Οι καλοί μου φίλοι (Μέρος πρώτο)-Κατερίνα Καστρινάκη

Αφορμή για αυτό που θα γράψω πάρακάτω ήταν ένα άρθρο του άλλου συναγωνιστή και φίλου Νίκου Βουλγαρόπουλου στο περιοδικό ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ, για την άλλη παλιά φίλη την ΚΑΤΕΡΙΝΑ την ΚΑΣΤΡΙΝΑΚΗ.
Την Κατερίνα την πρωτογνώρισα αρχές της δεκαετίας του 80 τότε που οι ΑΜΕΑ φοιτητές μετρημένοι στα δάχτυλα και με μηδενικές υποδομές στα Πενεπιστήμια αλλά και θετικές νοοτροπίες βρεθήκαμε χωρίς να το ξέρουμε πρωτοπόροι στο εμβρυακό Φοιτητικό Κίνημα των Αναπήρων.
Η Κατερίνα αλλά και άλλοι, τους θυμάμαι πάντα και επικοινωνώ μαζί τους. Μας συνδέουν τόσα πολλά!!Ολοι τους παραμένουν αυθεντικοί όπως τότε και καθαροί!! Ο Γιώργος ο Μοίρας, ο Γιώργος ο Χρηστάκης, η Φιλαρέτη Παπαδοπούλου, ο Θανάσης Βίγλας (Πρόεδρος για χρόνια του Παν.Συλλόγου Παραπληγικών), η Φωτιάδου Ιλια (που δυστυχώς την έχω χάσει και νοσταλγήσει), άλλοι και ... η Κατερίνα.
Θυμάμαι τους γονείς της που μεγάλωσαν αυτό το κορίτσι με την βαριά τετραπληγική σπαστικότητα, σχεδόν απόλυτα εξαρτώμενη, τον αγώνα τους με τις ασκήσεις ορθοφωνίας και της ορθοστάτισης, ενώ παράλληλα από κοντά στο Πανεπιστήμιο να την περιμένουν να τελειώσει τα μαθήματά της για να την μεταφέρουν πίσω. Σπατάλημα αγόγγυστα περιουσία ΑΝΤΟΧΩΝ ΖΩΗΣ αλλά και ΑΤΕΛΕΙΩΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ. Αλλά και η Κατερίνα πουλί που πετούσε συνέχεια και τους παράσερνε μαζί της τους γονείς της και όλους εμάς γύρω της!! Προσωπικά της έβλεπα και έπαιρνα δύναμη απτη δύναμή της. Φωτεινός άνθρωπος η Κατερίνα.
Με το καλό τελειώσαμε τις σπουδές και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του αλλά βαστώντας τις αναμνήσεις από την ωραία εκέινη δύσκολη και ρομαντική εποχή, αλλά και τις αραιές είναι αλήθεια επαφές με τα παιδιά.
Θα ήθελα να συνεχίσω και να γράψω τί έχει πετύχει σήμερα η Κατερίνα στη ζωή της και τί συνεχίζει να κάνει. Θα αφήσω όμως καλύτερα να περιγράψει ο Νίκος ο Βουλγαρόπουλος στο άρθρο του στο ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και για το γεγονός.
(Η νομοτέλεια της ζωής μας υπαγόρευσε ότι κάποια στιγνή οι γεναίοι και άξιοι γονέις της έφυγαν από τούτη τη ζωή, και η Κατερίνα σαν εξαρτώμενο άτομο απέκτησε την βοηθό της για την εξυπηρέτηση και τις μετακινήσεις της)

Ας δουμε όμως τι γράφει ο Νίκος και τις σκέψεις του στο τέλος οι οποίες μπορεί να ηχήσουν κάπως πικρές και παράξενες.

Ανεξάρτητη διαβίωση αλά ελληνικά

Τον Ιούνιο που μας πέρασε, μιά πολύ καλή μου φίλη, η Κατερίνα Καστρινάκη, πέρασε μιά πολύ μεγάλη περιπέτεια, για περίπου 30 ώρες.
Η προσψπική της βοηθός την εγκατέλειψε, αφού πρώτα απαλλοτρίωσε, ότι πολυτιμότερο υπήρχε μέσα στο σπίτι. Η Κατερίνα βρέθηκε παγιδευμένη χωρίς να μπορέσει να καλέσει βοήθεια αφού ζει κάτω από συνθήκες μιάς σοβαρότατης τετραπληγίας.
Εγινε αντιληπτή ύστερα από 30 ώρες από μιά στενή της φίλη, με την οποία είχαν ραντεβού για να πάνε σε κάποια εκδήλωση, και επειδή συνήθως η Κατερίνα είναι τυπική στις υποχρεώσεις της, η φίλη της θορυβήθηκε και πήγε από το σπίτι της όπου την άκουσε να καλεί σε βοήθεια. Με τη συνδρομή κλειδαρά ανοίχτηκε η πόρτα και σώθηκε η Κατερίνα.

Ποιά είναι η Κατερίνα Καστρινάκη?
Από το 1980 είναι γνωστότατη στην Ελλάδα για τις δραστηριότητές της. Συμμετέιχε από τότε σε όλες τις επιτροπές των υπουργείων, υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος όλων των σοβαρών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων και συνδικαλιστιών σωματείων, υπήρξε στέλεχος σε υπουργεία και σε γενικές γραμματείες, και σήμερα εργάζεται στη Γενική Γραμματεία Νέας Γενειάς.
Εάν η Κατερίνα Καστρινάκη δεν ήταν αυτή που είναι, δε θα την είχα αναζητήσει κανένας (τουλάχιστον εγκάιρως) και η κατάληξη θα ήταν γνωστή.
Οταν ένας άνθρωπος σαν την Κατερίνα εκτίθεται σε αυτόν τον κίνδυνο και βρίσκεται αβοήθητος-μολονότι πληρώνει μισθούς για να αγοράσει προσωπική βοήθεια από επαγγελματίες προσωπικούς βοηθούς-και εκτός αυτού έχει ένα τεράστιο κύκλο γνωριμιών και ακόμη μεγαλύτερο δίκτυο συνεργασιών, τότε οι υπόλοιποι οι λιγότερο γνωστοί και οι καθόλου γνωστοί άνθρωποι με σοβαρές τετραπληγίες τι μπορούν να περιμένουν όταν εγκαταλειφθούν από τον (επαγγελματία) προσψπικό τους βοηθο΄?
Τί μπορούν να πάθουν? Στην καλύτερη περίπτωση να μπουν στην περιπέτεια που μπήκε η Κατερίνα. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις τους επιφυλάσσεται ο αργός και επώδυνος θάνατος.
Ξέρετε τί είναι να περιμένεις χωρίς νερό, εγκαταλελειμμένος και τρομοκρατημένος, πότε θα γίνει η απουσία σου αντιληπτή από κάποιο φίλο ή συνεργάτη ή συγγενή? Είναι χειρότερο από θάνατος.

Υπάρχει διέξοδος? Εντίμως, όχι. Δεν υπάρχει διέξοδος. Θα μπορούσε να βρεθεί διέξοδος? Γιά όσο καιρό οι ίδιοι οι άμεσα θιγόμενοι δημιουργούν εμπόδια στη μεταξύ τους επικοινωνία, δυστυχώς δεν θα μπορέσει να υπάρξει διέξοδος.
Είναι δυνατόν οι ίδιοι οι άνθρωποι με τατραπληγίες να μην αναζητούν μιά λύση για την επιβίωσή τους?

Και εδώ η Ελλάδα μας απογοητεύει. Ναι, είναι δυνατόν.Γιατί? Φια τον απλό λόγο ότι η Ελλάδα είναι η χώρα του-ανεπικοινώνητου- και όλοι εμείς οι Ελληνες και οι Ελληνίδες, είμαστε προιόντα αυτής της κατάστασης. Χρειάζονται αποδείξεις? Εάν χρειάζονται αποδείξεις ,τότε δεν έχει παρά να δοκιμάσουν οι υποψήφιοιγια τη διοργάνωση του διαλόγου να μαζέψουν περισσότερους από δέκα ανθρώπους με τετραπληγίες. Και ενδεχομένως να βοηθήσει το ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΩΡΑ και η AUTONOMIA EXPO να συγκεντρωθούνκαποιοι πολλοί ή λίγοι πάρα πάνω. Ομως για να κρατηθούν αυτοί οι άνθρωποι θα π΄ρπει αν μη τι άλλο οι οργανωτες να μην απωθήσουν. Κάτι τέτοιο όμως φάινεται ότι ελάχιστες φορές γίνεται. Είμαστε κακότροποι ως πολιτισμός ... και το ξέρουμε....

Νίκος

Υ.γ
έχω αναφέρει ξανά για όσους αγαπούν τις επικοινωνίες και ενημέρωση μέσω φόρουμ,ότι το φορουμ του www.disabled.gr δημιούργημα του αεικίνητου Νίκου αξίζει επίσκεψης και συμμετοχής.
Παρόλο που αρχικά λειτούργησε ενωτικά για τα μέλη αναπήρους σήμερα είναι από τα πλέον ενεργά φορουμ με διάπλατα ανοικτή συμμετοχή από όλους!!