Κυριακή, Νοεμβρίου 25, 2007

Περί κουβέρ και άλλων ορεκτικών....

Καθόσουνα λοιπόν παλιά σε κάθε είδους ταχυφαγείο Ελληνοπρεπές (σουβλατζίδικο, όπως το μάθαμε εμείς οι παλαιότεροι) και πάνω στο χάρτινο τραπεζομάντηλο σου αραδιάζανε ανάλογα του πόσοι ήμασταν ποτήρια με νερό βρύσης, έτσι για ξεκίνημα.
Σήμερα (δηλαδή τους τελευταίους μήνες) αν δεν το'χετε παρατηρήσει με το που κάθεσαι, εμφανίζεται πάνω στο δίσκο πλαισιωμένο από τα τούμπα ποτήρια, μπουκάλι (πρασινογάλαζης απόχρωσης, κατά προτίμηση γυάλινο και μάλλον άγνωστης ονομασίας για να δικαιολογηθεί και η μοναδικότητα) νερού.
Ωπα είπαμε στην αρχή, τί έγινε? !! Αλλάξαμε και γίναμε Ευρωπαίοι στα σερβιρίσματα?
Μόλις όμως έλθει ο λογαριασμός τότε καταλαβαίνεις, ότι αυτό το φαινομενάκι το Ελληνικότατο ξεκίνησε μόλις απαγορέυτηκε επίσημα η χρέωση των κουβέρ. Σιγά μην τον βάλεις τον Ελληνα σε ζυγό!!! Ετσι είστε.?... Μωρ' θα τους τα πάρω αλλιώς. Στο ίδιο χάρτινο τραπεζομάντηλο θα σερβίρω εμφιαλωμένο και θα το υπερχρεώσω, και αν θέλει ας μη το πιεί. 2,5 Ευρώ το έχω πιεί και αλλού άλλοι, μπορεί και περισσότερο. Αυτό θα πει αναβάθμιση υπηρεσιών σερβιρίσματος φαγητού.
Εγώ την αμαρτία μου τη λέω. Εχω φύγει από σουβλατζίδικο με (πάνω από το μισό) μπουκάλι αγκαλιά και στο σπίτι. και ας με είπαν γύφτο. Γιατί... αφού το χρυσοπλήρωσα, τουλάχιστον το πήρα μαζί μου. ε! και το γυάλινο μπουκάλι κάποιο τόπο πιάνει, το πολύ πολύ να το ανακυκλώσεις, γιατί αν το αφήσεις εκεί το πιθανότερο είναι να καταλήξει μαζί με τα αποφάγια απ'τά κοψίδια και τα σαλατο λαδομπούκια.
Να μου το θυμηθείτε σε λίγο θα δούμε πολλούς να φεύγουν από παρόμοια φαγάδικα με μπουκάλια νερού αγκαλιά και με τα ψωμάκια που δεν πρόλαβαν να φάνε.

Χθές βράδυ με την αετίνα μου σε γνωστή μπυραρία στο Χαλάνδρι.
Καθόμαστε. Το γνωστό σκηνικό, με το μπουκάλι νερού στο τραπέζι. Το'χω συνηθίσει αλλά ξέροντας ότι θα το χρεωθώ, στο πίσω μέρος του μυαλού μου με πειράζει. Τέλος πάντων.
Μελετάμε τον κατάλογο και σε λίγο παραγγέλνουμε.
Ερώτηση της γκαρσόνας.
-Ψωμάκια θα φάτε?
Δεν το κατάλαβα αυτό? Τι θα πει ψωμάκια αν θα πάρω? Πως θα κατέβουν κάτω δηλαδή τα λουκάνικα Βαυαρίας που παρήγγειλα?
- Φυσικά! με τα λουκάνικα δεν πρέπει να πάρω και ψωμάκια? της αντιγυρίζω με νόημα.
Χασκογελάει και φεύγει. Σε λίγο έρχονται μαζί με τα άλλα, σε ένα μεταλικό πανεράκι σε άσπρη χάρτινη πετσετούλα, δύο!, στρογγυλά ψωμάκια.
Μου ήρθε στο μυαλό η ιστορία με το κουβέρ. Ακου να σε ρωτάνε τα αυτονόητα, αν θα φας ψωμάκι. Παντού σε όλον το κόσμο αυτά τα φέρνουν χωρίς να ρωτάνε. Οπως και το νερό!! Και μάλιστα δεν τα χρεώνουν. Ακόμα και αν κοστίζουν τοοοόσο πολύ, προσφορά του μαγαζιού βρε αδερφέ, έτσι να σου φύγει η λίγδα που σου'χει κάτσει στο λαιμό. Το γλυκάκι δηλαδή πώς το φέρνουν άλλοι στο τέλος χωρίς να ρωτήσουν? (εκεί θα έπρεπε ίσως, γιατί άλλος μπορεί να μην μπορεί να το φάει λόγω σακχάρου!!)
Αν με ρωτήσετε αν τα χρέωθηκα, εσέις τί λέτε?
Φυσικά!! 2,5 ευρώ το νερό (που το ήπια μετά την μπύρα για να μη το κουβαλήσω πάλι και έγινα σαν παραγεμισμένο λουκάνικο Βαυαρίας και εγώ), και άλλα τόσα τα δύο!! ψωμάκια.

Το κουβέρ καταργήθηκε φίλοι μου, δεν το ξέρατε? Ζήτω το κουβέρ!!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

έχω πληρώσει 2,5 ευρώ για μια φέτα ψωμί
Δεν τόλμησα να ζητήσω δεύτερη

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Να παρηγοριέμαι δηλαδή¨-)
Καλώς ήλθες