Πάρε τ'αχνάρια που άφησαν τα μαύρα δάκρυά μου
και έλα απόψε να με βρεις εκεί στην ερημιά μου
Βήμα βήμα δάκρυ δάκρυ
θα με βρείς σε κάποιαν άκρη
να κλαίω για σένα αγάπη μου
που τώρα ζείς μακριά μου
Αντιλαλούν οι ρεματιές όταν αναστενάζω
κι απ'την καρδιά μου βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω
πάρε τ'αχνάρια να με βρείς και σώσε με αφού μπορείς
Δακρύζουν μάτια και καρδιές όταν αναστενάζω
κι απ'την καρδιά μου βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω
πάρε τ'αχνάρια να με βρείς και σώσε με αφού μπορείς
Λέω να τελειώσω σήμερα. ...το έχω πιάσει μονότερμα το μπλοκάκι αλλά δεν βαριέσαι.Χρόνος υπάρχει ευτυχώς δεν είχα δουλειά μετά την χθεσινή κούραση, διάβασα και άλλα μπλοκάκια ενδιαφέροντα, αλλά επειδή έπεσα πάνω σε ένα κλιπάκι του Στελλάρα ντουέτο με την Πιτσα Παπαδοπούλου,(από κάποια εκπομπή προφανώς), το οποίο μου ξύπνησε μακρυνούς παιδικούς νταλκάδες και μοναξιές (την εποχή που τά'βρισκα οριστικά και αμετάκλητα με τον εαυτό μου), λέω να το θυμηθούμε μαζί και να το τραγουδήσουμε γιατί όχι, γιατί αν δε το'χω ξαναπεί, εκτος από παλιοροκάς (με ότι αυτό συνεπάγεται), προέκυψα εκ παραλλήλου σαν δίδυμο και με παλιορεμπετολαικό τύπο, που ενίοτε τραγουδάει και νταλκαδιάζεται μόνος του (και στο μπάνιο αν σας έρχεται η ερώτηση), αλλά που και αυτό δεν είναι να το καυχώμαι για τίποτα παράδοξο και μοναδικό, αφου σχεδόν οι περισσότεροι ροκάδες του συναφιού μου, τετοιους παράλληλους βίους έζησαν.
Πάρτε λοιπόν τ'αχνάρια της ψυχής μου, μαζί με μιά μεγάλη Καλη Νύχτα.
