Εγώ Ακουσα!!!

Μιά και μιλάμε για την ακοή, και αφού είναι δεδομένο ότι το ένα φέρνει τ'άλλο, τα φιλαράκια που άφησαν τα σχόλιά τους στο προηγούμενο διαβάστε τί μου θύμισαν.

Ημουν στα γυμνασιακά μου κάπου στα μέσα των 70'ς
Ηταν μιά εποχή κάποιων χρόνων στη σειρά, που τα καλοκαίρια πήγαινα στη Δανία (την οποία από τότε συμπαθώ και τους Σκανδιναυούς γενικότερα), για μιά σειρά χειρουργικών επεμβάσεων διορθωτικού χαρακτήρα, αλλά απολύτως απαραίτητες, την περίοδο της τότε σωματικής μου ανάπτυξης.
Μία από αυτές τις επεμβάσεις λοιπόν έπρεπε να γίνει στη σπονδυλική στήλη, -και πρέπει μάλλον να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί βρέθηκα στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή-, κάτω από την επίβλεψη του κατάλληλου γιατρού, και γιατί ένας χρόνος καθυστέρηση θα σήμαινε ανεπανόρθωτες βλάβες στο σκελετικό μου σύστημα αλλά και στην υγεία μου γενικότερα στο μέλλον, με αντίκτυπο και στη ποιότητα ζωής μου.
Τελος πάντων νεαρό παιδάκι τότε, έτσι μου τέθηκε το δίλημμα , δηλαδή ή το κάνεις με πιθανότητα πάνω από 95% ή δεν το κάνεις και το μέλλον σου είναι προδιαγεγραμμένο, δηλ όχι ακριβώς τόσο στεγνά, αλλά με τους κατάλληλους ανθρώπους να σου εξηγήσουν πως έχουν τα πράγματα για την ψυχολογική σου υποστήριξη, ώστε να μπεις στη διαδικασία με την καλύτερη ψυχολογία.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά η επέμβαση δεν ήταν-άντε πάμε χειρουργείο αύριο και τελειώσαμε. Ηταν μιά διαδικασία που τράβηξε ένα καλοκαίρι ολόκληρο-περίπου τρεις μήνες-διάστημα στο οποίο έπρεπε το σώμα μου μέσα σε γύψινο νάρθηκα να προετοιμαστεί κατάλληλα, αλλά ταυτόχρονα να γίνουν και οι κατάλληλες μετρήσεις της σπονδυλικής στήλης και του μυοσκελετικού συστήματος, μέχρι να έλθει η κατάλληλη στιγμή για να προχωρήσει. Μάλιστα τα χρόνια εκείνα με έκαναν να αγαπήσω πάρα πολύ την ιατρική και ειδικότερα την ορθοπεδική σαν Επιστήμη, που είχα αποφασίσει, αν ποτέ σπούδαζα ιατρική η ορθοπεδική θα ήταν η ειδικότητά μου, και σαν δεύτερη επιλογή Αναισθησιολόγος. (τέλος πάντων ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ήλθαν έτσι τα πράγματα, το επάγγελμά μου έχει βέβαια σχέση με την υγεία, αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία)

Λίγες μέρες πριν την μεγάλη στιγμή με επισκέφτηκε ο γιατρός μου, καθηγητής Κιούλμπυ, και με ρώτησε τα γνωστά... πως νοιώθω κλπ κλπ... και με διαβεβαίωσε άλλη μιά φορά ότι όλα θα πάνε καλά. Στο τέλος μου ζήτησε την βοήθεια και την συνεργασία πάνω στην εγχείρηση, πάνω σε ένα πολύ σημαντικό θέμα. Επρόκειτο να αφαιρέσουν από το αίμα μου λίγη συγκέντρωση αναισθητικού, και σε δεδομένη στιγμή θα μου ζητούσαν να κουνήσω αν μπορούσα τα ακροδάκτυλα των πιοδιών μου. Μεγίστης σημασίας για τους γιατρούς όπως καταλαβαίνετε, γιατί έτσι θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι όλοι οι αισθητήρες και κινητικοί νευρώνες λειτουργούν κανονικά.
Καταλαβαίνει κάποιος ότι δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν ήταν δυνατόν να συμβεί σε μένα αυτό!! Αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα! Και όμως άκουγα καλά. Ηταν ο γιατρός μου μπροστά μου με το χαμόγελό του που μου το έλεγε!.
Πρέπει να έδειξα πανικοβλημένος και έκπληκτος, γιατί μου είπε αμέσως να μην ανησυχώ, δεν πρόκειται να καταλάβω τίποτα, και μάλιστα δεν πρόκειται και να θυμάμαι τίποτα, απλά στα πλαίσια της πληροφόρησης που έπρεπε να έχω, όφειλε να μου το πει.
Ηταν μία μέθοδος που είχαν εφαρμόσει στις τελευταίες επεμβάσεις, σαν επί πλέον δικλείδα ασφαλείας. Την παραμονή της επέμβασης θα με επισκεπτόταν και η αναισθησιολόγος μου να συζητήσουμε αυτό το θέμα λεπτομερέστερα αλλά και για το πώς θα συνεργαζόμασταν γενικότερα.

Η μέρα της εγχείρησης ήλθε. Η μελαχρινή αναισθησιολόγος με το ινδιάνικο πρόσωπο και τα πράσινα μάτια (τα πιό ωραία μάτια πίσω από μάσκα που έχω δει). Ηταν το τελευταίο πρόσωπο και φωνή που άκουσα πριν βυθιστώ στην ανυπαρξία για περίπου οκτώ ώρες.
Αλλά πριν επανέλθω στον κόσμο υπήρξε και μιά άλλη φωνή στην οποία ανταποκρίθηκα!! Η φωνή του Κιούλμπυ κάπου από μακρυά να μου ζητάει να κουνήσω τα ακροδάκτυλά μου και οι φωνές επιδοκιμασίας όταν έδειξα ότι το κάνω! Μετά πάλι σκοτάδι... ανυπαρξία και... μετά στο δωμάτιο ανάνηψης.

Την επόμενη μέρα ήλθε ο γιατρός χαρούμενος να μου πει ότι όλα πήγαν κατ'ευχήν και το ότι η συνεργασία μου κατά την διάρκεια της εγχείρησης υπήρξε άψογη. Τότε ήταν που του είπα, αντίθετα με ότι με είχε διαβεβαιώσει, ότι θυμόμουνα κάθε λεξη και ερώτηση του. Γιά να του το αποδέιξω του επανέλαβα σαν κασετόφωνο ακριβώς τις λέξεις του.
Εμεινε άναυδος! Κανεις δεν είχε θυμηθεί μέχρι τότε.

Κάποια από τις επόμενες μέρες ένας άλλος καθηγητής είχε έλθει από άλλη χώρα και με τον Κιούλμπυ με επισκέφτηκαν στο δωμάτιο, σαν μελέτη ορθοπεδικής περίπτωσης. Αναφέρθηκε και σε αυτόν το γεγονός της ανάκλησης της μνήμης μου.

Οπως και να έχει, για μένα το σημαντικότερο από όλα είναι ότι η περίπτωσή μου στέφτηκε από 100% επιτυχία χωρίς προβλήματα από τότε, αλλά το πρόσωπο της αναισθησιολόγου και η φωνή του γιατρού μου, θα μείνουν ανεξίτηλα στο μυαλό μου.

Γιατρέ Κιούλμπυ,

Σ'ευχαριστώ για όλα!!