Τί θα ήθελε να ξεχάσει και τί να θυμάται.

σίγουρα κάποιοι θα το έχουν διαβάσει.
Είναι το email του εθελοντή πυροσβέστη Νίκου Φιλιππόπουλου που μαζί με τον Χριστόφορο Παναγόπουλο το καλοκαίρι της κόλασης και της φωτιάς έδιναν με εκατοντάδες άλλους εθελοντές πυροσβέστες μάχες με τις φλόγες που κατάπιναν άψυχα και έμψυχα.
Είναι συγκλονιστικό, πολύ ανθρώπινο και μιά κατάθεση ψυχής. Εσείς αφανείς ήρωες σας ευχαριστούμε για ότι προσπαθήσατε να σώσετε!!
Νίκο και Χριστόφορε για άλλη μια φορά και εγώ από εδώ επιτρέψτε μου να αναδημοσιεύσω το γράμμα σας.
Να είστε καλά. Οπου κι αν είστε.

Θα ήθελα να ξεχάσω τα 3-4 πρόβατα που δεν προλάβαμε να βγάλουμε από το μαντρί και τα ακούγαμε να σκούζουν καθώς πλησίαζε η φωτιά και εκείνο το σκυλάκι που παρέμεινε σιωπηλό και δεμένο μέχρι τη στιγμή που πανικόβλητο κατάλαβε ότι δεν υπάρχει σωτηρία. Τα αφεντικά του έλειπαν διακοπές και κανείς δεν μας ειδοποίησε γι'αυτό.
Θα ήθελα να ξεχάσω τα πουλιά που δεν προλάβανε να φύγουν από τα πεύκα καθώς γινόντουσαν παρανάλωμα του πυρός και τα είδη στον αέρα να φτερουγίζουν για λίγο και ύστερα να πέφτουν σαν φθινοπωρινά φύλλα.
Θα ήθελα να ξεχάσω τα τρομαγμένα πρόσωπα των συναδέλφων μου όταν είδαμε τις 50μετρες φλόγες να μας ζώνουν από παντού.
Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που ήλθαν με τζιπάκια τραβώντας χειρόφρενα και πατώντας γκάζι μόνο και μόνο για να απολαύσουν το θέαμα, χωρίς να μας βοηθάνε, όταν τα ρουθούνια μας έτρεχαν κατράμι και μασούσαμε στάχτη.
Θα ήθελα να τους ξεχάσω, όταν προσπαθούσαμε να φύγουμε κόβοντας μάνικες, ενώ ακολούθως δεν μπορούσαμε επειδή είχαν δημιουργήσει κυκλοφοριακό κομφούζιο μπροστά μας.
Θα ήθελα να ξεχάσω όλους αυτούς που έπιναν καφέ και μας ειρωνεύονταν την ώρα που δίναμε και ίσα που κρατούσαμε την ψυχή μας.
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτούς που πανικόβλητοι τραβούσαν τις εγκαταστάσεις μας και μας άφηναν εκτεθειμένους στις φλόγες.
Θα ήθελα να ξεχάσω τις πανικόβλητες φωνές συναδέλφων στον ασύρματο όταν τους κύκλωνε η φωτιά.
Θα ήθελα να ξεχάσω αυτή τη λαίλαπα που δεν υπήρχε τρόπος να τη φρενάρεις και λαίμαργα κατάπιε τις όμορφες περιοχές που κάποτε χαρήκαμε ώς παιδιά ενώ τα παιδιά μας δεν θα ξέρουν ότι υπήρξαν.

Μα δεν θα ξεχάσω εκείνους τους χειριστές των ελικοπτέρων που τελευταία στιγμή μας δημιούργησαν δίοδο διαφυγής μέσα από θεόρατους τοίχους φωτιάς, που μας περιτριγύριζαν.
Μα δεν θα ξεχάσω τους συναδέλφους από την Αταλάντη που ήρθαν να μας βοηθήσουν σε μιά ξένη για αυτούς περιοχή.
Με δεν θα ξεχάσω όλες τις κυβερνήσεις έως τώρα, που επιτρέπουν σε οικοπεδοφάγους να χτίζουν, που αντιμετωπίζουν με αναλγησία τους εμπρησμούς και κοροιδεύουν τους Εθελοντές.
Με δεν θα ξεχάσω το κράτος που ούτε γάντια δεν μας έδωσε, πόσο μάλλον που δεν μας είπε ούτε ένα ευχαριστώ, για να μη θίξει την επιτηδευμένη του ανικανότητα μπροστά στα συμφέροντα.
Μα δεν θα ξεχάσω ότι καταφέραμε 4 παιδιά με 1 όχημα να σταματήσουμε ένα μέτωπο 500 μέτρων, να σώσουμε 5 σπίτια και μερικά πρόβατα. Θα βοηθήσει πιστεύω να κοιμηθώ, όταν, θα γυρίζουν οι εικόνες φρίκης στο μυαλό μου.
Μα δεν θα ξεχάσω την όμορφη τραυματιοφορέα που μου συμπαραστάθηκε όταν δεν είχα αναπνοή, τους έμπειρους γιατρούς που έπεσαν πάνω μου και μου ξανάδωσαν μέλλον, καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικό που ξεχέιλιζε από ανθρωπιά και καλοσύνη.

Σας ευχαριστώ.
Και δεν θα ξεχάσω να λέγομαι ακόμα άνθρωπος και να χρωστάω στη φύση ένα μεγάλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ για όλες τις καταστροφές που της έχει προξενήσει το είδος μου.

Η πηγή αυτού είναι από το περιοδικό που εκδίδει η οργάνωση για την προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ.
email επiκοινωνίας με τον Νίκο ή τον Χριστόφορο cpanagopoulos@netone.gr