Λοιπόν, ας μιλήσουμε γι ´ αυτό κύριε Μπλανκ.
Εσείς, που εκπροσωπείτε τη κοινωνία, δικαιούστε να με πληρώνετε τετρακόσια φράγκα το μήνα. Αυτή είναι η αγοραστική μου αξία, γιατί είμαι ένα ανεπαρκές μέλος τς Κοινωνίας, γιατί είμαι αργή στο να παίρνω μπρος, αβέβαιη, ελαφρώς διαταραγμένη, δεν υπάρχει αμφιβολία γι ´ αυτό. Κι έτσι λοιπόν, εσείς έχετε το δικαίωμα να με πληρώνετε τετρακόσια φράγκα το μήνα, να με στεγάζετε σ´ ένα μικρό ανήλιαγο δωμάτιο, να με ντύνετε με κουρέλια, να με βασανίζετε με την ναησυχία και τη μονοτονία και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, μέχρι να με φέρετε στο σημείο να κοκκινίζω με μια ματιά, να κλαίω με μια λέξη. Δεν γίνεται να είμαδτε όλοι ευτυχισμένοι, δεν γίνεται να είμαστε όλοι τυχεροί και δεν θα ήταν και τόσο διασκεδαστικό αν ήμασταν. Ετσι δεν είναι κύριε Μπλανκ? Χρειάζεται το σκούρο φόντο για να αναδειχτούν τα φωτεινά χρώματα. Κάποιοι πρέπει να κλαίνε για να μπορούν κάποιοι να γελούν με τη ψυχή τους. Ο θυσίες είναι απαραίτητες...Ας υποθέσουμε ότι έχετε το μυστικό δικαίωμα να μου τσακίζετε τα πόδια. Το δικαίωμα όμως να μου γελοιοποιείτε την αναπηρία μου, όχι, αυτό δεν το νομίζω πως το έχετε. Κι εσείς σ ´αυτό το δικαίωμα είστε προσκολλημένος, έτσι δεν είναι? Πρέπει να είστε σε θέση να περιφρονείτε τους ανθρώπους που εκμεταλλεύεστε. Εύχομαι να σας βρούνε πολλά κακά, κύριε Μπλανκ, και παρεπιπτόντως, το φριχτό μαγαζί σας πάει για χρεοκοπία, Αλληλούια! Τα είπα εγώ όλα αυτά? Φυσικά και δεν τα είπα.
Ούτε που τα σκέφτηκα.
Μτφρ. Αργυρώ Μαντόγλου/ εκδ. Μελάνι 2005
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου