τατατατα.........
τατατατα.........
Ο φυσικός σταμάτησε ξαφνικά την παράδοσή, του στη τάξη με το παλιό ξύλινο παρκέ στην αίθουσα του ισόγειου του Α Γυμνασίου αρρένων Πλάκας.
Ακόμα θυμάμαι την έκφραση που πήραν τα μάτια του στο στρογγυλό μαγουλάτο πρόσωπό του. Το χέρι του ανέβηκε και σκέπασε το στόμα του ενώ ένα αδιόρατο τρέμουλο έπαιξε στο κάτω χείλος του.
- Τί ήχος ήταν αυτός κύριε?
-Τίποτα τίποτα μάλλον κάποια έργα που κάνουν έξψ στο δρόμο.
τατατατα....
- Μα κύριε τί έργα, αυτό είναι ήχος πυροβολισμών (εμείς τα σαίνια που παρακολουθούσαμε τις επικές πολεμικές ταινίες, τη σειρά Combat, αλλά και που μιμούμασταν αυτές τις σκηνές κυριώς στις αλάνες που ακόμα υπήρχαν).
Ο φυσικός δεν πρόλαβε να απαντήσει αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε, η πόρτα της αίθουσας άνοιξε και βιαστικά μπήκε μέσα ο Γυμνασιάρχης με τον επιστάτη του σχολείου κατευθύνθηκαν αμέσως στα ψηλά παλιά παράθυρα και τα έκλεισαν σφικτά.
- Καθίστε ήσυχοι όλοι και μην ανησυχείτε, μας είπε. Γίνονται επεισόδια στους δρόμους και απαγορεύεται να φύγετε. Θα προσπαθήσουμε να ειδοποιήσουμε κάποιον από τους κηδεμόνες σας να έλθουν να σας πάρουν εκείνοι. Εν τω μεταξύ κάντε ησυχία και μην πλησιάζετε τα παράθυρα.
Είμασταν μικροί τότε, πρώτες τάξεις του Γυμνασίου ,αλλά αρκετά μεγάλοι για να καταλαβαίνουμε από τις συζητήσεις στο σπίτι, αλλά και από ότι ακούγαμε στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση ,αλλά κυρίως από την Ντόιτσε βέλε, ότι πολιτικά τα πράγματα ήταν σε ανακατωσούρα και ότι η ένταση κάποια στιγμή τα υπερχείλιζε από το καπάκι της πολιτικο κοινωνικής χύτρας.
Ο πατέρας μου εκείνη την εποχή δούλευε στο γραφείο της εταιρίας του, στην οδό Λέκκα στο Σύνταγμα, πολύ κοντά δηλαδή.
Ηρθε σχετικά γρήγορα και γυρίσαμε στο σπίτι.
Θυμάμαι τους έρημους δρόμους, τον αέρα που έτσουζε τα μάτια μας, καθώς το μικρό φιατάκι κατηφόριζε την Αμαλίας προς τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, ανάμεσα από τεθωρακισμένα που περιπολούσαν στο ρέυμα μας και από άλλα που ανηφόριζαν προς το Σύνταγμα.
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες διακόπηκαν τα μαθήματα. Οσες και να ήταν φυσικά για μας ήταν πανηγύρι.
Σπίτι,... ραδιόφωνο και τηλεόραση να παρακολουθούμε τα γεγονότα από την κοινωνική εξέγερση.
"Εδώ Πολυτεχνείο Εδώ Πολυτεχνείο....." η φωνή της Δαμανάκη στο ραδιοφωνικό σταθμό μέσα στη Σχολή.
Η Εικόνα του τανκ που γκρεμίζει την Πύλη .
Τα θυμάμαι και τα δύο αλλά όχι με τη τραγικότητα και τον παλμό που τα ζούσαν εκείνοι στους δρόμους. Εμένα στα παιδικά μου μάτια και αυτιά, αντηχούσαν και φάνταζαν σαν μια πολεμική ταινία που έβλεπα στην ασπρόμαυρη οθόνη και που τόσο απλόχερα μας πρόσφερε η κρατική τηλεόραση της Χούντας.
Αργότερα φοιτητής της Φαρμακευτικής έμαθα πως πρώτοι κλείστηκαν στη σχολή τους στο Χημείο (ανάμεσα Σόλωνος και Ναυαρίνου), παρακινώντας τους Χημικούς, οι Φαρμακοποιοί.
Παράλληλα αποφάσισαν να τους μιμηθούν και οι της Νομικής, στην οδό Σίνα, ενώ ταυτόχρονα κλιμακώθηκαν οι καταλήψεις και στο Πολυτεχνείο.
Η καταλαληψη στο Χημείο ατόνισε γιατί προφανώς οι άλλες σχολές βρίσκονταν σε περισσότερο κεντρικούς δρόμους, όπου και η υποστηρικτική προσέλευση του λαού θα ήταν πιό εύκολη - αλλά και των τεθωρακισμένων (δυστυχώς)
τατατατα.........
Ο φυσικός σταμάτησε ξαφνικά την παράδοσή, του στη τάξη με το παλιό ξύλινο παρκέ στην αίθουσα του ισόγειου του Α Γυμνασίου αρρένων Πλάκας.
Ακόμα θυμάμαι την έκφραση που πήραν τα μάτια του στο στρογγυλό μαγουλάτο πρόσωπό του. Το χέρι του ανέβηκε και σκέπασε το στόμα του ενώ ένα αδιόρατο τρέμουλο έπαιξε στο κάτω χείλος του.
- Τί ήχος ήταν αυτός κύριε?
-Τίποτα τίποτα μάλλον κάποια έργα που κάνουν έξψ στο δρόμο.
τατατατα....
- Μα κύριε τί έργα, αυτό είναι ήχος πυροβολισμών (εμείς τα σαίνια που παρακολουθούσαμε τις επικές πολεμικές ταινίες, τη σειρά Combat, αλλά και που μιμούμασταν αυτές τις σκηνές κυριώς στις αλάνες που ακόμα υπήρχαν).
Ο φυσικός δεν πρόλαβε να απαντήσει αν συμφωνούσε ή διαφωνούσε, η πόρτα της αίθουσας άνοιξε και βιαστικά μπήκε μέσα ο Γυμνασιάρχης με τον επιστάτη του σχολείου κατευθύνθηκαν αμέσως στα ψηλά παλιά παράθυρα και τα έκλεισαν σφικτά.
- Καθίστε ήσυχοι όλοι και μην ανησυχείτε, μας είπε. Γίνονται επεισόδια στους δρόμους και απαγορεύεται να φύγετε. Θα προσπαθήσουμε να ειδοποιήσουμε κάποιον από τους κηδεμόνες σας να έλθουν να σας πάρουν εκείνοι. Εν τω μεταξύ κάντε ησυχία και μην πλησιάζετε τα παράθυρα.
Είμασταν μικροί τότε, πρώτες τάξεις του Γυμνασίου ,αλλά αρκετά μεγάλοι για να καταλαβαίνουμε από τις συζητήσεις στο σπίτι, αλλά και από ότι ακούγαμε στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση ,αλλά κυρίως από την Ντόιτσε βέλε, ότι πολιτικά τα πράγματα ήταν σε ανακατωσούρα και ότι η ένταση κάποια στιγμή τα υπερχείλιζε από το καπάκι της πολιτικο κοινωνικής χύτρας.
Ο πατέρας μου εκείνη την εποχή δούλευε στο γραφείο της εταιρίας του, στην οδό Λέκκα στο Σύνταγμα, πολύ κοντά δηλαδή.
Ηρθε σχετικά γρήγορα και γυρίσαμε στο σπίτι.
Θυμάμαι τους έρημους δρόμους, τον αέρα που έτσουζε τα μάτια μας, καθώς το μικρό φιατάκι κατηφόριζε την Αμαλίας προς τις Στήλες του Ολυμπίου Διός, ανάμεσα από τεθωρακισμένα που περιπολούσαν στο ρέυμα μας και από άλλα που ανηφόριζαν προς το Σύνταγμα.
Δεν θυμάμαι πόσες μέρες διακόπηκαν τα μαθήματα. Οσες και να ήταν φυσικά για μας ήταν πανηγύρι.
Σπίτι,... ραδιόφωνο και τηλεόραση να παρακολουθούμε τα γεγονότα από την κοινωνική εξέγερση.
"Εδώ Πολυτεχνείο Εδώ Πολυτεχνείο....." η φωνή της Δαμανάκη στο ραδιοφωνικό σταθμό μέσα στη Σχολή.
Η Εικόνα του τανκ που γκρεμίζει την Πύλη .
Τα θυμάμαι και τα δύο αλλά όχι με τη τραγικότητα και τον παλμό που τα ζούσαν εκείνοι στους δρόμους. Εμένα στα παιδικά μου μάτια και αυτιά, αντηχούσαν και φάνταζαν σαν μια πολεμική ταινία που έβλεπα στην ασπρόμαυρη οθόνη και που τόσο απλόχερα μας πρόσφερε η κρατική τηλεόραση της Χούντας.
Αργότερα φοιτητής της Φαρμακευτικής έμαθα πως πρώτοι κλείστηκαν στη σχολή τους στο Χημείο (ανάμεσα Σόλωνος και Ναυαρίνου), παρακινώντας τους Χημικούς, οι Φαρμακοποιοί.
Παράλληλα αποφάσισαν να τους μιμηθούν και οι της Νομικής, στην οδό Σίνα, ενώ ταυτόχρονα κλιμακώθηκαν οι καταλήψεις και στο Πολυτεχνείο.
Η καταλαληψη στο Χημείο ατόνισε γιατί προφανώς οι άλλες σχολές βρίσκονταν σε περισσότερο κεντρικούς δρόμους, όπου και η υποστηρικτική προσέλευση του λαού θα ήταν πιό εύκολη - αλλά και των τεθωρακισμένων (δυστυχώς)
Την ιδέα του ποστ μου την έδωσε ο νέος blogger και φίλος αρμενιστής που συνιστώ ανεπιφύλακτα να τον καταχωρήσετε στα αγαπημένα σας. Θα καταλάβετε από το τρόπο που γράφει
2 σχόλια:
πολύ καλό κείμενο!
Νάσαι καλά φίλε μου.
Μιά απλή προσωπική θύμηση ανάμεσα σε τόσες άλλες χιλιάδες που ίσως έχουν να καταμαρτυρήσουν άλλα πιό σημαντικά.
Δημοσίευση σχολίου