The dead man

Ο Τζιμ Τζάρμους ανήκει στην γενιά των εναλλακτικών σκηνοθετών του Αμερικάνικου κινηματογράφου, όπως του Λιντς και άλλων. Οι σκηνοθέτες αυτοί φτιάχνουν ταινίες όχι τόσο για τους ήρωές τους, αλλά για το βαθύτερο νόημα της ταινίας, δηλαδή αυτό που κρύβεται από κάτω και που πολλές φορές χρειάζεται για να το αποκρυπτογραφήσεις, να λύσεις τον γρίφο των συμβολισμών που εμπεριέχονται. Πολλές φορές μάλιστα αυτό δεν είναι απόλυτα εφικτό με την πρώτη, και είναι ανάγκη ο ανυποψίαστος θεατής να χρειαστεί να παρακολουθήσει με άλλο μάτι την ταινία για δεύτερη και μετά από κάποιο διάστημα και τρίτη φορά. Τότε η ροή σίγουρα στο μυαλό του είναι καλύτερη, το θέμα φαίνεται διαυγέστερο και σιγά σιγά η ταινία και ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης, μπορεί να κατακτήσει την αρμόζουσα θέση στην εκτίμηση του.

Ηταν περίπου πριν από 10 χρόνια, όταν με ένα φίλο μου, που την εποχή εκείνη ελεύθερα παιδιά πηγαίναμε πολύ συχνότερα από σήμερα κινηματογράφο, καλοκαιράκι μπήκαμε στον Δημοτικό κινηματογράφο της περιοχής μας, να δούμε μιά ταινία που είχε αποσπάσει πολύ καλές κριτικές. Θεωρήθηκε μάλιστα μέχρι εκείνη τη στιγμή, το αριστούργημα του συγκεκριμένου σκηνοθέτη του Τζίμ Τζάρμους.
Κράχτης να δούμε την ταινία και ο συνθέτης που έντυνε με την μουσική του, Ο Νιλ Γιάνγκ.
Η βραδιά ήταν μιά εμπειρία.
Αυτό που μου είχε μείνει από τότε ήταν ότι η ταινία ήταν ασπρόμαυρη, ήταν ένα αργό γουέστερν, είχε μιά μουσική που σε καθήλωνε, και ότι είχε πολύ σύντομες ατάκες διαλόγων.Ετσι οι σύντομες σκηνικές πράξεις έσπρωχναν την αργή ταινία προς τα εμπρός και διατηρούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον μας.
Ηταν όμως και κάτι άλλο που δεν θα ξεχάσω. Οι καιρικές συνθήκες. Μαύρα σύννεφα είχαν μαζευτεί στον ουρανό κατά την διάρκεια της προβολής και παντού ακούγονταν υπόκωφες βροντές.Κάπου στη μέση νοιώθαμε πάνω μας να πέφτουν χοντρές σταγόνες που λές και με δυσκολία κρατιόνταν στα σύννεφα, δεν γύρισαν σε βρόχινο ντους ώστε να μας καταστρέψουν την προβολή. Κάποια πάντως στιγμή, και δεν θα το ξεχάσω, άρχισε να ρίχνει για τα καλά και διήρκεσε για περίπου, ένα το πολύ δύο λεπτά. Κανένας δεν κουνήθηκε!!
Στην οθόνη ο Ουίλιαμ Μπλέικ, που τον ενσάρκωνε ο Τζόννυ Ντέπ, έιχε πάρει το ταξίδι χωρίς επιστροφή προς τον θάνατό του (κυριολεκτικά και μεταφορικά ) με οδηγό του έναν μοναχικό Ινδιάνο, που στο πρόσωπό του ενσαρκώνεται ο ήρωας των παιδικών του χρόνων, Γουίλιαμ Μπλέικ, ο ποιητής, το μοναδικό πρόσωπο της λευκής κουλτούρας που ο ινδιάνος μας έχει να θυμάται και να εκτιμάει απεριόριστα. Ο συνοδός προς τον θάνατο Ινδιάνος, έχει αυτοπροσκληθεί, -και αφού πρώτα έχει περιποιηθεί το θανάσιμο τραύμα του πραγματικού Μπλέικ της ιστορίας μας,-να οδηγήσει προς την αιωνιότητα τον ήρωά του με έναν τρόπο τελετουργικό πατροπαράδοτο και όπως του αξίζει.
Με τις σοφές Ινδιάνικες ατάκες του γαλουχεί σιγά σιγά τον μελλοθάνατο με την ιδέα του θανάτου, ώστε κατά την συγκλονιστική, συμβολική τελική σκηνή, πλέει πάνω στον υδάτινο καθρέφτη προς την αιωνιότητα σχεδόν σε νιρβάνα.

Η ταινία είναι μία ελεγεία προς τον θάνατο, ο οποίος αντιμετωπίζεται σαν κάτι το φυσιολογικό σαν συνέχεια της ζωής μας, αλλά που πρέπει και είναι υποχρέωσή μας να τον βιώσουμε με σημασία και αξιοπρέπεια. Στην πορεία της ιστορίας είναι διάχυτη η αντίθεση μεταξύ της κουλτούρας των λευκών που δεν έχουν σε τίποτα να σκοτώσουν και να σκοτωθούν μεταξύ τους, ακόμα και να κανιβαλιστούν (ναι καλά διαβάσατε),με αυτή των Ινδιάνων. Αλλά αντίθεση παρατηρείται και στη στάση και στον τρόπο ζωής τους.
Ο Ινδιάνος σκοτώνει όταν πρέπει ή όταν βρεθεί σε πραγματικά δύσκολη θέση, ανθρώπους ή ζώα, ενώ οι λευκοί για χάριν γούστου σκοτώνουν δεκάδες βουβάλια από τα τραίνα- καρβουνίαρηδες της εποχής- καθώς αυτά διασχίζουν τις παρθένες πεδιάδες της Αμερικής.

Η ιδέα του ασπρόμαυρου είναι άκρως επιτυχημένη και όχι τυχαία. Μετά το τέλος της ταινίας ο θεατής θα συνειδητοποιήσει ότι έχει δει πολλούς θανάτους και αίμα αλλά το αίμα δεν έχει χρώμα, και δεν είναι το ζητούμενο, και δεν έχει ενοχλήσει καθόλου, σχεδόν περνάει απαρατήρητο. Ακόμα και ο ήχος των πυροβολισμών είναι όσο πιό πνιχτός γίνεται για τους ίδιους ακριβώς λόγους.
Οι ηθοποιοί που πλαισιώνουν την ταινία είναι ένας κι ένας, εκτός του πρωταγωνιστή, Τζώννυ Ντέπ.. Gary Farmer, Billy Bob Thornton, Iggy Pop, Michael Wincott, Lance Henriksen, and Robert Mitchum ( στον τελευταίο του ρόλο)

Την ταινία, θέλω να πω ότι την είδα την περασμένη εβδομάδα σε ειδικό χώρο προβολών, γνωστού πολυκαταστήματος ,(ευτυχώς χωρίς την απειλή βροχής αυτή τη φορά) και μπόρεσα να την προσέξω καλύτερα και πιό ώριμα αυτή τη φορά, και αφού είχα δεί λίγα χρόνια πριν το άλλο αριστούργημα του Τζάρμους, Ghost Dog. (επίσης θέλω να ξαναδώ με την πρώτη ευκαιρία)

Γιά την συγκλονιστική μουσική του Neil Young ή οποία δεν θα μπορούσε να ταιριάξει καλύτερα, προτείνω να κλικάρετε τον σύνδεσμο πάρακάτω.

http://www.youtube.com/watch?v=3Jt4e3o0W2g

Εγώ Ακουσα!!!

Μιά και μιλάμε για την ακοή, και αφού είναι δεδομένο ότι το ένα φέρνει τ'άλλο, τα φιλαράκια που άφησαν τα σχόλιά τους στο προηγούμενο διαβάστε τί μου θύμισαν.

Ημουν στα γυμνασιακά μου κάπου στα μέσα των 70'ς
Ηταν μιά εποχή κάποιων χρόνων στη σειρά, που τα καλοκαίρια πήγαινα στη Δανία (την οποία από τότε συμπαθώ και τους Σκανδιναυούς γενικότερα), για μιά σειρά χειρουργικών επεμβάσεων διορθωτικού χαρακτήρα, αλλά απολύτως απαραίτητες, την περίοδο της τότε σωματικής μου ανάπτυξης.
Μία από αυτές τις επεμβάσεις λοιπόν έπρεπε να γίνει στη σπονδυλική στήλη, -και πρέπει μάλλον να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί βρέθηκα στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή-, κάτω από την επίβλεψη του κατάλληλου γιατρού, και γιατί ένας χρόνος καθυστέρηση θα σήμαινε ανεπανόρθωτες βλάβες στο σκελετικό μου σύστημα αλλά και στην υγεία μου γενικότερα στο μέλλον, με αντίκτυπο και στη ποιότητα ζωής μου.
Τελος πάντων νεαρό παιδάκι τότε, έτσι μου τέθηκε το δίλημμα , δηλαδή ή το κάνεις με πιθανότητα πάνω από 95% ή δεν το κάνεις και το μέλλον σου είναι προδιαγεγραμμένο, δηλ όχι ακριβώς τόσο στεγνά, αλλά με τους κατάλληλους ανθρώπους να σου εξηγήσουν πως έχουν τα πράγματα για την ψυχολογική σου υποστήριξη, ώστε να μπεις στη διαδικασία με την καλύτερη ψυχολογία.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά η επέμβαση δεν ήταν-άντε πάμε χειρουργείο αύριο και τελειώσαμε. Ηταν μιά διαδικασία που τράβηξε ένα καλοκαίρι ολόκληρο-περίπου τρεις μήνες-διάστημα στο οποίο έπρεπε το σώμα μου μέσα σε γύψινο νάρθηκα να προετοιμαστεί κατάλληλα, αλλά ταυτόχρονα να γίνουν και οι κατάλληλες μετρήσεις της σπονδυλικής στήλης και του μυοσκελετικού συστήματος, μέχρι να έλθει η κατάλληλη στιγμή για να προχωρήσει. Μάλιστα τα χρόνια εκείνα με έκαναν να αγαπήσω πάρα πολύ την ιατρική και ειδικότερα την ορθοπεδική σαν Επιστήμη, που είχα αποφασίσει, αν ποτέ σπούδαζα ιατρική η ορθοπεδική θα ήταν η ειδικότητά μου, και σαν δεύτερη επιλογή Αναισθησιολόγος. (τέλος πάντων ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ήλθαν έτσι τα πράγματα, το επάγγελμά μου έχει βέβαια σχέση με την υγεία, αλλά αυτό είναι μιά άλλη ιστορία)

Λίγες μέρες πριν την μεγάλη στιγμή με επισκέφτηκε ο γιατρός μου, καθηγητής Κιούλμπυ, και με ρώτησε τα γνωστά... πως νοιώθω κλπ κλπ... και με διαβεβαίωσε άλλη μιά φορά ότι όλα θα πάνε καλά. Στο τέλος μου ζήτησε την βοήθεια και την συνεργασία πάνω στην εγχείρηση, πάνω σε ένα πολύ σημαντικό θέμα. Επρόκειτο να αφαιρέσουν από το αίμα μου λίγη συγκέντρωση αναισθητικού, και σε δεδομένη στιγμή θα μου ζητούσαν να κουνήσω αν μπορούσα τα ακροδάκτυλα των πιοδιών μου. Μεγίστης σημασίας για τους γιατρούς όπως καταλαβαίνετε, γιατί έτσι θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι όλοι οι αισθητήρες και κινητικοί νευρώνες λειτουργούν κανονικά.
Καταλαβαίνει κάποιος ότι δεν πίστευα στα αυτιά μου. Δεν ήταν δυνατόν να συμβεί σε μένα αυτό!! Αν μου το έλεγαν δεν θα το πίστευα! Και όμως άκουγα καλά. Ηταν ο γιατρός μου μπροστά μου με το χαμόγελό του που μου το έλεγε!.
Πρέπει να έδειξα πανικοβλημένος και έκπληκτος, γιατί μου είπε αμέσως να μην ανησυχώ, δεν πρόκειται να καταλάβω τίποτα, και μάλιστα δεν πρόκειται και να θυμάμαι τίποτα, απλά στα πλαίσια της πληροφόρησης που έπρεπε να έχω, όφειλε να μου το πει.
Ηταν μία μέθοδος που είχαν εφαρμόσει στις τελευταίες επεμβάσεις, σαν επί πλέον δικλείδα ασφαλείας. Την παραμονή της επέμβασης θα με επισκεπτόταν και η αναισθησιολόγος μου να συζητήσουμε αυτό το θέμα λεπτομερέστερα αλλά και για το πώς θα συνεργαζόμασταν γενικότερα.

Η μέρα της εγχείρησης ήλθε. Η μελαχρινή αναισθησιολόγος με το ινδιάνικο πρόσωπο και τα πράσινα μάτια (τα πιό ωραία μάτια πίσω από μάσκα που έχω δει). Ηταν το τελευταίο πρόσωπο και φωνή που άκουσα πριν βυθιστώ στην ανυπαρξία για περίπου οκτώ ώρες.
Αλλά πριν επανέλθω στον κόσμο υπήρξε και μιά άλλη φωνή στην οποία ανταποκρίθηκα!! Η φωνή του Κιούλμπυ κάπου από μακρυά να μου ζητάει να κουνήσω τα ακροδάκτυλά μου και οι φωνές επιδοκιμασίας όταν έδειξα ότι το κάνω! Μετά πάλι σκοτάδι... ανυπαρξία και... μετά στο δωμάτιο ανάνηψης.

Την επόμενη μέρα ήλθε ο γιατρός χαρούμενος να μου πει ότι όλα πήγαν κατ'ευχήν και το ότι η συνεργασία μου κατά την διάρκεια της εγχείρησης υπήρξε άψογη. Τότε ήταν που του είπα, αντίθετα με ότι με είχε διαβεβαιώσει, ότι θυμόμουνα κάθε λεξη και ερώτηση του. Γιά να του το αποδέιξω του επανέλαβα σαν κασετόφωνο ακριβώς τις λέξεις του.
Εμεινε άναυδος! Κανεις δεν είχε θυμηθεί μέχρι τότε.

Κάποια από τις επόμενες μέρες ένας άλλος καθηγητής είχε έλθει από άλλη χώρα και με τον Κιούλμπυ με επισκέφτηκαν στο δωμάτιο, σαν μελέτη ορθοπεδικής περίπτωσης. Αναφέρθηκε και σε αυτόν το γεγονός της ανάκλησης της μνήμης μου.

Οπως και να έχει, για μένα το σημαντικότερο από όλα είναι ότι η περίπτωσή μου στέφτηκε από 100% επιτυχία χωρίς προβλήματα από τότε, αλλά το πρόσωπο της αναισθησιολόγου και η φωνή του γιατρού μου, θα μείνουν ανεξίτηλα στο μυαλό μου.

Γιατρέ Κιούλμπυ,

Σ'ευχαριστώ για όλα!!

Ακουγε?..., ή δεν άκουγε?

Σήμερα ο Πατέρας βγήκε. Χρειάζεται βέβαια να τον δει και ο χειρούργος του, που ασχολήθηκε μαζί του το καλοκαίρι για μιά λοίμωξη που εκδηλώθηκε δευτερογενώς στο νοσοκομείο στο σημείο με το σωληνάκι του, αλλά το βαρύτερο περιστατικό της πνευμονίας του φαίνετια ότι το ξεπέρασε. Και συνεχίζουμε!

Ο καημένος, σήμερα βγήκε πολύ ταλαιπωρημένος και άυπνος. Η αιτία ήταν ότι τις τελευταίες δύο ημέρες έφεραν στον ίδιο θάλαμο έναν γεράκο με περίπτωση αποφρακτικού εγκεφαλικού, αλλά μάλλον βαριάς περίπτωσης γιατί συνοδευόταν και από καρδιολογικό και αναπνευστικό πρόβλημα.
Το θέμα όμως δεν ήταν το περιστατικό, αλλά οι παρατρεχάμενοι συγγενείς του ασθενούς. Πολλοί πάνω του όλη την ώρα, χωρίς να υπολογίζουν ώρες και το αν στο δωμάτιο υπάρχουν άλλοι ασθενείς.
Χαρακτηριστικό μάλιστα ήταν ότι ενώ είχαν φροντίσει να φέρουν αποκλειστική για το βράδυ, έμενε στο δωμάτιο ενάντια με τον κανονισμό του νοσοκομείου και η γυναίκα του, η οποία συνομιλούσε με την αποκλειστική αλλά ήμαρτον και με τον ασθενή σύζυγό της. Ο καημένος ο παθών τις ώρες που είχε την ανάγκη να κοιμηθεί και να ηρεμίσει είχε μιά φωνή από πάνω του να τον ξυπνάει, με ένα σωρό ανοησίες. Κρατώντας ξύπνιους φυσικά και τους διπλανούς του.
Ο καημένος ο γεράκος φαινόταν τις περισσότερες φορές να είναι σε λήθαργο και να έχει πολλή λίγη επαφή με το περιβάλλον του. Γύρω του οι συγγενείς να μιλούν φωναχτά για το περιστατικό του και για το πόσο βαριά είναι ,ότι δεν υπάρχει ελπίδα-είπαν οι γιατροί-σαν να είναι ο ίδιος ήδη φευγάτος και απών.

Ομως ,
Η Αίσθηση της ακοής είναι η πρώτη που μας αγκαλιάζει όταν μπούμε σε αυτόν τον κόσμο και η τελευταία που μας αφήνει λίγο πριν βγούμε

Αντε... κι άλλα πέντε

Σύντομα περίμενα κι άλλη πρόσκληση για άλλα πέντε
Πάρτε τα λοιπόν. Αν ψάξω υπάρχουν πολλά αχρηστα ίσως για μένα χρήσιμα για σας ¨-)
Με φώναξε η καλή φίλη Ελίνα ή Ελένη -όπως προτιμάτε.
Λοιπόν

Χωρίς να είμαι μοιρολάτρης, έχω κατασταλλάξει στο γνωστό απόφθευγμα του Μερφυ "Αν κάτι είναι να μην γίνει δεν θα γίνει, και αν είναι να γίνει θα γίνει" Μπορεί να καθυστερήσουν αλλά θα γίνουν ή έτσι ή αλλιώς, εμείς απλά μπορούμε να καθυστερήσουμε ή να επιταχύνουμε τα γεγονότα.

Ενώ μου αρέσει το λευκό χρώμα, δεν μου αρέσει η λευκή μπλούζα των γιατρών, και μόνον αυτών, χωρίς να τους φοβάμαι, απλά δεν μου αρέσει το στυλ που την φοράνε-ίσως. Πάντως και το μαύρο μου αρέσει, και μου πάει

Παλιά μπορεί να έπινα ότι αλκοολούχο έβρισκα. Σήμερα μετά από μεγάλη αλκοολική περιήγηση και δοκιμασία, έχω καταλήξει στο μέτρο του κρασιού, κατά προτίμηση του κόκκινου.

Δεν μπορώ να μη βοηθάω τους γύρω μου (λίγο πολύ δεν έχει σημασία).Πολλές φορές ακόμη και ένα χαμόγελο, μιά ματιά μιά καλή κουβέντα μπορεί να σημαίνει πολλά για κάποιον

Συγκλονιστική στιγμή για μένα η πρώτη φορά που ανέβηκα στον Ιερό βράχο της Ακρόπολης το Ολυμπιακό καλοκαίρι του 2004, χρησιμοποιώντας το ειδικό αναβατώριο (επιτέλους) για ΑμεΑ. Εμεινα άναυδος και σχεδόν με δάκρυα στα μάτια!!

Αντε να προτείνω και εγώ κάποιους ακόμα φίλους
Σοφία, Ηλιότυπε, Παραφωνιά, Ανατολή, Μαριαλένα

είστε εδώ?

Οι Καθαρές Δευτέρες....οι παλιές

Τις μέρες της Αποκριάς πολύ τις γουστάρω!!
Είναι οι μοναδικές μέρες του χρόνου που η Ελληνική κοινωνία ξεφεύγει από το Ελληνορθόδοξο πρωτόκολλο.
Οι μέρες που διαλέγουμε να απελευθερώσουμε τα δεσμά της ψυχής μας από τις έγνοιες, να μασκαρέψουμε το σώμα μας με αυτό που ίσως εσώψυχα κρύβουμε ή θα θέλαμε να ήμασταν.
Είναι οι μέρες που ακόμα και σήμερα, σε μέρη της Ελλάδας, χωριά ολόκληρα ψυχανεμίζονται, για μέρες σε ένα διαρκές ντελίριο, βουτηγμένο στο φαγητό και στο αλκοόλ, κάτω από τους παγανιστικόυς ήχους των χάλκινων και των ξύλοδερματόδετων ταμπούρλων. Τα βράδυα φωτιές στους δρόμους, παιδιά πηδούν απάνω, οι μεγάλοι χορεύουν γύρω,οι γυναίκες κερνάνε. μασκαρεμένοι όλοι πειράζουν ο ένας τον άλλον.
Μιά κοινωνία ολόκληρη υπό μεταμόρφωση.

Το χωριό μου, το αρβανιτοχώρι - στην Ν. Εύβοια τέτοιες αναμνήσεις, με φωτιές χορούς , κρασί και φαγητό στους δρόμους, με έχει κεράσει, και κουβαλάω όμορφες στιγμές από τα παιδικά μου και τα φοιτητικά μου χρόνια.
Και τα μασκαρέματα μη φανταστεί κανείς αυτά τα τυποιημένα και τα φανταχτερά που πουλιούνται, έξω σήμερα. Εκεί οργίαζε η φαντασία του καθενός και φόραγε ότι του κατέβαζε στο κεφάλι!! Εκεί μπορούσε κάποιος να μπει στο απαγορευμένο σπίτι της καλής του χορεύοντας μόνος ή με παρέα και οι γονείς της μη γνωρίζοντάς τον, να τον φιλέψουν και να χορέψουν για λίγο μαζί του. Το ίδιο αργότερα το βράδυ, γύρω απ'τη φωτιά. Αλλά και ανάποδα μπορούσε να συμβεί.
Και σαν σήμερα Καθαρή Δευτέρα, όλοι οι νέοι κάτω στη παραλία του χωριού, από το πρωί με θαλασσινά -δικά μας- κρασί από τον κουβά, ούζο και τσίπουρο, και τα γλέντια αξέχαστα, όλοι και όλες μαζί κουβάρι, μιά αγκαλιά, ένας νταλκάς,.. να τραγουδάμε " Παιδί θαλασσινό" "Νησιώτες ήμαστε κι οι δυό", και άλλα αγαπημένα νησιώτικα κλασσικά άσματα ασμάτων.

Νάναι καλά όλος ο κόσμος. Νάστε καλά φίλοι μου, γιατί τέτοιες ανεπανάληπτες στιγμές κουβαλάμε κληρονομιά.
Αμποτες του χρόνου να με αξιώσει ο Θεός για ένα γλέντι με καλούς φίλους στο μέρος το παλιό στην αγαπημένη μου παραλία και στην μουρμούρα Θάλασσά μου.

Κοσμοθεωρίες της... πλάκας

Επειδή δεν γράφω να μην νομίζουν οι φίλοι μου ότι λείπω.Τουλάχιστον μπαίνω και διαβάζω, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για γράψιμο.Και το γράψιμο θέλει οίστρο και κέφι. Αλλά που να το βρείς όταν κάθε πρωί στο νοσοκομείο για τον Πατέρα που εκτάκτως από την αρχή της εβδομάδας νοσηλεύεται.
Ευχαριστώ εκ των προτέρων για τις ευχές σας αλλά είναι μιά ιστορία που ουσιαστικά ξεκίνησε πέρσι τέτοια εποχή, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα ηρωικά, αλλά δυστυχώς έχει ημερομηνία λήξης.
Τέλος πάντων θα επανέλθω κάποια άλλη στιγμή για αυτό.....

τώρα απλά για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα θα σας παρουσιάσω δύο από τις πρόσφατες κοσμοθεωρίες μου. από αυτές που αναπτύσσονται όταν το πνεύμα είναι χαλαρό εν μέσω τυρού και αχλαδιού δηλαδή, ή να το πω καλύτερα σαν αυτές που ανέπτυσσαν οι Αρχαίοι Ελληνες αμπελοφιλοσοφώντας, και που είμαι σίγουρος ιδέα δεν είχαν τι αντίκτυπο θα είχαν στους μεταγενέστερους 2000 χρόνια μετά.

Η κοσμοθεωρία της κατσαρίδας.
Υπάρχει η άποψη,- και είναι ψιλοτεκμηριωμένη- ότι μετά από τον πυρηνικό όλεθρο, όταν δηλαδή δε θα μείνει κολυμπηθρόξυλο επί της Γης, τότε λοιπόν το μόνα πλασματα που μπορεί με πιθανότητες να επιβιώσουν θα είναι κάτι τεράστια χόρτα (πόες) εν μέσω των οποίων θα περιφέρονται τα μοναδικά ανθεκτικά έντομα κάτω από τέτοιες συνθήκες. Οι Κατσαρίδες! Οι οποίες το πιθανότερο να έχουν ψιλομεταλλαχθεί ως προς το μέγεθός τους προς το ογκωδέστερο αφού θα υπάρχει άφθονος χώρος πλέον. Οχι μην τρομάζετε δεν θα είμαστε εκεί να τις θαυμάσουμε! Εμείς θα περιμένουμε να αλλάξει κάποιο γονίδιο μέσα από την ραδιενεργή σούπα, πάλι από την αρχή, καιτο πιθανότερο η κατσαρίδα θα μας προσφέρει τα γονίδια της για να ξεκινήσουμε από την αρχή μπας και το πείραμα πετύχει την επόμενη φορά.
Υπάρχει και η άποψη ότι ο κόσμος μας τουλάχιστον μία φορά έχει καταστραφεί με παρόμοιο τρόπο τελείως. Πολλοί όπως και εγώ αναρωτιόμαστε για την χρησιμότητα του συγκεκριμένου διαβολικού εντόμου.
Και όμως, μήπως αυτή ακριβώς είναι η γέφυρα και η δικλείδα ασφάλειας με το παρελθόν μας και η γέφυρα για τη μεγάλη μετάλλαξη προς το νέο πείραμα του Δημιουργού?
λέω μήπως!!Και η κατσαρίδα βρίσκεται εκεί! ανθεκτικότερη από ποτέ για να μας το θυμίζει!!! ???

Ενας αισιόδοξος τρόπος...για το τέλος του κόσμου
Λένε οι Γραφές!1 Αποκάλυψη και άλλες για το τέλος του κόσμου, τα φοβερά και τρομερά που πρόκειται να συμβούν, για την τελική μάχη του Καλού και του Κακού.... λένε και για το ότι στο τέλος δεν θα υπάρχει, πόνος, αρρώστια, να μαστίζουν την Γη, ούτε οι άνθρωποι θα υποφέρουν πλέον. (φυσικά αφού δεν θα μείνει τίποτα ,ούτε Γη ούτε άνθρωποι)
Για σκεφτείτε λίγο!! υπάρχει πιό ωραίος τρόπος να αναγγείλεις το τέλος αυτού του κόσμου? τουλάχιστον όπως τον ξέρουμς σήμερα.
Δεν ξέρω μπορεί να σημάνει την απαρχή ενός άλλου, μεταφυσικού, που δεν φανταζόμαστε αλλά αυτό άπτεται μιάς άλλης θεώρησης

Πέντε πράγματα για μένα (για να σφίξουνε οι blogoσχέσεις μας)

Ο καλός μου φίλος Κλέαρχος με προσκάλεσε να λάβω μέρος σε μιά ενδιαφέρουσα blogoπυραμιδούλα που έχει πλάκα. τον ευχαριστώ για την προτίμηση.
αντε να πω και εγώ πέντε πράγματα για τον εαυτό μου, -να τα πετάξω πάνω μου-,και να κάνω πάσα για πέντε (5) φίλους (Εχω κι άλλους, αλλά τι να κάνουμε, πρέπει να γίνει μόνο με πέντε),

τον Πολυχρόνη, τη Σοφία, τον Λύκο στο μαντρί,την Ντέπη,τη Θαλασσομπερδεμένη
(άντε παιδιά προχωράτε το )

λοιπόν

1. Ο πρώτος μου δίσκος βινυλίου που αγόρασα ήταν το Dark side of the moon των Pink Floyd (τον τελευταίο δεν θυμάμαι)
   
2. Το πρώτο μου τσιγάρο που κάπνισα ήταν μέσα στο γαμήλιο αυτοκίνητο μετά την τελετή (πέρασαν περίπου 20 χρόνια από τότε για να το κόψω)
3. Κλέαρχε εγώ αντιθέτως τα τελευταία χρόνια άφησα τα μαλλιά μου να αγκαλιάζουν τη πλάτη μου (απωθημένο παιδικής ηλικίας που βγαίνει μετά τα....)
4. Είμαι ένας μέτριος σκακιστής
5. Είμαι ένας πολύ δυνατός παρα-πινγκπονίστας (όπως paraolympics)

αυτά

Πώς να σκάψετε τον κήπο σας χωρίς κόπο!

λίγο γέλιο πάλι.
Διαβάστε ( διάβασα στο blog του φίλου μου Σταύρου), για το πως μπορείτε να σκάψετε τον κήπο σας χωρίς να πιάσετε φτυάρι ούτε μιά στιγμή!!

Ο γέρο Άραβας ζει στη Νέα Υόρκη για πάνω από 40 χρόνια. Θέλει να φυτέψει πατάτες στον κήπο του, αλλά είναι μόνος κι αδύναμος. Στέλνει λοιπόν ένα e-mail στο γιο του, που σπουδάζει στο Παρίσι:

"Αγαπημένε μου γιε, είμαι πολύ λυπημένος επειδή δεν μπορώ να φυτέψω πατάτες στον κήπο μας. Είμαι βέβαιος πως, εάν ήσουν εδώ, θα με βοηθούσες να σκάψουμε τον κήπο.
Σε αγαπώ, ο πατέρας σου."

Σε μια ώρα, ο γέρος λαμβάνει e-mail απάντησης από το γιο του:

"Αγαπημένε μου πατέρα, παρακαλώ μην αγγίζεις τον κήπο, γιατί ΕΚΕΙ έκρυψα το ΠΡΑΜΑ.
Σε αγαπώ κι εγώ,
Ahmed."

Σε 15 λεπτά, ο αμερικανικός στρατός, το ναυτικό, το FBI, η CIA και οι
Rangers περικυκλώνουν το σπίτι του γέρου, σκάβουν ολόκληρο τον κήπο, ερευνούν το σπίτι, γδύνουν τον γέρο, ΔΕΝ βρίσκουν απολύτως τίποτε και φεύγουν απογοητευμένοι.

Μισή ώρα αργότερα, ο γέρος λαμβάνει ένα άλλο e-mail
από το γιο του:

"Αγαπημένε μου πατέρα, είμαι βέβαιος ότι ο κήπος είναι ήδη σκαμμένος και μπορείς να φυτέψεις τις πατάτες. Έκανα ό,τι μπορούσα για να σε βοηθήσω από το Παρίσι.
Σ' αγαπώ, Ahmed."

Σφαγείο Δελφινιών

ΣΟΚ!!!


Προσέξτε καλύτερα. Την φωτογραφία την βρήκα από το περιοδικό "Ε" και προσωπικά με σόκαρε. Είναι η κυριολεξία της έκφρασης "Ποτάμια αίματος".

Ναι δεν πρόκειται για χρωμοτρυκ σε πρόγραμμα επεξεργασιάς εικόνας. Αληθινό αίμα που έχει βάψει το νερό από το ανελέητο ψάρεμα των δελφινιών που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στις θάλασσες της Ιαπωνίας και που έχει ξεσηκώσει θύελλες διαμαρτυριών. Τα σφαχτάρια έχουν σχεδόν βουλιάξει τη βάρκα, ενώ κάποιος άλλος δύτης κολυμπάει στο αίμα των αθώων θηλαστικών Δεν ξέρω αλλά παρ'όλη την κουλτούρα την Ιστορία και τον πολιτισμό που υποτίθεται κουβαλάνε αυτοί οι Απω Ανατολικοί λαοί κάτι παθαίνουν με την θέα του αίματος. Είναι σαν να το έχουν στο αίμα τους!! Οπως επίσης την βρώση ωμών προιόντων και άλλων περιέργων πλασμάτων του ζωικού βασιλείου (γνωστή η κατανάλωση του εγκεφάλου ειδικής ράτσας μικροσκοπικού πιθήκου τον οποίον καταναλίσκουν πριν καλά καλά το φτωχό ζώο αποχαιρετήσει με αξιοπρέπεια ετούτο τον κόσμο) .Αλλά και σπαθιά στιλέτα ,χατζάρια, χαρακίρια, και άλλα τέτοια ευγενή τελετουργικά, είναι μέρος της κληρονομιάς τους.

Δεν είμαι φίλος, αλλά όσοι πρόκειται να δοκιμάσετε κάθε είδους σούσι και άλλες ωμότητες, ξανασκεφτήτε το.It is a bloodbath, cruel and barbaric. Each year, the idyllic and peaceful setting of the village of Taiji in southern Japan is shattered by almost unspeakable cruelty as incredible pain and ultimate death is inflicted on defenseless dolphins.

- Paul Watson, president and founder
Sea Shepherd Conservation Society

26 χρόνια χωρίς τον Ψαρονίκο

26 χρόνια χωρίς Νίκο Ξυλούρη αλλά στα Ανώγεια της Κρήτης ο Ανθρωπος και τραγουδιστής, το δικό τους Παιδί είναι μαζί τους, δεν έφυγε στιγμή, παρ'όλο που "'έβαλε ο Θεός σημάδι παλληκάρι στα Σφακιά".
Ηταν 8-Φεβ-1980 που διάλεξε να τραγουδάει με τους αγγέλους ο Ψαρονίκος, και μου το θύμισε η Θαλασσομπερδεμένη φίλη μου με ένα σχετικό σπάνιο τραγούδι του, μελοποίηση ποιήματος του Σεφέρη, και που επιμελήθηκε ένα μίνι αφιέρωμα παραπέμποντας παράλληλα και στο τόπο του Οίστρου.
Δεν θα πω τίποτα περισσότερο σαν μνημόσυνο στον Νίκο. Απλά να τον θυμηθούμε και μεις παρέα με τους πατριώτες του Ανωγίτες Κρητικούς, αλλά και τους υπόλοιπους Ελληνες.

ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης


Εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα της αγάπης.
Εκείνοι που κάποτε θα ζήσουν εδώ που τελειώνουμε
αν τύχει και μαυρίσει στη μνήμη τους το αίμα και ξεχειλίσει
ας μη μας ξεχάσουν, τις αδύναμες ψυχές μέσα στ' ασφοδίλια.

Ας γυρίσουν προς το έρεβος τα κεφάλια των θυμάτων:
Εμείς που τίποτα δεν είχαμε θα τους διδάξουμε τη γαλήνη.
Ας μη μας ξεχάσουν.

Natural Mystic (Bob Marley and the Wailers)

Κάτι από μουσική, με την ευκαιρία της blogoανάγνωσης της καλής φίλης μου Σοφίας, που γουστάρει reggae (και σαρδέλλae) δηλαδη γουστάρουμε παρέα, αφιερώνω τα στιχάκια και το τραγούδι Natural Mystic του μεγάλου Bob Marley (που τον έχει κολλημένο στον τοίχο της), από το αριστούργημα των Wailers "Exodus " που τον θεωρώ έναν από τα αριστουργήματα του είδους και πολύ σημαντικό γιά έναν ακόμα λόγο:
Εκεί γύρω στα τέλη 70' αρχές 80' έκανε γνωστή την reggae στον εκτός Jamaica και Rastafari κόσμο.

Theres a natural mystic blowing through the air;
If you listen carefully now you will hear.
This could be the first trumpet, might as well be the last:
Many more will have to suffer,
Many more will have to die - dont ask me why.

Things are not the way they used to be,
I wont tell no lie;
One and all have to face reality now.
though Ive tried to find the answer to all the questions they ask.
though I know its impossible to go livin through the past -
Dont tell no lie.

Theres a natural mystic blowing through the air -
Cant keep them down -
If you listen carefully now you will hear.

Theres a natural mystic blowing through the air.

This could be the first trumpet, might as well be the last:
Many more will have to suffer,
Many more will have to die - dont ask me why.

Theres a natural mystic blowing through the air -
I wont tell no lie;
If you listen carefully now you will hear:
Theres a natural mystic blowing through the air.
Such a natural mystic blowing through the air;
Theres a natural mystic blowing through the air;
Such a natural mystic blowing through the air;
Such a natural mystic blowing through the air;
Such a natural mystic blowing through the air.

Η Εκπομπή που... δεν ήταν

Μόλις πληροφορήθηκα από το ΠΡΕΖΑTV ότι από το Mega γίνεται και καλά διαγωνισμός χορού στα πλαίσια καινούργιας εκπομπής για προώθηση ταλέντων στο είδος. Μιά πιό illustration έκδοση της εκπομπής της Πάνια.
Μεταξύ μας η εκπομπή της Πάνια δεν καμουφλάρεται.Σου λέει αυτή είναι η εκπομπή δεν υποκρινόμαστε αυτή τη μπασκλασαρία καλώ που γουστάρουν, και γουστάρω που γουστάρουν και περνάμε όλοι μιά χαρά.
Εδώ μιλάμε για μεγάλο ξεκατίνιασμα. Ολα στο βγάλσιμο με το χείριστο σεξίστικο τρόπο, κάθε καρυδιάς καρύδι και ψώνιο όλοι μέσα στο μπλέντερ!!!
Τέλος πάντων δεν μπορώ να πω περισσότερα τα περιέγραψε και τα σχολίασε με γλαφυρό τρόπο η ΠΡΕΖΑTV.

Εμένα πάντως αυτό που διάβασα μου θύμισε μιά προσωπική εμπειρία με το στούντιο τηλεόρασης και το reality.

Ηταν η εποχή λίγο πριν ξεσπάσει η λαίλαπα των Big Brother και της άλλης μαζικής υστερίας. Κάποια άτομα από το ΔΣ του αθλητικού σωματείου που τότε ανήκα, με παρακάλεσαν να παραβρεθώ στην έκπομπή του Κούτσικου από όπου θα μπορούσαμε να προβάλουμε τα προβλήματα και τα θέματα που μας απασχολούσαν γύρω από τον ειδικό αθλητισμό. Θα παρευρίσκονταν και άλλοι φίλοι από τον Σύλλογο που ανήκαν σε άλλα αθλήματα όπως χορός, Σκοποβολή και υποτίθεται ότι εγώ θα ήμουνα ο εκπρόσωπος της Επιτραπέζιας Αντισφάιρισης. Θα παρευρίσκετο μάλιστα και η Πρόεδρος του Παν. Συλλ Παραπληγικών ώστε να εκθέσει και αυτή τα προβλήματα του χώρου γενικότερα.
Τέλος πάντων δέχτηκα γιατί θεώρησα ότι θα ήταν μιά καλή ευκαιρία, και μάλιστα εν όψει και των Ολυμπιακών της Αθήνας μπας και γίνουμε λίγο γνωστοί παρά έξω και τσιμπήσουμε κανα κονδύλι ή καμμιά χορηγεία (ευσεβείς πόθοι!!)

Βράδυ λοιπόν μαζευτήκαμε σέ ένα στούντιο συνεργαζόμενο με το κανάλι, αν θυμάμαι καλά κάπου στην Ιερά οδό.
Περιμέναμε σαν τα πρόβατα αρκετή ώρα να τελειώσει η μαγνητοσκόπηση του προηγούμενου θέματος. Αρκετοί είχαν έλθει με τις γυναίκες τους, κάποιος και το παιδί του.Εγώ εύτυχώς δεν πήρα την αετίνα μου. Είχαμε κανονίσει να βρεθούμε εκεί με τον προπονητή μου γιατί σκέφτηκα ότι οι δυό μας θα μπορούσαμε να πούμε πιό πολλά πράγματα για το άθλημά μας.
Με το που μπήκαμε στο στούντιο παρατήρησα και κοινό από κάτω.
Ωπα λέω αυτό δεν μου αρέσει καθόλου. Κακό σημάδι!! Ασε θα δούμε.
Πήραμε τις θέσεις μας γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι, και μας βάλανε όπως θέλανε αυτοί, και εξηγούμαι.
Ο προπονητής μου κάθησε κάτω με το κοινό. Οταν ρώτησε γιατί? θυμάμαι του είπαν ότι αν χρειαστεί θα μπορέσει να μιλήσει από εκεί.
Ενας αθλητής χορευτής σε καρότσι που είχε φέρει και την γυναίκα του, ή οποία σημεωτέον ήταν και παρτενέρ του στο χορό αλλά και πολύ όμορφη κοπέλα, κάθισαν και οι δύο στο τραπέζι.
Αλλουνού η γυναίκα κάθισε κάτω μαζί με το παιδί της, και καλά να μην είναι το παιδί μόνο του (κόντευε γυμνάσιο)

Με τα πολλά νασου και ο Κούτσικος, μπαινει μετα μουσικής και οι κάμερες απάνω του.
αφού κάνει μιά πομπώδη εισαγωγή χαρακτηριστική του στυλ του,αρχίζει να μας παρουσιάζει έναν έναν, αναφέροντας και με πιό άθλημα ασχολείται ο καθένας.
Λέω από μέσα μου, κάτι είναι κι αυτό, τουλάχιστον θα μιλήσουμε για το σπορ.
Σας πληροφορώ ότι ότι αναφέρθηκε για αθλήματα ήταν ως εκεί.
Ο τύπος με το γνωστό υφάκι, του στυλ ανακαλύπτω τον άγνωστο πλανήτη, ξεκίνησε έναν προς έναν να απευθύνει ερωτήσεις, να του περιγράψουμε παιδικές ηλικίες, ερωτικές απογοητέυσεις, σχέσεις με τους άλλους, τον αντίκτυπο που έχουν επάνω μας και όλα αυτές τις φτηνιάρικες ερωτήσεις που δεν θα απήυθυνες ούτε σε εξωγήινους!!

Δεν ξέρω πως αλλά ο χορευτής μίλησε αρκετά. Κάθονταν και κοντά στον Κούτσικο, του οποίου του είχε γυαλίσει το κορίτσι καθ'ότι λιγερόκορμη και Βαλκάνια την καταγωγή, οπότε η ιστορία τον είχε εξιτάρει και προσπαθούσε να επιμένει σε λεπτομέρειες ο λιγδιάρης!!!
Ο χορευτής παλιός μου γνωστός (δεν θα έλεγα φίλος) και συμπορευτής ηλικιακά και κατά την αναπηρία, αν και στην πορεία της ζωής χωρίσανε οι δρόμοι μας, με έβγαλε από την δύσκολη θέση γιατί δεν είχα καμία όρεξη να να πω κουβέντα για τον εαυτό μου του λιγδιάρη.
Ετσι όταν μου απηύθυνε την πρώτη ερώτηση, πολύ λιτά του απάντησα ότι με τον χορευτή που είναι φίλος είχαμε κοινές πορείες στη ζωή και οτι, ότι είχε αναφέρει μέχρι εκείνου του σημείου (εκτός της κοπέλας του βέβαια) με κάλυπταν απόλυτα.
Δεν ξέρω πώς, αλλά αυτά τα λίγα έπιασαν. Δεν είχα καμία όρεξη να μιλήσω και φαίνεται αυτό το εισέπραξε ο λιγδιάρης, γιατί ευτυχώς ήταν πολύ σύντομος μαζί μου. Προχώρησε μετά σε άλλο ζευγάρι με περισσότερο ψωμί.
Ο προπονητής από κάτω κόντευε να φάει τα ρούχα του. Κοιταζόμασταν κρυφά και μου κουνούσε το κεφάλι.
Η εκπομπή τελείωσε και ο Κούτσικος εξαφανίστηκε όπως εμφανίστηκε -προφανώς την έκανε προς άλλο άγνωστο στούντιο γιά άλλες μαλακίες!!
Εμείς μείναμε σύξυλοι όλοι στο στρογγυλό τραπέζι με τους τεχνικούς να μας ξηλώνουν τα μικρόφωνα και να μας κατεβάζουνε από τα ψηλά σκαμπώ, και προσπαθούσαμε να βρούμε τον κατάλληλο για να διαμαρτυρηθούμε.
Λέω του προπονητή μου
"Ασε πάμε να φύγουμε, χάσαμε το χρόνο μας αλλά δεν την ξαναπαθαίνουμε"

Παράλληλα ορκίστηκα μέσα μου.
Ποτέ πιά να μην εμφανιστώ στη τηλεόραση σε παρόμοιες εκπομπές. Μόνο κάτω από ειδικές συνθήκες και για συγκεκριμένους λόγους που θα διαλέξω αποκλειστικά ΕΓΩ και όχι άλλοι.

Ανάπηροι πολίτες ή Πολίτες με αναπηρία?

Οδηγίες άμεσης χρήσης προς Δημοσιογράφους

Οι δημοσιογράφοι όταν παίρνουν συνέντευξη ή έρχονται σε επαφή με έναν άνθρωπο με αναπηρία, καλό είναι να αναφέρουν πρώτα το πρόσωπο και μετά την αναπηρία. (ο κύριος Τάδε με τετραπληγία και όχι ο Τετραπληγικός κύριος τάδε).

Να απευθύνονται απευθείας στον άνθρωπο με αναπηρία και όχι στον συνοδό ή μεταφραστή του.

Να χρησιμοποιούν κανονικό τόνο φωνής και να αποφέυγουν την απλοποιημένη ή συγκαταβατική γλώσσα, σαν να απευθύνονται σε παιδί.

Πρέπει να συμπεριφέρονται φυσιολογικά, να μην "παρακολουθούν" κάθε λέξη ή κίνησή τους, για να μην κάνουν λάθος και να μην νοιώθουν αμηχανία όταν χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως "θα δούμε", όταν απευθύνονται σε τυφλούς, ή "η απόσταση είναι πέντε λεπτά περπάτημα" όταν μιλάνε σε άτομο που χρησιμοποιεί αμαξίδιο.

ΔΕΝ πρέπει να χρησιμοποιούν συναισθηματικά φορτισμένο λεξιλόγιο, όπως "τραγικό" θύμα, "καθηλωμένος" σε αναπηρικό αμαξίδιο, και χρήσιομ είναι να αποφεύγουν υπερθετικούς χαρακτηρισμόυς του τύπου "ήρωες της ζωής", "άτομα με εξαιρετικές ικανότητες"

Δυστυχώς όμως στις μέρες μας ακόυμε σχεδόν καθημερινά μη αποδεκτές εκφράσεις, όπως "καθυστερημένο άτομο", ή "άτομο με ειδικές ανάγκες", "παραμορφωμένος, κουτσός, σακάτης, σακατεμένος" ενώ πολλές φορές η αναπηρία αποκαλείται λανθασμένα ασθένεια ή αρρώστια.
Η αποφυγή αυτών των εσφαλμένων αντιλήψεων επιβάλλεται να γίνει κατανοητή ως όρος απαράβατος. Η διαρκής αναπαραγωγή τους δεν έχει να κάνει μόνον με την αξιοπιστία των ΜΜΕ απέναντι στον άνθρωπο με αναπηρία, αλλά με την παρεμπόδιση των ατόμων με αναπηρία να ζήσουν και λειτουργήσουν ισότιμα στην κοινωνία

περιοδικό ΙΣΟΤΙΜΙΑ

Του Κωστή (Nutcracker)

Τί να πω!
Υπάρχουν αριστουργήματα μικρά μεγάλα δεν έχει σημασία. Μεγάλο το κάνουμε εμείς, με τη δημοσιότητα που του δίνουμε. Το αριστούργημα είναι ένα και δεν αλλάζει.
Δεν μπορώ να μη δημοσιοποιήσω και με αυτό τον τρόπο να "μεγαλώσω", τους στίχους που διάβασα του φίλου μου Κωστή (και ας μην έχουμε ακόμα συναντηθεί) Nutcracker:-) στο γνωστό φόρουμ του www.disabled.gr. Είναι πραγματική κατάθεση ψυχής και φτιάχτηκε για να γίνει τραγούδι (και έγινε-μόλις το ακούσω θα το ανεβάσω να το ακούσουμε όλοι)

Ο Κωστής εκτός από φυσικό ταλέντο στιχουργού και τραγουδοποιού είναι και καταπληκτικός αυτοδίδακτος αγιογράφος και ζει κάπου στη Λάρισα.

Κωστή φίλε μου!! Να μου επιτρέψεις να το αφιερώσω σε όλους τους Ευγενείς Ακούραστους Πολεμιστές ετούτης της Ζωής!!

Ευλογημένος στο δικό μου το μυαλό,
καταραμένος για τους άλλους που υπάρχω,
παγιδευμένος σ' έν'αόρατο ιστό
και την αράχνη προσκαλώ
προσφέρομαι στο πιάτο.

Δίχως το αύριο πορεύομαι και ζω,
μόνο το σήμερα θέλω εγώ να ορίζω
κι ας καταντήσω εν' ανέκδοτο χαζό,
κάπου στο βάθος θα κοιτώ
πίσω από το γκρίζο.

Σαν Δον Κιχώτης ανεμόμυλους χτυπώ
μ' ένα κοντάρι από ζάχαρη φτιαγμένο,
μήπως κι αλλάξω της ζωής μου το γραπτό
μ' αν είναι 'τούτο εφικτό
απάντηση δεν παίρνω.

Στις λεωφόρους του μυαλού μου αναζητώ
αν έχω κάνει κάπου κάπως ένα λάθος,
γιατί στους γύρω μου δεν μοιάζει λογικό
πάντα στον τοίχο να χτυπώ
μ' ένα περίσσιο πάθος.

Κι όμως μια τρύπα να ανοίξω προσπαθώ
σ' αυτόν τον τοίχο που πλακώνει τη ματιά μου,
για ν' αντικρύσω έναν άλλο ουρανό
κι απ' τα δεσμά μου να λυθώ
ν' ανοίξω τα φτερά μου.

Μα είναι βαριές οι αλυσίδες της ζωής
που μου φορέσανε οι μοίρες με την πρώτη,
σαν Προμηθέα πάνω στον Ταϋγετο
κι ο χρόνος σαν τον αετό
μου τρώει το συκώτι.

Spirit in Motion

Σαν παρα-αθλητής ανήκω και εγώ στην διεθνή Παραολυμπιακή επιτροπή μέσω της Ελληνικής φυσικά, που είναι και αυτή μέλος της. Δ;eχομαι λοιπόν κάθε τρίμηνο το ηλεκτρονικό περιοδικό σαν ενημέρωση για το τί έχει γίνει στον χώρο και τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον.
Μπαίνοντας σήμερα στον επίσημο τόπο της παραολυμπιακής επιτροπής έπεσα στην παραπάνω φωτογραφία που μου ξύπνησε συγκλονιστικές μνήμες από τους Παραολυμπιακούς της Αθήνας τον Σεπτέμβριο του 2004.

Γιά όσους δεν έτυχε να το απολαύσουν, το παραπάνω άθλημα λέγεται Πετοσφαίριση (βόλευ) καθιστών. Οπως και στα πιό πολλά παραολυμπιακά αθλήματα οι κανονισμοί είναι ίδιοι με τους ορθίους (δεν είμαι σίγουρες ακόμα και οι διαστάσεις του χώρου που παίζεται είναι ο ίδιος). Αθλητές είναι εκείνοι που συνήθως μπορούν να σταθούν όρθιοι, πράγμα που σημαίνει ότι έχουν καλό έλεγχο του κορμού τους, και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις εντάσσονται όλοι οι ακρωτηριασμοί των κάτω άκρων, αλλά και άλλες αναπηριές που έχουν αφήσει κινητικό ελάττωμα σε κάτω άκρο ή και στα δύο. Φυσικά κατ'εξαίρεση μπορούν να συμμετάσχουν και ΑμεΑ σε καρότσι αλλά με την προυπόθεση ότι ελέγχουν σε υψηλό ποσοστό το άνω μέρος του σώματος.
Και αυτό είναι προυπόθεση σε αυτό το άθλημα γιατί όσο και αν είναι απίστευτο (έτσι και εγώ νόμιζα στην αρχή), η κινητικότητα των αθλητών είναι τεράστια. Απαγορεύεται οποιαδήποτε φυσικά προσπάθεια, να σηκωθούν από το παρκέ, παρά μόνον με το ένα χέρι κοντά στο φιλέ, για να κάνουν το καρφί ή το πέρασμά τους, ή ακόμα οι της αντίπαλης ομάδας για να μπλοκάρουν.
Ηταν μιά συγκλονιστική εμπειρία να παρακολουθείς έναν τέτοιον αγώνα.
Οι φάσεις έναλάσονται τόσο γρήγορα (φυσικά γιατί το ύψος είναι μικρότερο) που οι αθλητές πρέπει εκτός της φυσικής τους κατάστασης, που χρειάζεται να μετακινούνται με τα χέρια τους πάνω στα οπίσθιά τους, αλλά και να σηκωθούν αμέσως μετά από κάποια βουτιά, πρέπει να είναι και αφοσιωμένοι στην ομάδα και στις οδηγίες του προπονητή τους. Παρατήρησα αυτό το τελευταίο γιατί ήμουνα πολύ κοντά στους αθλητές και έβλεπα πώς όλη η ομάδα ζούσε το παιχνίδι. Παράλληλα με την ταχύτητα το παιχνίδι γίνεται πολύ συναρπαστικό γεγονός που μεταφέρεται αμέσως στους θεατές.
Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν τι έγινε στους παραολυμπιακούς. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες και αποτελέσματα, θα πω μόνον ότι οι αθλητές μοίραζαν αυτόγραφα στα παιδιά μετά από κάθε παιχνίδι, και πως η Ελληνική ομάδα παρ'όλο που είχε ουσιαστικά συγκροτηθεί μόνον ένα χρόνο είχε μία πολύ αξιοπρεπή παρουσία και πάλεψε τα παιχνίδια μέχρι τέλους.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον συγκλονιστικό τελικό, που πιστέυω όσοι βρέθηκαν εκεί εκείνο το βράδυ θα τους μείνει αξέχαστος, μεταξύ της Βοσνίας Ερζεγοβίνης και του Ιραν.
Ναι μην σας ξενίζουν οι χώρες. Μιλάμε για δύο μακράν υπερδυνάμεις!! Δυο χώρες των βομβαρδισμών και των πολέμων που τους άφησαν πολλά παιδιά τότε ακρωτηριασμένα, αλλά που εξελίχθηκαν στους παρααθλητές που μας άφησαν άφωνους σε όλο το τουρνουά και ειδικά στον τελικό.

Το Ιράν προηγήθηκε 2-0 και τελικά έχασε 3-2 από τους Βαλκάνιους. Ολα τα σετ κρίθηκαν στις λεπτομέρειες και σε απανωτές παρατάσεις (τίποτα άλλο)

Περί....φοροδιαφυγής Φαρμακείων

μεταδίδω το δελτίο τύπου προς όλα τα ΜΜΕ, που έστειλε ο Φαρμ.Συλλ.Αττικήςκαι που αποτελεί καταγγελία προς μία έρευνα που υποτίθεται εκπόνησε η Γ.Γ Πληροφοριακών Συστημάτων του Υπ. Οικονομικών , και σύμφωνα με την οποίαν οι Φαρμακοποιοί φοροδιαφεύγουν και μάλιστα τούτο ισχυρίζεται το Δημόσιο, το οποίο κάθε άλλο παρά συνεπές είναι στις δικές του υποχρεώσεις.

Φοροδιαφεύγουν λοιπόν οι Φαρμακοποιοί οι οποίοι.

Διακινούν το 95% των φαρμάκων μέσω των Ασφαλιστικών ταμείων. αυτό σημαίνει ότι για να εισπράξουν τα χρήματά τους υποχρεούνται ν εκδώσουν τιμολόγιο το οποίο φορολογείται. (χωρίς έκδοση τιμολογίου δεν εισπράττεται τίποτα!! πάγιος κανόνας στα λογιστικά οικονομικά).

Πληρώνουν στο Δημόσιο ΦΠΑ, το οποίο δεν έχουν εισπράξει από αυτό, αφού το Δημόσιο σήμερα έχει να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις του (όχι μόνο σήμερα αλλά είναι συνηθέστατο φαινόμενο όλα τα χρόνια),μήνες ολόκληρους- ανοικτό χρέος δηλαδή σε καθέναν φαρμακοποιό της τάξεως δεκάδων χιλιάδων ευρώ.

Πληρώνουν φόρους εισοδήματος για έσοδα χρήσης περασμένου χρόνου τα οποία ένας Θεός ξέρει πότε θα εισπράξουν-και αυτό έχει αντίκτυπο και στις ανάγκες των καταστημάτων και των άλλων υποχρεώσεών τους αφού δεν μπορούν να βασίζονται στα χρήματα αυτά.

Είναι αυτοί κυρίως οι οποίοι ασκούν την οικονομική πολιτική της εκάστοτε Κυβέρνησης στο χώρο της υγείας όταν με την ανοχή τους στις άπειρες καθυστερήσεις των Ασφαλιστικών ταμείων, δανειοδοτούν άτοκα ουσιαστικά το όλο σύστημα, αλλά και παρέχουν πρωτοβάθμια περίθαλψη εκεί που το κράτος υστερεί.

Περιμένουν το παρανομούν Κράτος να εφαρμόσει το νόμο που το ίδιο ψήφισε και που ορίζει ότι οι Φαρμακοποιοί οφείλουν να εξοφλούνται από το Δημόσιο εντος 45 ημερών. οταν το ίδιο το Κράτος παρανομεί μη εφαρμόζοντας τους δικούς του νόμους εις βάρος των Φαρμακοποιών, έχει το δικαίωμα να ομιλεί εναντίον τους?
και τέλος

Οταν ίσως είναι ο μοναδικός κλάδος που μηνιαίως, υποχρεούται, για να εισπράξει τα χρήματά του, να βεβαιώνει ότι είναι φορολογικά ενήμερος!!

το Υπ. Οικονομικών στις 5-11-2006 εξέδωσε επίσημο Πίνακα που αναφέρει τους φόρους που κατέβαλαν τα φυσικά πρόσωπα με μέσο εισόδημα. Από τον πίνακα προκύπτει ότι οι Φαρμακοποιοί είναι οι πρώτοι στην καταβολή των φόρων τους.

Η υπόθεση θυμίζει την λαική παροιμία "εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι"

Εγώ θα συμπλήρωνα εδώ ότι όταν μιά πολιτεία είναι ανίκανη να ελέγξει τον βασικό εισπρακτικό της μηχανισμό, που είναι η φοροείσπραξη, δηλαδή δεν μπορεί να θέσει σε εφαρμογή αποτελεσματικούς ελεγκτικούς μηχανισμούς ενάντια στους γνωστούς μεγαλοεισοδηματιές φοροφυγάδες (να μην τους κατονομάζω τώρα), στρέφεται πολύ εύκολα στους πολύ εύκολους στόχους των μεσαίων εισοδημάτων, που δεν έχουν να κρύψουν τίποτα, με φορολογικά τεχνάσματα και δηλώσεις ,όπως η ανωτέρω, που έγινε και η αφορμή εκδόσεως του ανωτέρου δελτ. Τύπου από τον ΦΣΑ

Ο ανθρώπινος δρόμος προς τη λύτρωση (Ν.Καζαντζάκης)

...να λες "ναι" στη ανάγκη να μετουσιώνεις το αναπόφευκτο σε δική σου ελεύθερη βούληση. Αυτός είναι και ο μοναδικός ανθρώπινος δρόμος προς την λύτρωση. Ελεεινός, μα δεν έχει άλλο

Blood Diamond ή Κυνηγώντας το Ματωμένο διαμάντι

Το Ηollywood σαν αδηφάγος οργανισμός έχει την τάση κάθε χρόνο να καταπιάνεται και να αναλώνει (να τρώει κυριολεκτικά) κάθε χρόνο και μιά ξεχωριστή θεματολογία. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό πάντως μόνο σύμπτωση δεν είναι.
Σκαλίστε λίγο την μνήμη σας στο πρόσφατο παρελθόν και στις υποψηφιότητες για Οσκαρ και θα καταλάβετε τί εννοώ .
Φέτος και ίσως του χρόνου(γιατί έχει πολύ ψωμί) το θέμα είναι η Αφρική.
Γιατί η Μαύρη Ηπειρος είναι πολύ μεγάλη να αναλωθεί σε μία σαιζόν και με ένα δύο παραγωγές ( Ματωμένο Διαμάντι. Βασιλιάς της Σκωτίας). Παράλληλα οι διαρκείς φωνές διαμαρτυρίας για χρόνια τώρα των ακτιβιστών, για τις γενοκτονίες που συντελούνται, τα κρυφά βρώμικα παιχνίδια εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου και οι χαλαρές κυβερνήσεις πιόνια της παλιάς αποικιοκρατίας, έδαφος προσοδοφόρο για κάθε είδους παρανομία.
Αιώνες τώρα σιγά μη σκάγανε οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι και οι άλλοι οι κατοικούντες έναντι του Β. Ατλαντικού για τις φυλές και τις παραδόσεις της Μαύρης Ηπείρου. Ειδικά οι τελευταίοι, εκεί κι αν βρήκαν αναλώσιμο ανθρώπινο δυναμικό να τους καθαρίζουν τα σκατά τους και τις κοπριές στα χωράφια τους. (αφού δεν τα κατάφεραν με τους ανυπότακτους αυτόχθονες ινδιάνους-ίσως δεν έφθαναν μετά τον εξολοθρεμό που υπέστησαν)

Η θεματολογία εδώ είναι τα διαμάντια της Σιέρα Λεόνε και η διακίνησή τους παράνομα μέσω της γειτονικής Λιβερίας (που εμφανίζεται σημειωτέον παραγωγός διαμαντιών, ενώ δεν είναι).
(ανταλλαγή με όπλα για να τροφοδοτούνται οι τοπικοί εμφύλιοι)
Απόλυτη εκμετάλλευση της φτώχειας από τους λαθρέμπορους, τον παρακρατικό στρατό που έχει φέρει την χώρα στον εμφύλιο όλεθρο εν ονόματι της σωτηρίας της. (δεκαετία 90 αυτά)
Στη Δύση οι αδαείς της ελιτ αγοράζουν τις μικροσκοπικές πέτρες πανάκριβα για δαχτυλίδια γάμων και για άλλα illustration events αλλά δεν γνωρίζουν ότι το 70% και πλέον του εμπορεύματος που έχει φθάσει στα χέρια τους , έχει ΜΗΔΕΝ κόστος εξόρρυξης, και τεχνικά υπερτιμολογείται από τους λαθρέμπορους και στους μεσάζοντες μέχρι να φθάσει σε μεγάλη επίσημη εταιρία εμπορίου στις Κάτω χώρες της Ευρώπης.
Και γιά να μην μπω σε λεπτομέρειες φρίκης έτσι έχει το όλο σκηνικό όπου εκτυλίσσεται η ταινία.
Ωσπου μέσα από την λάσπη των ποταμιών ξεπηδάει η ροζ πέτρα! Το ματωμένο διαμάντι, για το οποίο άλλα ποτάμια αίματος θα χυθούν αυτή την φορά για χάρη του Hollywood.
Η πέτρα είναι κοινός πόθος για τρεις ανθρώπους, που ζουν και έχουν ζήσει το δικό τους δράμα. Ο λαθρέμπορος λευκός μεσάζοντας από την Ροδεσία για να πιάσει την καλή και να φύγει από την κόλαση Αφρική που του στοιχειώνει την παιδική του ηλικία. Η μάχιμη ελεύθερη ρεπόρτερ που θέλει να κάνει το ρεπορτάζ της ζωής της, που θα κάνει πάταγο αφού ψάχνει τις πληροφορίες που θα αποκαλύψουν τη βρώμα, και ο μάυρος εργάτης μιάς φυλής που ανακάλυψε τον θησαυρό αλλά έχασε μέσα στον εμφύλιο γυναίκα και παιδιά και που η πέτρα δεν σημαίνει τίποτα για αυτόν παρά τον πλούτο της οικογενειακής ευτυχίας.
Εδώ στο τελευταίο υπάρχει το διαρκές μήνυμα της ταινίας ότι το συγκεκριμένο είδος έχει πάρει την συγκεκριμένη υπεραξία καθαρά με τεχνητούς τρόπους και για λόγους πλουτισμού για κάποιους.
Χολυγουντιανά λοιπόν και με τους γνωστους κλισέ τρόπους και οι τρεις λυτρώνονται στο τέλος αφού περνάνε δια πυρός και σιδήρου. Και μέσα στην καρδιά της Ευρώπης και στην καρδιά των βρώμικων πεπραγμένων μετά το τέλειο ρεπορτάζ η αλήθεια λάμπει και ούτε λίγο ούτε πολύ στους υπότιτλους του τέλους αναγράφεται ότι μετά από αυτό ένα μεγάλο μέρος του ρυθμού ζωής επανήλθε στην πολυπαθή Σιέρα Λεόνε,- μέχρι που σκέφτομαι σοβαρά να πάω διακοπές το καλοκαίρι και βουτώντας το χέρι μου στην άμμο κάποιας ακροποταμιάς μπας και βρω καμμιά πολύτιμη πέτρα χωρίς το φόβο να χάσω χέρι και πέτρα μαζί.
Πάντως υπάρχει και η προτροπή :
ΑΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΕΙΤΕ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ, ΠΡΩΤΑ ΕΛΕΓΞΤΕ ΑΝ Η ΠΗΓΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΗ

(τώρα μάλιστα!!)

Μιά πολύ εύκολη νίκη

Και πάλι λίγο σκάκι.
Δεν διεκδικώ δάφνες του μεγαλύτερου μαίτρ αλλά έχουμε εδώ μία παρτίδα πού έπαιξα σε πραγματικό χρόνο στο internet, και είναι ένα παράδειγμα τι πρέπει να κάνει κάποιος για να χάσει πιό εύκολα μιά παρτίδα.Υποτίθεται ο αντίπαλός μου είχε λίγο μεγαλύτερο ranking από εμένα και θα περίμενα καλύτερο παιχνίδι, καθώς και χρόνο (30 λ και 10 δευτ ανα κίνηση), αλλά κάποιοι άνθρωποι πανικοβάλλονται όταν βλέπουν ρολόι, ή ίσως ο συγκεκριμένος αντίπαλος να θέλησε να πειραματιστεί πάνω σε κάποια πράγματα κυρίως στο άνοιγμα.

Sakis-Fischen

1.d4 d5 2.c4 dxc4 3.e4 Nf6 4.Nc3 Be6

όταν αποφασίζει κάποιος να παίξει γκαμπί της βασίλισας σίγουρα δεν προσπαθεί να υποστηρίξει το διπλωμένο του πιόνι στη c κάθετο γιατί απλά είναι χάσιμο χρόνου.Είναι σχοδόν σίγουρο ότι ο αντίπαλος θα το πάρει πίσω, οπότε μέριμνα του πρέπει να είναι η σωστότερη ανάπτυξη των κομματιών του

5.d5 Bg4

κι άλλο χάσιμο χρόνοθ αφού η κίνηση μου είναι φορσέ (κινηγητό του αξιωματικού) όπως έπαιξε ήταν προτιμότερο να οπισθοχωρήσει στο d7 ή c8

6.f3 Bd7 7.Bxc4

βλέπουμε εδώ ότι η ανάπτυξη του μάυρου αναλώθηκε σε ένα πηγαινέλα του αξιωματικού του ενώ εγώ αφού πήρα πίσω το πιονάκι του γκαμπί έχω αναπτύξει τις δύο δυνάμεις μου ικανοποιητικά με έναν πολύ όμορφο σκελετό πιονιών στο κέντρο

7...c5

νέο λάθος. Πιέζει σε λάθος σημείο. Ηταν προτιμότερο το a6 ώστε να κυνηγήσει με b5 τον δικό μου αξιωματικό

8.dxc6 bxc6

η χειρότερη επιλογή για την αλλαγή.Εδώ κάποιος τρώει με το άλογο ή τον αξιωματικό. Για μένα προτιμότερο το άλογο. με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται απομονωμένο πιόνι στην πίεση του οποίου θα βασιστώ στην συνέχεια πιέζοντας πάνω στο ροκέ του αντιπάλου ταυτόχρονα.

9.Nge2 e6
σωστά για να κλείσει την διαγώνιο

10.Ο-Ο Bc5+ 11.Kh1 e5??

μέγα λάθος ανάπτυξης πολύ καθοριστικό.επιβαλλόταν εδώ το ροκέ ώστε να προχωρήσει η αμυντική ανάπτυξη των μαύρων καλύτερα

12.Na4 Bd6??

δεν ξέρω κάτω από ποιά πίεση αλλά εδώ ο αντίπαλός μου στήνει στην κυριολεξία τον αξιωματικό του.Τα θπόλοιπα είναι θέμα χρόνου και τεχνικής πλέον.

13.Qxd6 Nh4 14.Rd1

αγνοώ το Qxe4 και αφού το ροκέ του αντιπάλου δεν μπορεί να γίνει θέλω να πιέσω στην κάθετο περισσότερο εντυπωσιακά, αφού έχω και την υπεροπλία

14...f6 15. g4 Nf4

μιά τελευταία απόφαση που πρέπει να πάρω.Θα πάρω τον ίππο στο f4 αλλά ποιό κομάτι δικό μου θα αφήσω στο παιχνίδι? Πιστέυω μετά από λίγη σκέψη ότι ο δικός μου ίππος όπως έιναι η θέση στη σκακιέρα θα είναι πιό ευέλικτος

16.Bxf4 exf4 17.Nxf4 Rf8??

το μοιραίο λάθος.Υπάρχει μιά κίνηση που βγάζει μάτι και αυτή είναι είναι το πιρούνι του ευέλικτου αλόγου που λέγαμε. Η παρτίδα διαδικαστικά τελειώσε μετά από 4 κινήσεις.

Γιουτζίν: Το νερό

Γιουτζίν: Το νερό

Γιουτζίν: Η δήλωση

Γιουτζίν: Η δήλωση

Γιουτζίν: Η ελιά ή Ο φιλεύσπλαχνος Συνταγματάρχης

Γιουτζίν: Η ελιά ή
Ο φιλεύσπλαχνος Συνταγματάρχης

Δυό σχόλια από τον Τετράδη

και πάλι ο αγαπητός Παπαδόπουλος Τετράδης από σχόλια του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, λίγο πιό χύμα όπως πάντα αλλά με μοναδικό τρόπο!!!

...φαρμακευτικές εταιρίες και εργαστήρια προπαγανδίζουν τον εμβολιασμό κάτω των 12 ετών (εννιά για την ακρίβεια) γιά πρόληψη από έναν ιό πού πιθανολογούν ότι μπορεί, προσβάλλοντας τον οργανισμό να οδηγεί σε δημιουργία συνθηκών τέτοιων που να οδηγούν σε εξαλλαγή κυττάρων, ώστε να δημιουργείται καρκίνος στον τράχηλο της μήτρας. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ...ΑΡΗ!!!

να παρατηρήσω ότι το έργο για μένα είναι γνωστό με το όργιο προώθησης και διαφήμισης και τρόμου που διασπείρεται για τη χοληστερίνη .
Αρκεί να σκεφτήτε ότι κάθε λίγο και λιγάκι τα ανώτερα όρια χοληστερίνης πέφτουν από αυτούς που βγάζουν τις ντιρεκτίβες. Σε λίγο θα θεωρούνται ότι έχουν χοληστερίνη και παιδιά σε προσχολική ηλικία (έλεος!!)
Θα ασχοληθώ με το θέμα κάποια άλλη στιγμή από εδώ ή από το farmakopoios.blogspot.com

Υ.Γ
Μ'αρέσει που, αφού όλα τα κόμματα και οι κυβερνήσεις των τελευταίων 40 χρόνων απαξιώνουν την ιστορία της βασιλείας στην Ελλάδα, λες και δεν είναι ιστορία της χώρας, με τάσεις να την εξαφανίσουν κι αυτήν και τα πράγματά της, ακόμα και ως ιστορικά πεπραγμένα, με ένα επίπεδο του τύπου "ούστ! από'δω και'σεις και ότι σας θυμίζει" τώρα τους έπιασε ο πόνος και η κλάψα για τα τζάτζαλα που βγάζει στο σφυρί ο Κωνσταντίνος στο Λονδίνο.
Στη Ρωσία και στη Γαλλία, τις μόνες χώρες που κατέλυσαν τη βασιλεία με Επανάσταση, τα κειμήλια, τα αρχεία, η περιουσία, τα ανάκτορα, φυλάγονται σαν ιστορία του τόπου.
Στην Ελλάδα που αποθέωνε τον Βενιζέλο για να τον καταψηφίσει αμέσως μετά, και που ανεχόταν την χούντα γιά να γίνει μετά όλη αντιστασιακή, μας έπιασε εκ των υστέρων ο πόνος για τα περιουσιακά της Ελλάδας, που ήταν στα χέρια των βασιλιάδων. Αφού πρώτα απαξιώνοντάς τους ως ελληνική ιστορία, τους είπαμε, μαζεύετέ τα και δρόμο.

κάτι σαν ιστορική αλλεργία φίλε Τετράδη!
και δυστυχώς Εθνος που απαξιώνει την ίδια την ιστορία του,και την καλή και την κακή, στρουθοκαμηλίζει, μένει δέσμιος στα πλαθη και στα συμπλέγματά του, και παρουσιάζει φαινόμενα παρακμής.
(να θυμίσω πολύ κοντά μας ένα ζωντανό παράδειγμα λαού χωρίς ιστορική μνήμη, όχι γιατί το θέλησαν οι ίδιοι, αλλά γιατί το θέλησε το καθεστώς τους να μείνει έτσι στο σκοταδισμό. ΑΛΒΑΝΙΑ)

Πάρε τ'αχνάρια μου

Πάρε τ'αχνάρια που άφησαν τα μαύρα δάκρυά μου
και έλα απόψε να με βρεις εκεί στην ερημιά μου

Βήμα βήμα δάκρυ δάκρυ
θα με βρείς σε κάποιαν άκρη
να κλαίω για σένα αγάπη μου
που τώρα ζείς μακριά μου

Αντιλαλούν οι ρεματιές όταν αναστενάζω
κι απ'την καρδιά μου βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω
πάρε τ'αχνάρια να με βρείς και σώσε με αφού μπορείς

Δακρύζουν μάτια και καρδιές όταν αναστενάζω
κι απ'την καρδιά μου βγαίνουν φωτιές για σένα όταν σπαράζω
πάρε τ'αχνάρια να με βρείς και σώσε με αφού μπορείς

Λέω να τελειώσω σήμερα. ...το έχω πιάσει μονότερμα το μπλοκάκι αλλά δεν βαριέσαι.Χρόνος υπάρχει ευτυχώς δεν είχα δουλειά μετά την χθεσινή κούραση, διάβασα και άλλα μπλοκάκια ενδιαφέροντα, αλλά επειδή έπεσα πάνω σε ένα κλιπάκι του Στελλάρα ντουέτο με την Πιτσα Παπαδοπούλου,(από κάποια εκπομπή προφανώς), το οποίο μου ξύπνησε μακρυνούς παιδικούς νταλκάδες και μοναξιές (την εποχή που τά'βρισκα οριστικά και αμετάκλητα με τον εαυτό μου), λέω να το θυμηθούμε μαζί και να το τραγουδήσουμε γιατί όχι, γιατί αν δε το'χω ξαναπεί, εκτος από παλιοροκάς (με ότι αυτό συνεπάγεται), προέκυψα εκ παραλλήλου σαν δίδυμο και με παλιορεμπετολαικό τύπο, που ενίοτε τραγουδάει και νταλκαδιάζεται μόνος του (και στο μπάνιο αν σας έρχεται η ερώτηση), αλλά που και αυτό δεν είναι να το καυχώμαι για τίποτα παράδοξο και μοναδικό, αφου σχεδόν οι περισσότεροι ροκάδες του συναφιού μου, τετοιους παράλληλους βίους έζησαν.

Πάρτε λοιπόν τ'αχνάρια της ψυχής μου, μαζί με μιά μεγάλη Καλη Νύχτα.

Γέλιο (μέρος 1ο)

Ένας οδηγός βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητό του, σε ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα σε αυτοκινητόδρομο στη Νέα Υόρκη. Δεν κινείται τίποτα.
Ξαφνικά, ένας άνδρας του χτυπάει το τζάμι. Ο οδηγός κατεβάζει το παράθυρο και ρωτάει τον άγνωστο άνδρα:
- Τι συμβαίνει;
- Τρομοκράτες απήγαγαν τον Πρόεδρο Bush και ζητούν 10 εκατομμύρια δολάρια για λύτρα. Αλλιώς θα τον λούσουν με βενζίνη και θα τον κάψουν ζωντανό. Πηγαίνουμε από αυτοκίνητο σε αυτοκίνητο και μαζεύουμε από τους οδηγούς ό,τι μπορεί να δώσει ο καθένας.
Ο οδηγός λοιπόν τον ρωτάει:

- Τι δίνει περίπου ο κάθε οδηγός;
- Ένα λίτρο περίπου...
_________________

Ο χαρωπός λαγός τρέχει ανέμελα στη ζούγκλα και χοροπηδάει σαν χαζοχαρούμενος.
Ξαφνικά βλέπει μπροστά του τον αρκούδο, έτοιμο στο . . . πάτα τονε κι άναφ' τόνε . . . .
- "Όχι, φίλε μου, αρκούδε! Πες όχι στα ναρκωτικά, ναι στη ζωή! Έλα να τρέξεις μαζί μου!"
Τι να κάνει ο αρκούδος, έχει αρχίζει και τον πρήζει ο λαγός, τον ακολουθεί.
Παρακάτω συναντούν την καμηλοπάρδαλη, η οποία έχει ετοιμάσει μυτιές.
Επεμβαίνει ξανά ο λαγός:
- "Όχι φίλη μου καμηλοπάρδαλη, μην το κάνεις αυτό! Πες όχι στα ναρκωτικά, ναι στη ζωή! Έλα να τρέξεις μαζί μας!"
Έρχεται και η καμηλοπάρδαλη.
Τελικά συναντούν και το λιοντάρι, λάστιχο σφιγμένο το ποδάρι κι έτοιμη για χτύπημα μια βαρβάτη ένεση.
Το βιολί του ο λαγός:
- "Όχι εσύ βασιλιά μου, τι παράδειγμα είναι αυτό που δίνεις στο λαό σου;
Πες όχι στα ναρκωτικά, ναι στη ζωή! Έλα να τρέξεις μαζί μας!"
Γυρνάει απελπισμένο το λιοντάρι στην αρκούδα και την καμηλοπάρδαλη, και λέει:
- "Δηλαδή, ρε παιδιά, κάθε φορά που ο λαγός παίρνει έκσταση, εμείς θα τρέχουμε σα βλάκες πάνω κάτω τη ζούγκλα;"
---------------------------------------------------------------------------------------------

ΑΤΑΚΕΣ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝ

Έχω δει αμέτρητες φορές δυο σκυλιά να μαλώνουν για ένα κόκαλο. Ποτέ μου, όμως, δεν έχω δει δυο κόκαλα να μαλώνουν για ένα σκυλί.

Αν είναι αλήθεια, ότι το ανθρώπινο σώμα αποτελείται κατά 92% από νερό, τότε το μόνο δώρο που θα ήθελα είναι η Kλώντια Σίφερ και ένα καλαμάκι.

Οι ηλίθιοι πολιτικοί και οι βλάκες ψηφοφόροι είναι γεννημένοι ο ένας για τον άλλον...

Είναι πολύ κακό να βλέπεις μαύρη γάτα, ειδικά αν είσαι ποντίκι!

O μόνος τρόπος να αποφύγεις το στρατό, είναι να πας στο ναυτικό ή στην αεροπορία.

Μια γκόμενα στο αυτοκίνητο αξίζει όσο δέκα στην ατζέντα..

Όλοι θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, αλλά κανείς δε θέλει να πεθάνει...

Μπριζόλα είναι το αντικείμενο από κρέας, που μόλις πληροφορηθείς την τιμή του, παραγγέλνεις μακαρονάδα.

Με τις απεργίες της ΔEH, σώθηκα. Έχω να δω τη γυναίκα μου μια εβδομάδα!

Ζούμε σε μία χώρα πλούσια σε ερωτήσεις και φτωχή σε απαντήσεις...

Παρακολουθώ στη Βουλή τις συνεδριάσεις και τρελαίνομαι. Ανεβαίνει κάποιος στο βήμα, μιλάει μισή ώρα χωρίς να λέει τίποτα, οι μισοί από κάτω κοιμούνται, οι άλλοι μισοί πάνε για κατούρημα και στο τέλος όλοι διαφωνούνε...

H Μακεδονία ανήκει στους Έλληνες, η Κύπρος ανήκει στους Έλληνες, το Αιγαίο ανήκει στους Έλληνες. Μόλις ακούσω πως και η Πελοπόννησος ανήκει στους Έλληνες, θ' αρχίσω να ανησυχώ σοβαρά.

O νεοέλληνας είναι το άτομο εκείνο που έχει δυο τηλεοράσεις στο σπίτι του, δυο αυτοκίνητα στο πεζοδρόμιό του και δυο χιλιάρικα στην τσέπη του.

Τα δυο μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Έλληνας, είναι πως θα χάσει δέκα κιλά και που θα βρει πάρκινγκ.

Οι Έλληνες δεν ξέρουν τι θέλουν και δε θα ησυχάσουν ποτέ αν δεν το αποκτήσουν.

Αν οι μισοί Έλληνες ήξεραν πως ζουν οι άλλοι μισοί, θα ήταν κι αυτοί απατεώνες.

Το οργανωμένο έγκλημα έχει διαφορετικά ονόματα ανά τον κόσμο. Στην Ιταλία ονομάζεται "Kαμόρα", στην Αμερική "Μαφία" και στην Ελλάδα κυβέρνηση.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση έχει πάντα ένα πρόβλημα για κάθε λύση.

Έχει υπολογισθεί ότι μέσα σε 3 χρόνια θα υπάρχουν, μονάχα στο λεκανοπέδιο της Αττικής, 10 εκατομμύρια αυτοκίνητα. Όποιος, λοιπόν, θέλει να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο, ας το κάνει από τώρα.

Τι θα γίνει, τελικά, με το νέφος; H κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. 'Έχετε ακούσει, τελευταία, τα πουλιά; Δεν κελαηδάνε...Βήχουνε!

Με το καυσαέριο που αναπνέουμε δεν ξέρω αν, τελικά, πρέπει να πηγαίνουμε σε γιατρό ή σε συνεργείο.

Τα πράγματα με τον OTE όσο πάνε και χειροτερεύουν. Τώρα χρειάζεσαι διπλάσιο χρόνο για να βγάλεις λάθος νούμερο.

Κρατάτε την Αθήνα καθαρή, πετάτε τα σκουπίδια σας στον Πειραιά.

Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Διακόπτουν τα έκτατα δελτία ειδήσεων, για να μεταδώσουν τα κανονικά.

Τι γίνεται, τελικά, μ' αυτό το IKA; Πας για αμυγδαλές και σου κάνουν εγχείρηση προστάτη! Ένα φίλος μου είχε προβλήματα με τη χολή του και όταν πήγε στο IKA ζήτησε να του κάνουν εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας. Το ωραίο είναι ότι η μπλόφα έπιασε. Του έκαναν εγχείρηση χολής.
----------------------------------------------------------------------------------------------

Μεγάλες Αλήθειες Από τον Αρκά

a.. ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ, ΑΛΛΑ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ.
b.. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΕΣΑΙ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΑΝΑΠΑΥΣΗΣ.
c.. H ΠΕΙΡΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΤΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΑΣ ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΙΑ ΦΑΛΑΚΡΟΣ!
d.. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΛΥΚΟΙ ΚΑΙ 1 ΠΡΟΒΑΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ.
e.. ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΠΩΣ ΞΕΡΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΥΝ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.
f.. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΒΗΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΣΟΛΑΔΑ. ΜΕΤΑ ΘΑ ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΒΗΞΕΙΣ
g.. Η ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ .
h.. Η ΖΩΗ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ, ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ.
i.. ΞΕΚΙΝΑΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΚΑΝΑΛΙΑ.
j.. ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ. ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΑΠΟ ΚΑΤΩ.
k.. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΗ. ΕΤΣΙ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΕΝΩ ΕΝΑΣ ΗΛΙΘΙΟΣ ΦΤΩΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΗΛΙΘΙΟΣ.
l.. Η ΤΥΧΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΣΟΥ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΑΛΛΑ Η ΑΤΥΧΙΑ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΥΠΟΜΟΝΗ.
m.. ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
n.. Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ.
o.. ΜΕΓΑΛΟΦΥΪΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΙΑ ΓΥΜΝΙΣΤΩΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΦΑΤΣΕΣ.
p.. ΚΑΝΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟ ΝΕΡΟ: ΠΛΥΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑ ΦΙΛΟ!!
-----------------------------------------------------------------------------------------------

Δημόσια Έργα Στον Παράδεισο

Τρεις μπογιατζήδες ένας Αλβανός ένας Γερμανός κι ένας Έλληνας πέθαναν και πάνε στον Παράδεισο.
Άγιος Πέτρος τους άνοιξε την Πόρτα.
"Καλώς τα παιδιά! Και είχα ανάγκη απ' την ειδικότητά σας! Θέλω να βάψω την Πόρτα του Παράδεισου για πέστε μου πόσα θέλετε να την βάψετε;"
"600 ευρώ" λέει ο Αλβανός.
"Μπα! 600; Και πως τα λογάριασες"
"Ε, να 200 για μένα 200 εφορία και ένσημα και 200 τα υλικά"
"Εσύ λέει του Γερμανού πόσα θέλεις ;"
"900 ευρώ = 300 για μένα + 300 εφορία και ένσημα + 300 τα υλικά "
Εσύ λέει του Έλληνα ποσά θέλεις;
"Είμαι πολύ πιο ακριβός αλλά μας συμφέρει όλους και θα πάρω τη δουλειά"
"Δηλαδή πόσο ζητάς;" ρωτάει ο Αγ. Πέτρος.
"3 χιλιαρικάκια"
"3.000. Εσύ είσαι τρελός παιδί μου!!!"
Αναστέναξε ο Έλληνας με την αμάθεια...
Με εντελώς κουρασμένο ύφος, παίρνει παραμάσχαλα τον Άγιο Πέτρο και του εξηγεί: "Έλα πιο κοντά να μην μας ακούν...
Δημιουργική λογιστική δεν σας μαθαίνουν εδώ ρε παιδιά;
Φαντασία δεν έχετε;
Άκουσε να δεις αφού πρέπει να το εξηγώ κιόλας:
3.000 = 1.000 για σένα + 1.000 για μένα + 400 για τον Γερμανό να κάνει πέρα + 600 που ζήτησε ο Αλβανός.
Ο Αλβανός θα βάψει την πόρτα με υπεργολαβία από εμένα.
Στην πατρίδα μου, όποιος δίνει τη χαμηλότερη προσφορά, στο τέλος αυτός κάνει τη δουλειά και παίρνει όσα ζήτησε απ' την αρχή.
Είτε υπογράφει τη σύμβαση ο ίδιος ή κάποιος άλλος.
Επιπλέον, ο Γερμανός θα πάρει 400 για κάτι που δεν έκανε. Οπότε σε παίρνει να τον απειλήσεις πως θα αποκλειστεί από μελλοντικές δημοπρασίες αν δεν σου αλλάξει το πόμολο σαν δωρεά.
Θα το κάνει, δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί αφού έτσι βάζει πόδι στην επιτροπή δημοπρασιών.
Έτσι μένουν ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ευχαριστημένοι.
Και ο Γερμανός, και ο Αλβανός, και εγώ, και εσύ, και ο Παράδεισος, και το αφεντικό σου που θα δει βαμμένη πόρτα + καινούργιο πόμολο εκτός σύμβασης.
Πες μου τώρα, έχεις κανένα λόγο να μη μου δώσεις τη δουλειά;"
Έτσι γίνονται οι μπίζνες
-------------------------------------------------------------------------

Ο Τζακ, επιχειρηματίας, λέει στο γιο του:
- Θέλω να παντρευτείς την κοπέλα που διάλεξα για σένα
- Θέλω να παντρευτώ την κοπέλα που θα διαλέξω εγώ
- Ναι αλλά πρόκειται για την κόρη του Μπιλ Γκέητς
- Α.... ε, άμα είναι έτσι....

Στη συνέχεια ο Τζακ πάει στον Μπιλ Γκέητς.
- Έχω έναν εξαιρετικό σύζυγο για την κόρη σου
- Μα η κόρη μου είναι μικρή για γάμο
- Ναι, αλλά ο νεαρός είναι αντιπρόεδρος της World Bank
- Α.... ε, άμα είναι έτσι....

Τέλος ο Τζακ πάει στον πρόεδρο της World Bank.
- Έχω να σας συστήσω ένα θαυμάσιο νέο για αντιπρόεδρο
- Έχω περισσότερους αντιπροέδρους από όσους χρειάζομαι
- Ναι, αλλά ο συγκεκριμένος είναι γαμπρός του Μπιλ Γκέητς.
- Α.... ε, άμα είναι έτσι....

Έτσι γίνονται οι μπίζνες!

_________________
http://www.anapiria.gr
http://www.pareoula.gr
http://www.moysys.gr

Η κοπέλλα που δεν ήθελε τα πόδια της

Μιά παράξενη ιστορία συμπεριφοράς ψυχισμού (σύνδρομο) βρήκα δημοσιευμένη στο φόρουμ του disabled από τον φίλο Παναγιώτη δημοσιευμένο στο site Society Guardian ελεύθερα μεταφρασμένο από τον πολύ καλό blogger Χρήστο Μιχαηλίδη.
Πολύ παράξενη περίπτωση που αξίζει της προσοχής και των σχολίων σας

ΑΠΟ ΠΟΛΥ μικρή, η Αγγλίδα Σούζαν Σμιθ ένιωθε ότι «κάτι δεν πήγαινε καλά» με το σώμα της. Την περασμένη Δευτέρα, διηγήθηκε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν», «Σε Πρώτο Πρόσωπο» (όπως ονομάζεται η στήλη), την απίθανη ιστορία της.

«ΗΜΟΥΝ ΜΟΛΙΣ 6 χρόνων όταν ένιωσα για πρώτη φορά την επιθυμία να χάσω και τα δύο μου πόδια. Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν κάτι πάνω τους. Εγώ, η μόνη εικόνα που λαχτάρησα ποτέ για τον εαυτό μου ήταν να τον δω χωρίς πόδια. Ο κόσμος πιστεύει πως είμαι άρρωστη και παράξενη. Δεν γνωρίζει, ασφαλώς, ότι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που πάσχουν από κάτι που ονομάζεται «Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας» (στα αγγλικά, Body Identity Integrity Disorder - BIID), και που σε κάνει να θέλεις να αφαιρέσεις ένα ή και περισσότερα από τα υγιή ή άρτια μέλη του σώματός σου.

Λίγοι μπορούν να με καταλάβουν. Δεν είναι φετίχ, δεν είναι σεξουαλικό, δεν έχει καν να κάνει με την εμφάνισή μου. Απλώς δεν μπορώ να συσχετίσω τον εαυτό μου με κάποιαν που έχει δύο πόδια. Αυτή η «κάποια» δεν είμαι εγώ. Και ξέρω πως εάν θέλω να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου, ο μόνος τρόπος είναι να απαλλαγώ από τα πόδια μου. Στα 23 μου γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο. Δεν του είπα τίποτα στην αρχή για το πρόβλημά μου. Ημουν ευτυχισμένη μαζί του, αλλά ακόμα δυστυχισμένη που είχα δύο πόδια. Πέρασε καιρός ώσπου να του μιλήσω. Δυσκολεύτηκε πολύ να με καταλάβει. Αργότερα, το αποδέχτηκε, αλλά όχι χωρίς πόνο.

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 2 χρόνια τού ανακοίνωσα πως ήρθε ο καιρός να αφαιρέσω το πρώτο μου πόδι, το αριστερό. Η πρώτη μου απόπειρα έγινε τον Μάρτιο του 2005. Ηξερα ότι έπρεπε να σκοτώσω το πόδι μου, παγώνοντάς το, και αναγκάζοντας έτσι τους γιατρούς να μου το ακρωτηριάσουν. Πήγα λοιπόν στο Εδιμβούργο και αγόρασα 40 κιλά παγοκρυστάλλους -από αυτούς που έχουν στις δισκοθήκες για να απορροφούν τους καπνούς. Εριξα τα «παγάκια» μπροστά από τα πίσω καθίσματα του αυτοκινήτου, και κάθησα με το πόδι μου βυθισμένο μέσα σ' αυτά επί 1 ώρα. Ο πόνος ήταν απερίγραπτος. Λιποθύμησα τρεις φορές. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα μήπως δεν κατάφερνα να πετύχω το σχέδιό μου. Οπως και έγινε! Δεν είχα κάνει όση ζημιά έπρεπε στο πόδι, και οι γιατροί το έσωσαν εύκολα.

ΤΟΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟ Σεπτέμβριο έκανα τη δεύτερη απόπειρα. Αυτή τη φορά άφησα το πόδι μου βουτηγμένο μέσα στον πάγο επί 4 ώρες. Οταν δεν άντεχα άλλο, φώναξα τον άνδρα μου και με έβγαλε. Το πόδι ήταν σκληρό σαν πέτρα. Είχα εγκαύματα τρίτου βαθμού και ο πόνος ήταν ανυπόφορος. Αλλά και πάλι, δεν έφτανε αυτό για να μου το ακρωτηριάσουν. Στο νοσοκομείο, οι γιατροί έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να μου το σώσουν. Δεν ήθελα. Εκλαιγα. Επειτα από 8 εγχειρήσεις και νοσηλεία 4 εβδομάδων, πήρα εξιτήριο.

ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ήδη την τρίτη απόπειρα. Να ξαπλώσω στις γραμμές του τρένου. Ομως, με πρόλαβαν άλλα γεγονότα. Η κατάσταση του χειρουργημένου μου ποδιού χειροτέρεψε. Επαθα μόλυνση, και επειδή υπήρχε κίνδυνος η μόλυνση να επεκταθεί στο αίμα μου, αποφασίστηκε, επιτέλους, ο ακρωτηριασμός. Εγινε τον περασμένο Ιούνιο, χωρίς κανένα πρόβλημα. Από την πρώτη στιγμή, αισθάνθηκα υπέροχα. Πιο πλήρης σαν άνθρωπος. Τώρα κάνω όλες τις δουλειές του σπιτιού πιο εύκολα. Ο άνδρας μου είναι συνεχώς στο πλευρό μου. Του υποσχέθηκα ότι θα καθυστερήσω για αρκετά χρόνια τον ακρωτηριασμό του άλλου μου ποδιού. Τόσο, ώστε να μπορούν να με κατανοήσουν και τα παιδιά μας, 10 και 15 ετών, στα οποία είπαμε πως έχασα το πόδι μου λόγω επιπλοκών από τον πρώτο «τραυματισμό» τον περασμένο Μάρτιο. Εκείνο που ξέρω στα σίγουρα, είναι ότι τώρα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, νιώθω πως ζω».

ΥΓ.: Το Σούζαν Σμιθ είναι ψευδώνυμο.