ΑΝ...(Κίπλιν)

Αν ξάστερο μπορείς εσύ το λογικό σου να κρατήσεις
όταν τριγύρω σου όλοι χάνουν το δικό τους
και μάλιστα ουρλιάζουνε πως συ γι'αυτό έχεις φταίξει

Αν πίστη ακλόνητη μπορείς νά'χεις στον εαυτό σου
την ώρα που όλοι γύρω σου για σένα δυσπιστούνε
κι έχεις καρδιά να τους συχωρνάς την κάθε αμφιβολία

Αν έχεις την υπομονή να περιμένεις τον καιρό
δίχως ποτέ να βαρεθείς ή ν'αποστάσεις καρτερώντας
κι αν το μπορείς στα ψέματα που άλλοι για σένα λένε
συ να μην καταδέχεσαι ν'αμύνεσαι με ψέμα

Αν σε μισούν κι εσύ κανέναν δεν μισείς
κι ωστόσο τον πολύ καιρό ή το σοφό και φρόνιμο
δεν θες να παραστήσεις.
Και αν να στοχάζεσαι βαθιά μπορείς δίχως να γίνει
ο στοχασμός μοναδικός σκοπός σου
και να ονειρεύεσαι αν μπορείς χωρίς ποτέ να σκλαβωθείς
στου ονείρου τη μαγεία

Ιδιος να μείνεις αν μπορείς στη Νίκη και στη συμφορά
κι αξίπαστος να δέχεσαι το κάθε αγκαλιασμά τους.
κι άν μιάν αλήθεια που'χες πει, αντέχεις να γροικάς
διαστρεβλωμένη από τους κακούς, παγίδα για τους αφελείς

Αν της ζωής όλα δεις τα έργα γκρεμισμένα
κι όμως μπορείς με όρεξη να ξαναρχίσεις κάθε τι
σκύβοντας πάνω σ'υλικά φθαρμένα

Αν για έναν άγιο σκοπό, όλο το μόχθο σου και βίο
και αντρίκεια ξέρεις "γράμματα-κορώνα" να τον παίξεις
και στον χαμό τους, γελαστός, χωρίς καμιά βαρυγκομιά
σφίγγοντας τα νεύρα και καρδιά, κρατήσεις όλο το κορμί
υπάκου στους σκοπούς σου και στη φωνή της θέλησης
που σου φωνάζει "Βάστα!"

Αν με πλήθη σαν μιλάς την αρετή σου δεν πουλάς
κι αθόλωτο το νου κρατείς μπροστά σε αρχοντάδες.
κι αν μήτε φίλοι μήτε εχθροί, να σε πειράξουν μπορούν
κι αν ίσια όλους τους μετράς, κι ούτε έναν περίσια

Και της ζωής σου αν μπορείς κάθε λεφτό περαστικό
με δράσεις να γεμίζεις
έτσι που ούτε μιά στιγμή χαμένη να μην πάει

Θα είναι δική σου όλη η γη
μ'ότι επάνω της κρατεί
Και κάτι ακόμα πιο πολύ.
ΘΑ'ΣΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΓΙΕ ΜΟΥ

Η μοντέρνα στολή τους μάρανε!! (αλλά επί της ουσίας τίποτα)

Ενα αστείο περιστατικό που μούφτιαξε την ημέρα σήμερα.

Στάση μετρό Δάφνης.
Από ψηλότερα στην γυμναστική Ακαδημία όλες οι αστυνομίες (Δημοτικές και μη) έχουν λυσάξει με τα μπλοκάκια στο χέρι.Μιλάμε για τον πόλεμο του αυτοκινήτου.!! Εχει αδειάσει ο τόπος.
Ενα αυτοκίνητο με ένα ΑμεΑ οδηγό πλησιάζει προς το τέλος του δρόμου εκεί που συνήθως διαλέγει να αφήνει το αυτοκίνητό του μακρυά από τον χαμό και τις στάσεις. Οπως αποδείχτηκε ευτυχώς για'αυτόν πέφτει πάνω σε αστυνομικό θηλυκού γένους, στην πένα στη στολή της και με βάψιμο και στυλάκι τέλειο. Σκέτη ευρωπαική εμφάνιση!!

- Καλημέρα
- Καλημέρα
- Πρόκειται να χρησιμοποιήσω το μετρό για μιά δουλειά μου στο κέντρο, το αυτοκίνητο είναι αναπηρικό, μήπως θα μπορούσα να αφήσω το αυτοκίνητό μου εδώ?
- Μόνο για 2-3 λεπτά.
- Μα.. θα κατέβω στο κέντρο με το μετρό, δεν γίνεται για 2-3 λεπτά.
- Απαγορεύεται η στάση και η στάθμευση σε αυτό το σημείο. Κάντε μιά βόλτα στα τετράγωνα για θέση να παρκάρετε.
- Μα είναι αναπηρικό! απαγορεύεται και γιά αναπηρικά?
- Ναι και γιά αναπηρικά.

Χαχαχα!!! δηλαδή ο φουκαράς διωκόμενος ΑμεΑ οδηγός να βρει, αν βρει να παρκάρει κάποια εκατοντάδες μέτρα μακριά και αφού κάνει σλάλομ ανάμεσα από αυτοκίνητα και από τα άχρηστα πεζοδρόμια για πεζούς, να καταφέρει να χρησιμοποιήσει το μετρό.
Της κοπελιάς με την Ευρωπαική εμφάνιση, προφανώς δεν της μάθανε στη σχολή της αστυνομίας πως να είναι ευαισθητοποιημένη με τις ειδικές ομάδες και πως να προστατεύει τα δικαιώματά τους, δηλαδή να κάνει σωστά την δουλειά της, όπως γίνεται αλλού σε παρόμοιες περιπτώσεις. (Απ'έξω εμφάνιση αλλά μυαλό άδειο)
Μόνο ήξερε να πιπιλάει τη φράση "απαγορεύεται η Στάση και η Στάθμευση" μην έχοντας υποψία για το τί σημαίνει ΑμεΑ. (δεν θα παραξενευόμουνα καθόλου αν δεν έδινε και καμία σημασία σε τυφλό ή γέροντα που θα επιχειρούσε να περάσει απέναντι).

Το Αμεα οδηγός (που αν δεν το καταλάβατε ήμουν εγώ) αφού σιχτίρισε από μέσα του γύρισε οδηγώντας πίσω την Βουλιαγμένης μήπως και βρεί να αφήσει το αυτοκίνητο στον τερματικό του Αγ.Δημητρίου .
Τίποτα!

Γιά την επόμενη ώρα έγινα μπαλάκι του πινγκ πονγκ στις δύο στάσεις μπας και βρω μέρος να παρκάρω. Αρχισε να μου φαίνεται πολύ αστεία η όλη ιστορία-ευτυχώς που δεν στραβοξύπνησα το πρωί, γιατί θα μπορούσα να το τραβούσα και λίγο παρά πάνω, επώνυμα δηλαδή, με το μοντελάκι αστυνόμο- οπότε σκέφτομαι: αφου τελικά δεν γίνεται αλλιώς, ας γίνει. Εισβολή στο κέντρο λοιπόν.
Δεν πάω για βόλτα διάολε, έχω δουλειά που πρέπει να γίνει και ήδη έχω χάσει βλακωδώς πάνω από μία ώρα!!.
Προορισμός μου η Ακαδημίας στο ύψος της Βουκουρεστίου. Με αλάρμ και με τα δύο σήματα στο παρμπριζ θα έβρισκα κάπου που να μην ενοχλεί το αυτοκίνητο και θα έκανα την δουλειά μου, ο Θεος βοηθός. Εξ'άλλου το κέντρο είναι πραγματικά άδειο από αυτοκίνητα εργάσιμες ώρες και γύρω στις 11-12 το πρωί όπως διαπίστωσα άλλη μιά φορά.
Περνώντας μπροστά από την πύλη του Αδριανού ακριβώς στην προτομή της Μελίνας Μερκούρη, υπάρχει ένας πεζόδρομος που οδηγεί ουσιαστικά στα πρώτα στενά της Πλάκας. Τον χρησιμοποιώ καμιά φορά όταν έχω το αυτοκίνητο όταν θέλω να περπατήσουμε με την γυναίκα μου στην Πλάκα. Παρατηρώ ότι είναι άδειο, οπότε αλλάζω γνώμη γυρνάω στην Φιλελλήνων και σε λίγα λεπτά έμπαινα στο στενό δρομάκι.
Οπότε τσουπ! Πέφτω πάνω σε Δημοτικής Αστυνομίας με μπλοκάκια στα χέρια. Κατεβάζω παράθυρο.
- Καλημέρα
- Καλημέρα
- Θα περπατήσω λίγο μέχρι το κέντρο γιά μιά δουλειά μου, αλλά επειδή είμαι ΑμεΑ μήπως θα μπορούσα να αφήσω για λίγο το αυτοκίνητο στο δρομάκι εδώ μπροστά.
- Εχμ ! Βέβαια, Μόνον προχωρήστε λίγο στο βάθος και βάλτε το ειδικό σήμα στο τζάμι σας.

Απλά!! Σύντομα!! Ευγενικά!! Πολιτισμένα!!

Οχι ότι ο προορισμός μου ήταν κοντά.Το χέρι μου από το πρωί με πονούσε λόγω της έντονης προπόνησης χθές, αλλά σπρώχνοντας με πιό αργό ρυθμό και κάτω από έναν θαυμάσιο ήλιο, έγινε η δουλειά μου.

Αλλη φορά μάλλον ξέρω τι θα κάνω:
Με το αυτοκίνητο στο κέντρο αφού όπως φαίνεται τα όργανα διαθέτουν μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση από την περιφέρεια, (όπου επικρατεί πόλεμος χαρακωμάτων), και όπου μπορείς να βρεις να παρκάρεις πιό εύκολα.

Με την ευκαιρία διάβασα στον τύπο, ότι στις νέες θέσεις διαγ΄ραμμησης για στάθμευση που έχουν δημιουργηθεί έχουν προβλεφθεί και γιά ΑμεΑ, αλλά θα μπορούμε να σταθμεύουμε ελεύθερα και στις θέσεις με άσπρη διαγράμμιση.
Αυτές οι διαγραμμίσεις που βρίσκονται. Θα ήταν πολύ χρήσιμο να ξέρω

Gardacil το νέο εμβόλιο

Οπως είχα πει στο blog του Φαρμακοποιού θα μπορούσατε να διαβάσετε μιά περισσότερο επιστημονική προσέγγιση/άρθρο, για το νέο εμβόλιο Gardacil.
μπορείτε να το επισκεφθήτε λοιπόν

ARCHIVE-Fuzz Club (27 Ιαν 2007)

Again

You're tearing me apart
Crushing me inside
You used to lift me up
Now you get me down

If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?

If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?
Again, again...

You're killing me again
Am I still in your head ?
You used to light me up
Now you shut me down

If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?

If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?

I'm losing you again
Locking me inside
I used to lift you up
Now I get you down

Without your love
You're tearing me apart
With you close by
You're crushing me inside
Without your love
You're tearing me apart
Without your love
I'm dowsed in madness
Can't loose the sadness
I can't loose the sadness

Can't loose the sadness

You're tearing me apart
Crushing me inside
Without your love
(you used to lift me up)
You're crushing me inside
(now you get me down)
With you close by
I'm dowsed in madness
Can't lose the sadness
It's ripping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know how
It's ripping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know why
I don't know why
I don't know why
I don't know why
Without your love
Without your love
Without your love
Without your love
It's tearing me apart

Τους Archive τους γνώρισα πριν από λίγα χρόνια με το πάρα πάνω τραγούδι τους. Με εξέπληξε ευχάριστα πάρα πολύ!. Χρόνια είχα να ακούσω τόσο όμορφο τραγούδι και μάλιστα τόσο μεγάλο, χορταστικό, σε διάρκεια. Ενα νέο άκουσμα έξω από το τέλμα των νέων ροκ ακουσμάτων, που ακούγονται όλα τα ίδια, ίδιες φωνές ίδιος ήχος κιθάρας, όλα στο καλούπι ελάχιστες εξαιρέσεις αξιόλογων μελωδιών. Ελειπε, και λείπει κακά τα ψέματα αυτό που εγώ ονομάζω ηχόχρωμα!! Και ξέρετε τα ηχοχρώματα τα βάζουν στις συνθέσεις οι εμπνευσμένες τοποθετήσεις εκεί και εδώ, τα μουσικά περάσματα επί πλέον οργάνων, τα περιφερειακά όπως λέμε, ένα φλάουτο εδώ, ένα πέρασμα keyboard εκεί, bongo και άλλα percussions, ένα μικρό σόλο φυσαρμόνικας κοκ
Η φυσαρμόνικα εδώ λοιπόν, που γιά μένα είναι κατ'εξοχήν σπαραχτικό όργανο μοναχικών καλλιτεχνών, και η μοναχική εξομολογητική φωνητική μελωδία, είναι αυτά που κάνουν την εμπνευσμένη διαφορά στην περίπτωση του Again, αυτά που κάνουν το τραγούδι με λίγα λόγια να το θυμάσαι.Αυτά για την αρχή γιατί στο δεύτερο μισό το τραγούδι ξεσπά μαζί με την πονεμένη ψυχή σε ένα ατελείωτο γιατί? μοναξιάς, ρίχνοντάς μας κατάμουτρα τα μαύρα συναισθήματα του σύγχρονου ανθρώπου που δεν ολοκληρώνει σχεδόν ποτέ την αγάπη του.

Ευτυχώς για τους Archive αλλά και γιά μας το Again δεν ήταν διάττοντας αστέρας. Αξιολογότατο και το άλμπουμ που το περιείχε αλλά και όσα ακολούθησαν.
Γενικά, λίγο ως πολύ η συνταγή η ίδια: (γιατί να την αλλάξουν άλλωστε?)
Εμπνευσμένες μελωδίεςς ντυμένες σε έναν industrial σύγχρονο ροκ ήχο, με διαλείμματα από υπέροχες απελπισμένες μπαλάντες. Τα ηλεκτρονικά περάσματα και το beat με μέτρο, παραπέμπουν στον ψυχεδελικό ήχο που ξεκίνησαν οι Pink Floyd στα μέσα των 70s. (πράγμα που αισθάνεσαι καλύτερα οπτικοακουστικά στα live τους).

Δεν τους είχα δει στο Gagarin πρόπερσι, νομίζω, αλλά τώρα με την ευκαιρία που το ΡΟΔΟΝ μετακόμισε και μεταλλάχτηκε στο FUZZ club, ήταν μιά καλή ευκαιρία να το εγκαινιάσω στις επισκέψεις μου. Η τιμή του εισιτηρίου λογική. Ανετο και το πάρκινγκ όπως αποδείχτηκε.
Το fuzz Club όμως δεν ανήκει αποκλειστικά στην στοιχειωμένη ψυχή του Ρόδου, πάνε οι εποχές, πέρασαν!! Είναι club όπως το διατυμπανίζει το όνμά του και αναφέρεται μάλιστα μέσα "ότι τα Σάββατα μετά τις 11.30 μεταμορφώνεται σε αυτό για το οποίον ουσιαστικά έγινε.CLUB!!" Γι'αυτό και η ώρα έναρξης και καλά ήταν 9.00, άσχετα αν άρχισαν τα όργανα λίγο μετά τις 9.30. οπότε άρχισαν να με τρώνε τα μαμούνια για την διάρκεια της συναυλίας 9σκέφτηκα ότι μετά βίας θα ήταν παρά πάνω από μιάμιση ώρα). Δηλαδή δεν το καταλαβαίνω, γιατί πρέπει ένα συγκρότημα να διακόψει πάνω που γουστάρει το ίδιο και το κοινό του-και ειδικά στην ροκ σκηνή δεν είναι λίγες οι φορές που μιά συναυλία έχει ξεφύγει σε διάρκεια και πάνω από δύο και δυόμισι ώρες. Και αυτό λοιπόν στο καλούπι γιατί το Fuzz Club πρέπει να μείνει ανοικτό μέχρι το πρωί μην τυχόν και δεν ξενυχτήσουν τα πιπίνια μας!!!
Τέλος πάντων ευτυχώς τελείωσαν 11.45 σχεδόν αφήνοντάς μας πλήρεις από όλες τις απόψεις. Τα κομμάτια των πρώτων περίπου 40-45 λεπτών από τον νέο φοβερό τους δίσκο Lights, που για μένα είναι ο πιό ώριμος που έχουν συνθέσει,αλλά συνολικά το όλο σετ όπως εξελίχθηκε ήταν ένα all time best. Γιά να τελειώσω με την εμφάνιση των Αrchive, με εξέπληξε η γυναικεία φωνή που διαθέτουν. πιστεύω ότι αδικείται από τον studio ήχο.
Επειδή είμαι άνθρωπος που γαλουχήθηκα με τον κιθαριστικό ήχο της εποχής του κλασσικού ροκ, πιστεύω ότι για τους ανθρώπους της γενιάς μου, αν οι Archive έριχναν έστω και μερικά σόλο κιθάρας τότε θα μιλούσαμε για ένα ολοκληρωτικά απογειωτικό group φαινόμενο των καιρών μας (πάντα για μένα μιλάω), και χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία τους. Εξ άλλου πιστεύω εσκεμμένα δεν το κάνουν. Ισως θέλουν να διατηρήσουν στο έπακρο την industrial αγωνία της εποχής μας και μάλιστα με μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που πολλές φορές έχουν βίαιο τέλος (έξω από τα πομπώδη κλισαρισμένα τελειώματα των κλασσικών group).

Εσωτερικά το Fuzz club διατηρεί το σκοτεινό ροκ χρώμα του Ροδου αλλά φυσικά πιό σύγχρονο. Διαθέτει υπερυψωμένο μπαλκονάκι στο πλάι της σκηνής με το μπαρ ακριβώς από κάτω, να τρώει κάποιο χώρο από την πλατεία, ράμπα αριστερά μόλις μπεις, φαντάζομαι για τα ΑμεΑ αν χρειαστεί την οποία και χρησιμοποίησα και στάθηκα αριστερά ακριβώς πριν τα 3 σκαλιά μπροστά μου οδηγήσουν τον κόσμο στο επίπεδο της πλατείας.
σκέφτηκα έτσι ότι θα είχα πολύ καλή ορατότητα αφου η σκηνή ήταν μακριά και αυτοί που θα ήταν μπροστά μου 3 σκαλιά χαμηλότερα δεν θα με ενοχλούσαν. Αμ δε!! ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς και κάθε ηλικίας και στυλ (εκτός χεβιμεταλλάδων φυσικά), από 20-55, 60 χρονών. Ετσι παρ'όλες τις προσδοκίες μου στο μεγαλύτερο μέρος δεν είχα οπτική επαφή, αφού οι μπροστινοί μου που ήταν πάνω στα σκαλιά δύσκολα μπορούσαν να παραμερίσουν. Οταν ήθελα να δω κάτι έπρεπε να ανασηκωθώ στο κάθισμά μου.
Εν τω μεταξύ συνέχεια κόσμος μετακινούνταν από και προς τα μπαρ, προσπαθώντας να βρουν διαδρόμους για να φθάσουν στην θέση τους, και ανάποδα. Αποπνικτική κατάσταση, και στην κυριολεξία, αφού και ο καλύτερος εξαερισμός δεν μπορεί να αντέξει τα τσιγάρα τόσου κόσμου!! (από την άποψη αυτή έκανα crash test φυσικής κατάστασης, αφού υψομετρικά στέκομαι χαμηλότερα από τους άλλους¨-).
Από αυτήν την άποψη δεν ευχαριστήθηκα την συναυλία και να αφοσιωθώ στα μουσικά επί σκηνής δρώμενα. (πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένα πλαφόν κοπής εισιτηρίων σε κλειστούς χώρους και για λόγους ασφαλείας)

αυτά!!
Θα το ξαναδοκιμάσω το fuzz club αλλά ίσως προσπαθήσω να ανέβω με κάποιες βοήθειες στο μπαλκονάκι στο πλάι και πάνω από το μπαρ

(Σημ. με το αετόπουλο ήπιαμε δύο Βότκες με μαρτίνι. δώσαμε 24 ευρώ. Η μπύρες βαρέλι 6 ευρώ. Αν παίρναμε σκέτες βότκες θα πληρώναμε 18 ευρώ (γιατί το μίγμα το θεώρησαν σπέσιαλ, ανάμεικτο, ή κάπως έτσι, άσχετα άν το μαρτίνι αντικειμενικά είναι φθηνότερο της βότκας. )
Τα συμπεράσματα δικά σας

Φύσικα δεν ήπιαμε δεύτερα ποτά και πήγαμε στο Greco στον Υμηττό να πιούμε ρακόμελα και να κάνουμε τις κριτικές μας

........το Γκρέκο είναι ένας πάρα πολύ όμορφος χώρος καφέ lounge bar απέναντι από τον Φιλοπρόοδο Ομιλο Υμηττού πολύ κοντά στην ΠΥΡΚΑΛ. Είναι κοντά στο σπίτι μου και τελευταία πραγματικά έχει γίνει το στέκι μας. Αποφεύγουμε έτσι τις μετακινήσεις και χαλαρώνουμε πραγματικά σε ένα χώρο που σε κάνει σαν να βρίσκεσαι στο σαλόνι του σπιτιού σου, πολύ ζεστός με γούστο και άποψη.)

Μιά τυπική δυσλεκτική γραφή

"Την ανιξη κληνουν τα σχολέια και όλα τα πεδια πάνε διακοπές ταδεντρα βξαζουν φιλα και αθνη τα πουλια καιλαιδανε χαρουμενα επανο στα κλαδια"

Δυσλεξία είναι η δυσκολία στην ανάγνωση, στην ορθογραφία, στη γραφή και στη μεταφορά της σκέψης στον γραπτό λόγο. Η νοημοσύνη των δυσλεξικών είναι φυσιολογική. Η δυσλεξία δεν οφείλεται σε προβλήματα όρασης, σε νοητικούς ή σε ψυχολογικούς και εκπαιδευτικούς παράγοντες, και ούτε έχει σχέση με τεμπελιά, αλλά πρόκειται για μιά μαθησιακή δυσκολία που οφείλεται σε δυσκολίες του εγκεφάλου και σε κληρονομικά αίτια.

Κατά την ανάγνωση ενός κειμένου

• Διαβάζουν πολύ αργά και με πολλά λάθη
• Κομπιάζουν, επαναλαμβάνουν λέξεις ή σειρές
• Προσθέτουν ή αφαιρούν γράμματα σε μιά λέξη
• Αντικαθιστούν λέξεις σε σημείο που άλλη βλέπουν και άλλη διαβάζουμ (καράβι-λιβάδι)

Κατά την γραφή

• Ανάμειξη κεφαλαίων με μικρών γραμμάτων
• Αστάθεια στο σχήμα και στην κλίση των γραμμάτων
• Γενική κακογραφία
• Λάθη στην ορθογραφία (γραμματική, καταλήξεις ρημάτων)
• Κολλούν τις λέξεις
• Παραλείπουν τα σημεία στίξης
• Ξεχνούν να βάζουν τόνους
• Σύγχυση, αριστερού δεξιού
• Αντιστροφή γραμμάτων ή αριθμών

μέρος άρθρου της Βίκυς Στάμου λογοθεραπεύτριας για την εφημερίδα MedWeek

Το εμβόλιο Gardacil γιά την αντιμετώπιση του Καρκίνου του Τραχήλου της Μήτρας

Αυτή θα έπρεπε να ήταν η σωστή αναγγελία του νέου φαρμάκου.

Αντ'αυτού στα τηλεοπτικά δελτία:

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΗΣ ΜΗΤΡΑΣ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΣΤΑ ΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΙΩΝ

Ωπα!! τί έγινε? Από την μία στην άλλη σωθήκαμε δηλαδή? Εξαλείψαμε έναν μεγάλο εχθρό?
Αυτή η ψευδής εντύπωση πάει με τη μία να δημιουργηθεί.
Γιατί ναι!! όλα είναι μέσα στην καμπάνια και μέσα από την υπερβολή όλα επιτρέπονται. Γιατί είναι πολλά τα λεφτά Αρη, και ο μεγαλομέτοχος της Φαρμακευτικής εταιρίας Κος Γ----ος δεν τ'αφήνει να περάσουν έτσι.
γι'αυτό και η υπερβολή της ένδειξης για την έναρξη του εμβολίου από τον 9ο χρόνο ζωής. Σιγά ρε παλληκάρια, κάντε το και από τα τρία. Πήξαμε τα παιδιά μας στα εμβόλια που περιέχουν υδράργυρο, Αλουμίνιο και άλλα συσσωρευτικά. ( τα λέω λαικά αλλά έτσι είναι)
Ενας επιφανής επιστήμονας στα παρασκήνια ενός συνεδριόυ νομίζω έιχε πει μακριά από τα μικρόφωνα:

"Ασε όλους τους άλλους να εμβολιάσουν τα παιδιά τους. Θα αποτελέσουν την καλυτερη προστασία για το δικό μου παιδί"

( μέχρι και για την ανεμοβλογιά έχει βγεί εμβόλιο, λες και αν πάθει ανεμοβλογιά το παιδάκι θα πάθει τίποτα παρά πάνω από το να χάσει μερικές μέρες μαθημάτων στο σχολειό)

Λοιπόν σοβαρά τώρα.
Φυσικά και ΔΕΝ ανακαλύφθηκε κάποιο ριζικό φάρμακο εναντίον του καρκίνου της μήτρας.
Ανακαλύφθηκε απλά ένα έμβόλιο έναντίον ΚΑΠΟΙΩΝ στελεχών του ιου HPV (Human Papilloma Virus-υπέυθυνο για τα οξυτενή κονδυλώματα) και που δυνητικά κάποια στιγμή της ζωής της γυναίκας ΜΠΟΡΕΙ να εμφανίσει (δηλαδή έχει μεγαλύτερες πιθανότητες από άλλες που δεν είναι φορείς), καρκίνο του τραχήλου της μήτρας.
Δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε καρκίνο μπορεί να εμφανίσουν φυσικά και οι μη φορείς γυναίκες του HPV.
Τέλος το συγκεκριμένο εμβόλιο- που επαναλαμβάνω αποτελεί τεράστια επιτυχία του ιατρικού κόσμου και των ερευνητικών εργαστηριών- καλύπτει ένα 20-25 % των υπαρκτών αναγνωρισμένων σήμερα στελεχών του ιού.
Δεν είναι εύκολο να δημιουργηθεί ένα εμβόλιο γιά όλα τα στελέχη ενός ιού. Τεχνολογικά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Υστερα υπάρχουν και οι μεταλλάξεις ενός ιού. Το γνωστό πρόβλημα που παρουσιάζει ο ιός HIV (το γνωστό μας AIDS) .Ενας λόγος ακόμα που δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα εμβόλιο για την Ηπατίτιδα C. Θέμα το οποίο με αφορά και προσωπικά και που θα υπάρξει σαν δημοσίευση στο farmakopoios.blogspot.com

Αφορμή για αυτό την δημοσίευση αποτέλεσε η συζήτηση που προέκυψε στο blog του φίλου Κλέαρχου

Γλωσσολογικά ταυτόηχα

Κάτι για να γελάσουμε που μου έστειλε ένας ξάδελφός μου

INTO THE SPOT>>>ΕΙΝ' ΤΟΥ ΔΕΣΠΟΤ'
TO YOU TOO FUNNY>>>ΤΟΥ ΓΙΟΥ ΤΟΥ ΦΑΝΗ
SLEEP FOR US>>>ΣΛΙΠ ΦΟΡΑΣ
A NICE PARTY>>>Ε ΝΑ Η ΣΠΑΡΤΗ
SHE HAS MANY>>>ΣΥ ΧΕΣΜΕΝΗ
KILL KISS>>>ΚΙΛΚΙΣ

ΚΑΙ!!!
THE NECKLACES>>>ΔΕΝ ΕΚΛΑΣΕΣ !!!

και μιά προσθήκη του φίλου Κλέαρχου
IT'S UP TO YOU>>>Η ΤΣΑΠ' ΤΟΥ ΓΥΙΟΥ
(άντε στείλτε κι άλλα)

Η Αλήθεια είναι...Ψέματα

Λίγα λόγια για την συγγραφέα

Η Λένα Διβάνη γεννήθηκε στον Βόλο το 1955 και, εκτός από συγγραφέας, είναι και αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών.
Αλλα έργα της
Μιά σειρά διηγημάτων "Γιατί δεν μιλάς για μένα"
Τρία μυθιστορήματα "Οι γυναίκες της ζωής της" που έχει μεταφραστεί στα Ισπανικά και τα Ιταλικά και έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση από την ΕΤ1, "Εργαζόμενο αγόρι" και "Ενικός αριθμός",
καθώς και τρία παιδικά βιβλία "Η κόκκινη Λένα και ο παπαγάλος απ'τον Αρη", "Η ντομάτα των Χριστουγέννων" και "Ο παπαγάλος ολυμπιονίκης"
Είναι συνεργάτις της εφημερίδας Τα Νέα και μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Πριν προχωρήσω στην ταπεινή μου γνώμη για το βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου, θα μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από την εξήγηση που δίνει η ίδια η Λένα για το έργο της αυτό.

...η πάσα αλήθεια βλέπετε έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: ακούγεται πάντα λιγότερο ικανοποιητική και κατά παράδοξο τρόπο πιό πλαστή από το κατασκευασμένο ψέμα.
...Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που ικανοποιείται με την εικόνα του στην οθόνη, ή με τη φωνή του στο μαγνητόφωνο. Ολοι μας έχουμε μια φανταστική εικόνα του εαυτού μας ανέγγιχτη από τη θλιβερή πραγματικότητα. Πως να ανεχτούμε τα ξένα στρεβλωτικά μάτια πάνω μας?
...κάθε ιστορία της πρώτης πλευράς έχει ένα δίδυμο ομότιτλο αδελφάκι σ'αυτή τη δέυτερη πλευρά που εξηγεί την καταγωγή της-από ένα πρόσωπο ή ένα άρθρο στην εφημερίδα, από μιά ερωτική ιστορία που μου εξομολογήθηκαν, από ένα ραντεβού στα τυφλά, ακόμα και από το γράμμα "Ψ" της αλφαβήτου.
Πήρα την άδεια όσων ενδιαφερομένων γνωρίζω για τα κομματάκια ζωής που μου δάνεισαν. Το αντίδωρό μου ήταν (πέραν των άχρηστων ευχαριστιών) η διαρκής έγνοια να μην τα κακομεταχειριστώ.
...υπάρχει το γνωστό συγγραφικό αξίωμα:"γράψε ότι ξέρεις". Και αυτό που ξέρουμε όλοι μας καλύτερα είναι η ζωή μας και η ζωή όλων όσων ζουν δίπλα μας. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι μία ανεξερεύνητη ήπειρος για μας. Γράφουμε λοιπόν για τη ζωή μας νομιμότατα και για τη ζωή σας επίσης-δυστυχώς.Ή ευτυχώς. Οπως νομίζετε.
Το τελικό αποτέλεσμα όμως είναι δικό μου, κατάδικό μου. Αυτό που σερβίρω ως "αλήθεια", σε αντιδιαστολή με το "ψέμα" της μυθοπλασίας, δεν είναι παρά η δική μου εκδοχή της αλήθειας, δηλαδή ένα ψέμα και αυτή.

Το βιβλίο έχει μιά πολύ όμορφη ιδιαιτερότητα που αμέσως σε προιδεάζει για αυτό που πρόκειται να διαβάσεις. ειδικά μετά από την εξήγήση που δίνει η συγγραφέας.
Αν το κρατήσεις έτσι, είναι ένα βιβλίο. Αν το κρατήσεις αλλιώς. είναι άλλο βιβλίο. Το αδελφάκι του, το διδυμάκι του αν θέλετε.
Εχουμε να κάνουμε με το δίπολο λοιπόν της αλήθειας και του ψέματος, ιδωμένο μέσα από την ρεαλιστική πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Το από που θα ξεκινήσει κάποιος το βιβλίο είναι προσωπική επιλογή, δεν προτείνει άλλωστε τίποτα ούτε η συγγραφέας. Πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Εγώ προσωπικά ξεκίνησα από την αλήθεια, που σε έκταση είναι πιό σύντομη (μπορεί κι αυτό επίτηδες), εννοώ από πλευράς σελιδικής ανάπτυξης ανά κεφάλαιο, ιστορία. Η συγγραφέας εδώ σύντομα και περιεκτικά περιγράφει τα πρόσωπα και τα πλαίσια μέσα στα οποία κινούνται οι χαρακτήρες, στεκόμενη παρατηρήτρια , ενώ σε μερικές συμμετέχει και η ίδια σαν να βρέθηκε τυχαία στο δρόμο των χαρακτήρων, χωρίς να έχει ιδιαίτερη γνώμη και χωρίς να επηρρεάζει την εξέλιξη των γεγονότων. Η γραφή πολλές φορές σε ξενίζει. Σα να εξαρτάται από την εκάστοτε ψυχο ιδιαιτερότητα της συγγραφέως την στιγμή που έγραφε (μου θυμίζει λίγο τον άναρχο τρόπο γραφής των blogger). Ξεκινώντας λοιπόν από την αλήθεια (υποτιθέμενη) και τελειώνοντας κατόπιν, αναρωτιέμαι πως μπορεί να συνδεθεί αυτό το ετερόκλητο μωσαικό ιστοριών και χαρακτήρων.
Γυρίζω το βιβλίο κατόπιν ανάποδα και σύντομα η απόρία μου λύνεται και τα κομμάτια παίρνουν την σωστή θέση τους.
Με ρεαλιστικό τρόπο η συγγραφέας μας βάζει μέσα στην καθημερινότητα των χαρακτήρων, κανοντας μας να ζούμε τις αγωνίες τους και να βιώνουμε το ψέμα με το οποίο μεγάλωσαν και τα άπιαστα όνειρά τους. Κανένας δεν είναι άγιος, όλοι υποφέρουν, αλλά ζουν στο τέλος την εξιλέωση, πολλές φορές με οδυνηρό τρόπο, αφού αυτή έρχεται από εκεί που ποτέ δεν ήλπιζαν.
Συμπαθούμε και συμπάσχουμε μαζί με τους αμαρτωλούς , γιατί κάπου στο βάθος ίσως αναγνωρίζουμε κρυφές πτυχές από τις δικές μας αμαρτίες , τα δικά μας πάθη που ζητούν την δική τους εξιλέωση.
Ενα απολαυστικό κατά την γνώμη μου βιβλίο, που ομολογώ, έπιασα τον εαυτό μου πολλές στιγμές, να μην τελείωνε, να ήταν άλλο τόσο,... γιατί .... η αλήθεια είναι πιστεύω μία, Οτι μέσα στο απέραντο υφαντό και την περιπλοκότητα των βίων μας, μέσα στην κοινωνία, τα πάθη, οι αμαρτίες, οι φόβοι, η ανεκπλήρωτες αγάπες, και άλλες ανθρώπινες αποκλειστικά καταστάσεις, θα ζητούν πάντα την εξιλέωσή τους, πάντα με έναν διαδραστικό, μοναδικά ανθρώπινα καταλυτικό τρόπο.

Γιορτή και εφημερία

Ημέρα Γιορτής μου μου σήμερα και συγκυριακά είχα εφημερία στο Φαρμακείο. Πολλή δουλειά πολλά και τα τηλέφωνα για χρόνια πολλά. Είναι γεγονός ότι αυτή την εποχή σχεδόν κάθε σπίτι έχει και κάποιον/ους άρρωστο από την γνωστή ίωση του ανώτερου αναπνευστικού.

Καλή ανάρρωση σε όλους και καλή νύχτα .

το εργοτάξιο που κατάπιε ένα μικρό παρκάκι

Είναι κάποια πράγματα που παρατηρώ γύρω μου και με πειράζουν . Δεν θα μπορούσα να μη τα αναφέρω.

Περνάω συχνά από το σημείο του εργοταξίου της νέας στάσης μετρό επί της Βουλιαγμένης, στο σημείο της Β εισόδου για Ηλιούπολη.
Στο σημείο εκείνο υπήρχε εφαπτόμενο με την λεωφ.Βουλιαγμένης ένα μικρό τριγωνικό παρκάκι με πολύ παλιά (όσο θυμάμαι τον εαυτό μου τουλάχιστον) και ψηλά δέντρα που πάντα πρόσφεραν έστω και μιά στιγμιαία δροσιά στους περαστικούς. Μιά μικρούλα πράσινη όαση.
Πριν από λίγο καιρό όταν οριοθετήθηκε με τις μεταλλικές λαμαρίνες το εργοτάξιο, συνειδητοποίησα ότι το μικρό παρκάκι ήταν ακριβώς μέσα στα όριά του. Σκέφτηκα ότι σίγουρα οι αρμόδιοι θα πρέπει να είχαν σκεφτεί κάτι για να σώσουν το πράσινο. Ούτως ή άλλως θα αποτελούσε ένα φυσικό ντεκόρ στην μετέπειτα όψη του σταθμού. (Είμαι σίγουρα ότι θα μπορούσαν να σωθούν τα δέντρα. Ταπεινή μου γνώμη)
Πέρασα σήμερα από εκεί.

Δεν υπήρχε τίποτα!! κομμένα σύριζα, μιά τρύπα περιτριγυρισμένη από τον λαμαρινένιο φράχτη.
Κρίμα

Υμηττού ανάβασις 07-01-2007

Η ανάβαση στον Υμηττό (τον τρελό), το βουνό της νιότης μου, το ορεινό σχήμα που έβλεπα πάντα από το παιδικό δωμάτιό μου ακόμα τότε που όλοι μέναμε απλά και ισοκρατικά σε μονοκατοικιές, αυτή η ανάβαση πάντα ήταν και θα είναι από τις αγαπημένες σύντομες διαφυγές όταν η πόλη, το σπίτι, οι άλλοι σε πνίγουν.
Ετσι νοιώθαμε και οι δύο εκείνο το ζεστο "ανοιξιάτικο" απόγευμα το Γενάρη . Δεν θέλαμε με κανέναν τρόπο να πιούμε άλλον έναν απογευματινό καφέ μέσα στους τέσσερις τοίχους, αλλά ούτε και στους τέσσερις τοίχους μιάς καφετέριας. Ταυτόχρονη ιδέα: ΥΜΗΤΤΟΣ!!
Καφές φίλτρου στο θερμός κανα δυό σοκολατάκια, νερό και από την είσοδο Καισαριανής η αγαπημένη διαδρομή για την κορυφή.
Ομορφη σκιερή διαδρομή με τον κόσμο δίπλα σου να περπαταέι με τις οικογένειές τους μέχρι την μονή Καισαριανής και μέχρι λίγο πιό πάνω το κλασσικό στέκι του αναψυκτηριόυ (που μου αρέσει πολύ αλλά λίγο δύσβατο για να κατέβω).

συνέχεια της διαδρομής να βρούμε μέρος με θέα να την απολαύσουμε ήσυχα (μαζί με τον καφέ που κρυώνει στο μεταξύ).

Αμέσως μετά το σκιερό αναψυκτήριο τελειώνουν και τα πολλά δέντρα και καθώς ο στενός δρόμος ανηφορίζει μαγευτικά κάτω από τον απογευματινό ήλιο, μας αποκαλύπτει χαμηλά την τσιμεντούπολη αλλά σε θέα που σου κόβει την ανάσα. Δεξιά τα έσχατα της πόλης προς το πέρασμα Πεντέλης- Πάρνηθαςαριστερά λαμποκοπάει ο Σαρωνικός και η Σαλαμίνα,

ενώ φάτσα πίσω από το όρος Αιγάλεω και προς τα Δερβενοχώρια μπορείς αν το επιτρέπουν οι ατμοσφαιρικές συνθήκες, να απολαύσεις μοναδικά ηλιοβασιλέματα!!
Μετά από αρκετές στροφές σε κάποιο σημείο του δρόμου υπάρχει ένα στενό πέρασμα από όπου μπορείς σχεδόν ταυτόχρονα να δεις και την λεκάνη της Αθήνας αλλά και την λεκάνη των Μεσογείων με το νέο αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος.

Ακριβώς σε εκείνο το σημείο του διπλού σημείου παρατήρησης, υπάρχει ένα πολύ ώραίο πλατωμα με ξύλινα παγκάκια και τραπεζάκια ιδανικά για πικ νικ όπου αποφασίσαμε να σταματήσουμε.
Ελάχιστος κόσμος γύρω μας σβήσιμο της μηχανής κουβεντούλα και... μοιραία όταν έστω και για λίγο μπαίνεις στο φυσικό περιβάλλον αρχίζεις και παρατηρείς τον μικρόκοσμο γύρω σου...

Ενα πουλάκι που τιτιβίζει

Μιά μέλισσα που τρυπώνει οπουδήποτε για να μας προσφέρει το θαύμα της. κά

Ο ήλιος πέφτει σιγά σιγά. Ο Υμηττός έκανε πάλι τη δουλειά του. Θα βρίσκεται εκεί να μας περιμένει μέχρι την επόμενη φορά.
Μιά συμβουλή: Μην βαριέστε τις μικρές βόλτες όταν δεν νοιώθετε πολύ καλά.Πάρτε γρήγορη απόφαση και βγέιτε έξω. Ευτυχώς που ζούμε σε μία χώρα που μας τις προσφέρει απλόχερα με το όμορφο κλίμα της.

Και μερικές ακόμα τελευταίες φωτογραφίες που ας με συγχωρήσετε για τον φωτισμό αλλά η πορεία του ήλιου είναι καθορισμένη όπως και η θέση του Υμηττού (για πάντα)

Η αιώνια κούκλα της Αθήνας, η Ακρόπολη λουσμένη στον απογευματινό ήλιο

Λυκαβηττός και Κολωνάκι

Κάποια χαμένα Ολυμπιακά έργα (μέσα στην τσιμεντένια μοναξιά τους)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗΣ EMMELINE

A weird fairytale

Αν θέλετε να δείτε πως είναι το τέλος του internet

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ
Με έστειλε εκεί μιά θαλασσομπερδεμένη

Παίξτε με τους χαρακτήρες των Ταρώ

Ο φίλος Κλέαρχος έπαιξε και μάλλον κέρδισε. Εγώ έπαιξα και μάλλον έμεινα ικανοποιημένος. Η κάρτα μου ήταν

Ο ΗΛΙΟΣ ΘΕΟΣ

Δημοτικές Αστυνομίες και χώροι στάθμευσης ΑμεΑ

Ολο έχω κάτι άλλο κατά νου να γράψω και όλο κάτι τυχαίνει .
Είχα δυό δουλειές σε διαφορετικά σημεία στην Αθήνα τα οποία συμπτωματικά βρίσκονται μπροστά σε στάσεις μετρό. Το ένα στους Αμπελόκηπους στην Νομαρχία Αθηνών (για δουλειά του φαρμακείου, και το άλλο στο Υπουργείο Συγκοινωνιών στη στάση του Πενταγώνου. Τι καλύτερο να πάρω το μετρό από Δάφνη και να ξεμπερδεύω νωρίς. Καφεδάκι στο Σύνταγμα μάλιστα με πρωινό και 11,30 πίσω στη Δάφνη ευχαριστημένος που η δουλειές τελείωσαν γρήγορα.
Ομως....

Ο πλησιέστερος σταθμός στο σπίτι μου είναι είναι του Αγ. Δημητρίου αλλά εκεί το να βρει να παρκάρει ένα ΑμεΑ σε λογική απόσταση από τον ανελκυστήρα είναι αδύνατον αφού το λογικό μέρος που ΘΑ έπρεπε να βρισκόταν ένα τέτοιο μέρος, μπροστά δηλ από το εν λόγω σημείο επί της Βουλιαγμένης είναι χώρος φορτοεκφόρτωσης επιβατών ταξί.
Στην Δάφνη τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά, όχι ότι έχουν προβλέψει τίποτα, αλλά από την Γυμναστική Ακαδημία μέχρι την Πλατεία του μετρό όλο και βρίσκεις κάπου να χώσεις το αυτοκίνητο. Στην χειρότερη περίπτωση το αφήνεις σε κάποιο από τα πάρκινγκ που υπάρχουν τριγύρω. Πολλές φορές το αφήνω χαμηλά λίγο μετά την είσοδο του μετρό στο σημείο που υπάρχει και η αφετηρία των λεωφορείων (το μέρος γίνεται σαν αλάνα και το αυτοκίνητο μου δεν ενοχλεί-πάντα έξ'άλλου φροντίζω οπουδήποτε και αν παρκάρω τουλάχιστον το αυτοκίνητο να μην ενοχλεί, και πάντα ΔΥΟ διακριτικά σήματα για το πού ανήκει το αυτοκίνητο) .
Παρ'όλα αυτά μία φορά βρήκα κλήση από το Αστ.Τμήμα της Δάφνης. Εκανα δύο με τρεις επισκέψεις στο Τμήμα να πετύχω τον Διοικητή (γιατί μόνο αυτός μπορεί να σβήσει, και καλά κλίσεις), ο οποίος όντας πολύ καλός άνθρωπος έδειξε κατανόηση και αφού έκανα αίτηση με πλήρη περιγραφή του γεγονότος ζητούσα την μη ισχύ της κλήσης που μου επιδόθηκε. (65 ευρώ το μαλλί). Τέλος πάντων αφού τα είπαμε με τον Διοικητή για τα προβλήματα της στάθμευσης και την ανάγκη να υπάρχουν τέτοιοι χώροι κοντά στις εισόδους του μετρό, να μην τα ξαναλέω, έφυγα και μετά από κανά δυό μήνες μου ήρθε επιστολή ότι σβήστηκε η κλήση μου.

Σήμερα έφτασα στο ίδιο μέρος 9,25 ή 9,30 το πρωί και επιστρέφοντας 11,30 τσουπ! νατο το ροζ χαρτάκι στο παρπρίζ (πάλι καλά που δεν το είχαν βάλει και πάνω στο μπλέ αναπηρικό σήμα.
Φόρτωσα πολύ άσχημα και αυτή την φορά ξεκίνησα για το Τμήμα λίγο πιό κάτω με σκοπό να τους μιλήσω πολύ έντονα και να τους πετάξω στα μούτρα την κλήση και να φύγω. Εκεί μου είπαν ότι η κλήση δεν είναι δική τους, αλλά της Δημοτικής αστυνομίας Δάφνης . Σχετικά κοντά το Δημαρχείο, αλλά όντας απαγορευτικό το μέρος για στάθμευση, άντε με τα πόδια (με την αετίνα μου να σπρώχνει δηλ) και κανά δεκάλεπτο να το βρούμε εκεί που είναι χωμένο. Ακατάλληλη για πρόσβαση η είσοδος, ευτυχώς από την πίσω πόρτα είχαν βάλει κατάλληλο αναβατόριο. Πάλι καλά. Βλέπεις υπάρχει και η τρίτη ηλικία δημότες. (Αργησαν αλλά το έχουν καταλάβει στις δημόσιες υπηρεσίες ότι ΑμεΑ είναι μιά πολύ ευρύτερη έννοια). Εκεί στην γραμματεία ευτυχώς η κατανόηση ξεχείλιζε και σχεδόν μόνο που δεν έβρισαν την Δημ.Αστυνομία για την πράξη τους. Μία αίτηση πάλι φωτοτυπίες των Αναπηρικών σημάτων και της κλήσης,αρ. πρωτοκόλλου και σε κανα δίμηνο είναι σίγουρο ότι γλιτώνω πάλι τα 65,5 ευρώ.

Λοιπόν τα πράγματα είναι απλά για τους Δήμους και τις Δημοτικές Αστυνομίες, για να τελειώνουμε αν θέλουμε επι τέλους με το θέμα "χώροι στάθμευσης για ΑμεΑ" .
Ψάχνουμε και δημιουργούμε τέτοιους χώρους (ζευγάρια θέσεων είναι μιά καλή αρχή κατά τη γνώμη μου), και σαν Αστυνομία που θέλουν να λέγονται ΑΣΤΥΝΟΜΕΥΟΥΜΕ μέσα στις άλλες αρμοδιότητες και τους χώρους αυτούς, να ξέρω και εγώ που να το βάζω το αυτοκίνητό μου, να ξέρουν και αυτοί σε ποιούς κόβουν κλήσεις.
Απλά πράγματα, που είναι δεδομένα στις προηγμένες Ευρωπαικές χώρες.

Τραπεζοχαράτσι ... και με απόδειξη

Θέλοντας να είμαι δίκαιος και να μην κατηγορώ άδικα σαν κλέφτες την τράπεζα Π, οι συγκεκριμένη για την οποία είχα αναφερθεί την ημέρα που θα έφευγα για Γαλλία, μου επισημοποίησε την κλεψιά της για τα δύο εμβάσματα που είχα στείλει τότε, με δύο μηχανογραφημένες αποδείξεις των 6,45 ευρω εκάστη.

Η Λοκαντιέρα σήκωσε παντιέρα

Πάει (ελπίζω προσωρινά) και το monitor .
Η Λοκαντίέρα σήκωσε Παντιέρα.
Διαβάζοντας τα άπειρα μηνύματα των τελευταίων ημερών (τουλάχιστον όσα μπόρεσα) κατάλαβα ότι το ξαφνικό καπρίτσιο κάποιας κυρίας, που κάτω από την ιδιότητα της δημοσιογράφου και με υποβόσκουσα την δικαστική απειλή, κατάφερε να τσιτώσει τον ιδιοκτήτη του monitor Βρυώνη και να τον αναγκάσει εν θερμώ να κλείσει την κοινότητα, ενώ η εν λόγω κυρία αν ήθελε μπορόυσε πολύ απλά να αποκλέισει την λειτουργία του RSS feed του blog της ή αν ήθελε ακόμα πάρα πέρα να αγοράσει ένα δικό της domain του στύλ locandiera.gr και να την έκανε από την κοινότητα των blogger δια πάντός.
κρίμα γιατί είχα σε υπόλειψη το blog της.
Η αετίνα μου όπως ξέρετε διατηρεί ξενόγλωσσο blog με θεματολογία την μαγειρική (και μάλιστα σε δύο γλώσσες), ανήκει σε παρόμοιες blogοκοινότητες όπου όλοι είναι ευχαριστημένοι που μπορούν κάποιοι να τους βρουν και να διαβάσουν τις ανακοινώσεις τους εύκολα και γρήγορα.
Σημειώνω και πάλι κάποιοι έχουν απενεργοποιήσει το RSS feed τους, εφ'όσον έχουν τους προσωπικούς τους λόγους για να το κάνουν.
Εχω και μιά απορία. Τι την έπιασε την Λοκαντίερα ξαφνικά να μην θέλει άλλοι να βλέπουν τι και πότε το γράφει. Τότε γιατί τα γράφει? Ας το κλείσει όπως είπα και ας αφήσει την blogόσφαιρα στην ησυχία της.

Το Αρωμα (η ταινία)

Θα αρχίσω με απόσπασμα από την κριτική ηλεκτρονικού άρθρου της Καθημερινής από όπου βρήκα και την εικόνα για την ταινία.

.......το άρωμα είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις ταινιών που θα ταίριαζε να βγει σε odorama, όπου μαζί με τις ταινίες μοιραζόταν μιά κάρτα ξυστού, που απελευθέρωνε οσμές. Τουλάχιστον θα ταίριαζε με τον υπερβολικά πιστό τρόπο που μετέφερε στο βιβλίο ο Τίκβερ.....

όπως πρόβλεψα για τον εαυτό μου, είδα την ταινία πριν διαβάσω το βιβλίο, για το οποίο ίσως την γνώμη μου εκφράσω αργότερα.
Αρχίζοντας, θα ήθελα να διαφωνήσω με το απόσπασμα της Καθημερινής πιό πάνω. Γιατί απλά δεν χρειαζόταν odorama για να απολαύσεις την ταινία, όπως δεν χρειαζόταν να είσαι παθητικός καπνιστής βλέποντας την ταινία του George Clooney, "Good night and good luck", γιατί ένοιωθες οι πρωταγωνιστές να φυσάνε τον καπνό στο πρόσωπό σου.
Ετσι λοιπόν και με το "Αρωμα", στιγμές στιγμές νόμιζες ότι η οσμή σου οξυνόταν και προσπαθούσε να συμβαδίσει με την οξύτατη ικανότητα του ήρωα. (προσωπικά νόμιζα ότι μύριζα τα αρώματα των κυριών μέσα στην αίθουσα, ή μήπως ήταν αλήθεια?). Επιτυχημένη λοιπόν η προσπάθεια από αυτήν την άποψη του σκηνοθέτη, όπως επιτυχημένη και η επιλογή του ήρωα, που διαθέτει την κατάλληλη φυσιογνωμία, όπου με ελάχιστους διαλόγους σε όλη την ταινία με το "ζωώδες" παίξιμό του, σε παροτρύνει να μυρίζεις μαζί του... συνέχεια!!

Η αποθέωση μιάς ανθρώπινης αίσθησης, με την οποία μέχρι στιγμής λίγοι είχαν ασχοληθεί, μέσω ένος ανθρώπου στην Γαλλία των αρχών του 18ου αιώνα, που γεννήθηκε και εγκαταλήφθηκε στο πιό δύσοσμο σημείο του Παρισιού. Μεγάλωσε σαν δούλος εδώ και εκεί, δεν αγάπησε και δεν αγαπήθηκε ποτέ. Η φύση και μοίρα όμως του χάρισε σε οξύτατο εξωπραγματικό βαθμό την αίσθηση της οσμής, γεγονός και πάνω στην οποία στηριξε όλη την ύπαρξή του. Ο πρώτος του έρωτας "με την πρώτη ματιά"όπως θα λέγαμε εδώ στην κυριολεξία ήταν "με την πρώτη οσμή" και στοίχειωσε κατόπιν την ζωή του και το μυαλό του, αφού του κάρφωσε την εμμονή να δημιουργήσει το υπέρτατο "άρωμα" με το οποίο θα μπορούσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο τρόπος να το πετύχει μακάβριος ο΄πως περιγράφεται λεπτομερώς στην ταινία , αλλά επειδή δεν είναι το ζητούμενο αυτό καθ'εαυτό, η διαδικασία μέσα στο μεσαιωνικό εργαστήριο του Αρωματοποιού μας, εξιδανικεύεται και αποκτά καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Η τελευταία νότα του αρώματος του λείπει, την οποία ξέρει που θα την βρεί. Η ευχή του και η κατάρα μαζί. Γιατί ενώ ο ίδιος χρησιμοποιεί το τέλειο αρωμά του την "ύστατη στιγμή" του, για να καλύψει και την δική του απουσία προσωπικού αρώματος ίσως (γεγονός που τον έχει συγκλονίσει), ο λόγος για τον οποίο έφτιαξε το άρωμά του δεν εκπληρώνεται. Ολοι καταφέρνουν να "αγαπήσουν αλλήλους", στην βρωμερή εποχή του Μεσαίωνα που περιγράφεται, εκτός από τον ίδιο που παραμένει κενός και στην κυριολεξία μεταίωρος στην εκπληκτική συμβολική κινηματογραφική σκηνή τού τέλους.
Ο Ζαν Μπαπτίστ Γκρενουίγ, σαν άλλος Ιωάννης Βαπτιστής , βαπτίζεται στην κυριολεξία στο δημιούργημά του, και εξαυλώνεται με μοναδικό "κανιβαλιστικό τρόπο", λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι, ενώ η τελευταία σταγόνα του Αρώματος του κυλάει στο βρωμερό πλακόστρωτο του Παρισιού, σαν αιώνια ανάμνηση του δημιουργού του.

Πόσο τοξικωμένοι μπορεί να είμαστε (μέρος 2ο)

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 17 ΔΕΚ 2006
Γιάννη Ελαφρού

Δεκάδες επικίνδυνες χημικές ουσίες είχαν ανιχνευτεί το 2003 στο αίμα πολλών ευρωβουλευτών, ύστερα από έρευνα του Παγκόσμιου Ταμείου για τη Φύση (WWF).Φθαλικά άλατα, που βρίσκονται στα πλαστικά για να δίνουν ευκαμψία, επιβραδυντικά φλόφας που βρίσκονται σε ρούχα, ηλεκτρικές συσκευές και έπιπλα, ύποπτα χημικά από συσκευασίες τροφίμων ήταν οι ανεπιθύμητοι επισκέπτες, μαζί με ίχνη τοξικού PCB και καρκινογόνου εντομοκτόνου DDT, παρότι είχαν απογορευτεί προ δεκαετιών.
Πάνω από 100000 χειροποίητες συνθετικές χημικές ενώσεις περιτριγυρίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο. Από το ένα εκατομμύριο τόνους χημικών που παράγονταν το 1930 , φτάσαμε στα 400 εκατομ το 2000! Τα χημικά βρίσκονται πλέον σε όλα τα προιόντα της καθημερινότητας, απλουστεύοντας τη ζωή μας. Αρκεί να μη τη συντομεύσουν, να μην την υποβαθμίζουμ.Αρκετές από τις ουσίες αυτές έχουν μπει στην παραγωγή χωρίς επαρκή έλεγχο, ενώ συνδέονται όλο και πιό συχνά με προβλήματα υγείας, όπως καρκινογένεση, μεταλλάξεις του DNA, ορμονικές διαταραχές, που οδηγούν σε προβλήματα στην αναπαραγωγή κλπ. Η συντριπτική πλειονότητα των χημικών ουσιών παρασκευάστηκε πριν το 1981, πλήρως ανεξέλεγκτα. Αλλά και μετά το '81 οι έλεγχοι ήταν ανεπαρκείς. Μόλις για το 86% των 2500 χημικών που κυκλοφορούν σε μεγάλες ποσότητες υπάρχουν επαρκή στοιχεία.

Ο Τζίτζικας και ο Μέρμυγκας

Των Φώτων σήμερα και χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν.
μιά καλή μέρα αφού ξυπνήσαμε αργά για λίγο ξεσκούριασμα με περπάτημα στο κέντρο. Τα μαγαζιά κλειστά αλλά δεν πειράζει, η βόλτα και η καλή διάθεση είναι αυτή που μετράει ειδικά αν το ευνοεί η όμορφη χειμωνιάτικα λιακάδα σαν σήμερα.
Το μετρό λοιπόν και ... πολλά παιδάκια με τους γονείς τους κάτω από το έδαφος!!
Τσουπ βγαίνουμε πάνω στην πλατεία Συντάγματος και... νάτην η εξήγηση. Κατειλημμένη η πλατεία με τα υπολείμματα του γιορτινού ντεκόρ. Αντε να φύγουμε γρήγορα προς τα κάτω προς την Ερμού, από αυτή την παρωδία με τα κουτάκια που θέλουν να ξεγελάσουν και να φαίνονται σαν βγαλμένα από παραμύθι, και με τους αγιο Βασίλιδες που μάλλον ξέχασαν να βγάλουν τα κόκκινα (10 πάει ο μήνας, φτάνει πιά!!!), και με τους κουλουράδες και τους μαυριδερούς να πουλάνε ότι θέλεις να φανταστείς που προκαλεί ηχορύπανση!!.
Μετανιώνουμε την τελευταία στιγμή και παίρνουμε την Μητροπόλεως και αφού περνάμε το αιώνιο εργοτάξιο του καθεδρικού ναού φτάνουμε στα Starbucks που έχουν το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη στο ημιυπόγειο που κατ'εξαίρεση παραμένει ανοικτό σήμερα. Μιά και δυό κάτω λοιπόν και μετά από λίγο, ξανά στο δρόμο με τρία βιβλία που είχα κατά νου, αγκαλιά.
Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ (Στήβεν Πρέσσφιλντ), ΤΟ ΑΡΩΜΑ (Πάτρικ Ζίσκιντ)- το γνωστό βιβλίο που μάλλον θα το διαβάσω αφού δω την ταινία, ΚΑΘΕΝΑΣ (Φίλιπ Ροθ)- Αν υπάρχουν σχόλιά σας δεκτά ¨-)
Ηδη τρεις και κάτι πιάνουμε να ανηφορίσουμε την Μητροπόλεως από την αριστερή μεριά και δεξιά μας βλέπουμε το εστιατόριο "Ο Τζίτζικας και ο μέρμυγκας" που κάπου είχε πέσει το μάτι μας σε κάποιο σχόλιο σε πριοδικό οδηγού της Αθήνας, παλαιότερα. Και ενώ το σουφλέ περιμένει από χθές στιο σπίτι και ακόμα προσωπικά δεν το έχω ακόμα δοκιμάσει αλλάζω γνώμη και λέω δεν μπαίνουμε? Και μπήκαμε.
Το περιβάλλον μου θύμισε με την κυριαρχία του ανοικτού ξύλου, και την εμφανή του χώρου του μαγειρείου, ιταλική τρατορία. Κόσμος αρκετός έμπαινε έβγαινε συνέχεια νεολαιίστικος, αλλά η παρουσία πολλών ατόμων στην εξυπηρέτηση δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα καθυστέρησης. Υποδοχή στη πόρτα και τραπεζάκι στο βάθος για δύο άτομα αλλά στη πραγματικότητα για τέσσερις. Από όσο πρόσεξα πρέπει να είχε και χώρο και πάνω όπου σε οδηγούσε μία σκάλα δίπλα στο χώρο σερβιρίσματος. Δίπλα μας όλος ο τοίχος με ραφάκια ντουλάπια ανοικτά στύλ παλιάς κουζίνας ή παλιού παντοπωλείου με γυάλες με αποξηραμένα μπαχάρια πιπεριές κλπ καθώς και κονσέρβες με zwan αλλάτια πιπέρια και πιό πάνω κοντά στην οροφή διάφορα καθαριστικά λάτρας και πλυντηρίου. Μου άρεσε γιατί ξεφεύγει από το καθιερωμένο και σου δημιουργεί αίσθηση οικειότητας και σπιτικού.
Ο κατάλογος πλούσιος με πρωτότυπους τίτλους. Δεν σκεφτήκαμε πολύ:
Μιά ποικιλλία με τριών ειδών ορεκτικά (dips). Στο ίδιο πιάτο λοιπόν τυροσαλάτα αλλά έπρεπε κατά την γνώμη μου να ήταν λιγότερο κρεμώδης, πολύ ωραία φάβα, και μελιτζανοσαλάτα που για τα γούστα μου είχα περισσότερο σκόρδο από το κανονικό που σκέπαζε την γέυση της φρεσκοκομμένης μελιτζάνας.
Κυρίως πιάτο κοτόπουλο μασιχάτο. Μπουκιές στήθους κοτόπουλου, ΄μεσα σε καραμελιζέ φωλιά καταιφιού, γαρνιρισμένο με άσπρη σάλτσα με τόνους γέυσης μαστίχας. Κομματάκια μπείκον έδιναν μιά πιό πικάντικη γέυση στο σύνολο. Πολύ ενδιαφέρον και το προτείνω. Μία γέυση που τη θυμάσαι.
Επίσης σαν συνοδεία τυρί μαστέλλο (νομίζω έτσι έγραφε) Χιώτικο στα κάρβουνα. Ισως το αντίπαλο δέος του χαλουμιού στα κάρβουνα αλλά εδώ νομίζω ότι το χαλούμι απλά δεν παίζεται.
Μισό κιλό χύμα δροσερό ροζέ Μαντινείας (έτσι έλεγε), καλόπιοτο αλλά αδιάφορο (γενικής αποδοχής δηλαδη).
Ποσότητα μερίδων ικανοποιητικότατη.
Για τις τιμές δεν αναφέρομαι γιατί πληρώσαμε ένα 8% επί πλέον λόγω γιορτών. Πρέπει πάντως να μας ερχόταν φυσιολογικά λίγο χαμηλότερα των 30 ευρώ. (Οχι άσχημα)

Θα ξαναπάμε αν τα βήματά μας μας οδηγήσουν ξανά προς τα εκεί.
Το σουφλέ μπορεί να περιμένει.

Μιά μινιατούρα και ένα εύκολο προβληματάκι....

Μου λείπουν οι ζωντανές παρτίδες, δηλ τα παιχνίδια όχι εναντίον της μηχανής αλλά με αντίπαλο που τον βλέπεις και σε βλέπει, που βλέπει ο ένας τις αντιδράσεις του άλλου, που ο χρόνος πιέζει που , που.

Τι να γίνει όμως ας όψεται το πινγκ πονγκ που με έχει απορροφήσει σωματικά και που οι ώρες των προπονήσεων συμπίπτουν με αυτές των σκακιστικών τουρνουά. (αλλά και να μην συνέπιταν ακριβώς, αντε να πας να παίξεις σκάκι μετά από ξεθέωμα πάνω στο τραπέζι.
Ετσι και εγώ έχω περιοριστεί σε κατ'οίκον ενασχολήσεις με το ευγενές άθλημα όποτε νοιώθω το πνεύμα μου ξεκούραστο, που συνίστανται σε καμμιά παρτίδα real time online, σε καμμιά μελέτη παρτίδας από περιοδικά και σε τακτικές συμμετοχές σε τουρνουά στην online σκακιστική κοινότητα του IECC (International Email Chess Club). Οπως λέει και το όνομα του πρόκειται για παρτίδες που γίνονται μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, (όχι δηλαδή σε πραγματικό χρόνο). Μία παρτίδα για να τελειώσει μπορεί να πάρει και δύο μήνες ανάλογα πόσο συχνά απαντάει ο αντίπαλός σου και συ. Το πλεονέκτημα εδώ είναι ότι έχεις όλο τον χρόνο να μελετάς τις θέσεις σε βάθος πριν στείλεις την απάντησή σου, αλλά και να παίζεις πολλές παρτίδες ταυτόχρονα χωρίς περιορισμό.
Παραθέτω μία που μόλις τελείωσε, πολύ διδακτική γιατί την έχασα με εντυπωσιακό τρόπο, μινιατούρα, και δυο κινήσεις πριν γίνω ματ, εγκατέλειψα.

Lambrecht-Sakis

1.e4 c6 2.d4 d5 3.Nc3 dxe4 4.Nxe4 Bf5 5.Ng3 Bg6 6.Nf3 e6

είναι τυπικό άνοιγμα Caro Can ένα άνοιγμα που όπως έχω αναφέρει και πάλι μου αρέσει τελευταία για τις δυνατότητες που δίνει στα μαύρα για ενεργητικό παιχνίδι από νωρίς. Η θέση εδώ είναι σχετικά ισοροπημένη με τα λευκά να έχουν φέρει και τα δύο άλογά τους από την μεριά του μαύρου βασιλιά και τον μαύρο να έχει βγάλει έξω σε μεγάλη διαγώνιο τον αξιωματικό του. Αυτή η τακτική γενικά μου αρέσει ώστε να ελέγχω από νωρίς διαγώνια το κέντρο

7.h4 Bd6 8. h5 Bf5 9.Nxf5 exf5


τα λευκά ξεκίνησαν αμέσως μία επίθεση υπεροπλίας με το πιόνι στην h στήλη εναντίον του αξιωματικού μου που μόλις είχα καταλάβει την διαγώνιο όπως ανέφερα.Ομως από εδώ ξεκινούν τα προβλήματά μου γιατί την στιγμή που ο λευκός πραγματοποιεί την αλλαγή του αξιωματικού στο f5, ανοίγει η κάθετος του βασιλιά μου με το καλημέρα του παιχνιδιού που σημαίνει εκ των πραγμάτων μειονέκτημα αφού ο λευκός έχει το ελαφρό προβάδισμα του tempo ούτως ή άλλως

10.Bd3 g6??

λάθος μου. ψύχραιμα βλέποντάς το μετά, μάλλον καλύτερα θα ήταν ή 10...h6 ή ακόμα καλύτερα το κλείσιμο της καθέτου του βασιλιά 10...Ne7, Qe7+. Επίσης πρέπει να σημειώσουμε ότι τα μάυρα έχουν πρόβλημα και με το αδύνατο τετράγωνο g5

11.Bg5 Nf6 12.Qe2+

αφού δεν έδωσα εγώ το σαχ προηγουμένως το δίνει τώρα ο αντίπαλός μου και αποκτά σαφές πλεονέκτημα και ορατές προοπτικές νίκης. Εν τω μεταξύ τα μαύρα σε σύγχυση ετοιμάζονται για το τελευταίο μοιραίο λάθος.

12...Kf8 (σε πανικό απλά για να απομακρύνω τον βασιλιά μου από την μοιραία κάθετο) 13.hxg6

προσέξτε!! τα λευκά κάνουν την επίθεσή τους επί της πιονοδομής μου που έχει τρύπες. Με ποιό πιόνι νομίζετε ότι ήταν καλύτερα να κόψω? ή τέλος πάντων αν όχι κόψιμο, ποιό θα ήταν το καλύτερο παίξιμο?