Η Λένα Διβάνη γεννήθηκε στον Βόλο το 1955 και, εκτός από συγγραφέας, είναι και αναπληρώτρια καθηγήτρια Ιστορίας Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών.
Αλλα έργα της
Μιά σειρά διηγημάτων "Γιατί δεν μιλάς για μένα"
Τρία μυθιστορήματα "Οι γυναίκες της ζωής της" που έχει μεταφραστεί στα Ισπανικά και τα Ιταλικά και έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση από την ΕΤ1, "Εργαζόμενο αγόρι" και "Ενικός αριθμός",
καθώς και τρία παιδικά βιβλία "Η κόκκινη Λένα και ο παπαγάλος απ'τον Αρη", "Η ντομάτα των Χριστουγέννων" και "Ο παπαγάλος ολυμπιονίκης"
Είναι συνεργάτις της εφημερίδας Τα Νέα και μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Αλλα έργα της
Μιά σειρά διηγημάτων "Γιατί δεν μιλάς για μένα"
Τρία μυθιστορήματα "Οι γυναίκες της ζωής της" που έχει μεταφραστεί στα Ισπανικά και τα Ιταλικά και έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση από την ΕΤ1, "Εργαζόμενο αγόρι" και "Ενικός αριθμός",
καθώς και τρία παιδικά βιβλία "Η κόκκινη Λένα και ο παπαγάλος απ'τον Αρη", "Η ντομάτα των Χριστουγέννων" και "Ο παπαγάλος ολυμπιονίκης"
Είναι συνεργάτις της εφημερίδας Τα Νέα και μέλος της Εθνικής Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Πριν προχωρήσω στην ταπεινή μου γνώμη για το βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου, θα μεταφέρω μερικά αποσπάσματα από την εξήγηση που δίνει η ίδια η Λένα για το έργο της αυτό.
...η πάσα αλήθεια βλέπετε έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: ακούγεται πάντα λιγότερο ικανοποιητική και κατά παράδοξο τρόπο πιό πλαστή από το κατασκευασμένο ψέμα.
...Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που ικανοποιείται με την εικόνα του στην οθόνη, ή με τη φωνή του στο μαγνητόφωνο. Ολοι μας έχουμε μια φανταστική εικόνα του εαυτού μας ανέγγιχτη από τη θλιβερή πραγματικότητα. Πως να ανεχτούμε τα ξένα στρεβλωτικά μάτια πάνω μας?
...κάθε ιστορία της πρώτης πλευράς έχει ένα δίδυμο ομότιτλο αδελφάκι σ'αυτή τη δέυτερη πλευρά που εξηγεί την καταγωγή της-από ένα πρόσωπο ή ένα άρθρο στην εφημερίδα, από μιά ερωτική ιστορία που μου εξομολογήθηκαν, από ένα ραντεβού στα τυφλά, ακόμα και από το γράμμα "Ψ" της αλφαβήτου.
Πήρα την άδεια όσων ενδιαφερομένων γνωρίζω για τα κομματάκια ζωής που μου δάνεισαν. Το αντίδωρό μου ήταν (πέραν των άχρηστων ευχαριστιών) η διαρκής έγνοια να μην τα κακομεταχειριστώ.
...υπάρχει το γνωστό συγγραφικό αξίωμα:"γράψε ότι ξέρεις". Και αυτό που ξέρουμε όλοι μας καλύτερα είναι η ζωή μας και η ζωή όλων όσων ζουν δίπλα μας. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι μία ανεξερεύνητη ήπειρος για μας. Γράφουμε λοιπόν για τη ζωή μας νομιμότατα και για τη ζωή σας επίσης-δυστυχώς.Ή ευτυχώς. Οπως νομίζετε.
Το τελικό αποτέλεσμα όμως είναι δικό μου, κατάδικό μου. Αυτό που σερβίρω ως "αλήθεια", σε αντιδιαστολή με το "ψέμα" της μυθοπλασίας, δεν είναι παρά η δική μου εκδοχή της αλήθειας, δηλαδή ένα ψέμα και αυτή.
...η πάσα αλήθεια βλέπετε έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: ακούγεται πάντα λιγότερο ικανοποιητική και κατά παράδοξο τρόπο πιό πλαστή από το κατασκευασμένο ψέμα.
...Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που ικανοποιείται με την εικόνα του στην οθόνη, ή με τη φωνή του στο μαγνητόφωνο. Ολοι μας έχουμε μια φανταστική εικόνα του εαυτού μας ανέγγιχτη από τη θλιβερή πραγματικότητα. Πως να ανεχτούμε τα ξένα στρεβλωτικά μάτια πάνω μας?
...κάθε ιστορία της πρώτης πλευράς έχει ένα δίδυμο ομότιτλο αδελφάκι σ'αυτή τη δέυτερη πλευρά που εξηγεί την καταγωγή της-από ένα πρόσωπο ή ένα άρθρο στην εφημερίδα, από μιά ερωτική ιστορία που μου εξομολογήθηκαν, από ένα ραντεβού στα τυφλά, ακόμα και από το γράμμα "Ψ" της αλφαβήτου.
Πήρα την άδεια όσων ενδιαφερομένων γνωρίζω για τα κομματάκια ζωής που μου δάνεισαν. Το αντίδωρό μου ήταν (πέραν των άχρηστων ευχαριστιών) η διαρκής έγνοια να μην τα κακομεταχειριστώ.
...υπάρχει το γνωστό συγγραφικό αξίωμα:"γράψε ότι ξέρεις". Και αυτό που ξέρουμε όλοι μας καλύτερα είναι η ζωή μας και η ζωή όλων όσων ζουν δίπλα μας. Ο υπόλοιπος κόσμος είναι μία ανεξερεύνητη ήπειρος για μας. Γράφουμε λοιπόν για τη ζωή μας νομιμότατα και για τη ζωή σας επίσης-δυστυχώς.Ή ευτυχώς. Οπως νομίζετε.
Το τελικό αποτέλεσμα όμως είναι δικό μου, κατάδικό μου. Αυτό που σερβίρω ως "αλήθεια", σε αντιδιαστολή με το "ψέμα" της μυθοπλασίας, δεν είναι παρά η δική μου εκδοχή της αλήθειας, δηλαδή ένα ψέμα και αυτή.
Το βιβλίο έχει μιά πολύ όμορφη ιδιαιτερότητα που αμέσως σε προιδεάζει για αυτό που πρόκειται να διαβάσεις. ειδικά μετά από την εξήγήση που δίνει η συγγραφέας.
Αν το κρατήσεις έτσι, είναι ένα βιβλίο. Αν το κρατήσεις αλλιώς. είναι άλλο βιβλίο. Το αδελφάκι του, το διδυμάκι του αν θέλετε.
Εχουμε να κάνουμε με το δίπολο λοιπόν της αλήθειας και του ψέματος, ιδωμένο μέσα από την ρεαλιστική πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Το από που θα ξεκινήσει κάποιος το βιβλίο είναι προσωπική επιλογή, δεν προτείνει άλλωστε τίποτα ούτε η συγγραφέας. Πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Εγώ προσωπικά ξεκίνησα από την αλήθεια, που σε έκταση είναι πιό σύντομη (μπορεί κι αυτό επίτηδες), εννοώ από πλευράς σελιδικής ανάπτυξης ανά κεφάλαιο, ιστορία. Η συγγραφέας εδώ σύντομα και περιεκτικά περιγράφει τα πρόσωπα και τα πλαίσια μέσα στα οποία κινούνται οι χαρακτήρες, στεκόμενη παρατηρήτρια , ενώ σε μερικές συμμετέχει και η ίδια σαν να βρέθηκε τυχαία στο δρόμο των χαρακτήρων, χωρίς να έχει ιδιαίτερη γνώμη και χωρίς να επηρρεάζει την εξέλιξη των γεγονότων. Η γραφή πολλές φορές σε ξενίζει. Σα να εξαρτάται από την εκάστοτε ψυχο ιδιαιτερότητα της συγγραφέως την στιγμή που έγραφε (μου θυμίζει λίγο τον άναρχο τρόπο γραφής των blogger). Ξεκινώντας λοιπόν από την αλήθεια (υποτιθέμενη) και τελειώνοντας κατόπιν, αναρωτιέμαι πως μπορεί να συνδεθεί αυτό το ετερόκλητο μωσαικό ιστοριών και χαρακτήρων.
Γυρίζω το βιβλίο κατόπιν ανάποδα και σύντομα η απόρία μου λύνεται και τα κομμάτια παίρνουν την σωστή θέση τους.
Με ρεαλιστικό τρόπο η συγγραφέας μας βάζει μέσα στην καθημερινότητα των χαρακτήρων, κανοντας μας να ζούμε τις αγωνίες τους και να βιώνουμε το ψέμα με το οποίο μεγάλωσαν και τα άπιαστα όνειρά τους. Κανένας δεν είναι άγιος, όλοι υποφέρουν, αλλά ζουν στο τέλος την εξιλέωση, πολλές φορές με οδυνηρό τρόπο, αφού αυτή έρχεται από εκεί που ποτέ δεν ήλπιζαν.
Συμπαθούμε και συμπάσχουμε μαζί με τους αμαρτωλούς , γιατί κάπου στο βάθος ίσως αναγνωρίζουμε κρυφές πτυχές από τις δικές μας αμαρτίες , τα δικά μας πάθη που ζητούν την δική τους εξιλέωση.
Ενα απολαυστικό κατά την γνώμη μου βιβλίο, που ομολογώ, έπιασα τον εαυτό μου πολλές στιγμές, να μην τελείωνε, να ήταν άλλο τόσο,... γιατί .... η αλήθεια είναι πιστεύω μία, Οτι μέσα στο απέραντο υφαντό και την περιπλοκότητα των βίων μας, μέσα στην κοινωνία, τα πάθη, οι αμαρτίες, οι φόβοι, η ανεκπλήρωτες αγάπες, και άλλες ανθρώπινες αποκλειστικά καταστάσεις, θα ζητούν πάντα την εξιλέωσή τους, πάντα με έναν διαδραστικό, μοναδικά ανθρώπινα καταλυτικό τρόπο.
Αν το κρατήσεις έτσι, είναι ένα βιβλίο. Αν το κρατήσεις αλλιώς. είναι άλλο βιβλίο. Το αδελφάκι του, το διδυμάκι του αν θέλετε.
Εχουμε να κάνουμε με το δίπολο λοιπόν της αλήθειας και του ψέματος, ιδωμένο μέσα από την ρεαλιστική πραγματικότητα της καθημερινής ζωής. Το από που θα ξεκινήσει κάποιος το βιβλίο είναι προσωπική επιλογή, δεν προτείνει άλλωστε τίποτα ούτε η συγγραφέας. Πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Εγώ προσωπικά ξεκίνησα από την αλήθεια, που σε έκταση είναι πιό σύντομη (μπορεί κι αυτό επίτηδες), εννοώ από πλευράς σελιδικής ανάπτυξης ανά κεφάλαιο, ιστορία. Η συγγραφέας εδώ σύντομα και περιεκτικά περιγράφει τα πρόσωπα και τα πλαίσια μέσα στα οποία κινούνται οι χαρακτήρες, στεκόμενη παρατηρήτρια , ενώ σε μερικές συμμετέχει και η ίδια σαν να βρέθηκε τυχαία στο δρόμο των χαρακτήρων, χωρίς να έχει ιδιαίτερη γνώμη και χωρίς να επηρρεάζει την εξέλιξη των γεγονότων. Η γραφή πολλές φορές σε ξενίζει. Σα να εξαρτάται από την εκάστοτε ψυχο ιδιαιτερότητα της συγγραφέως την στιγμή που έγραφε (μου θυμίζει λίγο τον άναρχο τρόπο γραφής των blogger). Ξεκινώντας λοιπόν από την αλήθεια (υποτιθέμενη) και τελειώνοντας κατόπιν, αναρωτιέμαι πως μπορεί να συνδεθεί αυτό το ετερόκλητο μωσαικό ιστοριών και χαρακτήρων.
Γυρίζω το βιβλίο κατόπιν ανάποδα και σύντομα η απόρία μου λύνεται και τα κομμάτια παίρνουν την σωστή θέση τους.
Με ρεαλιστικό τρόπο η συγγραφέας μας βάζει μέσα στην καθημερινότητα των χαρακτήρων, κανοντας μας να ζούμε τις αγωνίες τους και να βιώνουμε το ψέμα με το οποίο μεγάλωσαν και τα άπιαστα όνειρά τους. Κανένας δεν είναι άγιος, όλοι υποφέρουν, αλλά ζουν στο τέλος την εξιλέωση, πολλές φορές με οδυνηρό τρόπο, αφού αυτή έρχεται από εκεί που ποτέ δεν ήλπιζαν.
Συμπαθούμε και συμπάσχουμε μαζί με τους αμαρτωλούς , γιατί κάπου στο βάθος ίσως αναγνωρίζουμε κρυφές πτυχές από τις δικές μας αμαρτίες , τα δικά μας πάθη που ζητούν την δική τους εξιλέωση.
Ενα απολαυστικό κατά την γνώμη μου βιβλίο, που ομολογώ, έπιασα τον εαυτό μου πολλές στιγμές, να μην τελείωνε, να ήταν άλλο τόσο,... γιατί .... η αλήθεια είναι πιστεύω μία, Οτι μέσα στο απέραντο υφαντό και την περιπλοκότητα των βίων μας, μέσα στην κοινωνία, τα πάθη, οι αμαρτίες, οι φόβοι, η ανεκπλήρωτες αγάπες, και άλλες ανθρώπινες αποκλειστικά καταστάσεις, θα ζητούν πάντα την εξιλέωσή τους, πάντα με έναν διαδραστικό, μοναδικά ανθρώπινα καταλυτικό τρόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου