Καψάλα με αγουρόλαδο

" δώσε μιά καψάλα στο μικρό", είχα ακούσει να λένε,άγρια χαράματα στο λιοτρίβι του χωριού. Ο μικρός ήμουν εγω , έξι επτά χρόνων, που είχα συνοδεύσει τον παπού για να βγάλουμε το λάδι. Συμμετείχα σε μια ιεροτελεστία ,όπως μου έρχεται πια στο μυαλό εκείνη η σκηνή. Τότε στα παιδικά μου μάτια φαινόταν εξόχως αξιοπερίεργο - άλλωστε τότε ανακαλύπτα γεγονότα και καταστάσεις- και μου εντυπωθηκε ανεξίτηλα στη μνήμη.
Γύρω απο μια φωτιά που δεν μπορώ να προσδιόρισω τώρα την πηγή της, ήταν συγκεντρωμένοι οι καλλιεργητές και οι εργάτες . Οι κουβέντες ήταν χαμηλό φωνές, και ακολουθούνταν απ την ερώτηση " πόσο σου πήγε εσένα το τσουβάλι?" το μυαλό μου όμως είχε φύγει αλλού ....Γευομουν την καψάλα που ειχα στα χέρια μου. Θεσπεσια!! Η αίσθηση του ζυμωμενου ψωμιού ,μαλακου και κάρβουνιασμενου σε ορισμένα σημεία ,λουσμενου στο φρέσκο αγουρολαδο με ακολουθεί ακόμη. Επάνω στη φέτα μυρωδατη ρίγανη.αλλη τη συνόδευαν με αλάτι και ψωμί .
Θαλπωρή δίπλα σε μια ζέστη εστία ,δίπλα σε πρόσωπα του μόχθου που απολάμβαναν τον καρπό τους. Δίπλα σε αγαπημένα πρόσωπα που μου έμαθαν να αγαπάω τα γενηματα της φύσης . Στη γλώσσα είχε μείνει η ιδιαίτερη γεύση του αγουρου λαδιού ,τροχιά μα αναζωογονητικη. Πώς ταίριαζε με το ζεστό ζύμωτο! Μερικά χρόνια αργότερα δοκίμασα άλλη μια " καψάλα " κατακαλόκαιρο . Η τριμμενη ντομάτα την έκανε δροσερή ,αλλα το λάδι ,ώριμο πια, δεν είχε εκείνη την ξεχωριστή γεύση .

Τα χρόνια πέρασαν, και βρέθηκα με μια δέμπλα στο χέρι να χτυπάω κλαρες ,να μαζεύω πανιά και να σακιαζω τον καρπο. Απο το πρωί ως το απόγευμα στο χωράφι ,δουλειά κοπιαστική . Και ήρθε η στιγμή να ξαναπάρει στο λιοτρίβι να βγει το λάδι που μάζεψαν τα γεμάτα καλούς χέρια μου. Αστραψε στο μυαλο μου η γεύση της καψάλας , που έγινε ακόμα ωραιότερη καθώς συνοδευόταν απο μια γλυκεια κούραση.
Το προσφάι είναι νόστιμοτεο σαν το τρως οταν ξαποσταινεις. Μοιάζουν με αμβροσια μια ντομάτα, στα τέσσερα, ένα μεγάλο κομμάτι τυρί φέτα, ψωμί κι ελιές , κάταχαμα σ ένα πανί στη μέση του ελαιώνα. Μαύρες χαρακωμενες ή όχι , βουτηγμενες σε ξύδι ή λάδι. Τις βάζαμε σε δοχεία με νερό και χοντρό αλάτι . ( στη περιοχή της Πυλου άλλοι τις περνούν μερικά χέρια νερό και μετα αλάτι )
Ο πατέρας μου μού είπε ότι δεν υπάρχει συνταγή, μόνο γεύση. Δοκιμαζεις να δεις πόσο θα ξεπικρισουν, ενώ μένουν και σφικτες. Και μετα ξύδι και ακολούθως λάδι . Ο πλούτος της Μεσσηνιακης γης . Ένα προιόν γνωστό στη περιοχή της Πυλου εδω και σχεδόν 3500 χρόνια .

Θανάσης Καραμπατσος ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής 25 ΔΕΚ 2011 .

Το άρθρο αυτο του Θ. Καραμπατσου μου έφερε και μένα στο μυαλο παρόμοιες αναμνήσεις και παιδικές γεύσεις και οσμές στο λιοτρίβι του χωριού μου στη Ν. Εύβοια . Ξενύχτια και βάρδιες για την συγκομιδή και εκμετάλλευση του θείου δώρου που λέγεται ελιά και ελαιόλαδο.
Έχω να πω απλα ότι πρέπει να αισθανόμαστε ευλογημενοι που ζούμε σε αυτη την περιοχή της Μεσογείου .

ΤΟ ΚΡΙΜΑ

Άκου , παπά, το κρίμα μου… Δεν είναι αυτό μονάχα,
σαν άνθρωπος αμαρτωλός κρίματα κι άλλα θάχω.
Μα τ’ είναι τ’ άλλα εμπρός σ’αυτό; ό, τι είναι το χορτάρι
κοντά στης λεύκας το κορμί- αυτό που μούχει πάρει
τον ύπνο από τα μάτια μου …αυτό που φαρμακώνει
και το ψωμί και το νερό στο κολασμένο στόμα…

* Παπά , μη μ’ αγριοκοιτάς! δεν τ’ άκουσες ακόμα.
Μη μου τραβάς το χέρι σου απ’ το δικό μου χέρι!
Όχι, παπά, δεν έκλεψα, δε μάτωσα μαχαίρι.


Άκου ,παπά, το κρίμα μου:
Σε χρόνια περασμένα,
ανήλικος, ορφάνεψα κι ορφάνεψε με μένα
και το μικρό τ’ αδέρφι μου … Τυραννισμένα χρόνια.
Μας εφαρμάκων’ ο καημός, η φτώχεια, η καταφρόνια.
Ήταν της μάνας η ευχή κληρονομιά μας μόνη,
κι αυτή μας δίν’ υπομονή , μας διπλοδυναμώνει.
Με την ευχή της μάνας μας και του θεού τη χάρη
άνδρες γενήκαμε κ’ οι δυό…
Καθένας είχε πάρει
το ίσιο δρόμο της δουλείας, μα κι ο καθένας χώρια.
Εκείνος πάει πραματευτής μακριά στα Τουρκοχώρια
κι εγώ τεχνίτης έγινα και στο χωριό μας μένω.

Ξάφνου λαβαίνω μήνυμα πικρό , φαρμακωμένο:
Ο αδερφός μου είν’ άρρωστος… Γυρνώντας με πραμάτια
στην ερημιά νυχτώθηκε- του σκότιζε τα μάτια
η καταχνιά∙- διαβαίνοντας ένα παλιό γεφύρι
παραπατάει τ’ άλογο∙ ζητάει να τα’ ανασύρη,
πέφτει στο ρέμα… Τ’ άλογο και την πραμάτια χάνει…
γλυτώνει μόνος…Σέρνεται βρεμένος σ’ ένα χάνι…
έρημος, άρρωστος εκεί στου πόνου το κρεβάτι
το μήνυμα του μούστειλε με χριστιανό διαβάτη.

Καιρό δεν χάνω∙ ο λογισμός για μιά στιγμή και μόνη
απ’ τη λαχτάρα παραλεί κ’ ύστερα δυναμώνει.
Γεμίζω τα δισάκκια μου , φορτώνω το μουλάρι
κ’ η νύχτα η αστροστέφανη με βρίσκει καβαλάρη
στο μονοπάτι που τραβά στα Τουρκοχώρια πέρα.

Φτάνω στο χάνι αποβραδίς, πριν σβήση η άλλη μέρα.
Πεζεύω , δένω το σκοινί, σπρώχνω την πόρτα, μπαίνω.
Ξανοίγω ανθρώπινο κορμί κατάχαμα πεσμένο.
Αχ! τον εγνώρισ’ η καρδιά πριν τον ιδή το φώς μου∙
το σκέλεθρο , το φάντασμα, ποιος ήταν; ο αδερφός μου!

Γονάτισα στο πλάγι του , στην αγκαλιά τον παίρνω,
την όψη μου στην όψη του τη νεκρωμένη φέρνω.
Νιώθω μές στ’ άλαλο κορμί πως η ζωή είναι λίγη ,
πως η ψυχή του ξεπετά και δένεται να φύγη.
Ο πόνος μου με μιάς ξεσπά, θέλω , ζητώ να τρέξω
και τρέμουνε τα γόνατα…
Μέσα στο χάνι κι έξω
ψυχή δεν είναι ζωντανή! Πάει η φωνή χαμένη∙
κ’ η νύχτα πέφτει γύρω μας βαρειά, σκοτεινιασμένη.
Σαν λυσσασμένος δράκοντας κρύος βοριάς σφυρίζει
και το μουλάρι μου πεινά, φυσά και χλιμιντρίζει.

Κρύο , σκοτάδι , κόλαση και δίχως φώς κανένα.

Σκύβω και βρίσκω στη γωνιά δαυλόξυλα σβησμένα.
Ζυγώνω τ’ άλλα τα κλαδιά, τα’ ανάφτω και φωτίζω.
Παίρνω δαυλί στο χέρι μου, στον άρρωστο γυρίζω.
Και σαν να πήρε από το φώς κ’ η όψη του η σβησμένη
για μια στιγμή ανάλαμψε, και με φωνή , που μένει
μέσα στ’ αυτιά μου ακοίμητη , μου λέει:
«Θα πεθάνω.
Όχι – δεν κλαίω τη ζωή την ψεύτικη που χάνω,
αν ήτανε σαν χριστιανός τα μάτια να σφαλίσω,
να μεταλάβω , του παπά το χέρι να φιλήσω,
και όχι σαν άπιστο σκυλί, καθώς πεθαίνω τώρα».
Και δάκρυσαν τα μάτια μου στη μαύρη εκείνην ώρα.

Άκου, παπά. Τότ’ άξαφνα στο νού το ζαλισμένο
γεννήθηκε το κρίμα μου το φιδογεννημένο.
Θυμήθηκα στην πλάσμα μου μαύρο κρασί πως έχω.
Παίρνω ψωμί απ’ τον κόρφο μου, μές στο κρασί το βρέχω
και , κάνοντας μια προσευχή κι ένα σταυρό σ’ εκείνο
σαν Άγια Μετάδοση στον άρρωστο το δίνω.

Και το κρασί και το ψωμί την ώρ’ αυτή, ας πάρη
την ευλογία του Θεού και του Χριστού τη χάρη.
Τα χέρια αυτά, που το κρατούν , αν είναι κολασμένα,
σ’ εσέναν’ η συχώρεση κ’ η κόλαση σε μένα!
Σαν χριστιανός αληθινός ψυχομανά , πεθαίνει,
κι εφάνηκ’ η συγχώρεση στην όψη του γραμμένη.

Ω μαύρη νύχτα του καημού , νύχτα πλατειά, μεγάλη!
Είπα πως χάθηκε το φώς και δεν θα φέξη πάλι.
Κι όταν το πρώτο χάραμα στις χαραμάδες είδα,
μου φάνηκε άλλου κόσμου φώς κι άλλης ζωής ελπίδα.

Παπά , το κρίμα τ’ άκουσες. Μπορεί να γίνη κι άλλο
στον κόσμο πιο βαρύτερο , πιο μαύρο , πιο μεγάλο;
Εκείνον , που μας έπλασε στα χέρια μου να πλάσω,
το σώμα και το αίμα του ν’αγγίξω και να πιάσω
μ’ αυτά τα δάχτυλα;…
Παπά, παπά, μην πής πως τάχα
ότι ήταν κι απόμεινε: ψωμί , κρασί μονάχα.
Απ’ τη λαχτάρα πούνιωσα τη μαύρη εκείνη ώρα,
από την άσβηστη φωτιά πούχω στα χέρια ω τώρα,
από το φώς του χύθηκε στην όψη τη σβησμένη,
το νιώθω πως το φοβερό Μυστήριο είχε γένει.

Παπά, το κρίμα τα’ άκουσες… μ’ αν ίσως τόχω κάνει,
για χάρη εκείνου , πού έρημος επέθανε στο χάνι,
δεν φταίει εκείνος∙ χριστιανός κοιμάται μές στο μνήμα
μόνον σ’ εμένα η κόλαση , σ’ εμένα και το κρίμα.

Παπά, γιατί τα μάτια σου με βλέπουν δακρυσμένα;
Παπά, τι λέν τα χείλη σου σιγά-σιγά για μένα;
Παπά, γιατί το χέρι σου στην κεφαλή μου αφήνει;
Παπά μου, την κατάρα σου ή την ευχή μου δίνει;

Το πιο πάνω ποίημα είναι ένα συγκλονιστικό έμμετρο ηθικογραφημα του Δροσινη νομίζω που αυτές τις Άγιες μέρες της ένανθρωπισης του Θεανθρώπου ,ανακάλυψα και ξανά θυμήθηκα σε παιδικές σημειώσεις της μητέρας μου που τις απήγγειλε οταν ήμουνα παιδι. Με είχε συγκλόνισει τότε αλλα και τώρα η απίστευτη ιστορία του ανθρώπου που μπρος την αγωνία του να πεθάνει ο αδελφός του ακοινωνητος, έπραξε κατα τον ίδιο υπέρτατο αμάρτημα που τον οδηγήσε στην συγκλονιστική εξομολόγηση .
Το τέλος και η περιγραφή του ποιητή μόνο δάκρυα στα ματιά μπορει να σου φέρουν .

23 χρόνια από τον θάνατο της Χριστίνας Ωνάση- αφίερωμα

Το 1969 η 19χρονη Χριστίνα κάνει μες τα μαλλιά της και λέει στην αγαπημένη της θεία Άρτεμη ότι τα μαύρα την κάνουν άγρια. Έρχεται από την Ιαπωνία, όπου βάφτισε ένα τάνκερ. Της λέω ότι της πάνε και χαίρεται. 

ο πλούτος δεν έφερε ευτυχία που την αναζήτησε σε τέσσερις γάμους 

 Η ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΩΝΑΣΗ  έκανε τέσσερις γάμους. Τον πρώτο, με τον  Αμερικανό κτηματομεσίτη Μ. Τζ. Μπόλκερ. Το δεύτερο, με τον  Αλέξανδρο Ανδρεάδη, γιο  γνωστού τραπεζίτη κι εφοπλιστή.  Τον τρίτο, με το Σοβιετικό πολίτη Σεργκέι Καούζοφ. Και τον τελευταίο, με το Γάλλο Τιερί Ρουσέλ, γιο φαρμακοβιομήχανου.  Τέσσερις γάμοι, που ο καθένας κατέπληξε την κοινή γνώμη για την επιλογή των γαμπρών. Ο Μπόλκερ ήτανε 47  χρονών, όταν η νεαρή Χριστίνα, αηδιασμένη από τη ερωτική διαγωγή των  γονιών της, κατέφυγε στην "πατρική" αγκαλιά του, όπως δικαιολογήθηκε όταν  χώρισε. Ο Ανδρεάδης ήτανε τρελός με τις μοτοσυκλέτες, μέχρι σημείου -αν τον αφήνανε- να φύγει από την εκκλησία με τη νύφη πισωκάπουλα σε μια χιλιάρα... Ο κοντός Καούζοφ είχε ένα γυάλινο μάτι και καραφλίτσα και δεν έδινε -έτσι έλεγε!- ρούβλι για την περιουσία της νύφης... Κι ο Ρουσέλ, που ήξερε τη Χριστίνα από παιδί, σχετιζότανε με μανεκέν και στάρλετ και λόγω της οικονομικής ανεξαρτησίας του, ποτέ δε θα κοίταζε τη βαθύπλουτη κληρονόμο. Να όμως που την περιεργάστηκε ακόμη και στο κρεβάτι, όταν έμεινε  άφραγκος.  Φαίνεται όμως ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά κι έτσι η Χριστίνα κατέπληξε τον κόσμο, κυρίως με τον πρώτο και τον τρίτο από τους γάμους της. Όπως κι η μάνα της, που είχε παντρευτεί τον  άντρα της αδελφής της, το Σταύρο Νιάρχο, κι ο πατέρας της, που είχε κατεβάσει από το "εικονοστάσι" των ΗΠΑ την Τζάκι. 

Αυτά σαν περίληψη, για όσα θα διαβάσετε παρακάτω.
http://rip-people.blogspot.com/2011/12/11-12-11.html


 

 
 

 

Khalil Gibran- Το Έθνος να λυπάσαι

Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους." Kαλίλ Γκιμπράν, "ο Κήπος του Προφήτη" - 1923



O Kahlil ή Khalil Gibran (1883-1931), ποιητής, στοχαστής και ζωγράφος, που έγινε ευρύτερα γνωστός με το βιβλίο του "Ο προφήτης", γεννήθηκε στο Bsharri του Λιβάνου από φτωχή οικογένεια μαρωνιτών χριστιανών.

Το 1895 η οικογένειά του αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά τη φυλάκιση του πατέρα του και τη δήμευση της περιουσίας του από τις οθωμανικές αρχές, και εγκαταστάθηκε στη Βοστώνη, περιοχή όπου υπήρχε μεγάλη κοινότητα λιβανέζων. Επειδή δεν είχει πάει καθόλου σχολείο, λόγω των οικονομικών δυσκολιών των παιδικών του χρόνων (είχε διδαχθεί τα αραβικά στο σπίτι), γράφτηκε στο αγγλόφωνο σχολείο-γυμνάσιο της περιοχής. Το 1898 επέστρεψε στη Βηρυτό, όπου γράφτηκε στο κολέγιο και παρέμεινε για τέσσερα χρόνια για να επανασυνδεθεί με τις πολιτισμικές του ρίζες. Εν τω μεταξύ, η ικανότητά του στη ζωγραφική είχε ήδη συγκεντρώσει το ενδιαφέρον του αβάν-γκαρντ φωτογράφου, καλλιτέχνη και εκδότη της Βοστώνης Fred Holland Day, που τον ενθαρρύνει στις προσπάθειές του.

Το 1904 οργανώνει την πρώτη του έκθεση ζωγραφικής στη Βοστώνη, κατά τη διάρκεια της οποίας γνωρίζεται με την οκτώ χρόνια μεγαλύτερή του Mary Elizabeth Haskell, με την οποία θα συνδεθεί με φιλία για όλη του τη ζωή. Το 1908 πηγαίνει στο Παρίσι για να μαθητεύσει για δύο χρόνια κοντά στον Αύγουστο Ροντέν, όπου γνωρίζεται με τον, επίσης πιστό φίλο του, γλύπτη Youssef Howayek. Ενώ τα πρώτα έργα του Γκιμπράν είναι γραμμένα στα αραβικά, τα περισσότερα έργα του μετά το 1918 είναι γραμμένα απευθείας στα αγγλικά. Σαν συγγραφέας, θα επιχειρήσει με την πένα του να γεφυρώσει τον πολιτισμό της Ανατολής με αυτόν της Δύσης. Ζώντας στην Αμερική, θα προσπαθήσει, δίκην προφήτη, να διασώσει την ελληνοχριστιανική πολιτισμική παράδοση του ανθρωπισμού, της οποίας η εγκατάλειψη είναι περισσότερο από αισθητή, και, ταυτόχρονα, να επανασυνδέσει τον δυτικό άνθρωπο με τη σοφία που είναι κρυμένη μέσα του.

Ο Γκιμπράν έλαβε μέρος, επίσης, στην κίνηση των "μεταναστών ποιητών" -Al-Mahjar- της Νέας Υόρκης, μαζί με σημαντικούς αμερικανολιβανέζους συγγραφείς όπως οι Ameen Rihani (ο "πατέρας" της λιβανέζικης αμερικανικής λογοτεχνίας), Mikhail Naimy και Elia Abu Madi. Ο Γκιμπράν ξανάγραψε πολλές φορές τον "Προφήτη" -μια σύνθεση 23 ποιητικών στοχασμών- μέχρι να εκδοθεί, τελικά, το 1923. Γραμμένο από τον ίδιο στην αγγλική γλώσσα, είναι το βιβλίο που τον έκανε περισσότερο γνωστό και γνώρισε πολλές επανεκδόσεις. Πέθανε τον Απρίλιο του 1931 στη Ν. Υόρκη από φυματίωση και κίρρωση του ήπατος και θάφτηκε στην πατρίδα του, τον επόμενο χρόνο, από τη Mary Elizabeth Haskell, σύμφωνα με την τελευταία του επιθυμία.

Τα γνωστότερα βιβλία του είναι: "Ara'is al-Muruj" ("Νύμφες της κοιλάδας" ή "Νύμφες του πνεύματος", 1906), "al-Arwah al-Mutamarrida" ("Επαναστατημένα πνεύματα" ή "Ανυπόταχτες ψυχές", 1908), "al-Ajniha al-Mutakassira" ("Σπασμένα φτερά", 1912), "Dam'a wa Ibtisama" ("Το δάκρυ και το χαμόγελο", 1914), "The Madman" ("Ο τρελός", 1918), "al-Mawakib" ("Η λιτανεία", 1919), "al-'Awasif" ("Η θύελλα", 1920), "The Forerunner" ("Ο πρόδρομος", 1920), "al-Bada'i' waal-Tara'if" ("The New and the Marvellous",1923), "The Prophet" ("Ο προφήτης", 1923), "Sand and Foam" ("Άμμος και αφρός", 1926), "The Son of Man" ("Ο γιός του ανθρώπου", 1928), "The Earth Gods" ("Οι θεοί της γης", 1929), "The Wanderer" ("Ο περιπλανώμενος", 1932), "The Garden of the Prophet" ("Ο κήπος του προφήτη", 1933), κ.ά.

TVXS

Ελα ρε.... και πάρτα όλα ...αν μπορείς....

Έλα, ρε μπούλη του Βορρά, να με συμμορφώσεις, να με κάνεις ευρωπαϊκό είδος, να φτιάχνομαι με Μότσαρτ και όχι να κλαίω όταν ακούω κλαρίνο. Να νιώθω «πολιτισμένος» με προθήκες Μουσείων και όχι με τους σπαρμένους κίονες στα χωράφια μας, που κράτησαν όλον τον δήθεν σου πολιτισμό. Έλα να σε πάω τελευταία βόλτα στα πατρικά μας να μυρίσεις την ακόμα καμμένη πέτρα των σπιτιών από τον πολιτισμό των δικών σου προγόνων.

Διαβάστε περισσότερα εδώ: http://apneagr.blogspot.com/2011/11/blog-post_1576.html#ixzz1f6L9cd2D

ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΩΡΑ? ....

Αναδημοσίευση: ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ? Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ); ... Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μπακάλικα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά... Κατάλαβες τώρα γιατί σου δίνανε τζάμπα κάρτες οι τράπεζες; Για να σου πάρουν το πατρικό σου. Δεκάρα δεν δίνανε για τις δόσεις σου. Με χαρτιά τυπωμένα σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί. Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο; Όταν ένας πρωθυπουργός τής χώρας προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά τον τζόγο. Κατάλαβες τώρα ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου, τον ιδρώτα σου, με αέρα; Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την... "ελεύθερη αγορά"; Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς και να στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα τής Γερμανίας. Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουν τους δικούς τους κανόνες...διατροφής. Κατάλαβες τώρα γιατί αγαπάνε τους "μη νόμιμους μετανάστες" τόσο πολύ οι εκλεγμένοι «αλήτες» μας; Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων κι' εμάς δυστυχισμένους. Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου; Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο - το καλύτερο οικόπεδο - και την κοστολογούν μόλις 300 δις συμπεριλαμβανομένων και των... αρχαιοτήτων. Κατάλαβες τώρα γιατί αλλάζουν το ονοματάκι στην Εθνική σου Οδό; Θέλεις 20 ευρώ πλέον για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου Οδό, ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την κατασκευάσει και όχι να την ξεπουλήσουν στον κάθε "όμορφο" που παριστάνει τον... εργολάβο. Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα... χαζοκούτια; Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια των... σήριαλς. Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο τελάλη της προπαγάνδας τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων "τίποτα", με καμιά ειδικότητα, στον αέρα. Κατάλαβες τώρα γιατί σ' έδιωξαν από το χωριό και από τη γη σου, δίνοντάς σου μια θέση στο... "δημόσιο"; Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους... "εποίκους". Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει σε δυο δουλειές, ενώ ο παππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και στα... 70 του; Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές. Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου. Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι' αυτό προωθούν την... υπογεννητικότητα. Κατάλαβες τώρα γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος; Επειδή αυτός δεν θέλει ν' ανήκει στον θίασο των 300 που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες, τις οποίες συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης μαζί με τις "άγιες οικογένειες" του τόπου. Έτσι, στο θέατρο που λέγεται... Βουλή, δεν θα βρείτε σήμερα σχεδόν κανέναν από τους λαμπρούς Έλληνες διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι... θεατρίνοι. 

Αγαπητοί φίλοι. Αν βρείτε το παραπάνω κείμενο ενδιαφέρον και πραγματικό, παρακαλείσθε να το προωθήσετε

Η προπαγάνδα του φόβου

«Είτε έχει ένα λόγο να πει, είτε δεν έχει, ο λαός μπορεί πάντα να συρθεί εκεί που θέλουν οι ηγέτες. Αυτό είναι εύκολο. Το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να τους πει ότι οι άλλοι τούς επιτέθηκαν και να καταγγείλει τους ειρηνιστές για έλλειψη πατριωτισμού και για το ότι βάζουν την πατρίδα σε κίνδυνο. Πιάνει εξίσου καλά σε οποιαδήποτε χώρα.»
(Από την απολογία του Χέρμαν Γκαίρινγκ στη Δίκη της Νυρεμβέργης)
Η συνταγή είναι παλιά, όσο και δοκιμασμένη κι αποτελείται από τέσσερα απλά βήματα:
1. Ένα ακροατήριο τίθεται μπροστά σε μια απειλή.
2. Γίνεται μια συγκεκριμένη πρόταση για την αντιμετώπιση της απειλής .Όσο πιο τρομακτική η απειλή, τόσο πιο αναπόφευκτη – παρότι ίσως δύσκολη και δυσάρεστη, προβάλλει η πρόταση.
3. Το ακροατήριο πρέπει να πειστεί για την αποτελεσματικότητα της πρότασης
4. Το ακροατήριο πείθεται ότι είναι ικανό να υλοποιήσει την πρόταση
Έχουν όλα αυτά καμιά σχέση με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα; Θυμηθείτε:
Κατ΄ αρχάς το αναγκαίο ψευδές δίλημμα : Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε. Στη συνέχεια η περιγραφή της απειλής: Χρεοκοπία, περιορισμος της εθνικής μας κυριαρχίας, Τιτανικός, Αργεντινή, τανκς…
Η λύση; Σαν έτοιμη από καιρό. Το Μνημόνιο, η δυσάρεστη πλην αναπόφευκτη πρόταση για την αντιμετώπιση της απειλής. Η λογική πλάνη του ψευδούς διλήμματος «η μνημόνιο η χρεοκοπία» στηρίζεται στη δημιουργία της εντύπωσης ότι οι δύο αυτές λύσεις, ακραία εναλλακτικές η μία της άλλης , αποτελούν τις μοναδικές επιλογές ενώ αποσιωπάται ότι στην πραγματικότητα υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη επιλογή… Έτσι ο φόβος της επαπειλούμενης ολοκληρωτικής κατάρρευσης, έγινε συντριπτικός με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις να είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις θυσίες που επιβλήθηκαν. Το ακροατήριο πείσθηκε εύκολα ότι μπορεί να υλοποιήσει την πρόταση…
Δεν αρκούσε όμως αυτό. Ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, καθηγητών, διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ανέλαβε να υποδαυλίσει το φόβο, να προβάλλει τη δοθείσα λύση ως τη μόνη ρεαλιστική, να λοιδορεί και ν απαξιώνει οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης, οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση. Κεκτημένα κι επιτεύγματα δεκαετιών, έπρεπε να θυσιαστούν μπροστά στο φόβο της χρεοκοπίας.
Παράλληλα, σε μια καταπληκτική επίδειξη κυνικότητας και μακιαβελισμού, έγινε προσπάθεια, οι διάφορες κοινωνικές ομάδες να στραφούν η μια εναντίον της άλλης. Ο φόβος ξυπνά τα αγελαία ένστικτα και η αγέλη αντιδρά με αγριότητα όταν η επιβίωσή της απειλείται από κάποια άλλη αγέλη. Έτσι είδαμε οι έμποροι να στρέφονται κατά των μεταφορέων, οι ιδιωτικοί κατά των δημοσίων υπάλληλων, κάθε ομάδα και κάθε συντεχνία να στοχοποιείται και να εξωθείται σε μάχη επιβίωσης. Και φυσικά όλοι εναντίον των ξένων και των μεταναστών, νόμιμων και μη.
Φυσικά, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος, ή μάλλον κλομπ και δακρυγόνα. Με πρωτοφανή μεθοδικότητα, οι δυνάμεις ασφαλείας, χρησιμοποιήθηκαν ως στρατός κατοχής. Αρχικά διαλύονταν οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις, με συνεχώς αυξανόμενη χρήση βίας, ώσπου πρακτικά απαγορεύτηκαν, με την προληπτική καταστολή τους, πριν καλά καλά ξεκινήσουν. Όχι. Το εκφράζεσθαι δεν απαγορεύτηκε… Ακόμη.
Κι ο στόχος φάνηκε να επιτυγχάνεται. Ο φόβος έκανε τη δουλειά του. Τα μέτρα πέρασαν. Όμως, παρά την αρτιότητα του σχεδίου, μια σημαντική παράμετρος φαίνεται να μην έχει υπολογιστεί. Φοβάται κανείς, όταν έχει κάτι να χάσει, όταν έχει κάτι να πάθει. Αλλά μια κοινωνία, ένας λαός που σταδιακά οδηγείται στην εξαθλίωση, σύντομα δε θα έχει τίποτα να χάσει. Και τότε ο φόβος θα φύγει. Θα αντικατασταθεί από τυφλή οργή και μίσος. Κι ο φόβος θα γίνει τρόμος γι αυτούς που συνειδητά ή ασυνείδητα έφεραν τα πράγματα ως εδώ. Η περίπτωση της Αργεντινής έχει δυο όψεις…
Δημήτρης Κολτσής
 
http://www.thermopilai.org/content/e-propaganda-tou-phobou
 

Μια ιστορία ... γαΐδάρων για να περιγράψουμε την «κρίση».

Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΓΑΪΔΑΡΩΝ

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας
άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα
παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό
πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα
γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100
ευρώ και μάλιστα μετρητά.

Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο,
αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι
προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι
με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο
στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την
επόμενη μέρα και πρόσφερε 150 ευρώ για
κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι
περισσότεροι κάτοικοι πούλησαν τα ζώα
τους. Τις επόμενες ημέρες προσέφερε 300
ευρώ για όσα ελάχιστα ζώα ήταν ακόμα
απούλητα με αποτέλεσμα και οι
τελευταίοι αμετανόητοι να πουλήσουν τα
γαϊδούρια τους.

Μετά συνειδητοποίησε ότι στο χωριό δεν
έμεινε πια ούτε ένας γάιδαρος και
ανακοίνωσε σε όλους ότι θα επέστρεφε
μετά από μια εβδομάδα για να αγοράσει
οποιοδήποτε γάιδαρο έβρισκε έναντι …
500 ευρώ!! Και αποχώρησε.

Την επόμενη μέρα ανέθεσε στον
συνέταιρό του το κοπάδι των γαϊδάρων
που είχε αγοράσει και τον έστειλε στο
ίδιο χωριό με εντολή να τα πουλήσει όλα
στην τιμή των 400 ευρώ το ένα.

Οι κάτοικοι βλέποντας την δυνατότητα
να κερδίσουν 100 ευρώ την επόμενη
εβδομάδα, αγόρασαν ξανά τα ζώα τους 4
φορές πιο ακριβά από ότι τα είχανε
πουλήσει, και για να το κάνουν αυτό,
αναγκάστηκαν να ζητήσουν ΔΆΝΕΙΟ από
την τοπική τράπεζα.

Όπως φαντάζεστε, μετά την συναλλαγή οι
δύο επιχειρηματίες έφυγαν διακοπές σε
έναν φορολογικό παράδεισο της
Καραϊβικής, ενώ οι κάτοικοι του χωριού
βρέθηκαν υπερχρεωμένοι,
απογοητευμένοι, και με τα γαϊδούρια
στην κατοχή τους που δεν άξιζαν πλέον
τίποτα.

Φυσικά οι αγρότες προσπάθησαν να
πουλήσουν τα ζώα για να καλύψουν τα
χρέη. Μάταια. Η αξία τους είχε πατώσει. Η
τράπεζα λοιπόν κατάσχεσε τα γαϊδούρια
και εν συνεχεία τα νοίκιασε στους πρώην
ιδιοκτήτες τους.

Ο τραπεζίτης όμως πήγε στον δήμαρχο του
χωριού και του εξήγησε ότι εάν δεν
ανακτούσε τα κεφάλαια που είχε
δανείσει θα κατέρρεε και αυτός, και
κατά συνέπεια θα ζητούσε αμέσως το
κλείσιμο της ανοικτής πίστωσης που
είχε με τον δήμο.
 Πανικόβλητος ο δήμαρχος και για να
αποφύγει την καταστροφή, αντί να δώσει
λεφτά στους κατοίκους του χωριού για να
καλύψουν τα χρέη τους, έδωσε λεφτά στον
τραπεζίτη, ο οποίος παρεμπιπτόντως …
ήταν κουμπάρος του δημοτικού
συμβούλου…

Δυστυχώς όμως ο τραπεζίτης αφού
ανέκτησε το κεφάλαιό του, δεν έσβησε το
χρέος των κατοίκων, και ούτε το χρέος
του δήμου, ο οποίος φυσικά βρέθηκε ένα
βήμα πριν την πτώχευση.
 Βλέποντας τα χρέη να
πολλαπλασιάζονται και στριμωγμένος
από τα επιτόκια, ο δήμαρχος ζήτησε
βοήθεια από τους γειτονικούς δήμους.
Αυτοί όμως του έδωσαν αρνητική
απάντηση, γιατί όπως του είπαν είχαν
υποστεί την ίδια ζημιά με τους δικούς
τους γαιδάρους!!...

Ο τραπεζίτης τότε έδωσε στον δήμαρχο
την «ανιδιοτελή» συμβουλή / οδηγία να
μειώσει τα έξοδα του δήμου: λιγότερα
λεφτά για τα σχολεία, για το νοσοκομείο
του χωριού, για την δημοτική αστυνομία,
κατάργηση των κοινωνικών προγραμμάτων,
της έρευνας, μείωση της χρηματοδότησης
για καινούρια έργα υποδομών… Αυξήθηκε
η ηλικία συνταξιοδότησης, απολύθηκαν
οι περισσότεροι υπάλληλοι του
δημαρχείου, έπεσαν οι μισθοί και
αυξήθηκαν οι φόροι.

Ήταν έλεγε αναπόφευκτο, αλλά υποσχόταν
με αυτές τις διαρθρωτικές αλλαγές «να
βάλει τάξη στη λειτουργία του δημοσίου,
να βάλει τέλος στις σπατάλες» και να …
ηθικοποιήσει το εμπόριο των γαϊδάρων.

Η ιστορία άρχισε να γίνεται
ενδιαφέρουσα όταν μαθεύτηκε πως οι δυο
επιχειρηματίες και ο τραπεζίτης είναι
ξαδέρφια και μένουν μαζί σε ένα νησί
κοντά στις Μπαχάμες, το οποίο και
αγόρασαν … με τον ιδρώτα τους.
Ονομάζονται οικογένεια
Χρηματοπιστωτικών Αγορών, και με
μεγάλη γενναιότητα προσφέρθηκαν να
χρηματοδοτήσουν την εκλογική
εκστρατεία των δημάρχων των χωριών της
περιοχής.

Σε κάθε περίπτωση η ιστορία δεν έχει
τελειώσει γιατί κανείς δεν γνωρίζει τι
έκαναν μετά οι αγρότες. Εσύ τι θα έκανες
στην θέση τους? Τι θα κάνεις εσύ?

 (Μετάφραση από το ιταλικό κείμενο το
οποίο ήταν μετάφραση του γαλλικού και
πάει λέγοντας. Φυσικά τα κείμενα αυτά
είναι μεταφρασμένα σε όλες τις γλώσσες
γιατί ως γνωστό στην ιστορία αυτή
εμπλέκονται επιχειρηματίες,
τραπεζίτες, δημοτικές αρχές και
φουκαράδες χωρικοί όλου του κόσμου
καθώς όλος ο πλανήτης υπόκειται στους
«κανόνες της αγοράς» … των γαιδάρων

Ο άντρας που αγαπούσε τη γυναίκα μου. Εκδ.κέδρος

Κάθε ιστορία ζηλοτυπίας είναι συναρπαστική γιατί αφηγείται μια πτώση. Η πτώση αυτή σπάνια είναι κατακόρυφη. Μάλλον θυμίζει ένα κωμικό κατρακύλισμα σκάλας, κωμικό για μας, καθώς ο άτυχος πρωταγωνιστής, υποφέρει. Το περίεργο είναι ότι όσο πέφτει, τόσο τροφοδοτεί την πτώση του, την επισπεύδει, σχεδόν την απολαμβάνει. Το τέλος είναι σχεδόν πάντα ο γκρεμός. Πράγματι, η ζηλοτυπία προσφέρει στον συγγραφέα μια θαυμάσια ευκαιρία ανατομίας της ερωτευμένης ψυχής κατά τη διάρκεια της εξευτελιστικής συντριβής της." Η συγγραφέας Έλενα Μαρούτσου, μιλά για τη νουβέλα του Κώστα Κατσουλάρη: "Ο άντρας που αγαπούσε τη γυναίκα μου", των εκδόσεων Κέδρος.

Επιμέλεια: Κρυσταλία Πατούλη

"Η λογοτεχνία δε χορταίνει πραγματικά να αντλεί νερό απ’ το πηγάδι της ζήλιας: Ο Οθέλλος κι η Δυσδαιμόνα είναι ίσως ένα απ’ τα πιο γνωστά ζευγάρια που έπεσαν σ’ αυτό το νερό, που ενώ κάποτε πότιζε τον έρωτά τους, μετά φούσκωσε, μαύρισε και τους έπνιξε. Όπως στην ίδια τη ζωή, έτσι και στη λογοτεχνία, η ευτυχία δεν προσφέρει υλικό για αφήγηση. Η ευτυχία είναι αυτάρκης. Δεν έχει ανάγκη τα αυτιά  τρίτων. Στην ερώτηση: «Τι κάνεις;», η απάντηση «καλά» κι ένα χαμόγελο αρκούν. Η δυστυχία, όμως, η πτώση, η απώλεια φαίνεται πως προσφέρουν στο λόγο πλούσιο υλικό. Η ευτυχία, η ήρεμη πληρότητα μόνο ως εναρκτήρια κατάσταση μπορούν να νοηθούν στις σελίδες ενός βιβλίου, σαν το έδαφος που πάνω του θ’ ανοίξει ξαφνικά ένα ρήγμα μέσα απ’ το οποίο θα δούμε τα πραγματικά βάθη της ψυχής.

Στη νουβέλα του Κώστα Κατσουλάρη, το έδαφος αυτής της ήρεμης πληρότητας είναι η οικογενειακή ζωή. Ο ήρωας του βιβλίου, ο οποίος σε πρώτο πρόσωπο μας αφηγείται την ιστορία του, δεν έχει την αίγλη ενός Οθέλλου, ούτε η σχέση με τη γυναίκα του θυμίζει τίποτα απ’ το πάθος του Σαιξπηρικού ήρωα για τη Δυσδαιμόνα. Απ’ τις πρώτες κιόλας σελίδες αντιλαμβανόμαστε πως «το δράμα» που θα παρακολουθήσουμε, είναι μέσα στις οικείες διαστάσεις της καθημερινότητας. Ο αφηγητής, ονόματι Σόλων, έχει δικό του ιατρείο, η γυναίκα του είναι κι αυτή εργαζόμενη, την κορούλα τους την κρατάει μπέιμπυ σίττερ, οι δυο τους γυρίζουν κουρασμένοι στο σπίτι αργά. Το σκηνικό είναι γνωστό. Είναι όμως και στέρεο; Βέβαια, η αφήγηση ξεκινάει μετά την καταβαράθρωση του σκηνικού μ’ ένα φλας μπακ  από μέρους του αφηγητή κι έτσι ξέρουμε πως η πτώση είναι αναπόφευκτη, θα τη βρούμε μπροστά μας. Όμως πού έγινε το πρώτο γλίστρημα;
 
Ο ήρωας, αφού όλα έχουν ανατραπεί, προσπαθεί κι αυτός να ανασυνθέσει την ιστορία του την οποία θυμάται, πρέπει να πούμε, σαν σε όνειρο. Με δυσκολία ανατρέχει  στο εναρκτήριο λάκτισμα της ζήλιας. Το πρόσωπο μάλιστα του «άντρα που αγαπούσε τη γυναίκα του» δεν το θυμάται καν, σαν ο ανταγωνιστής του να είναι φτιαγμένος απ’ τη στόφα των φαντασμάτων. «Κάθε μου προσπάθεια» αφηγείται ο Σόλων «να του αποδώσω συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, απτή φυσιογνωμία, παρεκτρέπεται σε σκέψεις εκ πρώτης άσχετες, που καταλήγουν στους μαιάνδρους της παιδικής μου ηλικίας». Μπαίνει στον πειρασμό ο αναγνώστης να σκεφτεί πως το αρχικό ολίσθημα που θα οδηγήσει στην πτώση, δεν ήταν κάποιο τυχαίο παραπάτημα, ούτε κάποιο ηθελημένο ή αθέλητο σπρώξιμο από έναν τρίτο. Όπως όλες οι μεγάλες συμφορές, έτσι κι αυτή έχει τρυπώσει μέσα μας «εξ απαλών ονύχων», απ’ τους «μαιάνδρους»,όπως το θέτει ο αφηγητής «της παιδικής ηλικίας». Καθώς όμως δεν έχουμε στα χέρια μας ένα εκτενές μυθιστόρημα, αλλά μια σύντομη νουβέλα, πολύ σοφά ο Κατσουλάρης, υπακούοντας στο γρήγορο και περιεκτικό ρυθμό του είδους, δεν χάνει χρόνο ακολουθώντας αυτούς τους μαιάνδρους προς τα πίσω. Ο μόνος λαβύρινθος που επιτρέπεται να εξερευνήσουμε είναι του εδώ και του τώρα. Το μόνο αίνιγμα που πρέπει να λυθεί είναι ποιος είναι «ο άντρας που αγαπούσε τη γυναίκα μου». Ο άντρας δηλαδή που πήρε τη θέση μου.
 
Ποιος είναι λοιπόν αυτός ο άντρας; Καθώς ο ήρωας βασανίζεται να τον ανασύρει απ’ τη μνήμη του, η πρώτη εικόνα που αναδύεται είναι αυτή μιας μορφής μυθικής, ενός πλάσματος αλλόκοτου, μισού ανθρώπου, μισού ζώου, που η θέα του τον κάνει να παραλύει: πρόκειται για έναν Κένταυρο, έναν Σάτυρο, όπως μας λέει, «ένα πλάσμα με μυτερά αυτιά που έχει κουρνιάσει στο στήθος μια κοιμωμένης κοπέλας». Πρόκειται, μαθαίνουμε αργότερα, για έναν υπαρκτό πίνακα. Και ο τίτλος του πίνακα: «Εφιάλτης». Και πράγματι, ο εφιάλτης του ζηλότυπου είναι αυτός: η γυναίκα που αγαπά να έχει παραδοθεί στα χέρια ενός πλάσματος που αντιπροσωπεύει το ζωώδες σεξ, να του έχει δοθεί αρχικά δειλά ίσως και πειθήνια όπως η «κοιμωμένη» του πίνακα κι αργότερα με τη σταδιακή μεταμόρφωσή της κι αυτή σε έξαλλη μαινάδα, σ’ ένα πλάσμα εκτός εαυτού, έρμαιο στα βαθύτερα ένστικτα του γυναικείου φύλου της, ενώ ο απατημένος εραστής θα απομείνει μ’ ένα αδειανό πουκάμισο, αυτό της καθωσπρέπει συζύγου – μητέρας.
 
Ποιες όμως είναι οι πραγματικές αφορμές, οι ενδείξεις, τα ορατά σημάδια που οδηγούν τον συγκεκριμένο ήρωα σε αυτόν τον εφιάλτη; Από πού πιάνεται για ν’ αρχίσει αυτή την κάθοδο στον σκοτεινό κόσμο της ζήλιας; Στην αρχή πρόκειται για ένα φευγαλέο πρόσωπο στον προθάλαμο του ιατρείου του, ένα πρόσωπο που εμφανίζεται κι εξαφανίζεται σχεδόν σαν όραμα ακολουθούμενο απ’ τη μορφή της γυναίκας του που «έτυχε» κι αυτή να περάσει απ’ το ιατρείο εκείνη τη στιγμή για να εξαφανιστεί επίσης λίγο μετά την εξαφάνιση του «άλλου». Σύμπτωση; Μετά από ένα διάστημα, η γυναίκα του αποκαλύπτει πως παίρνει αντισυλληπτικά χάπια γιατί δεν επιθυμεί δεύτερο παιδί. Ύστερα κόβει τα μαλλιά της κοντά. Κατόπιν θεάται να πίνει ένα ποτήρι κρασί στο καφέ ενός πολυκαταστήματος μαζί μ’ έναν συνάδελφό της την ώρα του διαλείμματος; Συμπτώσεις κι αυτές; Μετά την ολοκλήρωση της πτώσης τίποτα πια δεν φαίνεται τυχαίο. Όλα μοιάζουν προσεκτικά σχεδιασμένα βήματα της χορογραφίας του προσωπικού του διασυρμού.
 
Ο ήρωας του Κατσουλάρη δεν σταματάει να ξιφουλκεί κατά φανταστικών εχθρών. Δεν μπορεί πια να ησυχάσει σαν να είναι ο ίδιος κι όχι η γυναίκα του έρμαιο κάποιου δαίμονα με μυτερά αυτιά, ο οποίος του ψιθυρίζει συνεχώς τα πιο φριχτά πράγματα. Κάθε λέξη, κάθε εικόνα, κάθε ανάμνηση χάνουν την αυτόνομη σημασία τους και γίνονται νύξεις για τη ντροπιαστική του προδοσία. Στην περίπτωση του συγκεκριμένου ζηλότυπου, η σταδιακή του κατάρρευση δεν οφείλεται στον παράφορο έρωτα για τη γυναίκα του. Αυτό που καταρρέει είναι το ασφαλές αίσθημα κατοχής, η ήρεμη ισορροπία που νόμιζε πως είχε κατακτήσει μετά από τη γέννηση της κορούλας τους και τη δρομολόγηση της ζωής τους, έτσι ακριβώς όπως την είχε φανταστεί. Είναι αυτό καταδικαστέο; Είναι λιγότερο επίπονο; Ο συγγραφέας δεν έχει σκοπό να μας οδηγήσει σε εύκολες ταυτίσεις, σε χλευαστικά γέλια ή συσπάσεις κατακραυγής. Παρακολουθεί τον ήρωά του από μια απόσταση, που του επιτρέπει πότε να ενισχύει το ρεαλιστικό υπόβαθρο των υποψιών του, πότε ν’ ανασηκώνει το χαλί των πράξεών του για να ρίξουμε μια ματιά στο υπέδαφος των εμμονών και της αυταπάτης του.
 
Ποιες όμως είναι οι πράξεις του ήρωα; Τι ακριβώς κάνει για να αντιμετωπίσει φανταστικούς ή πραγματικούς εχθρούς; Ποιο όπλο επιστρατεύει; Τη μοιχεία. Ξεκινάει μια ερωτική σχέση με τη χήρα γυναίκα ενός πρώην ασθενή του. Το κάνει για να εκδικηθεί; Ο αφηγητής σε αυτό το σημείο μας εξομολογείται πως κι ο ίδιος δεν έχει υπάρξει άμεμπτος ως σύζυγος. Τα πρώτα έξι χρόνια της συζυγικής του ζωής είχε συνάψει μια σειρά από εφήμερες ή λιγότερο εφήμερες σχέσεις με διάφορες γυναίκες, μια εκ των οποίων ήταν κι η Αναστασία, η εν λόγω σύζυγος ασθενούς, την οποία τώρα επαναφέρει στην ερωτική σκηνή.
 
Η αφηγηματική μαεστρία σε αυτό το σημείο της πλοκής δεν έγκειται τόσο στην απρόσμενη ανατροπή – ο σύζυγος που δηλώνει συγκλονισμένος απ’ την απάτη της γυναίκας του ομολογεί πως έχει κάνει πολλάκις τρισχειρότερα – αλλά από την πετυχημένη ρεαλιστική πινελιά στον χαρακτήρα του ήρωα. Να σημειώσω εδώ πως η εξομολόγηση δεν γίνεται σε ατμόσφαιρα εσωτερικής συντριβής ή έστω αυτοκριτικής. Η εξομολόγηση γίνεται σαν μια φυσιολογική κι άνευ ιδιαίτερης σημασίας αναφορά σ’ ένα παρελθόν το οποίο σπεύδει τώρα να αναμοχλεύσει. Εδώ διακρίνουμε ένα μειδίαμα του συγγραφέα το οποίο γίνεται και μειδίαμα του αναγνώστη καθώς ο ζηλότυπος δείχνει να απεκδύεται ένα ένα τα πέπλα καλύπτουν το πάθος του. Η ζήλια του, απογυμνωμένη εξ αρχής από την αίγλη ενός σφοδρού έρωτα, χάνει τώρα και το πρόσχημα της προδοσίας της συζυγικής εμπιστοσύνης μιας που όποιο τέτοιο αδίκημα έχει διαπραχθεί πρώτα απ’ τον ίδιο. Όσο πιο γυμνό όμως μένει το πάθος του, τόσο πιο ρεαλιστικό, πιο πιστευτό γίνεται. Στο μέτρο μάλιστα που θα μπορούσε ο καθένας μας να αναγνωρίσει σ’ έναν τέτοιο ελάχιστα κολακευτικό καθρέφτη τον εαυτό του, γίνεται έως και συγκινητικό. Κλαυσίγελος, για την ακρίβεια, θα ήταν η αντίδραση που θα ταίριαζε στην περίπτωση αυτή.
 
Παλεύοντας ο Σόλων στα σεντόνια της Αναστασίας, ανακαλύπτει πως δεν μπορεί να δρέψει καμιά απ’ τις χαρές που υπόσχονται τέτοιου είδους παράνομες σχέσεις, τις οποίες παλαιότερα ελαφρά τη καρδία απολάμβανε. Ούτε κάποιο αίσθημα εκδίκησης τον παρηγορεί. Παραδίδεται στον όλο και παθιασμένο έρωτα της ερωμένης του με την κούραση και τη σύγχυση που επιφέρει η προσωπική του προσήλωση στις κινήσεις της γυναίκας του, την οποία παρακολουθεί λαχανιασμένος βρισκόμενος, όπως το θέτει ο ίδιος, «πάντα ένα τετράγωνο πίσω». Σε αυτή την παρτίδα σκάκι οι κινήσεις του γίνονται όλο και πιο σπασμωδικές κι ανεξέλεγκτες. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οι φόβοι του έχουν ήδη πραγματοποιηθεί: πράγματι ένα ζωώδες, δαιμονικό πλάσμα απειλεί το γάμο του. Όμως αυτό το πλάσμα είναι ο ίδιος, παραμορφωμένος απ’ το πάθος του, έχοντας απομακρυνθεί επικίνδυνα απ’ τη λογική, αιχμάλωτος του πόνου του, απάνθρωπος σχεδόν μέσα στην αδιαφορία του για τον πόνο που ο ίδιος μπορεί να προκαλεί στους γύρω του. Δεν είναι τυχαίο που, προς το τέλος του βιβλίου, ο πίνακας με τον Σάτυρο και την κοιμωμένη, εμφανίζεται κρεμασμένος πάνω απ’ το κρεβάτι όπου ο ήρωας κάνει μεθυσμένος έρωτα με την ερωμένη του. Σε αυτή την περίπτωση, η κοιμωμένη θα μπορούσε να είναι η ανθρώπινη λογική.

Νίκος Κακλαμανάκης. Αποχαιρετισμός στο Αιγαίο

Λίγα 24ώρα μετά τον Διάπλου του Αιγαίου, ο χρυσός Ολυμπιονίκης Νίκος Κακλαμανάκης μιλάει για όλα. Και αποκαλύπτει στο gazzetta.gr ότι ήρθε ο καιρός να σταματήσει!

 

Στα 43 του τα έχει κάνει όλα. Δύο φορές Ολυμπιονίκης στις ιστιοσανίδες, χρυσός το 1996, ασημένιος το 2004, συμμετοχές σε 5 Ολυμπιακούς (θα πήγαινε και το 1988 εάν δεν του έκλεβαν την πρόκριση το 1988) , άναψε τη Φλόγα το 2004 στην Αθήνα! Ωστόσο ανήσυχο πνεύμα δεν σταματά ποτέ και τώρα στα αθλητικά «γεράματα» έβαλε ένα νέο στόχο, να κάνει για δεύτερη φορά τον διάπλου του Αιγαίου.

Η πρώτη ήταν το 1997, όταν σε δύο μέρες πήγε στην Κρήτη με το σερφ, με στάση στη Σαντορίνη! Τώρα η εκκίνηση ήταν στην Ανδρο το περασμένο Σάββατο και ο τερματισμός το βράδυ της Δευτέρας στην Κάρπαθο! Για μία ακόμη φορά τα κατάφερε. Τα τεράστια ψυχικά του αποθέματα και το πάθος και η αγάπη για αυτό που κάνει, τον οδήγησαν με ασφάλεια στην στεριά.

Ο Νίκος Κακλαμανάκης μιλάει στο gazzetta.gr για το τόσο δύσκολο εγχείρημα. Για τα μηνύματα που ήθελε να στείλει, για την υποδοχή που είχε. Παράλληλα αποκαλύπτει ότι πήρε την απόφαση να σταματήσει τους αγώνες και να αφοσιωθεί στην οικογένεια του. Αν και παλιότερα είχε δηλώσει πάλι ότι σταματάει, αλλά δεν κράτησε την υπόσχεση του. Είπαμε, είναι ανήσυχο πνεύμα! Μπαίνει το λιοντάρι στο κλουβί; Αν και αυτή τη φορά το «αντίο» το λέει μετά το Αιγαίο, την αγαπημένη του θάλασσα...

Γιατί αποφάσισες να κάνεις ξανά τον Διάπλου του Αιγαίου;

«Είμαι μεγάλο παιδί πια, έχω πάρει μέρος σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες, έχω συμμετάσχει σε έξι Ολυμπιακές προετοιμασίες  κι όλα αυτά τα νιώθω στις πλάτες μου, στα χέρια μου, στη μέση μου, στις αρθρώσεις μου. Είχα, όμως, στη ψυχή μου την ανάγκη να αναπτερώσω το ηθικό των Ελλήνων και ειδικά των παιδιών που είναι το μέλλον και σε πείσμα των καιρών ήθελα να κάνω κάποια υπέρβαση για να την αφιερώσω στην Ελλάδα».

 

Ποιο ήταν το μήνυμα που ήθελες να στείλεις με τον Διάπλου;

«Ο στόχος μου ήταν να πάω δίπλα στα παιδιά, να απομυθοποιήσω τον Ολυμπιονίκη και να δείξω ότι είναι κάτι χειροπιαστό. Αυτό ήταν το μήνυμα μου μαζί με μηνύματα υπέρβασης, ότι αξίζει να προσπαθείς για κάτι ανώτερο κι  ότι πρέπει να βρεις δύναμη να αλλάξεις τον κόσμο γύρω σου. Αξίζει να ονειρεύεσαι, να στοχεύεις και να προσπαθείς και ίσως μετά από αυτά τα τρία πράγματα, να πετύχει και τον στόχο σου. Όμως, δεν είναι αυτοσκοπός η επιτυχία, αλλά η προσπάθεια».

 
Κάλυψες 300 μίλια μέσα σε φουρτουνιασμένη θάλασσα; Συνάντησες δυσκολίες;

«Κάποια στιγμή φοβήθηκα. Εξω από τη Δονούσα, στην καρδιά του Αιγαίου με κύμα 4-4,5 μέτρων και άνεμο 7 μποφόρ που ήταν εκτός πρόγνωσης, έχοντας συμπληρώσει και έξι ώρες στη θάλασσα κουράστηκα πάρα πολύ. Η καταπόνηση στο τελείωμα του πρώτου μέρους ήταν πολύ μεγάλη και τότε ήρθαν μεγάλα κύματα και ομολογώ ότι πέρασα τα πάνδεινα. Επεσα πολλές φορές στο νερό και δεν το κρύβω ότι ταλαιπωρήθηκα αφάνταστα».

Δεν το έβαλες, όμως, κάτω...

«Αυτό που με κράτησε ήταν ότι υπήρχαν άνθρωποι να με περιμένουν στη Δονούσα. Ηταν εκεί 25-30 άνθρωποι και μάλιστα μου ζήτησαν και συγνώμη που ήταν τόσο λίγοι, αλλά ήταν όλο το νησί. Αυτό για μένα τα λέει όλα. Αξιζε το κάθε μίλι που έκανα»

Ο Νίκος Κακλαμανάκης ξεκίνησε από την Ανδρο, πέρασε Βόρεια της Τήνου, έφτασε στη Μύκονο όπου έτυχε θριαμβευτικής υποδοχής στη Μικρή Βενετία, πέρασε από τη Δήλο και διανυκτέρευσε στη Δονούσα. Την επομένη πέρασε από το Κουφονήσι και διανυκτέρευσε στην Αμοργο, ενώ την τρίτη ημέρα ταξίδεψε ως την Κάρπαθο, όπου ήταν και το τέλος του ταξιδιού.

«Το μεγαλύτερο σκέλος ήταν 8-9 ώρες. Οσο για τον καιρό, ήταν εκτός πρόγνωσης, αλλά ευτυχώς υπήρχε άνεμος, κάτι που ήταν ευνοϊκό για μένα. Στις δυσκολίες να προσθέσω ότι λόγω χειμώνα η μέρα ήταν πιο μικρή και δεν υπήρχε φως. Ωστόσο το ήξερα αυτό και δεν ήθελα να κάνω κάτι μέσα στο καλοκαίρι. Ηθελα να στείλω μήνυμα ότι αυτή την περίοδο, αυτοί οι αυθεντικοί Ελληνες είναι λίγο ξεχασμένοι και να το συνδυάσω με τα ανοιχτά σχολεία, ώστε να βγω και να τους μιλήσω. Εκανα ότι καλύτερο μπορούσα για να συναντήσω ξεχασμένους Ελληνες, διψασμένα για ελπίδα παιδιά και στο τέλος στην Κάρπαθο, στο μνημείο του ήρωα σμηναγού Ηλιάκη. Εκανα 300 μίλια, θα έκανα και παραπάνω γιατί άξιζε κάθε στιγμή και κάθε πόνο».

Στα 43 σου τα έχεις κάνει όλα. Εχεις πλέον άλλους στόχους;

«Δεν θα σας ταλαιπωρήσω άλλο με αγώνες. Θα προσπαθήσω να προσφέρω υπηρεσίες, όπου μπορώ και μου ζητηθεί, αλλά θα δώσω χρόνο στην οικογένεια μου και στην κορούλα μου που είναι 4,5 μηνών. Επίσης θέλω να προβάλλω εκτός αγωνιστικής δραστηριότητας την Ελλάδα, όπου και όσο μπορώ, όπως κάθε Ολυμπιονίκης. Οι Ολυμπιονίκες έχουν προσφέρει πολλά τα τελευταία χρόνια, ασχέτως εάν δεν το γνωρίζει ο κόσμος»

Και παλιότερα, όμως, είχες πει ότι σταματάς...

«Δε νομίζω ότι θέλω να επιστρέψω. Εκανα έναν κύκλο πέντε Ολυμπιάδων συν αυτόν που μου στέρησαν, έχω σωματικά και ψυχικά κορεστεί. Φεύγοντας ως ο καλύτερος όλων των εποχών στο άθλημα μου, δεν έχω να δώσω κάτι άλλο, τα έχω δώσει όλα. Από εκεί και πέρα, η πατρίδα μου μπορεί να πάρει από μένα τα μέγιστα!»

'σώψυχα και λίγη πλάκα...: για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους...

'σώψυχα και λίγη πλάκα...: για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους...: Πολύς κόσμος πηγαίνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα στην παρέλαση. Άλλος για να καμαρώσει το παιδί του να παρελαύνει, άλλος επειδή το αξίωμά του...

Το υπερφυσικό ταλέντο του Niccolo Paganini

Σαν σήμερα, 27 Οκτωβρίου του 1782 γεννήθηκε ο Ιταλός βιολιστής, βιολονίστας, κιθαρίστας και συνθέτης Niccolò Paganini. Έφυγε από τη ζώη στις 27 Μαΐου 1840. Από τους πλέον διάσημους βιρτουόζους κατά τη διάρκεια της ζωής του, κατάφερε να κερδίσει μια θέση δίπλα στο... διάβολο αφού η λαϊκή προκατάληψη της εποχής εξέλαβε το εκπληκτικό ταλέντο του ως σατανικό χάρισμα. Θεωρείται από τους στυλοβάτες της σύγχρονης τεχνικής στο βιολί. Ο Paganini γεννήθηκε στη Γένοβα της Ιταλίας, έλαβε τα πρώτα μαθήματα στο μαντολίνο και το βιολί βιολί από τον πατέρα του, ερασιτέχνη μουσικό ενώ αργότερα μαθήτευσε κοντά στους αναγνωρισμένους δασκάλους της εποχής Servetto, Costa, Rolla και Paer. Επιδεικνύει από παιδί εξαιρετικό ταλέντο ενώ συνθέτει ήδη από τα 8 χρόνια, δίνοντας το πρώτο του κοντσέρτο σε ηλικία 12 ετών.

Η εκπληκτική του πορεία ανακόπτεται για λίγο λόγω ποτού και τζόγου αλλά, σε ηλικία των 23, επανέρχεται αναλαμβάνοντας τη θέση του μουσικού διευθυντή στην αυλή της πριγκίπισσας της Lucca και της αδερφής του Ναπολέοντα, Elisa Baciocchi όπου παραμένει το 1809 οπότε αρχίζει να περιοδεύει στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης. Το 1813 εμφανίζεται στο Μιλάνο και αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Το 1828 φεύγει για πρώτη φορά στο εξωτερικό με σταθμό τη Βιέννη και το 1831 για το Παρίσι και το Λονδίνο. Στα ταξίδια του γνωρίζει πολλούς μουσικούς και συνθέτες, όπως τον Hector Berlioz.Από το 1834 και μετά πραγματοποιεί λίγες εμφανίσεις, ενώ τα τελευταία χρόνια της ζωής του ταλαιπωρείται από μια ασθένεια (φυματίωση ή καρκίνο) του λάρυγγα. Στην κατοχή του έχει βιολιά φημισμένων κατασκευαστών όπως οι Stradivarious, Guarnerious και Amati, αλλά και μια βιόλα και ένα κοντραμπάσο του Stradivarious. Ως αγαπημένο όργανό του πάντως αναφέρεται ένα βιολί του Guarneri del Gesù, κατασκευασμένο το 1742, το οποίο ο ίδιος αποκαλούσε «Το κανόνι» (Il cannone). Ο Paganini χάνει τη φωνή του αλλά όχι την ικανότητα του στο βιολί, το οποίο συνεχίζει να παίζει μέχρι το τέλος του, στις 27 Μαΐου 1840 στην Νίκαια.
Ο Niccolò Paganini θεωρήθηκε ο πρώτος αυτόνομος καλλιτέχνης που περιόδευε χωρίς τη συνοδεία άλλων μουσικών, ενώ έθεσε ξεκάθαρα τις βάσεις για το ρόλο του σολίστα. Οι ικανότητες του ήταν τέτοιες, ώστε σύμφωνα με τις ιστορίες της εποχής, το κοινό παραληρούσε στις συναυλίες του, σε σημείο που οι κυρίες να λιποθυμούν και οι άντρες να κλαίνε. Για το λόγο αυτό κυκλοφορούσαν ευρέως και οι φήμες ότι ο Paganini είχε πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο σε αντάλλαγμα για το εξωπραγματικό του ταλέντο, φήμες που κόστισαν στη σορό του πέντε χρόνια στο δρόμο, αφού πουθενά δεν γινόταν δεκτή για ενταφιασμό.

Η οδύσσεια της ταφής Η Καθολική Εκκλησία αρνήθηκε τη ταφή του Niccolò Paganini, αφού πέθανε χωρίς να προφτάσει να κοινωνήσει, αποκαλώντας τον «δούλο του Σατανά» και το πτώμα του μουσικού παρέμεινε επί μήνες αρχικά στα υπόγεια του νοσοκομείου, για να διωχθεί από εκεί όταν άρχισε να εκδηλώνεται μεταξύ των κατοίκων σχετική αναταραχή, που έμεινε γνωστή στα χρονικά της επιστήμης ως «ψύχωση Paganini», για να μεταφερθεί σε παλαιό λεπροκομείο της Βιλλαφράνκα.
Αλλά ούτε κι εκεί ήταν ευπρόσδεκτος ο Paganini και οι λεπροί εγκατέλειψαν το φέρετρο στην έρημη ακτή, για να το πάρουν ένα μήνα μετά τρεις Γάλλοι θαυμαστές του στη Σαιν Ζαν, απ’ όπου ο γιος του μουσικού τρία χρόνια αργότερα, επιτυγχάνοντας άδεια ταφής από τον Πάπα, μετέφερε δια θαλάσσης το φέρετρο στη Γένοβα. Λόγω όμως της επιδημίας της πανώλους που ήδη είχε προκύψει το πλοίο δεν ξεφόρτωσε και σάλπαρε ξανά για τη Μασσαλία – όπου οι Μασσαλιώτες αρνήθηκαν να προσφέρουν γη για τη ταφή του νεκρού, ο οποίος τελικά κατέληξε σε μια μικρή Μονή της νησίδας του Αγίου Ονωρίου.
Χρειάστηκε η επέμβαση της Μεγάλης Δούκισσας της Πάρμας, τέλος, για να πάρει ένα τέλος ο μεταθανάτιος αυτός διωγμός, οπότε το φέρετρο μεταφέρθηκε στη Πάρμα το 1845 όπου και τάφηκε στο ναό της Στεκάτας. Μετά τη παρέλευση 22 ακόμη ετών ο γιος και κληρονόμος της τεράστιας κληρονομιάς του Paganini ανήγειρε περισπούδαστο τάφο στο νεκροταφείο της Πάρμας όπου και αποτέθηκαν οριστικά τα λείψανα.

TVXS.GR

Ο κύκλος των χαμένων φιλοσόφων

Ο όρος φιλόσοφος στην Αρχαία Ελληνική παράδοση σημαίνει τον άνθρωπο εκείνον που με τη δύναμη και την ορμή του πρωτεργάτη γεννεσιουργού Ερωτα εξυψώνει το λογισμό του στα πανέμορφα πνευματικά ύψη των ιδεών, εξασκεί και ανελίσσει το ισχυρό του χάρισμα της νόησης , και έτσι καλλιεργώντας τη ψυχή του με γνώμονα την αρετή οδέυει προς τη Σοφία εκείνη που κυβερνά Ανθρωπο και Σύμπαν συνάμα, ενωμένα και αλληλένδετα σε πορεία κοινή.  
Συνεπαρμένος ο φιλόσοφος από τον θαυμασμό του για τον κόσμο και όλα τα πολυδιάστατα μυστήρια της ζωής που με δέος θωρά γύρω του , μα πάνω απ´ ολα τον έρωτα και τη δίψα του για Γνώση , εξερευνεί το Σύμπαν που τον περιβάλλει , μελετά τον ίδιο του τον εαυτό και τα στοιχεία, τους ανθρώπους, τη φύση τους, τη ψυχή και τις σχέσεις τους. Με βάση του το στεγανό βάθρο του " γνώθι σ´ αυτον" προσπαθεί να συλλάβει τους Νόμους και την Αλήθεια που δίεπουν το Σύμπαν. Ετσι ανακαλύπτει σταδιακά , μεθοδικά και επιστημονικά τον εαυτό του . Γυμνάζει τις εγγενείς ιδιότητες και δυνατότητε της φύσης του , ανελίσσοντας την ποιότητα των ψυχικών ενεργειών του. Συνειδητοποιεί τα βαθύτερα νήματα που συνδέουν τους ανθρώπους και διακρίνει πως αυτά συνθέτουν την δομή των κοινωνιών μ.εσα στις οποίες δίαγει τον βίο του ως ον πολιτικόν. Προοδευτικά επί ίσταται του κόσμου και ανάγεται στη θεώρηση των Πρώτων Αρχών που ορίζουν τη λειτουργία της φύσης και του Ανθρώπου ώς Ενα. Με τούτο τον τρόπο, αυτή η ανθρώπινη επιστήμη , η Επιστήμη των Επιστημών, όπως χαρακτηριστικά την ονόμασε ο Αριστοτέλης, κλειδούχα, τον μεταμορφώνει, τον σμιλεύει, τον εκλεπτύνει, και τον ζυμώνει φέρνοντάς τον πιό κοντά στην ευγενή του αλήθεια και φανερώνοντάς του το πλατύσκαλο προς την ανάβαση και το επίτευγμα που ονομάζεται Ελευθερία.
Μέσα από την αγάπη του για τη Σοφία, που τη συστηματοποιεί μέσω του Λόγου, της νόησης και της τέχνης, ο Φιλόσοφος έρχεται να γνωρίσει την σοφία της Αγάπης, που ως ουσιαστικό συστατικό δομεί το Σύμπαν.
Είναι φανερό πως αυτή η εκδοχή της φιλοσοφίας λίγα κοινά έχει με τη σύγχρονη αντίληψη του Φιλοσόφου. Ενώ ο Ελληνας Φιλόσοφος συμβολίζει την καλλιέργεια του Ανθρώπου με σκοπό την αναγωγή του στην αληθινή του φύση και την εξύψωση του Είναι του, ο " ευρωπαίος φιλ´οσοφος" του Διαφωτισμού είναι συνδεδεμένος με εκείνον τον σχολαστικό, κρατικά εκπαιδευμένο, τεχνικά εξειδικευμένο ,πομπώδες και συχνά μονόχνωτο ακαδημαικό που σαν νέος σοφιστής θεωρεί την γνώση ταξικό προνόμιο και ζήτημα διπλώματος επικυρωμένους από κρατικούς φορείς. Ως εκ τούτου η " φιλοσοφία" στις μέρες μας έχει θεωρηθεί είτε σαν προνόμιο των ελάχιστων εκείνων γραμματικών που λίγο πολύ κατέχουν αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με την ιστορία των ιδεών και έξυπνα σοφιστικά τεχνάσματα που τους επιτρέπουν να κατασκευάζουν ένα λόγο, ένα λόγο όμως χωρίς ουσία. Ετσι η Ελληνική Φιλοσοφία στις μέρες έχει εκλείψει θεωρούμενη ως ασύνδετη , άσχετη, ή άχρηστη μπροστά στην τεχνοκρατική και υλιστική αντίληψη που βλέπει τον κόσμο σαν στίβο απόκτησης χρήματος , και η οποία έχει παραγκωνίσει σχεδόν ολότελα την αληθινή ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ομως ,όσο και αν το ευρωπαικό " μοντέλο" διαμέλισε τη Γνώση σε κλάδους , μέιωσε την Επιστήμη σε τεχνική εξειδίκευση προς όφελος της άμετρης και υβριστικής κερδοσκοπίας ,ωστόσο η αλήθεια παραμένει πως η αυθεντική , η πραγματική σημασία του όρου φιλόσοφος δεν μπορεί να χωρέσει στο πρότυπο του σοφιστή - γραμματικού. Το διαπερνά ,το υπερχειλίζει, το υπερβαινει και έρχεται πάλι στο φως να μας υπενθυμίσει ποιοί είμαστε και ποιό το χρέος μας ως άνθρωποι και ως λαός.

Διότι ουδέν ελληνικότερον απ´ τη φιλοσοφία. Η Φιλοσοφία ως μιά κατάσταση ύπαρξης, ως μέθοδος καλλιέργειας, ανάπτυξης ορθού τρόπου σκέψης και έκφρασης του Νου, ως τρόπος ζωής , αποτελεί όχ απλά εφέυρεση μοναδική των Ελλήνων αλλά και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του Ελληνικού Νου. Ο Ορθος Λόγος και η επιστημινική σκέψη δεν είναι μονάχα δικαίωμα των ολίγων. Είναι δικαίωμα αλλά και καθήκον όλων των νοημόνων ανθρώπων, και πόσο μάλλον των Ελλήνων πολιτών. Εχουμε ένα ανθρωπιστικό καθήκον να καλλιεργήσουμε τον Νου , τον Λόγο , και τις ψυχές μας, να γίνουμε Ανθρωποι με την Ελληνική σημασία της λέξης, το οποίο ίσως αποτελεί το μοναδικό  γιατρικό μπρος τα επικίνδυνα αδιέξοδα στα οποία οδήγησε η αδηφάγος τεχνοκρατία. Στην κρίσιμη εποχή με την οποία βρισκ´ομαστε αντιμέτωποι όπου η υλιστική πλάνη καταρρέει από μόνη της και ο άνθρωπος αισθάνεται την ύπαρξή του απειλούμενη από την υβριστική ασημαντότητα, η Αρχαία Ελληνική παράδοση συνεχίζει να προσφέρει τον τρόπο για την επανόρθωση , την αναδημιουργία και την επανανθρωποποίση των κοινωνιών μας.

Δεν είναι ανάγκη να κοιτάξουμε μακριά, σε ξένες αντιλήψεις ή φορείς για να βρούμε τη λύση στα ατομικά και συλλογικά μας αδιέξοδα: η Ελληνική πνευματική μας παράδοση ,όσο κι αν παραμελήθηκε, θάφτηκε ή αγνοήθηκε από τους σύγχρονους, αποτελεί ακόμα ζωντανό θησαυρό τον οποίο κατέχουμε, να εργαστούμε έντιμα και με συνέπεια για να τον φέρουμε στην επιφάνεια της συνειδητότητας και της κθημερινής μας ζωής. Εκεί θα καταλάβουμε όχι μόνο πως είναι προσβάσιμος σε όλους ανεξαρτήτως διακρίσεων, αλλά επιπλέον πως είναι αναγκαίος για να θεραπεύσουμε τους εαυτούς μας και την πολιτεία μα.

Στην Αρχαία Ελλάδα η Φιλοσοφία δεν διδασκόταν μόνο στις σχολές και πανεπιστήμια τότε δεν υπήρχαν. Οι φιλόσοφοι κατείχαν έναν ευρύτερο κοινωνικό ρόλο ,το έργο του διδασκάλου των νέων πολιτών ανεξάρτητα από την επαγγελματική τους ειδίκευση. Η Ελληνική Φιλοσοφία ως συλλογικό αγαθό διαπερνούσε και διαπότιζε όλα τα στρώματα και επίπεδα της κοινωνίας. Ετσι εν μέρει εξηγείται το θαύμα του Ελληνικού Πολιτισμού , το αξεπέραστο ύψος της συλλογικής διάνοιας των Ελλήνων. Μήπως αυτή είναι η επίγνωση που έχει ερθει η ώρα να θυμηθούμε και εμείς? Μήπως αυτό είναι το βαθύτερο κάλεσμα των καιρών μας? 

Κείμενο της Δέσποινας Πόταρης κύρια ομιλήτρια και αναλύτρια  στον κύκλο φιλοσοφικής εμβάθυνσης που διοργανώνει φέτος αλλά και πολύ συχνά ο:

Νίκος Μαγαλιός του Εργαστηρίου Ψυχοφυσιολογικής Εκπαιδεύσεως
www.neurofeedback.gr
Λ. Βουλιαγμένης 123 Αθήνα 
210 6422898 
69736377454

Είμαι ο Ροι και είμαι καλά !...

Είμαι ο Ρόι και είμαι καλά!

Ένας τραυματισμός στη μέση τον έκανε να μην αντέχει τη ζωή του. Κι όταν την είδε να χάνεται, αποφάσισε να κάνει τα πάντα για να την πάρει πίσω. Το gazzetta.gr παρουσιάζει τον γκολκίπερ του ΟΦΗ, Ρόι Κάρολ, που κράτησε το 0-0 με τον ΠΑΟΚ.

Ο σοφός Όσκαρ Ουάιλντ!

Ένα τυπικό, μικρό χωριό στην Ιρλανδία φιλοξένησε τη μεγάλη οικογένεια των Κάρολ. Το Τάμλατ, ένα μικρό κομμάτι γης που αριθμεί κοντά στους 300 κατοίκους, κομμάτι της επαρχίας Φέρμαναχ, η οποία έχει στο σύνολό της κάτι λιγότερο από 60.000 κατοίκους. Το όνομα του Ρόι Κάρολ είναι ένα από τα 16 που με περηφάνια δηλώνουν οι άνθρωποι ότι κατάγονται από εκεί. Δίπλα σε εκείνο του μεγάλου Όσκαρ Γουάιλντ, τα αποφθέγματα του οποίου θα μπορούσαν να υπογράφουν τα κομμάτια της ζωής του. Κυρίως όταν έγραφε πως «εμπειρία είναι το όνομα που δίνει ο καθένας στα λάθη του». Γιατί ο Ρόι Κάρολ θα έκανε πολλά στην πορεία του...

Επιστρέφοντας στο μικρό χωριό της Ιρλανδίας, επιστρέφουμε και στην εποχή της αθωότητας. Ο Ρόι Κάρολ, επηρεασμένος από τον πατέρα του –Άγγλος στρατιώτης και ερασιτέχνης γκολκίπερ – προτιμούσε να είναι εκείνος που θα έπαιζε τέρμα στη γειτονιά. Ίσως γιατί έπρεπε να χωρέσουν στην ενδεκάδα και τα υπόλοιπα τρία αδέλφια του, ο Μπομπ, ο Ρίτσαρντ και ο Ρέιμοντ. Ο «Big Bob», όπως τον φωνάζει ο Ρόι, έκανε καριέρα στο ιρλανδικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της Ballinamallard United, ενώ σε χαμηλότερη κατηγορία της χώρας τους έπαιξαν ο Ρίτσαρντ και ο Ρέιμοντ, οι οποίοι αγωνίστηκαν με τη φανέλα της Claby Strollers. Εκείνος που θα έκανε τη μεγαλύτερη καριέρα ήταν και ο πλέον αναποφάσιστος για το μέλλον του. Μέχρι τα 17 του χρόνια, ο Ρόι ήταν ανάμεσα σε κρίκετ, ράγκμπι και ποδόσφαιρο, πριν έρθει η πρώτη του μεγάλη ευκαιρία.

Κόντρα σε κάθε λογική, η πρώτη πρόταση για τον Ρόι Κάρολ ήρθε στα 18 του, λίγα λεπτά αφότου είχε δεχτεί έξι γκολ!! «Νόμιζα ότι μου κάνουν πλάκα. Μόλις είχα φάει έξι γκολ!! Φαντάζομαι, όμως, πως πάντα μπορείς να τα χρεώσεις στην κακή άμυνα», θα πει χρόνια αργότερα, όταν η καριέρα του θα έχει δρομολογηθεί. Ύστερα από έναν αγώνα που έληξε 6-2, ο Στιβ Φέτις ζήτησε από τον Κάρολ να μετακομίσει στην Αγγλία για να δοκιμαστεί στη Χαλ. Πέρασε μια εβδομάδα προπονήσεων και υπέγραψε το πρώτο του συμβόλαιο.

Το πέρασμα στην Premier League!

Μέσα σε δύο χρόνια είχε διαπιστώσει ότι η επιλογή του να συνεχίσει μόνο στο ποδόσφαιρο ήταν η σωστή. Έπαιξε 46 παιχνίδια με τη Χαλ, πριν γίνει ο... μόσχος ο σιτευτός προκειμένου να μπορέσει η αγγλική ομάδα να πληρώσει τα χρέη της. Τα περίπου 500 χιλ. ευρώ που θα πληρώσει η Γουίγκαν το 1999 προκειμένου να τον αποκτήσει θα είναι ποσό ρεκόρ για την ομάδα, ωστόσο αποδείχθηκαν εξαιρετική επένδυση. Ο Ρόι Κάρολ έμεινε τέσσερα χρόνια στην... άσημη ομάδα του Μάντσεστερ, μεγάλωσε, ωρίμασε, αναδείχθηκε καλύτερος γκολκίπερ της δεύτερης κατηγορίας, πριν έρθουν τα μεγαλεία.

Το καλοκαίρι του 2001, λίγο πριν κλείσει τα 24 του χρόνια (γεννημένος στις 30/9/1977) το ενδιαφέρον συλλόγων της Premier League θα είναι έντονο. Η πρώτη ομάδα που θα κινηθεί για την απόκτησή του, θα είναι η Λιντς, όμως κάποιο παιχνίδι της μοίρας θα του αλλάξει την πορεία. «Ήταν όλα συμφωνημένα. Το είχα πει σε όλο τον κόσμο και ξαφνικά η μεταγραφή χάλασε. Όταν έμαθα για την επόμενη ομάδα που με ήθελε, δεν μίλησα σε κανέναν. Ούτε στην οικογένειά μου. Μόνο όταν υπέγραψα το ανακοίνωσα». Η επόμενη ομάδα ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του σερ Άλεξ Φέργκιουσον. Αλλά και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Φαμπιάν Μπαρτέζ!

Ο Ρόι Κάρολ έπρεπε να δικαιολογήσει τα σχεδόν 4 εκατ. ευρώ που είχαν δαπανηθεί για εκείνον και παράλληλα να κερδίσει στον ανταγωνισμό τον Γάλλο τερματοφύλακα. «Φυσικά και πιστεύω στον εαυτό μου. Αν δεν έχεις αυτοπεποίθηση, δεν μπορείς να παίξεις αυτή τη θέση», δηλώνει τότε και θα έχει στο πλευρό του τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον. «Πρόκειται για έναν από τους πλέον ελπιδοφόρους γκολκίπερ στην Αγγλία. Θα παίξει κάποια παιχνίδια και θα μάθει από τον καλύτερο».  Ο καλύτερος θα αποχωρήσει δύο χρόνια μετά και ο Τιμ Χάουαρντ θα είναι το νέο πρόσωπο του ανταγωνισμού. Ενδιάμεσα, ο Ρόι θα παίξει σε 26 παιχνίδια και θα πανηγυρίσει το πρωτάθλημα του 2003.

Η ιεραρχία δεν τηρήθηκε την πρώτη σεζόν. Ο Αμερικανός γκολκίπερ πήρε κατευθείαν τη φανέλα του βασικού και ο Ρόι Κάρολ έμεινε και πάλι στη σκιά του. Την επόμενη σεζόν θα έπαιρνε την «εκδίκησή» του, ωστόσο όπως αποδείχθηκε ήταν βραχυπρόθεσμη. Στην πιο γεμάτη του χρονιά με τους «κόκκινους διαβόλους» θα παίξει σε 34 παιχνίδια, ωστόσο δύο τραγικά του λάθη θα στιγματίσουν όχι μόνο τη χρονιά του, αλλά και συνολικά την καριέρα του. Το διάσημο «γκολ που ποτέ δεν μπήκε» στο σουτ από τη σέντρα του Πέδρο Μέντες σε έναν αγώνα με την Τότεναμ, όπως και το λάθος απέναντι στη Μίλαν, το οποίο κόστισε στη Μάντσεστερ τον αποκλεισμό από το Champions League.

Ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον υπερασπίστηκε. Απέφυγε να του χρεώσει το λάθος ή τον αποκλεισμό, ωστόσο ο Ρόι Κάρολ θα «πλήρωνε» όταν έφτασε το καλοκαίρι. Η Μάντσεστερ του έκανε πρόταση να παραμείνει στο «Ολντ Τράφορντ» για τέσσερα ακόμα χρόνια. Όμως, γνώριζε εκ των προτέρων ότι δεν θα ήταν βασικός. «Για μένα δεν είχε νόημα να παίζω δέκα χρόνια στη Μάντσεστερ και να έχω 50 συμμετοχές στην Premier League όταν θα τελείωνα την καριέρα μου», θα δηλώσει ο φιλόδοξος 27χρονος γκολκίπερ και θα υπογράψει λίγες ημέρες μετά την αποδέσμευσή του στη Γουέστ Χαμ.

Η κατηφόρα...

«Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγείς από τον πειρασμό είναι να ενδώσεις σε αυτόν». Τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ θα τριγυρίζουν στο μυαλό του για χρόνια. Από το 2006 ως το 2010, όταν και ο Ρόι Κάρολ αποφάσισε να  αντιμετωπίσει την αλήθεια. Έτσι όπως ήταν και όχι έτσι όπως παρουσιαζόταν εκείνη την εποχή. Ένας τραυματισμός στη μέση τον Μάρτιο του 2006 και ύστερα από ένα άκρως πετυχημένο πρωτάθλημα ως εκείνο το χρονικό σημείο, ήταν η πρώτη σταγόνα στο ποτήρι. Η πρώτη σταγόνα αλκοόλ... Ο Ρόι Κάρολ θα υποβληθεί σε επέμβαση στη μέση του και η αποθεραπεία θα αποδειχθεί πολύ πιο επίμονη ψυχολογικά απ’ ό,τι σωματικά.

Οι έξι εβδομάδες, που ήταν η αρχική γνωμάτευση, έφτασαν να γίνουν έξι μήνες και κάθε μέρα ήταν μια ακόμα σταγόνα. Αλκοόλ... «Είχα πάθει κατάθλιψη. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να βγαίνω έξω και να πίνω. Πέρασα ένα κομμάτι της ζωής μου που ήθελα μόνο αλκοόλ. Ήμουν χαζός». Του πήρε χρόνια να βγει στο βήμα και να το παραδεχτεί. Τον πρώτο καιρό, ουδείς δεχόταν να μιλήσει για το θέμα και η οικογένειά του προσπαθούσε να βγει διαφορετικές δικαιολογίες. «Δεν έχει καμία σχέση με το ποτό και τον τζόγο. Είμαι σίγουρος πως αν είχε τέτοιο πρόβλημα, θα το γνώριζα. Θα μου το είχε πει», δηλώνει εκείνη την εποχή ο πατέρας του, ο οποίος ρίχνει την ευθύνη στο... στρες!

Ο Ρόι Κάρολ θα δεχτεί να μιλήσει για τους λόγους που οδηγήθηκε το 2006 σε κλινική αποτοξίνωσης, μόνο όταν ο εφιάλτης θα είναι πλέον μακριά. «Δεν ήμουν ποτέ αλκοολικός. Είχα πρόβλημα το παραδέχομαι. Γινόταν κάθε μέρα και χειρότερα, μέχρι που ξύπνησα μια μέρα και είπα στον εαυτό μου πως αν συνεχίσω έτσι θα καταλήξω στο χώμα». Στην εξομολόγησή του, θα παραδεχόταν πως εκείνο που τον είχε πονέσει περισσότερο ήταν ότι δεν μπορούσε να σηκωθεί απ' το κρεβάτι –λόγω του τραυματισμού του– ούτε καν για να παίξει με τα παιδιά του. Η καριέρα του πήρε την κάτω βόλτα. Και παρότι ο ίδιος κατάφερε να σηκωθεί και να ξεπεράσει το πρόβλημά του, δεν κατάφερε να το δουν και οι υπόλοιποι έτσι.

Θα μείνει στο Λονδίνο μέχρι το 2007, θα ακολουθήσει η Σκωτία και η Ρέιντζερς, η Ντέρμπι Κάουντι και μια Αγγλία που δεν τον χωρούσε. «Ό,τι κι αν κάνω, θα είμαι ο μεθυσμένος και ο τζογαδόρος Κάρολ», θα πει ξανά και ξανά, κάθε φορά που κάποιο έντυπο (και στην Αγγλία δεν είναι λίγα) θα ανασύρει μια ιστορία από το παρελθόν του. Από ένα παρελθόν που προσπάθησε κι επέλεξε να αφήσει πίσω του...

Μια δεύτερη καριέρα!

Το νησί δεν τον χωρούσε πλέον. Η Σκανδιναβία, αντιθέτως, είχε χώρο για τον Ρόι Κάρολ, και στα 32 του χρόνια ο Ιρλανδός ξεκίνησε από την αρχή. Υπέγραψε στην Οντένσε στις 17 Αυγούστου του 2009 και λίγες ώρες μετά την παρουσίασή του, έκανε και το ντεμπούτο του. Στην πρώτη του σεζόν αναδείχθηκε γκολκίπερ της χρονιάς και η ηρεμία της επαρχίας του Οντένσε μπορούσε να τον γυρίσει πίσω στα παιδικά του χρόνια και στην αθωότητα. Μια άλλη αθωότητα, όμως, τον ανάγκασε να τελειώσει πρόωρα τη συνεργασία του με το σύλλογο. «Ο γιος μου έχει δυσλεξία και σκέφτηκα πως το να αλλάξει σχολείο θα είναι κάτι υπερβολικό για να το αντέξει ένα παιδί. Μου άρεσε πραγματικά στη Δανία, όμως πήγαινα σπίτι μου δύο φορές το μήνα και μου έλειπε η οικογένειά μου».

Από τον Νοέμβριο του 2010 ως το καλοκαίρι του 2011 έμεινε χωρίς ομάδα. Παρότι έφτασε σχεδόν στο σημείο να παρακαλάει για να παίξει στην Αγγλία. «Το λάθος μου ήταν ότι τότε προσπάθησα να κρύψω το πρόβλημα κάτω από το χαλί και δεν μίλησα δημοσίως. Αυτό με κυνηγάει. Δεν είμαι ούτε τζογαδόρος ούτε αλκοολικός. Είχα ένα πρόβλημα και το ξεπέρασα. Παίζω πόκερ με φίλους μου, αυτό είναι όλο. Δεν είμαι τζογαδόρος, δεν στοιχηματίζω στα άλογα».

Το όνειρό του ήταν να μπορέσει και πάλι να παίξει στην Αγγλία και να καθαρίσει το όνομά του. Δεν το κατάφερε κι επέλεξε να το κάνει σε άλλη χώρα. Γιατί όπως θα έλεγε και το... πατριωτάκι του, «το μόνο καθήκον μας απέναντι στην Ιστορία είναι να την ξαναγράψουμε».

Υ. Γ σταυραετού
Δεν ξέρω εμένα προσωπικά με γοητεύουν οι ιστορίες ανθρώπων που είναι τοσο γεμάτες ώστε να μπορείς να γράψεις μία μικρή βιογραφία και να εξάγεις συμπεράσματα για μικρούς καθημερινόυς ανθρώπους και μικρές κοινωνίες σαν κι αυτή στην οποία γεννήθηκε λαι μεγάλωσε ο Ροι Καρολ ο ήρωας της ιστορίας που ξεσήκωσα απ´ το gazzetta.gr
Θες ότι κατάγεται άπό την Ιρλανδία ( που συμπαθώ ανέκαθεν) θές ότι ο Oscar Wild ήταν πατριωτάκι του σίγουρα η ιστορία του μοναχικού τερματοφύλακα κ´ατι έχει να μας αφήσει...

Είναι υγιείς, θέλουν να γίνουν παράλυτοι

Είναι νεαροί, σφύζουν από ενέργεια και διάγουν φαινομενικά τουλάχιστον, ένα απολύτως φυσιολογικό οικογενειακό ,επαγγελματικό και ινωνικό βίο. Ωστόσο ελάχιστοι γνωρίζουν οτι αυτοί οι άνθρωποι που ανέρχονται σε ορισμένες χιλιάδες σε όλο τον κόσμο " βασανίζονται" από μιά έντονη εσωτερική επιθυμία την οποία προσπαθούν να πραγματώσουν προκειμένου να ολοκληρωθούν ως οντότητες και να νιώσουν " πραγματικα" χαρόυμενοι και ευτυχισμένοι.
Αυτό που εκ πρώτης όψεως φαντάζει ως ένα μακάβριο αστείο, είναι η εκδήλωση ενός σπάνιου ψυχικού φαινομένου μιάς ασυνήθιστης ψυχικής διαταραχής την οποία οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν ως ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΣΩΜΑΤΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΟΤΗΤΑΣ. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό όρο βάσει του οποίου ο " ασθενής" αποζήτα την " νέκρωση" των κάτω συνήθως άκρων του.
Η εικόνα του ακρωτηριασμού από το μυαλό τους μπορεί να έχει κυριολεκτική σημασία ή μεταφορική , υπό την ένοια της μόνιμης παράλυσης των άκρων τους ,επιζητώντας την πρόκληση μη ανστρέψιμων βλαβών στη σπονδυλική στήλη ή στον νωτιαίο μυελό...
Σύμφωνα με τους εκπροσώπους των ψυχολογικών και ψυχιατρικών κοινοτήτων, οι " ασθενείς" δεν είνσι ψυχωτικοί , ωστόσο στο μυαλό τους επικρατεί μια σύγχυση ως προς την ερμηνεία της " ποσότητας" καθώς το " λιγότερο" έχει γιαυτούς την έννοια του " περισσότερου" .
Βάσει των λιγοστών μελετών και ερευνών που έχουν διεξαχθεί μέχρι σήμερα, τα αρνητικά αυτά συναισθήματα των " πάσχόντων " και οι απόπειρες κάποιων μελών τους ,εκδηλώνονται συνήθως μετά τα πρώτα χρόνια της ζωής τους (4-5 ετών) ,πιθανώς λόγω της θέας κάποιου ακρωτηριασμένου ή παράλυτου ανθρώπου την εικόνα του οποίου και εξιδανίκευσαν.
Ορισμένοι εξ αυτών συνηθίζουν, όταν είναι μόνοι να προσποιούνται ότι δεν έχουν άκρα, τα οποία επιδένουν βιώνοντας την κατάσταση μιάς παραλυσίας. Ορισμένες φορές κατασκευάζουν αυτοσχ´εδια τεχνητά μέλη γνωστά ´ως προσθέσεις ,πείθοντας τον εαυτό τους ότο έχουν υποστέι τον επιθυμητό ακρωτηριασμό .

ΜΕ ΔΙΠΛΗ ΖΩΗ
Αρκετοί μάλιστα εξ αυτών φτάνουν στο σημείο να έχουν μία διπλή ζωή , χρηιμοποιώντας στον ελεύθερο χρόνο τους ένα αναπηρικό καροτσάκι για τις μετακινήσεις και τις εκτός οικίας δραστηριότητές τους, το οποίο φροντίζουν να βρίσκεται πάντα στο χώρο των αποσκευών του αυτοκινήτου τους...
Ενας εξ αυτών είναι ο νεαρός Καρστεν Σ. Ο 30χρονος τραπεζικός υπάλληλος αρέσκεται στο να περνάει μετά τη λήξη του ωραρίου του, κάποιες ώρες στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης παριστάνοντας τον ανάπηρο. "Πρόκειται για τον παράδεισο των αρχαρίων" . Υπάρχει άπλετος χώρος για να κινηθεί κανείς με το καροτσάκο του πολλοί άνθρωποι και προπαντός ανωνυμία. Εξηγεί στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, ο Καρστεν ο οποίος έχει ως χόμπι το ποδόσφαιρο και αγωνίζεται σε ομάδα του ερασοτεχνικού πρωταθλήματος.
Ο νεαρός Γερμανός θα ήθελε να υποστεί ,σύμφωνα με τον ίδιο, επέμβαη στον νωτιαίο μυελό προκειμένου να καταστεί παράλυτος, εφόσον βεβαίως εξασφαλίσει τη συναίνεση χειρούργου.
Επιχειρώντας μιά αναδρομή στο παρελθόν , ο Κάρστεν θυμάται ότι η εικόνα ακρωτηριασμένων ή παράλυτων τον συνάρπαζε από την παιδική ηλικία και καθώς μεγάλωνε η περιέργειά του εξελισσόταν σε έμμονη ιδέα. Μετά την εφηβεία του δεν ήξερε πώς να το αντιμετωπίσει καθώς δεν μπορούσε να αγοράσει αίφνης ένα αναπηρικό καροτσάκι και να αρχίσει να κυκλοφορεί στους δρόμους ώς παράλυτος.
" Ηταν η περίοδος που νόμιζα ότι είχα αρχίσει να τα χάνω" επισημαίνει . Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να ανακαλύψει ότι δεν ήταν ο μόνος στον κόσμο με άυτή την ομολογουμένως ανατριχιαστική ιδεοληψία.
Κάνοντας μιά περιήγηση στο διαδίκτυο βρήκα αρκετά φορουμ συζητήσεων όπου άνθρωποι από όλο ´τον κόσμο αντάλασσαν μεταξυ τους απόψεις και μοιράζονταν τις ανησυχίες τους για τον " εφιάλτη" που βίωναν.
Χαρακτηριστικ´ο είναι ότι μόνο το φορουμ "Fighting-it" με έδρα τις ΗΠΑ, αριθμεί περισσότερα από 1700 μέλη πό όλο τον κόσμο ενώ το συνολικό πλήθος τους ανέρχεται ,σύμφωνα με εκτιμήσεις - καθώς πολλοί ντρέπονται ή φοβούνται να γνωστοποιήσουν το πρόβλημά τους , σε αρκετές χιλιάδες.

ΚΑΤΑΦΕΥΓΟΥΝ ΣΤΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΥΣΟΠΡΙΟΝΟΥ Η ΣΤΙΣ ΡΟΔΕΣ ΕΝΟΣ ΤΡΑΙΝΟΥ
Σύμφωνα με έρευνες ειδικώνμ οι οποιες έχουν βασιστεί , μεταξύ άλλων ,σε συνεντεύξεις ,εργαστηριακές και κλινικές εξετάσεις των εθελοντών συμμετεχόντων , κάποιοι επιχειρούν να π´εσουν στις ρόδες ενός τρένου, άλλοι καταφεύγουν στη λύση του αλυσοπρίονου , ενώ ορισμένοι επιλέγουν τη χρήση ξηρού πάγου , προκειμένου να πραγματώσουν τηνεπιθυμία τους.
Ορισμένοι ταξιδεύουν στο εξωτερικό, κυρίως σε περιοχές της Απω Ανατολής , όπου υπάρχουν γιατροί που δε δοστάζουν ,έναντο μιάς " λογικής" αμοιβής να προβούν στον ακρωτηριασμό τους...
Η εν λόγω διαταραχή άρχισε να γίνεται γνωστή στην αμερικανική επιστημονική κοινότητα στη διάρκεια της δεκαετίας το 70. Ο Γκρεγκ Φουρτ ήταν ένας εκ τ ν νεαρών σε ηλικία τότε , επιστημόνων που ασχολήθηκαν με το θέμα. Ωστόσο ο Φουρτ είχε π´εραν του επιστημονικού και προσωπικό ενδιαφέρον για τη μελετη της διαταραχής...Τριάντα χρόνια αργότερα , το 2000 ταξίδεψε στη Σκοτία με σκοπό να υποβληθεί σε επέμβαση ακρωτηριασμού στο ισχίο. Εκείνη τη περίοδο είχαν πραγματοποιηθεί από τον γιστρό Ρομπερτ Σμιθ, δύο παρόμοιες επεμβάσεις σε υγιή άτομα. Ωστόσο φτάνοντας στη κλινική διαπίστωσε ότι το θέμα είχε διαρρέυσει στον Τύπο, προκαλώντας τις αντιδράσεςι του πολιτικού κυρίως κόσμου, ο οποίος ανησυχούσε μεταξύ άλλων, για το ενδεχόμενο να μετατραπεί η χώρα σε ένα μακάβριο τουριστικό προορισμό , ο οποίος θα κατακλυζόταν από χιλιάδες " πάσχοντες".

ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 28-9-2008
Του Ανδρέα Κατσούλη

Η σιωπή των αμνών

Αναδημοσίευση με παρεμβάσεις
 
Δυστυχώς η συντριπτική πλειοψηφία των αγανακτισμένων, εξοργισμένων ή άλλων πολιτών, εξακολουθούν να φαντασιώνονται μία εκ του ασφαλούς αντίδραση, μία εξέγερση και μία επανάσταση, την οποία θα προκαλέσει ένας απροσδιόριστος «από μηχανής Θεός» - ο οποίος θα τους επιτρέψει να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Δεν είναι όμως ξεκάθαρο ότι η εποχή των Θεών, όπως και των χαρισματικών ηγετών, έχει προ πολλού παρέλθει;
 
Δεν γνωρίζουμε ότι έχουν θυσιαστεί ήδη στο βωμό της αποφυγής της χρεοκοπίας περί τα 30 δις € ιδιωτική περιουσία (συνολικοί νέοι φόροι και μειώσεις μισθών στα νοικοκυριά), 300 δις € χρηματιστηριακή αξία, 200 δις € από την πτώση των τιμών των ακινήτων κοκ., χωρίς να μειώνεται το δημόσιο χρέος αλλά, αντίθετα, να αυξάνεται ως ποσοστό επί ενός ΑΕΠ, το οποίο συνεχώς συρρικνώνεται;
 
Δεν απειλείται να λεηλατηθεί η περιουσία του κράτους από τους διάφορους ξένους εισβολείς, οι οποίοι θα ζητήσουν εγγυήσεις κατά πολύ μεγαλύτερες, από το 50% του χρέους που θα διαγράψουν - μειώνοντας δραστικά την αξία της δημόσιας περιουσίας (εθνικής κυριαρχίας) που θα τους παραχωρηθεί; Δεν βλέπουμε ότι η Ελλάδα οδηγείται στο δρόμο της υποδούλωσης σε νέους αποικιοκράτες;
 
Δεν κατανοούμε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία θα καταρρεύσουν από τη διαγραφή, οι τράπεζες επίσης, οι συντάξεις θα εξαϋλωθούν, η δημόσια υγεία θα καταργηθεί, η παιδεία θα ιδιωτικοποιηθεί, το νερό, το ρεύμα και τα καύσιμα θα γίνουν είδη πολυτελείας, πολλά τρόφιμα θα «φυλακιστούν» σε θωρακισμένα σουπερμάρκετ, ενώ η ανεργία θα καταστρέψει ότι τελικά απομείνει;   

Για ποιο λόγο, παρά την ανελέητη, ολομέτωπη και κλιμακούμενη επίθεση του νεοφιλελεύθερου «καθεστώτος», η συντριπτική πλειοψηφία των «αγανακτισμένων και εξοργισμένων πολιτών», εξακολουθεί να μην αντιδράει δυναμικά και συνεχίζει να σκύβει με δουλοπρέπεια το κεφάλι;  Με ποιους τρόπους θα μπορούσε ν’ αντιμετωπιστεί αλήθεια η επίθεση αυτή αποτελεσματικά, ενδεχομένως με την προοπτική της πλήρους ανατροπής του «σαθρού» καθεστώτος και την εκδίωξη της Τρόικας-υπηρέτη των τοκογλύφων;

Εδώ πρέπει να διευκρινίσω ότι, δε διαθέτω εξειδικευμένες γνώσεις ψυχολογίας, έτσι ώστε να επεκταθώ σε εκτενείς ανθρωπολογικές αναλύσεις. Διάφοροι ειδικοί άλλωστε έχουν επανειλημμένα επιβεβαιώσει ότι, η οικονομική εξαθλίωση, η ανεργία, η ανασφάλεια, η αβεβαιότητα για το μέλλον και η κατάρρευση της εικόνας του εαυτού (ποιος είμαι; τι κάνω; πού βρίσκομαι σε σχέση με τους άλλους;), οδηγούν αναπόφευκτα σε κατάθλιψη, σε νευρώσεις, σε παθητικότητα και σε αδυναμία αντίδρασης. 
 
Στην συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια, δεν διαπιστώνουμε μόνο κατάθλιψη και ηττοπάθεια – αλλά, επίσης, ένα πρωτοφανές φαινόμενο μαζικής «αποχαύνωσης», άρνησης της πραγματικότητας, δημιουργίας ψευδαισθήσεων και, πιθανότατα, «άκρατου μαζοχισμού».

Είναι απορίας άξιο το πώς εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να ανέχονται υπομονετικά ένα καθεστώς «ακραιφνώς απολυταρχικό» - το οποίο τους οδηγεί με μαθηματική σιγουριά στην απόλυτη εξαθλίωση. Οι άνθρωποι αυτοί συνεχίζουν να πιστεύουν ότι, «κάτι» θα αλλάξει - με τρόπο μαγικό και χωρίς εκείνοι να πάρουν κανένα ρίσκο. Θεωρούν με αφέλεια πως, εάν η σημερινή κυβέρνηση καταρρεύσει (ως διά μαγείας), τα πράγματα θα αλλάξουν προς το καλύτερο!

Επιπλέον, αρκετοί έως πολλοί τρέφουν ακόμα την αυταπάτη ότι, οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, στη ΔΕΘ και όπου αλλού, αποτελούν από μόνες τους ένα ισχυρό μέσο πίεσης - ότι μέσω αυτών οι όποιοι κυβερνώντες, για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, θα τρομοκρατηθούν και θα σηκωθούν να φύγουν, επειδή ντρέπονται για όλα όσα έχουν κάνει.
 
Με απλά λόγια, πιστεύουν ότι θα ντραπούν αυτοί που παρέδωσαν την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στους Γερμανούς, αυτοί που ψήφισαν το εγκληματικό μεσοπρόθεσμο την 29η  Ιουνίου - ενώ το κέντρο της Αθήνας κατακλυζόταν από χιλιάδες διαδηλωτές, νέους, ηλικιωμένους και παιδιά, τους οποίους το «σύστημα» χτυπούσε αδιακρίτως, με δολοφονικές προθέσεις.
 
Θα αλλάξουν τακτική αλήθεια ως δια μαγείας και θα ντραπούν αυτοί που απολύουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένους καθημερινά, αυτοί που συνεχίζουν να επιβάλλουν ολοένα και σκληρότερα φοροεισπρακτικά μέτρα, αυτοί που διαλύουν την Παιδεία και την Υγεία, αυτοί που ξεπουλούν τη δημόσια περιουσία, αυτοί που υπερασπίζονται τα συμφέροντα του διεθνούς κερδοσκοπικού κεφαλαίου, χασκογελώντας καθημερινά στα τηλεοπτικά παράθυρα, αντί να κάνουν τη δουλειά τους; Θα αλλάξουν τακτική αυτοί που υπεξαίρεσαν την ψήφο των συμπατριωτών τους, εκτελώντας εντολές και υποσχόμενοι ότι λεφτά υπάρχουν;
 
Συνεχίζοντας το περίεργο είναι ότι, μέχρι πρόσφατα (ειδικά μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008) οι συζητήσεις και οι θέσεις σχετικά με το κράτος καταστολής, με την παθογένεια του κερδοσκοπικού κεφαλαίου καθώς επίσης με τις αδηφάγες βλέψεις του καπιταλισμού, αποτελούσαν, σε μεγάλο βαθμό, σχεδόν «αποκλειστικότητα» του «εναλλακτικού» πολιτικού χώρου.
 
Δηλαδή, η πλειοψηφία των σημερινών αγανακτισμένων πολιτών αντιμετώπιζε όλα τα παραπάνω ως «γραφικά» και υπερβολικά, ως εμμονές ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου – ο οποίος, κατά τους ίδιους, ζούσε μάλλον εκτός πραγματικότητας. Έννοιες όπως η άμεση δημοκρατία, η αυτοοργάνωση, η αυτοδιάθεση, η αλληλεγγύη και πολλές άλλες, ακούγονταν μάλλον εξωτικές και ουτοπικές - στα πλαίσια μιας κοινωνίας «ατομιστών», η οποία ονειρευόταν την καταξίωση και την καριέρα, ενώ «φαντασιωνόταν» παράλληλα ένα λαμπρό μέλλον (American dream), στολισμένο με «χλιδάτα» σπίτια, αυτοκίνητα και ακριβά ρούχα.

Όμως παρά το γεγονός ότι, έννοιες όπως οι παραπάνω δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως τόσο «εξωτικές», φαίνεται ότι οι φαντασιώσεις περί λαμπρού μέλλοντος είναι αρκετά ισχυρές, αφού αντιστέκονται στην ίδια την πραγματικότητα. Σε αυτά τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν (από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα), η αδιαμφισβήτητη και προκλητική σαθρότητα του συστήματος, σε όλες της τις εκφάνσεις, δεν ήταν αρκετή για να ξυπνήσει μια και καλή τους «ωραίους κοιμωμένους» του καπιταλισμού.
 
Σε αυτά τα τρία χρόνια δολοφονήθηκε εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί, ενώ ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας του μόλις αποφυλακίστηκε. Σε αυτά τα τρία χρόνια «δολοφονούμαστε» καθημερινά και οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην απόλυτη εξαθλίωση - ενώ οι δολοφόνοι μας κυκλοφορούν ελεύθεροι ή «αποφυλακίζονται», με «αποθρασυσμένες» και γελοίες αιτιάσεις. Σε αυτά τα τρία χρόνια, χιλιάδες δηλώσεις και υποσχέσεις των κυβερνώντων έχουν διαψευστεί, δεκάδες σκάνδαλα έχουν συγκαλυφτεί, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι φυτοζωούν, αφού δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
 
Εκτός αυτού, δεκάδες χιλιάδες στοιχεία (έγγραφα, φωτογραφίες και βίντεο), τα οποία αποδεικνύουν τη σαθρότητα του συστήματος, έχουν δει το φως της δημοσιότητας ή/και τις εξεταστικές της «Βουλής των Ελλήνων»! Όμως, ακόμα και μετά από τρία χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων το σύστημα δείχνει όλο και πιο καθαρά τις προθέσεις του, ο «λαός» αδυνατεί ή δε θέλει να πιστέψει την αλήθεια.

Λυπάμαι για τη διατύπωση, αλλά δεδομένων όλων όσων έχουν συμβεί, ειδικά από τον Μάιο και μετά, πόσο ανόητος πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι, ένα κάλεσμα στο Σύνταγμα από μόνο του θα ανατρέψει την παρούσα κατάσταση; Πόσο ανόητος πρέπει να είναι για να θεωρεί ότι, εάν απλά και μόνο βγει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί, κάτι θ’ αλλάξει;
 
Δηλαδή, πόσα τερατώδη νομοσχέδια, ρυθμίσεις και μέτρα πρέπει ακόμη να υπερψηφιστούν, χωρίς καμία αντίδραση; Πόσους νόμους πρέπει να καταπατήσουν οι κυβερνώντες, χωρίς καμία τιμωρία; Πόσο περισσότερο πρέπει να εξαθλιωθούμε, για να καταλάβουμε ότι πλέον οι συγκεντρώσεις, οι διαμαρτυρίες, οι «ακτιβισμοί» και οι συγκρούσεις στο δρόμο, δεν αρκούν για να αλλάξει κάτι;
 
Πόσο ανόητοι είμαστε αλήθεια για να μας πείθουν ότι βγήκαν 600 δις € από Έλληνες στις ελβετικές τράπεζες, όταν οι καταθέσεις μειώθηκαν μόλις κατά 20 δις €; Αυτοί που δήθεν έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, φύλαγαν 600 δις € κάτω από τα μαξιλάρια τους; Πόσο ανόητοι είμαστε για να μην καταλαβαίνουμε ότι, εκείνοι οι δημοσιογράφοι που βγάζουν ξαφνικά σκάνδαλα του ΟΠΑΠ ή των άλλων «φιλέτων» του δημοσίου μας, εκτελούν απλά «συμβόλαια» των επίδοξων κατακτητών ;
 
Δεν είναι γνωστή η μέθοδος του διασυρμού της μίας κοινωνικής ομάδας στα μάτια της άλλης, με τη βοήθεια των δικαστών-ρεπόρτερ, οι οποίοι καταδικάζουν όλους όσους τολμούν να απεργήσουν ή να εξεγερθούν; Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι, οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής, τους οποίους ξαφνικά μας ανακοινώνουν, εξυπηρετούν μόνο και μόνο την επιβολή νέων φόρων, καθώς επίσης τον εγκληματικό διασυρμό της Ελλάδας στα διεθνή ΜΜΕ και την υποταγή της στην Τρόικα;      

Συνεχίζοντας, πέραν από την προαναφερθείσα άρνηση της πραγματικότητας, εξίσου ενδιαφέρον είναι άλλο ένα φαινόμενο: αυτό του «επαναστάτη» των κοινωνικών δικτύων. Αυτή την στιγμή υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι οι οποίοι, μέσω του Facebook, του Twitter ή των άλλων τεχνολογικών δικτύων, βρίζουν αδιαλείπτως την κυβέρνηση - ενώ αναφέρονται σε μία επανάσταση, η οποία θα έρθει από μόνη της.
 
Οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους ξυπνούν κάθε πρωί, πηγαίνουν στη δουλίτσα τους κανονικά, βρίζουν τους πάντες από τον υπολογιστή του γραφείου τους, ενώ το απόγευμα μπορεί να κάνουν τη βόλτα τους στο Σύνταγμα (αν έχει κάλεσμα και καλό καιρό, φυσικά όχι στις καλοκαιρινές διακοπές, αφού προηγούνται τα μπάνια), για να «αντισταθούν» και να «διαμαρτυρηθούν».
 
Τους τελευταίους μήνες έχω λάβει μέρος σε πάρα πολλές διαμαρτυρίες και αποκλεισμούς, ενώ αρκετές από αυτές τις «επαναστατικές δράσεις» ανακοινώνονται και δημοσιοποιούνται. Το αποτέλεσμα; Οι ίδιοι και οι ίδιοι συναντιόμαστε στα ίδια μέρη, χαιρετιόμαστε και ανταλλάσσουμε προβληματισμούς ή απόψεις. Γύρω μας περνούν εκατοντάδες «εξοργισμένοι» άνθρωποι, οι οποίοι «τουϊτάρουν» και «μπλογκάρουν» καθημερινά την επανάσταση - ενώ όχι απλά δεν σταματούν για να δείξουν την αλληλεγγύη τους, αλλά πολλές φορές μας επιτίθενται γιατί τους στερούμε το δικαίωμα στην κατανάλωση ή διαταράσσουμε τη νιρβάνα τους.

Μαζί με όλα τα παραπάνω, οι περισσότεροι εξακολουθούν να αναμασούν «το θρίλερ του χρέους», καθώς επίσης τον μάλλον ακατάσχετο βερμπαλισμό των «αντιμνημονιακών κομμάτων»: Θα διαγραφεί το χρέος; Θα αναδιαρθρωθεί το χρέος; Θα χρεοκοπήσουμε επιλεκτικά, ανεξέλεγκτα ή μήπως ελεγχόμενα; Θα ξαναγυρίσουμε στη δραχμή; Ευρωομόλογα, CDS, spreads…..παρά το ότι μόνο το 1% του πληθυσμού καταλαβαίνει τι σημαίνουν όλοι αυτοί οι όροι.
 
Δεν πειράζει όμως αν δεν καταλαβαίνουμε όλοι. Ευτυχώς για εμάς, έχει «αναδυθεί» από το πουθενά το star system των «οικονομολογούντων» στα τηλεοπτικά παράθυρα, οι οποίοι τα καταλαβαίνουν όλα και γνωρίζουν ακριβώς τις λύσεις – το σωστό! Όλοι περιμένουν το «φωτεινό παντογνώστη» (κατά προτίμηση οικονομολόγο), ο οποίος θα τους πει την αλήθεια και θα προτείνει τη σωστή λύση - άσχετα αν καταλαβαίνουν ελάχιστα από αυτά που τους λέει.

Κατά την άποψη μου λοιπόν, η σιωπή των «αμνών», πριν από τη σφαγή τους, δεν έχει να κάνει απλά με την κατάθλιψη και τις συνέπειές της. Πρωτίστως οφείλεται σε έναν βαθιά ριζωμένο ατομικισμό, τον οποίο το σύστημα καλλιέργησε (με επιτυχία προφανώς), επί σειρά δεκαετιών.
 
Ακόμα και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, ο «νομοταγής Έλληνας πολίτης» δεν αντιλαμβάνεται ότι, κανείς δεν μπορεί να μας νικήσει όταν είμαστε ενωμένοι, για έναν κοινό και ξεκάθαρο σκοπό. Όμως, η ένωση και η συλλογικότητα προϋποθέτουν, έστω σε ένα βαθμό, το συμβιβασμό και την αναγνώριση του άλλου, ως άξιου σεβασμού - δεδομένο που προσκρούει δυστυχώς στην κλασική ελληνική έκφραση «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»

Ο ατομικισμός είναι επίσης αλληλένδετος με μία πρωτοφανή έλλειψη παιδείας, καθώς επίσης με μία συλλογική αυταπάτη/ουτοπία. Και σε αυτό το κομμάτι έκανε πολύ καλή δουλειά το σύστημα, μέσω του ατελέστατου εκπαιδευτικού συστήματος - όπως επίσης μέσω των «συστημικών» ΜΜΕ, τα οποία επί δεκαετίες έτρεφαν τους θεατές, τους ακροατές και τους αναγνώστες με σκουπίδια (τώρα τελευταία και με τούρκικες σαπουνόπερες από κάποια κανάλια, τα οποία φαίνεται πως θαυμάζουν τον αθάνατο οθωμανικό πολιτισμό). Κατ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκαν στρατιές «λοβοτομημένων» οι οποίοι, μετά από μία τελική πλύση εγκεφάλου, απλά αναπαράγουν άθλια στερεότυπα και σαθρά πρότυπα - ενώ είναι ανίκανοι για συνδυαστική σκέψη και για απλή λογική.

Τέλος, άλλος ένας ανασχετικός παράγοντας στην ελεύθερη σκέψη και στην όποια ανατρεπτική δράση, είναι η θυματοποίηση και η προσωπολατρία – πιθανότατα σαν αποτέλεσμα της 400ετούς υποδούλωσης μας από τους Τούρκους. Η συντριπτική πλειοψηφία των «πολιτών» αναμένουν και λατρεύουν όποιον «ηγέτη» θα τους υποδείξει το σωστό - όντας ανίκανοι ή αρκετά βολεμένοι για να σκεφτούν από μόνοι τους.
 
Την ίδια στιγμή που οι «χαρισματικοί ηγέτες» απομυθοποιούνται, εξευτελίζονται και «αποκαλύπτονται» καθημερινά, το «ηρωικό Ελληνικό έθνος» προτιμά έναν «αρχηγό», ο οποίος τον εξαθλιώνει συστηματικά και ανερυθρίαστα – αντί να είναι αυτόνομο και να δρα συλλογικά (επειδή έχει πεισθεί ότι, χωρίς ηγέτες θα έλθει το χάος, ενώ ο πολίτης είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για το κατάντημα της χώρας του).

Δυστυχώς, εάν η κατάσταση αυτή συνεχίσει, η επανάσταση (για την οποία μιλάμε πολύ και κάνουμε ελάχιστα) θα παραμείνει «όνειρο θερινής νυκτός». Ακόμα χειρότερα, εάν όντως συμβεί, αυτό θα γίνει μόνο όταν θα είμαστε τόσο εξαθλιωμένοι, ώστε να αποτελέσουμε «έρμαιο» της όποιας ηγετικής ομάδας εκμεταλλευτεί τη συγκυρία. Κατά την άποψη μου, με πιθανότητες 99%, αυτή η ομάδα των πεφωτισμένων θα αποτελείται από τους χειρότερους δικτάτορες-καπιταλιστές στην ανθρώπινη Ιστορία.

Ολοκληρώνοντας, μόνο εάν παραλύσει ο μηχανισμός που συντηρεί αυτό το σύστημα, το σύστημα θα καταρρεύσει. Ο μηχανισμός όμως αυτός δεν παραλύει μόνο με συγκεντρώσεις και με πορείες. Εμείς οι ίδιοι τον συντηρούμε: με το να πληρώνουμε αυτά που μας επιβάλλει, με το να πηγαίνουμε υπάκουα στη δουλειά μας, με το να μη φέρνουμε αντιρρήσεις, με το να φοβόμαστε τον ίσκιο μας και με το να μην βλέπουμε τίποτα άλλο, πέρα απ’ την μίζερη ζωούλα μας και τον μικρόκοσμό μας.
 
Για να το πω απλά, εάν παραλύσουμε τον μηχανισμό που παράγει χρήματα και διεφθαρμένα κόμματα ή πολιτικούς, τότε αυτό το σαθρό σύστημα θα καταρρεύσει - αφού αυτό εξαρτάται από εμάς και όχι εμείς από αυτό.
 
Σε αυτή τη θέση βέβαια ο κλασικός αντίλογος των υπερασπιστών της υποτέλειας είναι ότι, θα κυριαρχήσει το χάος και η αναρχία. Όμως, είναι αδιαμφισβήτητο πλέον ότι ζούμε «κατ’ επίφαση εν τάξει» - εκτός εάν «τάξη» θεωρείται να μην ξέρεις τι φόρους θα σου επιβάλλουν την επόμενη εβδομάδα, αν θα έχεις δουλειά αύριο ή όχι, αν θα μπορείς να πληρώσεις φάρμακα, αν πρέπει να μεταναστεύσεις για να επιβιώσεις, αν τα νοσοκομεία θα έχουν γάζες, αν τα σχολεία θα συνεχίσουν να λειτουργούν και αν τα παιδιά σου θα έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Πηγη www.casss.gr

Καταστροφή στον Αμαζόνιο

Η καταστροφική συμπεριφορά της BP στο κόλπο του Μεξικού αποτελεί τη πιό δραματική πετρελαική ιστορία της εποχής μας. Για πολλά χρόνια όμως, οι ιθαγενείς υ ζούσαν σε μιά παρθένα περιοχή του δάσους του Αμαζονίου, στον Ισημερινό, προσπαθούσαν να βρουν το δίκιο τους απ´εναντι σε μια Αμερικανική εταιρεία, την TEXACO ( που αργότερα συγχωνεύτικε με την Chevron) για ένα ατύχημα το οποίο είχε επίσης χαρακτηριστεί ως η πιό μεγάλη μετρελαική καταστροφή της Ιστορίας.
´ Οσο φοβερό κι αν είναι αυτό που συνέβη στον Κόλπο του Μεξικού, αυτό που έγινε στον Αμαζόνιο ήταν ακόμα χειρότερο ´, λέει ο Τζόναθαν Αμπάντι , νεουορκέζος δικηγόρος και από τους νομικούς που εκπροσωπούν τους κατοίκους του δάσους στη μήνυσή τους κατ´α της Chevron.
Η δικαστική διαμάχη που ακολούθησε υπήρξε κακή ,μακροχρόνια και με αβέβαιη έκβαση. Αυτό που συνέβη στο παρθένο δάσος όμως, αν και δεν έτυχε τόσης δημοσιότητας όσης η διαροή της BP, είναι πραγματικά τραγικό.
Η Texaco λειτουργούσε περισσότερα από 300 πετρελαικά πηγάδια , επί σχεδόν τρεις δεκαετίες, στα βόρεια του Αμαζονίου και νότια των συνόρων της Κολομβίας, σε μιά εκτεταμμένη περιοχή του Ισημερινού.
Το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής υπέστη τρομακτική μόλυνση. Η ζωή και ο πολιτισμός των ντόπιων κατοίκων, που ψάρευαν και καλλιεργόυσαν τη γη όπως και οι πρόγονοί τους, μεταλλάχτηκαν, με αποτέλεσμα ο ντόπιος πληθυσμός να οδηγηθεί στη μιζέρια και στην εξαθλίωση.
Η Texaco ήρθε να εκμεταλλευτεί τα πετρέλαια αυτού του αρχέγονου , πανέμορφου τόπου στις αρχές της δεκαετίας του 60 , με όλη τη διακριτικότητα και χάρη που διακρίνει κάθε στρατό εισβολής. Κι όταν πια έφυγε το 1992 , άφησε πίσω της, σύμφωνα με τη μηνυτήρια αναφορά, μια εκτεταμένη χημική καταστροφή που δίελυσε τις ζωές και παραδόσεις των ντόπιων κατοίκων, ενώ έπληξε σοβαρά την υγεία τους.
Στη μηνυτήρια αναφορά που συνέταξαν οι ενάγοντες, επισημαίνεται: ´( η εταιρεία ) έριξε εκουσίως πολλά δισεκατομμύρια γαλόνια τοξικών αποβλήτων από την εξόρυξη του πετρελαίου στα ρυακια και τους ποταμούς του παρθένου δάσους, σε μία περιοχή έκτασης ίσης με το Ροντ Αιλαντ. Ανοιξε περισσότερους από 900 λάκκους με λύματα μέσα στη ζούγκλα- λάκκους από τους οποίους μέχρι και σήμερα διαρρέουν τοξικα απόβλητα στη γη και τον υδροφόρο ορίζοντα. Εκαψε εκατοντάδες χιλιάδες κυβικά ποδια φυσικού αερίου και πετρελαικών αποβλήτων στην ατμόσφαιρα, δηλητηριάζοντας τον αέρα και προκαλώντας ´μιά μάυρη βροχή ´ που, όταν ξέσπασαν οι τροπικές καταιγίδες , πλημμύρισε τη περιοχή.
Το κυνήγι του πετρελαίου από τη φύση του είναι απίστευτα καταστροφικό. Το κέρδος που μπορεί να αποκομίσουν, όμως, είναι τόσο μεγάλο και διαφθείρει τόσο πολύ όσους εμπλέκονται σ´ αυτές τις επιχειρήσεις, που οι κυβερνήσεις αρνούνται να επιβάλλουν τους αυστηρούς ελέγχους και κανόνε ασφαλείας, που χρειάζονται για να περιοριστεί η ζημιά στο περιβάλλον, καθώς και στους ανθρώπους και τα ζώα που ουν σ´ αυτό .
Και τώρα το μόνο που αλλάζει , είναι ο τόπος. Οι οικογένειες που εξαρτώνται , βιοποριστικ´α και πολιτιστικά, από τον υδροφόρο ορίζοντα του Κόλπου του Μεξικού, στις ΗΠΑ , βρίσκονται με κάποιο τρόπο στην ίδια θέση με εκείνες των ιθαγενών που καταστράφηκαν από τις πετρελαιοκηλίδες και την πετρελαική μόλυνση στο δάσος στον Ισημερινό.
Ο πετρελαικές εταιρείες δεν νοιάζονται. Η Shell ανυπομονεί να ξεκινήσει την εξόρυξη στον Αρκτικό Ωκεανό , έξω από τις βόρειες ακτές της Αλάσκας, σε μιά μεριοχή που θα δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα σε περίπτωση πετρελαικής διαρροής.
Οι εταιρείες υποκρίνονται ότι δεν υπάρχουν διαρροές! Πάντα διαβεβαιώνουν ότι οι γεωτρήσεις τους είναι ασφαλείς. Το ίδιο είπαν πριν αρχίσουν την εξόρυξη έξω από τη Σάντα Μπάρμπαρα, όπως το ίδιο έλςγαν και πριν αρχίσουν τις γεωτρήσεις στααρθένα δάση του Ισημερινού.
Ο πρόεδρος Ομπάμα έχει αναστείλει την άδεια εξόρυξης της Shell στην Αρκτική και έχει σταματήσει προσωρινά το λεγόμενο κυνήγι του μαύρου χρυσού στη συγκεκριμένη περιοχή . Αυτό που μας έχουν μάθει η πανωλεθρία της BP στον Κόλπο του Μεξικού είναι πόσο ανήμπορες και αδέξιες είναι οι πετρελαικές εταιρείες όταν καλούνται να προστατέυσουν τη ζωή και την υγεία των ανθρώπων, καθώς και το περιβάλλον.
Είναι επικίνδυνες. Θα πρέεπει να τους επιβληθούν οι πλέον αυστηροί έλεγχοι και οι πιό αυστηρές κυρώσεις για τις ζημιές που προκαλούν. Συγχρόνως, πρέπει να αναζητήσουμε με πολύ μεγαλύτερη αίσθηση του κατεπείγοντος εναλλακτικές πηγές ενέργειας. Το να αντιμετωπίζονται ο Κόλπος του Μεξικού, ο Αμαζόνιος και η Αρκτική σαν τεράστιες χωματερές τοξικών αποβλήτων είναι μιά προσβολή για τον πλανήτη και για όλες τις μορφές ζωής που κατοικούν σε αυτόν.
Η Chevron δεν θεωρεί ότι πρέπει να λογοδοτήσει για οποιοδήποτε απ´ο τα εγκλήματα που δίεπραξε η Texaco στον Αμαζόνιο. Εκπρόσωπός της με διαβεβαίωσε ότι οι ισχυρισμοί περί περιβαλλοντικής καταστροφής είναι υπερβολικοί κι ότι ακόμα κι αν η Texaco είχε προκαλέσει κάποια μόλυνση, μετά θα την είχε καθαρίσει.
Οι ιθαγενείς μπορεί να υποφέρουν, αλλά οι άνθρωποι της Chevron- Texaco νιώθουν πραγματικά καλά με τον εαυτό τους. Το κέρδος τους ήταν μεγάλο και τα σκουπίδια τους τα έχουν αφήσει πίσω.

Bob Herbert-The New York Times (Κυρ Ελευθεροτυπία)

Καθώς πλησιάζει η έξοδος από το ευρώ

Από την αρχή της κρίσης η κυβέρνηση τονίζει ότι η πολιτική της είναι μονόδρομος. Οσοι ασκούν κριτική είναι ανεύθυνοι ,εκτός πραγματικότητας, ή απλώς γραφικοί. 
Στην ομιλία του στη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός ομολόγησε ξεκάθαρα και την αιτία του μονοδρόμου: η Ελλάδα πρέπει να παραμείνει πάση θυσία μέσα στο πλαίσιο του σκληρού νομίσματος.
Είναι αλήθεια ότι η σκληρή λιτότητα πήγασε από τον συντηρητικό πυρήνα του ευρώ. Το παράδοξο όμως που δεν εκτίμησε ούτε η κυβέρνηση ούτε η τρόικα, είναι ότι η λιτοτητα έφερε πιό κοντά και την έξοδο από το ευρώ. Από τη μιά, η ζήτηση κατέρρευσε λόγω των κρατικών περικοπών, της αύξησης των φόρων και της μείωσης των μισθών και συντάξεων. Από την άλλη, οι τράπεζες περιόρισαν την παροχή ρευστότητας για να ισχυροποιήσουν τους ισολογισμούς τους. Ο συνδυασμός τσάκισε τη μικρομεσαία ραχοκοκκαλιά της ελληνικής οικονομίαςκαι ανέβασε την ανεργία στα ύψη. Συνεπώς οι στόχοι για το έλλειμα δεν επιτυγχάνονται , ενώ η δυναμική του χρέους είναι πλέον εκτός ελέγχου. 

Αντιμέτωπη με την αποτυχία, η κυβέρνηση παραδέρνει. Η εκποίηση περυσιακών στοιχείων και οι μαζικές απολύσεις από το Δημόσιο θα κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Ο κ. Παπανδρέου ´εκανε την απίστευτη δήλωση ότι επιδίωκει να υπ´αρχει ´ενας τουλ´αχιστον εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια στο άμεσο μέλλον. Ισως για να σηκώσει το βάρος της νέας φορολογίας ακίνητης περιουσίας.
Η αλλαγή πορείας είναι πλέον απαραίτητη και πρέπει να ξεκινήσει απo την παραδοχή ότι η ΟΝΕ αποδείχτηκε προβληματική και μη βίωσιμη. Η συμμετοχή της Ελλάδας ήταν καταστροφικό σφάλμα ιστορικών διαστάσεων . Η πραγματικότητα οδηγεί σε αθέτηση πληρωμών στο δημόσιο χρέος και επιστροφή στη δραχμή. 
Δυστυχώς όμως η χώρα βρίσκεται μπροστά σ´ αυτές τις εξελίξεις  με γονατισμένη οικονομία ακριβώς λόγω του μνημονίου. Αρα η επερχόμενη αλλαγή μπορεί να δημιουργήσει φαινόμενα πρωτοφανους κοινωνικής διάλυσης. Τα δύο μεγάλα κόμματα όντας ανέυθυνα για τη κατάσταση, δεν θα μπορέσουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Το πρώτο ζητούμενο λοιπόν είναι να βγουν μπροστά οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αποτρ´εψουν την κοινωνική καταστροφή. Χρειάζεται ένας ευρύς μετωπικός λιτικ´ος σχηματισμός με επίκεντρο την αριστερά.
Ο σχηματισμός αυτός θα προχωρήσει σε αθέτηση πληρωμών, λογιστικό ´ελεγχο και διαπραγμάτευση με τους δανειστές, ώστε να επιτευχθεί ουσιαστική διαγραφή του χρέους. Μεγάλο μέρος του δανεισμού ,ιδίως από την Ε.Ε και το ΔΝΤ, μπορεί να χαρακτηριστεί μη νομιμοποιημένος. Ακόμη , ο συντριπτικός όγκος των δημοσίων ομολόγων δίεπεται από την ελληνική νομοθεσία και άρα η Βουλή μπορεί μονομερώς να αλλάξει τη διαδικασία αποπληρωμής.
Η έξοδος από το ευρώ, από την άλλη, θα φέρει βαθειά αναταραχή που θα απαιτήσει συντεταγμένη αντιμετώπιση. Πρέπει να τεθούν οι τράπεζες υπό δημόσια ιδιοκτησία, να επιβληθεί έλεγχος στις κεφαλαιακές ροές, να ενεργοποιηθεί η νομισματική πολιτική για να καλυφθεί το πρωτογενές έλλειμμα, να γίνει αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου για να στηριχθούν τα λαικά στρώματα, και να ληφθούν έκτακτα διοικητικά μέτρς για τις ανάγκες σε κάυσιμα , τρ´οφιμα και φάρμακα. Δεν υπάρχει τίποτε ακατόρθωτο ή πρωτοφανές σε όλα αυτά.

Η ιστορική εμπειρία δέιχνει ότι, αφου σπάσει η μέγγενη του σκληρού νομίσματος, η ανάκαμψη μπορεί να είναι ταχεία. Ανακτάται η εσωτερική αγορά και υπάρχει η δυνατότητα να προστατευτεί η απασχόληση, που είναι ο πρώτος στόχος. Θα μπουν έτσι οι βάσεις για μακροχρόνια αναζωογόνηση του παραγωγικού ιστού με πλήρες πρόγραμμα κοινωνικής αλλαγής υπέρ της εργασίας και εκ βάθρων  αλλαγή του κράτους και του πολιτικού συστήματος.
Η τραγική επιλογή της συμμετοχής στην ΟΝΕ σε συνδυασμό με την ανικανότητα των κυρίαρχων κοινωνικών στρωμάτων έχει φέρει την Ελλάδα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Παραμένει όμως απολύτως εφικτή η επίλυση της κρίσης με πρωτοβουλία των λαικών στρωμάτων προς το συμφέρον της κοινωνίας ολόκληρης. Η κρίση μπορεί όντως να γίνει ευκαιρία να αλλάξει η Ελλάδα σε προοδευτική κατέυθυνση.

Του Κώστα Λαπαβίτσα καθ. Οικονομικών στη σχολή SOAS  του Παν του Λονδίνου. Κυρ. Ελευθεροτυπία

Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογίεφσκι- ΦΤΩΧΟΙ

Και τί άνθρωπος είναι αυτός, τί άνθρωποι είναι αυτοί που χωρίς κανέναν λόγο προσβάλλουν μιά ορφανή? είναι σκουπίδια, δεν είναι άνθρωποι, είμαι βέβαιος. Γιά μένα , λόγου χάρη, κείνος ο λατερνατζής που συνάντησα σήμερα στη Γκοροχοβαγια, απ´ αυτούς αξίζει πιό πολύ εκτίμηση. Αυτός σκοτώνεται όλη μέρα για να κερδίσει λίγα ψωροκαπίκια που θα τον βοηθήσουν να ζήσει και γί αυτό είναι κύριος! Δεν καταδέχεται να ζητήσει ελεημοσύνη αλλά ιδρωκοπάει να ευχαριστήσει τον κόσμο σαν καλοκουρδισμένη μηχανή- σαν να λέει θα σας ευχαριστήσω όσο και όπως μπορώ. Ναι είναι ζητιάνος, δεν λέω, μα είναι ένας ευγενικός ζητιάνος που, κουρασμένος, ξυλιασμένος, σκοτώνεται να κάνει καλά τη δουλειά του. Κι υπάρχουν πολλοί τίμιοι άνθρωποι που, αν και κερδίζουν λίγα και ανάλογα με την ποσότητα και τη χρησιμότητα της δουλειάς τους, δεν προσκυνάνε κανέναν, δε ζητιανεύουν ψωμί

Μτφρ. Αντρέας Σαραντόπουλος/ εκδ. Ζαχαρόπουλος, 1990

Jean Rhys- Καλημέρα Μεσάνυχτα

Λοιπόν, ας μιλήσουμε γι ´ αυτό κύριε Μπλανκ.
 Εσείς, που εκπροσωπείτε τη κοινωνία, δικαιούστε να με πληρώνετε τετρακόσια φράγκα το μήνα. Αυτή είναι η αγοραστική μου αξία, γιατί είμαι ένα ανεπαρκές μέλος τς Κοινωνίας, γιατί είμαι αργή στο να παίρνω μπρος, αβέβαιη, ελαφρώς διαταραγμένη, δεν υπάρχει αμφιβολία γι ´ αυτό. Κι έτσι λοιπόν, εσείς έχετε το δικαίωμα να με πληρώνετε τετρακόσια φράγκα το μήνα, να με στεγάζετε σ´ ένα μικρό ανήλιαγο δωμάτιο, να με ντύνετε με κουρέλια, να με βασανίζετε με την ναησυχία και τη μονοτονία και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, μέχρι να με φέρετε στο σημείο να κοκκινίζω με μια ματιά, να κλαίω με μια λέξη. Δεν γίνεται να είμαδτε όλοι ευτυχισμένοι, δεν γίνεται να είμαστε όλοι τυχεροί και δεν θα ήταν και τόσο διασκεδαστικό αν ήμασταν. Ετσι δεν είναι κύριε Μπλανκ? Χρειάζεται το σκούρο φόντο για να αναδειχτούν τα φωτεινά χρώματα. Κάποιοι πρέπει να κλαίνε για να μπορούν κάποιοι να γελούν με τη ψυχή τους. Ο θυσίες είναι απαραίτητες...Ας υποθέσουμε ότι έχετε το μυστικό δικαίωμα να μου τσακίζετε τα πόδια. Το δικαίωμα όμως να μου γελοιοποιείτε την αναπηρία μου, όχι, αυτό δεν το νομίζω πως το έχετε. Κι εσείς σ ´αυτό το δικαίωμα είστε προσκολλημένος, έτσι δεν είναι? Πρέπει να είστε σε θέση να περιφρονείτε τους ανθρώπους που εκμεταλλεύεστε. Εύχομαι να σας βρούνε πολλά κακά, κύριε Μπλανκ, και παρεπιπτόντως, το φριχτό μαγαζί σας πάει για χρεοκοπία, Αλληλούια! Τα είπα εγώ όλα αυτά? Φυσικά και δεν τα είπα.
Ούτε που τα σκέφτηκα.

 Μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου/ εκδ. Μελάνι 2005

Στα σπίτια με μωσαικά

´Τα πιό ωραία λαικά σε σπίτια με μωσαικά τα έχω τραγουδήσεϊ είναι μιά παραλλαγή του γνωστού τραγουδιού, και η αναφορά του ειναι προφανής. Τα οικογενειακά τραπέζια τις Κυριακές που πάντα συνοδεύονταν από Ελληνική μουσική. Χαμηλή ένταση στην αρχή με ελαφρά μετά με το εκλεπτυσμένο είδος του αρχοντορεμπέτικου, και κατόπιν όπως έρρεα η μπύρα και το κρασί το ρεπερτόριο έμπαινε σε πιό σκληρά μονοπάτια, αυτό που προσωπικά πάντα πραλλήλιζα και ονόμαζα hard rock της ελληνικής μουσικής, μετά το 1960. Το βερύ λαικό ή απλά... Λαικό τραγούδι. Αυτό που δημιουργήθηκε από τις αναγκες έκφρασης της φτωχολογιάς, του μετανάστη, του εργάτη, του ανικανοποίητου κρυφού πόθου και της αγάπης. Ονόματα θρύλοι που σήμερα δεκαετίες μετά και καθώς οι γενιές αλλάζουν αλλά και οι καταστάσεις, φαντάζουν ρετρό. Ολοι σχεδόν έχουν φύγει από κοντά μας αλλά ώ του θαύματος οι Υμνοι τους έχουν μπολιάσει την ψυχή μας και το μουσικό μας εγώ και τραγουδιούνται ες αεί σαν το μουσικό μας πιστεύω και πετερ ημών. Πάνος Γαβαλάς, Καίτη Γκρέυ, Γιώτα Λύδια, Στράτος Διονυσίου, Πολυ Πάνου, Μανώλης Αγγελόπουλος, Μενιδιάτης, Ζαγοραίος, Μανώλης Χιώτης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης!! ονόματα και συνθέτες που επένδυσαν πάνω τους, τεράστιου βεληνεκούς.
μήπως ξέχασα κανέναν?
Ξεσηκώνω τα λόγια της Γιώτα Νέγκα, μιάς αξιόλογότατης τραγουδίστριας νέας γενιάς που ο ¨τρόπος´ της δέιχνει τις επιρροές της. Είναι απ´ο το ΕΠΤΑ της Κυρ Ελευθεροτυπίας.

Οταν σκέφτομαι κάτι για τον Καζαντζίδη, συνήθως είναι λιγότερο από αυτό που πραγματικά νιώθω για κείνον. Εχει σημαδέψει την παιική μου ηλικία γιατί ήταν ο πρωταγωνιστής στις γνωστελς σε όλους μας ελληνικές οικογενειακές συγκεντρώσεςι, όπου η κατάληξη ήταν πάντοτε κοινή. ΤΟ ΚΛΑΜΑ.
Ο Καζαντζίδης ήταν η φωνή που έκανε τον πατέρα μου να χορεύεει και να κλαίει, το θείο μου να αγκαλιάζει τους νεότερους με ιδιαίτερη χαρμολύπη, κι εμάς τα παιδιά να παρατηρούμε την κατάνυ με πολλές απορίες.
Στα συγκεκριμένα δε γλέντια υπήρχε και μιά άτυπη ιεραρχία στα κομμάτια: στην αρχή έπεφταν οι ρούμπες και στο τέλος κλέιναμε με τον ´Γυάλινο κόσμο ´ και ´Το τελευταίο βράδυ μου ´
Οταν πολλά χρόνια αργότερα μπήκα στο τραγούδι, συνειδητοποίησα πως ο Καζαντζίδης υπήρξε στο πέρασμα των ετών ένάς άτυπος δάσκαλος. Τωρα συνειδητοποιώ οτι μου έκανε μάθημα χωρίς να το ξέρω. Αποτύπωνα τα φωνήεντα, τη τοποθέτηση της φωνής, προσπαθούσα να βγάλω μιά άκρη με τη τεχνική του. Κατάλαβαίνω πως στις μέρες μας οι φάμπρικες της Γερμανίας και η μάνα που μένει πίσω και θρηνεί δεν βρίσκουν αποδέκτες στους σημερινούς ακροατές. Ωστόσο επειδή το σκληρό σήμερα αναμ.ενεται ν γίνει αβάσταχτο αύριο , μαζί με τα ν´εα πράγματα που θα γραφτούν, ίσως να ανατρέξουμε ξανά σ´αυτόν.

Stavraetos
Κάπως έτσι μικρό παιδί τότε κάπου στα 70 και από σόι προσφύγων βρισκόμουνα στη Σαλαμίνα καλοκαίρι. Οι συγγενείς μου εκεί είχαν χτίσει ένα παράνομο σπιτάκι και περνάγαμε τα καλοκαίρια που μου άφησαν μοναδικ´ες αναμνήσεις. Ετσι λοιπόν της Παναγίας ήταν θυμάμαι είχαν αποφασίσει να κάνουν μιά διπλανή επέκταση στο παράνομο, αλλά στην κυριολεξία ´επρεπε να το σηκώσουν μέσα σε μία νύχτα. Ολοι εκεί λοιπόν!, οι λαικοί άνθρωποι οι άνθρωποι του μόχθου, της Παναγίας ξημερώματα να έχουν σηκώσει κάτω απ´ο τα κρυφά φώτα του Lux την παρανομη επέκταση, ενώ οι γυνάικες ξαδέλφες και θειάδες ετοίμαζαν το φαγητό ενός τέτοιου τραπεζιου που περιέγραψε η Γίωτα Νέγκα πιό πάνω.
Ξημέρωσε και ήδη έιχε στρωθεί το ταπέζι με τους ατελείωτους μεζέδες ενώ η μπύρα έρεε άφθονη από ππλύ νωρίς. Σε μία γωνιά το πικ απ με τις πλάκες και τα μικρά 45αρια με το γνωστό ρεπερτόριο. Ηδη στο τραπέζι είμαδταν πιωμένοι. Αλλά ήταν στην αυλή της νέας ανέγερσης και όλοι ήταν περήφανοι και ικανοποιημένοι για το έργο. Φωνές γελια δυνατό τραγούδι κ´απου κάπου και κανα σπάσιμο ποτηριού, χορός, και ΚΛΑΜΑ, γιατί στην προσφυγιά τίπτα δεν χτίζεται χορίς ιδρώτα και αίμα. Κι ετόυτη η νύχτα ποιός ξέρεις τί κρυφή γονιδιακή γωνία τους ξύπνησε. Αργά το απ´ογευμα και ολους τους έχει καταβάλει η βραδυνή κούραση αλλά και το ποτό. Χαμηλότερη ένταση και αρία ζειμπεκικα και παλαμάκια. Ενας γύρος ´ενα στροβιλισμα δύο Αχ!! Μία κλωτσία στον τοίχο με την γυψοσανίδα και παρτην κάτω. Αλλά ποιός να νοιαστεί!!! Γέλια παλαμάκια επιδοκιμασίες!! Γατί εμείς το φτίαξαμε. Δικό μας είναι, εμείς θα το γκρεμίσουμε.....

(τωρα αν αναρωτιέστε πως κατατάσσω και τα υπόλοιπα είδη του ελληνικουλ τραγουδιου θα προτεινα συνέχεια παραλληλισμών όπως
ρεμπέτικο με μπλουζ
Εντεχνο λαικο με ποπ
Και το παλιό ρετρο τραγούδι με την τζαζ των μεγάλων ορχηστρών. )