Κάποιοι ξεχωριστοί γονείς

Για όλους τους ανθρώπους, θα λέγαμε πως ο γονιός φαντάζει ως ο μεγαλύτερος ήρωας, στα μάτια του παιδιού του. Προφανώς κι όλοι οι γονείς προσφέρουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να βλέπουν το παιδί τους ευτυχισμένο, λαμβάνοντας ικανοποίηση από ένα και μόνο χαμόγελο του.

Υπάρχουν πολλά είδη γονέων. Άλλοι πιο αυστηροί, άλλοι πιο ελαστικοί, άλλοι πιο υπερπροστατευτικοί κι άλλοι, πιο χαλαροί. Ο κάθε γονιός δείχνει με το δικό του τρόπο την αγάπη του. Κι είναι αδιαπραγμάτευτο ότι την προσφέρει ανιδιοτελώς.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι γονείς που είναι αφανείς αλλά κι εμφανείς ήρωες -μάλλον εμφανείς. Απόλυτα εμφανείς.Υπάρχουν και γονείς που φέρουν κάποια αναπηρία. Είτε την είχαν εκ γενετής είτε την απέκτησαν στην πορεία της ζωής τους, αυτοί οι άνθρωποι δεν το έβαλαν κάτω. Ήθελαν την οικογένεια που άξιζαν. Και θα την συγκροτούσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Είναι εκείνοι που επέλεξαν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, κάνοντας διπλό κόπο και κουράγιο, με μεγαλύτερη θέληση και λαχτάρα, όταν καμία φορά η κοινωνία τους θεώρησε αδύναμους για να τα φέρουν εις πέρας. Είναι γονείς που ξέχασαν όποια δυσκολία μπορεί να ένιωσαν να τους καταλογίζεται κι έβαλαν τα γυαλιά σε όποιον τους έκρινε «ανεπαρκείς» να μεγαλώσουν ένα παιδί.

Ένας τέτοιος λοιπόν άνθρωπος, που ο καθείς θα χαρακτηρίσει ως «ανάπηρο», δε φέρει καμία διόλου απειρία. Γιατί αυτός καταβάλει πάντα έναν κόπο παραπάνω έτσι ώστε να μη στερήσει το ελάχιστο απ’ όσα το παιδί του χρειάζεται. Του δείχνει πώς είναι να δουλεύει σκληρά για να αποκτήσει αυτό που θέλει. Του δείχνει πως δεν αξίζει να κολλάει σε δυσκολίες της ζωής και πως όλα μπορούν να επιτευχθούν, αρκεί να υπάρχει δύναμη και θέληση.

Μεγαλώνει ένα πλάσμα με τη μεγαλύτερη, ειλικρινέστερη, πιο ουσιαστική αγάπη και φυσικά τρέμει το φυλλοκάρδι του να προστατέψει αυτό το πλάσμα με κάθε τρόπο από οτιδήποτε θα μπορούσε να το στιγματίσει ή να το πληγώσει. Δε διαφέρει από κανένα γονιό, λοιπόν. Απλά είναι ένα πιο ξεχωριστό, ιδιαίτερα όμορφο είδος γονέα.

Δουλεύει σκληρά για τη γαλούχηση ενός παιδιού, το φροντίζει σαν να μην υπάρχει καμία ιδιαιτερότητα για τον ίδιο, καμία δυσκολία, καταρρίπτει πολλές δικές του προσωπικές ανησυχίες και κόμπλεξ για να μπορεί να μεγαλώσει ένα υγιές παιδί. Σκουπίζει τα δάκρυά του, το σκεπάζει τα βράδια, το φιλάει για καληνύχτα, δουλεύει σκληρά, μα πάντα προλαβαίνει να του διαβάζει παραμύθια κι ιστορίες για να πάει για ύπνο. Κι αργότερα, προλαβαίνει να είναι εκεί, όσα δικά του προβλήματα κι αν έχει, για να είναι κοντά σε ό,τι απασχολεί το παιδί.

Είναι εκείνος ο γονιός που του μαθαίνει να σέβεται και να μην κρίνει ιδιαιτερότητες, μα να αποκομίζει πάντα τη δύναμη και την υπερηφάνεια του να είσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος, ακόμη και με την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα. Είναι εκείνος που γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, δείχνοντας πως δεν υφίσταται να κολλάς πουθενά και να μπορείς πάντα να βρίσκεις τρόπους να είσαι ανεξάρτητος, ακόμα κι αν το σώμα σου δεν το επιτρέπει. Μπορεί το σώμα τους να τους προδίδει, ώρες και φορές. Μα σίγουρα δεν τους προδίδει η ψυχή.

Και παιδιά που μεγαλώνουν με τόσο ξεχωριστούς γονείς είναι τέρμα υπερήφανα. Θαυμάζουν για ένα λόγο παραπάνω τους σούπερ γονείς τους και προσπαθούν πάντα να είναι κοντά τους και να θυμούνται πως το να είσαι ξεχωριστός σε κάνει όμορφο. Οι γονείς τους δε φέρουν καμία αδυναμία. Για εκείνα είναι ολόκληροι. Δε διαφέρουν στα μάτια των παιδιών τους κι αυτό είναι το μεγαλύτερό τους επίτευγμα.

Γονείς σαν όλους λοιπόν κι ίσως λίγο περισσότερο άξιοι όσοι φέρουν κάποια αναπηρία. Φοράνε κάπα υπέρ-ήρωα, τρέχουν να προλάβουν τη ζωή που τρέχει, επιλέγουν θαρραλέα να την αρπάξουν απ’ τα μαλλιά, φτιάχνουν πανέμορφες οικογένειες και δεν επαναπαύονται σε κοινά πρότυπα. Δίνουν όλη τους την ψυχή και την αγάπη στα παιδιά τους κι εκείνα με τη σειρά τους προσπαθούν να τους κάνουν υπερήφανους.

Αν τελικά υπάρχει πραγματική ευτυχία, είναι να έχεις ένα γονιό που να μην υστερεί σε δύναμη ψυχής κι απεριόριστης αγάπης. Κι αυτήν τη συνταγή πρέπει να βρίσκουν όλοι οι γονείς. Όμως, τούτοι οι γονείς παλεύουν για να την πετύχουν. Δε την ξέρουν απόλυτα, μα ξέρουν να σου προσφέρουν ένα κάτι παραπάνω σε σεβασμό, κατανόηση κι απεριόριστο θαυμασμό. Σ’ αυτούς τους γονείς, υποκλινόμαστε.

Συντάκτης: Δέσποινα Δημησιάνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου

http://www.pillowfights.gr/allakse-thn-entash/goneas-me-anapiria-enas-iroas-me-yperdynameis/

Τζαφαρ, μια μικρού μήκους αντιρατσιστική ταινια - Thessaloniki Arts and Culture

ΑΠΛΑ ΧΑΣΤΟΥΚΙ !! μπραβο στη Νανσυ !!! το χρειαζόμασταν !!

Τζαφαρ, μια μικρού μήκους αντιρατσιστική ταινια - Thessaloniki Arts and Culture

Μαύρο σε...άσπρο φόντο

Τον λενε Μιχαλη και εχει μαυρο... δερμα!
Ζει σε εναν κοσμο που εχει καταμαυρη Ψυχη ...

«Με λένε Μιχάλη. 

Γεννήθηκα το 1980 στην Αθήνα, στο «Μητέρα».
Οι γονείς μου τότε έμεναν στο Παγκράτι. Μετά τη γέννα μου μετακομίσαμε στα Πατήσια. Οι γονείς μου είναι από τη Νιγηρία. Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα για να σπουδάσει, τη δεκαετία του ΄70. Ύστερα από κάποια χρόνια έφερε και τη μητέρα μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Στο δημοτικό τα πήγαινα μια χαρά με τα άλλα παιδιά. Μόνο όταν τσακωνόμασταν στο ποδόσφαιρο με στολίζανε με βρισιές του τύπου «αράπης» και τα σχετικά. Ήμουν ο μόνος μαύρος στο σχολείο μου. Θυμάμαι επίσης ένα σκηνικό. Μια μέρα, έπειτα από τσακωμό, κάποια παιδιά με είχαν βάλει στη μέση και με έβριζαν. Τότε ένα παιδί που τον έλεγαν Ηλία όρμησε εναντίον τους για να με υπερασπιστεί. Από τότε γίναμε κολλητοί φίλοι. Τα πρώτα χρόνια στο σπίτι μιλούσαμε νιγηριανά και αγγλικά. Αυτό όμως με εμπόδιζε για τα μαθήματα. Μέχρι που ο δάσκαλος κάλεσε τους γονείς μου και τους είπε ότι έπρεπε να μιλήσουμε ελληνικά στο σπίτι.

Με τα χρόνια επικράτησαν τα ελληνικά στο σπίτι μας. Ελληνικά και hiphop. Από εννέα χρόνων μιλώ μόνο ελληνικά. Μιλώ επίσης άψογα αγγλικά, ενώ τα νιγηριανά τα καταλαβαίνω αλλά δεν τα μιλώ πια. Το πάθος για τη μουσική το «κόλλησα», ίσως, επειδή μεγάλωσα ανάμεσα σε διάφορους γλωσσικούς ήχους. Στο γυμνάσιο παθιάστηκα με τα γκράφιτι, τη hip-hop και τη Dram΄Ν΄ Βase. Είναι χρόνια που περνούν διοργανώνοντας πάρτι και ανταλλάσσοντας κασέτες με τα φιλαράκια. Εκείνη την περίοδο μπήκε έντονα η θρησκεία στη ζωή μου. Μαζί της και η πρώτη υπαρξιακή σύγκρουση. Γιατί η θρησκεία έλεγε «ειρήνη υμίν», ενώ το hip-hop μιλούσε για εξέγερση. Η θρησκεία ήταν ευχή, το hip-hop δράση. Το hip-hop και τα γκράφιτι ήταν για μένα ένα είδος ξεσπάσματος. Τότε, για πρώτη φορά, άρχισα να γράφω στίχους. Έγραφα και για τον ρατσισμό. Ξαφνικά συνειδητοποίησα κάτι που είχα απωθήσει: το χρώμα της επιδερμίδας μου.

Το να είσαι μαύρος. Εγώ είμαι περήφανος που είμαι μαύρος. Το να είσαι μαύρος όμως σημαίνει ότι συναντάς μπροστά σου έναν τοίχο. Σημαίνει ότι πρέπει να ξοδεύεις πολλή ενέργεια για να πείσεις τους γύρω σου ότι δεν είσαι γεννημένος μόνο για να πουλάς CD και να παίξεις μπάσκετ. Ότι μπορείς να γίνεις γιατρός, λογοτέχνης, σχεδιαστής μόδας, οτιδήποτε. Το να είσαι μαύρος σημαίνει ότι ζεις με αυτό το χρώμα, το αναπνέεις, ότι δεν σε αφήνουν ποτέ να νιώσεις αόρατος. Τη μεγαλύτερη έκπληξη την προκαλείς όταν μιλάς ελληνικά χωρίς προφορά. Παθαίνουν πλάκα. Μερικοί κάθονται με το στόμα ανοιχτό και σε κοιτάνε σαν εξωγήινο. Τέλος πάντων… Ένα καλοκαίρι στη Σύρο. Η ανατροπή στη ζωή μου συνέβη ένα καλοκαίρι στη Σύρο.

Μόλις είχα τελειώσει το λύκειο. Ήθελα τότε να μπω στη Σχολή Καλών Τεχνών και άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα ελευθέρου σχεδίου. Το καλοκαίρι πήγα στη Σύρο για να δουλέψω στο εργαστήριο της δασκάλας μου. Έκανα βόλτα ένα απόγευμα, όταν ξαφνικά μπροστά στα πόδια μου σταμάτησε ένα αστυνομικό τζιπ. Βγήκαν έξω δυο αστυνομικοί και μου ζήτησαν τα χαρτιά. Είχα μαζί μου τη ληξιαρχική πράξη γέννησης. Θεωρούσα ότι ήταν αρκετή, αφού είχα γεννηθεί στην Ελλάδα. Με πήγαν στο Τμήμα. Μου είπαν ότι τα χαρτιά μου είναι ελλιπή. Ένας από τους αστυνομικούς μού είπε ότι θα με απελάσουν. «Πού θα με απελάσετε;» ρώτησα. «Στα σύνορα και να πας από εκεί που ήρθες», μου απάντησε. «Εγώ δεν ήρθα από πουθενά. Έχω γεννηθεί στην Ελλάδα», είπα. Δεν πήρα απάντηση. Απέλαση, σύνορα, όλα αυτά μου φαίνονταν σαν ταινία. Έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου και είχα κατατρομάξει. Έμεινα εκεί τρεις μέρες, στο σκοτάδι, κοιμόμουν χάμω, σε ένα μικροσκοπικό κελί με δυο Πακιστανούς που δεν μιλούσαν ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Αυτές οι τρεις μέρες ανέτρεψαν τα πάντα μέσα μου. Με τη μεσολάβηση φίλων και δικηγόρων με άφησαν ελεύθερο. Τότε άρχισαν να με βασανίζουν τα ερωτήματα.

Ποιος ήμουν; Τώρα καταλάβαινα γιατί δεν με καλούσαν φαντάρο, όπως συνέβαινε με όλους τους φίλους μου. «Φίλε μου, εσύ είσαι ξένος», έλεγα στον εαυτό μου. Και πάλι δεν ήθελα να το πιστέψω όμως. Σκεφτόμουν ότι οι αστυνομικοί είχαν κάνει λάθος. Ήταν ένας μηχανισμός άμυνας για να μη διαλυθώ. Τα χαρτιά, τα χαρτιά, τα χαρτιά. Όταν εισέβαλε στη ζωή μου η λέξη χαρτιά και αλλοδαπός όλα καθάρισαν πλέον. Ρώτησα τους υπαλλήλους στον δήμο εάν μπορώ να βγάλω ελληνική ταυτότητα επειδή έχω γεννηθεί εδώ. Μου απάντησαν κοφτά: «όχι». Μετά ήρθαν οι ουρές, οι βεβαιώσεις, τα ένσημα, τα γραφεία, οι υπάλληλοι, η ατελείωτη αναμονή. Και όταν βγαίνει η άδεια παραμονής είναι ληγμένη. Ξανά ουρές, βεβαιώσεις, ένσημα, γραφεία, υπάλληλοι, ατελείωτη αναμονή. Με αυτά θα φας όλη τη ζωή σου.

Τα καλύτερα χρόνια σου φεύγουν κυνηγώντας τα χαρτιά. Δεν μπορείς να πας πουθενά. Τα όνειρα για το πανεπιστήμιο τα εγκατέλειψα γιατί κυνηγούσα τα χαρτιά. Με κάλεσαν το 2002 στη Γαλλία για να εκπροσωπήσω την Ελλάδα σε ένα φεστιβάλ θεάτρου δρόμου. Δεν πήγα γιατί δεν είχα χαρτιά. Ήθελα να ανοίξω μια δική μου δουλειά, δεν μπόρεσα γιατί δεν είχα χαρτιά. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου… Νιώθεις σιγά σιγά να ανοίγει ένα χαντάκι ανάμεσα σε σένα και στους φίλους σου. Εκείνοι προχωράνε, κυκλοφορούν ελεύθεροι. Αυτό που για σένα αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου, γι΄ αυτούς είναι ένα τίποτα. Επειδή δεν έχεις κανονικά χαρτιά δεν μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Σκέψου τι κατάπτωση. Να είσαι είκοσι χρόνων και να μη μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Φθείρεσαι ανεπαίσθητα, γίνεσαι μικρός, κλείνεσαι στον εαυτό σου. Πρέπει να προσέχεις πολύ για να μη γίνεις ανθρωπάκι.

Για να μη δεις όλους τους γύρω σου ως εν δυνάμει εχθρούς. Ύστερα έρχονται άλλες ερωτήσεις. Τι είσαι; Γεννήθηκες εδώ, τραγουδάς τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας, στο σχολείο είπες ποιήματα για την 25η Μαρτίου. Και όμως σε θεωρούν αλλοδαπό. Στη Νιγηρία εσύ δεν έχεις πάει ποτέ. Τα ελληνικά είναι η γλώσσα σου. Τι είσαι λοιπόν; Πρέπει να είσαι τρεις φορές τρελός για να μην τρελαθείς. Πρέπει να παλέψεις με νύχια και με δόντια για να μην αφήσεις την πραγματικότητα να σε ξεκάνει.
Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Ασχολούμαι πολύ με τη μουσική και με το θέατρο του δρόμου. Τώρα δουλεύω στον «Κοσμοπολιτισμό», ένα πολιτιστικό κέντρο που διοργανώνει και πολλά ενδιαφέροντα event με μετανάστες καλλιτέχνες.

Τα χαρτιά; Τα περιμένω ακόμα, εδώ και δυο χρόνια. Το μέλλον;
Το μέλλον, φίλε μου, είναι τα όνειρά μου. Αυτά είναι η ασπίδα και η ελευθερία μου…»

του Gazmend Kapllani

Απο Λαμπρο Κερεντζη
πηγή: στην απέναντι όχθη