Θαλασσομπερδεμένη

Το blog που σε φλερτάρει σαν την ξεμυαλίστρα θάλασσα, προτείνει να δοκιμάσετε γυναικείους χυμούς καινα θαυμάσετε απίστευτες καραβοεικόνες

κυρίες και κύριοι
υποδεχτήτε την Θαλασσομπερδεμένη

Οι Υαινες της Θείας Δίκης

τον θυμάστε τον Δουρή?
ναι.. αυτόν τον "πατέρα" που χτυπιότανε με δάκρυα πάνω από το μικρό μνήμα του παιδιού του όταν το κατεβάζανε στο χώμα. Αυτόν που τον είχε συμποπνέσει όλη η Ελλάδα .
...αυτό το τέρας που λίγο αργότερα αποδείχτηκε φονιάς του παιδιού του με τον πιό απαίσιο τρόπο, το βασανιστήριο του βασανισμού του αθώου ανέγγιχτου κορμιού του και της σεξουαλικής κακοποίησης κατ'εξακολούθηση.
Ναι! πως να το ξεχάσει κανείς!! δεν ξεχνιούνται δυστυχώς τα κακά εύκολα. Μένουν εκεί καρφωμένα στο μυαλό να στοιχειώνουν την κοινωνία μας!
Η δικαιοσύνη έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Εριξε του τέρατος την ανώτερη των ποινών. Αν μπορούσε θα τον εκτελούσε δημόσια. Η πραγματική τιμωρία όμως ήρθε από αλλού:

Εγώ δεν θα ξεχάσω πιό πολύ την άλλη εικόνα, την ώρα που με χειροπέδες τον τσουβαλιάζουν στο ανακριτικό της αστυνομίας μαζί με άλλους βαρυποινίτες, για την μόνιμη απο εδώ και πέρα κατοικία του. Εκείνη ακριβώς την στιγμή πρέπει να κατάλαβε τί τον περίμενε. Δεν προλάβαινε να μετράει από που του έρχότανε το ξύλο. Ηταν σαν αυτοί ακόμα οι άθλιοι να μην μπορούσαν να δεχθούν το έγκλημα αυτού του ανθρώπου!! Και έδειξαν από την αρχή τις προθέσεις του. Σαν το κλουβί με τα λιοντάρια, σαν τις ύαινες που πρόκειται να κατασπαράξουν έναν ήδη νεκρό.
Λίγο καιρό αργότερα ο Δουρής βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του, αν θυμάμαι καλά. Αυτοκτόνησε είπαν, ή τον αυτοκτονήσανε (τα τσακάλια)

αυτά!!Με αφορμή τα άγρια εγκλήματα των ημερών, έρχονται στο νου οι στοιχειωμένες αυτές εικόνες έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.... απανταχού τέρατα!!! ότι δεν πρόκειται να τελειώσει το θέμα έτσι απλά, άντε φάγαμε 20,30 χρόνια ή ισόβια και τελειώσαμε!! κα μετά τα 10,15 την ψάχνουμε με καμμιά καλή διαγωγή και με καμμιά έφεση. η Θεία δίκη παραμονεύει και την ενσαρκώνουν οι ύαινες!!!!

Ποιός Καβάφης?!!....

-Ποιός Καβάφης μωρέ! Ο Χ ευεργέτης μετράει αυτός που τόσα έδωσε εκεί τόσα εδώ κτλ.
-Μα! ο καθένας με την αξία του αγαπητέ και φίλτατε κε Καθηγητά
-Μα με συγχωρείτε σε τελική ανάλυση τί πρόσφερε ο Καβάφης, που τον έχουν τόσο περί πολλού, από το να αραδιάζει λέξεις σε χαρτί, λέξεις πολλές φορές δυσνόητες σε πολλούς ακόμα και σε Ακαδημαικούς όπως εγώ.
-Ε, κάτι έκανε και αυτός, στο κάτω κάτω δεν πρέπει να μετράμε όλα με το πόσα έχει να προσφέρει κάποιος. Ολοι μπορούν να προσφέρουν,όχι κατ'ανάγκη με το πορτοφόλι αλλά και με το πνεύμα τους.
-Τέλος πάντων αγαπητέ, μιά και μιλάμε για τον συγκεκριμένο ποιητή, εγώ την περίφημη "Ιθάκη" ποτέ μου δεν την κατάλαβα. Συγκλονίστηκα όμως όταν άκουσα να την απαγγέλουν από μετάφραση!
-Θέλετε να πείτε ότι τότε μπορέσατε και την κατανοήσατε?
-Βέβαια γιατί η απαγγελία ήταν στα Αγγλικά!! απόλυτα κατανοητή!
-Α!! Χμ! βέβαια!!
(πολιτισμικό σοκ)!!

Περίπου αυτή η στιχομυθία ανταλλάχτηκε μεταξύ ενός φίλου μου και ενός Καθηγητή Πανεπιστημίου στα παραλειπόμενα μιάς συνάντησης
Τα σχόλια δικά σας.

ΔΑΚΡΥ ΣΤΟ ΓΥΑΛΙ (tears on glass)

Ο τίτλος του δεύτερου δίσκου της τρομερής ΕΣΤΟΥΔΙΑΝΤΙΝΑΣ !!! Κατεβάστε
Τι να πει κανείς για αυτό σύνολο. Παίζω και ξαναπαίζω το δίσκο από το μεσημέρι, ακούω και ξανακούω τα δυνατά τραγούδια τους, και όσο τον ακούω τόσο πιό πολύ μου αρέσει. Σπάνιο στις μέρες μας να πετύχεις τέτοια έργα.
Εχοντας στη δισκοθήκη μου και τον πρώτο δίσκο τους και αφου πρώτα τους είχα δει ζωντανά ένα καλοκαίρι στον Λυκαβητό, σε μιά συναυλία για την Σμυρνη μαζί με την Γλυκερία και τον Παντελή Θαλασσινό, αγόρασα και τον δεύτερο με κλειστά μάτια, αλλά περιμένοντας το ίδιο ύφος τον έβαλα κάπου στην άκρη για την κατάλληλη διάθεση να τον ακούσω.
Ακούω μουσική δουλεύοντας στον υπολογιστή μου τόσα και τόσα διαφορετικά πράγματα και στην πορεία του κατεβάσματος από το διαδύκτιο ελέγχοντας καλλιτέχνες, ήχους ποιότητες κλπ όλα πρέπει να γίνονται βάσει της στιγμιαίας διάθεσης. Ετσι κατά την γνώμη μου απολαμβάνεις καλύτερα και τα αυτιά και το μυαλό είναι πιό δεκτικά σε αυτό που πρόκειται να ακούσουν. Η ώρα για την Εστουδιαντίνα ήλθε σήμερα το απόγευμα. Εκπληξη. Ευχάριστη αν μη τι άλλο.
Χωρίς να χάσουν το παραδοσιακό ήχο τους δίνουν χώρο σε πιό λαικές πινελιές και όργανα να χρωματίσουν το έργο, και μάλιστα όπως αναφέρει στο ένθετο ο Γιώργος Νταλάρας (ο οποίος είναι και συμμετέχων) δίνεται ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το συνθετικό ταλέντο και να το παρουσιάσουν εδώ οι ίδιοι οι μουσικοί της Εστουδιαντίνας. Με αυτό τον τρόπο καταδεικνύεται πόσο σημαντικές συνθετικές ικανότητες μπορεί να έχουν οι μουσικοί διαφόρων σχημάτων, αυτοί οι αφανείς ήρωες και που τις πιο πολλές φορές σημαντικότατες συνθέσεις τους παραμένουν στο συρτάρι.
Το αποτέλεσμα όπως προείπα είναι μια απόλαυση και για μένα σήμερα μιά ευχάριστη μουσική έκπληξη. Εκτός του Γιώργου Νταλάρα έχουμε και άλλους σημαντικόυς ερμηνευτές όπως η Γλυκερία, ο Παντελής Θαλασσινός, ο Δημήτρης Μπασης, ενώ κάνουν αισθητή την παρουσία τους όμορφες φωνητικές παρουσίες όπως η Ελεονώρα Ζουγανέλη, ο Γιάννης Χαρούλης, η Ανδριάνα Μπάμπαλη, και η Αρετή Κατιμέ που ερμηνέυει συγκονιστικά ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου το ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ. ερωτικότατο, σπαραχτικό μιάς πονεμένης καρδιάς που ψάχνει και βρίσκει το χαμένο μονοπάτι να οδηγήσει πίσω το ταίρι που έχει δυό φεγγάρια να φανεί, ενώ οι νύχτες είναι γεμάτες από μοναξιά και στέρηση.

Χωρίς να αδικήσω και τα άλλα τραγούδια θα σταθώ και στα οργανικά, όπως το πρώτο που είναι μιά Αρμένικη Σουίτα, ανατολίτικα μελαγχολική, όπως είναι πάντα οι Αρμένικες μελωδίες, αλλά και το ADAPAZAR FUSION που είναι μιά επίδειξη κράμματος ανατολικών στοιχείων με την σύγχρονη τζαζ. Σκέτη απόλαυση που πρέπει να παίζεται από την Εστουδιαντίνα στα ζωντανά τους και που προσφέρεται για πολλά σόλα και αυτοσχεδιασμόυς, για τους μουσικούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους.

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ τον ΠΡΩΤΟ (ΣΜΥΡΝΗ)

ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ
Μουσική.Ζωή Τηγανούρια
Στίχοι.Σταμάτης Μεσημέρης

Εχω να σε δω δυό φεγγάρια
δυό φεγγάρια έχω να σε δω
Εχω να χαρώ τόσα βράδια
τόσα βράδια έχω να χαρώ

Μάτια μου γλυκά μου μάτια
μ'έχεις κάνει δυό κομμάτια
Δεν αντέχει άλλο η καρδιά να'σαι μακρυά
μάτια μου γλυκά μου μάτια
σου'χω βρει τα μονοπάτια
να σε φέρουν πλάι μου ξανά.

Πώς να σ'αρνηθώ που'σαι χώρια
που'σαι χώρια πώς να σ'αρνηθώ
Εχω στο μυαλό στενοχώρια
στενοχώρια έχω στο μυαλό

Μάτια μου γλυκά μου μάτια.......
.............................................................

Ενα πρωτότυπο πείραμα ιδιοφυίας και άλλα σκακιστικά

Η στήλη του Ρούσσου Βρανά στα ΝΕΑ είναι από τις αγαπημένες μου. Η θεματολογία του είναι έξω από τις καθημερινότητες ψαγμένη άκρως πολιτισμική και εγκυκλοπαιδική. Αξίζει κάθε προσοχής.
Πάρτε έδω ένα δείγμα στο οποίο αναφέρεται εκτός των άλλων ενδιαφερόντων και η περίφημη αθάνατη παρτίδα με την οποία έχω ασχοληθεί.

Βάλλια Κάλντα, Γιάννενα, Αραχθος, Κίσσαβος, Βωβούσα

Δέχθηκα από την καλή μου φίλη Αναστασία που ζεί στη Θεσσαλονίκη, κάποιες πολύ όμορφες φωτογραφίες που κατόπιν αδέιας της μοιράζομαι μαζί σας. Τα σχόλια είναι μόνον δικά της.
Να'σαι καλά Αναστασία να ταξιδεύεις πάντα.

Γιάννενα.Πάσχα 2006. Στη πλατεία της πόλης, στη μέση μιάς ηλιόλουστης (ναι!)μέρας.δεν είναι ομίχλη, είναι καταρρακτώδης βροχή και χαλάζι-για μιά ολόκληρη ώρα!!


Αραχθος.Πάσχα 2006. στα άγρια Τζουμέρκα, στις όχθες του ποταμού.Απίστευτη παλέτα χρωμάτων-μόνον η φύση τολμάει τέτοιους συνδυασμούς.

Αραχθος-Πλάκα.Πάσχα 2006.Στο χωριό Πλάκα, παλαιότερα μεθοριακό σταθμό μεταξύ Ελληνικού και Τουρκικού κράτους.Από τα καλύτερα διατηρημένα τοξωτά γεφύρια.

Κίσσαβος.Μάιος 2006.Τα τελευταία χιόνια στην κορυφή του βουνού, περίπου 1900 μέτρα. Ο ήλιος είχε την καλοσύνη να κρυφτεί για να μη μας κάψει.Ευτυχώς!
Βάλια Κάλντα.Οκτώβριος 2006.Από το καταφύγιο της Βωβούσας ως το Αρκουδόρεμα (το σημείο όπου κατεβαίνουν για νερό οι αρκούδες) έπεσα τρεις φορ'ες, αφου είναι αδύνατον να πάρει κανείς τα μάτια του από τις εικόνες γύρω και να προσέχει το μονοπάτι. Χαλάλι

Πώς να μην πέσεις Αναστασία με τα μοναδικά γήινα χρώματα των φυλλωμάτων που ντύνουν τη γύρω φύση αυτή την μοναδική εποχή που διάλεξες να πας. Χαλάλι το πέσιμο αλλά τι τυχερή που ήσουν.

Οκτώβριος 2006.Βουνοκορφές της Πίνδου, όπως φαίνονται από το Αρκουδόρεμα.Η φύση αντέχει, λοιπόν ειδικά όταν δεν πατάει ο άνθρωπος.
Βωβούσα. Οκτώβριος2006. Από τα αμέτρητα τοξωτά της Ηπείρου. Δύο βήματα έξω από την Βωβούσα. Δεν χρησιμοποιείται πιά....Ξεκουράζεται.

Χαρτοβασίλειο μπροσούρας και διαφημιστικής βλακείας

Δεν ξέρω αν έχετε παρατηρήσει τον τελευταίο καιρό ένα διαρκές οικολογικό έγκλημα που γίνεται γύρω μας και περισσότερο στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Μιλάω για το διαρκές μοίρασμα διαφημιστικών εντύπων κάθε είδους πολυκαταστημάτων, και άλλων γαστρονομικών delivery, που μπουκώνουν τα γραμματοκιβώτιά μας τα οποία δεν είναι φτιαγμένα με τέτοιες προδιαγραφές. Αυτό λέγεται διαφήμιση ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν οι ιδιοκτήτες των εν λόγω. Εγώ το λέω χαρτορύπανση παρόμοια με των προεκλογικών περιόδων. Με την ευκαιρία να θυμίσω ότι αυτό που έγινε φέτος με τις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, με τις κάθε είδους φωτογραφίες υποψηφιών με τα πλατιά φτιαξάδικα χαμόγελά τους και των κυριών με τα κιτς χτενίσματα και τα αρτίστικα μακιγιάζ τους, πεταμένα παντού και κρεμασμένα παντού, δεν έχει προηγούμενο. Στην κυριολεξία πνιγήκαμε στη χαρτούρα. Σιχαθήκαμε πιά. Κάποιος πρέπει να το σταματήσει αυτό.Με κάποιο τρόπο να μπει κάποιο φρένο. Να σταματήσει αυτή η αλόγιστη σπατάλη χρημάτων σε χαρτί. Ας διαθέσουν οι υποψήφιοι, αφού θέλουν τόσο πολύ να σκορπίσουν χρήματα, σε στόχους που να πιάνουν τόπο και που πραγματικά θα είναι το κίνητρο για τους ψηφοφόρους τους να τους προτιμήσουν.

Ας επανέλθω όμως.
Το όργιο αυτό δεν τελειώνει εκεί. Εχει γίνει μόδα τώρα και συνεχίζεται ες αει. Κάθε ηλικίας τύποι φορτωμένοι με μπροσούρες και άλλα διαφημιστικά έντυπα, γυροβολάνε στην ντάλα των μεσημεριών του καλοκαιριού, στα ξεροβόρια και τις μπόρες του χειμώνα, και πετάνε με τις φούχτες στα σκαλιά, πάνω στα αυτοκίνητα, στα γραμματοκιβώτια και όπου αλλού μπορείς να φανταστείς, κάθε είδους διαφημιστικό, περιεχομένου και μεγέθους. Και όταν λέω με τις φούχτες το εννοώ γιατί προφανώς θέλοντας να τελειώσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα, να απαλλαγούν από το βάρος του χαρτιού και της ανίερης αγγαρείας που κάνουν για ένα κομμάτι ψωμί, σε ένα σπίτι μπορεί να πετάξουν και δέκα και είκοσι μαζεμένα έντυπα.
Αυτό λέγεται διαφήμιση. Για μένα είναι βλακεία. Αμφιβάλω αν έστω και ελάχιστοι ανοίγουν έστω και λίγο κανένα από αυτά τα έντυπα, ή τα βάζουν στα σπίτια τους. Κατ'ευθείαν στο καλάθι των αχρήστων (ελπίζω ανακύκλωσης).
Δεν είμαι εναντίον των διαφημιστικών εντύπων. Αλλά υπέρ των εντύπων που μοιράζονται με λογική. Αυτό που παίρνει ο καταναλωτής συνειδητά στο χέρι. Δηλαδή κατ'ευθείαν από τα πολυκαταστήματα. Ακόμα αυτά που περιέχονται στα ειδησιογραφικά έντυπα, αν και εδώ έχω κάποιες ενστάσεις.
Να μπει ένα φρένο λοιπόν γιατί η οικολογική συνείδηση είναι μέρος της κουλτούρας και του πολιτισμού μιάς χώρας και γιατί τα δάση δεν μας περισσεύουν άλλο σε τούτον τον πλανήτη.

Το βάζο του γλυκού, οι δυό κούπες και ο καφές

.....ή πως να διαχειριστούμε τον χρόνο του 24ώρου όταν τα θέματα της καθημερινότητας είναι τόσα πολλά που δεν φτάνει ....

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της Φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα. Οταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Οταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.
Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.
Οταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.
Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο,γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια και αφου ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί ανταπάντησαν μ'ένα ομόφωνο ΝΑΙ.
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ πλέον οι μαθητές γελούσαν απορημένοι.
"Τώρα", λέει ο καθηγητής, "θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας, όπως η πατρίδα, η οικογένεια, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και όλα τα άλλα να χαθούν,αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας. Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως η δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι. Η άμμος είναι άλλα μικροτερα πράγματα"
"Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις".
Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας. Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα.
Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια.
Τα υπόλοιπα είναι άμμος.

Ενας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε τί αντιπροσώπευε ο καφές.
ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε: "Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ μεκάποιο φίλο"

ΣΩΣΤΕ ΤΟ DARFUR

Επειδή τα blogs δεν πρέπει να είναι μόνον για να περνάμε ευχάριστα, αλλά πρέπει να είναι και μαζική φωνή προς πάσα κατεύθυνση και επειδη εδω και καιρό ανήκω στην online κοινότητα της φωνής savedarfur, πιστέυω δεν κοστίζει τίποτα να συμμετάσχετε και σεις.
Το παρακάτω κείμενο ανακοίνωση είναι καλή ευκαιρία να διαδοθεί σε όσους πιό πολλούς μπορούμε το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι εδώ και χρόνια και την γενοκτονία που γίνεται σ'αυτήν την μικρή γωνιά του πλανήτη.
Αντιγράψτε το παρακάτω κείμενο και στείλτε το σε όσους περισσότερους μπορέιτε.
Υπογράψτε την διαμαρτυρία σας στην ηλεκτρονική διέυθυνση στο τέλος, και αν θέλετε μπήτε στο www.SaveDarfur.org και γίνετε και σεις μέλη της διεθνούς κοινότητας διαμαρτυρίας.

THE SITUATION IN DARFUR

Darfur, a region in Western Sudan, is home to the first genocide of the 21st century.In February on 2003, government-sponsored militias begab a systematic process of killing, raping, and torturing inocent civilians.
To date over 400000 people have died and over 2.5 million have been displaced from their homes.Currently, there are approximately 3.5 million men, women and children in the western Darfur region of Sudan trying to survive the Sudanese government-sponsored campaingn of violence and forced starvation.
Not since the Rwandan genocide of 1994 has the world seen such a calculated campaign of displacement, starvation, rape and mass slaughter.These innocent victims are essentially on life support, their continyed existence dependent on U.S and international humanitarian aid and the presence of African Union peacekeepers.
Despite the best efforts of the under-funded and under-manned african Union peacekeeping force, attacks have increased in recent months, leading the tenths of thousands of new arrivals at refugee camps in Darfur and across the border in Chad.
International experts agree that the United States Security Counsil must deploy a peacekeeping force with a mandate to protect Darfur's civilians immediately.Until it arrives, the under-funded and overwhelmed African Union monitoring mission must be bolstered. and governments and international institutions around the world must provide and ensure access to sufficient humanitarian aid to those in need.
To that end, the immediate goals of the Save Darfur Coalition are as follows:

• Strengthen the understaffed and overwhelmed African Union peacekeeping force that is already present in Darfur
• Push for the deployment of a strong UN peacekeeping force
• Increase humanitarian aid and ensure access for the delivery of this aid
• Establish a non-fly zone

Please visit
www.SaveDarfur.org/Thanksgiving to add your name to the Save Darfur Coalition's online petition to President George W. Bush and UN Secretary-General Kofi Annan

VISIT
WWW.SAVEDARFUR.ORG/THANKSGIVING
TO SIGN THE ONLINE PETITION

Εκεί όπου οι γεύσεις χορεύουν

Επειδή όπως έχω ξαναπεί το να ξεκινήσεις να μετακινηθείς για μιά έξοδο, όχι για κάτι υπερβολικό, να έτσι να φας και να πιείς κανένα κρασάκι, αρχίζει και αποτελεί ρίσκο για την υγεία του νευρικού σου συστήματος, έχω αρχίσει και τη ψάχνω με κοντινά ασφαλή στέκια. Σε προηγούμενη δημοσίευσή μου είχα αναφέρει το Greco στον Υμηττό.Σήμερα θα αναφέρθώ στον "Χορό των Γεύσεων" στην Αργυρούπολη όπως φαίνεται στον παραπάνω χάρτη. Ηταν πριν από δέκα περίπου μέρες καθημερινή βράδυ που αποφασίσαμε να βρόυμε το μέρος αφου η Ηλιούπολη, το προάστιο που ζώ σε απωθεί για τέτοιου είδους έξοδο. Και για να εξηγηθώ: δεν μπορέις να έχεις επιλογές μόνον σουβλατζίδικα και καφετέριες καφετέριες καφετέριες, ούτε καν κάποιο μπαρ καφέ της προκοπής με άποψη χώρου και μουσικής. Ετσι κάτι και γιά μας τους πάνω από 40. Τώρα μόνον τελευταία έχω εντοπίσει κάποια στέκια εντος την περιοχής μου, αλλά δεν έχω κάτι να γράψω προς το παρόν αν πρώτα δεν τα επισκεφτώ. Τέλος πάντων πήγαμε εκείνο το βράδυ με την αετίνα μου. Πρώτη καλή εντύπωση η ράμπα πρόσβασης στη είσοδο που καταργούσε εντελώς τα σκαλοπάτια. (τι χρειάζονται άλλωστε). Ο χώρος πολύ άνετος και ζεστός από άποψης θέρμανσης αλλά και με πολύ καλό εξαερισμό αφου η ατμόσφαιρα της κουζίνας δεν τον επηρεάζει.Κυριαρχεί το ξύλο πάντου στους τοιχους αλλά σε φωτεινή απόχρωση με ντεκόρ εδώ και εκεί από παλιά όργανα και κορνίζες παλιών φωτογραφιών αλλά όχι υπερφορτωμένα.Ετσι το σύνολο ισορροπεί ανάμεσα σε κλασσικό κουτούκι αλλά και στο πιό μοντέρνο ώστε να νομίζεις ότι πρόκειται να φας στο σαλόνι του σπιτιού σου. Στην ίδια ισορροπία κυμαίνονται και τα εδέσματα. Παραδοσιακή Ελληνική κουζίνα από πολλά μέρη της Ελλάδας, με Ιταλικές πινελιές ως προς τα υλικά, όπως ξύδι balsamico, ρόκα παρμεζάνα , κλπ αλλά και μεγάλη χρήση μανιταριών και μελιτζάνας, πράσινων πιπεριών σε συνδυασμό με ποικιλία και τρόπους μαγειρέμματος των κρεατικών. ολα πεντανόστιμα και ζουμερά. Πραγματικά χορέυουν οι γέυσεις στον ουρανίσκο. Μην φανταστεί κανείς ότι τα δοκιμάσαμε όλα οι δυό μας στην πρώτη επίσκεψη, αλλά στη δεύτερη που έγινε χθές Κυριακή μεσημέρι με συνοδεία μικρής παρείστικης ορχηστρούλας στη σωστή ένταση ώστε να πρόσέχουμε τα τραγούδια αλλά και να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Το service γρήγορο και άψογο όπως και το πρώτο καθημερινό ήσυχο βράδυ που τον χώρο γεμίζουν οι νότες και το τραγούδι ενός ακορντεονίστα. Το ζευγάρι των ιδιοκτητών ο Γιάννης και η μαγείρισσα Ευγενία συμμετείχαν με χαμόγελο στην εξυπηρέτιση λόγω του φόρτου. Στο βάθος για να μην ξεχάσω, ένα παλιό juke box στο οποίο ακόμα μπορέις να ρίξεις 20λεπτο και να διαλέξεις τρία παλία τραγουδάκια από 45αρια.(φυσικά τις καθημερινές όταν είναι πιό ήσυχα). Δίπλα από τον "Χορό των γεύσεων"είναι η Ελλ. Εταιρία Προστασίας Σπαστικών (Πόρτα Ανοικτή) και ίσως για αυτό και ο χόρος είναι απολύτως προσβάσιμος για ΑμεΑ, γιατί όπως μου είπε το πρώτο βράδυ ο Γιάννης, πολλές φορές στα πλαίσια των εξόδων τους τα παιδία και το εκπαιδευτικό προσωπικό έρχονται για διασκέδαση. Δεν αναφέρομαι στις τιμές αλλά και αυτές πολύ καλές και ισοροπημένες (εξ'άλλου το ακριβό και το φθηνό έιναι κάτι υποκειμενικό και τελείως προσωπικό, που έχει να κάνει με τι είσαι διατεθειμένος να δώσεις σε συνάρτηση με το τι περιμένεις από ένα μαγαζί).

και η τρίο μπάντα όπως την ζήσαμε χθές μεσημέρι

...εν μέσω μουσικής και ανεκδότων

για την Παιδεία και κάτι σε σχέση από το παρελθόν

Οι τελευταίες γραμμές των σχολίων της επικαιρότητας του έξοχου Παπαδόπουλου-Τετράδη στη σημερινή Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία ήταν η αφορμή να γυρίσει τη μνήμη μου πίσω στα γυμνασιακά μου χρόνια. θα αναφερθώ μετά αφού παραθέσω το σχόλιο για την παιδεία του φίλτατου Τετράδη.

για να λέμε τα πράγματα με τ'όνομά τους, όταν πήγαινα σχολείο, από τους 10 καθηγητές είναι ζήτημα αν 2-3 ήταν αξιόλογοι. Οι υπόλοιποι ήταν από ανεπαρκείς, μέχρι νούμερα.Κι αυτό δεν συνέβαινε μόνο στο δικό μου, μεγάλο, γνωστό δημόσιο σχολείο της Αθήνας, αλλά σε όλα τα σχολεία της πόλης, με κατονομασμένους τους καθηγητές. Και τους μεν και τους δε. Σε εποχές που οι άνθρωποι αυτοί ήταν πιό εγγράμματοι εξαιτίας του πιό αυστηρού συστήματος. Και σε εποχές, που το σχολείο το κυβερνούσε το Υπ. Παιδείας και ο διευθυντής με τον επιθεωρητή και όχι ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων, που προστατεύει κατά κανόνα τους κανακάρηδες, έχοντας γίνει το φόβητρο των καθηγητών.Ελάχιστους από τους οποίους υπολείπονται οι μαθητές.
Αμα θέλουμε λοιπόν να φτιάξουμε σχολεία για να μορφώσουμε παιδιά, δεν έχουμε παρά να πετάξουμε την υπερπροστασία από τις αίθουσες, να αξιολογούνται από έμπειρους καθηγητές οι καθηγητές και να διαβάζουμε με ιδρώτα τους βλαστούς. Ολα τα άλλα είναι υποκρισίες για να μη παίρνει κανείς την ευθύνη και να μην χαλάμε τη ζαχαρένια μας.
Πάλι λίγοι θα είναι οι αξιόλογοι καθηγητές. Αλλά τουλάχιστον, θα μπορούν να προσφέρουν. Δεν θα είναι θύματα ενός θεατρικού αναξιοκρατικού παραλόγου όπου τα άλλα θύματα είναι οι μαθητές.
Ο τρίτος πόλος ,οι γονείς, έτσι κι αλλιώς είναι θύτες και θύματα του εαυτού τους. Παραδοσιακά. αλλά, να μη μας πουλάει και όλο το κύκλωμα παραμύθια, επιτέλους!!!

Ενα από τα δικά μου νούμερα-ψώνια καλύτερα- λεγόταν Κόκκινος και ήταν καθηγητής τεχνικών (τότε). Σχολείο, το Πρώτο της Πλάκας. Πραγματικά από τα προτυπα δημόσια της εποχής αλλά και μετά τα δικά μου χρόνια. Στην οδό Ηπίτη (ου) κάθετος της Απόλλωνος μικρό δρομάκι πίσω από το τότε και νυν Υπ.Παιδείας και όμορο του παρθεναγωγείου Λυκείου ΧΙΛΛ. ( μαθήτριες με μπλε ποδίες κλπ κλπ, για μένα οι ρομαντικές εποχές της παιδείας αλλά και της εκάστοτε νιότης, οι εποχές της αθωότητας) Και το λέω αυτό για να αντιπαραβάλλω με τη σημερινή, που μόνο αθωότητας δεν είναι. (τα γεγονότα το αποδεικνύουν). Κι όμως την αθωότητα την έχουν ανάγκη τα παιδιά, δεν χρειάζεται να τα μεγαλώνουμε με το ζόρι. Ο φιλος Τετράδης ανεφέρεται εκτενέστερα για το θέμα στο υπόλοιπο των σχολιών του στο ίδιο Κυριακάτικο φύλλο.
Ο κύριος αυτός λοιπόν ήταν καθηγητής Τεχνικών όπως λεγόταν τότε το μάθημα σχετικό με τις καλλιτεχνίες (στοιχεία γραμμικού και ελευθερου σχεδίου σήμερα). Οπως είναι έυλογο λοιπόν δεν είμαστε όλοι γεννημένοι καλλιτέχνες, γιατί αυτό πιστεύω είναι έμφυτο που το έχεις μέσα σου. Κατ'εμέ πάντως το μάθημα αν γίνεταθι σωστά έχει να προσφέρει.
Το μάθημα όμως του Κου Κόκκινου ήταν κάτι μεταξύ επίδειξης τεχνικής του ιδίου στο σχέδιο επι μαυροπίνακι και φωνητικών ικανοτήτων στην Βυζαντινή μουσική (ήταν συν τοις άλλοις και ψάλτης) ,και αλαζονικής συμπεριφοράς του προς όλη την τάξη. (για να μην αναφέρω το άχρηστο φόρτωμα εργασιών στο σπίτι εις βάρος των υπολοίπων πρωτευόντων μαθημάτων.
Το μάθημα αυτό είχε καταντήσει εφιάλτης για μένα. Ο τύπος δεν με πήγαινε και παρ'όλο που προσπαθούσα ο βαθμός μου ποτέ δεν ανέβηκε το 15 στον τελικό έλεγχο. (έχανα έτσι και τους επαίνους). Οι εργασίες αυτές μου έτρωγαν πολύτιμο χρόνο και στο σπίτι, έτσι και εγώ τις ανέθετα στον αείμνηστο θείο Αρμπιλιά Δημήτρη πρωτομάστορα καλλιτέχνη μαρμάρου, με θητείες στα μεγαλύτερα και πιό ονομαστά τέμπλα ναών, όπως Αγ.Δημητριου Θεσσαλονίκης, Αγ.Ανδρεα Πατρας κ.ά. Οπως σωστά το μαντέψατε η βαθμολογίες μου παρέμειναν οι ίδιες.
Από ινάτι και μόνον το Υπ.Παιδείας δεχθηκε μιά αναφορά διαμαρτυρίας /καταγγελίας και ύπηρξε η πρώτη και τελευταία φορα στη ζωή μου που επικαλέστηκα την αναπηρία και τους ψυχολογικούς λόγους για να εξαιρεθώ από το μάθημα αυτό. Ο σκοπός επετεύχθη με την προυπόθεση όμως τουλάχιστον να παρευρίσκομαι στη τάξη κατα τη διάρκεια των μαθημάτων.
Ετσι ξεκίνησε η επόμενη χρονιά και ο κύριος Κόκκινος στο πρώτο μάθημα ενήμερος βέβαια, μου ζήτησε ......να βγω έξω από την τάξη !! (πράγμα που δεν έγινε φυσικά)

Για να τελειώσω με το όνομα Κόκκινος ο γυιός του καθηγητή των τεχνικών, ήταν ο Αντώνης Κόκκινος ο οποίος έκανε το πρώτο του βήμα στη σκηνοθεσία ταινιών για κινηματογράφο το 1994 με τον τίτλο "Τέλος Εποχής".(ασπρόμαυρη) Η ταινία είχε πολλά πλάνα από τις αίθουσες και το προαύλιο του σχολείου μου, αλλά και από τα δρομάκια της Πλάκας. Οπως φαντάζεστε η βραδυά που την παρακολούθησα ήταν συναισθηματικά πολύ φορτισμένη, αλλά ξέχωρα με αυτό ήταν για μένα μιά σημαντική ταινία που σήμανε την απαρχή της εξέλιξης του σημερινού Ελληνικού Κινηματογράφου όπως τον ξέρουμε σήμερα.
Μία άλλη εξ ίσου ωραία ταινιά του Αντώνη Κόκκινου ήταν "Ο αδελφός μου και εγώ" (ή κάπως έτσι) που διαπραγματέυεται το την ρομαντική εποχή του μπλουζ και του ροκ όπως αυτό φαίνεται στα μάτια ενός μικρότερου αδελφού, ενώ παρακολουθεί τα μουσικά βήματα και τη ζωή του μεγαλύτερου αδελφού του, που τον ενσαρκώνει πολύ επιτυχημένα ο Βαγγέλης Γερμανός.(στην ταινία εμφανίζεται και ο Eric Burdon σαν ο εκπρόσωπος της παλιάς μουσικής σκηνής, ενώ το μουσικό σχήμα του μεγάλου αδελφού θυμάμαι πλαισιώναν ο Γιάννης"Μπαχ' Σπυρόπουλος στα πλήκτρα και ο Κυριάκος Δαρίβας στα τύμπανα, που είχε θητεία με τους Απροσάρμοστους του Παύλου Σιδηρόπουλου, αλλά και με εμένα, στο ίδιο θρανίο στο Πρώτο Γυμνάσιο Πλάκας....

Κάντε πόλεμο μόνο στις σκακιέρες

Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 12-11-2006

Αλλοι στην ουρά για ψωμί και άλλοι για....Playstation3

Ναι είναι αλήθεια. Και αρχίζει να μην μας κάνει πλέον εντύπωση ότι και να ακούσουμε.
17 Νοέμβρη σήμερα και είπα ας ανοίξω και εγώ την τηλεόραση μπας και πετύχω καμμιά είδηση να δω τί έγινε σήμερα μέρα πουναι, γιατί κάτι έπιασαν τ'αυτάκια μου για κάτι επεισόδια που έγιναν και που προηγουμένως τα περιβόητα μέτρα ασφαλείας μας φυλάκισαν στα αυτοκίνητά μας στους περιφερειακόυς που άγγιξαν τα όρια πλέον των Εθνικών δρόμων . (ουδέν άλλο σχόλιο επί του γεγονότος-αφήνω για τα δικά σας στο τέλος).

Τελικά δεν πέτυχα κανένα δελτίο ¨-( Βλέπετε δεν ξέρω ούτε τι ώρα δείχνουν ειδήσεις. Μόνο στο ΕΤ3 πάλι κάτι παράθυρα αναλύανε το Μέγα φαινόμενο των επεισοδίων και προφανώς θα λέγανε τα ίδια και τα γίδια, μούρθε κάτι και την έκλεισα τη ρημάδα. Δεν ξέρω αν μου το επιτρέψει η κόυραση μπορεί να προσπαθήσω πάλι κατά τα μεσάνυχτα ή και λίγο πιό μετά μπας και πετύχω τίποτα.
Εν τω μεταξύ ζαπάροντας πέφτω σ'ένα δευτεροκλασσάτο κανάλι με ειδήσεις δευτεροκλασσάτες που τελικά έχουν καταντήσει και οι πιό ουσιαστικές, ότι μαζευτήκανε λέει απο τα χαράματα ουρές ανθρωπιδίων να προλάβουνε να αγοράσουν σε περιορισμένα αντίτυπα την τελευταία έκδοση 3 του Playstation, και πολλοί μάλιστα με πρόθεση, άκουσον άκουσον, όχι να τ'όχουν να το παίζουν!! αλλά να το μεταπουλήσουν τίς μέρες των γιορτών τότε που θα είναι στην αγορά λόγω ζήτησης πιό ακριβό.
...αηδίασα την έκλεισα και έτρεξα στο blog μου να το μοιραστώ μαζί σας. Τελικά μάλλον δεν θα την ξανανοίξω απόψε τη ρημάδα.Είναι μάλλον επικίνδυνο. Θα πάρω εφημερίδα αύριο να το χαρώ πιό χαλαρά. Το διάβασμα πάντα ήταν πιό υγιείνο.

Babel

Για διαφόρους προσωπικούς λόγους είχα πολύ καιρό να πάω κινηματογράφο.
Τελικά χθές νωρίς το βράδυ εντελώς ξαφνικά προέκυψε κενό χρόνου και είπαμε εγώ και η αετίνα μου να πετάξουμε μέχρι το Δέλτα του Φαλήρου να επισκεφτούμε το νέο multiplex και κυρίως την προσβασιμότητά του. Δυστυχώς τα multiplex είναι μέχρι τώρα οι μόνοι εγγυημένοι κινηματογράφοι από την άποψη της προσβασιμότητας. Ετσι μέχρι τώρα σινεφιλ τανίες (ή χαμηλής εμπορικότητας) τις χάνω και περιμένω μόνον αργότερα να τις πετύχω στο γυαλί και πάλι προχωρημένες ώρες.
Τέλος πάντων πήγαμε και φυσικά είδαμε ότι και σε αυτό το multiplex απο προσβασιμότητα όλα εντάξει. Εμφαση όπως πάντα ο στόχος προς το νεανικό κοινό. Προσωπικά δεν θα διάλεγα να κάτσω κάπου εκεί μέσα. Δεν είναι του στυλ μου ακόμα και ο φωτισμός.
Μιά που πήγαμε όμως δεν βλέπουμε και τίποτα? Κοιτάμε και συμπτωματικά ξεκινούσε μετά από λίγο το Babel. Βουρ για μέσα γιατί ήταν από τα υποψήφια να δούμε.
Η ταινία ανήκει στην κατηγορία του σκεπτόμενου Hollywood, αγγίζει δηλαδή τα όρια του σινεφιλ. Αποτελεί δημιούργημα του ίδιου σκηνοθέτη των "21 γραμμαρίων" δηλ του Alejandro Gonzalez Inarritu, ταινία πουσημειωτέον με είχε καθηλώσει. Ο τρόπος σκηνοθεσίας δεν διέφερε και εδώ-σπονδυλωτές αλληλένδετες ιστορίες και χρονικό μπρος πίσω. Προσωπικά αυτό το στυλ μου αρέσει αρκεί να είναι σφικτοδεμένο γιατί αλλιώς μπορέι να ψάχνεσαι με το σενάριο και το μπρος πίσω των γεγονότων. Είχαμε λοιπόν και εδώ μία από τα ίδια (την τρίτη φορά όμως ο ταλαντούχος σκηνοθέτης γνώμη μου είναι ότι πρέπει να αλλάξει κάτι στη συνταγή).
Εδω ο κοινός παρονομαστής ήταν ένα όπλο φονικού βεληνεκούς, παιχνίδι στα χέρια δύο μικρών παιδιών αδελφών σε χωριό στη έρημο του Μαρόκου.Παρονομαστής που συνδέει κατά μοιραίο τρόπο τρεις ίστορίες οικογενειών που ζουν το δικό τους δράμα στους δικούς τους κόσμους. ΗΠΑ στα σύνορα με Μεξικό, Μαρόκο, Ιαπωνία (Τόκυο).
Μοτίβο επαρχιακής ζωής στην Μαροκινή επαρχία αριστουργηματικά δοσμένο, το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης και εργασίας στις ΗΠΑ από το Μεξικό (μην ξεχνάμε ότι οι Αμερικάνοι έχουν δικό τους αγκάθι στη γαστέρα με αυτό το γεγονός χρόνια τώρα), το σύγχρονο ζευγάρι των αμερικάνων και πως δραπετεύουν μήπως και περισώσουν κάτι από τον γάμο τους που διαλύεται, η δραματική ζωή της κωφάλαλης έφηβης στην καρδιά της ιαπωνικής πρωτέυουσας που παρόλο τον σύγχρονο τρόπο ζωής και τον τεχνολογικό παράδεισο, η κοινωνία ακόμα και ο πατέρας της φαίνονται να μη της προσφέρουν τίποτα κάνοντας την να κυνηγάει ερωτικές χείμαιρες, όλα αυτά δοσμένα με συχνά ευέλικτα πηδήματα ώστε να σε κρατούν σε διαρκές ενδιαφέρον .
Είναι μιά ταινία της κακής συγκυρίας, της μοναξιάς και της ωμής πραγματικότητας. Νοιώθεις εκ των προτέρων ότι το τέλος μπορεί και να μην είναι αυτό που θα ήθελες, ή μάλλον κάτι διαφορετικό, ή ακόμα ίσως κρύβοντας την έκπληξη του σκηνοθέτη. Δεν είναι όμως τίποτα από αυτά ή μπορεί να είναι και όλα μαζί, αφήνοντας σου μιά γλυκόπικρη γεύση. Σημασία όμως δεν έχει το τέλος, αλλά η διαδρομή μέχρι εκεί, και αυτό είναι που κάνει την ταινία να αξίζει.
Αριστο καστ ειδικά των άγνωστων ethnic ηθοποιών που σε κάνουν να παραβλέπεις τους κράχτες Μπρατ Πιτ και Κειτ Μπλάνσετ (το ζευγάρι των Αμερικανών), που απλά παίζουν καλά και που ευτυχώς έχουν και τους μικρότερους ρόλους σε διάρκεια.
Η μουσική χωρίς να εντυπωσιάζει δίνει τις σωστες πινελιές στην εικόνα (αν και θα την περίμενα να γεμίζει περισσότερα σημεία.Θα δούμε το soundrack τι λέει)

(Δείτε την και περιμένω δικά σας σχόλια)

Ούτε ν'αγιάσεις δεν μπορείς

Η θητεία μου στην blogoσφαιρα αριθμεί ούτε μήνα . Τώρα όμως που αποφάσισα να ασχοληθώ λίγο με την ανταλλαγή της πληροφορίας τώρα έπεσα στο ΜΕΓΑ ΣΚΑΝΔΑΛΟ. Είμαι υποχρεωμένος να χαλάσω και εγώ λίγο ηλεκτρονικό μελάνι γιατί θα είμουνα αναισθητος αν δεν ασχολιόμουνα και με τα κοινά της κοινότητας. Οχι δεν είναι και καλά ότι πρέπει να το κάνω, είναι από αγανάκτηση και επιβεβαίωση για άλλη μια φορά ότι ζόυμε στη χώρα της αταξίας και του τυχαίου. Ναι ξέρω τι γράφω .
Γιατί κάποιος καλός φίλος προσπάθησε έτσι για τη ψυχή της μάνας του να πράξει το "όλα μαζεμένα και νοικοκυρεμένα" (αυτό κολλάει στο αταξία), και κάποιος άταχτος του την έπεσε και θέλησε να τον στριμώξει.
Τι έκανε λοιπόν ο άνθρωπος? Μάζεψε όλα τα Ελληνικά blogs και τα έβαλε σε ένα site directoryγια να τα βρίσκουμε και οι υπόλοιποι να μη ψάχνουμε ψύλλους στ΄άχυρα.(τυχαίο). Ετσι του κάπνισε να κάνει έτσι έκανε. Ισως γιατί και ίδιος έτρωγε ώρες να ψάχνει, ίσως γιατί είχε το μεράκι ίσως, ίσως... Το έκανε πάντως και τον ευχαριστόυμε πολύ. (μήπως και ο εθελοντισμός για την ψυχή της μάνας μας δεν γίνεται σε τελική ανάλυση?). Λες και ήταν υποχρεωμένος να ελεγχει μόνος του όλα αυτά τα sites και τις σελίδες που καταχωρούνταν καθημερινά. Εδώ δεν το κάνουν μεγάλα portals/vortals παρά μόνον αν υποπέσει κάτι στην αντίληψή τους τυχαία.
Πολύ πετυχημένη η αντιπαραβολή ένος φίλου

Ενα παιδάκι μου έλεγε σε μιά παρέα οτι ένα άλλο παιδάκι με έβρισε, αλλά επειδη εγώ το κωλοπαιδάκι,επειδή δεν μπορώ να βρω το δεύτερο παιδάκι, χτυπάω το πρώτο παιδάκι.

και ρωτάω θέλω ξύλο ή δεν θέλω? Ούτε ο διάολος δεν το θέλει αυτό!!!

Απ'ότι καταλάβατε το δεύτερο παιδάκι είναι αυτό που κάνει την ατασθαλία και που θέλει τιμωρία αλλά ο καλός μας φίλος ουτε μπορεί ούτε θέλει να το κάνει φυσικά. Εδώ αρμόδιοι είναι άλλοι που έπρεπε να πράξουν από την αρχή το εύλογο και όχι να κλείνουν ετσιθελικά το χρήσιμότατο site του φίλου μας.

η συνέχεια στο blogme.gr γιατί περί αυτού πρόκειται

Καστελλόριζο....η μαγική Εκλειψη (χωρίς λόγια)

Είναι κρίμα που δεν έχω τη δυνατότητα να παραθέσω το όνομα του φωτογράφου. Δεχθηκα τις φωτογραφίες στο ταχυδρομείο μου χωρίς άλλες λεπτομέρειες

Μιά εφημερία στο φαρμακείο

25 χρόνια σε αυτό το επάγγελμα την μονοτονία της καθημερινής επαφής με τους πελάτες της γειτονιάς σπάει μιά εφημερία σαν την χθεσινή. Συνοδευόταν μάλιστα και με διανυκτέρευση ήταν δηλαδή μιά εξουθενωτική διημέρευση.
Μόλις τώρα απόγευμα Κυριακής της επόμενης μέρας και με τον αχνιστό αρωματικό καφέ καραμέλλας και με τους ήχους των 3 Door Down στα ηχεία μπορώ να πω ότι νοιώθω ξεκούραστος να γράψω κάτι για αυτό.

Κατ'αρχήν να πω ότι όσο επιτυχημένη χρηματικά να είναι μιά εφημερία δεν πληρώνεται η κούραση. Και αυτό γιατί νοιώθεις ότι αυτό που κάνεις ξεπερνά την έννοια του εμπορικού καταστήματος που λανθασμένα προσδίδεται στο Φαρμακείο. Εκτός από τον φόρτο εργασίας που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της τρέλλας ο χώρος μεταμορφώνεται σε αποδεκτήριο κατάθεσης πόνου, αγωνίας, ανάγκης του συνανθρώπου να μιλήσει, να ζητήσει την συμβουλή σου, να πάρει κουράγιο.

Μετά έχουμε και τα έκτατα περιστατικά πρωτογενούς περίθαλψης που ίσως χρειάζονται κατόπιν διακομιδή σε νοσοκομείο, ατυχήματα, ενέσεις, μέτρηση πιέσεων κλπ.
Ενας γιατρός βλέπει, γνωματεύει ,συνταγογραφεί. Ολα τα υπόλοιπα έρχονται και εκλπηρούνται στο Φαρμακειό καθημερινά και στον μέγιστο βαθμό στο εφημερεύον Φαρμακείο. Εκεί ο ασθενής θα ανοίξει την ψύχη του, θα την καταθέσει μπρος σου, θα πει πράγματα που ένοιωθε την ανάγκη να τα πει αμέσως πριν και που η αποστειρωμένη ψυχρότητα του γιατρού τον απέτρεπε.
Και για σένα μετά από αυτήν τη ψυχοφθόρα διαδικασία η μεγάλη ανταμοιβή την επόμενη μέρα είναι ΜΟΝΟΝ το ευχαριστώ και τα γεμάτα ευγνωμοσύνη μάτια που σε κοιτάξανε φέυγοντας λέγοντας σου:
- Σ'ευχαριστούμε για την προσοχή, την ευγένεια και τον χρόνο που διέθεσες.

Τότε πλήρης,νοιώθεις ότι κάτι προσέφερες και συ στον συνάνθρωπό σου την προηγούμενη εξουθενωτική μέρα.
Και αυτό πιστέψτε με έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από όποια χρηματική ανταμοιβή.

Amadou and Mariam

Δεν θέλω να κρύψω την μεγάλη εκτίμηση που τρέφω για τις μουσικές του Κόσμου. Είναι αυτές που αποτέλουν μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς κάθε χώρας και κάθε τόπου, και είναι ευτύχημα που έχουν γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια ποικιλοτρόπως, έιτε αυθεντικά όπως μας δίνονται από τις τοπικές κουλτούρες, είτε σε πανέμορφες διασκευασμένες εκτελέσεις από μεγάλους Ethnic και Jazz καλλιτέχνες. Στο εξωτερικό πρέπει να πω ότι την ίδια άνοδο έχει και το Ελληνικό Ethnic άσχετα που εδώ κυριαρχεί η γνωστή μουσική υποκουλτούρα.

Τελευταία ακούω πολύ Αφρική ( going back to the roots of Mama Africa) . Και άλλο τόσο προσπαθώ να βρίσκω ότι καλό το αυτί μου πιάνει. Εχω τρελλαθεί με ένα φοβερό ζευγάρι από το Μαλί τους Amadou Bagayoko and Mariam Doumbia οι οποίοι βρίσκονται μαζί από το 1974.
Γεννημένοι και οι δύο στην πρωτέυουσα του Μαλί Bamako γνωρίστηκαν στο Ινστιτούτο του Μαλί for Young Blind, και ενώνοντας τις μουσικές τους ανησυχίες και ενδιαφέροντα έγιναν γνωστοί σαν The blind Couple from Mali.

Τα φωνητικά αυτού του ζευγαριού είναι εκπληκτικά!Τι να πει κανείς για την μπάντα που τους συνοδευέι. Εδω μιλάμε για μουσικούς που έιναι γεννημένοι στον ρυθμό και στο groove. Ακούω, και δεν σταματάει εγώ και το καρότσι μου να κουνιώνται συνέχεια. Δεν είναι δυνατόν να χαμηλώσω την ένταση! Δίνουν την εντύπωση ότι τους έχεις μπροστά σου σε συναυλία και σε συνεπαίρνουν σε ένα ατέρμονο κούνημα σώματος μυαλού και ψυχής όργανα όπως ροκ κιθάρες, Συριακό βιολί, ινδική τάμπλα, Κουβανέζικες τρομπέτες, Κολομβιανά τρομπόνια, Αιγυπτιακό Νει και απαράμιλλα κρουστά!!

Δεν είναι απλά ethnic είναι μέσα στα καλύτερα ETHNIC ROCK που έχουν ακούσει τα Ινδιάνικα αυτιά μου.
Τους προτείνω ανεπιφύλακτα

Flying Dolphing in the desert

Theme from a dream (or it could be....)

Τίποτα δεν έχει αλλάξει...τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Βρέθηκα χθές βράδυ μ'έναν ξάδελφό μου και την κοπελλιά του στο Γκρέκο στον Υμηττό. Το Γκρέκο είναι ένας πάρα πολύ όμορφος χώρος καφέ lounge bar απέναντι από τον Φιλοπρόοδο Ομιλο Υμηττού πολύ κοντά στην ΠΥΡΚΑΛ. Είναι κοντά στο σπίτι μου και τελευταία πραγματικά έχει γίνει το στέκι μας. Αποφεύγουμε έτσι τις μετακινήσεις και χαλαρώνουμε πραγματικά σε ένα χώρο που σε κάνει σαν να βρίσκεσαι στο σαλόνι του σπιτιού σου, πολύ ζεστός με γούστο και άποψη. Οπως το έφερε λοιπόν η συζήτηση, πιάσαμε τα στέκια τα παλιά που προσφέρουν ωραίο φαγητό, απλό αλλά κυρίως νόστιμο. Βγάζει λοιπόν η κοπελλιά του ξαδέλφου μου από τη τσάντα της μια κάρτα μπροσούρα από τον παλιό καφενέ του Χρήστου Γαρδικιώτη στο Κερατσίνι όπου είχαν πάει πρόσφατα. Πάντα με συγκινούσαν τα παλιά διατηρητέα και οι χιλιάδες ιστορίες που κρύβουν τα αυτιά των τοίχων τους!! Ετούτος ο καφενές φαίνεται όπως θα διαπιστώσετε να έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Μια επόμενη επίσκεψή μου ίσως να είναι εκεί οπότε υπόσχομαι να επανέλθω και με φωτογραφίες από τον εσωτερικό χώρο.

Αντιγράφω από το εσωτερικό της μπροσούρας

ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΑΦΕΝΕ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΡΗΜΑΔΙ Το καφενείο μας κτίστηκε το 1924 από τον Γεώργιο Γαρδικιώτη. Λειτούργησε από το 1936 έως το 1949 ως το στ' Αστυνομικό τμήμα. Στη συνέχεια ο χώρος του καφενείου λειτούργησε ως μπακάλικο. Το 1957 για πρώτη φορά ως καφενείο από τον Κωνσταντίνο Γαρδικιώτη με την ονομασία ΕΛΑΤΟΣ. Στο προαύλιο χώρο του κτιρίου φυτέυτηκε ένα θρυλικό δέντρο που ονομάστηκε από τους θαμώνες "πλάτανος"αν και πρόκειται για μουριά. Ευχαριστούμε τους γειτόνους, τους πελάτες μας, τους φίλους μας, την δημοτική αρχή και κάθε αρχή που μας βοηθήσανε να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας με χαρά και ευχαρίστηση και να μη ξεχνάμε....

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΑΛΙΑ

Στον χώρο του κεφενείου γυρίστηκαν τα εξης θέματα.

• ΝΤΑΝΤΑΔΕΣ με τον Θύμιο Καρακατσάνη, Νικήτα Τσακίρογλου.
• ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ του Κοτζια με σκηνοθέτη τον Κώστα Κουτσομύτη.
• ΕΝΑΣ ΦΙΛΗΣΥΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ με τον Θύμιο Καρακατσάνη.
• Ο ΓΕΡΟΣ με τον Αλέξη Δαμιανό
• ΔΡΑΠΕΤΗΣ με τον Κώστα Καζάκο
• Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ-Ντοκιμαντερ (10 βρ.Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης)
• ΕΠΤΑ ΘΑΝΑΣΙΜΕΣ ΠΕΘΕΡΕΣ με τον Σταμάτη Κραουνάκη
• ΤΣΙΓΑΡΟ ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ Η ΜΟΝΑΞΙΑ το πρώτο vidoeclip του Σωκράτη Μάλαμα
• ΠΛΗΘΟΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ και ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙΣ

Ευχαριστούμε και καλή Αντάμωση
ΧΡ.Γαρδικιώτης

Η Αθάνατη Παρτίδα (μέρος δεύτερο)

είναι αφιερωμένο στη φίλη Σοφία που αν και δεν τη ξέρω την βοήθησα να καταλάβει κάτι! μέσα σε αυτό το ποίημα που είμαι υποχρεωμένος να παραθέσω.
αλλά και γία έναν άλλο λόγο.
Κάπου το είχα διαβάσει και εγώ και μου είχε φανεί πολύ παράξενο τότε. Τώρα όμως με μιά ανατριχίλα στους ώμους συμπληρώνω το πρώτο post της Αθάνατης παρτίδας και νομίζω αυτό το οφείλω σε σένα Σοφία. Είναι συγκλονιστικό πως παγώνει χρόνος τις καρδιές των ανθρώπων μέσα στην παγωμένη ακινησιά της νύχτας, του σαλονιού, των παλιών φωτογραφιών και μιάς σκακιέρας.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΠΑΡΤΙΔΑ (Γιώργος Κοροπούλης)

Το πλάνο γενικό: Νύχτα χειμώνας
και κάθονται οι δυό τους πλάι στο τζάκι
σαν άλλου κόσμου να έφτασε αεράκι
καθένας τους κρυώνει κατα μόνας

Κάθονται από νωρίς: εφημερίδα
διαβάσαν διαφώνησαν λιγάκι
συμφώνησαν μετά να παίξουν σκάκι-
κι αφήσανε στη μέση την παρτίδα

Κάθονται-και αργεί να φέξει η μέρα
καινούργιες δεν θυμούνται ιστορίες
του γάμου τους κοιτούν φωτογραφίες
κι ακούν διπλή της νύχτας τη φλογέρα

Ασπρόμαυρες κοιτούν φωτογραφίες
αμίλητοι ,σαν πιόνια σε σκακιέρα
(αγάπη μου θυμάσαι την ημέρα?)
ποζάρουν με κυρίους και κυρίες

Ολοι συγκινημένοι, όλοι δακρύζουν
η νύφη και ο γαμπρός χαμογελάνε
εδώ φιλιούνται, εδώ αποχαιρετάνε
εδώ.. παίζουν τα μαύρα και κερδίζουν

Η Αθάνατη Παρτίδα

Κάθε συνειδητοποιημένος σκακιστής που σέβεται τον εαυτό του, σίγουρα μέσα στη σκακιστική βιβλιογραφία που έχει ψάξει για να εμπλουτίσει την γνώση του, πρέπει να έχει πέσει πάνω σε αναφορές για την παρτίδα αυτή που παίχτηκε τον 19ο αιώνα και συγκεκριμένα στο Λονδίνο το 1851 αναμεσα στον κορυφαίο σκακιστη της εποχής, τον σκαπανέα της ρομαντικής σκακιστικής φιλοσοφίας, ANDERSEN και έναν άλλο ισχυρό παίχτη τον KIZERITZKY.
Σίγουρα το στύλ και η φιλοσοφία του παιχνιδιού τότε και τώρα διαφέρουν πάρα πολύ ειδικά τώρα που η πληροφορία μέσω των υπολογιστών ρέει σαν τεράστιο ποτάμι και που μπορούν πλέον να έχουν πρόσβαση σε αυτήν και νεότατοι ισχυροί Grand Maitre.
Ομως η Αθάνατη παρτίδα έμεινε στην ιστορία γιατί ο παίχτης που κέρδισε τελικά με φοβερά επικεντρωμένη σκέψη στον στόχο του, που δεν είναι άλλος από τον αντίπαλο Βασιλιά αγνοεί κάθε απώλεια, θυσιάζει σχεδόν τα πάντα στον βωμό αυτού του στόχου και στο τέλος θριαμβευτικά δίνει το τελειωτικό χτύπημα (ματ) με μόνον 3 ελαφρά κομμάτια.-Αυτα που θυσιάζει είναι οι δύο πυργοι ,ενας Αξιωματικός του και στο τέλος πριν το ματ δίνει και την Βασίλισσά του!

Αυτό το εξουθένωμα δυνάμεων για να επιτευχθεί η άλωση, το πάρσιμο, η κατάκτηση, μοιάζει στη ζωή μας με το αρχέγονο κυνήγι του αρσενικόυ για το θυληκό.
Αυτή ακριβώς τη ιδέα είχε και ο ψευδεπώνυμος συγγραφέας σκακιστής και δικηγόρος Αννίβας Αννίβα Αρνέλλος οταν έγραψε το σκακιστικό του ερωτικό του μυθιστόρημα ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ. Ευτυχώς για τον ίδιο και δυστυχώς για μας τις νύχτες μεταμορφώνεται σε ανώνυμο βρυκόλακα.

Μεταφέρω από το πίσω εξώφυλλο του βιβλίου το σχόλιο.

Η παρτίδα αυτή παίχτηκε το 1851 στο Λονδίνο.Ο ήρωάς μας άρχισε να ζει αιώνες πριν από την παρτίδα και εξακολουθεί να ζει μέχρι σήμερα. Η ηρωίδα μας πρωτοζεί τώρα και είναι δεν είναι σαράντα χρονών.Φαίνεται όμως να γνωρίζει καλά το παιχνίδι αυτό. Ισως το έχει στο γυναικείο της γονίδιο. Διαχρονικότερη στην εφημερότητά της από τον ήρωα μας τον Αννίβα, ξέρει απ'την αρχή ότι θα νικήσει ηττώμενη. Σαν γνήσια απόγονος της Εύας, ξέρει να κατακτά μέσα από την ήττα, το αρσενικό.
Αληθινά ένα immortal game!!

και μέσα στην πρώτη λευκή σελίδα

Toi la seule et j'entends les herbes de ton rire
Toi c'est ta tete qui t'enleve
Et du haute des dangers de mort
Tu enfantes la chute.
-----------------------------------------------
αν και δεν γνωρίζω Γαλλικά αν κάποιος μπορεί να το μεταφράσει ας το στείλει στα σχόλια.

Ενα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο αναμφίβολα που θα το συνιστούσα και σε μη σκακιστές. (Δεν είναι όρος η σκακιστική γνώση για να διαβαστεί)
εκδ.τυπωθήτω Δάρδανος

και για αυτούς που μπορούν να την δουν πάνω σε σκακιέρα.

ANDERSEN-KIZERITZKY
Γκαμπί του Βασιλιά

1.ε4 ε5 2.ζ4 εχζ4 3.Αγ4 Βθ4+ 4.Ρζ1 β5 5.Αχβ Ιζ6 6.Ιζ3 Βθ6 7.δ3 Ιθ5 8.Ιθ4 Βη5 9.Ιζ5 γ6 10.η4! Ιζ6 11.Πη1 γχΑ 12.θ4 Βη6 13.θ5 Βη5 14.Βζ3 Ιη8 15.Αχζ4 Βζ6 16.Ιγ3 Αγ5 17.Ιδ5 Βχβ2 18.Αδ6! ΑχΠη1 19.ε5!!! ΒχΠα1 20.Ρε2 Ια6 21.Ιη7+Ρδ8 22.Βζ6+!! ΙχΒζ6 23.Αε7+ ματ

ΦΤΙΑΞΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΡΚΟ ΡΕΕΕΕ!!!.......

Κάπου σε κάποιο έντυπο σήμερα πήρε το μάτι μου για την τύχη που προγραμματίζουν της περιοχής του Ελαιώνα και της ευρύτερης περιοχής.
Ναι είναι όπως το φανταστήκατε. Μεγάλα εμπορικά (να μην τα αναφέρω τώρα) γνωστό κέντρο αλυσσίδας οικιακής επίπλωσης (λες και δεν μας φτάνει ένα που ήδη υπάρχει έξω και μακριά από την Αθήνα) και άλλα τέτοια συναφή τερατουργήματα.
Εν τω μεταξύ είμαστε ίσως η μοναδική πρωτέυουσα του κόσμου χωρίς μητροπολιτικό πάρκο. Χωρίς έναν κύριο μεγάλο πνεύμονα πρασίνου. Και ας έχουμε κατακάψει στο πυρ το εξώτερον όλους τους περιφεριακούς μας για τους γνωστους λόγους.
Τρία χιλιομετρα μόνον από το κέντρο της Αθήνας και φαντάζει η τελευτάια ευκαρία να σώσουμε κάτι από αυτήν την πόλη. Να σωθούμε οι ίδιοι δηλαδή.
Δεν θέλουμε άλλα εμπορικά. Μπουχτίσαμε κύριοι. ΠΡΑΣΙΝΟ θέλουμε να αναπνέυσουμε. Πράσινο και ποιότητα ζωής.

ΦΤΙΑΞΤΕ ΕΝΑ ΠΑΡΚΟ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!!!

Μιά ευχάριστη παρέα , ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο πρωινό

ΕΡΩΤΗΣΗ


Γίνεται δέκα άνθρωποι να βρεθούν για καφέ, χωρίς ως επί το πλείστον να γνωρίζονται μεταξύ τους (παρά μόνον μέσα από ηλεκτρονικό φόρουμ) και να υπάρξει από την πρώτη στιγμή η εντύπωση ότι γνωρίζονται πολύ καλά μεταξύ τους?

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Δύσκολο αλλά γίνεται. Εγινε σήμερα το πρωί σε μιά από τις καφετέριες της Πλατείας Συντάγματος.
Ηταν αυτό ακριβώς που ένιωσα από την πρώτη στιγμή και νοιώθω την ανάγκη να το μεταφέρω εδώ.
Ηταν κάποια από τα παιδιά του disabled.gr με την ανοικτή καρδιά το πηγαίο χιούμορ, την αισιοδοξία και το ζεστό χαμόγελο. Παιδιά ευχαριστώ από καρδιάς για το όμορφο ηλιόλουστο πρωινό που μου χαρίσατε και εύχομαι σύντομα να ξαναβρεθούμε με πιό πολλά άτομα και οι συναντήσεις μας να γίνουν συνήθεια γιατί τις έχουμε όλοι ανάγκη.

24 ώρες και δεν μας φτάνουν

πώς έγινε η ζωή μας έτσι?
πώς την καταντήσανε? πώς μας καταντήσανε?
ξεκίνησα και εγώ να φτιάξω αυτό το ταπεινό χώρο στο διαδύκτιο με σκοπό τέλος πάντων να τον ενημερώνω, αν όχι κάθε μέρα τουλάχιστον κάθε δυό και ανακαλύπτω ότι έχουμε γίνει απο το πρωί που ξυπνάμε μέχρι το βράδυ που κλείνουμε τα μάτια μας, ανθρωπάκια σε μία πρίζα και στην κυριολεξία στην τσίτα. Και να πεις ότι όλα αξίζουν να τρέχουμε έτσι ... κάθε άλλο. Το διαπιστώνεις μόνο όταν φύγεις από αυτή την καταραμένη πόλη και συγκρίνεις την ζωή σου με αυτή των ανθρώπων, όχι απαραίτητα στα χωριά, αλλά σε άλλα μικρότερα αστικά κέντρα. Εκει οι ρυθμοί είναι χαμηλότεροι ασύγκριτα πιό ανθρώπινοι.
Δεν είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. Εμεις φτάιμε για την κατάντια μας αυτή . Εμείς και αυτοί που βρίσκονται από πάνω. Γιατί στο τέρας που λέγεται πρωτέυουσα όλα είναι περισσότερο πολύπλοκα. Ολα είναι πληθωριστικά και παραφουσκωμένα. Σαν τους δρόμους που δεν μπορόυμε πλέον να κυκλοφορήσουμε. Και το μόνο που μας δίνουν (για ψευδάισθηση) είναι η κατανάλωση και η δήθεν διασκέδαση.

Ομως εγώ προσπαθώ σε πείσμα, να φιλτράρω όσο μπορώ τα άχρηστα και τα περιττά ώστε να γεννήσω τον δικό μου χρόνο και να τον κάνω ότι θέλω εγώ. Οπως το να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές για τους φίλους που επισκέπτονται την φωλιά του Σταυραετού.
Και όπως τώρα που η αετίνα μου με φωνάζει και μου ζητάει να την βοηθήσω να σπάσουμε καρύδια να έχουμε για τον χειμώνα που έρχεται.:-)
Ο χειμώνας που μύρισε για πρώτη φορά φέτος, τα πρώτα χιόνια του που ακουμπάνε τις γύρω κορφές. (έχετε προσέξει το χιόνι να μυρίζει όταν πλησιάζει?)

Να είστε όλοι καλά και καλό Χειμώνα να έχουμε.