" δώσε μιά καψάλα στο μικρό", είχα ακούσει να λένε,άγρια χαράματα στο λιοτρίβι του χωριού. Ο μικρός ήμουν εγω , έξι επτά χρόνων, που είχα συνοδεύσει τον παπού για να βγάλουμε το λάδι. Συμμετείχα σε μια ιεροτελεστία ,όπως μου έρχεται πια στο μυαλό εκείνη η σκηνή. Τότε στα παιδικά μου μάτια φαινόταν εξόχως αξιοπερίεργο - άλλωστε τότε ανακαλύπτα γεγονότα και καταστάσεις- και μου εντυπωθηκε ανεξίτηλα στη μνήμη.
Γύρω απο μια φωτιά που δεν μπορώ να προσδιόρισω τώρα την πηγή της, ήταν συγκεντρωμένοι οι καλλιεργητές και οι εργάτες . Οι κουβέντες ήταν χαμηλό φωνές, και ακολουθούνταν απ την ερώτηση " πόσο σου πήγε εσένα το τσουβάλι?" το μυαλό μου όμως είχε φύγει αλλού ....Γευομουν την καψάλα που ειχα στα χέρια μου. Θεσπεσια!! Η αίσθηση του ζυμωμενου ψωμιού ,μαλακου και κάρβουνιασμενου σε ορισμένα σημεία ,λουσμενου στο φρέσκο αγουρολαδο με ακολουθεί ακόμη. Επάνω στη φέτα μυρωδατη ρίγανη.αλλη τη συνόδευαν με αλάτι και ψωμί .
Θαλπωρή δίπλα σε μια ζέστη εστία ,δίπλα σε πρόσωπα του μόχθου που απολάμβαναν τον καρπό τους. Δίπλα σε αγαπημένα πρόσωπα που μου έμαθαν να αγαπάω τα γενηματα της φύσης . Στη γλώσσα είχε μείνει η ιδιαίτερη γεύση του αγουρου λαδιού ,τροχιά μα αναζωογονητικη. Πώς ταίριαζε με το ζεστό ζύμωτο! Μερικά χρόνια αργότερα δοκίμασα άλλη μια " καψάλα " κατακαλόκαιρο . Η τριμμενη ντομάτα την έκανε δροσερή ,αλλα το λάδι ,ώριμο πια, δεν είχε εκείνη την ξεχωριστή γεύση .
Τα χρόνια πέρασαν, και βρέθηκα με μια δέμπλα στο χέρι να χτυπάω κλαρες ,να μαζεύω πανιά και να σακιαζω τον καρπο. Απο το πρωί ως το απόγευμα στο χωράφι ,δουλειά κοπιαστική . Και ήρθε η στιγμή να ξαναπάρει στο λιοτρίβι να βγει το λάδι που μάζεψαν τα γεμάτα καλούς χέρια μου. Αστραψε στο μυαλο μου η γεύση της καψάλας , που έγινε ακόμα ωραιότερη καθώς συνοδευόταν απο μια γλυκεια κούραση.
Το προσφάι είναι νόστιμοτεο σαν το τρως οταν ξαποσταινεις. Μοιάζουν με αμβροσια μια ντομάτα, στα τέσσερα, ένα μεγάλο κομμάτι τυρί φέτα, ψωμί κι ελιές , κάταχαμα σ ένα πανί στη μέση του ελαιώνα. Μαύρες χαρακωμενες ή όχι , βουτηγμενες σε ξύδι ή λάδι. Τις βάζαμε σε δοχεία με νερό και χοντρό αλάτι . ( στη περιοχή της Πυλου άλλοι τις περνούν μερικά χέρια νερό και μετα αλάτι )
Ο πατέρας μου μού είπε ότι δεν υπάρχει συνταγή, μόνο γεύση. Δοκιμαζεις να δεις πόσο θα ξεπικρισουν, ενώ μένουν και σφικτες. Και μετα ξύδι και ακολούθως λάδι . Ο πλούτος της Μεσσηνιακης γης . Ένα προιόν γνωστό στη περιοχή της Πυλου εδω και σχεδόν 3500 χρόνια .
Θανάσης Καραμπατσος ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής 25 ΔΕΚ 2011 .
Το άρθρο αυτο του Θ. Καραμπατσου μου έφερε και μένα στο μυαλο παρόμοιες αναμνήσεις και παιδικές γεύσεις και οσμές στο λιοτρίβι του χωριού μου στη Ν. Εύβοια . Ξενύχτια και βάρδιες για την συγκομιδή και εκμετάλλευση του θείου δώρου που λέγεται ελιά και ελαιόλαδο.
Έχω να πω απλα ότι πρέπει να αισθανόμαστε ευλογημενοι που ζούμε σε αυτη την περιοχή της Μεσογείου .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου