ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ-ΑΘΗΝΑ με εισητηριο χωρις επιστροφη

ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΕ ΑΡΓΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΒΑΘΡΑ ΤΟΥ ΣΤΑΘΜΟΥ.
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΗΞΕΡΕ ΠΟΥ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟΥΣΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ.
ΕΙΧΕ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΑΓΟΡΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ
Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΗ.

ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΗΣΕΙ Σ ΑΝΟΥΣΙΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΣΕ ΠΕΘΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΣΕ ΣΥΝΑΦΕΙΕΣ ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ ΚΑΙ ΠΑΓΕΡΕΣ.
ΟΤΙ ΕΠΑΙΡΝΕ ΜΑΖΙ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΧΕΙΡΑΠΟΣΚΕΥΗ
ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΑ ΌΝΕΙΡΑ.

ΟΤΑΝ ΞΥΠΝΟΥΣΕ Η ΝΕΦΕΛΗ ΤΟ ΠΡΩΙ ΘΑ ΕΒΡΙΣΚΕ ΣΕ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ
ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΘΥΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΚΟΜΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΩΝ ΣΙΩΠΩΝ ΤΟΥΣ
ΕΝΑ ΛΙΤΟ ΚΙ ΑΠΕΡΙΤΤΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΠΟΥ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΛΥΓΜΩΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΛΗΠΤΗ ΤΟΥ.

ΔΕΝ ΤΗΣ ΑΡΕΣΕ ΠΟΤΕ Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ.
ΕΛΕΓΕ Μ ΑΔΕΙΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ
ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΙ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ ΚΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ.

ΚΙ ΟΜΩΣ ΓΙ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΝ ΕΙΧΕ ΚΑΠΟΤΕ ΑΓΑΠΗΣΕΙ
ΓΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥΣ ΣΠΑΡΑΖΕ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ
ΚΑΙ ΞΕΣΚΙΖΕ ΣΑΡΚΕΣ ΚΑΙ ΣΕΝΤΟΝΙΑ.

ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΠΟΚΑΜΩΜΕΝΟΣ ΑΚΟΥΜΠΟΥΣΕ ΕΝΑ ΚΟΡΜΙ
ΠΟΥ  ΠΙΣΤΕΥΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΜΑ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟ.
ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΑΚΡΙΒΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΣ.

ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ Η ΑΓΑΠΗ ΜΙΣΟΣ ΕΓΙΝΕ
ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΕΚΑΨΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ.
ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΔΕ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝ
ΔΕΝ ΑΠΟΖΗΤΗΣΕ ΟΥΤΕ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ.

ΚΙ ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
ΠΟΙΑ ΜΟΙΡΑ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΤΟ ΧΕ ΓΡΑΨΕΙ
ΕΧΤΙΣΕ ΠΑΛΙ ΜΕΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ
ΤΗΝ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΕΙΚΟΣΙ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ.

ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΝΟΙΑΖΕ ΠΩΣ ΘΑ ΤΑΝ ΤΩΡΑ
ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΕΑ ΣΤΗΝ ΜΟΡΦΗ Ή ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΜΑ ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΖΩΗ.
ΜΟΝΟ ΑΥΤΗ ΚΡΑΤΗΣΕ ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ.

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΔΕ ΘΑ ΓΥΡΝΑΓΕ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ
ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Ο ΚΑΒΑΦΗΣ
Η ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΛΑΧΤΑΡΑ ΗΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ
Σ ΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ ΜΙΚΡΟ ΠΑΛΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ.

ΑΘΗΝΑ ΠΟΣΟ Σ ΑΓΑΠΏ ΓΙΑΤΙ ΣΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΗΣ
ΟΛΟ ΔΟΣΜΕΝΟ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΞΙΟ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΤΩΧΟ.

ΕΡΧΟΜΑΙ,ΦΤΑΝΩ, ΝΑ ΖΗΣΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΑΠΟ ΚΑΙΡΟ
ΓΙΑ ΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΜΟΥ ΜΕΝΕΙ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΩ.

                                              ΧΑΡΟΥΛΑ ΔΟΥΚΟΥΜΕ
                                                    19_6_2016

Σκέψεις πτερόεσσες ( απο την Κα Σταθοπούλου Ρέα )

“Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές” 
(Νίκος Γκάτσος)

Αλληγορία της Αθανασίας, Giulio Romano (1499 -1546)

Ακούγοντας την «Αθανασία» του Χατζιδάκι με τον όμορφο στίχο του Νίκου Γκάτσου, έκανα κάποιες σκέψεις.
Όλοι λαχταρούμε να πιούμε το αθάνατο νερό, κανείς όμως δεν το έχει καταφέρει.
Ο στόχος των αλχημιστών να παρασκευάσουν το ελιξίριο της ζωής, αποδείχτηκε ανέφικτος και θάφτηκε μαζί με τ’ άλλο όνειρό τους, να μετατρέψουν σε χρυσό τα ταπεινά μέταλλα. 
Το μόνο που πετύχαμε είναι να παρασκευάσουμε ελιξίρια, τα οποία θεραπεύουν κάποιες ασθένειες και παρατείνουν τον χρόνο παραμονής μας στη ζωή.
Κι αυτό, γιατί ζούμε, σ’ έναν κόσμο, όπου η φθορά είναι αναπόφευκτη.
Δεν είναι, όμως, θαυμαστό, ότι παρά την φθορά τόσων αιώνων, τίποτα στην ουσία δεν χάνεται;
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν» (Μανώλης Ρασούλης)
Μια διαρκής ανακύκλωση. Αυτό είναι η Ζωή.
Από τη μια φθορά, κατάρρευση, αταξία, αποδόμηση, χάος.

Από την άλλη αναγέννηση, άνθηση. Άτομα, μόρια και κύτταρα συναρμόζονται με θαυμαστή τάξη και δομούν, παράγουν, δημιουργούν νέα ζωή.

Μιας μορφής αθανασία; 
Ναι, γιατί ως ύλη, τουλάχιστον, είμαστε αθάνατοι. Ως πνεύμα όμως;
Τι απομένει από το πνεύμα όταν το σώμα καταρρεύσει;
Που πηγαίνουν οι σκέψεις που παράγονται στο μυαλό μας;
Σε ποιο άγνωστο χάνονται οι επιθυμίες, οι φόβοι, οι χαρές, οι αγωνίες μας, οι αγάπες μας;

Αν γράψεις τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου τα απαθανατίζεις στο χαρτί. Ίσως γι αυτό γράφουμε ή παράγουμε έργα κάποιας άλλης μορφής.
Κοιτάζω, όμως, τα κεντήματα που έφτιαξε η μητέρα μου, και μόνον υποθέσεις μπορώ να κάνω για το τι σκεφτόταν, πώς ένιωθε τις ατέλειωτες ώρες που κεντούσε δίπλα στο παράθυρο, στο «καμαράκι» του σπιτιού της γιαγιάς μου, στο Ευλάμπιο.

Μέσα από τις ζωγραφιές που έφτιαξε ο πατέρας μου, μπορώ να δω ένα μικρό μόνο κομμάτι από τον ψυχικό του κόσμο.
Κι απ’ τον παππού, το μόνο που θυμάμαι είναι το χαστούκι που μου έδωσε όταν έχυσα το γάλα, που είχε μόλις αρμέξει. Δεν είναι άδικο για τον άνθρωπο αυτό;

Μπορείτε να φανταστείτε;
Πώς θα ήταν ο κόσμος μας σήμερα, αν οι μουσικοί δεν είχαν καταγράψει αυτές τις νότες που τους ήρθαν στο μυαλό;
Αν οι ζωγράφοι δεν έβαφαν τους καμβάδες με τα πινέλα τους για να δώσουν μορφή στις ιδέες τους;
Αν οι συγγραφείς κι οι ποιητές άφηναν τις λέξεις, τις φράσεις, να σχηματίζονται μέσα στο κεφάλι τους μόνο;
Αν οι εφευρέτες δεν έπιαναν να υλοποιήσουν, αυτό που φαντάστηκαν;

Αναρωτιέστε μήπως;
Πόσες άλλες σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα, παράγονται στο κεφάλι εκατομμυρίων ανθρώπων και χάνονται, χωρίς ν’ αφήνουν το ίχνος τους πουθενά.

Σ’ ένα τροπάριο του Μεγάλου Απόδειπνου, περιγράφεται η ημέρα της Κρίσεως. Θα μπαίνουν οι άνθρωποι, παρουσία των Αγγέλων, και θα ανοίγονται βιβλία όπου θα είναι καταγεγραμμένα όχι μόνον τα έργα, αλλά και οι σκέψεις του καθενός. 

«…των βίβλων ανεωγμένων
των έργων ερευνωμένων
των λογισμών εξεταζομένων…»

Αν πιστεύουμε, λοιπόν, μπορούμε να ελπίζουμε – ή να φοβόμαστε – πως οι σκέψεις μας ταξιδεύουν, ίσως ως κάποια μορφή ενέργειας, προς μια χώρα του «πάντοτε» και καταγράφονται σε ουράνιες βίβλους.
Η ιδέα αυτή συμφωνεί με τον γενικό κανόνα της φύσης, όπου στην ουσία, τίποτα δεν χάνεται.
Εμένα, πάντως, με τρομάζει η σκέψη πως οι λογισμοί μου – όλοι – κέρδισαν την αθανασία.
Ποιος από μας δεν έχει κάνει κακές, πονηρές ή απαίσιες σκέψεις, για τις οποίες θα προτιμούσαμε να ξέρουμε πως έχουν για πάντα χαθεί στο αχανές Σύμπαν;

Ξεκίνησα απ’ την ιδέα της αθανασίας και κατέληξα στο φόβο της Κρίσεως, αλλά συμβαίνουν αυτά όταν γράφεις «χωρίς πρόγραμμα». Ας επιστρέψω, όμως, στην αθανασία:

«Αν θέλεις να σε θυμούνται», λέει ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, (που είναι ένας τρόπος για να μείνεις αθάνατος) « ή γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί ή κάνε κάτι, για το οποίο αξίζει να γράψει κανείς».

Μη φοβάσαι, σου είπα..... Μη φοβάσαι, μου είπες

Μη φοβάσαι, σου είπα
κι αν όλες οι ΙΣΤΟΡΙΕΣ ξεχαστούν
κι αν όλες οι προσπάθειες αποτύχουν
κι αν όλα κάποτε χαθούν σ’ αυτήν την πόλη

Μη φοβάσαι, μου είπες
γιατί αυτοί που αγαπήσανε δε ΧΑΝΟΝΤΑΙ,
έχουν μια ΨΥΧΗ παραπάνω.

[Κατερίνα Καριζώνη]