You're tearing me apart
Crushing me inside
You used to lift me up
Now you get me down
If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?
If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?
Again, again...
You're killing me again
Am I still in your head ?
You used to light me up
Now you shut me down
If I
Was to walk away
From you my love
Could I laugh again ?
If I
Walk away from you
And leave my love
Could I laugh again ?
I'm losing you again
Locking me inside
I used to lift you up
Now I get you down
Without your love
You're tearing me apart
With you close by
You're crushing me inside
Without your love
You're tearing me apart
Without your love
I'm dowsed in madness
Can't loose the sadness
I can't loose the sadness
Can't loose the sadness
You're tearing me apart
Crushing me inside
Without your love
(you used to lift me up)
You're crushing me inside
(now you get me down)
With you close by
I'm dowsed in madness
Can't lose the sadness
It's ripping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know how
It's ripping me apart
It's tearing me apart
It's tearing me apart
I don't know why
I don't know why
I don't know why
I don't know why
Without your love
Without your love
Without your love
Without your love
It's tearing me apart
Τους Archive τους γνώρισα πριν από λίγα χρόνια με το πάρα πάνω τραγούδι τους. Με εξέπληξε ευχάριστα πάρα πολύ!. Χρόνια είχα να ακούσω τόσο όμορφο τραγούδι και μάλιστα τόσο μεγάλο, χορταστικό, σε διάρκεια. Ενα νέο άκουσμα έξω από το τέλμα των νέων ροκ ακουσμάτων, που ακούγονται όλα τα ίδια, ίδιες φωνές ίδιος ήχος κιθάρας, όλα στο καλούπι ελάχιστες εξαιρέσεις αξιόλογων μελωδιών. Ελειπε, και λείπει κακά τα ψέματα αυτό που εγώ ονομάζω ηχόχρωμα!! Και ξέρετε τα ηχοχρώματα τα βάζουν στις συνθέσεις οι εμπνευσμένες τοποθετήσεις εκεί και εδώ, τα μουσικά περάσματα επί πλέον οργάνων, τα περιφερειακά όπως λέμε, ένα φλάουτο εδώ, ένα πέρασμα keyboard εκεί, bongo και άλλα percussions, ένα μικρό σόλο φυσαρμόνικας κοκΗ φυσαρμόνικα εδώ λοιπόν, που γιά μένα είναι κατ'εξοχήν σπαραχτικό όργανο μοναχικών καλλιτεχνών, και η μοναχική εξομολογητική φωνητική μελωδία, είναι αυτά που κάνουν την εμπνευσμένη διαφορά στην περίπτωση του Again, αυτά που κάνουν το τραγούδι με λίγα λόγια να το θυμάσαι.Αυτά για την αρχή γιατί στο δεύτερο μισό το τραγούδι ξεσπά μαζί με την πονεμένη ψυχή σε ένα ατελείωτο γιατί? μοναξιάς, ρίχνοντάς μας κατάμουτρα τα μαύρα συναισθήματα του σύγχρονου ανθρώπου που δεν ολοκληρώνει σχεδόν ποτέ την αγάπη του.
Ευτυχώς για τους Archive αλλά και γιά μας το Again δεν ήταν διάττοντας αστέρας. Αξιολογότατο και το άλμπουμ που το περιείχε αλλά και όσα ακολούθησαν.
Γενικά, λίγο ως πολύ η συνταγή η ίδια: (γιατί να την αλλάξουν άλλωστε?)
Εμπνευσμένες μελωδίεςς ντυμένες σε έναν industrial σύγχρονο ροκ ήχο, με διαλείμματα από υπέροχες απελπισμένες μπαλάντες. Τα ηλεκτρονικά περάσματα και το beat με μέτρο, παραπέμπουν στον ψυχεδελικό ήχο που ξεκίνησαν οι Pink Floyd στα μέσα των 70s. (πράγμα που αισθάνεσαι καλύτερα οπτικοακουστικά στα live τους).
Δεν τους είχα δει στο Gagarin πρόπερσι, νομίζω, αλλά τώρα με την ευκαιρία που το ΡΟΔΟΝ μετακόμισε και μεταλλάχτηκε στο FUZZ club, ήταν μιά καλή ευκαιρία να το εγκαινιάσω στις επισκέψεις μου. Η τιμή του εισιτηρίου λογική. Ανετο και το πάρκινγκ όπως αποδείχτηκε.
Το fuzz Club όμως δεν ανήκει αποκλειστικά στην στοιχειωμένη ψυχή του Ρόδου, πάνε οι εποχές, πέρασαν!! Είναι club όπως το διατυμπανίζει το όνμά του και αναφέρεται μάλιστα μέσα "ότι τα Σάββατα μετά τις 11.30 μεταμορφώνεται σε αυτό για το οποίον ουσιαστικά έγινε.CLUB!!" Γι'αυτό και η ώρα έναρξης και καλά ήταν 9.00, άσχετα αν άρχισαν τα όργανα λίγο μετά τις 9.30. οπότε άρχισαν να με τρώνε τα μαμούνια για την διάρκεια της συναυλίας 9σκέφτηκα ότι μετά βίας θα ήταν παρά πάνω από μιάμιση ώρα). Δηλαδή δεν το καταλαβαίνω, γιατί πρέπει ένα συγκρότημα να διακόψει πάνω που γουστάρει το ίδιο και το κοινό του-και ειδικά στην ροκ σκηνή δεν είναι λίγες οι φορές που μιά συναυλία έχει ξεφύγει σε διάρκεια και πάνω από δύο και δυόμισι ώρες. Και αυτό λοιπόν στο καλούπι γιατί το Fuzz Club πρέπει να μείνει ανοικτό μέχρι το πρωί μην τυχόν και δεν ξενυχτήσουν τα πιπίνια μας!!!
Τέλος πάντων ευτυχώς τελείωσαν 11.45 σχεδόν αφήνοντάς μας πλήρεις από όλες τις απόψεις. Τα κομμάτια των πρώτων περίπου 40-45 λεπτών από τον νέο φοβερό τους δίσκο Lights, που για μένα είναι ο πιό ώριμος που έχουν συνθέσει,αλλά συνολικά το όλο σετ όπως εξελίχθηκε ήταν ένα all time best. Γιά να τελειώσω με την εμφάνιση των Αrchive, με εξέπληξε η γυναικεία φωνή που διαθέτουν. πιστεύω ότι αδικείται από τον studio ήχο.
Επειδή είμαι άνθρωπος που γαλουχήθηκα με τον κιθαριστικό ήχο της εποχής του κλασσικού ροκ, πιστεύω ότι για τους ανθρώπους της γενιάς μου, αν οι Archive έριχναν έστω και μερικά σόλο κιθάρας τότε θα μιλούσαμε για ένα ολοκληρωτικά απογειωτικό group φαινόμενο των καιρών μας (πάντα για μένα μιλάω), και χωρίς να θέλω να μειώσω την αξία τους. Εξ άλλου πιστεύω εσκεμμένα δεν το κάνουν. Ισως θέλουν να διατηρήσουν στο έπακρο την industrial αγωνία της εποχής μας και μάλιστα με μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που πολλές φορές έχουν βίαιο τέλος (έξω από τα πομπώδη κλισαρισμένα τελειώματα των κλασσικών group).
Εσωτερικά το Fuzz club διατηρεί το σκοτεινό ροκ χρώμα του Ροδου αλλά φυσικά πιό σύγχρονο. Διαθέτει υπερυψωμένο μπαλκονάκι στο πλάι της σκηνής με το μπαρ ακριβώς από κάτω, να τρώει κάποιο χώρο από την πλατεία, ράμπα αριστερά μόλις μπεις, φαντάζομαι για τα ΑμεΑ αν χρειαστεί την οποία και χρησιμοποίησα και στάθηκα αριστερά ακριβώς πριν τα 3 σκαλιά μπροστά μου οδηγήσουν τον κόσμο στο επίπεδο της πλατείας.
σκέφτηκα έτσι ότι θα είχα πολύ καλή ορατότητα αφου η σκηνή ήταν μακριά και αυτοί που θα ήταν μπροστά μου 3 σκαλιά χαμηλότερα δεν θα με ενοχλούσαν. Αμ δε!! ο κόσμος ήταν απίστευτα πολύς και κάθε ηλικίας και στυλ (εκτός χεβιμεταλλάδων φυσικά), από 20-55, 60 χρονών. Ετσι παρ'όλες τις προσδοκίες μου στο μεγαλύτερο μέρος δεν είχα οπτική επαφή, αφού οι μπροστινοί μου που ήταν πάνω στα σκαλιά δύσκολα μπορούσαν να παραμερίσουν. Οταν ήθελα να δω κάτι έπρεπε να ανασηκωθώ στο κάθισμά μου.
Εν τω μεταξύ συνέχεια κόσμος μετακινούνταν από και προς τα μπαρ, προσπαθώντας να βρουν διαδρόμους για να φθάσουν στην θέση τους, και ανάποδα. Αποπνικτική κατάσταση, και στην κυριολεξία, αφού και ο καλύτερος εξαερισμός δεν μπορεί να αντέξει τα τσιγάρα τόσου κόσμου!! (από την άποψη αυτή έκανα crash test φυσικής κατάστασης, αφού υψομετρικά στέκομαι χαμηλότερα από τους άλλους¨-).
Από αυτήν την άποψη δεν ευχαριστήθηκα την συναυλία και να αφοσιωθώ στα μουσικά επί σκηνής δρώμενα. (πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένα πλαφόν κοπής εισιτηρίων σε κλειστούς χώρους και για λόγους ασφαλείας)
αυτά!!
Θα το ξαναδοκιμάσω το fuzz club αλλά ίσως προσπαθήσω να ανέβω με κάποιες βοήθειες στο μπαλκονάκι στο πλάι και πάνω από το μπαρ
(Σημ. με το αετόπουλο ήπιαμε δύο Βότκες με μαρτίνι. δώσαμε 24 ευρώ. Η μπύρες βαρέλι 6 ευρώ. Αν παίρναμε σκέτες βότκες θα πληρώναμε 18 ευρώ (γιατί το μίγμα το θεώρησαν σπέσιαλ, ανάμεικτο, ή κάπως έτσι, άσχετα άν το μαρτίνι αντικειμενικά είναι φθηνότερο της βότκας. )
Τα συμπεράσματα δικά σας
Φύσικα δεν ήπιαμε δεύτερα ποτά και πήγαμε στο Greco στον Υμηττό να πιούμε ρακόμελα και να κάνουμε τις κριτικές μας
........το Γκρέκο είναι ένας πάρα πολύ όμορφος χώρος καφέ lounge bar απέναντι από τον Φιλοπρόοδο Ομιλο Υμηττού πολύ κοντά στην ΠΥΡΚΑΛ. Είναι κοντά στο σπίτι μου και τελευταία πραγματικά έχει γίνει το στέκι μας. Αποφεύγουμε έτσι τις μετακινήσεις και χαλαρώνουμε πραγματικά σε ένα χώρο που σε κάνει σαν να βρίσκεσαι στο σαλόνι του σπιτιού σου, πολύ ζεστός με γούστο και άποψη.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου