Spirit in Motion

Σαν παρα-αθλητής ανήκω και εγώ στην διεθνή Παραολυμπιακή επιτροπή μέσω της Ελληνικής φυσικά, που είναι και αυτή μέλος της. Δ;eχομαι λοιπόν κάθε τρίμηνο το ηλεκτρονικό περιοδικό σαν ενημέρωση για το τί έχει γίνει στον χώρο και τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον.
Μπαίνοντας σήμερα στον επίσημο τόπο της παραολυμπιακής επιτροπής έπεσα στην παραπάνω φωτογραφία που μου ξύπνησε συγκλονιστικές μνήμες από τους Παραολυμπιακούς της Αθήνας τον Σεπτέμβριο του 2004.

Γιά όσους δεν έτυχε να το απολαύσουν, το παραπάνω άθλημα λέγεται Πετοσφαίριση (βόλευ) καθιστών. Οπως και στα πιό πολλά παραολυμπιακά αθλήματα οι κανονισμοί είναι ίδιοι με τους ορθίους (δεν είμαι σίγουρες ακόμα και οι διαστάσεις του χώρου που παίζεται είναι ο ίδιος). Αθλητές είναι εκείνοι που συνήθως μπορούν να σταθούν όρθιοι, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν καλό έλεγχο του κορμού τους, και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις εντάσσονται όλοι οι ακρωτηριασμοί των κάτω άκρων, αλλά και άλλες αναπηριές που έχουν αφήσει κινητικό ελάττωμα σε κάτω άκρο ή και στα δύο. Φυσικά κατ'εξαίρεση μπορούν να συμμετάσχουν και ΑμεΑ σε καρότσι αλλά με την προυπόθεση ότι ελέγχουν σε υψηλό ποσοστό το άνω μέρος του σώματος.
Και αυτό είναι προυπόθεση σε αυτό το άθλημα γιατί όσο και αν είναι απίστευτο (έτσι και εγώ νόμιζα στην αρχή), η κινητικότητα των αθλητών είναι τεράστια. Απαγορεύεται οποιαδήποτε φυσικά προσπάθεια, να σηκωθούν από το παρκέ, παρά μόνον με το ένα χέρι κοντά στο φιλέ, για να κάνουν το καρφί ή το πέρασμά τους, ή ακόμα οι της αντίπαλης ομάδας για να μπλοκάρουν.
Ηταν μιά συγκλονιστική εμπειρία να παρακολουθείς έναν τέτοιον αγώνα.
Οι φάσεις έναλάσονται τόσο γρήγορα (φυσικά γιατί το ύψος είναι μικρότερο) που οι αθλητές πρέπει εκτός της φυσικής τους κατάστασης, που χρειάζεται να μετακινούνται με τα χέρια τους πάνω στα οπίσθιά τους, αλλά και να σηκωθούν αμέσως μετά από κάποια βουτιά, πρέπει να είναι και αφοσιωμένοι στην ομάδα και στις οδηγίες του προπονητή τους. Παρατήρησα αυτό το τελευταίο γιατί ήμουνα πολύ κοντά στους αθλητές και έβλεπα πώς όλη η ομάδα ζούσε το παιχνίδι. Παράλληλα με την ταχύτητα το παιχνίδι γίνεται πολύ συναρπαστικό γεγονός που μεταφέρεται αμέσως στους θεατές.
Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν τι έγινε στους παραολυμπιακούς. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες και αποτελέσματα, θα πω μόνον ότι οι αθλητές μοίραζαν αυτόγραφα στα παιδιά μετά από κάθε παιχνίδι, και πως η Ελληνική ομάδα παρ'όλο που είχε ουσιαστικά συγκροτηθεί μόνον ένα χρόνο είχε μία πολύ αξιοπρεπή παρουσία και πάλεψε τα παιχνίδια μέχρι τέλους.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον συγκλονιστικό τελικό, που πιστέυω όσοι βρέθηκαν εκεί εκείνο το βράδυ θα τους μείνει αξέχαστος, μεταξύ της Βοσνίας Ερζεγοβίνης και του Ιραν.
Ναι μην σας ξενίζουν οι χώρες. Μιλάμε για δύο μακράν υπερδυνάμεις!! Δυο χώρες των βομβαρδισμών και των πολέμων που τους άφησαν πολλά παιδιά τότε ακρωτηριασμένα, αλλά που εξελίχθηκαν στους παρααθλητές που μας άφησαν άφωνους σε όλο το τουρνουά και ειδικά στον τελικό.

Το Ιράν προηγήθηκε 2-0 και τελικά έχασε 3-2 από τους Βαλκάνιους. Ολα τα σετ κρίθηκαν στις λεπτομέρειες και σε απανωτές παρατάσεις (τίποτα άλλο)