Θα αρχίσω με απόσπασμα από την κριτική ηλεκτρονικού άρθρου της Καθημερινής από όπου βρήκα και την εικόνα για την ταινία........το άρωμα είναι μία από τις σπάνιες περιπτώσεις ταινιών που θα ταίριαζε να βγει σε odorama, όπου μαζί με τις ταινίες μοιραζόταν μιά κάρτα ξυστού, που απελευθέρωνε οσμές. Τουλάχιστον θα ταίριαζε με τον υπερβολικά πιστό τρόπο που μετέφερε στο βιβλίο ο Τίκβερ.....
όπως πρόβλεψα για τον εαυτό μου, είδα την ταινία πριν διαβάσω το βιβλίο, για το οποίο ίσως την γνώμη μου εκφράσω αργότερα.
Αρχίζοντας, θα ήθελα να διαφωνήσω με το απόσπασμα της Καθημερινής πιό πάνω. Γιατί απλά δεν χρειαζόταν odorama για να απολαύσεις την ταινία, όπως δεν χρειαζόταν να είσαι παθητικός καπνιστής βλέποντας την ταινία του George Clooney, "Good night and good luck", γιατί ένοιωθες οι πρωταγωνιστές να φυσάνε τον καπνό στο πρόσωπό σου.
Ετσι λοιπόν και με το "Αρωμα", στιγμές στιγμές νόμιζες ότι η οσμή σου οξυνόταν και προσπαθούσε να συμβαδίσει με την οξύτατη ικανότητα του ήρωα. (προσωπικά νόμιζα ότι μύριζα τα αρώματα των κυριών μέσα στην αίθουσα, ή μήπως ήταν αλήθεια?). Επιτυχημένη λοιπόν η προσπάθεια από αυτήν την άποψη του σκηνοθέτη, όπως επιτυχημένη και η επιλογή του ήρωα, που διαθέτει την κατάλληλη φυσιογνωμία, όπου με ελάχιστους διαλόγους σε όλη την ταινία με το "ζωώδες" παίξιμό του, σε παροτρύνει να μυρίζεις μαζί του... συνέχεια!!
Η αποθέωση μιάς ανθρώπινης αίσθησης, με την οποία μέχρι στιγμής λίγοι είχαν ασχοληθεί, μέσω ένος ανθρώπου στην Γαλλία των αρχών του 18ου αιώνα, που γεννήθηκε και εγκαταλήφθηκε στο πιό δύσοσμο σημείο του Παρισιού. Μεγάλωσε σαν δούλος εδώ και εκεί, δεν αγάπησε και δεν αγαπήθηκε ποτέ. Η φύση και μοίρα όμως του χάρισε σε οξύτατο εξωπραγματικό βαθμό την αίσθηση της οσμής, γεγονός και πάνω στην οποία στηριξε όλη την ύπαρξή του. Ο πρώτος του έρωτας "με την πρώτη ματιά"όπως θα λέγαμε εδώ στην κυριολεξία ήταν "με την πρώτη οσμή" και στοίχειωσε κατόπιν την ζωή του και το μυαλό του, αφού του κάρφωσε την εμμονή να δημιουργήσει το υπέρτατο "άρωμα" με το οποίο θα μπορούσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο τρόπος να το πετύχει μακάβριος ο΄πως περιγράφεται λεπτομερώς στην ταινία , αλλά επειδή δεν είναι το ζητούμενο αυτό καθ'εαυτό, η διαδικασία μέσα στο μεσαιωνικό εργαστήριο του Αρωματοποιού μας, εξιδανικεύεται και αποκτά καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Η τελευταία νότα του αρώματος του λείπει, την οποία ξέρει που θα την βρεί. Η ευχή του και η κατάρα μαζί. Γιατί ενώ ο ίδιος χρησιμοποιεί το τέλειο αρωμά του την "ύστατη στιγμή" του, για να καλύψει και την δική του απουσία προσωπικού αρώματος ίσως (γεγονός που τον έχει συγκλονίσει), ο λόγος για τον οποίο έφτιαξε το άρωμά του δεν εκπληρώνεται. Ολοι καταφέρνουν να "αγαπήσουν αλλήλους", στην βρωμερή εποχή του Μεσαίωνα που περιγράφεται, εκτός από τον ίδιο που παραμένει κενός και στην κυριολεξία μεταίωρος στην εκπληκτική συμβολική κινηματογραφική σκηνή τού τέλους.
Ο Ζαν Μπαπτίστ Γκρενουίγ, σαν άλλος Ιωάννης Βαπτιστής , βαπτίζεται στην κυριολεξία στο δημιούργημά του, και εξαυλώνεται με μοναδικό "κανιβαλιστικό τρόπο", λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι, ενώ η τελευταία σταγόνα του Αρώματος του κυλάει στο βρωμερό πλακόστρωτο του Παρισιού, σαν αιώνια ανάμνηση του δημιουργού του.
Αρχίζοντας, θα ήθελα να διαφωνήσω με το απόσπασμα της Καθημερινής πιό πάνω. Γιατί απλά δεν χρειαζόταν odorama για να απολαύσεις την ταινία, όπως δεν χρειαζόταν να είσαι παθητικός καπνιστής βλέποντας την ταινία του George Clooney, "Good night and good luck", γιατί ένοιωθες οι πρωταγωνιστές να φυσάνε τον καπνό στο πρόσωπό σου.
Ετσι λοιπόν και με το "Αρωμα", στιγμές στιγμές νόμιζες ότι η οσμή σου οξυνόταν και προσπαθούσε να συμβαδίσει με την οξύτατη ικανότητα του ήρωα. (προσωπικά νόμιζα ότι μύριζα τα αρώματα των κυριών μέσα στην αίθουσα, ή μήπως ήταν αλήθεια?). Επιτυχημένη λοιπόν η προσπάθεια από αυτήν την άποψη του σκηνοθέτη, όπως επιτυχημένη και η επιλογή του ήρωα, που διαθέτει την κατάλληλη φυσιογνωμία, όπου με ελάχιστους διαλόγους σε όλη την ταινία με το "ζωώδες" παίξιμό του, σε παροτρύνει να μυρίζεις μαζί του... συνέχεια!!
Η αποθέωση μιάς ανθρώπινης αίσθησης, με την οποία μέχρι στιγμής λίγοι είχαν ασχοληθεί, μέσω ένος ανθρώπου στην Γαλλία των αρχών του 18ου αιώνα, που γεννήθηκε και εγκαταλήφθηκε στο πιό δύσοσμο σημείο του Παρισιού. Μεγάλωσε σαν δούλος εδώ και εκεί, δεν αγάπησε και δεν αγαπήθηκε ποτέ. Η φύση και μοίρα όμως του χάρισε σε οξύτατο εξωπραγματικό βαθμό την αίσθηση της οσμής, γεγονός και πάνω στην οποία στηριξε όλη την ύπαρξή του. Ο πρώτος του έρωτας "με την πρώτη ματιά"όπως θα λέγαμε εδώ στην κυριολεξία ήταν "με την πρώτη οσμή" και στοίχειωσε κατόπιν την ζωή του και το μυαλό του, αφού του κάρφωσε την εμμονή να δημιουργήσει το υπέρτατο "άρωμα" με το οποίο θα μπορούσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο τρόπος να το πετύχει μακάβριος ο΄πως περιγράφεται λεπτομερώς στην ταινία , αλλά επειδή δεν είναι το ζητούμενο αυτό καθ'εαυτό, η διαδικασία μέσα στο μεσαιωνικό εργαστήριο του Αρωματοποιού μας, εξιδανικεύεται και αποκτά καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Η τελευταία νότα του αρώματος του λείπει, την οποία ξέρει που θα την βρεί. Η ευχή του και η κατάρα μαζί. Γιατί ενώ ο ίδιος χρησιμοποιεί το τέλειο αρωμά του την "ύστατη στιγμή" του, για να καλύψει και την δική του απουσία προσωπικού αρώματος ίσως (γεγονός που τον έχει συγκλονίσει), ο λόγος για τον οποίο έφτιαξε το άρωμά του δεν εκπληρώνεται. Ολοι καταφέρνουν να "αγαπήσουν αλλήλους", στην βρωμερή εποχή του Μεσαίωνα που περιγράφεται, εκτός από τον ίδιο που παραμένει κενός και στην κυριολεξία μεταίωρος στην εκπληκτική συμβολική κινηματογραφική σκηνή τού τέλους.
Ο Ζαν Μπαπτίστ Γκρενουίγ, σαν άλλος Ιωάννης Βαπτιστής , βαπτίζεται στην κυριολεξία στο δημιούργημά του, και εξαυλώνεται με μοναδικό "κανιβαλιστικό τρόπο", λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι, ενώ η τελευταία σταγόνα του Αρώματος του κυλάει στο βρωμερό πλακόστρωτο του Παρισιού, σαν αιώνια ανάμνηση του δημιουργού του.
1 σχόλιο:
το ειδα το εργο μου αρεσ ελογο
Δημοσίευση σχολίου