Ανάπηροι πολίτες ή Πολίτες με αναπηρία?

Οδηγίες άμεσης χρήσης προς Δημοσιογράφους

Οι δημοσιογράφοι όταν παίρνουν συνέντευξη ή έρχονται σε επαφή με έναν άνθρωπο με αναπηρία, καλό είναι να αναφέρουν πρώτα το πρόσωπο και μετά την αναπηρία. (ο κύριος Τάδε με τετραπληγία και όχι ο Τετραπληγικός κύριος τάδε).

Να απευθύνονται απευθείας στον άνθρωπο με αναπηρία και όχι στον συνοδό ή μεταφραστή του.

Να χρησιμοποιούν κανονικό τόνο φωνής και να αποφέυγουν την απλοποιημένη ή συγκαταβατική γλώσσα, σαν να απευθύνονται σε παιδί.

Πρέπει να συμπεριφέρονται φυσιολογικά, να μην "παρακολουθούν" κάθε λέξη ή κίνησή τους, για να μην κάνουν λάθος και να μην νοιώθουν αμηχανία όταν χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "θα δούμε", όταν απευθύνονται σε τυφλούς, ή "η απόσταση είναι πέντε λεπτά περπάτημα" όταν μιλάνε σε άτομο που χρησιμοποιεί αμαξίδιο.

ΔΕΝ πρέπει να χρησιμοποιούν συναισθηματικά φορτισμένο λεξιλόγιο, όπως "τραγικό" θύμα, "καθηλωμένος" σε αναπηρικό αμαξίδιο, και χρήσιομ είναι να αποφεύγουν υπερθετικούς χαρακτηρισμόυς του τύπου "ήρωες της ζωής", "άτομα με εξαιρετικές ικανότητες"

Δυστυχώς όμως στις μέρες μας ακόυμε σχεδόν καθημερινά μη αποδεκτές εκφράσεις, όπως "καθυστερημένο άτομο", ή "άτομο με ειδικές ανάγκες", "παραμορφωμένος, κουτσός, σακάτης, σακατεμένος" ενώ πολλές φορές η αναπηρία αποκαλείται λανθασμένα ασθένεια ή αρρώστια.
Η αποφυγή αυτών των εσφαλμένων αντιλήψεων επιβάλλεται να γίνει κατανοητή ως όρος απαράβατος. Η διαρκής αναπαραγωγή τους δεν έχει να κάνει μόνον με την αξιοπιστία των ΜΜΕ απέναντι στον άνθρωπο με αναπηρία, αλλά με την παρεμπόδιση των ατόμων με αναπηρία να ζήσουν και λειτουργήσουν ισότιμα στην κοινωνία

περιοδικό ΙΣΟΤΙΜΙΑ