Τρίτη, Απριλίου 30, 2013

Ελεύθερη ενέργεια για όλους - O νέος «Απαγορευμένος Καρπός»!!!

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ»;

Στις αρχές του 21ου αιώνα ο άνθρωπος έχει καταντήσει «κυνηγός απολιθωμάτων». Σκάβει διαρκώς τα σπλάχνα της Γης αναζητώντας ορυκτά καύσιμα, απομεινάρια δηλαδή οργανισμών που έζησαν και πέθαναν πριν από εκατομμύρια χρόνια. Προσπαθεί να ικανοποιήσει μ’ αυτά τα «απολιθώματα» την άσβεστη ενεργειακή του πείνα. Το μόνο που καταφέρνει όμως είναι να εκλύει στην ατμόσφαιρα της Γης επιβλαβή αέρια, προκαλώντας αποσταθεροποίηση στο παγκόσμιο κλίμα.


ΠΗΓΗ : PERIERGAA: Ελεύθερη ενέργεια για όλους - O νέος «Απαγορευμένος Καρπός»!!! 

PERIERGAA: Ελεύθερη ενέργεια για όλους - O νέος «Απαγορευμένος Καρπός»!!!

Πέμπτη, Απριλίου 11, 2013

Επειδή δεν είναι όσα φαίνονται πάντα αλήθεια (δείγμα μικρού μήκους ταινία)


Τον γνώρισα από μια φίλη, ήταν γιατρός και με συνοπτικές διαδικασίες, πέσαμε στο κρεβάτι του.
Τον ήθελα τρελά, τον ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα, ήταν ο απόλυτος έρωτας.

Μου σήκωσε τη φούστα και έσκισε το δικτυωτό μοβ καλσόν μου -εσώρουχα δεν φοράω, παρά μόνο το καλοκαίρι με τις φουστίτσες.

Πρώτα μπήκε μέσα μου, και ύστερα αρχίσαμε να γδυνόμαστε





Τετάρτη, Απριλίου 10, 2013

Ουρουγουάη...εκεί που κτυπά η καρδιά της Ελλάδας


Από τον Δημήτρη Παρούση

            Στη λατινική Νότιο Αμερική, ζεί και βασιλεύει το Ελληνικό Πνεύμα! Στην Ουρουγουάη δε, υπάρχουν χιλιάδες ουρουγουανοί οι οποίοι ομιλούν...άπταιστα Ελληνικά και πολλοί απο αυτούς...Αρχαία Ελληνικά! 
         Στην Ουρουγουάη συμβαίνει το παράδοξο φαινόμενο να υπάρχουν πάνω από 3.000 Έλληνες μετανάστες αλλά και διπλάσιος αριθμός Ουρουγουανών που μιλούν ελληνικά. Σε αυτή τη μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής οι πολίτες της δεν είναι απλά φιλέλληνες, είναι ελληνολάτρες.       
Σε πρόσφατη έρευνα της Eurostat το μεγαλύτερο ποσοστό των ερωτηθέντων Ουρουγουανών απάντησε ότι πολιτιστικά ταυτίζονται με την Ευρώπη και στην δεύτερη ερώτηση για το ποιά χώρα από την Ευρώπη έρχεται πρώτη στο μυαλό τους, η πλειοψηφία απάντησε: Η Ελλάδα. 
         Η εκπαίδευση στην Ουρουγουάη είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο και από μικρά παιδιά μαθαίνουν για την Ελλάδα. Έτσι εξηγείται κατά ένα μέρος η ελληνολατρία. Λέξη που την πρωτοάκουσα στην Ουρουγουάη, έναν από τους σταθμούς της περιπλάνησής μου στον κόσμο.



Αγαλμα του Προμηθέα στην παλτεία Avenida Independencia του Μοντεβιδέο
           Οι περισσότεροι Ουρουγουανοί που συνάντησα ήξεραν και κάποιες ελληνικές λέξεις. Κάποιοι μάλιστα αντί να μάθουν αγγλικά επέλεξαν τα ελληνικά (εμείς αντί να μάθουμε ελληνικά, επιλέγουμε τα αγγλικά!). Όπως ο Λουίς, η Ταμπάρε, ο Βαλεντίν.            Ο Valentin Abitante και πολλοί άλλοι δεν γνωρίζουν άλλες γλώσσες. Μόνο τη μητρική τους και ελληνικά.          Η Μαργκαρίτα μιλά άπταιστα ελληνικά. Σπίτι της θα ακούσεις   ελληνική μουσική. Ακόμη και βιντεοκασέτες από τις "Τρεις Χάριτες" και τους "Απαράδεκτους". Από το ίντερνετ παρακολουθεί ελληνική τηλεόραση!!!          «Χιλιάδες Ουρουγουανοί, ανάμεσά τους κι εγώ, μάθαμε να μιλάμε την Ελληνική Γλώσσα. Μάθαμε να λατρεύουμε την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό. Είχαμε την τύχη να νιώσουμε την ουσία του. Πιστεύω αυτό που είπε ο Νίτσε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι όσο θέλει σκοτεινός, όμως αρκεί να παρεμβάλουμε σε αυτόν ένα κομμάτι ελληνικής ζωής για να φωτιστεί αμέσως άπλετα». Κουβέντες της Margarita Larriera.          Η Margarita Larriera είναι σήμερα διευθύντρια του Ιδρύματος «Μαρία Τσάκος» που ιδρύθηκε το 1978 από τον καπετάν Παναγιώτη Ν. Τσάκο με σκοπό τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του ελληνικού πολιτισμού.           Όσοι Ουρουγουανοί είχαν την τύχη να έλθουν στην χώρα μας και αντίκρισαν τον Παρθενώνα, δάκρυσαν.         «Εσείς οι Έλληνες υποτιμάτε αυτό που έχετε. Όταν πρωτοείδα τον Παρθενώνα στα 50 μου χρόνια, εγώ και ο άντρας μου βάλαμε τα κλάματα. Οι Έλληνες φίλοι μας που ήταν μαζί μας μάς κοίταξαν περίεργα. Δεν μπόρεσαν να καταλάβουν γιατί. Ούτε εμείς περιμέναμε να αντιδράσουμε έτσι. Τα δάκρυα ίσως ήταν ένας τρόπος για να εκφράσουμε όσα αισθανόμασταν και δεν μπορούσαμε να τα εξηγήσουμε με λόγια. Και πίστεψέ με Δημήτρη, ακόμα και σήμερα θεωρώ μεγάλη τιμή μου που είδα με τα μάτια μου και άγγιξα με τα χέρια μου τον Παρθενώνα και όλα όσα συμβολίζει για την Ελλάδα αλλά και για τον κόσμο ολόκληρο». Λόγια της Σίλβιας, μιας ακόμη Ουρουγουανής που συνάντησα στο Μοντεβιδέο.           Ο Κάρλος είναι 28 χρόνων. Πριν δύο χρόνια βρέθηκε στην Ελλάδα. Όταν του είπαν ότι αυτό που βλέπει είναι η Ακρόπολη, απομακρύνθηκε από την παρέα του και κάθισε σε μια γωνιά του δρόμου. Δεν ήθελε να τον δουν να κλαίει.          Επισκέφθηκα τον Sergio William Carzolio. Εμαθε για το www.godimitris.gr από μια συνέντευξή μου σε έναν τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό. Ζήτησε να με δει. Βρεθήκαμε στο σπίτι του. Βέρος Ουρουγουανός.          Έμαθε ελληνικά γιατί δούλευε σε ελληνικά καράβια και έκανε πολλούς Έλληνες φίλους. «Οι καλύτεροι μου φίλοι ήταν Έλληνες. Φανταστικοί άνθρωποι. Άρχισα να κάνω μαθήματα στην ελληνική κοινότητα του Μοντεβιδέο και μετά από το 1978 άρχισα να παρακολουθώ τα μαθήματα στο Ιδρυμα Τσάκος. Σιγά-σιγά όταν ήμουν στα βαπόρια άρχισα να καταλαβαίνω τα ελληνικά τραγούδια. Ενδιαφέρθηκα για την ελληνική ποίηση. Ήθελα να μιλώ σωστά ελληνικά. Στα πλοία η γλώσσα των ελλήνων ήταν φτωχή. Ήθελα περισσότερα. Εμαθα περισσότερα. Αυτές τις μέρες ξανάπιασα το Μαραμπού του Νίκου Καββαδία. Μια φορά την εβδομάδα, είμαστε μια παρέα Ουρουγουανών που συναντιόμαστε και μιλάμε ελληνικά για να κάνουμε πρακτική».         Ο Sergio αν και καθολικός εδώ και 30 χρόνια πηγαίνει στην ελληνική ορθόδοξη εκκλησία. Στην ατζέντα του από τη μια πλευρά έχει τα στοιχεία του και τα τηλέφωνα ανάγκης και στην άλλη το Πάτερ Ημών. «Αισθάνομαι πια σαν Έλληνας. Έζησα πολλά χρόνια στα βαπόρια με Έλληνες. Πλέον σκέφτομαι σαν Έλληνας».           «Βλέπω τους Έλληνες σαν να είμαστε αδέλφια. Να ξέρουν ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχουν φιλέλληνες που στην ανάγκη είναι έτοιμοι να βοηθήσουν και να τους υπερασπιστούν».
          Φεύγοντας μου έδωσε σε ένα κομμάτι χαρτί μια παράγραφο από σημειώσεις του Νίκου Καζαντζάκη.«Πρέπει αλήθεια να είμαστε περήφανοι για τη σύμπτωση αυτή να γεννηθούμε Έλληνες. Και συνάμα να νιώθουμε κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στοίχο που γράφουμε πως έχουμε μεγάλη ευθύνη».          Η Circe Maia, πολύ γνωστή ποιήτρια στην Ουρουγουάη, άκουσε πριν χρόνια την ελληνική εκπομπή του Αλέξανδρου Πανταζόγλου, στο Radio Continente 730 AM όπου εδώ και 35 χρόνια εμπλουτίζει τα ερτζιανά της Ουρουγουάης με ελληνικό λόγο και μουσική. Άκουσε τον Πανταζόγλου να μεταφράζει στοίχους του Ρίτσου. Γοητεύτηκε. Άρχισε να μαθαίνει ελληνικά. Πρόσφατα δημοσίευσε μια εργασία της με τίτλο «Προσεγγίζοντας τον Ρίτσο».

Το Αγαλμα του Σωκράτη έξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο
            Ένα δημόσιο σχολείο στην Ουρουγουάη ονομάζεται Grecia (Ελλάδα). Οι μαθητές είναι όλοι τους παιδιά Ουρουγουανών. Το ίδιο και οι δάσκαλοί τους. Όμως κάθε 25η Μαρτίου και 28η Οκτωβρίου γιορτάζουν σαν Έλληνες. Τραγούδια, θεατρικά, ποιήματα. Να ακούς από αυτά τα μικρά παιδιά τον εθνικό μας ύμνο. Μάλιστα επειδή ο εθνικός ύμνος της Ουρουγουάης διαρκεί περίπου 6 λεπτά και ο δικός μας ούτε ένα, τα παιδιά αυτά λένε περισσότερους στοίχους του Δ. Σολωμού, έτσι ώστε να υπάρχει μια. . . ισορροπία. Ακόμη και η σημαία είναι σχεδόν ίδια με την ελληνική. Αν δεν κυματίζουν τις μπερδεύεις. Απλά αντί για σταυρό, έχει έναν κίτρινο χαρούμενο ήλιο.          Έξω από τη Εθνική Βιβλιοθήκη του Μοντεβιδέο, δίπλα στην είσοδο, βρίσκεται το άγαλμα του Σωκράτη.http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=2806372092082085386
           Στην παραλιακή ένα πάρκο ονομάζεται Αθήνα και έχει την προτομή του Ομήρου. Ο κεντρικότερος δρόμος της παλιάς πόλης κάτω από το λόφο ονομάζεται Grecia. Ενα από τα ομορφότερα νεοκλασικά κτίρια στο κέντρο της πόλης στην πρόσοψή του γράφει: Αθηναίος. Σε όλα τα βιβλιοπωλεία θα βρεις βιβλία ελλήνων συγγραφέων και ποιητών. Ακόμη και στα πολύ μικρά.           Πρόσφατα με πρωτοβουλία της ελληνικής πρεσβείας, στο υπουργείο Εξωτερικών της Ουρουγουάης πραγματοποιήθηκε έκθεση φωτογραφίας με βυζαντινές εικόνες. Η συμμετοχή ήταν τόσο μεγάλη που διήρκεσε διπλάσιο χρόνο από τον προγραμματισμένο. Δεκάδες τα σχολεία που την επισκέφθηκαν.           Όταν έρχονται Έλληνες καλλιτέχνες ή ανεβαίνουν ελληνικά έργα στο θέατρο, οι αίθουσες είναι γεμάτες από κόσμο.           Η ελληνική κοινότητα έχει συνδράμει πολλά για να στηριχτεί ο φιλελληνισμός. Είναι από τις παλαιότερες ελληνικές κοινότητες στη Λατινική Αμερική. Στην αυλή της υπάρχει η μοναδική ελληνική ορθόδοξη εκκλησία της Ουρουγουάης.           Πάρα πολλά έχει προσφέρει και το Ίδρυμα Μαρία Τσάκος το οποίο εδώ και σχεδόν 30 χρόνια παρέχει δωρεάν μαθήματα σε όσους θέλουν να μάθουν ελληνικά. Μέχρι σήμερα από τις αίθουσές του έχουν περάσει περισσότεροι από 4.000 μαθητές. Πολλοί από αυτούς κατέχουν υψηλές θέσεις. Όπως ο διοικητής της Τράπεζας της Ουρουγουάης, συνεργάτες υπουργείων, διπλωμάτες, διευθυντές δημόσιων υπηρεσιών.          Στην Ουρουγουάη είδα για πρώτη φορά ένα πραγματικό καρπό της απλόχερης διασποράς του ελληνικού πολιτισμού. Γνώρισα Έλληνες συγγενείς εκ πνεύματος.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλης, το Μαουτχάουζεν και οι σύγχρονοι μετανάστες


Γράφει ο Θανάσης Μπαντές
Το Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν - Γκούζεν (γερμ. Konzentrationlager (KZ) Mauthausen - Gusen) ήταν Ναζιστικό στρατόπεδο που κατασκευάστηκε στην Αυστρία κύρια για την κράτηση και την καταναγκαστική εργασία κοινωνικών ομάδων που αντιτίθονταν στο Ναζιστικό καθεστώς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε αυτό δεν γίνονταν ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις κρατουμένων. Από την ίδρυση μέχρι την απελευθέρωσή του υπολογίζεται ότι σε αυτό βρήκαν τον θάνατο περίπου 100.000 άτομα.
Το Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν – Γκούζεν (γερμ. Konzentrationlager (KZ) Mauthausen – Gusen) ήταν Ναζιστικό στρατόπεδο που κατασκευάστηκε στην Αυστρία κύρια για την κράτηση και την καταναγκαστική εργασία κοινωνικών ομάδων που αντιτίθονταν στο Ναζιστικό καθεστώς, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε αυτό δεν γίνονταν ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις κρατουμένων. Από την ίδρυση μέχρι την απελευθέρωσή του υπολογίζεται ότι σε αυτό βρήκαν τον θάνατο περίπου 100.000 άτομα.
Το Μαουτχάουζεν βρίσκεται στην Αυστρία και υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Η ιστορία του ξεκινά από το 1938, όταν, μετά την προσάρτηση της Αυστρίας στο Γ Ράιχ, ο Χάινριχ Χίμλερ και ο Όσβαλντ Πόολ επισκέφτηκαν τα λατομεία γρανίτη στις κωμοπόλεις Μαουτχάουζεν – Γκούζεν της βορειοανατολικής Αυστρίας. Στις 8 Αυγούστου του 1938 τριακόσιοι κρατούμενοι του Νταχάου μεταφέρθηκαν στην περιοχή του λατομείου «Wiener Graben» κι άρχισαν να χτίζουν το στρατόπεδο. Οι ανάγκες των εργασιών έφεραν κι άλλους κρατούμενους από το Νταχάου στις 5 και στις 18 Οκτωβρίου του ίδιου έτους. Οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης κι εργασίας, με ξυλοδαρμούς κι απειλές από τους SS, έφεραν την πρώτη αυτοκτονία κρατουμένου και στις 15 Νοεμβρίου έγινε και η πρώτη δολοφονία όταν SS πυροβόλησαν κρατούμενο με την αιτιολογία ότι προσπαθούσε να δραπετεύσει. Από το 1941 στο Μαουτχάουζεν υπήρχε και θάλαμος αερίων, που, κυρίως στα τέλη του πολέμου – όταν άρχισε η άτακτη κατάρρευση των ναζί – λειτουργούσε υπερεντατικοποιημένα στην προσπάθεια των SS να μην αφήσουν ίχνη. Υπήρχε κέντρο ευθανασίας, για όσους κρίνονταν ανίκανοι για εργασία, και στο ιατρείο του στρατοπέδου διεξάγονταν πειράματα πάνω σε κρατούμενους. Κι ενώ μέχρι το 1942 το Μαουτχάουζεν λειτουργούσε περισσότερο ως τόπος τιμωρίας κι εξόντωσης, από το 1943, μετά την επίσκεψη του Σπέερ, που ήταν υπουργός εξοπλισμών, απέκτησε πολύ σοβαρές επιχειρηματικές δραστηριότητες, αποφέροντας κέρδη καθόλου ευκαταφρόνητα. Επιφανείς εταιρείες κλείνανε σπουδαίες δουλειές με το στρατόπεδο μετατρέποντας τους SS από καθαρούς βασανιστές σε μεσίτες εργασίας. Οι κρατούμενοι δούλευαν τσάμπα, οι εταιρείες έπαιρναν φτηνό προϊόν και οι SS καρπώνονταν όλο το χρήμα. Υπολογίζεται ότι μόνο το 1944 το σύμπλεγμα Μαουτχάουζεν κέρδισε περίπου 11 εκατομμύρια γερμανικά μάρκα. Πέρα από τα κέρδη, το Μαουτχάουζεν άφησε πίσω του περίπου 100.000 νεκρούς.  Σ’ αυτή την κόλαση βρέθηκε ο Καμπανέλλης από το 1943 μέχρι την απελευθέρωση του 1945, όπου ένα αμερικάνικο άρμα ισοπέδωσε την κεντρική πύλη: «Στις 5 του Μάι, λίγο πριν από το μεσημέρι, ένα θεόρατο αμερικάνικο τανκ, καπνισμένο και σημαδεμένο απ’ τον πόλεμο, γκρέμισε την πύλη του Μαουτχάουζεν και μπήκε στον περίβολο. Τριάντα χιλιάδες τρελοί ορμήσαμε απάνω……..Ουρλιάζαμε, ξεσχίζαμε τα ρούχα μας, ταρακουνιόμαστε σα δαιμονισμένοι…Πολλοί πέφτανε πάνω και φιλούσανε τα καπνισμένα σιδερικά κι άλλοι χτυπούσανε πάνω τα κεφάλια τους και κλαίγανε…..Ταυτόχρονα στα χαμηλά γίνονται άλλες δουλειές. Ένιωσα δυο χέρια να γαντζώνονται στο πόδι μου. Έσκυψα να δω. Δυό Ισπανοί, τον έναν τον ήξερα, είχαν ρίξει μπρούμυτα έναν επιστάτη και τον πετσοκόβανε με σουγιάδες. Είδα κι έπαθα να λευτερώσω το πόδι μου από τα χέρια του. Άμα κατάφερα να τραβηχτώ, πάτησα πάνω στην κοιλιά ενός άλλου επιστάτη που τον είχαν πνίξει μ’ ένα λουρί….».
Το βιβλίο του Καμπενέλλη «Μαουτχάουζεν» δεν είναι μόνο ανεκτίμητη μαρτυρία – παγκόσμιου βεληνεκούς – της ναζιστικής κτηνωδίας, ούτε μπορεί να περιοριστεί στα τετριμμένα καλούπια ενός ανθρωπιστικού προβληματισμού ή της ντοκουμενταρισμένης βαρβαρότητας που μελετά την αποχαλίνωση του ανθρώπου – θηρίου. (Έτσι κι αλλιώς η ναζιστική χυδαιότητα έχει κριθεί ανεπιστρεπτί από την ιστορία). Ο Καμπανέλλης εστιάζει περισσότερο στην ακλόνητη δίψα για ζωή, στην ακατανίκητη δύναμη της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, που είναι αδύνατο να υπονομεύσει  ακόμα και η πιο αρρωστημένη εξουσία. Βλέπουμε δηλαδή την ίδια τη φύση της ζωής που είναι καταδικασμένη να κοιτάει μπροστά κι εδώ δεν μιλάμε για την μοιρολατρία της προσαρμογής σε όλα τα δεδομένα, αλλά για το μεγαλείο της ύπαρξης που σε κάθε περίπτωση θα θριαμβεύσει. Γιατί το Μαουτχάουζεν του Καμπανέλλη ξεκινά με την απελευθέρωση, τοποθετώντας τη φρικαλεότητα στην ανάμνηση, πράγμα σχεδόν ανακουφιστικό, αφού σε πρώτο πλάνο εκτείνεται το μέλλον που οφείλει να είναι ελπιδοφόρο. Το φρικαλέο παρελθόν δεν είναι παρά η συνείδηση της ευθύνης γι’ αυτό που συλλογικά πρέπει να οικοδομηθεί από εδώ και πέρα: «Από μια άποψη είμαστε τυχεροί…Ποτέ άλλοτε ο άνθρωπος δεν ήταν τόσο ελεύθερος κι αποφασισμένος να ξαναφτιάξει τον κόσμο όπως θέλει αυτός…». Οι κρατούμενοι περιφέρονται μες στο στρατόπεδο, ελεύθεροι πια, περιμένοντας να οργανωθεί η επιστροφή τους. Περνούν το χρόνο τους κάνοντας βόλτες κι αυτοσχέδια πικ – νικ στα μέρη που μέχρι χθες αναμετρούνταν με το θάνατο. Οι γυναίκες οργανώνουν πάρτι γνωριμίας και καλούν τους άντρες. Ο κεντρικός ήρωας ερωτεύεται τη Γιαννίνα και τα βράδια συναντιούνται στο πολυβολείο, στην ταράτσα του πύργου. Στη σκάλα που οδηγούσε στο λατομείο, στη σκάλα των θρήνων με τα 225 σκαλιά, κάθονται ζευγάρια και μοναχικοί άντρες και γυναίκες. Ένας Αμερικάνος λοχίας θέλει να αρραβωνιαστεί την μικρή Στέλλα. Παντού συζητάν για το μέλλον.
Κρατούμενοι του Έμπενζεε αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους
Κρατούμενοι του Έμπενζεε αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους
Όμως, το ότι ο Καμπανέλλης μετατρέπει τη θηριωδία σε ελπίδα δεν σημαίνει ούτε ότι ονειροβατεί, ούτε ότι ξεχνάει. Ο ασφυκτικός ρεαλισμός της περιγραφής του εφιάλτη δεν είναι απλώς η κατάδειξη μιας πληγής της ιστορίας, αλλά ένα χαστούκι σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα. Οι SS δολοφονούν μωρά μέσα στην αγκαλιά της μάνας τους. Εκτελούν κρατούμενους στο λατομείο δίχως την ελάχιστη αφορμή. Κρατούμενος που οδηγείται σε εκτέλεση, έχοντας πλήρη συνείδηση, ζητά να τον εκτελέσουν και στρατιώτης των SS του βγάζει τα μάτια. Οι κρεμάλες διεκπεραιώνονται υπό τη συνοδεία ορχήστρας. Ομαδικές σφαγές στην περιβόητη σκάλα του λατομείου με SS που χτυπάνε τους κρατούμενος με ξύλα «παρμένα από καλούπια του μπετόν διαλεγμένα να έχουν καρφιά πάνω……άφησαν τους νεκρούς στη σκάλα ως την ώρα που σταμάτησε η δουλειά…..τα συνεργεία έβλεπαν τα καλουπόξυλα να κρέμονται πάνω στους σκοτωμένους γαντζωμένα απ’ τα καρφιά που είχαν μπηχτεί στα κεφάλια, στ’ αυτιά, στους ώμους, στις κοιλιές». Και μέσα σ’ όλα αυτά η επίσκεψη του Χίμλερ, η παράλογη εμμονή του προς την καθαριότητα, η παρατρεχάμενη ναζιστική κουστωδία που τον συνοδεύει και το βιαστικό του πέρασμα – σχεδόν τρέξιμο – από τους εξωτερικούς χώρους του στρατοπέδου σε μια επιθεώρηση παρωδία. Οι σχέσεις των κρατουμένων – μετά την απελευθέρωση – με τους κατοίκους του διπλανού χωριού δεν είναι παρά το μίσος του θύματος προς το συνένοχο που σιωπά. Το μόνο που συγκρατεί το μακελειό είναι η παρουσία των αμερικανικών δυνάμεων. Ο πρωταγωνιστής του Καμπανέλλη συμμετέχει στον εμπρησμό κεντρικού καφενείου τη στιγμή που είναι γεμάτο κόσμο. Το γεγονός της προσωπικής εμπειρίας, που όμως αποστασιοποιείται από όλες τις περιττές συναισθηματικές εξάρσεις, δεν  αφορά μόνο την καλλιτεχνική ποιότητα ενός σπουδαίου συγγραφέα, αλλά και το ύψος ενός μεγάλου ανθρωπιστή και κοινωνικού οραματιστή.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης του Στεφάνου (2 Δεκεμβρίου 1921 – 29 Μαρτίου 2011) ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης του Στεφάνου (2 Δεκεμβρίου 1921 – 29 Μαρτίου 2011) ήταν Έλληνας θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Σήμερα, σχεδόν 70 χρόνια μετά το τέλος του Μαουτχάουζεν ο σύγχρονος καπιταλισμός καταδικάζει τις ναζιστικές κτηνωδίες και αντιπροτείνει τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ειρήνη και τη δημοκρατία. Οι ιδέες της πολυπολιτιστικής κοινωνίας, της ανοχής στη διαφορετικότητα, της ανεξιθρησκίας, της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης κλπ, έχουν αποκτήσει μεγάλη απήχηση, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, εκπροσωπώντας έναν κόσμο, αν όχι αλληλεγγύης, τουλάχιστον ισότητας. Ταυτόχρονα, μέσα σε πλήρη αντιφατικότητα, βλέπουμε να αναβιώνουν ρατσιστικές κι ακραία εθνικιστικές τάσεις, βλέπουμε εγκληματικές συμπεριφορές σε βάρος μεταναστών, βλέπουμε την άνοδο ακροδεξιών κομμάτων, κι όλα αυτά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Όσο για το παγκόσμιο γίγνεσθαι, οι πόλεμοι, οι δικτατορίες, η πείνα, η ανέχεια, οι πολιτικές διώξεις, τα βασανιστήρια κτλ κτλ, μάλλον δεν σταμάτησαν ποτέ. Υπό αυτούς τους όρους το όραμα του Καμπανέλλη: «να ξαναφτιάξει ο άνθρωπος τον κόσμο όπως θέλει αυτός» προφανώς παραμένει μετέωρο. Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση των τελευταίων δεκαετιών αποδεικνύει όχι μόνο την παγκόσμια ανισότητα, αλλά και το άθλιο βιοτικό επίπεδο, που φτάνει στο αβίωτο, ορισμένων «υπανάπτυκτων» ή «τριτοκοσμικών» χωρών. Η βιομηχανία της μετανάστευσης που έχει στηθεί είναι το σύγχρονο δουλεμπόριο (με ασύλληπτα κέρδη). Παρακολουθούμε επίσης, στη χώρα μας, την κρατική επιχείρηση «Ξένιος Ζευς» που συγκεντρώνει τους μετανάστες σε στρατόπεδα με προφανές σχέδιο την εργασιακή τους εκμετάλλευση. Πολλοί χαρακτήρισαν τα στρατόπεδα αυτά «χώρους φιλοξενίας» και τα παρουσίασαν ως λύση για το μεταναστευτικό. Άλλοι τα χαρακτήρισαν «στρατόπεδα συγκέντρωσης» και μίλησαν για μεθοδεύσεις ναζιστικού τύπου. Φυσικά στα στρατόπεδα αυτά ούτε θάλαμοι αερίων υπάρχουν, ούτε δολοφονίες γίνονται, ούτε αυτοκτονίες, ούτε τίποτε από αυτά. Εξάλλου οι μετανάστες παραμένουν εκεί οικειοθελώς, αφού όποτε θελήσουν μπορούν να γυρίσουν στα σπίτια τους. Ο σύγχρονος καπιταλισμός δεν επιδιώκει τη σωματική – βιολογική εξόντωση των ανθρώπων των στρατοπέδων, ενδιαφέρεται όμως για εκείνα τα έντεκα εκατομμύρια γερμανικά μάρκα που κέρδισε το Μαουτχάουζεν το 1944 και η δημιουργία ενός πάμφθηνου εργατικού στρατού είναι εξαιρετικά δελεαστική. Υπό αυτούς τους όρους η εξόντωση των κερδοφόρων σκλάβων θα ήταν καθαρή τρέλα. Εξάλλου η εφαρμογή του σχεδίου των στρατοπέδων είναι συμφέρουσα για όλους. Και παράγεται χρήμα, και η κοινωνία απαλλάσσεται από τη μεταναστευτική εγκληματικότητα, και ο μετανάστης αποκτά μια ταυτότητα – υπόσταση και δεν είναι ο λαθραίος – ανύπαρκτος που ήταν πριν (χώρια που ακόμα και τα ελάχιστα που θα του δίνουν μπορεί να έχουν κάποια αξία για τους ανθρώπους που έχει αφήσει πίσω στην πατρίδα του) και τα παράνομα κυκλώματα θα συνεχίσουν το έργο τους, αφού η τακτική των στρατοπέδων προφανώς θα προχωρήσει και στην υπόλοιπη Ευρώπη και κάποιος πρέπει να φέρει την πελατεία. Παρακολουθούμε τα σύγχρονα – ανθρωπιστικά – καπιταλιστικά Μαουτχάουζεν, που δεν καταπιέζουν και δεν σκοτώνουν, αλλά στηρίζονται στην ελεύθερη βούληση των κρατουμένων. Όμως η οικειοθελής παραμονή στα στρατόπεδα, γιατί κάθε άλλη προοπτική ζωής θα είναι χειρότερη, είναι ο θρίαμβος της πιο ασύδοτης εξουσίας. Γιατί όταν τα στρατόπεδα γίνονται επιλογή, τότε καταλαβαίνουμε ότι όλος ο κόσμος έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο. Και κάπου εδώ φτάνουμε στα μικρά μυστικά της καπιταλιστικής επέλασης.

Δευτέρα, Απριλίου 08, 2013

ΔΙΟΛΚΟΣ ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ


Μια ταινία 22 λεπτών, δημιουργημένη με το σύστημα του animation (εικονοκινητική τεχνική) αναπαριστά με μοναδικό τρόπο το εξαιρετικό μνημείο τεχνικού πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, τον Δίολκο: μια οδό από ξηράς για την μεταφορά πλοίων ανάμεσα στον Σαρωνικό και τον Κορινθιακό κόλπο κατά μήκος του Ισθμού της Κορίνθου, τότε που δεν υπήρχε ο πορθμός.
Η ταινία παρουσιάζει πολλές άλλες τεχνολογικές λεπτομέρειες, αλλά σκηνές της ζωής των ναυτικών εκείνης της μακρινής εποχής: τυχερό παιχνίδι, επίσκεψη στον ναό του Ποσειδώνα, γλέντι σε καπηλειό, καθώς και μια συναισθηματική συντυχία Πρόκειται για ένα έργο-συμβολή στην μελέτη της αρχαίας ελληνικής Τεχνολογίας, μια παραγωγή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας σε συνεργασία με την Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας.
Δημιουργοί της ταινίας είναι οι Θ.Π. Τάσιος, Ν. Μήκας, Γ. Πολύζος, οι οποίοι έχουν λάβει ως τώρα δύο βραβεία: Καλύτερης ταινίας αναφερόμενης στην αρχαιότητα στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Κύπρο (Νοέμβριος 2009) και Καλύτερης εκπαιδευτικής ταινίας στην 8η Διεθνή Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας του Μεσογειακού Χώρου στην Αθήνα (Μάιος 2010)


ΔΙΟΛΚΟΣ ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ from IGN on Vimeo.

Λογοτεχνικά Μονοπάτια : Συνέντευξη - Άννας Γαλανού

Λογοτεχνικά Μονοπάτια : Συνέντευξη - Άννας Γαλανού: http://akamas.wordpress.com 1. Μια συμβατική οικογένεια οδηγεί τα τρία αδέρφια μακριά το ένα από το άλλο. Πως επηρεάζει η οικογένεια...

Παρασκευή, Απριλίου 05, 2013

Η συγκλονιστική ομιλία του Ελύτη για την Κύπρο.


Ο Νομπελίστας ποιητής, σε αυτή την ξεχασμένη ομιλία, αναφέρεται στην εμπειρία του από τους 5 μήνες που έζησε στην Κύπρο το καλοκαίρι του 1970 αποδίδοντας μοναδικά την ιστορία και την παλλόμενη ταυτότητά της.

Μιλάει και για τον Μακάριο, ενώ σημειώνει: «Αλλά αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου...»

Αναλυτικά η ομιλία -που αυτές τις κρίσιμες και πάλι στιγμές όπου τίθενται και θέματα ταυτότητας και συνέχειας διαβάζεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον- έχει ως εξής: «Με έχουν ονομάσει, κατά καιρούς, ποιητή της θάλασσας, ποιητή των νησιών και του ήλιου. Και ώς ένα σημείο είμαι. Αλλά δεν είμαι μόνο αυτό. Δεν είμαι μόνο αυτό που αντιλαμβάνεται κανείς, όταν ακούει τέτοιους χαρακτηρισμούς και νομίζει ότι έχει να κάνει με εντυπώσεις και περιγραφές, με μια απλή φυσιολατρεία. Τα φυσικά στοιχεία έχουν μια δεύτερη και μια τρίτη σημασία, όπου η γλώσσα και η ιστορική μνήμη εμπλέκονται και δημιουργούν μια άλλη πραγματικότητα, για τις καθημερινές μας στιγμές ασύλληπτη. Αποτελούν, θα έλεγα, στην κλίμακα του πνεύματος, ένα αλφάβητο που με την κατάλληλη χρήση του, εξαιρετικά δύσκολη –πρέπει να το πω και αυτό αμέσως–, ξεκλειδώνει τα μυστικά και αποδίδει το μυστήριο που μας περιβάλλει, το κάνει προσιτό στην ψυχή μας. Και η ψυχή μας είναι μεγάλη υπόθεση. Η ατομική μας ψυχή και η ομαδική. Γιατί υπάρχει και η ομαδική ψυχή, που αντιπροσωπεύει κάθε λαό στο σύνολό του και στην ιδιοτυπία του. Απ' αυτή την άποψη ήθελα να πω λίγα πράγματα, και αν μίλησα στην αρχή για τον εαυτό μου –πράγμα που δεν το συνηθίζω– το έκανα για να φτάσω ακριβώς εκεί.

Μου δόθηκε η ευκαιρία στους πέντε μήνες που πέρασα στην Κύπρο το καλοκαίρι του '70, να την τριγυρίσω όλη, να δω τα αρχαία της, τα Βυζαντινά της, τα σημερινά της, σε αδιάσπαστη συνέχεια, σε αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα τους και ανάμεσά στο τοπίο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Με εντυπωσίασε και μου έδωσε μια βαθιάν ικανοποίηση, θα έλεγα μιαν επαλήθευση της ταυτότητάς μου σαν μέλους μιας κοινότητας που σαν Γένος επέτυχε πάντοτε.

Ο Ελληνισμός είναι μια κοινότητα που με ποικίλες μορφές και κάτω από ποικίλες περιστάσεις αντίξοες, δραματικές, εξοντωτικές κάποτε, κατάφερε παρ' όλα αυτά να επιβιώσει. Δεν ξέρω αν έχουμε άλλο τέτοιο παράδειγμα στην ιστορία. Και το μόνο του όπλο, αλλά ένα όπλο μοναδικό και παντοδύναμο, εστάθηκε η γλώσσα του. Η «ελληνική λαλιά», όπως έλεγε ο Καβάφης, «ως την Βακτριανή την πήγαμε – ως τους Ινδούς».

Να γιατί είμαι υπερήφανος ασκώντας μια τέχνη που χρησιμοποιεί ακριβώς αυτό το όργανο. Και να γιατί μου έδωσε τόση ικανοποίηση η συμβίωσή μου με την πραγματικότητα της Κύπρου. Γιατί βρήκα τα «ανάλογα» της γλώσσας αυτής, έξω από κάθε ιστορική ή πολιτική σκοπιμότητα, σ' αυτή τη «μνήμη» που την κουβαλάτε και την εξωτερικεύετε όλοι σας και που είναι μαρτυρία ενός ανεπανάληπτου πολιτισμού.

Αυτό που θαυμάζουμε στην ελληνική τέχνη της ακμής, δεν είναι αυτό που πίστεψαν οι Δυτικοί ότι συνεχίστηκε με την Αναγέννηση. Ούτε αυτό που πραγματοποιήσανε αργότερα με τα νεοκλασσικά κτίρια που κοσμούν τις πρωτεύουσές τους. Είναι μια ειδική αίσθηση για τα πράγματα και τις αναμεταξύ τους σχέσεις, που οδηγεί στην ευγένεια, είτε καταπιάνεσαι με μεγάλα είτε με ταπεινά έργα. Για την αντίληψή μου –θα μπορούσα να πω για την αντίληψη ολόκληρης της γενεάς μου– η συνέχεια του πνεύματος εκείνου πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνον από τον λαϊκό πολιτισμό. Μια εσωτερική αυλή σπιτιού με τους ασβεστωμένους τοίχους, τα λουλούδια στους τενεκέδες, τα πέτρινα σκαλάκια, ή ένας περίβολος μοναστηριού με τα κυπαρίσσια, τη στέρνα, τις στοές και τα κελλιά, βρίσκονται πολύ πιο κοντά στην αντίληψη που έφτιαχνε τους Απόλλωνες και τις νίκες, τους Οσίους και τις Θεομήτορες, απ' όλες τις μεγαλόπρεπες κολόνες και μετόπες των Ευρωπαϊκών Ανακτόρων. Και αυτό συνέβη επειδή, αξεδιάλυτα συνυφασμένα, το τοπίο και η γλώσσα, επιβιώσανε μέσα στο ομαδικό υποσυνείδητο, διατηρηθήκανε μέσα στους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά Τραγούδια –το παρατηρούμε αυτό εντελώς ιδιαίτερα στην Κύπρο– και έφτασαν ώς τις μέρες μας, είτε οι καιροί ήτανε καλοί είτε χαλεποί. Τολμώ, μάλιστα, να πω ότι λειτουργήσανε πιο οργανικά και πιο έντονα στη δεύτερη περίπτωση – κάτι που γεννά την απορία των ξένων και παραμένει για την αντίληψή τους ακατανόητο. Πολύ συχνά μου έτυχε να με ρωτήσουνε στις συνεντεύξεις: Για ποιό λόγο η ποίηση η ελληνική γυρίζει στην μοίρα του φορέα της; 

Καμιά σχεδόν ποίηση ξένης χώρας δεν ασχολείται με την Ιστορία και την μοίρα του λαού της. Τους απάντησα: Επειδή ο Ελληνισμός έζησε πάντοτε κοντά στον κίνδυνο. Επειδή ό,τι κινδυνεύει, ζητάς να το διασώσεις. Επειδή νιώθουμε μόνοι. Επειδή σαν πολιτιστική μονάδα δεν έχουμε συγγενείς. Και επειδή –προσθέτω εγώ τώρα μεταξύ μας– στο βάθος μας φοβόντουσαν πάντοτε, όσο αδύναμοι και αν είμασταν. Και μας πολεμούσανε, «Πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι!», για να ξαναθυμηθώ τον Σολωμό. Ή μήπως αυτό δεν συμβαίνει σήμερα με την Κύπρο;

Μου επεφύλαξε η τύχη την τιμή να γνωρίσω τον Εθνάρχη Μακάριο σε μιαν από τις κορυφαίες στιγμές της δράσης του. Και την θλιβερή τιμή να παραστώ εχθές στην επιμνημόσυνη δέηση για ανάπαυση της ψυχής του. Το αγωνιστικό του σθένος, την ψυχική του αντοχή, το κάλλος του, τα αντλούσε από την μεγάλη δεξαμενή που αποτελείτε όλοι σας – ολόκληρος ο κυπριακός λαός. Για αυτό τη συνέχεια την βλέπουμε σήμερα και θα την βλέπουμε πάντοτε –αρκεί να υπάρχει ενότητα– ολοένα πιο δυνατή, πιο αποφασιστική επάνω στα δικά του βήματα.Αλλά αυτό είναι το θαύμα. Να δυναμώνεις και να αντρειεύεσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να τους δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου...».
Πηγή: iefimerida.gr


Πηγή: http://www.artandcity.gr/2013/03/14059.html#ixzz2Pb60lx3D