Ναι είμαι δημόσιος κίνδυνος το παραδέχομαι!!
Ανήκω στην κατηγορία των σωματικά αναπήρων και θα πρέπει να με φοβάστε.
Μην μου νοικιάσετε ποτέ το σπίτι σας .
Μην επιτρέψετε στην κόρη σας να βγει μαζί μου.
Δημιουργήστε όσο μπορείτε περισσότερα εμπόδια βάζοντας ατελείωτες σκάλες για να μην μολύνω με την παρουσία μου τους χώρους που συναθροίζεστε .
Διατηρήστε τα “κανονικά” σχολεία και για εμάς τους άλλους τα “ειδικά”.
Μην συγκριθούμε με τους “κανονικούς” μαθητές, μην ανακατέψουμε τους “φυσιολογικούς” με τους “ανώμαλους” διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος να είμαι καλύτερος και μετά θα πρέπει στην παρέλαση να κρατήσω την σημαία και αυτό συνιστά προσβολή για το εθνικό σύμβολο.
Αν κατά τύχη περάσω στο πανεπιστήμιο φροντίστε να το κάνετε απροσπέλαστο για να μην το υποβαθμίσω με την παρουσία μου .
Αν εργαστώ στην επιχείρηση σας φροντίστε να με απολύσετε γρήγορα λόγο ανικανότητας .
Δημιουργήστε κοινωνική απόσταση από έμενα και τους ομοίους μου.
Αν αποτύχω στην δουλειά μου ,στις σχέσεις μου , στον γάμο μου, αν θυμώσω, φερθώ άδικα αποδώστε το στην αναπηρία μου, εστιάστε στο “έλλειμμα” μου όχι σε έμενα , αυτό φταίει για όλα.
Αυτή είναι η συνταγή για να δημιουργήσετε την τέλεια κοινωνία.
Απορρίψτε, καταδικάστε, οτιδήποτε διαφέρει από την νόρμα οτιδήποτε δεν εναρμονίζεται με την κυρίαρχη άποψη .
Ενθαρρύνετε τα “κανονικά” παιδιά σας να βηματίζουν ρυθμικά το ένα πίσω από το άλλο.
απόλυτα συγχρονισμένα!
απόλυτα όμοια!
Φροντίστε μόνο πάση θυσία να παραμείνετε όμοιοι διότι στην αντίθετη περίπτωση θα αποτελείτε και εσείς δημόσιο κίνδυνο.
Αντώνης Ρέλλας
Σκηνοθέτης – πολίτης με αναπηρία
Σκηνοθέτης – πολίτης με αναπηρία
Ο Αντώνης είναι διακεκριμένος σκηνοθέτης που βιώνει και ο ίδιος μιά αναπηρία .Ενα από τα έργα του που έχουν βραβευτεί και στο εξωτερικό είναι το ΣΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ που σαν ντοκυμαντερ παρακολουθεί από κοντά και με κάμερα στο χέρι την υπερκολύμβηση παραολυμπιονικών με αφετηρία την Αθήνα και με προορισμό τη Μήλο καθαρά για ακτιβιστικόυς λόγους, αλλά και την συνολική τους προσπάθεια μέσα από την προπονητική τους ζωή μέχρι την πραγμάτωση και την κορύφωση της συμμετοχή της ολυμπιάδας στον τόπο τους.
Τα απότελέσματα της ΜΕΤΡΟΝ τα διάβασα και εγώ και με εξέπληξαν και μένα. Ειδικά μετά τους Παρα ολυμπιακόυς εδώ πίστευα ότι κάτι είχε αλλάξει προς το καλύτερο όσον αφορά το σκέπτεσθαι και το πώς βλέπουν την αναπηρία οι συμπολίτες μας.
τί μπορεί να άλλαξε πέντε χρόνια μεσά?
Είναι απλό !! Μεγάλωσε ο φόβος προς τον συνάνθρωπό μας και η ανασφάλειά μας μέσα μας.
Να σκεφτούμε όμως οι άνθρωποι που βιώνουν μία αναπηρία πώς θα έπρεπε να αισθάνονται? Κι όμως πληροφορώ τους φίλους από εδώ, ότι είναι περισσότερο υγιώς σκεπτόμενοι από πολλούς γύρω μας αρτιμελείς.
(χωρίς να αποκλείονται οι εξαιρέσεις φυσικά).
Το κείμενο του Αντώνη λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καυστικό σχόλιο για τα αποτελέσματα της Ερευνας, με δικό του προσωπικό τ΄ροπο, και με πολύ πικρία...
τα σχόλια δικά σας και όλων μας...
3 σχόλια:
Καλημέρα. Φρικάρω μόνο που τα διαβάζω. Εχουμε γίνει καχύποπτοι σαν Ελληνες, ό,τι είναι διαφορετικό πρέπει να το εκμηδενίσουμε ή τουλάχιστον να το χώσουμε κάπου να μη φαίνεται "μακριά απο εμάς". Οι αντιλήψεις αυτές υπήρχαν στις παλιές κοινωνίες "του χωριού" όπου ο ανάπηρος έπαιρνε το ρόλο του κουζουλού του χωριού. Αλλά υπάρχουν τέτοιες αντιλήψεις σήμερα, δεν είναι ντροπή μας, είναι ΑΙΣΧΟΣ μας!
Πολύ πικρία όντως.Οι πιο πολλοί αλλάζουν μυαλά μόνο όταν τους σκάσει το πρόβλημα στο σπίτι τους. Γιατί είμαστε λαός ανεκπαίδευτος. Η ελληνική κοινωνία ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα φιλική με τις μειονότητες, ούτε και με τα ατομα με αναπηρίες.
Βέβαια, καταλαβαίνω ότι ο καλιτεχνικός οίστρος του Ρέλλου του επιτρέπει μιαν υπερβολή.
Υπάρχουν και μεταξύ των αναπήρων κόντρες και διαφορες. Τα ξέρεις σίγουρα καλύτερα.
Εν κατακλείδι πάντως καλά κάνει και φωνάζει έστω και λίγο παραπάνω. Κάποιοι ακούν...
Δυστυχώς μεταηύ μας βγάζουμε πολλες φορές μόνοι μας τα μάτια μας. Παντού υπάρχουν αυτά. ειδικά η καρέκλα είναι μεγάλο ναρκωτικό. Το ξέρω από πολλούς αναπηροπατέρες μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. ασχολήθηκα στο παρελθός με συλλόγους αλλά ευτυχώς έφυγα νωρίς.
δυστυχώς όμως ακόμα και τώρα σαν αθλητής του πινγκ πονγκ και επειδή μοιραία εξαρτώμαστε από την Αθλ. ομοσπονδία Αμεα βλεπω τι σαπίλα υπάρχει εκει μέσα.
Καμιά θέληση να πάει μπροστά τίποτα. ολα στο άρπα κόλλα και να δέιχονυμε μόνο βιτ΄ρινες. Ειδικά από άτομα (ΑμΕα) που ήξερα παλιά και που βρίσκονται σε αυτήν την θέση ενώ δεν έχουν αθληθεί ποτ΄΄ε τους.
Ξέφυγα λιγάκι και με συγχωρείς.
υπάρχουν όμως και οι υγιώς σκεπτόμενοι σαν τον Ρελλα ας πούμε Ευτυχώς.
Την καλή μέρα μου
Δημοσίευση σχολίου