Του Κωστή (Nutcracker)

Τί να πω!
Υπάρχουν αριστουργήματα μικρά μεγάλα δεν έχει σημασία. Μεγάλο το κάνουμε εμείς, με τη δημοσιότητα που του δίνουμε. Το αριστούργημα είναι ένα και δεν αλλάζει.
Δεν μπορώ να μη δημοσιοποιήσω και με αυτό τον τρόπο να "μεγαλώσω", τους στίχους που διάβασα του φίλου μου Κωστή (και ας μην έχουμε ακόμα συναντηθεί) Nutcracker:-) στο γνωστό φόρουμ του www.disabled.gr. Είναι πραγματική κατάθεση ψυχής και φτιάχτηκε για να γίνει τραγούδι (και έγινε-μόλις το ακούσω θα το ανεβάσω να το ακούσουμε όλοι)

Ο Κωστής εκτός από φυσικό ταλέντο στιχουργού και τραγουδοποιού είναι και καταπληκτικός αυτοδίδακτος αγιογράφος και ζει κάπου στη Λάρισα.

Κωστή φίλε μου!! Να μου επιτρέψεις να το αφιερώσω σε όλους τους Ευγενείς Ακούραστους Πολεμιστές ετούτης της Ζωής!!

Ευλογημένος στο δικό μου το μυαλό,
καταραμένος για τους άλλους που υπάρχω,
παγιδευμένος σ' έν'αόρατο ιστό
και την αράχνη προσκαλώ
προσφέρομαι στο πιάτο.

Δίχως το αύριο πορεύομαι και ζω,
μόνο το σήμερα θέλω εγώ να ορίζω
κι ας καταντήσω εν' ανέκδοτο χαζό,
κάπου στο βάθος θα κοιτώ
πίσω από το γκρίζο.

Σαν Δον Κιχώτης ανεμόμυλους χτυπώ
μ' ένα κοντάρι από ζάχαρη φτιαγμένο,
μήπως κι αλλάξω της ζωής μου το γραπτό
μ' αν είναι 'τούτο εφικτό
απάντηση δεν παίρνω.

Στις λεωφόρους του μυαλού μου αναζητώ
αν έχω κάνει κάπου κάπως ένα λάθος,
γιατί στους γύρω μου δεν μοιάζει λογικό
πάντα στον τοίχο να χτυπώ
μ' ένα περίσσιο πάθος.

Κι όμως μια τρύπα να ανοίξω προσπαθώ
σ' αυτόν τον τοίχο που πλακώνει τη ματιά μου,
για ν' αντικρύσω έναν άλλο ουρανό
κι απ' τα δεσμά μου να λυθώ
ν' ανοίξω τα φτερά μου.

Μα είναι βαριές οι αλυσίδες της ζωής
που μου φορέσανε οι μοίρες με την πρώτη,
σαν Προμηθέα πάνω στον Ταϋγετο
κι ο χρόνος σαν τον αετό
μου τρώει το συκώτι.