ΑΝ...(Κίπλιν)

Αν ξάστερο μπορείς εσύ το λογικό σου να κρατήσεις
όταν τριγύρω σου όλοι χάνουν το δικό τους
και μάλιστα ουρλιάζουνε πως συ γι'αυτό έχεις φταίξει

Αν πίστη ακλόνητη μπορείς νά'χεις στον εαυτό σου
την ώρα που όλοι γύρω σου για σένα δυσπιστούνε
κι έχεις καρδιά να τους συχωρνάς την κάθε αμφιβολία

Αν έχεις την υπομονή να περιμένεις τον καιρό
δίχως ποτέ να βαρεθείς ή ν'αποστάσεις καρτερώντας
κι αν το μπορείς στα ψέματα που άλλοι για σένα λένε
συ να μην καταδέχεσαι ν'αμύνεσαι με ψέμα

Αν σε μισούν κι εσύ κανέναν δεν μισείς
κι ωστόσο τον πολύ καιρό ή το σοφό και φρόνιμο
δεν θες να παραστήσεις.
Και αν να στοχάζεσαι βαθιά μπορείς δίχως να γίνει
ο στοχασμός μοναδικός σκοπός σου
και να ονειρεύεσαι αν μπορείς χωρίς ποτέ να σκλαβωθείς
στου ονείρου τη μαγεία

Ιδιος να μείνεις αν μπορείς στη Νίκη και στη συμφορά
κι αξίπαστος να δέχεσαι το κάθε αγκαλιασμά τους.
κι άν μιάν αλήθεια που'χες πει, αντέχεις να γροικάς
διαστρεβλωμένη από τους κακούς, παγίδα για τους αφελείς

Αν της ζωής όλα δεις τα έργα γκρεμισμένα
κι όμως μπορείς με όρεξη να ξαναρχίσεις κάθε τι
σκύβοντας πάνω σ'υλικά φθαρμένα

Αν για έναν άγιο σκοπό, όλο το μόχθο σου και βίο
και αντρίκεια ξέρεις "γράμματα-κορώνα" να τον παίξεις
και στον χαμό τους, γελαστός, χωρίς καμιά βαρυγκομιά
σφίγγοντας τα νεύρα και καρδιά, κρατήσεις όλο το κορμί
υπάκου στους σκοπούς σου και στη φωνή της θέλησης
που σου φωνάζει "Βάστα!"

Αν με πλήθη σαν μιλάς την αρετή σου δεν πουλάς
κι αθόλωτο το νου κρατείς μπροστά σε αρχοντάδες.
κι αν μήτε φίλοι μήτε εχθροί, να σε πειράξουν μπορούν
κι αν ίσια όλους τους μετράς, κι ούτε έναν περίσια

Και της ζωής σου αν μπορείς κάθε λεφτό περαστικό
με δράσεις να γεμίζεις
έτσι που ούτε μιά στιγμή χαμένη να μην πάει

Θα είναι δική σου όλη η γη
μ'ότι επάνω της κρατεί
Και κάτι ακόμα πιο πολύ.
ΘΑ'ΣΑΙ ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ΓΙΕ ΜΟΥ