Ο Κόσμος μας

Επανέρχομαι και πάλι με μιά πρόταση κάποιου φίλου από την Καλαμάτα που βρισκόμαστε στο γνωστό φόρουμ, ο οποίος ξεκινώντας μιά συζήτηση/θέμα με την ονομασία "Ο κόσμος μας" πρότεινε όποιοι από τους φιλους θα ήθελαν, μπορούσαν να στείλουν φωτογραφίες με σχόλια από τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες τους.

Ηταν μιά πολύ αμεση και ζεστή ανταπόκριση αυτό που έγινε στη συνέχεια και για κάποιες μέρες, ώστε ένιωσα την ανάγκη να παραθέσω εδώ τις ανεπιτήδευτες αυτές φωτογραφίες, με τα επεξηγηματικά αυτών που τις τράβηξαν και με μερικά δικά μου σχόλια σαν κερασάκια

Τα λουτρα της αρχαίας Υρμίνης-ofski
(Πόσους ακόμα τέτοιους ορμίσκους?)

Μοναδικό μέρος για αυτοσυγκέντρωση κάποιο ήσυχο δειλινό μπροστά στην λίμνη των Ιωαννίνων (Παμβώτις)-Johnd

..και από ψηλά άλλες φωτογραφίες του φίλου Γιάννη που αποδεικνύουν πόσο όμορφα είναι τα Γιάννενα με την λίμνη μπροστά τους.

(είναι η ίδια θέα που αντίκρυζα πριν από κανά δυό χρόνια όταν πλησίαζα τα Γιάννενα κάνοντας την δύσκολη αλλά όμορφη διαδρομή από το Μέτσοβο όπου έμενα, κομπολόι πίσω από τις νταλίκες. Τώρα η διαδρομή πρέπει να έχει αλλάξει με την Εγνατία αλλά πρέπει να παραμένει το ίδιο όμορφη)
και το Βυζαντινό μουσείο των Ιωαννίνων με το τζαμί δίπλα. Τι να κάνουμε 400 χρόνια συνύπαρξης αφήνουν τα σημάδια τους ποικιλοτρόπως. Και ο Αλή πασάς στοιχειώνει ακόμα τα Γιάννενα, με την θρυλική Κυρα Φροσύνη του.Μιά άλλη λίμνη. Αυτή τη φορά της Καστορίας.Είναι η θέα όπως την είδε ο wizard που παρεπιπτόντως (ο μαγος μας) έριξε την ιδέα της παράθεσης του κόσμου μας στο φόρουμ.

(...έκείνο το καλοκαίρι που ήμασταν με την αετίνα μου στο Μετσοβο- και μέναμε στο μοναδικό προσβάσιμο για ΑμεΑ ξενοδοχείο στου Μπιτούνη, όπου εμπαινες με το ασανσέρ κατ ευθείαν από το υπόγειο γκαράζ και σημειωτέον περάσαμε φανταστικά και αφου ρημάξαμε τις πίτες τη γίδα τη βραστή και το μετσοβόνε σαγανάκι- είχαμε ξεκινήσει από το Καρπενήσι όπου μείναμε σε παραδοσιακό στους Κορυσχάδες, με τελικό προορισμό την Φλώρινα και μιά βόλτα στην Οχρίδα του FYROM (άλλη έκπληξη εκει!!), βρεθήκαμε να πίνουμε καφέ νωρίς το απογευματάκι στις καφετέριες μπροστα από τα κάγκελα της λίμνης της Καστοριάς κοιτώντας τις αμέτρητες πάπιες και τους κύκνους που κολυμπούσαν από κάτω μας γυρέυοντας να τους πετάξουμε ψιχουλάκια και άλλα καλούδια να φάνε. Ηταν ένα ήσυχο απόγευμα χωρίς κίνηση και φασαρία και έιμασταν μόνοι και σε λίγο βρεθήκαμε να ταίζουμε τους επισκέπτες μας διασκεδάζοντας και εμείς μαζί τους. Ειχα προσέξει σε μιά απόσταση μέσα στην λίμνη από εμάς από την πρώτη στιγμή και πάνω σε μία σημαδούρα να κάθεται ένα πουλί αλλιώτικο από τα άλλα. Στην αρχή νομιζα ότι ήταν διακίοσμηση της σημαδούρας γιατί για πολλή ώρα φαινόταν ακίνητο και μόνο τότε κατάλαβα ότι ήταν ζωντανό όταν κούνησε λίγο τα φτερά και γυρνούσε το κεφαλάκι του. Μεχρι να φύγουμε, απίστευτο αλλά αληθινό, δεν κούνησε από εκεί. Δεν άντεξα, σήκωσα την κάμερα, ζουμάρισα και σας το δείχνω:

Η αφεντιά μου κάπου στο Μικρό Χωριό έξ'ίσου όμορφο με το Μεγάλο Χωριό (που έχει το όνομα)Από το λιμάνι μπροστά στη πιάτσα της Οχρίδας, βλέποντας την παλιά πόλη περιτριγυρισμένη από την κορυφή μέχρι το νερό με το τείχος του παλιού κάστρου (μια φωτογραφία που ένας ζωγράφος θα μπορούσε να αποτυπώσει σε καμβά)...και κατηφορίζοντας με το αυτοκίνητο και με το στόμα ανοικτό, τα καλντερίμια της παλιάς πόλης, ξαφνικά βρεθήκαμε εδώ, όπου νόμισα ξαφνικά ότι βρισκόμουνα στην καλύτερη πλαζ της Αττικής, ακούγοντας μόνον κεντροευρωπαικές γλώσσες γύρω μου, και πλήρωσαμε σε ευρώ πολύ καλές υπηρεσίες, σε τιμές απίστευτα χαμηλές.Η Ευδοκία μία από τις προπονήτριες στο boccia μας έστειλε και έγραψε:
Στο πεζόδρομο της Ερμού κάθε Κυριακή πλανόδιοι μικροπωλητές και ρακοσυλλέκτες κάνουν το δικό τους παζάρι.
Εδώ ο συγκεκριμένος ,τα έχει όλα και συμφέρει, απλωμένα όχι σε πάγκο αλλά στη δική του γωνιά του δρόμου. Από πίσω φαίνεται ο κεντρικός σταθμός των τρόλλευ διακοσμημένος με ένα πολύχρωμο graffiti Ελλήνων και ξένων δημιουργών. ...και μιά λεπτομέρεια όλου αυτόυ του πίνακα των graffiti, πάνω σε μιά πόρτα. (μαγική εικόνα, που είναι το πόμολο να ανοίξουμε να μπούμε? )

Και μιά που μιλάμε για graffiti, προσωπικά εκτιμώ πολύ την τέχνη αυτή που έχει τις ρίζες της πολύ παλία από τα ghetto της Αμερικής και τις φτωχοσυνοικίες. Δεν έχει καμμία σχέση με τα συνθήματα γραφής στούς τοίχους. Ξεκίνησε σαν μια μορφή και κίνημα κοινωνικής διαμαρτυρίας και μάλιστα οι γραφίστες των δρόμων δουλευαν αργά νυχτερινές ώρες και τμηματικά, κρατώντας τσίλιες άλλοι, για να τους καλύπτουν, γιατί ήταν διωκόμενοι. Η τέχνη τους θεωρούνταν ρύπος. Ακόμα και σήμερα δεν έχουν την καταξίωση που τους αρμόζει. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι έδωσαν ιδιαίτερα ευχάριστο χρώμα κατά την περιόδο των μεγάλων Ολυμπιακών έργων και τής κατασκευής του Μετρό της Αθήνας, διακοσμώντας τα αχαρα και ψυχρά εργοτάξια. Μάλιστα αυτό έγινε και κατά την επίσημη προτροπή του Δήμου της Αθήνας

Με το graffiti τοίχων αλλά και του γυμνού σώματος ασχολήθηκαν και τα παιδιά των λουλουδιών στα 60s, το κίνημα των hippies Κοντά στη γειτονιά της Ευδοκίας πάλι όλα παλιά: ένα παλιό ποδήλατο μπροστά από ένα παλιό Mini Cooper μπροστά από ένα παλιό τρίτροχο μηχανάκι ξέρετε αυτά με την αλυσσίδα που κουβαλάει... και τι δεν κουβαλάει!! Αλλά και μιά ρεζέρβα από κάτω, έτσι μήπως δεν αντέξει κανένα λάστιχο:-)Πάλι η Ευδοκία που φάινεται ότι έχει μιά εμμονή με τη νοσταλγία που αποπνέουν τα ερείπια μας έστειλε ένα δέντρο, μέσα από τα χαλάσματα ενός παλιού σπιτιού, που μάλλον δεν είναι γραφτό του να ανακαινιστεί, που αφού φύτρωσε έζησε και μεγάλωσε θέλει "να την κάνει" . Νοιώθει ίσως ότι το τέλος πλησιάζει και ο τόπος δεν το χωράει πλέον.Η Μαργαρίτα μας στέλνει δύο φωτογραφίες , πλούσιες με υγρό στοιχείο η πρώτη από το μέρος που ζεί σήμερα το Ντυσελντορφ.......και η δεύτερη από το μέρος από όπου κατάγεται στην Ελλάδα και που νομίζω όλοι αναγνωρίζουμε. Είναι η πανέμορφη Πάργα!!

Η πόλη και το μέρος που νομίζω σου δίνει την μοναδική αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε νησί και ας είσαι λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα βουνά της Ηπείρου. Τρομερό μικροκλίμα. Γιά κάθε χρόνο 100% τουριστική πληρότητα, και αυτό δεν είναι τυχαίο. Οφείλεται στην υψηλή ποιότητα τουριστικών υπηρεσιών σε συνδυασμό με τις πολυ λογικές τιμές. Το μέρος πανέμορφο όχι μόνον η πόλη που βλέπουμε με τα σοκάκια της και τις καφετέριες και τα μπαράκια μπροστα στο γραφικό λιμανάκι αλλά και από την άλλη μεριά του κάστρου που πλαισιώνει το λιμανάκι, όπου μεταπηδάς πολύ έυκολα με ένα μικρό πλακόστρωτο στην περιοχή του Βάλτου με την υπέροχη ανοικτή αμμουδερή παραλία και το πολύ οργανωμένο camping. Ενα πράγμα που μου έκανε εντύπωση είναι το εύφορο της περιοχής, θαρείς ότι είναι ευλογημένο και ειδικά, οι τεράστιες ελίες που πνίγουν την περιοχή και φθάνουν σχεδόν μεχρι την παραλία και το camping.Είναι στη κυριολεξία τεράστιες ομπρέλες σκιάς στο μέγεθος πλατανιών. Πιό ψηλα στο βουνό τα λίοπανα είναι μονίμως τυλιγμένα από κάτω από τους τεράστιους κορμούς.
Ολα αυτά εικόνες που μου ανέσυρε η Μαργαρίτα, όταν βρέθηκα για διακοπές για ένα δεκαήμερο, με έναν φίλο μου περι΄που 15χρόνια πρίν. Δίνω και εγώ με την ευκαιρία μερικές όμορφες ξεθωριασμένες αναμνήσεις από εκείνο το όμορφο καλοκαίρι.

Μοιάζουν Μαργαρίτα ....δεν μοιάζουν λίγο?Στις πιό πάνω φωτογραφίες φαίνεται η περιοχή του κάστρου (που απ'ότι θυμάμαι λειτουργούσε σαν club το βράδυ με τον πεζόδρομο που φάινεται στη δέυτερη και που οδηγεί στο λιμανάκι της πόλης της Πάργας ακριβώς από πίσω. Οι φωτογραφίες είναι από την παραλία του Βάλτου.
Ειδικά τη δεύτερη την έστειλε η Μαργαρίτα αφού είχα ανεβάσει το post, αλλά είναι πάλι η περιοχή της παραλίας του βάλτου, μάλλον σχεδόν από το ίδιο σημείο που είχα τραβήξει τη δικία μου πιό πάνω. Πιστέυω άξιζε να τις αντιπαραθέσω¨-) (όλα στη θέση τους Μαργαρίτα!!) Λίγα μέτρα από το δημοτικό parking και κατηφορίζοντας μέσα από τα σοκάκια προς το λιμανάκι της Πάργας, μόλις έχουμε αγοράσει τα καπέλα μας. Παιχνίδια με τον καθρέφτη μιάς καφετέριας.Το σπίτι όπου μεγάλωσε ο Memphis_Belle. Με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο όμως δεν "πωλείται όπως είναι επιπλωμένο" όπως λέει και το λαικό άσμα, αλλά γκρεμίζεται θύμα των καιρών και αφού άντεξε τόσες δεκαετίες κακουχίες σεισμούς και άλλα δεινά των καιρών και των εποχών ,με την βοήθεια μηχανικών υποστηρίξεων, αλλά και την αγάπη των ιδιοκτητών. Τέλος εποχής Η Zoo μας έγραψε:

...σας παρουσιάζω με καμάρι τη μπανανιά μου. Τη φύτεψα πριν περιπου 5-6-7 χρόνια, δεν θυμάμαι ακριβώς, και ήταν ένα τόσο δα φυλλαράκι.
Από τότε έχει κάνει 5 παιδιά αν θυμάμαι καλά.

Χθές ασχολήθηκα λίγο με την αυλή μου που την παραμελώ πάντα και πρόσεξα ότι για πρώτη φορά οι μπανάνες κιτρίνισαν...εννοώ ότι τις άλλες φορές παράμεναν πράσινες ή σαπίζανε ή αν τις έκοβα για να κιτρινίσουν κάτω, τελικά γινόντουσαν σαν αποξηραμένες...πάντως δεν τρωγόντουσαν, αυτό το βεβαιώνω.
...αλλ'αυτή τη φορά το 5 παιδί τα κατάφερε...(και λέω το 5 παιδί, γιατί όταν οι μπανανιά κάνει μπανάνες μετά πεθαίνει, αλλά αφήνει τα παιδιά της).
Αυτή τη φορά θα φτιάξω γλυκό είμαι σίγουρη...κρέπες με σοκολάτα και μπανάνα...!
(ομολογώ πως δεν το΄ξερα αυτό με τις μπανανιές)

....και εδώ η περιστεροοικογένεια που φαντάζεται οτι είναι τα ακροκέραματου σπιτιού.
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη φέτος το καλοκαίρι, γύρω στις 5-6 το πρωί.Είναι η ώρα που κάθε περιστέρι πιάνει ένα κεραμύδι περιμένοντας τον ήλιο
(...αλλά ούτε ήξερα και αυτό με τα περιστέρια που περιμένουν τον ήλιο)
Και πάλι ο εμπνευστής του θέματος , wizard:Ξημερώματα στη σκοπιά όταν ήμουν στη Σάμο.Το στρατόπεδο ήταν λίγο έξω από το χωριό Μυτιληνιούς.Εκεί μένει και ο Pythagoras(ένα άλλο μέλος του φόρουμ).Ποιός ξέρει μπορεί να τον είχα συναντήσει από τότε τυχαία....και μιά άποψη του Ταυγέτου όπως φαίνεται από το σπίτι του 'μάγου' στην Καλαμάτα
(τελικά εσύ μάγε πρέπει να μαγεύεσαι με τις βουνοκορφές, αν κρίνω από τις πιό πάνω φωτογραφίες)