Τα δύσκολα ενός τετραπληγικού

Οι διακοπές ρεύματος των πρόσφατων κινητοποιήσεων, με έβαλαν σε σκέψεις που θέλω να μοιραστώ.
Ολοι μας την ώρα που μας έκοβαν αυτό το αγαθό της ηλεκτρικής ενέργειας κάτι "παθαίναμε"
Γιά δέκατα του δευτερολέπτου ήταν σαν να μας έκοβαν το οξυγόνο. Μας γύριζαν αυτομάτως 50-60 χρόνια πίσω τότε που στα χωριά των προγόνων μας άναβαν κεριά και λυχνάρια μετά το ηλιοβασίλεμα. Τότε που πολλοί σημερινοί επιστήμονες διάβαζαν κάτω από το φως εκείνο του λυχναριού.
Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η διακοπή άλλους τους βρήκε την ώρα που σερφάριζαν στο ιντερνετ, άλλους την ώρα που κατάπιναν μία βραδυνή σούπα στη τηλεόραση. Οχι και τίποτα σοβαρό δηλαδη αν εξαιρέσουμε κάποια σοβαρότερα περιστατικά φαναριών στους δρόμους που έσβηναν, δημιουργώντας το απόλυτο χάος, ή ανθρώπους που εγκλωβίζονταν στο ασανσέρ.

Κάποιους άλλους όμως!!

(Θέλω να ευχαριστήσω τον γνωστό και καλό μου φίλο Χρήστο του http://chrisxx.com/ για την συγκυρία να δημοσιέυσει στο φόρουμ του portal του, αυτό που θα διαβάσετε και που μου έδωσε την ευκαιρία να γράψω αυτό το ποστ.)

Τα δύσκολα ενός τετραπληγικού Υπάρχουν αρκετές δυσκολίες όταν έχεις τετραπληγία, σε σχέση με κάποιον που έχει ημιπληγία ή παραπληγία.

Σκέψου, ότι αναγκαστικά ζεις χωρίς την βοήθεια των τεσσάρων άκρων σου και ότι πρέπει να ζητάς πάντα την βοήθεια κάποιου.
«Ακούγεται» τραγικό. Αν ήμουν κ εγώ αρτιμελής δεν θα μπορούσα να «συλλάβω» το μέγεθος των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι με αυτή την αναπηρία.
Θα μιλήσω όμως πιο συγκεκριμένα.
Σήμερα ξύπνησα πολύ νωρίς 4:35 το πρωί.
Το μόνο που μπορούσα να κάνω μέσα στο σκοτάδι ήταν ν' ανοίξω την τηλεόραση (με την βοήθεια ενός ειδικού τηλεκοντρόλ) και να δω μια ταινία.
Δυστυχώς δεν είχα άλλες επιλογές, γιατί οι γονείς μου κοιμόντουσαν.
Θα μπορούσα αν δεν είχα παράλυτα τα χέρια μου να διαβάσω ένα βιβλίο, να βάλω τον υπολογιστή, να τελειώσω κάποιες δουλειές, έτσι ώστε να έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο μετά.
Πράγματα τόσο απλά, καθημερινά, για έναν αρτιμελή ή έστω για ένα άτομο με λιγότερη αναπηρία από εμένα, για άτομα που μπορούν ν' αυτοεξυπηρετηθούν.
Τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβανόμαστε ότι κάποια «εύκολα» πράγματα που κάνουμε μηχανικά, χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να τα κάνουν κάποιοι συνάνθρωποι μας, αυτή η έλλειψη επιλογών μπορεί κάποιες φορές να σου «ρουτινιάσει» τη ζωή, έτσι κι εμένα, εκείνο το πρωινό.
Ενώ η τηλεόραση ήταν ανοικτή, εγώ σκεφτόμουν το παρελθόν και το μέλλον μου, δυστυχώς αυτό κάνω τις περισσότερες φορές.
Όποτε «ταξιδεύω» στο παρελθόν, σκέφτομαι περισσότερο τις στιγμές που με πόνεσαν βαθιά, αυτό όμως μου δημιουργεί απαισιοδοξία και για το μέλλων. Με κάνει να νοιώθω τρομερά ανασφαλής και να σκέφτομαι όλα αυτά που δεν μπορώ να κάνω.
Φοβάμαι πως δεν θα εργαστώ ποτέ, πως δεν θα γίνω ποτέ καλά, πως πάντα θα χρειάζομαι την βοήθεια των δικών μου.
Μέχρι πότε θα γίνετε αυτό;;;
Οι γονείς μου είναι ηλικιωμένοι και σε λίγο ίσως να μην μπορούν να με βοηθήσουν. Τι θα κάνω τότε;
Με το μυαλό μου δημιουργώ διάφορες ιστορίες και σενάρια, δυστυχώς με άσχημο τέλος. Σκέφτομαι τα ίδια και τα ίδια με συνέπεια να δημιουργώ στον εαυτό μου εμμονές και έντονο εκνευρισμό.
Με όλα αυτά το μόνο που καταφέρνω είναι να δηλητηριάζω την ίδια μου την ψυχή, να σχηματίζω μια αρνητική εικόνα για το σώμα μου, που συχνά αυτό βγαίνει και προς τα «έξω». Με φωνές, θυμό, έλλειψη αυτοκυριαρχίας κ εμπιστοσύνης ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό.
Σίγουρα όσοι με διαβάζετε και βιώνετε μια παρόμοια αναπηρία θα έχετε περάσει παρόμοιες καταστάσεις.
Παρηγοριά μου... Οι φίλοι μου (που μ' αγαπούν πολύ) και η ασχολία μου με το ίντερνετ. Είναι κ αυτό μια μορφή εκτόνωσης, ενώ οι φίλοι, το στήριγμα μου.
Ο υπολογιστής με κάνει και νιώθω λίγο ανεξάρτητος, γιατί είναι το μέσο που επικοινωνώ και εργάζομαι, χωρίς την βοήθεια κάποιου.
Δυστυχώς πια, αυτό από μόνο του δεν μου φτάνει, ενώ τους φίλους δεν μπορείς να τους έχεις συνέχεια κοντά σου.
Εσείς ποιους «τρόπους» εκτόνωσης έχετε βρει για να «περνάτε» αυτού του είδους τις κρίσεις;;;
Μοιραστείτε τις μαζί μου και ίσος να επωφεληθούμε όλοι.

chrisxx Χονδροματίδης Χρήστος

Συζήτηση