ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
Χτύπησε τα μεγάλα, αδύναμα φτερά του στον αέρα για να κρατηθεί για άλλη μιά φορά. Μέσα του ήξερε ότι δεν θα το πετύχαινε αυτή τη φορά.
Εδώ και πολύ καιρό είχε αρχίσει να χάνει ύψος. Η αμείλικτη βαρύτητα τον τραβούσε όλο και πιό δυνατά προς την μάνα Γή.
Μισόκλεισε τα μάτια του, και ταυτόχρονα συνειδητοποίησε ότι δεν είχε άλλα περιθώρια, ότι ετούτη θα ήταν η τελευταία του πτήση....συνεχεια..
stavraetos.blogspot.com/2008/05/blog-post.html
Σοκαρίστηκα για ακόμα μια φορά με αυτό που είδα. Όχι με το γεγονός ότι δυο άνθρωποι με κάποιες ειδικές ανάγκες καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια για να πετύχουν τη νίκη, αλλά με τη δική μου αδιαφορία. Μπορώ να πω ότι με κάποιον τρόπο τους ζήλεψα. Πριν μερικά χρόνια έπαιζα και εγώ πινκ πονκ και μάλιστα πολύ καλό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα ότι έχω αφήσει πολλά όνειρά μου, πολλά πράγματα που με ενδιέφεραν, πολλούς ανθρώπους που είχαν αξιόλογη θέση στη ζωή μου. Και χωρίς να καταλάβω πως έγινε, έδωσα θέση σε νέα πρόσωπα, νέες προτεραιότητες, γεμίζοντας σκοτούρες το κεφάλι μου. Ίσως φαίνεται άσχετο το σχόλιό μου, αλλά αυτό μου βγήκε. Πάντως σε ευχαριστώ Σάκη που το βιντεάκι σου μου έδωσε την δυνατότητα να δω κάτι παραπάνω.
Σιλι Καλως σε βρίσκω. σευχαριστώ και να ξέρεις με συγκίνησε η ανταπόκρισή σου στο απλό και σύντομό αυτό βιντεάκι. Ισως ξέρεις αν πρόσεξες το ιστολόγιό μου ότι ανη΄κω και εγώ σε ειδική ομάδα και είμαι αθλητής του συγκεκριμένου αθλήματος, αλλά και εγώ όπως και εσύ υποκλίνομαι σε τέτοιους γίγαντες ΑΘΛΗΤΕΣ! πολλές φορές θέλω να ξέρεις ότι νοιώθω πολύ μικρός μπροστά σε τέτοιους ανθρώπους. Και ταπεινά κατόπιν μέσα μου προσπαθώ από τη μεριά μου να πετυχαίνω με΄ρα με τη μέρα το καλύτερο και το χρησιμότερο για μένα και για τους συνανθρώπους μου. Δεν ξέρω γιατι στο λέω έτσι αλλά και μένα έτσι μου βγαίνει τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά καλέ συνοδοιπόρε να ξαναβρείς κάποια από αυτά που άφησες στην άκρη για χάρη ίσως κάποιων άλλων που σε διέψευσαν. ενα κλικ και ένα π΄ρωτο μικρό βήμα μακριά είναι. So far and so close Διαλέγουμε εμείς.
2 σχόλια:
Σοκαρίστηκα για ακόμα μια φορά με αυτό που είδα. Όχι με το γεγονός ότι δυο άνθρωποι με κάποιες ειδικές ανάγκες καταβάλλουν τεράστια προσπάθεια για να πετύχουν τη νίκη, αλλά με τη δική μου αδιαφορία. Μπορώ να πω ότι με κάποιον τρόπο τους ζήλεψα. Πριν μερικά χρόνια έπαιζα και εγώ πινκ πονκ και μάλιστα πολύ καλό. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Συνειδητοποιώ μέρα με τη μέρα ότι έχω αφήσει πολλά όνειρά μου, πολλά πράγματα που με ενδιέφεραν, πολλούς ανθρώπους που είχαν αξιόλογη θέση στη ζωή μου. Και χωρίς να καταλάβω πως έγινε, έδωσα θέση σε νέα πρόσωπα, νέες προτεραιότητες, γεμίζοντας σκοτούρες το κεφάλι μου.
Ίσως φαίνεται άσχετο το σχόλιό μου, αλλά αυτό μου βγήκε.
Πάντως σε ευχαριστώ Σάκη που το βιντεάκι σου μου έδωσε την δυνατότητα να δω κάτι παραπάνω.
Σιλι
Καλως σε βρίσκω.
σευχαριστώ και να ξέρεις με συγκίνησε η ανταπόκρισή σου στο απλό και σύντομό αυτό βιντεάκι. Ισως ξέρεις αν πρόσεξες το ιστολόγιό μου ότι ανη΄κω και εγώ σε ειδική ομάδα και είμαι αθλητής του συγκεκριμένου αθλήματος, αλλά και εγώ όπως και εσύ υποκλίνομαι σε τέτοιους γίγαντες ΑΘΛΗΤΕΣ! πολλές φορές θέλω να ξέρεις ότι νοιώθω πολύ μικρός μπροστά σε τέτοιους ανθρώπους. Και ταπεινά κατόπιν μέσα μου προσπαθώ από τη μεριά μου να πετυχαίνω με΄ρα με τη μέρα το καλύτερο και το χρησιμότερο για μένα και για τους συνανθρώπους μου. Δεν ξέρω γιατι στο λέω έτσι αλλά και μένα έτσι μου βγαίνει τώρα.
Ποτέ δεν είναι αργά καλέ συνοδοιπόρε να ξαναβρείς κάποια από αυτά που άφησες στην άκρη για χάρη ίσως κάποιων άλλων που σε διέψευσαν. ενα κλικ και ένα π΄ρωτο μικρό βήμα μακριά είναι. So far and so close Διαλέγουμε εμείς.
Την καληνύχτα μου και χάρηκα που τάπαμε.
Δημοσίευση σχολίου