγε από το σπίτι της όπου την άκουσε να καλεί σε βοήθεια. Με τη συνδρομή κλειδαρά ανοίχτηκε η πόρτα και σώθηκε η Κατερίνα.

Ποιά είναι η Κατερίνα Καστρινάκη?
Από το 1980 είναι γνωστότατη στην Ελλάδα για τις δραστηριότητές της. Συμμετέιχε από τότε σε όλες τις επιτροπές των υπουργείων, υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος όλων των σοβαρών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και συνδικαλιστιών σωματείων, υπήρξε στέλεχος σε υπουργεία και σε γενικές γραμματείες, και σήμερα εργάζεται στη Γενική Γραμματεία Νέας Γενειάς.
Εάν η Κατερίνα Καστρινάκη δεν ήταν αυτή που είναι, δε θα την είχα αναζητήσει κανένας (τουλάχιστον εγκάιρως) και η κατάληξη θα ήταν γνωστή.
Οταν ένας άνθρωπος σαν την Κατερίνα εκτίθεται σε αυτόν τον κίνδυνο και βρίσκεται αβοήθητος-μολονότι πληρώνει μισθούς για να αγοράσει προσωπική βοήθεια από επαγγελματίες προσωπικούς βοηθούς-και εκτός αυτού έχει ένα τεράστιο κύκλο γνωριμιών και ακόμη μεγαλύτερο δίκτυο συνεργασιών, τότε οι υπόλοιποι οι λιγότερο γνωστοί και οι καθόλου γνωστοί άνθρωποι με σοβαρές τετραπληγίες τι μπορούν να περιμένουν όταν εγκαταλειφθούν από τον (επαγγελματία) προσψπικό τους βοηθο΄?
Τί μπορούν να πάθουν? Στην καλύτερη περίπτωση να μπουν στην περιπέτεια που μπήκε η Κατερίνα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τους επιφυλάσσεται ο αργός και επώδυνος θάνατος.
Ξέρετε τί είναι να περιμένεις χωρίς νερό, εγκαταλελειμμένος και τρομοκρατημένος, πότε θα γίνει η απουσία σου αντιληπτή από κάποιο φίλο ή συνεργάτη ή συγγενή? Είναι χειρότερο από θάνατος.

Υπάρχει διέξοδος? Εντίμως, όχι. Δεν υπάρχει διέξοδος. Θα μπορούσε να βρεθεί διέξοδος? Γιά όσο καιρό οι ίδιοι οι άμεσα θιγόμενοι δημιουργούν εμπόδια στη μεταξύ τους επικοινωνία, δυστυχώς δεν θα μπορέσει να υπάρξει διέξοδος.
Είναι δυνατόν οι ίδιοι οι άνθρωποι με τατραπληγίες να μην αναζητούν μιά λύση για την επιβίωσή τους?

Και εδώ η Ελλάδα μας απογοητεύει. Ναι, είναι δυνατόν.Γιατί? Φια τον απλό λόγο ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του-ανεπικοινώνητου- και όλοι εμείς οι Ελληνες και οι Ελληνίδες, είμαστε προιόντα αυτής της κατάστασης. Χρειάζονται αποδείξεις? Εάν χρειάζονται αποδείξεις ,τότε δεν έχει παρά να δοκιμάσουν οι υποψήφιοιγια τη διοργάνωση του διαλόγου να μαζέψουν περισσότερους από δέκα ανθρώπους με τετραπληγίες. Και ενδεχομένως να βοηθήσει το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και η AUTONOMIA EXPO να συγκεντρωθούνκαποιοι πολλοί ή λίγοι πάρα πάνω. Ομως για να κρατηθούν αυτοί οι άνθρωποι θα π΄ρπει αν μη τι άλλο οι οργανωτες να μην απωθήσουν. Κάτι τέτοιο όμως φάινεται ότι ελάχιστες φορές γίνεται. Είμαστε κακότροποι ως πολιτισμός ... και το ξέρουμε....

Νίκος

Υ.γ
έχω αναφέρει ξανά για όσους αγαπούν τις επικοινωνίες και ενημέρωση μέσω φόρουμ,ότι το φορουμ του www.disabled.gr δημιούργημα του αεικίνητου Νίκου αξίζει επίσκεψης και συμμετοχής.
Παρόλο που αρχικά λειτούργησε ενωτικά για τα μέλη αναπήρους σήμερα είναι από τα πλέον ενεργά φορουμ με διάπλατα ανοικτή συμμετοχή από όλους!!

Οι άνθρωποι με τα άσπρα μπαστουνάκια

Ζουν ανάμεσά μας. Εύκολα τους διακρίνεις από το άσπρο μπαστουνάκι τους.
Σήμερα λέει είναι η μέρα τους, Η μέρα των τυφλών και των ατόμων με μειωμένη όραση γενικότερα. Οπως έχω ξαναγράψει δεν θα έπρεπε να υπάρχουν μέρες μία φορά το χρόνο αλλά μέρες που να μας θυμίζουν τί πρέπει να κάνουμε ,και τί δεν πρέπει να ξεχνάμε τον υπόλοιπο χρόνο, ειδικά σε μία χώρα σαν την δική μας με μηδενικές υποδομές.
Και αν τα άτομα με κινητικές δυσκολίες έχουν το πρόβλημα των ραμπών και των αδιάβατων πεζοδρομίων να αντιμετωπίσουν ,τότε τί έχουν να πούν οι συνάνθρωποί μας με την μειωμένη όραση που σκοντάφτουν εδώ και εκεί σε πλείστα εμπόδια....

Η μέρες τους για όλους αυτούς πρέπει να είναι και οι 365 του χρόνου.
Δεν χρειάζεται οίκτος. μόνο ζέση και κατανόηση.

Προσφέρετε με προθυμία και χαμόγελο προς όλα τα εμποδιζόμενα άτομα την βοήθειά σας απλά ρωτώντας τα ακριβώς τί πρέπει να κάμετε, χωρίς περιτές κουβέντες και ερωτήσειςς που θα τα φέρουν σε δύσκολη θέση.

ΕΡΕΥΝΑ ΣΟΚ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΜΑΣ

Τα στοιχεία που προέκυψαν από έρευνα της METRON ANALYSIS και έγινε στο πλαίσιο του Επιχειρησιακού Προγράμματος «ΑΝΤΙΣΤΙΓΜΑ ΑΘΗΝΑ» είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον αλλά δεν με εξέπληξαν.

Ναι είμαι δημόσιος κίνδυνος το παραδέχομαι!!
Ανήκω στην κατηγορία των σωματικά αναπήρων και θα πρέπει να με φοβάστε.
Μην μου νοικιάσετε ποτέ το σπίτι σας .
Μην επιτρέψετε στην κόρη σας να βγει μαζί μου.
Δημιουργήστε όσο μπορείτε περισσότερα εμπόδια βάζοντας ατελείωτες σκάλες για να μην μολύνω με την παρουσία μου τους χώρους που συναθροίζεστε .
Διατηρήστε τα “κανονικά” σχολεία και για εμάς τους άλλους τα “ειδικά”.
Μην συγκριθούμε με τους “κανονικούς” μαθητές, μην ανακατέψουμε τους “φυσιολογικούς” με τους “ανώμαλους” διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να είμαι καλύτερος και μετά θα πρέπει στην παρέλαση να κρατήσω την σημαία και αυτό συνιστά προσβολή για το εθνικό σύμβολο.
Αν κατά τύχη περάσω στο πανεπιστήμιο φροντίστε να το κάνετε απροσπέλαστο για να μην το υποβαθμίσω με την παρουσία μου .
Αν εργαστώ στην επιχείρηση σας φροντίστε να με απολύσετε γρήγορα λόγο ανικανότητας .
Δημιουργήστε κοινωνική απόσταση από έμενα και τους ομοίους μου.
Αν αποτύχω στην δουλειά μου ,στις σχέσεις μου , στον γάμο μου, αν θυμώσω, φερθώ άδικα αποδώστε το στην αναπηρία μου, εστιάστε στο “έλλειμμα” μου όχι σε έμενα , αυτό φταίει για όλα.
Αυτή είναι η συνταγή για να δημιουργήσετε την τέλεια κοινωνία.
Απορρίψτε, καταδικάστε, οτιδήποτε διαφέρει από την νόρμα οτιδήποτε δεν εναρμονίζεται με την κυρίαρχη άποψη .
Ενθαρρύνετε τα “κανονικά” παιδιά σας να βηματίζουν ρυθμικά το ένα πίσω από το άλλο.
απόλυτα συγχρονισμένα!
απόλυτα όμοια!
Φροντίστε μόνο πάση θυσία να παραμείνετε όμοιοι διότι στην αντίθετη περίπτωση θα αποτελείτε και εσείς δημόσιο κίνδυνο.

Αντώνης Ρέλλας
Σκηνοθέτης – πολίτης με αναπηρία

Ο Αντώνης είναι διακεκριμένος σκηνοθέτης που βιώνει και ο ίδιος μιά αναπηρία .Ενα από τα έργα του που έχουν βραβευτεί και στο εξωτερικό είναι το ΣΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ που σαν ντοκυμαντερ παρακολουθεί από κοντά και με κάμερα στο χέρι την υπερκολύμβηση παραολυμπιονικών με αφετηρία την Αθήνα και με προορισμό τη Μήλο καθαρά για ακτιβιστικόυς λόγους, αλλά και την συνολική τους προσπάθεια μέσα από την προπονητική τους ζωή μέχρι την πραγμάτωση και την κορύφωση της συμμετοχή της ολυμπιάδας στον τόπο τους.
Τα απότελέσματα της ΜΕΤΡΟΝ τα διάβασα και εγώ και με εξέπληξαν και μένα. Ειδικά μετά τους Παρα ολυμπιακόυς εδώ πίστευα ότι κάτι είχε αλλάξει προς το καλύτερο όσον αφορά το σκέπτεσθαι και το πώς βλέπουν την αναπηρία οι συμπολίτες μας.
τί μπορεί να άλλαξε πέντε χρόνια μεσά?
Είναι απλό !! Μεγάλωσε ο φόβος προς τον συνάνθρωπό μας και η ανασφάλειά μας μέσα μας.
Να σκεφτούμε όμως οι άνθρωποι που βιώνουν μία αναπηρία πώς θα έπρεπε να αισθάνονται? Κι όμως πληροφορώ τους φίλους από εδώ, ότι είναι περισσότερο υγιώς σκεπτόμενοι από πολλούς γύρω μας αρτιμελείς.
(χωρίς να αποκλείονται οι εξαιρέσεις φυσικά).

Το κείμενο του Αντώνη λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καυστικό σχόλιο για τα αποτελέσματα της Ερευνας, με δικό του προσωπικό τ΄ροπο, και με πολύ πικρία...

τα σχόλια δικά σας και όλων μας...

Δεν υπάρχουν όρια!!!

Μιά "κλήση" από τη Θεσσαλονίκη. (όχι τηλεφωνική)

Τον Οκτώβριο του 2005 βρέθηκα το τριήμερο της 28ης μαζί και με ένα φιλικό ζευγάρι στη Θεσσαλονίκη. Μείναμε σε ένα ωραίο ξενοδοχείο ακριβώς στην είσοδο στα Λαδάδικα και ακριβώς μέσα από τον κεντρικό δρόμο είσοδο της πόλης προς την παραλιακή. Ιδανικό μέρος γιατί μπορούσαμε με μιά ανάσα περπατώντας να μπούμε στο κέντρο της πόλης από την παραλία αλλά και μέσα από τους πεζόδρομους των λαδάδικων.
Το αυτοκίνητό μου το άφηνα σχεδόν μπροστά από την είσοδο του ξενοδοχείου πάνω στην αρχή του πλακόστρωτου δρόμου που οδηγεί πιό βαθιά στα λαδάδικα.(φυσικά πάντα με το ειδικό σήμα στο παρπριζ και στα πλαγια μπροστινά παράθυρα ώστε να φάινεται η αναπηρική ταυτότητά του) Πραγματικά περάσαμε πολύ όμορφα τότε,και δεδομένου ότι είχα χρόνια να επισκεφτώ τη Θεσσαλονίκη. Πραγματικά γοητέυτικα !!

Πέρασαν τα χρόνια στο μεταξύ άλλαξα και το αυτοκίνητό μου και πέρσι τον Οκτώβρη ή Νοέμβρη (δεν θυμάμαι ακριβώς) πήρα από τον Δήμο της Θεσσαλονίκης μιά ειδοποίηση για ένα πρόστιμο που μου είχε επιβληθεί για παράνομη στάθμευση. Το ποσό της κλήσης ήταν 64 ευ.
Εδώ στην Αθήνα μέχρι τώρα τέτοιου είδους κλήσεις ειδικά Δήμοτικής Αστυνομίας πάντα τις παραγράφω μετά από προσκόμιση της κλήσης στο Δήμο και με την προσκόμιση των απαραίτητων εγγράφων που αποδεικνύουν ότι ο οδηγός του αυτοκινήτου είναι ο Αμεα κλπ κλπ, Μετά από την σχετική αίτηση και αφού περάσει ένα εύλογο διάστημα δέχεσαι νέα ειδοποίηση ότι η κλήση σου παραγράφηκε.
Παρόλο το μακρινό της απόστασης το ίδιο είχα σκοπό να κάνω και σ'αυτή τη περίπτωση. Πήρα λοιπόν τηλ τον Δήμο και τους ανάφερα το γεγονός. Ευτυχώς που είχα κρατήσει και αντίγραφο της άδειας του παλιού μου αυτοκινήτου για να τους τη στείλω με φαξ ώστε να αποδειχθεί ότι ήταν αναπηρικό. Δεν ασχολήθηκα με τον τόπο της παράβασης γιατί από την ώρα που κόπηκε η κλήση φαίνεται ότι πρέπει να ήταν μπροστά από το ξενοδοχείο που μέναμε.
Μετά από αρκετές πάσες σε τηλέφωνα μέχρι να βρώ τον/την τελευταίο/α αρμόδιο/α, μιά κυρία μου είπε ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα γιατί από το καλόκαίρι και μετά (του 2008) βγήκε μιά απόφαση εισαγγελέα που απαγορεύει τέτοιου είδους επιοίκιες (για ΑμεΑ κλπ) για παράνομες σταθμεύσεις. Λες και αδιαφορορήσαμε για τις ειδικές θέσεις που υπάρχουν παντού στον Δήμο της Θεσσαλονίκης (αλλά και παντού στη χώρα) και σταθμεύσαμε όπου βρήκαμε!!
Μού έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι!! Δεν πίστευα αυτό που άκουγα και ένοιωσα μιά αηδία!! Προσπάθησα να κρατήσω τη ψυχραιμία μου και πολύ φυσιολογικά ρώτησα και ζήτησα να πάρω με φαξ την απόφαση αυτή, που λογικά πρέπει να είχαν στον Δήμο. Οπως και το όνομα του Εισαγγελέα. Μού είπε ότι τέτοιου είδους αποφάσεις δεν τις έχουν οι Δήμοι αλλά η Τροχαία (Αστυνομία) της Θεσσαλονίκης από τους οποίους παιρνουν τις σχετικές ειδοποιήσεις, και πως αν ήθελα θα έπρεπε να αποτανθώ προς αυτούς.
Φυσικά δεν πρόχώρησα παρά πέρα, έριξα από μέσα μου τα γ...σταυρίδια της ψυχής μου και τα μπ...λικια που τους αξίζουν. Από τέτοια απόσταση και μετά από τέτοια "αποστομωτική" απάντηση απλά θα γινόμουνα ένα μπαλάκι του πινγκ πονγκ και θα χάλαγα την ψυχική μου ισορροπία.
Κράτησα τις ευχάριστες αναμνήσεις από την παραμονή μου τότε στη Θεσσαλονίκη και πλήρωσα σαν καλός πολίτης το πρόστιμο εδώ στην Αθήνα.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΧΟΡΗΓΟΣ γιατί αν περιμένουμε από την Αθλητική Ομοσπονδία......

Θέλω δημόσια να ευχαριστήσω το site των ανακοινώσεων και αγγελιών bigmarket για την αφιλοκερδή ανάρτηση του παραπάνω banner, ανταποκρινόμενο στην προσπάθεια που γίνεται, εξεύρεσης οικονομικού χορηγού

Ειδικές θέσεις στάθμευσης. Δεν μας φθάνουν

Σε γνωστό πολυκατάστημα κοντά στο Ελ. Βενιζέλος, υπάρχει τεράστιος χώρος για στάθμευση και άλλος τόσες δεκάδες θέσεις κοντά στην είσοδο του καταστήματος για ειδικές ομάδες πολιτών (ΑμεΑ και οικογένειες με παιδιά κλπ)
Παρόλα αυτά σχεδόν ποτέ δεν βρίσκω θέση σαν ΑμεΑ να παρκάρω. Στις ειδικές θέσεις έχω δει κάθε είδους υπερμεγέθη αυτοκίνητα. Μην περπατήσουν λίγο πάρα πάνω και αδυνατίσει ο πλαδαρός κώλος τους με το συγνώμη δλδ. Ει δυνατόν να τα βάζαν και μέσα στο υπερκατάστημα.
Τυχαίνει να πηγαίνω προς το αυτοκίνητο που ευτυχώς έχω βρει και μία ειδική θέση, και την στιγμή εκείνη ένα Καγιέν πάει να παρκάρει ακριβώς δίπλα μου στην άλλη ειδική. Μολις με βλέπει του πέφτουν τα μούτρα και κάνει πίσω και παρκάρει αλλού. ευτυχώς γιατί γλύτωσε από το ξεμπροστιασμα που τον περίμενε....

Μιά άλλη φορά. Κάνω να παρκάρω και μπροστά μου μου κλέβει την θέση μιά κυρία με ένα τζιπ με την κορούλα της μέσα. Σταματώ λοξά μπροστά τους και τους λέω" το ξέρετε ότι αυτή η θέση είναι ειδική?" Με κοιτούν και οι δύο σαν χάνοι με το στόμα ανοικτό. Αμέσως βάζω όπισθεν και καλά τσαντισμένος κάνω έναν κύκλο και παρκάρω μουρη με μουρη τα δύο αυτοκίνητα μπροστά τους αλλά σε θέση κανονική (τόσο μακρυά ήταν η κανονική ). Η γυναίκα μου κατεβάζει το καρότσι. Η κορούλα έχει κατέβει, και μόλις βλέπει σκύβει και κάτι λέει στη μαμά. Μπουρου μπουρου κάτι λένε, και.... η κυρία κατεβαίνει κλειδώνει και μπαίνουν στο κατάστημα...
Σου λέει αφού την έκανα την μαλακία, ας την τελειώσω....

να ευχαριστήσω την φίλη ΣΟΦΙΑ που ένα σχόλιό της έγινε αφορμή να γράψω το πιό πάνω

Τα δύσκολα ενός τετραπληγικού

Οι διακοπές ρεύματος των πρόσφατων κινητοποιήσεων, με έβαλαν σε σκέψεις που θέλω να μοιραστώ.
Ολοι μας την ώρα που μας έκοβαν αυτό το αγαθό της ηλεκτρικής ενέργειας κάτι "παθαίναμε"
Γιά δέκατα του δευτερολέπτου ήταν σαν να μας έκοβαν το οξυγόνο. Μας γύριζαν αυτομάτως 50-60 χρόνια πίσω τότε που στα χωριά των προγόνων μας άναβαν κεριά και λυχνάρια μετά το ηλιοβασίλεμα. Τότε που πολλοί σημερινοί επιστήμονες διάβαζαν κάτω από το φως εκείνο του λυχναριού.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η διακοπή άλλους τους βρήκε την ώρα που σερφάριζαν στο ιντερνετ, άλλους την ώρα που κατάπιναν μία βραδυνή σούπα στη τηλεόραση. Οχι και τίποτα σοβαρό δηλαδη αν εξαιρέσουμε κάποια σοβαρότερα περιστατικά φαναριών στους δρόμους που έσβηναν, δημιουργώντας το απόλυτο χάος, ή ανθρώπους που εγκλωβίζονταν στο ασανσέρ.

Κάποιους άλλους όμως!!

(Θέλω να ευχαριστήσω τον γνωστό και καλό μου φίλο Χρήστο του http://chrisxx.com/ για την συγκυρία να δημοσιέυσει στο φόρουμ του portal του, αυτό που θα διαβάσετε και που μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω αυτό το ποστ.)

Τα δύσκολα ενός τετραπληγικού Υπάρχουν αρκετές δυσκολίες όταν έχεις τετραπληγία, σε σχέση με κάποιον που έχει ημιπληγία ή παραπληγία.

Σκέψου, ότι αναγκαστικά ζεις χωρίς την βοήθεια των τεσσάρων άκρων σου και ότι πρέπει να ζητάς πάντα την βοήθεια κάποιου.
«Ακούγεται» τραγικό. Αν ήμουν κ εγώ αρτιμελής δεν θα μπορούσα να «συλλάβω» το μέγεθος των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αυτή την αναπηρία.
Θα μιλήσω όμως πιο συγκεκριμένα.
Σήμερα ξύπνησα πολύ νωρίς 4:35 το πρωί.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω μέσα στο σκοτάδι ήταν ν' ανοίξω την τηλεόραση (με την βοήθεια ενός ειδικού τηλεκοντρόλ) και να δω μια ταινία.
Δυστυχώς δεν είχα άλλες επιλογές, γιατί οι γονείς μου κοιμόντουσαν.
Θα μπορούσα αν δεν είχα παράλυτα τα χέρια μου να διαβάσω ένα βιβλίο, να βάλω τον υπολογιστή, να τελειώσω κάποιες δουλειές, έτσι ώστε να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο μετά.
Πράγματα τόσο απλά, καθημερινά, για έναν αρτιμελή ή έστω για ένα άτομο με λιγότερη αναπηρία από εμένα, για άτομα που μπορούν ν' αυτοεξυπηρετηθούν.
Τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβανόμαστε ότι κάποια «εύκολα» πράγματα που κάνουμε μηχανικά, χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να τα κάνουν κάποιοι συνάνθρωποι μας, αυτή η έλλειψη επιλογών μπορεί κάποιες φορές να σου «ρουτινιάσει» τη ζωή, έτσι κι εμένα, εκείνο το πρωινό.
Ενώ η τηλεόραση ήταν ανοικτή, εγώ σκεφτόμουν το παρελθόν και το μέλλον μου, δυστυχώς αυτό κάνω τις περισσότερες φορές.
Όποτε «ταξιδεύω» στο παρελθόν, σκέφτομαι περισσότερο τις στιγμές που με πόνεσαν βαθιά, αυτό όμως μου δημιουργεί απαισιοδοξία και για το μέλλων. Με κάνει να νοιώθω τρομερά ανασφαλής και να σκέφτομαι όλα αυτά που δεν μπορώ να κάνω.
Φοβάμαι πως δεν θα εργαστώ ποτέ, πως δεν θα γίνω ποτέ καλά, πως πάντα θα χρειάζομαι την βοήθεια των δικών μου.
Μέχρι πότε θα γίνετε αυτό;;;
Οι γονείς μου είναι ηλικιωμένοι και σε λίγο ίσως να μην μπορούν να με βοηθήσουν. Τι θα κάνω τότε;
Με το μυαλό μου δημιουργώ διάφορες ιστορίες και σενάρια, δυστυχώς με άσχημο τέλος. Σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια με συνέπεια να δημιουργώ στον εαυτό μου εμμονές και έντονο εκνευρισμό.
Με όλα αυτά το μόνο που καταφέρνω είναι να δηλητηριάζω την ίδια μου την ψυχή, να σχηματίζω μια αρνητική εικόνα για το σώμα μου, που συχνά αυτό βγαίνει και προς τα «έξω». Με φωνές, θυμό, έλλειψη αυτοκυριαρχίας κ εμπιστοσύνης ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό.
Σίγουρα όσοι με διαβάζετε και βιώνετε μια παρόμοια αναπηρία θα έχετε περάσει παρόμοιες καταστάσεις.
Παρηγοριά μου... Οι φίλοι μου (που μ' αγαπούν πολύ) και η ασχολία μου με το ίντερνετ. Είναι κ αυτό μια μορφή εκτόνωσης, ενώ οι φίλοι, το στήριγμα μου.
Ο υπολογιστής με κάνει και νιώθω λίγο ανεξάρτητος, γιατί είναι το μέσο που επικοινωνώ και εργάζομαι, χωρίς την βοήθεια κάποιου.
Δυστυχώς πια, αυτό από μόνο του δεν μου φτάνει, ενώ τους φίλους δεν μπορείς να τους έχεις συνέχεια κοντά σου.
Εσείς ποιους «τρόπους» εκτόνωσης έχετε βρει για να «περνάτε» αυτού του είδους τις κρίσεις;;;
Μοιραστείτε τις μαζί μου και ίσος να επωφεληθούμε όλοι.

chrisxx Χονδροματίδης Χρήστος

Συζήτηση