Τραπεζοχαράτσια ...Ελληνικά!!!

Ημέρα αναχώρησης(Νίς) και 4 βαθμοί στο μπαλκόνι μου στα Ν.προάστια το πρωί. Κάποια τελευταία ψώνια και πληρωμές έξω και ξανά στο σπίτι να γεμίσουμε βαλίτσες, να κάνουμε κανένα μπάνιο-μεγάλη απόφαση να μπεις είναι αλήθεια-και α! να μη ξεχάσω να μπω στη τράπεζα Π. online να κάνω τα εμβάσματα που πρέπει να γίνουν σήμερα.

Ωραία το σύστημα λειτούργησε άψογα-αφου λείπουν οι μισοί Αθηναίοι-καλά πλάκα κάνω. Αυτό όμως που δεν έχει καθόλου πλάκα είναι ότι για την απλή και γρήγορη αυτή πράξη χρεώθηκα στο λογαριασμό μου από την τράπεζα Π. 2χ6.45 ευρώ !!! Ημαρτον κύριε!! Δηλαδή αν πήγαινα στο γκισέ αυτοπροσώπως πόσα θα μου έπερναν? Υποτίθεται ότι με το ınternet banking παρακάμπτονται κάποια άτομα και διαδικασίες. Αλλιώς να μου το πούνε να στήνομαι στην ουρά όπως το παλιό καιρό και να θέλουν οι υπάλληλοι τους ηρεμιστικά χάπια να τα βγάλουν πέρα. Αυτό θέλουν? Απόδειξη φυσικά καμμία στην προκειμένη περίπτωση. Τουτέστιν σκέτη κλεψιά. Α και τα έμβασματα σε τράπεζα εσωτερικού για διευκρίνηση.

Δεν γ....ται θα το σκεφτώ πως θα το οργανώσω την επόμενη φορά. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να πάω και να διαμαρτηρηθώ.Την ξέρω την απάντησή τους
-Είναι η πολιτική χρεώσεων της Τράπεζας κύριε μου και άλλα τέτοιες μπούρδες
(ίσως γυρίσω στο κόψιμο επιταγών που μάλλον με συμφέρει καλύτερα .Θα το ψάξω πρώτα)
Πρώτιστα επείγει να περάσω και να γυρίσω καλά από τη Γαλλία και να σας βρώ καλύτερα όλους .

Αντε Καλή Πρωτοχρονιά και χαρούμενη

Αραχθος (μέρος 2ο)

Ενας καλός φίλος αυτές τις μέρες επισκέφτηκε την σχετική τοποθεσία του blog μου με τις φωτογραφίες της Αναστασίας από την Ηπειρο , και συγκεκριμένα από τα μέρη της κοίτης και των πηγών του Αραχθου, που του άρεσαν επίσης πολύ. Είχε βρεθεί στα μέρη εκείνα, για τους λόγους που αναφέρονται στα σχόλια, αλλά και για κάποιον άλλον πολύ ζωτικής σημασίας για το ποτάμι και το γύρω οικοσύστημα, συμπεριλαμβανομένων και των λιγοστών κατοίκων που έχουν απομείνει .

Ομολογώ πως δεν ήξερα ότι σχεδιάζουν ένα επιπλέον υδροηλεκτρικό φράγμα χρησιμοποιώντας τα νερά του ποταμού. Οπως επίσης δεν είχα φανταστεί την έκταση των αλλαγών που μπορεί να επιφέρει ένα τέτοιο έργο.
Παραθέτω την πληροφορία σε σας, αφού ευχαριστήσω τον φίλο για τα σχόλια του, αλλά και για το κείμενο που μόνο γνώση προσφέρει.

Εγώ δεν θα πω τίποτα παρα πάνω, παρά ότι εν ονόματι της δήθεν εξοικονόμησης εναλλακτικών πόρων ενέργειας δεν πρέπει να παραβλέπουμε όλους τους παράπλευρους παράγοντες, όπως σπάνια χλωρίδα και πανίδα, κατοίκους, πραγματικά τουριστικά οφέλη ,ή μη κ.ά
Είναι γεγονός ότι τα φράγματα σαν ιδέα έχουν ήδη εγκαταληφθή, ενώ η ιδέες στρέφονται αλλού, όπως αιολικούς πόρους, κυματικές πηγές ενέργειας, φωτοβολταικά, ενεργειακή διαχείρηση σκουπιδιών, κλπ

Πάρτε μιά ιδέα για το τι έχει γίνει εδώ

SaveDarfur (ενώστε μιά μικρή φωνή σας)

Φιλαράκια, μέρες πού'ναι ας μην ξεχνάμε τους λαούς που χάνονται από τους λοιμούς λιμούς και τους εμφυλίους. Δυστυχώς είναι πολλοί οι τόποι και οι χώρες. Μια από αυτές είναι η περιοχή του Darfur. Οι εχθροπραξίες τελευταία έχουν επεκταθεί και στο γειτονικό Τσαντ και στη Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής. Επισκεφθήτε το σχετικό site μέσω του banner και προωθήστε το σε φίλους. Γίνετε η φωνή των αθώων που δεν μπορεί να ακουστεί πουθενά

Ωρωπός Interchange (νυχτερινή διαδρομή)

Ελεγα ότι δεν θα είχα κάτι να γράψω πριν το τέλος του χρόνου, είτε λόγω γενικής εορταστικής οκνηρίας , είτε λόγω απουσίας και κομπιουτερίστικης αποτοξίνωσης, (με την αετίνα μου σχολιάσαμε μεταξύ μας ότι αποδείξαμε ότι μπορούμε και χωρίς αυτό- ας είναι καλά τα ξύλα στο τζάκι, το καλό φαγητό,η μουσική και κανένα βιβλίο, που κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως είναι).

Εχω βρεί όμως το προσωπικό μου βήμα εδώ- και σαν γνήσιος μπλοκάκιος που αρχίζω να αισθάνομαι- πρέπει να σχολιάσω δυσμενώς κάτι που μου τη δίνει όταν βγαίνω από την Αθήνα, κάτι στον Εθνικό μας δρόμο που μας τα παίρνει χοντρά χρόνια τώρα.
Μόλις λοιπόν μας τα πάρει, στα πρώτα διόδια στο Μπογιάτι και ξεχυνόμαστε χαρούμενοι να φύγουμε από την πόλη που μας πλακώνει μέσα στο απλετο φως των κίτρινων φώτων πλησιάζουμε στη πρώτη μεγάλη διασταύρωση-interchange την λένε, μη μας παρεξηγήσουνε οι ξένοι- από όπου μπορούμε να κατευθυνθούμε οδηγούμενοι προς τον Ωρωπό-οδηγούμενοι τρόπος του λέγειν, αν βρεις την διασταύρωση, γιατί μετά από τα χαρατσόδια και τα πρώτα άπλετα φώτα, ακριβώς πριν το interchange, "μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά"!! ναι τα βουνά της Πάρνηθας αριστερά μου πιό μαύρα και από την Καλιακούδα, και δεξιά μου, ανάθεμά με προσπαθώ μέσα στα σκοτάδια να μαντέψω που είναι η ριμάδα η έξοδος προς Ωρωπό, που είναι τόση δά σαν μονοπάτι, και που πρέπει να πλακωθώ στην ανηφόρα της εθνικής στα φρένα, μήπως και την προσπεράσω, ή μήπως και βγώ σε καμμιά άλλη έξοδο κανενός παράλληλου εργοταξίου που υπάρχουν εκει γύρω χρόνια τώρα.
Αυτά σε ΚΣ (Κανονικές Συνθήκες). Γιατί επειδή το μέρος είναι πολύ κοντά στο "Μαλακάσα Interchange"!! ο καιρός αλλάζει διαθέσεις πολύ εύκολα και έτσι και κάνει πως μπουκώνει λίγο, άντε να δεις στα δέκα μέτρα από την βροχή, το χιόνι, το χαλάζι και την ομίχλη. Τότε πρέπει να προσέχεις άλλα ζωτικής σημασίας πράγματα μπροστά σου, όπως, μήν σκοτώσεις κανέναν, ή μην σκοτώσεις τον εαυτό σου και άλλα τέτοια επουσιώδη.

Αντε, καλώς να γυρίσετε όλοι από τους όμορφους προορισμούς σας αφού περάσετε καλύτερα από πέρσυ.

Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή: Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ

Μιά πανέμορφη αράδα στίχων μαζί με την πιό όμορφη εικόνα που έχει αποκαλύψει η φύση από την διαστημική παλέττα, στα ανθρώπινα μάτια, εικόνα που της αφιέρωσαν τον μύθο της γυναικείας ομορφιάς βρίσκεται εκεί να στοιχειώνει τους ουρανούς μας.
και ο φίλος μου Γάτος αφιέρωση για τις γιορτές ,την πιό εντυπωσιακή γιορτινή κάρτα.

(Μαύρε Γάτε να'σαι καλά και σε ευχαριστούμε)
>-------- Μαύρος Γάτος --------< Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή: Η ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΒΕΡΕΝΙΚΗΣ

Ο Πληροφοριοδότης (The Departed)

Ξεκίνησα να γράψω κάτι σαν μιά προσωπική κριτική, όπως το συνηθίζω άλλωστε, για την ταινία που θα είναι υποψήφια να διεκδικήσει σχεδόν όλα στην φετινή απονομή των Οσκαρ, αλλά πριν το κάνω θα πω πώς σε καταφέρνουν να δεις την ταινία πληρώνοντας για δυό, 25 ευρώ.!!(βάλε parking και κανένα νεράκι που θα πιείς στις 2,5 ώρες του έργου)
Θέλοντας να αποφύγω τις ουρες απ[ό την πιτσιρικαρία του Σαβατοκύριακου αποφασίσαμε να πάμε την περασμένη Δευτέρα εκεί γύρω στις εννιά το βράδυ στα καινούργια virgin multiplex στο Φάληρο όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά από την περιοχή που μένω και κατεβαίνοντας την Συγγρού χωρίς φανάρια, δεν κάνω πάνω από 15-20 λεπτά. Τα virgin μάλιστα ως γνωστόν σου δίνουν και εκπτωτικά κουπόνια αν δείς μιά ταινία με την προυπόθεση να τα χρησιμοποιήσεις μέσα στις επόμενες 15 μέρες. την Δευτέρα είχα μαζί μου τέτοιο κουπόνι. Φθένουμε λοιπόν και πλησιάζοντας στα ταμεία βλέπω ότι από Δευτέρα έως Πέμπτη το εισιτήριο είνια 6,50 ευρω λόγω και καλά των δέκα χρόνων παρουσίας των virgin multiplex στην Ελλάδα.
Λέω μέσα μου..." δεν χρειάζεται να αγοράσω με το κουπόνι ετσι κι αλλιώς". Αγοράζω τα εισιτήρια και με έκπληξη ακούω τον ταμία να μου ανακοινώνει το ποσό των 19 ευρώ!!.(9,5Χ2)
Πάνω που κάνω να ρωτήσω, με προλαβαίνει λέγοντάς μου ότι η συγκεκριμένη ταινία, που σημειωτέον πάει γιά όσκαρ και συνήθως στα multiplex παίζεται σε τουλάχιστον 2-3 αίθουσες για να εξυπηρετηθεί ο κόσμος, παίζεται στην αίθουσα Europa και καλά όπου προσφέρεται και καφές και γλυκάκι!!.
"Το κουπόνι"? ρωτάω
"Δεν ισχυέι για την συγκεκριμένη αίθουσα" μου λένε ( αφου προσφέρει μαυροζούμι και γλυκάκι)
Τι να κάνω δεν είχα άλλη επιλογή ούτε κοντυνότερο κινηματογράφο να πάω, το κατάπια και μπήκαμε. Δεν πήραμε καφέ (είχαμε ήδη πιεί στο κέντρο πιό νωρίς, αν έπινα κι άλλον θα έχανα τον ύπνο μου) και το κεκάκι ήταν ένα ουδέτερο απροσδιόριστο πράγμα κυλινδρικό στη διάμετρο λίγο μεγαλύτερο του δίευρου. Μεταξύ μας ένα ποτάκι θα άξιζε τη διαφορά τιμής και θα το δεχόμουνα με ευχαρίστηση.
Οσο για την Europa η γνωστή παχιά μοκέτα σε μιά πολύ μικρή αίθουσα (και καλά να σου δίνει την αίσθηση του prive) με μιά μεγάλη για το μέγεθος της οθόνη, ο ήχος τίποτα το επι πλέον από αυτά που σου προσφέρουν οι άλλες αίθουσες, απλά οι σειρές έιχαν κάποια μεγαλύτερη απόσταση η μιά από την άλλη, για να κάθεσαι πιό άνετα και μεταξύ των καθισμάτων υπήρχε ένα κομματάκι ξύλου με δύο τρύπες για να βάζεις τα πλαστικά ποτηράκια με τον καφέ.

Να πω και λίγα λόγια για το έργο: εγώ είμαι έτσι κι αλλιώς fun του Σκορτσέζε αλλά και των ηθοποιών που πλαισίωναν την ταινίαν. Ηξερα ότι δεν πρόκειται να δω μιά ταινία με δράση αλλά ένα film που αγγίζει το στυλ των παλιών νουαρ με ατμόσφαιρα ανατροπες διαλόγους και μυστήριο. Το σενάριο τα πρόσφερε όλα αυτά ,αν και το θέμα "διαφθορά μέσα στην Αστυνομία" δεν ήταν πρωτοδοσμένο, να θυμίσω το εκπληκτικό Serpico κά.
Ο Leonardo Di Caprio δέιχνει ότι όσο παιρνούν τα χρόνια μπορεί να παίζει όλο και περισότερη ποικιλλία ρόλων ,(ίσως γιατί του φεύγει αυτό το baby face που τον έκανε γνωστό στον Τιτανικό).
Ο Matt Damon πιστέυω, αν και πολύ καλός, ότι πρέπει κάποια στιγμή να ξεφύγει από αυτό το στυλ των ρόλων (σοβαρός αστυνομκός, μυστικός κ.ά)
Ο Jack Nickolson γνωστής αξίας και παλιά καραβάνα σε τέτοιους psychopath ρόλους είναι απολαυστικός. Θύμισε τις παλιές καλές στιγμές της Λάμψης.
Η ταινία όπως είπα, χωρίς ουσιαστική δράση, βασίζεται στους πολύ καλούς λεπτομερείς διαλόγους, που παίζουν ρόλο στην υπόθεση, κοντινά πλάνα των ηθοποιών, και σωστή επιλογή των ηθοποιών δεύτερων ρόλων (ο Σκορτσέζε πάντα πρόσεχε τέτοιες λεπτομέρειες)
Εχω μιά ένσταση για τις σκηνές του τέλους, που επαναλαμβάνονται με την ίδια ωμότητα και σου δίνεται η εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης ξαφνικά άφησε το όλο κλίμα, και αντί να αντιπαραθέσει τους ήρωες σε ένα αποκαλυπτικό σοφιστικέ διάλογο , όπως αρμόζει σε ταινία του είδους, μοιάζει σαν να θέλει να τελειώνει επι τέλους, στερούμενος τελικής ιδέας

εγω το πηρα το μάθημά μου πάντως:

Europa με τις ειδικές παροχές, τέρμα άλλη φορά.!!
Προσοχή στα τρυκ του στύλ έχουμε έκπτωση, αλλά σας τον πιάνουμε στην ταινία που πουλάει, για να βγαλουμε τα σπασμένα.
Ειδικά για τα virgin έχω την εντύπωση ότι όσο πιό καινούργιο είναι, τόσο και πιό ακριβό.Να στα πάρουν από παντού. Να πληρώσεις και το παραμικρό!!
Κοιτάζω τα πιτσιρίκια τα Σαββατοκύριακα και λέω μέσα μου: Πόσο χαρτζιλήκι πρέπει να έχουν για να κάνουν ΜΙΑ έξοδο το Σαβατόβραδό τους, για να πάνε να δούνε μιά ταινία.(αλλά και κάτι να φάνε ,μαζί με ένα ποτό κατόπιν)
Η διασκέδαση που κάποιες άλλες δεκαετίες ήταν η πιό φθηνή,- ο κινηματογράφος- έχει καταντήσει να γίνει σχεδόν πολυτέλεια για το πορτοφόλι κάποιων.
Το θέμα εισιτήριο, γενικά παραστάσεων κάθε είδους στην Ελλάδα, έχει αρχίσει να ξεφέυγει επικίνδυνα, και δυσανάλογα με την πραγματική δυνατότητα του κοινού.

Ε ε έρχεται !!! (ο χειμώνας ντε!)

Επι τέλους θυμήθηκε ο γερο Δεκέμβρης ότι είναι μήνας γιορτών και κατά το πατροπαράδοτον των εν Βορείω Ημισφαιρίω κατοικούντων (γιατί στο Νότιο κάνουν και τις βουτιές τους μετά την εκκλησιά και με το Καλή Χρονιά παίζουν ρακέτες στις αμμουδιές) εδώ πρέπει να ανατριχιάσει ολίγον η σαρξ να φορέσουμε και τα κουκουλογαντάκια μας αλλιώς πως θα πούμε ότι καταλάβαμε γιορτές!.
Τέλος πάντων για να επανέλθω γιατί αυτό ακριβώς το τρέξιμο μαζί με όλους τους άλλους, των ημερών που λέμε ,είναι που με έκανε να απέχω από το blogging, αλλά ο Χειμώνας που μύρισε με επανέφερε απόψε και είπα να ρίξω λίγες αραδίτσες και να ευχηθώ σε όλους ότι καλύτερο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους ασλλά προ πάντων και πάντα υγεία!!
Ακουγα το πρωί στο ραδιόφωνο, ότι ο μετεωρολόγος κος Ζιακόπουλος κοιτώντας τα στατιστικά της ΕΜΥ ανακάλυψε ότι παρ'όλο τον υποτιθέμενο ντόρο περί αλλαγής κλίματος κλπ περί υψηλών θερμοκρασιών κατα την διάρκεια του χειμώνα κα, θερμότερους Δεκέμβρηδες είχαμε κατά το παρελθόν και μάλιστα αρκετά πιό πριν εκεί γύρω στην τριετιά 1960-1963.
Μάλιστα ο ραδιοφωνικός παραγωγός παρατήρησε ότι γενικά οι μετεωρολόγοι, παρ'όλες τις εμφανέστατες ενδείξεις περί ανόδου της θερμοκρασίας του πλανήτη, περί κλιματολογικών αλλαγών κλπ, δεν πάιρνουν ξεκάθαρη θέση πάνω στο θέμα και πολλές φορές ανατρέχουν στο παρελθόν και σε παρόμοια στατιστικά στοιχεία συγκρίνοντας τα με την σημερινή εποχή.

(πάντως η στάση αυτή επιδέχεται κάποιας ανάλυσης)

ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ!!! το τσουνάμι που απειλεί την Αθήνα

Τελικά πρέπει να το συνηδειτοποιήσουμε:
Το σκουπιδοτσουνάμι έρχεται. Ερχόταν δηλαδή χρόνια τώρα αλλά κοιμόμασταν με τα τσαρούχια. Νομίζαμε ότι θα την γλυτώναμε!!? .Αμ δε. Πώς θα γινόταν δηλ αυτό έχοντας την χαβούζα μεσα στα πόδια μας χωρίς καμμία επιπλέον υποδομή. Τι πιστέυαμε? Οτι πετώντας τα,κάνοντας και μερικά ξόρκια τελειώσαμε? Ανακυκλωνονται από το περιβάλλον μόνα τους? Με ένα μαγικό ραβδάκι κάποιος τα διαλύει εις τα εξ ών συνετέθησαν?
Τα πρώτα χρόνια φταίγαμε και μεις, είναι αλήθεια, όπως είναι αλήθεια ότι ακόμα ως ένα ποσοστό φταίμε ακόμα, εννοώ ως προς την ορθή οικολογική συνείδηση. Αλλά μέχρι εκεί. Γιατί στο πιό πάνω σκαλοπάτι, από το σημείο δηλαδή που το σκουπιδαριό φεύγει από το σπίτι μας και από τον κάδο πιό συγκεκριμένα, την ευθύνη την έχουν κάποιοι άλλοι. Αυτοί που η Ευρώπη τους ρίχνει χρόνια τώρα οικονομικές καμπάνες, αλλά αυτοί .Ωχ βρε αδερφέ!! δεν πα να φωνάζουν!! εντάξει ΘΑ το κάνουμε!!! ΘΑ ασχοληθούμε με την Υγειονομική Ταφή Αποριμμάτων (ΧΥΤΑ). Δεν έχουν πάρει χαμπάρει όμως ...τα σαλιγκάρια μας ...ότι τα ΧΥΤΑ ήταν ο Τρόπος της περασμένης 15ετίας. Η εποχή δηλ που τα απορίμματα αντιμετωπίζονταν σαν πέταμα, σαν απόριμμα-όπως ακριβώς λέει η λέξη. Και εμείς παλεύαμε τότε (αλλά και τώρα και για πάντα) με τα νομοθετικά πλάίσια και με τη γραφειοκρατία του, πώς θα τα αλλάξουμε, γιατί αν τα αλλάξουμε, μήπως στενοχωρήσουμε κάποιους, και χάσουμε κανέναν ψήφο?!Οπότε?... ας τα μωρέ ας μην το κάνουμε τώρα, ας το κάνουμε αργότερα, ή ας το κάνει ο επόμενος που θα'ρθει κοκ.
Εν τω μεταξύ η βρώμα πλησίαζε, και οι παράνομες χωματερές στα ρέματα και στους ποταμούς και στις καλλιέργειες, δηλητηρίαζαν και δηλητηριάζουν, γη, νερό και αέρα, εμάς και τα παιδιά μας . Δυστυχώς δεν υπάρχει πολιτική βούληση κοινή, όπως πρέπει να είναι από οποιαδήποτε κυβέρνηση κατα τη γνώμη μου,, για θέματα όπως, Εξωτερική πολιτική, Παιδεία, Περιβάλλον-Υγεία, Τουρισμός, παράλληλα με νομοθετήσεις ευέλικτες, που να ακολουθούν τους καιρούς.
Γιατί τώρα που αρχίζει και μας πνιγει η βρώμα, τώρα που σε λίγο δεν θα έχει νόημα να τα μεταφέρουμε τα σκουπίδια μας, γιατί η χαβούζα θα είναι ήδη έξω από το σπίτι μας, τώρα που στην έπαρχία υπάρχουν χιλιάδες παράνομες ανεξέλεγκτες χωματερές που συγοκαίνε και σιγοστάζουν στην καρδιά του υδροφόρου ορίζοντα το δηλητήριο τους, τώρα που η Ενωση λέει :Τέρμα δεν έχει άλλο. Μέχρι τέλους του 2008 αλλίως χαθήκατε!!! ....τώρα σκεπτόμαστε, μήπως να φτιάχναμε κανένα ΧΥΤΑ ? Βάλαμε και μερικές ερευνητικές ομάδες να αναπτύξουν κανένα πρόγραμμα πρόταση να μας ανοίξουν τα μάτια.
Και οι ερευνητές τί έκαναν? Το αυτονόητο. Κοίταξαν τι κάνουν οι άλλοι, τις νέες τεχνολογίες επεξεργασίας σκουπιδιών, και τις πρότειναν με έκθεση ,προσαρμοσμένες στα Ελληνικά δεδομένα.
Μια από αυτές τις εκθέσεις ήταν και του ΕΜΠ πρόσφατα η οποία μέσες άκρες λέει:
ΧΥΤΑ τέλος !! δεν λύνεται το πρόβλημα με το να θάβεις τα σκουπίδια σου,έστω και με όσο καλύτερο τρόπο. Μακροπρόθεσμα είναι σαν να στρουθοκαμηλίζεις και χώνεις το κεφάλι σου στην άμμο. Θα το βρείς μπροστά σου αργότερα.
Το σκουπίδι πρέπει να αντιμετωπιστεί σαν βιομηχανικό προιόν,όχι σαν απόριμμα.
Πρώτο στάδιο πρέπει να είναι ο πλήρης διαχωρισμός του αποριπτέου υλικού, σε ανακυκλώσιμα υλικά, τα γνωστά αλλά και άλλα που πρέπει να εντατικοποιηθεί ο διαχωρισμός τους στο μέλλον. ας δοθούν κίνητρα και στον πολίτη αν είναι αναγκαίο κάποια στιγμή για να το κάνει. Παράδειγμα οι μπαταρίες και τα υλικά σύγχρονης τεχνολογίας όπως μικροσυσκευές, κινητά, ψηφιακοί δίσκοι κ.ά... παράλληλα βέβαια με τα αυτονόητα όπως χαρτί, γυαλί, πλαστικό, μέταλλο.

Εδώ έχω να παρατηρήσω ότι το καθεστώς ανακύκλωσης που υπάρχει στην Ελλάδα πολλές φορές γεννά υποψίες στον πολίτη για το που καταλήγουν τα υλικά που ανακυκλώνει. Εχω ακούσει πολλές φορές κάποιους να λένε:
-Ελα μωρέ γιατί να ανακυκλώσω, αφου ξέρω ότι όλα καταλήγουν στο ίδιο μέρος. Η ανακύκλωση ένα παραμύθι είναι απλά για να γαλουχούν τον πολίτη στην ιδέα.
Δεν είναι ακριβώς έτσι βέβαια αλλά μπλέκονται πολλοί στη διαδικασία και αυτό είναι αλήθεια. Εχω δει εγώ με τα μάτια μου κάποιον με ένα άθλιο τρίτροχο να τουμπάρει τον κάδο χαρτιού και να παίρνει από μέσα ότι γουστάρει προς άγνωστο προορισμό.
Συγνώμη αλλά η εικόνα μόνο σε τριτοκοσμική χώρα παραπέμπει. Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα αλλά ας μη μακρυγορήσω.

Δεύτερο που μπορεί να γίνει πολύ εύκολα ακόμα και από ιδιώτες, αν προωθηθεί κατάλληλα, είναι η κομποστοποίηση. Μιά διαδικασία απόλυτα φυσική που μπορεί να γίνει ακόμα και στο μπαλκόνι του σπιτιού μας σε ειδικούς κάδους και το προιόν καταλήγει σε πρώτης ποιότητος λίπασμα για την καλλιέργειά μας το κήπο μας ή τα λουλούδια μας. Η κομποστοποίηση επαναφέρει στο περιβάλλον (ουσιαστικά μιμείται τη φυσική διαδικασία της φύσης) όλα τα οργανικά υλικά των αποριμμάτων μας -ακόμα και τα ξερά φύλλα του κήπου μας ή τις στάχτες του τζακιού μας.

Και το τρίτο αποτελεί ουσιαστικά τον καινούργιο τρόπο επεξεργασίας του εναπομείναντος που βασίζεται όχι στην ταφή αλλά στην Θερμική Επεξεργασία Αποριμμάτων (ΘΕΑ) , η οποία με ειδικό τρόπο απόλυτα φιλικό προς το περιβάλλον και χωρίς ατμοσφαιρικούς ρύπους μας αποδίδει πίσω θερμική ενέργεια όπως φανερώνει και η λέξη.
Η Ελλάδα καλύπτειτις ανάγκες της, όπως αναφέρει η έκθεση, με 7 έως 9 τέτοια εργοπαραγωγά εργοστάσια, που μπορούν να προσφέρουν υγιεινές συνθήκες εργασιάς σε πολλά άτομα της επαρχίας αφού εκέι μπορούν να κατασκευαστούν και να δέχονται με ειδικά κλειστά σιδηροδρομικά container,τα απορίμματα άλλων απομακρυσμένων περιοχών . Γιά παράδειγμα εργοστάσιο ΘΕΑ στην Πτολεμαίδα μπορεί να δέχεται και να παράγει Ηλεκτρικό ρεύμα με τα σκουπίδια της Αθήνας.
(για να μην αναφέρω και το άλλο είδος εκμετάλευσης σκουπιδιών που έχει αναπτυχθεί εδώ και πολλά χρόνια στην Ευρώπη και αφορά στη συμπίεση συγκεκριμένου συνδυασμού υλικών των αποριμμάτων, με σκοπό την δημιουργία πάσης φύσεως μονωτικών υλικών, με ευρείες εφαρμογές, από θερμομονώσεις στα σπίτια, μέχρι παραπετάσματα ηχομονωτικά στους μεγάλους αυτοκινητοδρόμους)
Και τώρα πλέον δεν υπάρχει άλλο περιθώριο. Δεν πάει άλλο!! Είναι ζωτικής σημασίας το πρόβλημα . Είναι ζήτημα δημόσιας υγείας. Δόθηκε τελευταίο τελεσίγραφο για την οριστική λύση του προβλήματος μέχρι τέλος του 2008.
Γιά να δούμε θα κουνηθούν καθόλου πιό γρήγορα τα σαλιγκάρια μας? Θα ανοίξουν λίγο τα ματάκια τους βλέποντας λίγο περισσότερο μακρυά, επιτέλους κάνοντας αυτό που κάνουν δοκιμασμένα οι άλλοι?

Ο Κόσμος μας

Επανέρχομαι και πάλι με μιά πρόταση κάποιου φίλου από την Καλαμάτα που βρισκόμαστε στο γνωστό φόρουμ, ο οποίος ξεκινώντας μιά συζήτηση/θέμα με την ονομασία "Ο κόσμος μας" πρότεινε όποιοι από τους φιλους θα ήθελαν, μπορούσαν να στείλουν φωτογραφίες με σχόλια από τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες τους.

Ηταν μιά πολύ αμεση και ζεστή ανταπόκριση αυτό που έγινε στη συνέχεια και για κάποιες μέρες, ώστε ένιωσα την ανάγκη να παραθέσω εδώ τις ανεπιτήδευτες αυτές φωτογραφίες, με τα επεξηγηματικά αυτών που τις τράβηξαν και με μερικά δικά μου σχόλια σαν κερασάκια

Τα λουτρα της αρχαίας Υρμίνης-ofski
(Πόσους ακόμα τέτοιους ορμίσκους?)

Μοναδικό μέρος για αυτοσυγκέντρωση κάποιο ήσυχο δειλινό μπροστά στην λίμνη των Ιωαννίνων (Παμβώτις)-Johnd

..και από ψηλά άλλες φωτογραφίες του φίλου Γιάννη που αποδεικνύουν πόσο όμορφα είναι τα Γιάννενα με την λίμνη μπροστά τους.

(είναι η ίδια θέα που αντίκρυζα πριν από κανά δυό χρόνια όταν πλησίαζα τα Γιάννενα κάνοντας την δύσκολη αλλά όμορφη διαδρομή από το Μέτσοβο όπου έμενα, κομπολόι πίσω από τις νταλίκες. Τώρα η διαδρομή πρέπει να έχει αλλάξει με την Εγνατία αλλά πρέπει να παραμένει το ίδιο όμορφη)
και το Βυζαντινό μουσείο των Ιωαννίνων με το τζαμί δίπλα. Τι να κάνουμε 400 χρόνια συνύπαρξης αφήνουν τα σημάδια τους ποικιλοτρόπως. Και ο Αλή πασάς στοιχειώνει ακόμα τα Γιάννενα, με την θρυλική Κυρα Φροσύνη του.Μιά άλλη λίμνη. Αυτή τη φορά της Καστορίας.Είναι η θέα όπως την είδε ο wizard που παρεπιπτόντως (ο μαγος μας) έριξε την ιδέα της παράθεσης του κόσμου μας στο φόρουμ.

(...έκείνο το καλοκαίρι που ήμασταν με την αετίνα μου στο Μετσοβο- και μέναμε στο μοναδικό προσβάσιμο για ΑμεΑ ξενοδοχείο στου Μπιτούνη, όπου εμπαινες με το ασανσέρ κατ ευθείαν από το υπόγειο γκαράζ και σημειωτέον περάσαμε φανταστικά και αφου ρημάξαμε τις πίτες τη γίδα τη βραστή και το μετσοβόνε σαγανάκι- είχαμε ξεκινήσει από το Καρπενήσι όπου μείναμε σε παραδοσιακό στους Κορυσχάδες, με τελικό προορισμό την Φλώρινα και μιά βόλτα στην Οχρίδα του FYROM (άλλη έκπληξη εκει!!), βρεθήκαμε να πίνουμε καφέ νωρίς το απογευματάκι στις καφετέριες μπροστα από τα κάγκελα της λίμνης της Καστοριάς κοιτώντας τις αμέτρητες πάπιες και τους κύκνους που κολυμπούσαν από κάτω μας γυρέυοντας να τους πετάξουμε ψιχουλάκια και άλλα καλούδια να φάνε. Ηταν ένα ήσυχο απόγευμα χωρίς κίνηση και φασαρία και έιμασταν μόνοι και σε λίγο βρεθήκαμε να ταίζουμε τους επισκέπτες μας διασκεδάζοντας και εμείς μαζί τους. Ειχα προσέξει σε μιά απόσταση μέσα στην λίμνη από εμάς από την πρώτη στιγμή και πάνω σε μία σημαδούρα να κάθεται ένα πουλί αλλιώτικο από τα άλλα. Στην αρχή νομιζα ότι ήταν διακίοσμηση της σημαδούρας γιατί για πολλή ώρα φαινόταν ακίνητο και μόνο τότε κατάλαβα ότι ήταν ζωντανό όταν κούνησε λίγο τα φτερά και γυρνούσε το κεφαλάκι του. Μεχρι να φύγουμε, απίστευτο αλλά αληθινό, δεν κούνησε από εκεί. Δεν άντεξα, σήκωσα την κάμερα, ζουμάρισα και σας το δείχνω:

Η αφεντιά μου κάπου στο Μικρό Χωριό έξ'ίσου όμορφο με το Μεγάλο Χωριό (που έχει το όνομα)Από το λιμάνι μπροστά στη πιάτσα της Οχρίδας, βλέποντας την παλιά πόλη περιτριγυρισμένη από την κορυφή μέχρι το νερό με το τείχος του παλιού κάστρου (μια φωτογραφία που ένας ζωγράφος θα μπορούσε να αποτυπώσει σε καμβά)...και κατηφορίζοντας με το αυτοκίνητο και με το στόμα ανοικτό, τα καλντερίμια της παλιάς πόλης, ξαφνικά βρεθήκαμε εδώ, όπου νόμισα ξαφνικά ότι βρισκόμουνα στην καλύτερη πλαζ της Αττικής, ακούγοντας μόνον κεντροευρωπαικές γλώσσες γύρω μου, και πλήρωσαμε σε ευρώ πολύ καλές υπηρεσίες, σε τιμές απίστευτα χαμηλές.Η Ευδοκία μία από τις προπονήτριες στο boccia μας έστειλε και έγραψε:
Στο πεζόδρομο της Ερμού κάθε Κυριακή πλανόδιοι μικροπωλητές και ρακοσυλλέκτες κάνουν το δικό τους παζάρι.
Εδώ ο συγκεκριμένος ,τα έχει όλα και συμφέρει, απλωμένα όχι σε πάγκο αλλά στη δική του γωνιά του δρόμου. Από πίσω φαίνεται ο κεντρικός σταθμός των τρόλλευ διακοσμημένος με ένα πολύχρωμο graffiti Ελλήνων και ξένων δημιουργών. ...και μιά λεπτομέρεια όλου αυτόυ του πίνακα των graffiti, πάνω σε μιά πόρτα. (μαγική εικόνα, που είναι το πόμολο να ανοίξουμε να μπούμε? )

Και μιά που μιλάμε για graffiti, προσωπικά εκτιμώ πολύ την τέχνη αυτή που έχει τις ρίζες της πολύ παλία από τα ghetto της Αμερικής και τις φτωχοσυνοικίες. Δεν έχει καμμία σχέση με τα συνθήματα γραφής στούς τοίχους. Ξεκίνησε σαν μια μορφή και κίνημα κοινωνικής διαμαρτυρίας και μάλιστα οι γραφίστες των δρόμων δουλευαν αργά νυχτερινές ώρες και τμηματικά, κρατώντας τσίλιες άλλοι, για να τους καλύπτουν, γιατί ήταν διωκόμενοι. Η τέχνη τους θεωρούνταν ρύπος. Ακόμα και σήμερα δεν έχουν την καταξίωση που τους αρμόζει. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι έδωσαν ιδιαίτερα ευχάριστο χρώμα κατά την περιόδο των μεγάλων Ολυμπιακών έργων και τής κατασκευής του Μετρό της Αθήνας, διακοσμώντας τα αχαρα και ψυχρά εργοτάξια. Μάλιστα αυτό έγινε και κατά την επίσημη προτροπή του Δήμου της Αθήνας

Με το graffiti τοίχων αλλά και του γυμνού σώματος ασχολήθηκαν και τα παιδιά των λουλουδιών στα 60s, το κίνημα των hippies Κοντά στη γειτονιά της Ευδοκίας πάλι όλα παλιά: ένα παλιό ποδήλατο μπροστά από ένα παλιό Mini Cooper μπροστά από ένα παλιό τρίτροχο μηχανάκι ξέρετε αυτά με την αλυσσίδα που κουβαλάει... και τι δεν κουβαλάει!! Αλλά και μιά ρεζέρβα από κάτω, έτσι μήπως δεν αντέξει κανένα λάστιχο:-)Πάλι η Ευδοκία που φάινεται ότι έχει μιά εμμονή με τη νοσταλγία που αποπνέουν τα ερείπια μας έστειλε ένα δέντρο, μέσα από τα χαλάσματα ενός παλιού σπιτιού, που μάλλον δεν είναι γραφτό του να ανακαινιστεί, που αφού φύτρωσε έζησε και μεγάλωσε θέλει "να την κάνει" . Νοιώθει ίσως ότι το τέλος πλησιάζει και ο τόπος δεν το χωράει πλέον.Η Μαργαρίτα μας στέλνει δύο φωτογραφίες , πλούσιες με υγρό στοιχείο η πρώτη από το μέρος που ζεί σήμερα το Ντυσελντορφ.......και η δεύτερη από το μέρος από όπου κατάγεται στην Ελλάδα και που νομίζω όλοι αναγνωρίζουμε. Είναι η πανέμορφη Πάργα!!

Η πόλη και το μέρος που νομίζω σου δίνει την μοναδική αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε νησί και ας είσαι λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα βουνά της Ηπείρου. Τρομερό μικροκλίμα. Γιά κάθε χρόνο 100% τουριστική πληρότητα, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται στην υψηλή ποιότητα τουριστικών υπηρεσιών σε συνδυασμό με τις πολυ λογικές τιμές. Το μέρος πανέμορφο όχι μόνον η πόλη που βλέπουμε με τα σοκάκια της και τις καφετέριες και τα μπαράκια μπροστα στο γραφικό λιμανάκι αλλά και από την άλλη μεριά του κάστρου που πλαισιώνει το λιμανάκι, όπου μεταπηδάς πολύ έυκολα με ένα μικρό πλακόστρωτο στην περιοχή του Βάλτου με την υπέροχη ανοικτή αμμουδερή παραλία και το πολύ οργανωμένο camping. Ενα πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι το εύφορο της περιοχής, θαρείς ότι είναι ευλογημένο και ειδικά, οι τεράστιες ελίες που πνίγουν την περιοχή και φθάνουν σχεδόν μεχρι την παραλία και το camping.Είναι στη κυριολεξία τεράστιες ομπρέλες σκιάς στο μέγεθος πλατανιών. Πιό ψηλα στο βουνό τα λίοπανα είναι μονίμως τυλιγμένα από κάτω από τους τεράστιους κορμούς.
Ολα αυτά εικόνες που μου ανέσυρε η Μαργαρίτα, όταν βρέθηκα για διακοπές για ένα δεκαήμερο, με έναν φίλο μου περι΄που 15χρόνια πρίν. Δίνω και εγώ με την ευκαιρία μερικές όμορφες ξεθωριασμένες αναμνήσεις από εκείνο το όμορφο καλοκαίρι.

Μοιάζουν Μαργαρίτα ....δεν μοιάζουν λίγο?Στις πιό πάνω φωτογραφίες φαίνεται η περιοχή του κάστρου (που απ'ότι θυμάμαι λειτουργούσε σαν club το βράδυ με τον πεζόδρομο που φάινεται στη δέυτερη και που οδηγεί στο λιμανάκι της πόλης της Πάργας ακριβώς από πίσω. Οι φωτογραφίες είναι από την παραλία του Βάλτου.
Ειδικά τη δεύτερη την έστειλε η Μαργαρίτα αφού είχα ανεβάσει το post, αλλά είναι πάλι η περιοχή της παραλίας του βάλτου, μάλλον σχεδόν από το ίδιο σημείο που είχα τραβήξει τη δικία μου πιό πάνω. Πιστέυω άξιζε να τις αντιπαραθέσω¨-) (όλα στη θέση τους Μαργαρίτα!!) Λίγα μέτρα από το δημοτικό parking και κατηφορίζοντας μέσα από τα σοκάκια προς το λιμανάκι της Πάργας, μόλις έχουμε αγοράσει τα καπέλα μας. Παιχνίδια με τον καθρέφτη μιάς καφετέριας.Το σπίτι όπου μεγάλωσε ο Memphis_Belle. Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο όμως δεν "πωλείται όπως είναι επιπλωμένο" όπως λέει και το λαικό άσμα, αλλά γκρεμίζεται θύμα των καιρών και αφού άντεξε τόσες δεκαετίες κακουχίες σεισμούς και άλλα δεινά των καιρών και των εποχών ,με την βοήθεια μηχανικών υποστηρίξεων, αλλά και την αγάπη των ιδιοκτητών. Τέλος εποχής Η Zoo μας έγραψε:

...σας παρουσιάζω με καμάρι τη μπανανιά μου. Τη φύτεψα πριν περιπου 5-6-7 χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς, και ήταν ένα τόσο δα φυλλαράκι.
Από τότε έχει κάνει 5 παιδιά αν θυμάμαι καλά.

Χθές ασχολήθηκα λίγο με την αυλή μου που την παραμελώ πάντα και πρόσεξα ότι για πρώτη φορά οι μπανάνες κιτρίνισαν...εννοώ ότι τις άλλες φορές παράμεναν πράσινες ή σαπίζανε ή αν τις έκοβα για να κιτρινίσουν κάτω, τελικά γινόντουσαν σαν αποξηραμένες...πάντως δεν τρωγόντουσαν, αυτό το βεβαιώνω.
...αλλ'αυτή τη φορά το 5 παιδί τα κατάφερε...(και λέω το 5 παιδί, γιατί όταν οι μπανανιά κάνει μπανάνες μετά πεθαίνει, αλλά αφήνει τα παιδιά της).
Αυτή τη φορά θα φτιάξω γλυκό είμαι σίγουρη...κρέπες με σοκολάτα και μπανάνα...!
(ομολογώ πως δεν το΄ξερα αυτό με τις μπανανιές)

....και εδώ η περιστεροοικογένεια που φαντάζεται οτι είναι τα ακροκέραματου σπιτιού.
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη φέτος το καλοκαίρι, γύρω στις 5-6 το πρωί.Είναι η ώρα που κάθε περιστέρι πιάνει ένα κεραμύδι περιμένοντας τον ήλιο
(...αλλά ούτε ήξερα και αυτό με τα περιστέρια που περιμένουν τον ήλιο)
Και πάλι ο εμπνευστής του θέματος , wizard:Ξημερώματα στη σκοπιά όταν ήμουν στη Σάμο.Το στρατόπεδο ήταν λίγο έξω από το χωριό Μυτιληνιούς.Εκεί μένει και ο Pythagoras(ένα άλλο μέλος του φόρουμ).Ποιός ξέρει μπορεί να τον είχα συναντήσει από τότε τυχαία....και μιά άποψη του Ταυγέτου όπως φαίνεται από το σπίτι του 'μάγου' στην Καλαμάτα
(τελικά εσύ μάγε πρέπει να μαγεύεσαι με τις βουνοκορφές, αν κρίνω από τις πιό πάνω φωτογραφίες)

Californian Walnuts-Οδηγίες χρήσης για εξωγήινους

My name is Bond...James Bond!!!

Η πασίγνωστη ατάκα με την οποίαν άρχιζαν όλες οι ταινίες του δημοφιλούς ήρωα που μεγάλωσε σχεδόν δύο γενιές.
Στην τελευταία ταινία Casino Royale, ακόυγεται στο τέλος, ακριβώς πριν πέσουν οι υπότιτλοι, και είναι κατά κάποιο τρόπο λογικό, αφού εδώ ο ήρωάς μας, μετά την αποχώρηση του Pierce Brosnan (ό ηθοποιός που με έβγαλε από την γλυκανάλατη ιδέα που είχα για όλους τους άλλους προκατόχους του-εκτός του ανεπανάληπτου Sean Connery βέβαια), δεν έχει παρελθόν είναι ο πρωτόβγαλτος πράκτορας που στο ξεκίνημά του διατηρεί ως ένα βαθμό τις ανθρώπινες αδυναμίες όπως το χρήμα και το γυναικείο φύλο.
Αυτό ακριβώς έιναι και ο σκοπός της ταινιάς, όχι ακριβώς μιά άλλη τυποποιημένη ταινία με τον ατσαλάκωτο πράκτορα αλλά το ξεκίνημά του, καταδείχνοντας μιά άλλη τρόπον τινά περσόνα του ήρωα:
Νεώτερο, νάρκισσο που δεν διστάζει να δείχνει το καλογυμνασμένο σώμα του σε κάθε ευκαιρία, πολύ πιο ευέλικτο στις κινήσεις και στην άσκηση της πολεμικής τέχνης.
Το τελευταίο μάλιστα ο σκηνοθέτης μας το δείχνει με τον καλύτερο τρόπο στα πρώτα λεπτά της ταινίας όπου υπάρχει εμπλοκή του ήρωα σε μιά απίστευτη καταδίωξη ένος υπόπτου μεσάζοντα, στη κυριολέξια με τα πόδια, και όπου μπορεί να φανταστεί κανείς, από τα ύψη μεχρι κάτω από τη γή, με καταιγιστικό ρυθμό videoclip που κόβει την ανάσα. Προσωπικά σκέφτηκα ότι τέτοια ταινία για πάνω από δύο ώρες δεν θα άντεχα να βλέπω. Ευτυχώς όμως αφου ο ήρωάς μας κατέληξε να σμπαραλιάσει και μιά ολόκληρη Αφρικάνικη Πρεσβεία, αλλά με τίμημα το τσαλάκωμα - εν αντιθέσει των προηγουμένων ταινιών-, η ταινία κατεβάζει ρυθμούς και μπαίνει στο κλίμα ενός Casino Royale. Οχι βέβαια αποχαυνωτικό και βαρετό αλλά με σωστές εναλασσόμενες δοσομετρικές σκηνές δράσης στα ενδιάμεσα,για μεγάλο μέρος μιάς καθοριστικής γιγαντιαίας παρτίδας πόκερ . Ακόμα και σ'αυτό το παιχνίδι ψυχολογίας ο ήρωας δεν είναι άτρωτος. Περνάει από σαράντα κύματα, πάνω και έξω από το τραπέζι, μέχρι να επικρατήσει με μία εντυπωσιακή φλος-κέντα στο αποκορύφωμα του τέλους .

Ο νέος Bond, Daniel Craig αν και προσωπικά προκατηλειμμένος λόγω Brosnan, νομίζω ότι τελικά ανταποκρίθηκε στον ρόλο του με ακρίβεια.Ισως ο καλύτερος του μέχρι τώρα, και με αγωνία περιμένω το sequel για να τον καθιερώσω στη συνείδησή μου.
Προσωπική μου απορία μετά το τέλος, είναι τι δουλειά έχουν τα σύγχρονα κίνητα πάσης χρήσης και τα υπερεξελιγμένα laptop βαλιτσάκια για πρόσβαση σε... οπουδήποτε, αν μιλάμε για το πραγματικό ξεκίνημα του Bond, που προφανώς ανήκε σε άλλες εποχές, άλλων gadgets. Τότε βέβαια η ταινία πρέπει να είχε άλλο κλίμα, πιό noire και θα ξέφευγε ίσως από τις δυνατότητες του συγκεκριμένου σκηνοθέτη, αλλά και των εισπρακτικών απαιτήσεων της εταιρίας διανομής. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα θα μου πείτε.

Τελειώνοντας και για να αναφέρω, ότι στα highlights, έχουμε το πολύ ωραίο animation του Bond των αρχικών υποτίτλων, με τα νεκροζώντανα τραπουλόχαρτα φιγούρες.
(Το μουσικό κομμάτι συμπαθητικό, -έχουν γραφτεί και καλύτερα)
Εχουμε επίσης μιά εντυπωσιακή κατάρευση παραδοσιακού κτιρίου (digital of course) σε έναν απο τα θαλάσσια στενά της Βενετίας, και ένα μοναδικό μάθημα: Πώς να καταστρέψετε ολοκληρωτικά μιά υπερσύγχρονη κούκλα Ashton Martin στην πρώτη σας έξοδο εκτός πόλης.

πηγαίνετε και διασκεδάστε το :-)

Πρωτότυποι προβληματισμοί που βγάζουν πολύ γέλιο

Το κουίζ είναι αρκετά μεγάλο και επειδή βαριέμαι να το αντιγράφω μεταπηδήστε στο blog της Ανατολής και μερικές πολύ ενδιαφέρουσες απαντήσεις μπορείτε να βρείτε στα σχόλια από τον Αναρχικό εν Πάτραις

Βγάζουν γέλιο!! ¨-))

URIAH HEEP-The wizard-Tales

Πάνω σε μιά πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση στο πολύ ζωντανό φόρουμ του disabled.gr, ένας καλός φίλος αφιέρωσε τα ανωτέρω διαμάντια των Uriah Heep.
πολύ ώραίο και το collage από τα album τους

αφιερωμένο

Πόσο τοξικωμένοι μπορεί να είμαστε χωρίς να το γνωρίζουμε?

θυμάμαι είχα δει ένα ντοκυμαντερ όπου δημοσιογράφοι παραγωγοί, εθελοντικά είχαν συμμετάσχει σε μιά μελέτη έρευνα, που σκοπό είχε να καταδείξει τον βαθμό τοξικότητας και μόλυνσης που δέχεται το ανθρώπινο σώμα από εξωγενείς ,κυριώς ανθρώπινους παράγοντες (τοξικά βιομηχανικά απόβλητα, καύσιμα και όλα τα γνωστά)
Υποβλήθηκαν λοιπόν οι εν λόγω σε ειδικά τέστ-φαντάζομαι κυρίως αιματολογικά- των οποίων σημειωτέον κόστος είναι απαγορευτικό ώστε να επεκταθούν σαν εξετάσεις ρουτίνας σε πληθυσμιακές ομάδες.
Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες γιατί δεν έχω την πηγή μπροστά μου αλλά γενικά το αποτέλεσμα σόκαρε τους ίδιους που υποβλήθηκαν στα τεστ, παρ'όλο που οι απλές εξετάσεις και η γενική τους κατάσταση ήταν ακρως ικανοποιητική, πριν υποβληθούν στα τεστ. Υπήρχε συσσώρευση βαρέων μετάλλων αλλά και πολλών άλλων δεικτών πάνω από το επιτρεπόμενο όριο.
Δεδομένης λοιπόν της καλής φυσικής τους κατάστασης βγαίνει ένα πρώτο συμπέρασμνα το οποίο είναι γνωστό από παλιά με τον όρο "ανοχή" . Δηλαδή το ανθρώπινο σώμα, αυτό το θαύμα, μπορεί να δέχεται καταπονήσεις ακόμα και εξωγενούς χημικού τύπου και να προσαρμόζει την λειτουργία του ώστε να μπορεί να διατηρεί την ισοροπία του δηλ μιά φαινόμενη υγεία. Ακόμα και την ήπια έκθεση σε ραδιενέργεια μπορεί ως ένα βαθμό να ξεπεράσει. Η ανοχή όμως σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι άτρωτος, όπως δεν σημαίνει ότι θα εμφάνιζαν την ίδια καλή φυσική κατάσταση μετά από τέτοια αποτελέσματα, κάποιοι άλλοι. Ηδη τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες οι στατιστικές μετρήσεις το επιβεβαιώνουν. και αναφέρομαι βέβαια σε έξαρση ασθενειών σχετικά σπάνιες στο παρελθόν, όπως κυρίως αύξηση καρκίνων, αλλεργιών, χρόνιων αναπνευστικών προβλημάτων κ ά
Ειδικά για τους καρκίνους, και λόγω του επαγγέλματός μου σαν φαρμακοποιού, έχω εισπράξη της αγωνιώδη παρατήρηση από πελάτες μου ότι, δεν θα αργήσει η μέρα που όλοι θα πεθαίνουμε από κάποια μορφή καρκίνου. Στατιστικά και η αύξηση του προσδόκιμου ζωής θα εντείνει το γεγονός αυτό. (το κατα πόσον ποιοτική θα είναι αυτή είναι θέμα προς συζήτηση).
Δεν θέλω να είμαι μάντης κακών, αλλά έτσι όπως το πάμε θα έλθει η εποχή που θα έχουμε όλα τα αγαθά γύρω μας αλλά ελαχιστα θα μπορούμε να καταναλώνουμε με ασφάλεια.

Το θέμα είναι τεράστιο και Παγκόσμιο και δεν εξαντλείται στις λίγες λέξεις ενός blog. Ενα blog όμως μπορεί πιστεύω να προσθέσει έναν τόσο δα μικρό ακόμα προβληματισμό και ανησυχία μέσα στους τόσους άλλους, όταν θα διαβαστεί, όπως προκάλεσε σε μένα το πολύ ώραίο θέμα/συνέντευξη για τον τρομερό Παπα Γιάννη ακτιβιστή με τις πολύ ωραίες ιδέες, του Σταύρου Θεοδωράκη, στα σημερινά ΝΕΑ.

(μπράβο Παπά Γιάννη μαζί σου!!)

Που'ναι ο Χειμώνας?...Οέο

Τελικά δεν είναι δικιά μου μόνον ιδέα. Το είδα σήμερα σαν ανήσυχη σκέψη και σε κανα δυό μπλοκάκια φίλων. Είχα σκοπό να το αναφέρω και εγώ αλλά βλέπω με πρόλαβαν. Δεν πειράζει όμως το λέω και εγώ μήπως και μας ακούσει ο Θεός και μας λυπηθεί (έτσι που καταντήσαμε το κλίμα) . Ετσι σαν ανθρώπινη διαμαρυρία προς το άγνωστο.
Πρόκειται για μία αρωστημένη υγρή καλοκαιρία που με εξαίρεση ένα μικρό διάλειμμα στις αρχές του Νοέμβρη λίγων ημερών, έχει κολλήσει πάνω μας και από ότι μαθαίνω πάνω σε όλη την Ευρώπη. Λες και δεν κινείται η ατμόσφαιρα. Ακινησία ίσον Θάνατος. Υπάρχει όμως και η άλλη Μετεωρολογική αλήθεια, αυτή που ταυτίζεται με τη σεισμική. Οτι η μεγάλη ακινησία και στατικότητα σημαίνει μεγάλη συγκέντρωση ενέργειας εκτόνωσης η οποία όσονούπω καταφθάνει με σφοδρότητα μεγάλη. (Ο Θεός να μας λυπηθεί. )
Ιδωμεν και αναμένωμεν .

ΖΩΦΡΑΦΙΚΗ ΜΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΔΙ ΕΠΕ

Και μιά και μιλάμε για τις γιορτές που έρχονται και τις ευχές που στέλνουμε μέσω παραδοσιακών καρτών,-πολλοί ίσως τις ξέρετε- αλλά εγώ είμαι συνδρομητής τους εδώ και κάποια χρόνια.
Πρόκειται για την ανωτέρω εταιρία ειδικών καλλιτεχνών που τα έργα τους δείχνονται πάνω στις προτεινόμενες κάρτες τους και τα ημερολόγια που θα σας στείλουν, αν αποφασίσετε να συνδράμετε με ταχυδρομική επιταγή στην:

ΤΘ 80349
18510 Πειραιάς

αξίζουν την προσοχή και την ενίσχυσή μας

Αντε πάλι τα ίδια

Δεν μας φθάνουν οι κάρτες που στέλνουμε ο ένας στον άλλο αφού καταντήσαμε με τις κάρτες να βγάζουμε υποχρεώσεις και καλά ότι θυμόμαστε τους άλλους, ούτε οι εταιρίες που στέλνουν σε πελάτες και καλά δείγμα ευγνωμοσύνης και καλής συνεργασιάς, -αναγκαίο κακό, ας το δεχτώ και αυτό-, άρχίσανε και στέλνουνε και τα πολιτικά γραφεία στους ψηφοφόρους τους.
Εχω αναφερθει και σε προηγούμενο post για την χαρτορύπανση την προεκλογική αλλά έλεος πιά! τι θα γίνει δηλαδη αν δεν μου στειλει κάρτα ο Χ πολιτικάντης? Θα τον παρεξηγήσω? ή θα χυθεί το γάλα? (ή σάμπως νομίζουν ότι καθαρίσανε με τους ψηφοφόρους τους πετώντας κι άλλα χαρτιά?)

Η Θάλασσα και Εγώ

Νότια Εύβοια.Σχεδόν απέναντι από την Νέα Μάκρη και την Πεντέλη. Το χωριό μου έχει το παράξενο όνομα Ζάρκα ή Ζάρακες ή αρχαιστί Ζάρητρα. Βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στην Κάρυστο κατα μη΄κος μιάς λοφογραμμής που βλέπει και τις δύο θάλασσες, Β.Α το Αιγαίο και Ν.Δ τον Νότιο Ευβοικό και την νύχτα πίσω από τον ορεινό όγκο της Πεντέλης τα φώτα της Αθήνας να αντανακλούν στον ουρανό. Υψόμετρο 150-170 μέτρα. Οπως όμως έχει αναλύσει κατα καιρούς το Αετόπουλο, ο τόπος αυτός βρίσκεται ακριβώς πάνω στον δίαυλο Β.Α ρεύματος ψυχρής καθόδου, από το Βορρά και την Μαύρη Θάλασσα, που ενώνει την γραμμή Κωνσταντινόυπολη, Δαρδανέλια, Σκύρο και ...Ζάρκα. Είναι ένας αεροδιάδρομος που αν δεν υπήρχε η Πεντέλη θα χτύπαγε και την πρωτέυουσα σε περιόδους ψυχρής καθόδου με χιόνια. Αυτή ακριβώς η εισβολή είναι που χτυπάει και τον κεντρικό ορεινό όγκο της Διρφεως λίγο βορειότερα και που τον ασπρίζει πολύ νωρίτερα από το Πήλιο, που βρίσκεται σε γεωγραφικό πλάτος αρκετά υψηλότερα .
Γιατί αναφέρω όλα αυτά? Μα γιατί ο καιρός είναι άμεσα συνυφασμένος με την θάλασσα και ειδικότερα με το Αιγαίο, με αυτή την παραλία, την παραλία του χωριού μου.

Από εδώ θυμάμαι ξεκινούσε ο πατέρας μου με φίλους βράδυα να ρίξουν τα δίχτυα ή τα παραγάδια και τα ψάρια δεν προλαβαίνανε να φτάσουν στο σπίτι. Γινόταν το σχετικό ψαροτσιμπούσι στο μοναδικό ψαροταβερνάκι τότε του Καπετάν Δημήτρη (που τώρα το έχουν ο γυιός του Νίκος και τα παιδιά του-χρόνια του πολλά μέρα που'ναι).
Ο μόνος ίσως καπετάνιος που ανοιγόταν για καθετή χρόνια ολόκληρα με την ξύλινη βαρκόυλα του χωρίς να ξέρει να κολυμπάει. Ας τον έχει ο Θεός καλά έκει κοντά του που βρίσκεται.

Από εδώ μπορείς να δείς σχετικά εύκολα την Σκύρο (όπως στην φωτογραφία), όταν ο καιρός έχει φρεσκάρει (μετά από επίμονους Νοτιάδες και βροχές, αλλά και την αναζωογόνηση του Βοριά).
Σ'αυτή την παραλία πρωτοέμαθα μικρός να επιπλέω, και αργότερα έγινα κολυμβητής παντός καιρού κολυμπώντας με τις ώρες, εξερευνώντας τον πλούσιο βυθό από την επιφάνεια, ώσπου τα χέρια μου κατσιάζανε και άρχισαν να μουδίαζουν. Θυμάμαι που οι άλλοι έλεγαν στον πατέρα μου:
-Που αφήνεις το παιδί τόσες ώρες μόνο του μέσα στο νέρο?! ή
-Καλά δεν φοβάσαι? Εχει τόσο κύμα!
(είμαι σίγουρος οτο φοβόταν εκεί παίζοντας τάβλι ή κολτσίνα στο ταβερνάκι, το ένα του μάτι παρακολουθούσε διαρκώς το μικρό κεφαλάκι πάνω στους αφρούς, απο την μιά να χάνεται και την άλλη να εμφανίζεται στην κορφή της αντάρας λίγο πριν ξεσπασει πάνω στα βότσαλα).
Τους φαινόταν βλέπετε τόσο παράξενο, ένα παιδί ΑμεΑ, να παλέυει τόσες ώρες με το υγρό στοιχείο χωρίς να κουράζεται!
Εκεί ακριβώς ήταν το μυστικό! Γιατί δεν επρόκειτο περι πάλης αλλά περί ολικής απελευθέρωσης. Απόλυτη συμφιλίωση με το νερό και η μοναδική άισθηση του να αφήνεσαι να επιπλευσεις χωρίς φόβο , να αφήνεσαι στο πηγαινέλα των κυμάτων, να αφήνεσαι από την κορυφή του αφρισμένου βουνού και την άλλη στιγμή σχεδόν να ακουμπάς τα βότσαλα του βυθού.
(ακριβώς όπως η φώκια που δυσκολέυεται τόσο στην ξηρά αλλά γλιστράει με τόση χάρη στο νερό).

Πέρασαν τα χρόνια, και εγώ εκεί στο ίδιο ανακαινισμένο πιά ταβερνάκι, πιστός προσκυνητής της θάλασσας, να με ηρεμεί, να πάιζω εγώ το ταβλάκι μου πιά με την αετίνα μου και με φίλους, να αναπολούμε τα ωραία χρόνια της νιότης.
Ο πατέρας δεν είναι πια δυνατός να με σηκώσει για να πέσω στο νερό, και η άγρια θάλασσα έχει κάνει την παραλία δύσκολη να την πλησιάσει το καροτσάκι. Εμένα όμως μου αρκεί να βλέπω την παραλία της ζωής μου, να την ακούω και να τη μυρίζω αχόρταγα. Μου έδωσε τόσα πολλά στα μικράτα μου! θα ήταν απληστία να ζητάω κι άλλα. Μου αρκεί να μου ψιθυρίζει στα σκοτάδια που καθόμαστε, κάπου εκεί στο βάθος να την ακούω να μου λέει:

....Θυμάσαι τα παιχνίδια μας?

Μήπως σοβαρέψαμε πολύ?

Ο μαθητευόμενος Μάγος

Κλέβω τον τίτλο, από τον τίτλο της συνέντευξης που διάβασα, και που δόθηκε πρόσφατα στη Ρούλα Σαλούτση για λογαριασμό περιοδικού γνωστής αεροπορικής εταιρίας. Ετσι αυτοαποκαλεί τους σκηνοθέτες ο σκηνοθέτης της πολυσυζητημένης ταινίας "Καβάφης" ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΜΑΡΑΓΔΗΣ. Και λέγω πολυσυζητημένης γιατί προβάλλεται και το ομοφυλοφυλικό στοιχείο του ποιητή.
Οπως σημειώνει σε μιά άλλη συνέντευξή του ο Σμαραγδής, ο Καβάφης μέσα από τα αλεπαλληλα ταξίδια από την Αλεξάνδρεια στη μητέρα Ελλάδα και κατόπιν στην Κωνσταντινούπολη και μεγαλωμένος μέσα στον συντηρητισμό μιάς Χριστιανικής οικογένειας, κατάφερε να ενσαρκώσει την αρχαία αγάπη προς το ωραίο και την λατρεια του ανθρώπινου σώματος, που χαρακτηριστικά εκφράζονται μέσα από τις λατρείες του Διονύσου και του Απόλλωνα. Οποιος βλέποντας την ταινία, -μας λέει- ,στάθηκε απλά στο θέμα της ομοφυλοφιλίας δεν κατάλαβε τίποτα.
Είναι ο ίδιος λοιπόν που αποκαλεί τους σκηνοθέτες μαθητευόμενους μάγους, και παρηγορητές της ψυχής δια μέσου της τέχνης που προσφέρουν. γιατί είναι η τέχνη με την γενικότερη έννοιά της, που υπάρχει για να στηρίζει και να παρηγορεί τις ανθρώπινες ψυχές ,μέσα από την ανάταση που προσφέρει, προσφορά η ίδια του Θείου στον άνθρωπο. Γιατί όπως παρακάτω μας εξηγεί τίποτα δεν χάνεται, αλλά υπαρχει η αέναη συμπαντική ανακύκλωση, ακριβώς όπως ανακυκλώνεται το νερό στη φύση. Στην ανακύκλωση αυτή συμμετέχουν οι ψυχές που σκοπός τους είναι να αναβαθμίζονται μέσα από την διαδικασία του θανάτου, που κάθε άλλο παρά να μας φοβίζει πρέπει.
Ενδιαφέρουσες το δίχως άλλο απόψεις από μία συγκροτημένη προσωπικότητα που θεωρεί ταπεινά τον εαυτό "φτωχό δοξα τω Θεώ"! αλλά κατα κάποιο τροπο ταγμένο και ανωθεν καθορισμένο να σκηνοθετήσει τον Παπαδιαμάντη, τον Καβάφη, και σε λίγο τον Δομίνικο Θεοτοκόπουλο (El Greco) για τον οποίο δουλεύει την ταινία επτά χρόνια τώρα, και για την οποία παραγωγή συνέβησαν περίεργες συγκυρίες σημάδια για την διαμόρφωση του cast και των συνεργατών.
Το τελευταίο δεν κρύβει ίχνος εγωισμόυ γιατί όπως λέει και ο ίδιος "....δεν διεκδικώ δάφνες, εύχομαι και ελπίζω να ενταχθεί το έργο, έστω και ως μιά μικρή κουκίδα στο μεγάλο μωσαικό του Ελληνικού Πολιτισμού.Αυτό μου αρκεί"

Κλείνοντας πρέπει να καταδείξω εδώ κάποια σημαντικά της συνέντευξης που διάβασα που αξίζει να μοιραστήτε μαζί μου, που αποδεικνύουν ότι οι μεγάλοι άνθρωποι δεν είναι ανάγκη να βρίσκονται στα φώτα της δημοσιότητας.

"...ο Κρήτας Καζαντζάκης λέει :οι καλλιτέχνες είναι οι ακροβολιστές του Θείου, είναι δηλαδη το ακρότατο φυλάκιο σε εντεταλμένη υπηρεσία"
"...ο κύριος λόγος της ύπαρξής μας είναι να αναβαθμίσουμε την ψυχή μας με πράξεις που έχουν σχέση με ανώτερους σκοπούς από μας τους ίδιους"
"...εμείς προερχόμαστε από έναν πολιτισμό του οποίου η βάση είναι ο μινωικός πολιτισμός.Ενας πολιτισμός της απαλότητας και της ηπιότητας"
"...οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες στην ψάθα πέθαναν-καλά έκαναν και πέθαναν στην ψάθα. Δεν είναι κακό να ειναι κανεις φτωχός..."
"...ομορφιά είναι ότι προκαλεί εσωτερική συγκίνηση.Οτι κάνει τον άνθρωπο καλύτερο απ'ότι ήταν πριν την συναντήση. Οτι μαλακώνει την ψυχή. Η ομορφιά είναι το λιπαντικό της ψυχής"
"...Είμαστε από τους λίγους λαούς στον κόσμο ο οποίος από την ύπαρξή του δείχνει κατανόηση στον ηττημένο στον αδύναμο.Οταν δούμε τον αντίπαλο λαβωμένο του δίνουμε το χέρι να σηκωθεί.Δεν του δίνουμε μιά να του σπάσουμε το κεφάλι..."
"...οι μεγάλοι Ελληνες δεν είναι μόνον οι περιώνυμοι Ελληνες, είναι οι βοσκοί της Κρήτης είναι οι ανώνυμοι άνθρωποι που έφτιαξαν το δημοτικό μας τραγούδι, που ξέρουν και τραγουδούν το ηλιοβασίλεμα που αγαπούν, που καλημερι΄ζουν τον διπλανό τους, που είναι φιλόξενοι, γενναιόδωροι, ζουν με την φιλαλληλία, ανόιγουν την καρδιά τους και το σπίτι τους στον άγνωστο, δεν φοβούνται τον ξένο, μπορούν να δώσουν το χέρι στον αδύναμο-κυριώς σ'αυτόν..."
"...τα όνειρα μετακινούνται μαζί με την ψυχή και θα υλοπιηθούν κάποια στιγμή στον συμπατικό χρόνο."
"Ομορφιά είναι ότι προκαλεί εσωτερική συγκίνηση"
"Οταν η ζωή ακολουθεί την Τέχνη, ο κόσμος έχει ελπίδα να πάει μπροστά.Οταν η Τέχνη ακολουθεί ή περιγράφει τη ζωή, υποβαθμίζεται και γίνεται αναλώσιμο είδος μικρής σημασιάς."
"Η σημαντικότερη αίσθηση είναι η Αγνωστη Αίσθηση.....αυτή που δεν εντάσσεται σε φυσικούς κανόνες....μέσα μας υπάρχει φως.αυτό το φως βλέπουμε με την άγνωστη αίσθηση, αυτό το φως βλέπουμε εμείς οι άνθρωποι, η ανασα του Θεού.
"...η αποτυχία καμμιά φορά είναι πιό χρήσιμη από την επιτυχία. Η επιτυχία σου δίνει θετική ενέργεια, η αποτυχία σε βοηθά να πας ένα βήμα πέρα από αυτό που έχεις κάνει"

Κύριε Γιάννη Σμαραγδή
επειδή έτυχε να δώ τον "Καβάφη", ειδικά μετά από την συνέντευξη που διάβασα και η οποία με εξέπληξε ευχάριστα, με ανυπομονησία περιμένω τον El Greco (τον μεγάλο Ελληνα)

Η Ασπίδα της Σπάρτης

Η μόδα της κυκλοφορίας τα τελευταία χρόνια των ιστορικών μυθιστορημάτων, προσωπικά με βρίσκει συμφωνο και ενθουσιασμένο. Ο λόγος είναι γιατί πρώτον είμαι λάτρης της ιστορίας από εγκυκλοπαιδική σκοπιά και δεύτερον γιατί ένα καλογραμμένο ιστορικό μυθιστόρημα, δηλ ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε ιστορικά στοιχεία και ορθές πηγές, πλέκει μιά ιστορία με πραγματικά και φανταστικά πρόσωπα και είναι μιά πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους ενδιαφερόμενους να φρεσκάρουν τις ιστορικές τους γνώσεις.
Ενα τέτοιο είναι και το βιβλίο που μόλις τελείωσα.

Η αφορμή της ιστορίας είναι ο απάνθρωπος νόμος των Σπαρτιατών να εγκαταλείπουν τα χωλά παιδιά τους στο έλεος των στοιχείων της φύσης (Καιάδας) ώστε ποτέ να μην αποκτήσουν θέση στην στρατοκρατούμενη κοινωνία τους, η οποία θέλει τους νέους υγιείς και δυνατούς στο σώμα, προορισμένους να υπηρετήσουν και να πεθάνουν για την Σπάρτη αν χρειαστεί.
Η ιδέα του συγγραφέα ξεκινάει από εδώ με την ιστορία δύο αδελφών.Ο πρώτος από ένα ατύχημα στη γέννα και χωλός εγκαταλειφθηκε βρέφος στον Ταύγετο να κατασπαραχθεί από τα αγρίμια, και ο δεύτερος μεγαλώνοντας αναδείχθηκε το καμάρι της Σπάρτης και ένας από τους καλύτερους πολεμιστες .
Η μοίρα το θέλησε ο πρώτος να σωθεί από τους είλωτες Μεσσήνιους (τους ανθρώπους του έλους του Ευρώτα) υποτελεις για εκατονταετίες στη Σπάρτη (που ψάχνουν τον χαμένο ηγέτη να τους οδηγήσει στην ελευθερία), χωρίς δικαιώματα, αλλά με υποχρεώσεις να καλλιεργούν την έφορη κοιλάδα και να αποδίδουν τα αγαθα στους Λακεδαιμόνιους . Αυτούς γνώρισε σαν λαό του ο ήρωάς μας
Απο εδώ λοιπόν ο συγγραφέας ξετυλίγει την ιστορία του με σκηνικό την μάχη των Θερμοπυλών, τον θρίαμβο στις Πλαταιές, την εκστρατεία των Σπαρτιατών στην Μικρά Ασία τα σχέδια ανατροπής του καθεστώτος από τον Παυσανία, με μιά πλοκή χωρίς κενά που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους χωρίς να είναι προβλέψιμο.
Το επικό τέλος που διατηρεί έναν μύθο, ίσως είναι και αυτό που αρμόζει τελικά στην ιστορία αυτή που ο Valerio Massimo Manfredi διάλεξε να μας δώσει σε αυτό του το βιβλίο, που θα μπορούσε πολύ άνετα να γίνει αφορμή για μιά ιστορική πολεμική υπερπαραγωγή αλλά που να βασίζεται περισσότερο στους ανθρώπινους χαρακτήρες αυτή τη φορά και λιγότερο στις μάχες της αρχαίας εποχής.
Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός του βιβλίου.

Brown Sugar πάνω σε Tex- Mex

Καιρό είχα να πετάξω με την αετίνα μου. Αλλά απόψε πετάξαμε στο μόνο mex restaurant για φαγητό που προτιμάμε και πιστεύουμε ότι μας ταιριάζει για το περιβάλλον του το service και την tequila με φράουλα σε γρανίτα που διαθέτει. Το κάνουμε τουλάχιστον μιά φορά το χρόνο, το κάναμε και απόψε. Το όνομα του Aztec Ν.Ερυθραία.
Πρώτη άμεση παρατήρηση. Αισθητή η αύξηση τιμών, με σμίκρυνση ποιότητας στην τεκίλα που πάντα προτιμάμε για ξεκίνημα, και που δυστυχώς περισσότερο θύμισε γρανίτα φράουλας με εσάνς τεκίλας. Σαλάτα πράσινη με αβοκάντο που έψαχνες το αβοκάντο για να το βρείς και ευτυχώς που τα κυρίως πιάτα για άλλη μια φορά μας αντάμειψαν και κάπως έσωσαν την παρτίδα. Θα ξαναπάμε μήπως κρίναμε λάθος, αλλά και γιατί δεν έχουμε βρει προς το παρόν κάτι το καλύτερο στο είδος. (δεχομαι προτάσεις πάντως)

Η βραδυά πάντως έκλεισε ωραία με ένα ποτό στο διπλανό Brown Sugar που ειναι ένας αυθεντικός rock χώρος με ώραίο κόσμο πάσης ηλικίας και μουσική υψηλών standards.
Στη υγειά σας και καλό σας βράδυ όπου και νάστε.

Συνέντευξη μ'έναν επαγγελματία δήμιο (ευλογημένος ο Αλλάχ)!!

Εκτενής παρουσίαση του επαγγέλματός του για λογαριασμό της Λιβανέζικης τηλεόρασης
Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν!! Εχουν μείνει ακόμα στη εποχή της χατζάρας. Δε πα να ρέουν από τις κελεμπίες τους πετροδολάρια! Αυτοί εκεί !! Και στο Κοράνι ότι εξηγηση γουστάρουν!!

Θαλασσομπερδεμένη

Το blog που σε φλερτάρει σαν την ξεμυαλίστρα θάλασσα, προτείνει να δοκιμάσετε γυναικείους χυμούς καινα θαυμάσετε απίστευτες καραβοεικόνες

κυρίες και κύριοι
υποδεχτήτε την Θαλασσομπερδεμένη

Οι Υαινες της Θείας Δίκης

τον θυμάστε τον Δουρή?
ναι.. αυτόν τον "πατέρα" που χτυπιότανε με δάκρυα πάνω από το μικρό μνήμα του παιδιού του όταν το κατεβάζανε στο χώμα. Αυτόν που τον είχε συμποπνέσει όλη η Ελλάδα .
...αυτό το τέρας που λίγο αργότερα αποδείχτηκε φονιάς του παιδιού του με τον πιό απαίσιο τρόπο, το βασανιστήριο του βασανισμού του αθώου ανέγγιχτου κορμιού του και της σεξουαλικής κακοποίησης κατ'εξακολούθηση.
Ναι! πως να το ξεχάσει κανείς!! δεν ξεχνιούνται δυστυχώς τα κακά εύκολα. Μένουν εκεί καρφωμένα στο μυαλό να στοιχειώνουν την κοινωνία μας!
Η δικαιοσύνη έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Εριξε του τέρατος την ανώτερη των ποινών. Αν μπορούσε θα τον εκτελούσε δημόσια. Η πραγματική τιμωρία όμως ήρθε από αλλού:

Εγώ δεν θα ξεχάσω πιό πολύ την άλλη εικόνα, την ώρα που με χειροπέδες τον τσουβαλιάζουν στο ανακριτικό της αστυνομίας μαζί με άλλους βαρυποινίτες, για την μόνιμη απο εδώ και πέρα κατοικία του. Εκείνη ακριβώς την στιγμή πρέπει να κατάλαβε τί τον περίμενε. Δεν προλάβαινε να μετράει από που του έρχότανε το ξύλο. Ηταν σαν αυτοί ακόμα οι άθλιοι να μην μπορούσαν να δεχθούν το έγκλημα αυτού του ανθρώπου!! Και έδειξαν από την αρχή τις προθέσεις του. Σαν το κλουβί με τα λιοντάρια, σαν τις ύαινες που πρόκειται να κατασπαράξουν έναν ήδη νεκρό.
Λίγο καιρό αργότερα ο Δουρής βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, αν θυμάμαι καλά. Αυτοκτόνησε είπαν, ή τον αυτοκτονήσανε (τα τσακάλια)

αυτά!!Με αφορμή τα άγρια εγκλήματα των ημερών, έρχονται στο νου οι στοιχειωμένες αυτές εικόνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.... απανταχού τέρατα!!! ότι δεν πρόκειται να τελειώσει το θέμα έτσι απλά, άντε φάγαμε 20,30 χρόνια ή ισόβια και τελειώσαμε!! κα μετά τα 10,15 την ψάχνουμε με καμμιά καλή διαγωγή και με καμμιά έφεση. η Θεία δίκη παραμονεύει και την ενσαρκώνουν οι ύαινες!!!!

Ποιός Καβάφης?!!....

-Ποιός Καβάφης μωρέ! Ο Χ ευεργέτης μετράει αυτός που τόσα έδωσε εκεί τόσα εδώ κτλ.
-Μα! ο καθένας με την αξία του αγαπητέ και φίλτατε κε Καθηγητά
-Μα με συγχωρείτε σε τελική ανάλυση τί πρόσφερε ο Καβάφης, που τον έχουν τόσο περί πολλού, από το να αραδιάζει λέξεις σε χαρτί, λέξεις πολλές φορές δυσνόητες σε πολλούς ακόμα και σε Ακαδημαικούς όπως εγώ.
-Ε, κάτι έκανε και αυτός, στο κάτω κάτω δεν πρέπει να μετράμε όλα με το πόσα έχει να προσφέρει κάποιος. Ολοι μπορούν να προσφέρουν,όχι κατ'ανάγκη με το πορτοφόλι αλλά και με το πνεύμα τους.
-Τέλος πάντων αγαπητέ, μιά και μιλάμε για τον συγκεκριμένο ποιητή, εγώ την περίφημη "Ιθάκη" ποτέ μου δεν την κατάλαβα. Συγκλονίστηκα όμως όταν άκουσα να την απαγγέλουν από μετάφραση!
-Θέλετε να πείτε ότι τότε μπορέσατε και την κατανοήσατε?
-Βέβαια γιατί η απαγγελία ήταν στα Αγγλικά!! απόλυτα κατανοητή!
-Α!! Χμ! βέβαια!!
(πολιτισμικό σοκ)!!

Περίπου αυτή η στιχομυθία ανταλλάχτηκε μεταξύ ενός φίλου μου και ενός Καθηγητή Πανεπιστημίου στα παραλειπόμενα μιάς συνάντησης
Τα σχόλια δικά σας.

ΔΑΚΡΥ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙ (tears on glass)

Ο τίτλος του δεύτερου δίσκου της τρομερής ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑΣ !!! Κατεβάστε
Τι να πει κανείς για αυτό σύνολο. Παίζω και ξαναπαίζω το δίσκο από το μεσημέρι, ακούω και ξανακούω τα δυνατά τραγούδια τους, και όσο τον ακούω τόσο πιό πολύ μου αρέσει. Σπάνιο στις μέρες μας να πετύχεις τέτοια έργα.
Εχοντας στη δισκοθήκη μου και τον πρώτο δίσκο τους και αφου πρώτα τους είχα δει ζωντανά ένα καλοκαίρι στον Λυκαβητό, σε μιά συναυλία για την Σμυρνη μαζί με την Γλυκερία και τον Παντελή Θαλασσινό, αγόρασα και τον δεύτερο με κλειστά μάτια, αλλά περιμένοντας το ίδιο ύφος τον έβαλα κάπου στην άκρη για την κατάλληλη διάθεση να τον ακούσω.
Ακούω μουσική δουλεύοντας στον υπολογιστή μου τόσα και τόσα διαφορετικά πράγματα και στην πορεία του κατεβάσματος από το διαδύκτιο ελέγχοντας καλλιτέχνες, ήχους ποιότητες κλπ όλα πρέπει να γίνονται βάσει της στιγμιαίας διάθεσης. Ετσι κατά την γνώμη μου απολαμβάνεις καλύτερα και τα αυτιά και το μυαλό είναι πιό δεκτικά σε αυτό που πρόκειται να ακούσουν. Η ώρα για την Εστουδιαντίνα ήλθε σήμερα το απόγευμα. Εκπληξη. Ευχάριστη αν μη τι άλλο.
Χωρίς να χάσουν το παραδοσιακό ήχο τους δίνουν χώρο σε πιό λαικές πινελιές και όργανα να χρωματίσουν το έργο, και μάλιστα όπως αναφέρει στο ένθετο ο Γιώργος Νταλάρας (ο οποίος είναι και συμμετέχων) δίνεται ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το συνθετικό ταλέντο και να το παρουσιάσουν εδώ οι ίδιοι οι μουσικοί της Εστουδιαντίνας. Με αυτό τον τρόπο καταδεικνύεται πόσο σημαντικές συνθετικές ικανότητες μπορεί να έχουν οι μουσικοί διαφόρων σχημάτων, αυτοί οι αφανείς ήρωες και που τις πιο πολλές φορές σημαντικότατες συνθέσεις τους παραμένουν στο συρτάρι.
Το αποτέλεσμα όπως προείπα είναι μια απόλαυση και για μένα σήμερα μιά ευχάριστη μουσική έκπληξη. Εκτός του Γιώργου Νταλάρα έχουμε και άλλους σημαντικόυς ερμηνευτές όπως η Γλυκερία, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Δημήτρης Μπασης, ενώ κάνουν αισθητή την παρουσία τους όμορφες φωνητικές παρουσίες όπως η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Γιάννης Χαρούλης, η Ανδριάνα Μπάμπαλη, και η Αρετή Κατιμέ που ερμηνέυει συγκονιστικά ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου το ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ. ερωτικότατο, σπαραχτικό μιάς πονεμένης καρδιάς που ψάχνει και βρίσκει το χαμένο μονοπάτι να οδηγήσει πίσω το ταίρι που έχει δυό φεγγάρια να φανεί, ενώ οι νύχτες είναι γεμάτες από μοναξιά και στέρηση.

Χωρίς να αδικήσω και τα άλλα τραγούδια θα σταθώ και στα οργανικά, όπως το πρώτο που είναι μιά Αρμένικη Σουίτα, ανατολίτικα μελαγχολική, όπως είναι πάντα οι Αρμένικες μελωδίες, αλλά και το ADAPAZAR FUSION που είναι μιά επίδειξη κράμματος ανατολικών στοιχείων με την σύγχρονη τζαζ. Σκέτη απόλαυση που πρέπει να παίζεται από την Εστουδιαντίνα στα ζωντανά τους και που προσφέρεται για πολλά σόλα και αυτοσχεδιασμόυς, για τους μουσικούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ τον ΠΡΩΤΟ (ΣΜΥΡΝΗ)

ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
Μουσική.Ζωή Τηγανούρια
Στίχοι.Σταμάτης Μεσημέρης

Εχω να σε δω δυό φεγγάρια
δυό φεγγάρια έχω να σε δω
Εχω να χαρώ τόσα βράδια
τόσα βράδια έχω να χαρώ

Μάτια μου γλυκά μου μάτια
μ'έχεις κάνει δυό κομμάτια
Δεν αντέχει άλλο η καρδιά να'σαι μακρυά
μάτια μου γλυκά μου μάτια
σου'χω βρει τα μονοπάτια
να σε φέρουν πλάι μου ξανά.

Πώς να σ'αρνηθώ που'σαι χώρια
που'σαι χώρια πώς να σ'αρνηθώ
Εχω στο μυαλό στενοχώρια
στενοχώρια έχω στο μυαλό

Μάτια μου γλυκά μου μάτια.......
.............................................................