Δευτέρα, Δεκεμβρίου 31, 2012

Henri Matisse: Ο ζωγράφος των χρωμάτων



O Henri-Émile-Benoît Matisse γεννήθηκε στη Γαλλία στις 31 Δεκεμβρίου του 1869. Σπούδασε νομικά στο Παρίσι αλλά την ίδια εποχή που πήρε το πτυχίο του ξεκίνησε την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική, όταν η μητέρα του τού έκανε δώρο είδη ζωγραφικής σε μια εποχή που έπρεπε να μείνει περιορισμένος στο σπίτι λόγω ασθενείας. Τότε ανακάλυψε «ένα είδος παραδείσου» όπως είπε ο ίδιος, και αποφάσισε ότι αυτό που επιθυμούσε να κάνει ήταν να γίνει ζωγράφος, κάτι που προκάλεσε την απογοήτευση του πατέρα του.

Το 1891 επέστρεψε στο Παρίσι, για να σπουδάσει ζωγραφική στην Académie Julian, ως μαθητής των William-Adolphe Bouguereau και Gustave Moreau. Αρχικά ζωγράφιζε κυρίως νεκρές φύσεις με το τυπικό φλαμανδικό στυλ. Ο Jean-Baptiste Chardin ήταν από τους αγαπημένους του ζωγράφους, τέσσερα έργα του οποίου αντέγραψε ως μαθητής (σήμερα αυτά τα έργα βρίσκονται στο μουσείο του Λούβρου).



Το 1896 εξέθεσε, για πρώτη φορά, 5 έργα του στην Société Nationale des Beaux-Arts, όπου το γαλλικό κράτος αγόρασε δύο από τα έργα. Τα δυο επόμενα χρόνια επισκέφτηκε επανειλημμένα τον Αυστραλό ιμπερισονιστή ζωγράφο John Peter Russell, ο οποίος του γνώρισε τον ιμπρεσιονισμό και το έργο του προσωπικού του φίλου αλλά ακόμα άγνωστου Ολλανδού Vincent van Gogh.
Ως συνέπεια, το προσωπικό στιλ του Matisse άλλαξε δραματικά, και ο ίδιος αργότερα θα πει: «Ο Russell ήταν ο δάσκαλός μου και ο Russell μου εξήγησε την θεωρία των χρωμάτων».
Ο Matisse επηρεάστηκε επίσης από τους Nicolas Poussin, Antoine Watteau, Edouard Manet, Cézanne, Gauguin, Signac, καθώς επίσης και από τον Auguste Rodin, και την Ιαπωνική τέχνη. Μελέτησε με πάθος τα έργα των ζωγράφων και μάλιστα χρεώθηκε για να αγοράσει έργα των αγαπημένων του ζωγράφων.
Μεταξύ των έργων που είχε σπίτι του ήταν μια γύψινη προτομή του Rodin, ένας πίνακας του Gauguin, ένα σχέδιο του van Gogh, αλλά και το υπέροχο έργο του Cézanne, με τις Τρεις Λουόμενες. Στο έργο του Cezanne, o Matisse βρήκε την κύρια πηγή έμπνευσής του.
Το 1898 επισκέφτηκε το Λονδίνο για να μελετήσει τα έργα του J. M. W. Turner. Η πρώτη του προσωπική έκθεση έγινε στην γκαλερί Vollard's το 1904 (χρονιά με την οποία γνωρίστηκε με τον κατά 12 χρόνια νεότερό του Pablo Picasso), χωρίς να σημειώσει σημαντική επιτυχία.
Ακολούθησαν ομαδικές εκθέσεις, σκληρές κριτικές αλλά και έπαινοι. Το ζεύγος των Gertrude και Leo Stein αγόρασε το έργο του «Γυναίκα με καπέλο», κάτι που είχε σημαντική ψυχολογική επίδραση στον καλλιτέχνη που βασανιζόταν από την κακή υποδοχή των έργων του.

Ο Matisse είχε μακρά σχέση με τον Ρώσο συλλέκτη Sergei Shchukin, για τον οποίο δημιούργησε ένα από τα διασημότερα έργα του, το «La Danse». Το 1941, ύστερα από μια χειρουργική επέμβαση, ο ζωγράφος άρχισε να χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο, κάτι που χρειάστηκε μέχρι το θάνατό του.
Συνέχισε ωστόσο να ζωγραφίζει, παράγοντας έργα που ήταν πρωτοπόρα και ριζοσπαστικά όπως την σειρά «Μπλε Γυμνά» και το βιβλίο με πολύχρωμα κολάζ «Jazz» (1947). Ο ίδιος απόλυτα εκτός της πολιτικής, συγκλονίστηκε από το φυλακισμό και το βασανισμό της αντιστασιακής κόρης του Marguerite στον στρατόπεδο συγκέντρωσης Ravensbrück.
Το 1951 ολοκλήρωσε τον σχεδιασμό του εσωτερικού, των παραθύρων και της διακόσμησης του παρεκκλησίου, κάτι που έκανε λόγω της στενής φιλίας του με την δομινικανή καλόγρια Jacques-Marie ενώ το 1952 ίδρυσε ένα μουσείο για το έργο του στην γενέθλια πόλη του.
Ο Matisse έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών, το 1954, ύστερα από καρδιακή προσβολή. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο της Notre Dame de Cimiez, κοντά στη Νίκαια.
tvxs



Henri Matisse: Ο ζωγράφος τtων tvxsχρωμάτων

Σάββατο, Νοεμβρίου 24, 2012

Γεύση απο Τσεχωφ.....


 «Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των
παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα
και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις
δασκάλες... Λοιπόν, έχεις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια.
Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του
φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν
άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα
ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να
αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας
μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει
το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη
της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το
πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί
είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο!
Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο
και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που
δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να
'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα
πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη
της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την
κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...
Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας
μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!
Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε
στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα
δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό
μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε
φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις
σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου;
Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε…»

 Άντον Τσέχωφ: Διηγήματα

Ο Καβαφης και εμείς ....


Του Μιχάλη Τζανάκη
           Κάθε μας συζήτηση πλέον περιστρέφεται γύρω απ το ρήμα «έρχεται». Όλοι μας περιμένουμε να «έρθει» κάτι. Ίσως ο απειλητικός χειμώνας, ίσως η χριστιανική πίστη, ίσως το «dum spiro, spero», ίσως η εναγώνια απορία μας για το πού και πότε θα πιάσουμε επιτέλους «πάτο» επιτείνουν την αγωνία μας για τον «ερχομό». Έρχεται η δόση, έρχονται επενδύσεις, έρχεται ανάπτυξη, έρχεται φτώχεια, πείνα, καταστροφή, έρχεται το καλό ή το κακό αναλόγως με την οπτική του καθενός μας. Κι όμως μάλλον όλοι μας αγνοούμε τι ακριβώς «έρχεται». Μια κοινωνία που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «τελειωμένη», όσο δεν αφυπνίζεται και δεν αντιλαμβάνεται τον πραγματικό επερχόμενο «κίνδυνο».
            Ο Αλεξανδρινός κάτι έχει να πει και γι αυτό….
Κωνσταντίνος Καβάφης «Τελειωμένα»
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο•
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους — πού πια καιρός — μας συνεπαίρνει.

           Η ελληνική κοινωνία φαίνεται να χει περιέλθει σε μια αφασιακή κατάσταση πλήρους σύγχυσης, ανάλογη μ αυτήν που περιγράφει ο Κ. Καβάφης στο ποίημα του «τελειωμένα». Για να φτάσουμε σ αυτό το σημείο έγιναν επισταμένως οι προετοιμασίες ξεκινώντας απ την ενοχοποίηση, περνώντας στηντρομοκράτηση και φτάνοντας στη μοιρολατρική προσμονή.
           Θεατές ενός «θεάτρου του παραλόγου», αναμένουμε άραγε τι; Έναν αδιόρατο «κίνδυνο που φρικτά μας απειλεί;», τον οποίο κατά τα άλλα αδυνατούμε να προσδιορίσουμε.
           Άλλωστε «μέσα στο φόβο και στες υποψίες», με «ταραγμένο νου» διαρκώς, αλλά και «τρομαγμένα μάτια», απ τα απανωτά χτυπήματα, πορευόμαστε χωρίς μπούσουλα, χωρίς προορισμό σ ένα χάος.
           Κι όμως οι κίνδυνοι είναι πολλοί, δεν είναι ένας. Ο «εχθρός» δεν είναι οι «προδότες» πολιτικοί κι οι «ανθέλληνες» Ευρωπαίοι. «Εχθρός» μας πρωτίστως είναι το διαρκές κοινωνικό «βέρτιγκο», που ανέχεται τους παραπάνω να ομνύουν στην «ανάπτυξη», στη «δόση»,στην «ανταγωνιστικότητα» και κανείς να μην αντιδρά και να μη βλέπει τον πραγματικό κίνδυνο. Όχι δεν είναι η χρεοκοπία, το μέγιστο κακό, δεν είναι το οικονομικό κραχ, δεν είναι η ανεργία, η εφεδρεία, οι περικοπές, η διάλυση του νεοελληνικού σαθρού κράτους, που απ τη σύσταση του υπήρξε παρασιτικό, ξενόδουλο και διεφθαρμένο.
           Η «καταστροφή, που δεν τη φανταζόμεθαν» κι έτσι «εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας, κι ανέτοιμους μας συνεπαίρνει», είναι η απάλειψη απ την πολιτική ορολογία των λέξεων ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΗΘΙΚΗ, ΖΩΗ. Απωλέσαμε οτιδήποτε είχαμε «παντιέρα» μέχρι πρότινος. Δημοκρατία, Ελευθερία, Δικαιοσύνη και κυρίως την Αριστοτελική Λογική. Το χειρότερο βέβαια δεν είναι η απώλεια αυτών, αλλά η αποδοχή της απώλειας.
            Δεν αναφερόμαστε και δεν ανησυχούμε για τα τεκταινόμενα, γιατί χάνεται κάθε έννοια ανθρωπισμού και βάλλεται η υπέρτατη αξία που είναι η ζωή. Καθένας μας αφηγείται το προσωπικό του «δράμα» που σχετίζεται με το τι ακριβώς έχασε, και την αντιπαραβάλλει με μια άλλη αφήγηση κάποιου άλλου ανθρώπου, ώστε να παρηγορηθεί ή ν ανησυχήσει περισσότερο. Εθιστήκαμε να παρακολουθούμε τηλεοπτικώς θλιβερά ανθρωπάκια να διαξιφίζονται, για το ποια είναι η εναλλακτική λύση και ποια είναι η ασφαλέστερη πηγή χρηματοδότησης. Αυτός, ακριβώς, είναι ο μεγαλύτερος εγκλωβισμός μας, αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο ν αποδράσουμε απ τα «Τείχη» (άλλο σπουδαίο ποίημα του Καβάφη).

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 17, 2012

ΑΝΑΦΙΩΤΙΚΑ. Τα πρώτα " αυθαίρετα " των Αθηνών


Οι περιπέτειες της Πλάκας (πλάκου Αθήνα = Παλιά Αθήνα, στ’ αρβανίτικα) και των κατοίκων της στους νεώτερους χρόνους, αρχίζουν στα 1827, όταν ο Κιουταχής καταλαμβάνει την κατεστραμμένη απ’ τις σκληρές μάχες Αθήνα και, στις 24 του Μάη, την Ακρόπολη. Οι κάτοικοι καταφεύγουν (ακριβώς όπως και στα χρόνια των Περσικών πολέμων) στην Αίγινα, στον Πόρο και την Κούλουρη (Σαλαμίνα). Επιστρέφουν στον τόπο τους μετά τις 3 Φλεβάρη 1830, την ημέρα δηλ. που υπογράφηκε το Πρωτόκολλο του Λονδίνου για την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ο πληθυσμός της Αθήνας ήταν τότε 4.000 ψυχές περίπου.

Το πρώτο σχέδιο της νέας πόλης (που δυστυχώς ποτέ δεν εφαρμόστηκε) συντάχθηκε από τους Κλεάνθη – Schaubert στα 1833, όταν η Αθήνα ορίστηκε πρωτεύουσα του νέου κολοβού κράτους. Τοπικά μικροσυμφέροντα και η αδυναμία αποζημιώσεων δεν επιτρέπουν την εφαρμογή αυτού του σχεδίου που εκφράζει βέβαια τις προσδοκίες και τις ελπίδες της ανερχόμενης τάξης των αστών και των εμπόρων. Έτσι η τότε Κυβέρνηση επιβάλει την πρώτη αναστολή οικοδομικών εργασιών και αναθέτει στον fon Klentze την αναθεώρηση του αρχικού σχεδίου. Η μελέτη τελειώνει στα 1835, το νέο ρυμοτομικό εγκρίνεται και οι οικοδομικές εργασίες αρχίζουν με ένταση, κυρίως, στην περιοχή της Πλάκας, αλλά και προς τις νέες περιοχές των Ανακτόρων, Ερμού, Πανεπιστημιού και Σταδίου ως την Κλαυθμώνος. Ξένοι περισσότερο αλλά και έλληνες αρχιτέκτονες, εργολάβοι, τεχνίτες και εργάτες πάντοτε ντόπιοι κι απ’ όλα τα μέρη της Ελλάδας, συμβάλλουν στην ανοικοδόμηση της πρωτεύουσας.

Στην Πλάκα, απ’ τα πριν την απελευθέρωση χρόνια, ελάχιστα κτίσματα είχαν σωθεί και έτσι η περιοχή στα σύνολα της, καθώς μάλιστα ανοικοδομήθηκε σε μικρό χρονικό διάστημα, παρουσιάζει σήμερα μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ενότητα μορφολογικού χαρακτήρα. Αλλά μόνο στα κτίρια της. Όχι όμως και στην πολεοδομική της συγκρότηση, που αντίθετα, βασίζεται στην παλαιότερη, των χρόνων της Τουρκοκρατίας, ρυμοτομία και πολεοδομική γενικώτερα οργάνωση. Η Πλάκα λοιπόν δεν είναι καθόλου «αντιπροσωπευτική» και τυπικά «νεοκλασική» γειτονιά της Αθήνας. Και αυτό είναι φυσικό, αφού με την όλη αρχιτεκτονική της έκφραση μας δίνει την εικόνα μιας κοινωνίας που δεμένη ακόμα με το μεσαιωνικό της παρελθόν (παραγωγικά, οικονομικά, κοινωνικά) αρχίζει να φοράει το ένδυμα της μεταλλαγής και της μελλοντικής της συγκρότησης.

Ταυτόχρονα στις ΒΑ περιοχές της Πλάκας, στη ρίζα του βράχου της Ακρόπολης όπου η κλίση είναι μεγάλη και ο τόπος δύσβατος και ακατάλληλος γενικά για την ανάπτυξη μιας αστικής γειτονιάς, εγκαθίστανται πολλοί απ’ τους μαστόρους που εργάζονται για την οικοδόμηση των ανακτορων του Οθωνα (1847), αλλα και αλλων κτιριων της πρωτεύουσας, δημιουργώντας μια «αυθαιρετη» συνοικια. Επειδή στην πλειοψηφία τους προέρχονται από την Ανάφη (το άγονο νησί – γνωστό τόπο εξορίας), ο συνοικισμός παίρνει την ονομασία: «τα’ Αναφιώτικα». 
Το συγκεκριμένο σημείο στη Πλάκα ήταν άδειο γιατί ο θρύλος λέει πως το μαντείο των Δελφών είχε δώσει εντολή να μη κατοικηθεί το συγκεκριμένο σημείο. Πρόσφυγες από τον πελοποννησιακό πόλεμο είχαν εγκατασταθεί εκεί και αργότερα επί τουρκοκρατίας εργάτες από την Αιθιοπία βρήκαν καταφύγιο στις σπηλιές.
Ως πρώτοι οικιστές αναφέρονται ένας ξυλουργός (Γ. Δαμίγος) και ένας κτίστης (Μ. Σιγάλας) από την Ανάφη, ενώ το παράδειγμά τους ακολούθησαν αργότερα κι άλλοι συμπατριώτες τους, οικοδομώντας με τη σειρά τους τα σπίτια τους εκεί, λαθραία μεν αλλά με την ανοχή προφανώς των αρχών, κυρίως κατά την περίοδο της έξωσης του Όθωνα και της μεσοβασιλείας (1863). Παράλληλα, οι δύο ερειπωμένες παλιές εκκλησούλες της περιοχής, ο Άγιος Γεώργιος του Βράχου και ο Άγιος Συμεών, αναστηλώθηκαν, διασκευάστηκαν και απέκτησαν νεόκτιστα καμπαναριά (ο δεύτερος το 1847). 
Ο όλος χαρακτήρας του και με την πολεοδομική του συγκρότηση με τον αρχιτεκτονικό γενικά χαρακτήρα των κατοικιών θυμίζει έντονα την νησιώτικη προέλευση των οικιστών του. Δεν είναι περιοχή εργατική. Είναι ο τόπος εγκατοίκισης των εξειδικευμένων τεχνιτών (πελεκάνων – μαρμαράδων – χτιστών κ.α.) που εργάζονται σχεδόν πάντοτε οργανωμένοι σε ομάδες (κομπανίες).
Πρόκειται πραγματικά για μια μικρογραφία νησιού του Αιγαίου μέσα στην καρδιά της Αθήνας, όπου συναντάς ακόμα ασβεστωμένες αυλές, χρωματιστά παραθυρόφυλλα και βουκαμβίλιες.
Ο οικισμός κατάφερε να επιζήσει σχεδόν αναλλοίωτος μέσα στο χρόνο αν και η περιοχή διέπεται από ένα εξαιρετικά πολύπλοκο και ασαφές νομικό πλαίσιο.
Περπατώντας στον οικισμό διαπιστώνεις ότι αυτός συντίθεται από στοιχεία του παρελθόντος. Ιωνικά λείψανα, κεραμικά πλακίδια νεοκλασικών σπιτιών συμπληρώνουν ένα συνοθύλευμα εικόνων και αναμνήσεων.
Η οίκηση παρέμεινε σχεδόν αμιγής μέχρι το 1922, ενώ στη συνέχεια προστέθηκαν Μικρασιάτες πρόσφυγες και έκτοτε η σύνθεση του πληθυσμού άλλαξε σημαντικά. Περί το 1950, ένα τμήμα της συνοικίας κατεδαφίστηκε στο πλαίσιο αρχαιολογικών ανασκαφών, ενώ στα 1970 πραγματοποιήθηκαν εκτεταμένες απαλλοτριώσεις από το Υπουργείο Πολιτισμού. 
Σήμερα εναπομένουν περί τα 45 σπίτια, που έχουν κηρυχθεί διατηρητέα. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι οφιοειδείς οδοί της περιοχής που οριοθετείται μεταξύ της οδού Στράτωνος και του βράχου της Ακρόπολης, εξακολουθούν να παραμένουν ανώνυμοι και οι οικίσκοι αριθμούνται ως "Αναφιώτικα 1, 2" κ.τ.λ.

Ανάρτηση του Κωνσταντίνου Κατσαρου απο την ομάδα του Facebook 
http://www.facebook.com/groups/107446506033882/

Τρίτη, Αυγούστου 28, 2012

Η ελληνική παρα-επιτραπέζια αντισφαιριση παραμονές των Παρα Ολυμπιακών του Λονδίνου 2012 

Ο τέως παρα αθλητής του πινγκ πονγκ Γάλλος Gael Marziou, ο οποίος έχει την γυναίκα του πολυ αξιόλογη αθλήτρια στο χώρο της Ε.Α ( επιτραπέζια αντισφαιριση) ,και ο οποίος μετα  το τέλος της αθλητικής του καριέρας παρακολουθει σχεδόν όλα τα διεθνή τουρνουα σαν μέλος τής διεθνους παρα ομοσπονδίας για την Ε.Α (www.ipttc.org) , έκανε στο προφίλ του στο Facebook (http://www.facebook.com/gmarziou?ref=ts) παραμονές των Ο.Α του Λονδίνου 2012 μια στατιστικη ανακοινωση που αφορούσε την αποστολη της Τουρκίας. Είπε...
" Η Τουρκική αποστολη έχει τον μικρότερο μέσο όρο ηλικίας και τα περισσότερα μέλη είναι .θηλυκου γένους". 

Φέτος το καλοκαίρι βρίσκομαι στην Άγκυρα. Απο τις πρώτες μέρες της παραμονής μου παρατήρησα το εξής. 
Σε μεγάλες πεζό γέφυρες πάνω απο μεγάλους αυτοκινητόδρομους υπήρχαν διαφημιστικές αφίσες γνωστής αθλήτριας της Ε.Α της χώρας που λαμβάνει μέρος στους Ο.Α 2012 . Φυσικα στην αφίσα υπήρχε και ο χορηγός προφανώς της Εθνικής ομάδας, γνωστή εταιρία καυσίμων. Παρακάτω σε άλλη πεζό γέφυρα, άλλη αφίσα με αθλητή της τοξοβολίας. 

Απο περιέργεια μπήκα στα σχετικά sites και είδα τα σύντομα βιογραφικά και στατιστικά των Τούρκων αθλητών. Σχεδόν όλοι προπονούνται κάτω απο τις οδηγίες του ίδιου προπονητή που προφανώς είναι και ο Ομοσπονδιακός του αθλήματος. Έχω δει σχετικά βίντεο και διαπίστωσα οτι παρα το νεαρο της ηλικίας τους το επίπεδο τους είναι υψηλότατο. Πως αλλιώς θα ήταν άλλωστε αφου κατεβάζουν τέτοια ομάδα στο Λονδίνο . 
Θέλω να συμπληρώσω  οτι για το άθλημα μας της Ε.Α η συμμετοχή στους Ο.Α και στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα απαιτει οι αθλητές να βρίσκονται σε υψηλές θέσεις της κατάταξης ανάλογα με τη  κατηγορία αναπηρίας τους. Αυτο συνεπάγεται συμμετοχές των αθλητών σε διεθνή τουρνουα, νίκες σε αυτα και αγωνιστικές εμπειρίες. επιπλέον και το αυτονόητο- καθοδήγηση και προγραμματισμός απο ειδικό προπονητη που θα δουλέψει συλλογικα και ατομικά με τους αθλητές ώστε να βελτιώσει τα προτερήματα τους και να ελαχιστοποιησει τα μειονεκτήματα. 
Στην Αθήνα το 2004 οι Τούρκοι αθλητές αν δεν κάνω λάθος ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, με πρωταγωνίστρια μια αθλήτρια των ορθιων κατηγοριών που πήρε και μετάλλιο . Πρωταγωνίστησε μάλιστα και στο Πεκίνο . Μετα την Αθήνα και απο το 2005 προσωπικά σαν αθλητής πήρα μέρος σε διάφορα τουρνουα στο εξωτερικό και η Τουρκική συμμετοχή ήταν πενιχρή.Ομως ...άκριβως λίγο πριν το Πεκίνο αλλα και όλη την τετραετία που ακολούθησε μέχρι σήμερα παραμονές του Λονδίνου 2012 οι συμμετοχές της γείτονας χώρας στα τουρνουα ήταν πραγματι εντυπωσιακή. όχι μόνο σε αριθμό συμμετοχών και αθλητών που λάμβαναν μέρος ,αλλα και σε αποτελέσματα. Δείγματα δουλειάς που γίνονταν. Προφανώς μάζεψαν το εν δυνάμει έμψυχο υλικό τους , τα ταλέντα τους, που προφανώς μέχρι τότε απλα ασχολούνταν , οργανώθηκαν κάτω απο τον ίδιο προπονητη και προφανώς αν δεν έβαλαν  όλα τα χρήματα για τις συμμετοχές τους στα τουρνουα, ένα μέρος το διέθεσαν σπόνσορες που βρήκαν. 
Κυκλοφόρησαν κάποια στιγμη μάλιστα στο διαδίκτυο πριν απο λίγα χρόνια και ένα βιντεακι με σύντομες συνεντεύξεις και παρουσιάσεις των αθλητών αυτών σε δράση...

Πραγματικα την χαίρομαι τη Τουρκία και την Νεανική  Εθνική τους ομάδα. Αν δούμε τίποτα απο το κρατικό μας κανάλι θα είμαι μαζι τους. Θα έχουν και συνέχεια γιατι αν πανε καλα και άλλοι αθλητές θα στελεχώσουν τα επόμενα χρόνια την ομάδα αλλα και οι σπόνσορες δεν θα έχουν λόγο να αποσύρουν την χορηγία τους. Κατα κάποιο τροπο το νερό στην παρα Ε.Α στην γείτονα έχει μπει στο αυλάκι . 
Και με πιάνει μια πικρία γιατι αν εξαιρέσεις τη συμμετοχή μας στην Αθήνα λόγω χώρας που φιλόξενει  τους Ο.Α φυσικα δεν υπήρξαν  συμμετοχές μας ποτε άλλοτε αλλα και ούτε πρόκειται  να υπάρξουν με τα σημερινά δεδομένα γιατι αν και υπάρχει έμψυχο δυναμικό, απλα τίποτα απο τα παρα πάνω  τα ευλογα δεν έχει γίνει , 

Είναι γνωστή η ρήση στους επιχειρηματικούς οικονομικούς κύκλους που αναφέρεται στις επιτυχίες 

" αν δεν ξέρεις πως να επιτυχεις , κοιτα πως το έκαναν οι άλλοι, και αν δεν έχεις χρήματα χρησιμοποίησε αυτών που έχουν"

Σάββατο, Αυγούστου 25, 2012

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΊΝΑΙ ΠΑΡΟΝ Tου Γιάννη Μακριδάκη



Κάθε πρωί ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο που νιώθω είναι μια θλίψη ακαθόριστη.Σε λίγα δευτερόλεπτα και καθώς περνώ από τον ύπνο στη ζωή,το μυαλό αρχίζει να λειτουργεί και “σκανάρει” το είναι μου για να εντοπίσει την αιτία της θλίψης.Σηκώνομαι από το κρεβάτι με την καρδιά μαύρη σαν τη Χίο.
Δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω όλο αυτό.Δεν είμαι αστός που θα πάει να κλειστεί στο κλουβάκι του στην πόλη και δεν θα βλέπει,θα ξεχάσει.Ζω στη φύση και έχω καθημερινή επαφή μαζί της.
Η φωτιά καίει ακόμα.Πέμπτη μέρα.Και οδεύει το μοναδικό της πια μέτωπο προς τα μέρη που ζω.Καίει το πευκοδάσος που διασχίζω,όποτε αποφασίσω να κατέβω στην πόλη της Χίου.Ο πυκνός καπνός της μοίρας μας ταξιδεύει νότια κατά το Αιγαίο.
Η Χίος πυρπολήθηκε.Από τους πολιτισμένους καπιταλιστές που νοιάζονται για πράσινη ανάπτυξη και πράσινη ενέργεια.Από τους τεχνοκράτες πολιτικάντηδες πάσης κατηγορίας,που λένε παρλαπίπες ανάπτυξης.
Το μέλλον της Ελλάδας είναι παρόν στη Χίο.Όποιος έχει αμφιβολία ας κάνει λίγο υπομονή.Η χώρα θα καταστραφεί ολοσχερώς,όπως το νησί μου.Θα ανεγερθούν παντού ξενοδοχειακά συγκροτήματα,θα εγκατασταθούν παντού καθρέφτες φωτοβολταϊκών και γιγάντιες ανεμογεννήτριες.Το λέγαμε τόσον καιρό αλλά δεν το είχαμε φανταστεί καθόλου έτσι.
Τη Χίο την αφάνισαν οι πολιτισμένοι άνθρωποι που νοιάζονται για το μέλλον της οικονομίας και μόνο.Οι πολιτισμένοι εγκληματίες με τις γραβάτες,που ταυτόχρονα με τα εγκλήματά τους μας πουλάνε και παραμύθια για την προστασία του περιβάλλοντος και αγωνιούν δήθεν για το μέλλον του πλανήτη.
Ήδη μας είπαν πως κόστισε 4 εκ. ευρώ η επιχείρηση κατάσβεσης.Σε λίγο θα μας λένε ότι δεν συμφέρει να κάνουμε δασοπυρόσβεση μιας και δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τον “στρατηγό άνεμο”,οπότε θα φυλάμε τα χωριά και τις περιουσίες μόνο και ας γίνουνε κάρβουνο όλα τα υπόλοιπα.Ήδη τα κανάλια και οι εφημερίδες πέρασαν το μήνυμα ότι στη Χίο κάηκαν τα πολύτιμα μαστίχια που είναι κατά 80% εξαγώγιμο προϊόν άρα επλήγη σφοδρά η εθνική οικονομία.Για τα πευκοδάση και τον πραγματικό πλούτο του νησιού τσιμουδιά.
Μας είπαν επίσης ξεδιάντροπα ότι αύριο θα έρθει η task force του Ράιχενμπαχ Πασά, απεσταλμένη από την Υψηλή Πύλη του Βερολίνου για να εκπονήσει αναπτυξιακό σχέδιο στην καμένη γη μας.
Μας είπαν ακόμη ότι τα Δασαρχεία θα φύγουν από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και θα περάσουν στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης για να γίνουν πιο ευέλικτα και να υποστηρίζουν την ανάπτυξη και όχι την στασιμότητα που προκαλεί η προσκόλλησή τους στην προστασία των δασικών ειδών.Σε μερικούς μήνες θα τα περάσουν στο Υπουργείο Ανάπτυξης (σκέτο) ή θα τα καταργήσουν εντελώς ως δαπανηρά και άχρηστα.
Αυτή είναι η πατρίδα μας.
Η Χίος ήτανε ένας παράδεισος που είχε γλιτώσει από την λαίλαπα της τουριστικής ανάπτυξης των περασμένων δεκαετιών,επειδή οι Χιώτες είχαν πόρους από τη θάλασσα και δεν στράφηκαν προς τον τουρισμό.Αυτός ο παράδεισος έγινε κόλαση για να αλλάξει η χρήση γης και να ξεπουληθεί.Αυτή είναι η πολιτική που ακολουθείται στην Ελλάδα σήμερα.Σε λίγο δεν θα μπορούμε να ζήσουμε πουθενά παρά μόνο σε κλουβιά στις πόλεις,όπου θα μας φυλάνε με μπάτσους σε κάθε τετράγωνο και θα μας έχουν σκλάβους για φθηνή εργασία.Μην έχετε καμιά αμφιβολία γι αυτό.Ήδη η μισή Ελλάδα ζει έτσι.Δεν θα μείνει κανείς να νιώθει έστω και στιγμές ελευθερίας.
Προσωπικά ζω ακριβώς σαν το μυρμήγκι.Και τους ενοχλώ ακόμα κι εγώ.Και καταστρέφουν τον τόπο μου,τον βιότοπό μου για να μην έχω πόρους ζωής,αλλά να τους εκμεταλλευτούν όλους αυτοί.Οι πολιτισμένοι άνθρωποι,οι αστοί του καπιταλισμού που νοιάζονται για το περιβάλλον,για την πράσινη ανάπτυξη,για το μέλλον του πλανήτη στον οποίον φέρνουν τα παιδιά τους.Αυτές τις μέρες νιώθω σαν άγριο ζώο που καταστρέφεται ο βιότοπός του και απειλείται η ύπαρξή του από την ανθρώπινη ηλιθιότητα,δίχως να καταλαβαίνει το άμοιρο γιατί γίνονται όλα αυτά.
Το μέλλον,φίλοι και φίλες,προδιαγράφεται ζοφερό.Δεν σταματάει με τίποτα ο κατήφορος του ανθρώπου και η Ελλάδα είναι πρωτοπόρος σ’ αυτόν.Βαστάει την ολυμπιακή σημαία της παρακμής της ανθρωπότητας.
Σε λίγες μέρες στο Περιφερειακό Συμβούλιο Βορείου Αιγαίου θα πάνε οι εκλεκτοί της κοινωνίας και θα ψηφίσουν θετικά στην μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων που κατέθεσε πριν λίγο καιρό η πολυεθνική,για να γεμίσει τη Χίο ανεμογεννήτριες.Με την κάψα της πυρπόλησης ακόμα ζωντανή,το νησί θα δοθεί βορά στην πολυεθνική της πράσινης ανάπτυξης.
Κουράστηκα να φωνάζω τα αυτονόητα.

http://www.facebook.com/groups/205512786227733/permalink/268365043275840/ σελίδα ΑΡΒΑΝΙΤΕΣ  

Παρασκευή, Αυγούστου 17, 2012

Λονδίνο Ολυμπιακοί 2012-10 Αυγούστου, μια Ολυμπιακή μέρα 

Αν αξίζουν οι Ολυμπιακοί πλέον, δεν είναι ούτε οι φαντασμαγορικες τελετές τους ούτε οι σπόνσορες ούτε τα ρεκόρ. Τίποτα απο όλα αυτα! 
Αυτο που αξίζει είναι οι ίδιοι οι αθλητές! Οι μικρές ιστορίες τους που  κρύβονται πίσω απο τα παραμορφωμενα απο την προσπάθεια , την απογοήτευση , τα δάκρυα χαράς ή λύπης , πρόσωπα τους. Όλες αυτές ο ιστορίες που άνετα κάθε ένας απο αυτούς τους ανθρώπους θα μπορούσε να γίνει μια μικρή βιογραφια βιβλίο ,παρακαταθήκη για τα παιδια τους. 

Πλέον όταν παρακολουθώ αγώνες μόνο αυτα παρατηρώ. Αυτα με ενδιαφέρουν. Ο παράγοντας άνθρωπος αυτο που δεν αλλαζει ποτε και που τον  διαφοροποιεί απο τη μηχανή. 
Οι φετινοί Ολυμπιακοί είχαν όπως και όλοι κάτι να μας αφήσουν! Δυστυχώς τα άσχημα ήταν πιο πολλα απο κάθε φορα ,αλλα επειδη ξέρω οτι μπορει να υπαρχουν κάποιοι που μπορει να διαφωνησουν το αντιπαρερχομαι και προχωράμε σε αυτο που δεν αλλαζει, όπως προειπα και που είναι ο άνθρωπος. 
Όχι οι θεατρινισμοι των μεγάλων σούπερ αθλητών που καταρρίπτοντας ύποπτα τα παγκόσμια ρεκόρ και δίνουν την χρηματική ανταμοιβή στο εμπόριο που λέγεται Ολυμπιακό γεγονός, αλλα στα πιο χαμηλά φώτα σε άλλους αθλητές που ακόμα είναι προσκολημενοι στο ταπεινό και αθλητικό ιδεώδες του πρώτου Ολυμπιακού πνεύματος . 

10 Αυγ. Τελικός 5000 μ γυναικών 
Μου αρέσουν πολυ οι μεγάλες αποστάσεις γιατι εκει παίζει ρόλος και ο παράγοντας μυαλό ψυχη και τακτική. Δεν γνωρίζω καμία απο τις αθλήτριες αλλα παρόλα αυτα παρακολουθω έστω και με διακοπές τη κούρσα , γιατι η κάμερα μεταφέρεται και σε αλλα αθλήματα. Ήταν αρκετά συναρπαστική και τη κερδίζει μια μικροκαμωμενη αθλήτρια 43 κιλών η Meseret Defar  απο την Αιθιοπια . Τίποτα το παράξενο μέχρι εδω. Αυτο που δίνει ανθρώπινη διάσταση στο γεγονός είναι ο πανηγυρισμος. Η αθλήτρια βρίσκεται σχεδόν σε έκσταση για την επιτυχία της, που μάλλον ήταν απρόσμενη για αυτήν . Τα ματιά της κοιτάζουν στο απλανες, ενώ έχουν ανοίξει τους κρουνούς τους και τρέχουν ποτάμι τα δάκρυα. Τα χείλη της κάτι ψελλιζουν ενω δείχνει το στήθος της κτυπωντας το. Την ίδια στιγμη γόνατιστη και ενω η κάμερα την πλησιάζει χώνει βαθειά κατα σάρκα στο κόρφο της το χέρι και βγάζει ένα τσαλακωμενο χαρτί που  είναι τυπωμενη πάνω του μια φωτογραφία. Ο φακός ζουμαρει. Είναι η μια εικόνα ορθόδοξης τεχνοτροπιας της Παναγίας με το θείο Βρέφος . Τη δείχνει κλαιγοντας στο φακό και τη φυλάει . ....κατευθύνεται κρατώντας την εικόνα σε μια γωνία με Αιθιοπες φιλάθλους και παίρνει την σημαία της πατρίδας της... 
Το ίδιο πρόσωπο με παραμορφωμενο απο τα δάκρυα χαρακτηριστικά, στην ίδια ένταση αντικρυσα και κατα την απονομή... 
Ποια άραγε ιστορία θα είχε να μας διηγηθεί αυτη η μικροκαμωμενη πρωταθλήτρια? ποια παιδικά της χρόνια εσκαψαν την ψυχη της , ποιο όνειρο κράτησε ζωντανό μέσα της με τη βοήθεια του Θεού της μέχρι το τέλος και την απονομή του Χρυσού? και τι τελικα σημαίνει μόνο γιαυτην αυτο το χρυσό? δεν ξέρω αν το είπε σε κανέναν αλλα και  αν δεν το είπε, έχει σημασία μόνο για εκείνη .....

Λίγο αργότερα την ίδια βραδιά ....

Τελικός 1500 μ γυναικών  
Άλλη γοητεία! Πιο μικρή απόσταση δεν χωράνε λάθη, περισσότερο παρατεταμένη ταχύτητα αλλα και τακτική ! 
Είχα παρακολουθήσει και τους δυο ημιτελικούς δυο μέρες πριν και μου έκαναν εντύπωση πως δυο Τουρκαλες μπήκαν με άνεση στον τελικό ανάμεσα σε μεγαθήρια απο την Ευρώπη και κυρίως Αφρική. Η μια πάντως  η Cakir Alptekin όπως μετα τον τελικό έμαθα ήδη ήταν τρόπαιουχος του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Καθολου τυχαία δηλαδή . Η δεύτερη και η πιο μικρή σε ηλικία μόλις 20 χρόνων και πιο μικροκαμωμενη , η Gamze Bulut μάλλον χωρίς πρώην δάφνες . Εντυπωσιακή πάντως και αυτη στον ημιτελικό. 
Ήθελα να δώ πως θα συνεργαζοντουσαν οι δυο τους στον τελικό . Είναι γνωστό οτι σε τέτοιες αποστάσεις εφαρμόζεται μια τακτική συνεργασίας μεταξύ αθλητών της ίδιας χώρας. Συνήθως ο ένας, αυτός που δεν πρόκειται να κερδίσει δίνει τον συγκεκριμένο ρυθμό κάνει δηλ το λαγό , και κατόπιν τη δεδομένη στιγμη ο υποψήφιος νικητής αιφνιδιάζει και περνάει μπροστά. Αρχικά τη τακτική αυτη τη δίδαξαν οι Αφρικανοι αθλητές που πάντα τύχαινε και είχαν πολλούς αθλητές σε αυτές τις αποστάσεις. 
Πράγματι η κούρσα ξεκίνησε και η Bulut φάνηκε οτι ήθελε να δώσει ένα δικο της ρυθμό απο την αρχή της κούρσα βάζοντας τον εαυτό της επικεφαλής. Η Cakir ήταν σαν να μην υπήρχε κινούμενη κάπου στη μέση του μπουλουκιου των αθλητριών. Κάποιες εναλλαγές πιο πολυ για να τεσταρουν η μια αθλήτρια την άλλη ήταν άνευ σημασίας. 
Ο αγώνας των 1500 μέτρων είναι μια πολυ πόνηρη απόσταση. Είναι τέσσερα κύκλοι στο στάδιο. Απο μια άποψη μπορείς να τον καταταξεις σε αγώνα παρατεταμένης ταχύτητας όπως τα 800 μ αλλα είναι κοντά και στην απόσταση ημιαντοχης. Έτσι αν ένας αθλητής δώσει ρυθμο πέραν της δυνατότητος του είναι σχεδόν σίγουρο οτι δεν θα έχει δυνάμεις για το τελευταίο ντεμαραζ. 
Λίγο πριν το καμπανάκι του τελευταίου γύρου η Bulut εξακολουθεί να προηγείται με κολλημενες πίσω της δυο αθλήτριες απο τα φαβορί. Παρακολουθω την Cakir να ανεβαίνει στη τετάρτη θέση ακριβώς πριν χτυπήσει το καμπανάκι και ενω ο ρυθμός της κούρσας ανεβαίνει σταδιακά. ήδη κάποιες αθλήτριες μένουν πίσω αδυνατώντας να παρακολουθήσουν. Ταυτόχρονα παρακολουθω τη Bulut που αντέχει την πίεση των άλλων πίσω της, και αναρωτιέμαι πόσο θα αντέξει. Έχει ένα σκοπό να κάνει . Προφανώς πρέπει να αντέξει για να βοηθήσει τη Cakir. 
Στην ευθεία πριν το τελευταίο βιραζ η Cakir βγαίνει με ταχύτητα μπροστά σαν βέλος!! Αμέσως ξεχύνονται απο πίσω της οι άλλες δυο των φαβορί ! Η Bulut αυτόματα μένει τέταρτη και αμέσως σκέφτομαι οτι έκανε αυτο που έπρεπε και οτι η καλύτερη της θέση θα είναι η τεταρτη, αν αντέξει. .... Ο κόσμος ξεσηκώνεται!!και σπρώχνει τις αθλήτριες!! Αλλα εκείνη τη στιγμη η Bulut φαίνεται να κάνει κάτι μαγικό!!! Επιταχύνει ξαφνικά να περάσει τις δυο αθλήτριες που καταδίωκουν τη Cakir,αλλα αυτομάτως λες και το μετανιώσει μένει κολλημένη πίσω τους καταδιωκοντας ,αυτη ,αυτές!! Αμέσως συνειδητοποιώ οτι η μικρη δεν έχει πει τη τελευταία της λέξη . 
Τελική ευθεία...
Η Cakir σαν βέλος μπροστά πετάει προς το μετάλλιο!! Οι δυο που την καταδίωκουν φαίνεται οτι δεν μπορούν και στα τελευταία 30 μέτρα ξεμενουν απο δυνάμεις. Και τότε η Bulut ο λαγός της κούρσας τις προσπέρναει σαν σταματημενες και σε πολυ μικρη απόσταση απο τη Cakir παίρνει το αργυρό !!! 
Άψογη τακτικη δίκαια χρυσή η πανευρωπαϊκή πρωταθλήτρια Cakir  αλλα ακόμα πιο δίκαιη η δεύτερη θέση της Bulut που διάβασε τις αντιπάλους της πριν το τέλος αυτοσυγκράτησε τις δυνάμεις της και χτύπησε σαν κομπρα. 

Ο επίλογος των πανηγυρισμων έχει ως εξής. Η Cakir Alptekin γόνατιζει και ακουμπάει το μέτωπο της στο ταρταν. Σηκώνει το κεφάλι προς τον ουρανό και σκεπάζει με τις δυο παλαμες της το πρόσωπο της, η κλασσικη κίνηση προσευχής των μουσουλμάνων. Η Bulut χαμογελαστή όρθια την περιμένει. Αγκαλιάζονται και χέρι χέρι σφίγγοντας πανηγυρικά τις γροθιές τους με το χαμόγελο της ικανοποίησης στα πρόσωπα τους, κατευθύνονται προς τους φίλους και τους προπονητές τους που θα τους δώσουν τη σημαία με τη κόκκινη ημισεληνο. Έτσι απλα και ταπεινά, χωρίς γκριματσες υπερβολές και ουρλιαχτα, τη μόδα των φετινών Ολυμπιακών, όπως αρμόζει σε πραγματικούς Ολυμπιονίκες με ταπεινο αθλητικό πνεύμα τα δυο κορίτσια με τα λαϊκά αφτασιδιωτα πρόσωπα, που έμαθαν να τρέχουν απο μικρές μαζι με τα αγόρια στις πλατιές σκόνισμενες αλάνες της Τουρκίας. 

Ήταν μια Ολυμπιακή μέρα για μένα δυο μεγάλων τελικών του Λονδίνου 2012 αλλα μου έμεινε και μια απορία.
" μήπως τελικα η Bulut μπορούσε και το χρυσό?" μόνο αυτη το ξέρει και μας το έκρυψε.... Μέχρι την επόμενη φορα....

Δευτέρα, Αυγούστου 13, 2012

Χιροσίμα: Αλυσιδωτή αντίδραση. Της Έλης Κριθαράκη

«ΔΕΝ έχω άμεσες αναμνήσεις από την έκρηξη. Ήμουν ενός έτους και τεσσάρων μηνών και η μητέρα μου με κουβαλούσε στην πλάτη της, όταν ξαφνικά μια λάμψη διέτρεξε τον ουρανό. Όταν συνήλθαμε, η μητέρα μου αντίκρυσε ένα θέαμα που δεν το χωρούσε ο νους της: ισοπεδωμένα σπίτια, φλόγες παντού, άνθρωποι και ζώα να κείτονται αποτεφρωμένοι», λέει ο Τόσικι Φουτζιμόρι, για το πρωινό της 6ης Αυγούστου 1945 στη Χιροσίμα. «Το ότι βρίσκομαι εδώ, είναι σχεδόν ένα θαύμα». Γιάνκι γκόου χόουμ    ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 90.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στη Χιροσίμα και ακόμα 60.000 στο Ναγκασάκι τρεις μέρες αργότερα. Ο χρόνος αποκάλυψε ακόμη περισσότερους νεκρούς, οι Ιάπωνες συνθηκολόγησαν άνευ όρων και το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς κατέφτασε στην ηττημένη Ιαπωνία ο ανώτατος διοικητής των κατοχικών δυνάμεων, στρατηγός Ντάγκλας Μακ Άρθουρ. Μαζί του έφερε τον περιβόητο Κώδικα για τον Ιαπωνικό Τύπο, ένα σύνολο δέκα κανόνων λειτουργίας και δεοντολογίας για τα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Ο Κώδικας όριζε ότι «οι ειδήσεις πρέπει να εμμένουν αυστηρά στην αλήθεια», ότι «δεν δύναται να δημοσιευτεί τίποτα που θα μπορούσε, άμεσα ή έμμεσα, να διαταράξει την κοινωνική ηρεμία» ή έκανε σαφές ότι δεν θα γινόταν ανεκτή «καταστροφική κριτική και οτιδήποτε προκαλούσε έλλειψη εμπιστοσύνης ή απέχθεια προς τα στρατεύματα». Για να αποφευχθεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, από το 1945 μέχρι και το 1949 τα ιαπωνικά ΜΜΕ υπέβαλλαν στο τότε συσταθέν Απόσπασμα Πολιτικής Λογοκρισίας όλο το προς δημοσίευση υλικό τους: αλληλογραφία, τηλεφωνήματα, τηλεγραφήματα, φιλμ, ραδιοφωνικές εκπομπές, εκδόσεις. «Ήταν μια εποχή», περιγράφει ο κ. Φουτζιμόρι, συνταξιούχος δημοσιογράφος σήμερα, «κατά την οποία οι κατοχικές δυνάμεις επέβαλαν κανόνες που απαγόρευαν μέχρι και την απλή κουβέντα για τα θέματα αυτά, ενώ οι hibakusha, δηλαδή τα θύματα της ατομικής βόμβας, περιφέρονταν άσκοπα και ο κόσμος τους αποκαλούσε υποτιμητικά “genbaku bura-bura” (οι αργόσχολοι της βόμβας), κατηγορώντας τους ότι απλά δεν είχαν όρεξη να δουλέψουν». Όπως υπενθυμίζει ο κ. Φουτζιμόρι «σήμερα η κοινή γνώμη γνωρίζει τι μπορεί να προκαλέσει η έκθεση σε ραδιενέργεια, τότε όμως αυτές οι επιπτώσεις δεν ήταν ούτε γνωστές ούτε διαδεδομένες. Ένας γάμος μπορεί να ακυρωνόταν ή να μην τους έπαιρναν σε δουλειές, αν γινόταν γνωστό ότι κάποιος είναι hibakusha», λέει και συμπληρώνει: «Έτσι σιωπούσαν και οι ίδιοι, κάτι που ισχύει μέχρι και σήμερα   Η μεγαλύτερη έρευνα για τον καρκίνο «Είναι ζωηρή η ανάμνηση», λέει ο Χιντέτο Ματσουούρα, 65 χρονών σήμερα και hibakusha ως έμβρυο στην κοιλιά της μητέρας του, «ενός μεγάλου βαν που ήρθε ξαφνικά στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου και άρχισε να παίρνει μαθητές. Σύντομα καταλάβαμε ότι τους μετέφεραν στο λεγόμενο ινστιτούτο ABCC. Εκεί τους έβαζαν να γδυθούν, τους έπαιρναν αίμα, τους έκαναν ακτινογραφίες και μάζευαν στοιχεία για να διαπιστώσουν πως επηρεάζει η ραδιενέργεια τον άνθρωπο ανάλογα πχ με την απόσταση του από το σημείο μηδέν της έκρηξης». Γνωστό και ως Επιτροπή Θυμάτων της Ατομικής Βόμβας, το ABCC ανέλαβε να αναζητήσει τις άγνωστες ακόμα και στους Αμερικανούς συνέπειες της ραδιενέργειας. Ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 1946 με διάταγμα του Προέδρου των ΗΠΑ Χάρυ Τρούμαν με σκοπό «να πραγματοποιήσει μια μελέτη μεγάλης εμβέλειας και σε βάθος χρόνου, των βιολογικών και ιατρικών επιδράσεων της ατομικής βόμβας πάνω στο άνθρωπο». Ο Τζέιμς Γιαμαζάκι, ένας Αμερικανο-Ιάπωνας παιδίατρος που συμμετείχε στο πρόγραμμα, αναφέρει στα απομνημονεύματά του ότι «το γεγονός ότι παρατηρήθηκαν πολλοί ασθενείς με λευχαιμία ανάμεσα στους επιζώντες, έθεσε τα θεμέλια για αυτό που μετέπειτα θα γινόταν η μεγαλύτερη έρευνα για τον καρκίνο στο είδος του στην ιστορία της ιατρικής. Μέχρι το 1957 περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι από την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι συμμετείχαν στο πρόγραμμα». Καθώς η Χιροσίμα μετατρεπόταν στο κέντρο ερευνών που θεμελίωσε τις γνώσεις μας για όσα μπορεί να προκαλέσει η ραδιενέργεια, η κλονισμένη υγεία όσων επιβιώσαν δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τις αρχές. Όπως λέει ο κ.Φουτζιμόρι, «το Ινστιτούτο δεν δημιουργήθηκε για να τους θεραπεύσει» και αναφέρει ότι, «ανάμεσα στους ασθενείς υπήρχαν και φωνές που αντιδρούσαν, γιατί ένιωθαν σαν πειραματόζωα». Ο κ.Ματσουούρα εξηγεί ότι «οι περισσότεροι επιζήσαντες έζησαν μια ζωή γεμάτη πόνο και φτώχεια». Για σχεδόν μία δεκαετία από τη ρίψη της ατομικής βόμβας, οι hibakusha δεν έλαβαν καμία απολύτως βοήθεια από την ιαπωνική ή την αμερικανική κυβέρνηση.   Ο Τυχερός Δράκος  Το πρωινό της 1ης Μαρτίου 1954, στον κοραλλιογενή ύφαλο Μπικίνι των νήσων Μάρσαλ, πραγματοποιήθηκε η πυρηνική δοκιμή “Bravo-Castle”, μία από τις συνολικά 66 που έκαναν οι ΗΠΑ το διάστημα 1946-1958. Οι ραδιενεργές νιφάδες της δοκιμής ταξίδεψαν μέχρι τον «Τυχερό Δράκο Νο.5», ένα ιαπωνικό αλιευτικό σκάφος που ψάρευε στα ανοιχτά του Ειρηνικού ωκεανού και τον κάλυψαν. Τα 23 μέλη του πληρώματος, επιστρέφοντας στην Ιαπωνία, εμφάνισαν οξύ σύνδρομο ακτινοβολίας. «Τα νέα διαδόθηκαν σε κάθε γωνιά της χώρας», λέει ο Τόσικι Φουτζιμόρι για το περιστατικό που έλαβε τεράστιες διαστάσεις και έκανε για πρώτη φορά γνωστές στους πολίτες της Ιαπωνίας τις επιπτώσεις από την έκθεση στην ραδιενέργεια. Οι αντιδράσεις δεν άργησαν να εκδηλωθούν και όπως περιγράφει ο πρώην δημοσιογράφος, «το 1955 έγινε στην Χιροσίμα η πρώτη Παγκόσμια Διάσκεψη για την Απαγόρευση της Ατομικής Βόμβας και της Βόμβας Υδρογόνου». Δίπλα του, ο κ. Ματσουούρα συμπληρώνει ότι «οι hibakusha, που μέχρι τότε ζούσαν σιωπηλά στο περιθώριο της κοινωνίας, άρχισαν να οργανώνονται και το 1956 ιδρύθηκε η Nihon Hidankyo, η Εθνική Συνομοσπονδία Hibakusha». Από την ίδρυσή της, η Nihon Hidankyo δραστηριοποιείται για την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών όπλων, αλλά και για την διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης και ενίσχυσης των hibakusha από το ιαπωνικό κράτος.   Όπλα υπάρχουν... ΠΑΡΑΦΡΑΖΟΝΤΑΣ τη ρήση του παγκοσμίως γνωστού πρώην πρωθυπουργού μας, έχουμε κάθε λόγο να ανησυχούμε. Μία και μοναδική βόμβα, αν χρησιμοποιηθεί σε μια μεγαλούπολη, αρκεί για να προκαλέσει το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων χωρίς να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε στρατό και άμαχο πληθυσμό. Στοιχείο που έλαβε υπόψη το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όταν στις 8 Ιουλίου 1996 κατέληγε στο συμπέρασμα ότι «η χρήση ή η απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων είναι γενικά αντίθετη με τις αρχές του διεθνούς δικαίου σε καιρό πολέμου». Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του έγκυρου σε θέματα ασφαλείας και εξοπλισμών Ινστιτούτου SIPRI, τον Ιανουάριο του 2011 οκτώ χώρες -οι ΗΠΑ, η Ρωσία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία, η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν και το Ισραήλ- κατείχαν περισσότερα από 20.500 πυρηνικά όπλα. Από αυτά, σχεδόν το 95% έχουν δύο δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Ο σημερινός αριθμός των πυρηνικών κεφαλών είναι κυρίως κληρονομιά του Ψυχρού Πολέμου. Το 1949, πέντε χρόνια μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, η τότε Σοβιετική Ένωση δοκίμασε την πρώτη ατομική της βόμβα και το 1951 οι Ηνωμένες Πολιτείες δοκίμασαν ένα ακόμα πιο ισχυρό όπλο, την βόμβα υδρογόνου, την οποία κατασκεύασαν και οι Σοβιετικοί μετά από δύο χρόνια. Το Ηνωμένο Βασίλειο έγινε το 1952 η τρίτη πυρηνική δύναμη στον κόσμο και η Γαλλία μπήκε στη λέσχη των πυρηνικών δυνάμεων οχτώ χρόνια αργότερα. Ακολούθησαν η Κίνα, η Ινδία, το Πακιστάν, το Ισραήλ και, πρόσφατα, η Βόρειος Κορέα. Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου, υπολογίζεται ότι ο αριθμός των πυρηνικών κεφαλών ξεπερνούσε τις 70.000.   Όσο περισσότερα δάχτυλα στην σκανδάλη, τόσο πιθανότερο κάποιο να την τραβήξει ΣΥΜΦΩΝΑ με ορισμένους αναλυτές, η μείωση του αριθμού τους στις 20.500 είναι παραπλανητική ως προς την πρόοδο που έχει σημειωθεί, αφού η διάδοση των πυρηνικών μπορεί να εξεταστεί με δύο τρόπους: την κάθετη και την οριζόντια. Η οριζόντια εξάπλωσή τους αφορά την απόκτηση πυρηνικών όπλων από κράτη που δεν τα κατείχαν, ενώ η κάθετη διάδοσή τους σημαίνει ουσιαστικά την ανάπτυξη και αναβάθμιση του πυρηνικού οπλοστασίου των κρατών που τα διαθέτουν. Δειλά είναι τα βήματα και στο επίπεδο των πολεμικών δογμάτων. Από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και την υιοθέτηση της «Βεβαίας Αμοιβαίας Καταστροφής», οι πυρηνικές δυνάμεις προχώρησαν στην πολιτική της «Μη Πρώτης Χρήσης», ενώ το 1970 υπογράφηκε η πιο σημαντική ως τώρα Συνθήκη Περί της Μη Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων. Η Συνθήκη θέτει περιορισμούς στη διάδοση των πυρηνικών όπλων και αποτρέπει την με κάθε τρόπο ανταλλαγή όπλων, τεχνογνωσίας ή υλικών ανάμεσα στα μέλη. Στο άρθρο 6, προτρέπει τα συμβαλλόμενα μέρη -χωρίς να τα δεσμεύει- να διαπραγματευτούν «με καλή πίστη» για την παύση του πυρηνικού εξοπλισμού «σε σύντομο χρονικό διάστημα» αλλά και για τον πυρηνικό αφοπλισμό. Το 2010 η Εθνική Συνομοσπονδία Hibakusha, συμμετείχε στην Παγκόσμια Διάσκεψη για την αναθεώρηση της Συνθήκης και σε μία ειδική έκδοση, είχε καταγράψει τις απόψεις 1030 hibakusha. Το μήνυμα ενός άντρα από τη Χιροσίμα, 78 χρονών σήμερα, είναι αφοπλιστικό: «Η λογική με την οποία χρησιμοποιήσατε την ατομική βόμβα εναντίον μας -ότι έτσι θα τελείωνε ο πόλεμος πιο γρήγορα- καλεί και τους υπόλοιπους να χρησιμοποιήσουν την ίδια δικαιολογία για να χρησιμοποιήσουν το ίδιο όπλο στο μέλλον». Χιροσίμα Η Χιροσίμα είναι σήμερα μια από τις πιο ειδυλλιακές πόλεις της Ιαπωνίας. Περιβάλλεται από καταπράσινα βουνά και έχει άνοιγμα προς τη θάλασσα. Οι δρόμοι της ειναι φαρδείς και η ρυμοτομία της προσεκτικά διαμορφωμένη. H γεωγραφική της θέση -εύκολα εντοπίσιμη από αέρος- κάποτε την κατέστησε ιδανικό στόχο για την πρώτη ατομική βόμβα, που ισοπέδωσε τα 2/3 της πόλης. Το Πάρκο της Ειρήνης στη Χιροσίμα χτίστηκε στο σημείο μηδέν της έκρηξης της ατομικής βόμβας ακριβώς για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτή η καταστροφή. Εκεί καίει η Φλόγα της Ειρήνης, που όπως λένε οι εμπνευστές της, δε θα σβήσει ποτέ μέχρι να εξαφανιστούν όλα τα πυρηνικά όπλα από προσώπου γης. Διαβάστε, δείτε ή περιηγηθείτε:   · Barefoot Gen (“Hadashi no Gen”, 1983): ταινία κινουμένων σχεδίων για τη ζωή και τις περιπέτειες του Γκεν, ενός μικρού αγοριού από τη Χιροσίμα. Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του δημιουργού του, Κέιτζι Νακαζάουα (Keiji Nakazawa). · Godzilla (“Gojira”, 1954): Η δοκιμή ενός νέου πυρηνικού όπλου από τους Αμερικάνους οδηγεί στη δημιουργία ενός κτήνους που μοιάζει με δεινόσαυρο… · A Flash of Memory: το κείμενο που έγραψε για τους Νιου Γιορκ Τάιμς ο Ιάπωνας σχεδιαστής μόδας Ίσεϊ Μιγιάκε (Issey Miyake) - επιζήσας της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα- σχετικά με τον πυρηνικό αφοπλισμό (http://www.nytimes.com/2009/07/14/opinion/14miyake.html ). · Το Άρθρο 9: το πασιφιστικό άρθρο του ιαπωνικού συντάγματος που διέπεται από τις Τρεις Μη-Πυρηνικές Αρχές (http://www.article-9.org/ ). · Η Συνθήκη περί της Μη-Διάδοσης των Πυρηνικών Όπλων (NPT): το πλήρες κείμενο που κρατάει τις λεπτές ισορροπίες στον κόσμο (http://www.un.org/en/conf/npt/2010/pdf/pk_npt_treaty_text.pdf ).  TVXS

Κυριακή, Ιουλίου 22, 2012

Ο μύθος της λεμονιάς

Ήταν κάποτε ένα όμορφο δέντρο. Αυτό το δέντρο ήταν φουντωτό και είχε  πολύ γλυκούς και ωραίους ροδοκόκκινους καρπούς. Όποιος περνούσε από εκεί σταματούσε και το θαύμαζε. Το δέντρο που έβλεπε στα μάτια όλων τον θαυμασμό καμάρωνε και άρχισε να το παίρνει πάνω του. Σιγά σιγά έγινε ένα πολύ φαντασμένο  και κακό δέντρο. Σκέφτηκε να μην ξαναφήσει κανέναν να κόψει τους καρπούς του. Και αποφάσισε να  βγάλει στα  κλαδιά του μεγάλα και δηλητηριώδη αγκάθια για να μην μπορεί να το πλησιάσει κανείς.  Οι καρποί του σάπιζαν και έπεφταν κάτω άχρηστοι πια αφού τα κρατούσε πάνω μέχρι να χαλάσουν τελείως. Όποιοι περαστικοί δοκίμαζαν να κόψουν από τους όμορφους αυτούς καρπούς αμέσως τους τρύπαγε με τα αγκάθια του και τους έπρηζε το χέρι με το δηλητήριο του. Μια μέρα πέρασε από εκεί η Θεά της σοφίας, η Αθηνά και κάθισε  δίπλα από το όμορφο δέντρο και το κοίταζε. Ένα παιδί που έπαιζε εκεί κοντά θέλησε να κόψει ένα φρούτο για  να φάει. Το κακό και αλαζονικό δέντρο έβγαλε αμέσως τα αγκάθια του και τρύπησε με δύναμη το παιδί. Το παιδάκι τρόμαξε όταν είδε το μικρό του χεράκι να τρέχει αίμα, αλλά και  από τον πόνο  που ένοιωσε με το τσίμπημα. Όταν αρχισε το χέρι να πρήζεται έβαλε τα κλάματα. Ή θεά Αθηνά μεταμορφώθηκε τότε σε μια γριούλα και πήγε κοντά του. Σώπα, του λέει παιδάκι μου δώσε μου το χεράκι σου να του βάλω μια αλοιφή με βότανα και θα σου περάσει αμέσως. Πράγματι το φάρμακο έδρασε αμέσως, το αίμα σταμάτησε όπως και ο πόνος και το πρήξιμο από το τσίμπημα έφυγε. Το παιδί ανακουφίστηκε και τράβηξε τον δρόμο για το σπίτι του. Η γριά τώρα πήγε κάτω από το δέντρο και άρχισε να του μιλάει. Άφησε με να κόψω δέντρο από τους καρπούς σου, πεινάω του είπε. Το δέντρο άρχισε να γελάει δυνατά και να λέει, σιγά να μην δώσω σε μια τόσο άσχημη γριά να φάει τον όμορφο καρπό μου. Και σε ποιόν δίνεις τον καρπό σου δεντράκι μου; ρώτησε πάλι η γριούλα, αν ήμουν όμορφη θα με άφηνες να κόψω; Όχι βέβαια απάντησε με θράσος το φαντασμένο δέντρο, δεν κάνω τους καρπούς και τους φροντίζω τόσο  πολύ για να τους κόβετε εσείς.  Η γριούλα θύμωσε πολύ και χτύπησε κάτω το μπαστουνάκι που κρατούσε. Αμέσως μεταμορφώθηκε σε μια όμορφη κοπέλα που δεν ήταν άλλη από την Θεά Αθηνά. Φαντασμένο δέντρο από σήμερα θα αλλάξεις καρπούς και από γλυκούς θα βγάζεις ξινούς και το χρώμα τους θα είναι πράσινο σαν την κακία σου και μετά θα κιτρινίζει όπως το μίσος σου, του είπε και εξαφανίστηκε. Το δέντρο μετά την κατάρα άρχισε να μεταμορφώνεται, έπεσαν όλα τα αγκάθια του και οι καρποί του έγιναν πράσινοι και όταν ωρίμαζαν κίτρινοι. Μια μέρα  πέρασε ένας χωρικός και βλέποντας το περίεργο αυτό δέντρο, έκοψε ένα καρπό και το δοκίμασε. Μόλις το έφαγε ξινίστηκε πολύ και το έφτυσε αμέσως. Το δέντρο άρχισε να κλαίει ήταν απαρηγόρητο. Τα φυλλαράκια του άρχισαν να μαραζώνουν και να κιτρινίζουν από την στεναχώρια του. Έφτασε κοντά στον θάνατο και όλη την ώρα έλεγε πόσο πολύ μετάνιωσε, που ήταν κακό και δεν άφηνε τους ανθρώπους να φάνε τους όμορφους καρπούς τους. Είχε βλέπετε καταλάβει και μετάνιωσε για την αλαζονεία του. Η Θεά Αθηνά είδε ότι μετανόησε και ένα πρωί πάει κοντά του και του λέει, επειδή είδα ότι μετάνιωσες θα σου φτιάξω λιγάκι τους καρπούς σου. Από τώρα και στο εξής θα βγάζεις ένα πολύ ωραίο άρωμα που θα ξεχωρίζει από τα αρώματα των αλλων δέντρων. Θα σε ονομάσω Λεμονιά που θα πει μετανιωμένος στην γλώσσα των Θεών και θα γίνεις ξακουστή παντού. Όλοι οι άνθρωποι θα θέλουν τους καρπούς σου. Τα φαγητά τους θα τα νοστιμίζουν οι καρποί σου. Πράγματι το λεμόνι το δοκίμασε  για πρώτη φορά πειραματικά,  μια γυναίκα στο φαγητό της επειδή είχε ωραία μυρωδιά, ήταν μια σούπα και της πήγαινε πολύ ο χυμός του λεμονιού. Όσοι έφαγαν από αυτή την σούπα τρελάθηκαν από την νοστιμιά. Και έτσι γρήγορα μαθεύτηκε η χρήση του δέντρου λεμονιά. Όλοι οι άνθρωποι έκοβαν και αγόραζαν τα λεμόνια. Ταξίδεψε σε όλη την γη η φήμη του δέντρου με τους ωραίους και ωφέλιμους καρπούς.  Και έτσι άρχισαν να το φυτεύουν στους κήπους και στα χωράφια αφού έγινε απαραίτητο  πια στους ανθρώπους.  Η λεμονιά τώρα ήταν χαρούμενη που έγινε επιτέλους ένα χρήσιμο και αγαπημένο δέντρο για όλους. Τώρα ξέρετε πως έγινε το δέντρο λεμονιά, από την Θεά Αθηνά και για αυτό έχει και θεραπευτικές ικανότητες μην φοβάστε να το τρώτε είναι θαυματουργό. Μύριαμ Κ. Ρόδος Πηγη ΠΗΓΗ: Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΛΕΜΟΝΙΑΣ http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/07/blog-post_4483.html#ixzz21MDcAIFY

Τετάρτη, Ιουλίου 11, 2012

Μη φοβάσαι, σου είπα..... Μη φοβάσαι, μου είπες

Μη φοβάσαι, σου είπα
κι αν όλες οι ΙΣΤΟΡΙΕΣ ξεχαστούν
κι αν όλες οι προσπάθειες αποτύχουν
κι αν όλα κάποτε χαθούν σ’ αυτήν την πόλη

Μη φοβάσαι, μου είπες
γιατί αυτοί που αγαπήσανε δε ΧΑΝΟΝΤΑΙ,
έχουν μια ΨΥΧΗ παραπάνω.

[Κατερίνα Καριζώνη]

Κυριακή, Ιουλίου 08, 2012

Γιατί ο τάφος του Jim Morrison έχει Ελληνική επιγραφή

Ο Τζέημς «Τζιμ» Ντάγκλας Μόρισον (James “Jim” Douglas Morrison) (8 Δεκεμβρίου1943 – 3 Ιουλίου1971) ήταν ένας Αμερικανόςτραγουδιστής, τραγουδοποιός, συγγραφέας και ποιητής. Γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Φλόριντα και ήταν ο τραγουδιστής και στιχουργός του δημοφιλούς αμερικάνικου ροκ συγκροτήματος The Doors. Θεωρείται ένας από τους πιο χαρισματικούς ερμηνευτές στην ιστορία της ροκμουσικής. Έγραψε επίσης αρκετά βιβλία ποίησης, ένα μικρό ντοκιμαντέρ και δύο βίντεο κλιπ (“The Unknown Soldier” και “People are Strange”). Ο θάνατός του σε ηλικία 27 ετών στο Παρίσι της Γαλλίας κατέπληξε τους θαυμαστές του. Οι περιστάσεις κάτω από τις οποίες πέθανε και ο μυστικός ενταφιασμός του έγιναν αφορμή για…..ατελείωτες φήμες και παίζουν σημαντικό ρόλο στο μυστήριο που εξακολουθεί να τον…. περιβάλλει. Ο Τζιμ Μόρισον είχε σκωτσέζικη και ιρλανδική καταγωγή και ήταν γιος του ναυάρχου Τζωρτζ Στίβεν Μόρισον και της Κλάρα Κλαρκ Μόρισον, που γνωρίστηκαν το 1941 στη Χαβάη. Ο Τζιμ Μόρισον γεννήθηκε 11 μήνες μετά, στη Μελβούρνη της Φλόριντα. Το 1971, ο Μόρισον μετακόμισε σε ένα διαμέρισμα στο Παρίσι μαζί με την Πάμελα Κούρσον. Του άρεσε η αρχιτεκτονική της πόλης και έκανε μεγάλους περιπάτους εκεί, όμως λέγεται ότι τον είχε πιάσει κατάθλιψη και ήθελε να επιστρέψει στην Αμερική. Στο Παρίσι έκανε και την τελευταία του ηχογράφηση σε στούντιο με δυο Αμερικανούς μουσικούς του δρόμου. Ο Μάνζαρεκ απέρριψε αυτή την ηχογράφηση ως “ασυναρτησίες μεθυσμένων”. Ένα τραγούδι από αυτήν, το “Orange County Suite” ακούγεται στο bootleg “Lost Paris Tapes”. Ο Μόρισον πέθανε στις 3 Ιουλίου του 1971 σε ηλικία 27 ετών. Η επίσημη εκδοχή είναι ότι η Κούρσον τον βρήκε νεκρό στη μπανιέρα. Δεν έγινε αυτοψία, γιατί ο γιατρός που τον εξέτασε είπε ότι δεν βρήκε στοιχεία εγκληματικής ενέργειας. Η απουσία αυτοψίας έδωσε λαβή για πολλές εικασίες σχετικά με την αιτία θανάτου. Ο Ντάνυ Σάγκερμαν διηγείται ότι όταν η Κούρσον επέστρεψε στις ΗΠΑ, του είπε ότι ο Μόρισον είχε πεθάνει από υπερβολική δόση ηρωίνης, την οποία είχε εισπνεύσει νομίζοντας πως είναι κοκαΐνη. Ο Σάγκερμαν σημειώνει ότι η Κούρσον έδινε διαφορετικές εκδοχές του θανάτου κατά καιρούς, τη μια λέγοντας ότι εκείνη τον είχε σκοτώσει και την άλλη ότι ο θάνατός του ήταν λάθος της. Η ιστορία με την αθέλητη λήψη ηρωίνης υποστηρίζεται από τη διήγηση του Αλέν Ρονέ, που έκανε παρέα με το ζευγάρι στο Παρίσι. Ο Ρονέ είχε γράψει ότι ο Μόρισον πέθανε από αιμορραγία αφού εισέπνευσε ηρωίνη της Κούρσον κι ότι εκείνη άθελά της αποκοιμήθηκε, αφήνοντάς τον να πεθάνει αντί να καλέσει για ιατρική βοήθεια. Στον τάφο του υπάρχει η Ελληνική επιγραφή Κατά τον δαίμονα εαυτού. Οι θεωρίες για το ποιος έχει γράψει την επιγραφή είναι πολλές: Ο Jim Morrison πριν δημιουργηθεί το συγκρότημα είχε πει: “΄Η ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΦΟΝΟ ΄Η ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ…”. Τελικά τα κατάφεραν και στα δύο: πρώτον οι DOORS έγιναν θρησκεία και δεύτερον ο φόνος έγινε με τον θάνατό του. Ένα θάνατο που ο Morrison δεν φοβήθηκε ποτέ. Τον μόνο φόβο που είχε ήταν ο ίδιος του ο εαυτός και η επιγραφή στον τάφο του γράφτηκε, λέγεται, κατά δική του παραγγελία μια και αγαπούσε όπως έλεγε την ελληνική φιλοσοφία. Γι’ αυτό και στο τραγούδι του The end περιγράφει με έναν δικό του μοναδικό τρόπο που μόνο αυτός κατείχε το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Η επιγραφή είναι “κανονική” δηλαδή όπως είναι γραμμένο το όνομα του έτσι και από κάτω γράφει αυτό που προέγραψα… Δεν είναι π.χ κάτι που έγραψε κάποιος τυχαία… Υπάρχουν πολλές τέτοιες τριγύρω στο χώρο αλλά με μαρκαδόρους κ.λ.π. Φαινόταν να είναι με τον ίδιο τύπο fonts όπως και το όνομά του. Οπότε μάλλον γράφτηκε μαζί με την κατασκευή του τάφου.. άραγε ο ίδιος ο Jim το ζήτησε ή κάποιος δικός του; Από ότι ξέρω ο πατέρας του τον είχε στο μάτι, δεν τον ήθελε… Ο Jim σίγουρα είχε μυηθεί σε κάποια “περίεργα” πράγματα αλλά υπάρχουν τόσα πολλά “περίεργα”… Γιατί να μπει η ελληνική επιγραφή εκεί όμως…; Η λέξη “δαίμων” δεν έχει καμία σχέση όπως την ξέρουμε εμείς σήμερα (οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν Διάβολο). “Δαίμων” ήταν αρχικά η θεότητα που μοίραζε, κατένειμε την μοίρα (δαίομαι = μοιράζω) και μετά ονομαζόταν οποιαδήποτε θεότητα στην οποία αποδίδονταν τιμές. “Δαίμων εαυτού” ονομαζόταν η θεότητα-προστάτης που ζούσε μέσα σε κάθε άνθρωπο από τη γέννηση έως το θάνατό του και φρόντιζε για την προσωπική εξέλιξη κι ευημερία, κάτι σαν το αντίστοιχο σημερινό χριστιανικό “Φύλακας-άγγελος”, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο ένα “δίαυλο” μεταξύ του κόσμου των θνητών και του κόσμου των θεών. “Πράττω κατά τον δαίμονα εαυτού” ουσιαστικά σημαίνει “πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό”, αδιαφορώντας ίσως για το τι θα πουν οι άλλοι και είναι μια στάση ζωής που υιοθέτησαν και επιδοκίμασαν οι Στωικοί φιλόσοφοι. Έτσι λοιπόν, η φράση “Κατά τον δαίμονα εαυτού” γράφτηκε από τους συγγενείς του Jim Morrison στον τάφο του, εννοώντας ότι ο τραγουδιστής των Doors έπραττε στη συντομη ζωή του πάντα σύμφωνα με ό,τι υπαγόρευε η συνείδησή του, ο “προσωπικός του θεός”, κι όχι σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας.
Πηγή Orologion.wordpress.com

Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2012

Οι φόβοι μας και οι φυσικές μας ανάγκες

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στον Μάνο Δανέζη (εκπληκτικός άνθρωπος και επιστήμονας) σχετικά με το πολυσηζητημένο σωματίδο Higs (σωματίδιο του θεού, μποζόνιο).

Μια εισαγωγή θα έλεγα σε πράγματα που σύντομα θα δούμε.. Προτείνω σε όσους ενδιαφέρονται την πολύ καλή σειρά ντοκιμαντερ της ΕΤ3, "Το σύμπαν που αγάπησα". Υπάρχει σε ελληνικά τορεντάδικα και ίσως και αλλού.
Μια διαφορετική συνέντευξη για "το σωματίδιο του θεού" , τη ζωή μας, το φόβο.
Μια συνέντευξη που δεν αφορά μόνο την επιστήμη αλλά τη ζωή μας. Αφιερώστε λίγο χρόνο και διαβάστε την.

Πριν λίγες μέρες μια είδηση έκανε το γύρο του κόσμου, κάνοντας λόγο για τη μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη των τελευταίων ετών: οι ερευνητές στο Cern εντόπισαν επιτέλους το πολυδιαφημιζόμενο Σωματίδιο του Θεού ή Μποζόνιο του Χιγκς, όπως είναι η επίσημη ονομασία του.
Σύμφωνα με τους επιστήμονες, πρόκειται για το πρωταρχικό στοιχείο ύλης που θα μας αποκαλύψει ό,τι δεν γνωρίζουμε για τη φύση της πραγματικότητας και το σύμπαν, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του εως τώρα.

Μια ανακάλυψη που αναμένεται να φέρει τα πάνω- κάτω στην εικόνα που έχουμε για τον κόσμο.

Καθώς λοιπόν τα διθυραμβικά σχόλια για τη σπουδαία αυτή ανακάλυψη έδιναν και έπαιρναν, αποφασίσαμε να ζητήσουμε την άποψη ενός ειδικού, παλιού γνώριμου του ΑΒΑΤΟΝ, του επίκουρου καθηγητή αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Μάνου Δανέζη.

Στη συζήτηση που ακολουθεί, ο Δρ. Δανέζης μας λέει ότι το μοντέλο της ύλης που ξέραμε έχει πλέον ριζικά αλλάξει και μας αποκαλύπτει τι στην πραγματικότητα είναι η υλική υπόσταση του ανθρώπου. Στο πλαίσιο αυτής της «νέας πραγματικότητας» ακόμα και ο θάνατος θα μπορούσε να ξεπεραστεί!


Καθηγητά Δανέζη ξέρω ότι παρακολουθείτε με μεγάλο ενδιαφέρον τα τεκταινόμενα στο CERN. Πως σχολιάζεται τις τελευταίες εκκωφαντικές εξελίξεις;

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι σέβομαι απεριόριστα όλους τους επιστήμονες που αγωνίζονται να βρουν κάτι καινούργιο, που υπόσχεται να αλλάξει τη ζωή μας. Αυτό όμως που με βρίσκει αντίθετο είναι όλο αυτό το μάρκετινγκ που αρχίζει να απλώνεται γύρω από την επιστήμη. Επιχειρείται ένας εξευτελισμός της δηλαδή, με όρους αγοράς. Η έρευνα για την ανεύρεση του Μποζονίου Χίγκς είναι η μόνη έρευνα που δοξάστηκε και πλασαρίστηκε ως μεγάλο γεγονός, προτού καν αυτό ανακαλυφθεί. Μιλάμε για κάτι καθαρά αντιεπιστημονικό. Χρειάζονται πολλές επαναλήψεις ενός πειράματος, επαληθεύσεις και αξιολόγηση των δεδομένων από την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα για να δημοσιευτεί κάτι επίσημα. Πρέπει να έχει προηγηθεί μια «βάσανος επιστημονική» πριν αρχίσουμε τις ανακοινώσεις. Δεν στήνουμε γιορτές και πανηγύρια για κάτι το οποίο υποτίθεται ότι ΘΑ βρούμε.


Μα όλα τα ΜΜΕ παρουσίασαν ως γεγονός την ανακάλυψη του σωματιδίου.


Προσέξτε, δεν είπε κανένας ότι το βρήκαν. Είπαν ότι έχουμε μια ένδειξη ότι ίσως κάτι υπάρχει. Ο ίδιος ο διευθυντής του CERN προέτρεψε τους συναδέλφους του να έχουν υπομονή, να επιδείξουν σωφροσύνη και να είναι συγκρατημένοι στις προσδοκίες τους. Ερωτηθείς δε από δημοσιογράφους για το πώς νοιώθει για τον επικείμενο εντοπισμό του Μποζονίου, απάντησε ότι η Φυσική δεν έχει να κάνει με συναισθήματα αλλά με τη λογική. Εκτός όμως από αυτοσυγκράτηση, υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι που αντιμετωπίζουν με σκεπτικισμό το ζήτημα και αμφισβητούν το κατά πόσο το υποατομικό σωματίδιο είναι το «άγιο δισκοπότηρο» των επιστημών.Εκφραστής αυτής της άποψης είναι και ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Guardian, Andrew Brown ο οποίος σε άρθρο του λέει κατά λέξη: «Η ονομασία του Μποζονίου σε σωματίδιο του Θεού ήτανε μια ευφυέστατη κίνηση μάρκετινγκ γιατί αμέσως όλοι κατέγραψαν την ύπαρξή του στην μνήμη τους, χωρίς ουσιαστικά να πλουτίσουν την γνώση τους γύρω από αυτό. Σε διαφορετική περίπτωση, οι επιστήμονες δε θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τις επιχορηγήσεις που όπως φαίνεται κέρδισαν». Όπως καταλαβαίνετε, παίζονται διάφορα παιχνίδια εδώ. Πάντως όταν το βρουν και το δημοσιεύσουν επίσημα, θα μπορεί και η υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα να εκφέρει άποψη.


Γιατί όμως είναι τόσο σημαντική η ανακάλυψή του;

Γιατί θα μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω στις ρίζες αυτού που λέμε «ύλη». Παραμένει ένα άλυτο μυστήριο ακόμα τι ακριβώς είναι. Είτε όμως η ύλη προέρχεται από το Μποζόνιο του Χίγκς είτε από οτιδήποτε άλλο, δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέραμε- δηλαδή αυτή η ουσία που επεξεργαζόμαστε με τα χέρια και τα όργανά μας και γίνεται αισθητή μέσω των αισθήσεών μας. Και όλα αυτά τα σώματα και τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν; Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά. Εκεί υπάρχει μόνο ένας ωκεανός από κοχλάζουσα ενέργεια. Η ενέργεια αυτή προσπίπτει στα όργανά μας, αυτά παίρνουν ένα τμήμα της, το μεταφέρουν μέσω των νευρώνων στον εγκέφαλο και εκεί η ενέργεια μεταμορφώνεται σε αυτό που ονομάζουμε αισθητό κόσμο.


Άρα ο κόσμος που βλέπω και αισθάνομαι, στην ουσία κατασκευάζεται μέσα στο κεφάλι μου;

Ακριβώς!
Κι εμείς οι άνθρωποι, όμως, ανήκουμε σε αυτόν τον «κόσμο». Τι συμβαίνει με τη δική μας υπόσταση;Ο Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι ψευδές. Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η νόησή μας». Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας. Με τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του πνεύματος και της ελευθερίας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση, έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα ( τα σώματά μας) παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου.
Εφόσον δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο (ύλη, χώρος, χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.


Είμαστε δηλαδή ένα τίποτα;

Όχι, είμαστε κάτι πολύ περισσότερο, απλά στην παρούσα κατάστασή μας δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Ας το δούμε σε ένα άλλο επίπεδο: σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση (χρόνος).
Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο, τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις μας,αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.
Άρα αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό το ονομάζουμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής του ανθρώπου. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.


Ακούγεται σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από τον κύκλο της φθοράς. Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο.

Θεωρητικά, ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.Ο χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται, υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.
Τελικά, όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.Όλα αυτά τα λέμε στην αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από μια τιμή και πάνω. «Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό.Έχουμε μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης. Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της δυνατότητας του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα. Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις ενέργεια, θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό; Αυτή την ενιαία δημιουργία, αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της δημιουργεί ατομικότητες.


Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;

Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη. Ότι δηλαδή είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος. Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16ου και 17ου αιώνα. Εφόσον λοιπόν η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός, αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.Φτάσαμε σε σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα επακόλουθά της. Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!


Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές.

Ακριβώς. Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι θα ζητάει από την κοινωνία; Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.
Όταν λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ». Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα, ένα matrix.Και για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της. Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα τον συγκρατεί πια. Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.


Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή, μια μετά-νοια;

Ακριβώς, όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη. Θα πρέπει να αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς.
Πρακτικά ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;
Το πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.
Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.

Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας ανάγκες, για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.