Ο Τζίτζικας και ο Μέρμυγκας

Των Φώτων σήμερα και χρόνια πολλά σε όσους και όσες γιορτάζουν.
μιά καλή μέρα αφού ξυπνήσαμε αργά για λίγο ξεσκούριασμα με περπάτημα στο κέντρο. Τα μαγαζιά κλειστά αλλά δεν πειράζει, η βόλτα και η καλή διάθεση είναι αυτή που μετράει ειδικά αν το ευνοεί η όμορφη χειμωνιάτικα λιακάδα σαν σήμερα.
Το μετρό λοιπόν και ... πολλά παιδάκια με τους γονείς τους κάτω από το έδαφος!!
Τσουπ βγαίνουμε πάνω στην πλατεία Συντάγματος και... νάτην η εξήγηση. Κατειλημμένη η πλατεία με τα υπολείμματα του γιορτινού ντεκόρ. Αντε να φύγουμε γρήγορα προς τα κάτω προς την Ερμού, από αυτή την παρωδία με τα κουτάκια που θέλουν να ξεγελάσουν και να φαίνονται σαν βγαλμένα από παραμύθι, και με τους αγιο Βασίλιδες που μάλλον ξέχασαν να βγάλουν τα κόκκινα (10 πάει ο μήνας, φτάνει πιά!!!), και με τους κουλουράδες και τους μαυριδερούς να πουλάνε ότι θέλεις να φανταστείς που προκαλεί ηχορύπανση!!.
Μετανιώνουμε την τελευταία στιγμή και παίρνουμε την Μητροπόλεως και αφού περνάμε το αιώνιο εργοτάξιο του καθεδρικού ναού φτάνουμε στα Starbucks που έχουν το βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκη στο ημιυπόγειο που κατ'εξαίρεση παραμένει ανοικτό σήμερα. Μιά και δυό κάτω λοιπόν και μετά από λίγο, ξανά στο δρόμο με τρία βιβλία που είχα κατά νου, αγκαλιά.
Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ (Στήβεν Πρέσσφιλντ), ΤΟ ΑΡΩΜΑ (Πάτρικ Ζίσκιντ)- το γνωστό βιβλίο που μάλλον θα το διαβάσω αφού δω την ταινία, ΚΑΘΕΝΑΣ (Φίλιπ Ροθ)- Αν υπάρχουν σχόλιά σας δεκτά ¨-)
Ηδη τρεις και κάτι πιάνουμε να ανηφορίσουμε την Μητροπόλεως από την αριστερή μεριά και δεξιά μας βλέπουμε το εστιατόριο "Ο Τζίτζικας και ο μέρμυγκας" που κάπου είχε πέσει το μάτι μας σε κάποιο σχόλιο σε πριοδικό οδηγού της Αθήνας, παλαιότερα. Και ενώ το σουφλέ περιμένει από χθές στιο σπίτι και ακόμα προσωπικά δεν το έχω ακόμα δοκιμάσει αλλάζω γνώμη και λέω δεν μπαίνουμε? Και μπήκαμε.
Το περιβάλλον μου θύμισε με την κυριαρχία του ανοικτού ξύλου, και την εμφανή του χώρου του μαγειρείου, ιταλική τρατορία. Κόσμος αρκετός έμπαινε έβγαινε συνέχεια νεολαιίστικος, αλλά η παρουσία πολλών ατόμων στην εξυπηρέτηση δεν δημιούργησε κανένα πρόβλημα καθυστέρησης. Υποδοχή στη πόρτα και τραπεζάκι στο βάθος για δύο άτομα αλλά στη πραγματικότητα για τέσσερις. Από όσο πρόσεξα πρέπει να είχε και χώρο και πάνω όπου σε οδηγούσε μία σκάλα δίπλα στο χώρο σερβιρίσματος. Δίπλα μας όλος ο τοίχος με ραφάκια ντουλάπια ανοικτά στύλ παλιάς κουζίνας ή παλιού παντοπωλείου με γυάλες με αποξηραμένα μπαχάρια πιπεριές κλπ καθώς και κονσέρβες με zwan αλλάτια πιπέρια και πιό πάνω κοντά στην οροφή διάφορα καθαριστικά λάτρας και πλυντηρίου. Μου άρεσε γιατί ξεφεύγει από το καθιερωμένο και σου δημιουργεί αίσθηση οικειότητας και σπιτικού.
Ο κατάλογος πλούσιος με πρωτότυπους τίτλους. Δεν σκεφτήκαμε πολύ:
Μιά ποικιλλία με τριών ειδών ορεκτικά (dips). Στο ίδιο πιάτο λοιπόν τυροσαλάτα αλλά έπρεπε κατά την γνώμη μου να ήταν λιγότερο κρεμώδης, πολύ ωραία φάβα, και μελιτζανοσαλάτα που για τα γούστα μου είχα περισσότερο σκόρδο από το κανονικό που σκέπαζε την γέυση της φρεσκοκομμένης μελιτζάνας.
Κυρίως πιάτο κοτόπουλο μασιχάτο. Μπουκιές στήθους κοτόπουλου, ΄μεσα σε καραμελιζέ φωλιά καταιφιού, γαρνιρισμένο με άσπρη σάλτσα με τόνους γέυσης μαστίχας. Κομματάκια μπείκον έδιναν μιά πιό πικάντικη γέυση στο σύνολο. Πολύ ενδιαφέρον και το προτείνω. Μία γέυση που τη θυμάσαι.
Επίσης σαν συνοδεία τυρί μαστέλλο (νομίζω έτσι έγραφε) Χιώτικο στα κάρβουνα. Ισως το αντίπαλο δέος του χαλουμιού στα κάρβουνα αλλά εδώ νομίζω ότι το χαλούμι απλά δεν παίζεται.
Μισό κιλό χύμα δροσερό ροζέ Μαντινείας (έτσι έλεγε), καλόπιοτο αλλά αδιάφορο (γενικής αποδοχής δηλαδη).
Ποσότητα μερίδων ικανοποιητικότατη.
Για τις τιμές δεν αναφέρομαι γιατί πληρώσαμε ένα 8% επί πλέον λόγω γιορτών. Πρέπει πάντως να μας ερχόταν φυσιολογικά λίγο χαμηλότερα των 30 ευρώ. (Οχι άσχημα)

Θα ξαναπάμε αν τα βήματά μας μας οδηγήσουν ξανά προς τα εκεί.
Το σουφλέ μπορεί να περιμένει.