Ακουσα τα βαριά οχήματα να αγκομαχούν να ανέβουν το οικοδομικό τετράγωνο γύρω γύρω.
7,30 το πρωί, με ξύπνησαν αυτά παρά το ξυπνητήρι.
Κατάλαβα αμέσως . Εφθασε η μέρα που θα γινόταν.
Η δίπατη μονοκατοικία-από καιρό εγκατελελειμένη-τους περίμενε.
Λίγες μέρες πριν είχαν μπει οι εργολάβοι και είχαν ξηλώσει ότι σιδερικό περίσσευε. Ξήλωσαν πατώματα κάγκελα, πέταξαν από μέσα παλιές καρέκλες, και στο τέλος αποσύνδεσαν τηλεφωνικές γραμμές, ύδρευση και ηλεκτρικό.
Οι δύο πάνω μπαλκονόπορτες απέμειναν ορθάνοικτες, και του ισόγειου από κάτω το μεγάλο πλατύ παράθυρο, μαύρα, να χάσκουν μέρα νύχτα, άλλοτε σαν ξεδοντιασμένη γριά, άλλοτε σαν να γελάει τρανταχτά ο μέλλοθάνατος ειρωνικά πριν πεθάνει, και άλλοτε να μου θυμίζει το αιώνιο νεκρικό χαμόγελο ενός ανθρώπινου καύκαλου.
Εκεί ζούσε και μεγαλώσαμε μαζί στα σχολικά μας χρόνια ο πρώτος και πιό πιστός μου φίλος που χρόνια τώρα έχει χαθεί αφού έχει μετακομίσει και ζεί αλλού. Η φιλία δεν υπάρχει πιά. Σαν τις παλιές αγάπες έχει πάει στον παράδεισο. Μπροστά στα φυτά του πεζοδρομίου του παίζαμε στο δρόμο αλάνα μικροι, και θυμάμαι περίμενα τα μεσημέρια για τη δω από μακρυά.
Το πρώτο σκίρτημά μου. Στον παράδεισο και αυτό.
Σήμερα το πρωί και μέσα σε λίγες ώρες δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Το παλιό εγκαταλελειμένο σπίτι, μόνο σαν μιά εικόνα και θύμηση στη ψυχή μου. Οι εργολάβοι σκοτώνουν το παρελθόν μας αμείλικτα.
Οχι όχι!! δεν το σκοτώνουν οι κουφάλες νεκροθάφτες εργολάβοι, γιατί οι ωραίες αναμνήσεις είναι καλά φυλαγμένες στη ψυχή μας
7,30 το πρωί, με ξύπνησαν αυτά παρά το ξυπνητήρι.
Κατάλαβα αμέσως . Εφθασε η μέρα που θα γινόταν.
Η δίπατη μονοκατοικία-από καιρό εγκατελελειμένη-τους περίμενε.
Λίγες μέρες πριν είχαν μπει οι εργολάβοι και είχαν ξηλώσει ότι σιδερικό περίσσευε. Ξήλωσαν πατώματα κάγκελα, πέταξαν από μέσα παλιές καρέκλες, και στο τέλος αποσύνδεσαν τηλεφωνικές γραμμές, ύδρευση και ηλεκτρικό.
Οι δύο πάνω μπαλκονόπορτες απέμειναν ορθάνοικτες, και του ισόγειου από κάτω το μεγάλο πλατύ παράθυρο, μαύρα, να χάσκουν μέρα νύχτα, άλλοτε σαν ξεδοντιασμένη γριά, άλλοτε σαν να γελάει τρανταχτά ο μέλλοθάνατος ειρωνικά πριν πεθάνει, και άλλοτε να μου θυμίζει το αιώνιο νεκρικό χαμόγελο ενός ανθρώπινου καύκαλου.
Εκεί ζούσε και μεγαλώσαμε μαζί στα σχολικά μας χρόνια ο πρώτος και πιό πιστός μου φίλος που χρόνια τώρα έχει χαθεί αφού έχει μετακομίσει και ζεί αλλού. Η φιλία δεν υπάρχει πιά. Σαν τις παλιές αγάπες έχει πάει στον παράδεισο. Μπροστά στα φυτά του πεζοδρομίου του παίζαμε στο δρόμο αλάνα μικροι, και θυμάμαι περίμενα τα μεσημέρια για τη δω από μακρυά.
Το πρώτο σκίρτημά μου. Στον παράδεισο και αυτό.
Σήμερα το πρωί και μέσα σε λίγες ώρες δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Το παλιό εγκαταλελειμένο σπίτι, μόνο σαν μιά εικόνα και θύμηση στη ψυχή μου. Οι εργολάβοι σκοτώνουν το παρελθόν μας αμείλικτα.
Οχι όχι!! δεν το σκοτώνουν οι κουφάλες νεκροθάφτες εργολάβοι, γιατί οι ωραίες αναμνήσεις είναι καλά φυλαγμένες στη ψυχή μας
(η ψυχή μου μόνο έκλαψε βλέποντας τις κουτάλες να ξηλώνουν ότι ζωντανό υπήρχε και αντιστεκόταν σε αυτό το σπίτι χρόνια τώρα. Τα δέντρα μπροστά στο πεζοδρόμιο και την είσοδο. Ξηλώθηκαν με τις ρίζες τους και πετάχτηκαν στο βουνό σωρό των μπάζων δίπλα, χωρίς ζωή πιά.)
Τέλος
2 σχόλια:
Γειά χαρά Σάκη.Καλώς σε βρίσκω "στη φωλιά σου".Το κείμενο-καταθεση ψυχής που έγραψες,μ ακουμπάει όσο τίποτα.ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΜΌΝΟ ΌΤΙ ξηλώνουν το παρελθόν,αλλα καταστρέφουν και το μέλλον.Χωρίς κανένα σχέδιο,χωρίς καμιά ευαισθησία χτίζουν τέρατα παντού.Και στη Κυψελη τα ίδια και χειρότερα.Είναι δυο χρόνια τώρα που ξυπνάω ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ,απο το θόρυβο της ανεγερσης νέων πολυκατοικιών.Ειναι αλήτες.έτσι απλά. και ο χαρακτηρισμός είναι πολύ απαλός....Εξαρετικά απαλός αλλα και κοφτερός ...σαν την επιφανεια των κολαριστων χαρτονομισματων...
Και δεν είναι τυχαίο Γιώργο ότι εδώ και καιρό λέω ότι γειτονοές της Ηλιούπολης του "πρότυπου" παλιά προαστίου θα γινουν Πατήσια και Κυψέλη.
Κρίμα
Με κρατάει μόνο ο δεσμός μες το σπίτι μου τίποτα άλλο
Δημοσίευση σχολίου