´Τα πιό ωραία λαικά σε σπίτια με μωσαικά τα έχω τραγουδήσεϊ είναι μιά παραλλαγή του γνωστού τραγουδιού, και η αναφορά του ειναι προφανής. Τα οικογενειακά τραπέζια τις Κυριακές που πάντα συνοδεύονταν από Ελληνική μουσική. Χαμηλή ένταση στην αρχή με ελαφρά μετά με το εκλεπτυσμένο είδος του αρχοντορεμπέτικου, και κατόπιν όπως έρρεα η μπύρα και το κρασί το ρεπερτόριο έμπαινε σε πιό σκληρά μονοπάτια, αυτό που προσωπικά πάντα πραλλήλιζα και ονόμαζα hard rock της ελληνικής μουσικής, μετά το 1960. Το βερύ λαικό ή απλά... Λαικό τραγούδι. Αυτό που δημιουργήθηκε από τις αναγκες έκφρασης της φτωχολογιάς, του μετανάστη, του εργάτη, του ανικανοποίητου κρυφού πόθου και της αγάπης. Ονόματα θρύλοι που σήμερα δεκαετίες μετά και καθώς οι γενιές αλλάζουν αλλά και οι καταστάσεις, φαντάζουν ρετρό. Ολοι σχεδόν έχουν φύγει από κοντά μας αλλά ώ του θαύματος οι Υμνοι τους έχουν μπολιάσει την ψυχή μας και το μουσικό μας εγώ και τραγουδιούνται ες αεί σαν το μουσικό μας πιστεύω και πετερ ημών. Πάνος Γαβαλάς, Καίτη Γκρέυ, Γιώτα Λύδια, Στράτος Διονυσίου, Πολυ Πάνου, Μανώλης Αγγελόπουλος, Μενιδιάτης, Ζαγοραίος, Μανώλης Χιώτης, Γρηγόρης Μπιθικώτσης!! ονόματα και συνθέτες που επένδυσαν πάνω τους, τεράστιου βεληνεκούς.
μήπως ξέχασα κανέναν?
Ξεσηκώνω τα λόγια της Γιώτα Νέγκα, μιάς αξιόλογότατης τραγουδίστριας νέας γενιάς που ο ¨τρόπος´ της δέιχνει τις επιρροές της. Είναι απ´ο το ΕΠΤΑ της Κυρ Ελευθεροτυπίας.
Οταν σκέφτομαι κάτι για τον Καζαντζίδη, συνήθως είναι λιγότερο από αυτό που πραγματικά νιώθω για κείνον. Εχει σημαδέψει την παιική μου ηλικία γιατί ήταν ο πρωταγωνιστής στις γνωστελς σε όλους μας ελληνικές οικογενειακές συγκεντρώσεςι, όπου η κατάληξη ήταν πάντοτε κοινή. ΤΟ ΚΛΑΜΑ.
Ο Καζαντζίδης ήταν η φωνή που έκανε τον πατέρα μου να χορεύεει και να κλαίει, το θείο μου να αγκαλιάζει τους νεότερους με ιδιαίτερη χαρμολύπη, κι εμάς τα παιδιά να παρατηρούμε την κατάνυ με πολλές απορίες.
Στα συγκεκριμένα δε γλέντια υπήρχε και μιά άτυπη ιεραρχία στα κομμάτια: στην αρχή έπεφταν οι ρούμπες και στο τέλος κλέιναμε με τον ´Γυάλινο κόσμο ´ και ´Το τελευταίο βράδυ μου ´
Οταν πολλά χρόνια αργότερα μπήκα στο τραγούδι, συνειδητοποίησα πως ο Καζαντζίδης υπήρξε στο πέρασμα των ετών ένάς άτυπος δάσκαλος. Τωρα συνειδητοποιώ οτι μου έκανε μάθημα χωρίς να το ξέρω. Αποτύπωνα τα φωνήεντα, τη τοποθέτηση της φωνής, προσπαθούσα να βγάλω μιά άκρη με τη τεχνική του. Κατάλαβαίνω πως στις μέρες μας οι φάμπρικες της Γερμανίας και η μάνα που μένει πίσω και θρηνεί δεν βρίσκουν αποδέκτες στους σημερινούς ακροατές. Ωστόσο επειδή το σκληρό σήμερα αναμ.ενεται ν γίνει αβάσταχτο αύριο , μαζί με τα ν´εα πράγματα που θα γραφτούν, ίσως να ανατρέξουμε ξανά σ´αυτόν.
Stavraetos
Κάπως έτσι μικρό παιδί τότε κάπου στα 70 και από σόι προσφύγων βρισκόμουνα στη Σαλαμίνα καλοκαίρι. Οι συγγενείς μου εκεί είχαν χτίσει ένα παράνομο σπιτάκι και περνάγαμε τα καλοκαίρια που μου άφησαν μοναδικ´ες αναμνήσεις. Ετσι λοιπόν της Παναγίας ήταν θυμάμαι είχαν αποφασίσει να κάνουν μιά διπλανή επέκταση στο παράνομο, αλλά στην κυριολεξία ´επρεπε να το σηκώσουν μέσα σε μία νύχτα. Ολοι εκεί λοιπόν!, οι λαικοί άνθρωποι οι άνθρωποι του μόχθου, της Παναγίας ξημερώματα να έχουν σηκώσει κάτω απ´ο τα κρυφά φώτα του Lux την παρανομη επέκταση, ενώ οι γυνάικες ξαδέλφες και θειάδες ετοίμαζαν το φαγητό ενός τέτοιου τραπεζιου που περιέγραψε η Γίωτα Νέγκα πιό πάνω.
Ξημέρωσε και ήδη έιχε στρωθεί το ταπέζι με τους ατελείωτους μεζέδες ενώ η μπύρα έρεε άφθονη από ππλύ νωρίς. Σε μία γωνιά το πικ απ με τις πλάκες και τα μικρά 45αρια με το γνωστό ρεπερτόριο. Ηδη στο τραπέζι είμαδταν πιωμένοι. Αλλά ήταν στην αυλή της νέας ανέγερσης και όλοι ήταν περήφανοι και ικανοποιημένοι για το έργο. Φωνές γελια δυνατό τραγούδι κ´απου κάπου και κανα σπάσιμο ποτηριού, χορός, και ΚΛΑΜΑ, γιατί στην προσφυγιά τίπτα δεν χτίζεται χορίς ιδρώτα και αίμα. Κι ετόυτη η νύχτα ποιός ξέρεις τί κρυφή γονιδιακή γωνία τους ξύπνησε. Αργά το απ´ογευμα και ολους τους έχει καταβάλει η βραδυνή κούραση αλλά και το ποτό. Χαμηλότερη ένταση και αρία ζειμπεκικα και παλαμάκια. Ενας γύρος ´ενα στροβιλισμα δύο Αχ!! Μία κλωτσία στον τοίχο με την γυψοσανίδα και παρτην κάτω. Αλλά ποιός να νοιαστεί!!! Γέλια παλαμάκια επιδοκιμασίες!! Γατί εμείς το φτίαξαμε. Δικό μας είναι, εμείς θα το γκρεμίσουμε.....
(τωρα αν αναρωτιέστε πως κατατάσσω και τα υπόλοιπα είδη του ελληνικουλ τραγουδιου θα προτεινα συνέχεια παραλληλισμών όπως
ρεμπέτικο με μπλουζ
Εντεχνο λαικο με ποπ
Και το παλιό ρετρο τραγούδι με την τζαζ των μεγάλων ορχηστρών. )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου