Η ευτυχία έρχεται ΚΑΙ με αμαξίδιο! ( Η ιστορία της Χριστίνας)

http://www.eimaimama.gr/2013/12/i-eutuxia-erxetai-kai-me-amaksidio.html
Γνώρισα τον άντρα μου 1 χρόνο πριν «τα φτιάξουμε» και οι 2 ώρες που πέρασα μιλώντας μαζί του μου άλλαξαν την ζωή. Τα λέγαμε στη βεράντα μιας κοινής φίλης που μας έκανε barbeque ,γελάσαμε απίστευτα και τον παράτησα λέγοντάς του «Συγνώμη, πρέπει να φύγω, να τηλεφωνήσω στο αγόρι μου!»

Πήγα στο σπίτι και «το αγόρι μου» (τέως τέως τέλος) άρχισε την συνηθισμένη του γκρίνια: η δουλειά του που δεν τον ικανοποιεί, το σπίτι του που δεν του αρέσει, oi γείτονές του που του σπάνε τα νεύρα, η Ελλάδα που έχει γίνει αηδία, τα οικονομικά, η κρίση (που πλησίαζε απειλητικά, τότε) και τέλος, το γόνατό του που τον πονάει και τα αντικαταθλιπτικά του που δεν κάνουν δουλειά… Τον χωρίζω με συνοπτικές διαδικασίες λέγοντάς του λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο

«Θα έπρεπε να ντρέπεσαι! Ήμουν με 1 παιδί, πριν από λίγο, που δεν μπορεί να περπατήσει και ήταν η χαρά της ζωής κι εσύ γκρινιάζεις για την κάθε λεπτομέρεια της ζωής σου! Δεν μπορώ άλλη μιζέρια… Γεια!»

Καλά, περιττό να πω το πώς με «στόλισε» αλλά δεν με ένοιαξε καθόλου!

Τον Μάρκο (τον άντρα μου) δεν πίστευα πως θα τον ξαναδώ γιατί είχαμε συζητήσει πως ήταν κάτοικος Βελγίου, με καλές αποδοχές αναπηρίας, σε ένα κράτος πρόνοιας, με φίλους, συμμαθητές κλπ κλπ.. Σιγά μην ερχόταν Ελλάδα! Μου είπε πως ο μπαμπάς του είναι Έλληνας και γι’ αυτό έρχονται τα καλοκαίρια να κάνουν διακοπές. Του κάνω αίτημα φιλίας στο facebook, με γράφει κανονικά και με συνδέει με Κάιρο… (αργότερα μου είπε πως δεν το είδε ποτέ αυτό το αίτημα φιλίας, το κουνάβι..)

Περνά ο καιρός, μήνες, μισός χρόνος και μου λέει η κοινή μας φίλη πως ο μπαμπάς του Μάρκου ψάχνει να νοικιάσει σπίτι στην περιοχή μας γιατί σε λίγο καιρό συνταξιοδοτείται και θα έρθει μόνιμα Ελλάδα. Έψαχνε 2 σπίτια… Ο Μάρκος ήθελε να μείνει μόνος του! Έφερα την γη ανάποδα να του βρω στην πολυκατοικία μου! Ήθελα να είμαστε κολλητοί! Σκέφτηκα πως θα είχε ανάγκη και κάποιον να μένει κοντά του και να του μαγειρεύει, να του καθαρίζει.. Ήθελα να παίζουμε μαζί playstation, να τον πάω συναυλίες, να πηγαίνουμε σινεμά, να παίζουμε επιτραπέζια, να μιλάμε, να γελάμε..Ήθελα να τον έχω δίπλα μου!

Επειδή, μια ζωή, οι σχέσεις μου ήταν «δράμα, τραγωδία, θρίλερ, κλάμα, πάτωμα, σκατά» δεν θεώρησα ότι τον είχα ερωτευτεί.. Νόμιζα πως ο έρωτας είναι «φλέβα-βελόνα-παραισθήσεις» μόνο. Πρώτη φορά, όμως, κυνήγησα τόσο κάποιον για να τον κάνω κολλητό φιλαράκι..

Σπίτι δεν βρήκα, καθυστερούσε κι η συνταξιοδότηση του μπαμπά του και μια μέρα, 1 χρόνο μετά, πάλι στο σπίτι της κοινής μας φίλης, τον συναντώ ξανά.. Πώς να περιγράψω αυτό το συναίσθημα που είσαι ανάμεσα σε 50 άτομα που χορεύουν, γελούν, πίνουν και μιλούν δυνατά κι εσείς οι 2 έχετε μπει σε μια νοητή σαπουνόφουσκα και δεν βλέπετε ή ακούτε τίποτα και κανέναν άλλο εκτός από τους δυο σας; ΑΥΤΟ! Τα φτιάξαμε την επόμενη μέρα και μείναμε μαζί από το 1ο βράδυ.Βράδυ, που λέει ο λόγος, γιατί είδαμε μαζί την ανατολή του ηλίου συζητώντας. Κοιμηθήκαμε μαζί πολλά βράδια και με σεβάστηκε όσο κανένας! Μου ζήτησε να μην έρθουμε σε επαφή γρήγορα και να δούμε πρώτα «πώς κολλάμε»..

Το 3ο πρωινό της σχέσης μας ξύπνησα γιατί προσπαθούσε να μου περάσει το δαχτυλίδι του στο δάχτυλό μου… Άνοιξα τα μάτια μου και μου είπε: «Θα γίνεις γυναίκα μου!»

Αποφάσισε να έρθει μόνιμα Ελλάδα και συζήσαμε…

Την 3η μέρα της σχέσης μας κάποια γυναίκα πήρε την μητέρα μου στην ΔΟΥΛΕΙΑ της και της είπε «Το ξέρεις ότι η κόρη σου τα έχει με έναν ανάπηρο;» Η μαμά την έβαλε στην θέση της αλλά ξεκίνησε ένας ψυχολογικός πόλεμος άνευ προηγουμένου… Ο μπαμπάς μου μεθυσμένος με δακρυσμένα μάτια μου τραγουδούσε «καλη τύχη, γειά χαρά σου, μην πετάς τα όνειρά σου, μη τα δω ποτέ στο δρόμο και σε λυπηθώ», η μαμά ήταν 1 μέρα θυμωμένη, 1 μέρα κλαμμένη, 1 μέρα απελπισμένη, ο αδερφός μου πίστευε πως είναι ένα καπρίτσιο για να είμαι «όπως πάντα στο επίκεντρο», η γιαγιά με έκλαιγε σαν να πέθανα, όλοι με κλαίγανε, όλοι θεωρούσαν ότι ήμουν πια τόσο απελπισμένη από τους άντρες και τις σχέσεις που έπεσα στον 1ο τυχόντα που θα μου χαντακώσει τη ζωή.. Δεν μπήκε κανένας στον κόπο να τον γνωρίσει κι όλοι νόμιζαν πως θα κάνω την νοσοκόμα μέχρι να πεθάνω.

Ευτυχώς, ο Θεός είχε φέρει ήδη στον δρόμο μας από καιρό έναν πνευματικό, έναν πραγματικό άνθρωπο του Θεού, ο οποίος μαλάκωσε τις καρδιές τους σιγά σιγά. Τους είπα μια και τελευταία φορά «Πού το ξέρετε, ότι αύριο κι όλας, δε με κόβει ένα αμάξι και με αφήνει τελείως ανάπηρη; Δεν θα χαιρόσασταν αν κάποιος με ερωτευόταν και με φρόντιζε;»

Χτύπα ξύλο, χτύπα ξύλο, παιδί μου, είπαν 100 φορές, αλλά δεν χτύπησα ξύλο… Μερικούς μήνες μετά, σκόνταψα κατεβαίνοντας από το τρόλεϋ και έπρεπε να μπω επειγόντως για χειρουργείο: μηνίσκος, χιαστός, πόνος τρελός, μου έβγαινε το γόνατο με το παραμικρό. Μπήκα χειρουργείο και ποιος νομίζετε με φρόντιζε κι έγινε «νοσοκόμα»; Ο ΜΑΡΚΟΟΟΣ.. Δεν είναι τελείως ανήμπορος, αυτοεξυπηρετείται. Μου έκανε κοτόσουπα, μου έφερνε νερό, αναψυκτικά, μου κατέβαζε ταινίες, παίζαμε playstation, μου έφερνε το τηλέφωνο , μου άναβε το τσιγάρο, άδειαζε τα τασάκια… Οι γονείς μου δούλευαν 9 με 9 κι ο αδελφός μου νυχτερινός σχολούσε 3 τα ξημερώματα. Δεν θα πω ψέματα, βέβαια, κουρασμένοι, πτώματα, με έλουσαν και με έκαναν και μπάνιο… Αλλά ο ανάπηρος τώρα, βοηθούσε την ΠΙΟ ΑΝΑΠΗΡΗ κόρη τους!

Φυσικά και παντρευτήκαμε 1 χρόνο μετά… και πιάσαμε παιδί με την 1η!!!!!!! Έχουμε έναν κούκλο, έναν άγγελο, ένα γλυκό ζαχαρωτό μπεμπάκι 2 ετών. Ο Θεός μας έδωσε μεγάλες ευλογίες και δώρα και Τον δοξάζω! Δεν θα πω ότι η ζωή μας είναι εύκολη, το παλεύουμε όπως όλες οι οικογένειες, λίγο το κράτος, οι δυσκολίες, τα πεζοδρόμια… Δεν θα γίνω, όμως, σαν τον πρώην μου! Με τίποτα! Κοιτάμε να κάνουμε την ζωή μας όσο πιο εύκολη γίνεται, να είναι το παιδί μας χαρούμενο και υγιές και να εκτιμούμε αυτά που έχουμε! Θα τσακωθούμε, θα θυμώσουμε, θα γελάσουμε,θα κλάψουμε, θα φοβηθούμε.. οκ, άνθρωποι είμαστε! Εκτιμήσαμε φίλους, γείτονες και συγγενείς, περνάμε καλά και ελπίζουμε..

Έχουμε πολλά κοινά σημεία αλλά έχουμε και αντιθέσεις. Ο ένας ανεβάζει τον άλλον ψυχολογικά. Είναι αισιόδοξος, λογικός και καλοπερασάκιας. Δεν είναι τσιγκούνης!!!! Θεωρεί και πιστεύει ακράδαντα πως είμαι η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, η πιο ερωτική, η πιο σωστή, η πιο καλή μαγείρισσα, η πιο καλή μαμά και δεν έχει τόσο πολλή μυωπία, ούτε είναι ψυχασθενής  (χαχα)!! Είναι ο καλύτερός μου φίλος, ο πιο όμορφος άντρας στον κόσμο, τρώει ό,τι του βάλεις μπροστά του και δεν καταλαβαίνει αν το σπίτι είναι καθαρό ή όχι (μεγάλο προσόν για ένα σύζυγο… καθαρίζω όποτε θέλω και μπορώ!!!)

Οι γονείς μου, ο αδερφός μου, η γιαγιά και όλο το σόι τον αγαπάνε πολύ γιατί με βλέπουν ευτυχισμένη μαζί του. Όταν τσακωνόμαστε παίρνουν το μέρος του! Τους καταλαβαίνω τώρα που έγινα μητέρα… Φοβήθηκαν μέσα στην άγνοιά τους.. Δεν θα την ξεχάσουμε όμως ποτέ αυτή την κυράτσα που πήρε την μαμά μου τηλέφωνο και της είπε «το ξέρεις ότι η κόρη σου τα έχει με έναν ανάπηρο;» Δεν θα τη ξεχάσουμε γιατί είμαστε 99% σίγουροι ΠΟΙΑ είναι και μας έδωσε μάθημα ζωής για την μικροψυχία, την άγνοια και την κατάντια ορισμένων ανθρώπων. Ο κόσμος είναι μικρός και μαθαίνω πως είναι σούπερ δυστυχισμένη.. Ε, με τέτοια μυαλά.. ΠΩΣ ΝΑ ΕΥΤΥΧΙΣΕΙΣ, ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ;

Χριστίνα