Aphrodite's Child "666

Αυτό που βλέπετε πιό πάνω δεν είναι κάποιο σατανικό μήνυμα.

Απλά είναι μια αριστουργηματική μουσική προσέγγιση του αιώνιου θέματος, της Αποκάλυψης του Ιωάννου-που εν κατακλείδει οδηγεί στην Υπέρτατη αναμέτρηση της Κρίσεως μεταξύ των Δυνάμεων του Καλού και του Κακού. Η μουσική αυτή προσέγγιση έγινε το 1971 από τέσσερις πολύ ταλαντούχους Ελληνες κάτω από την ονομασία Aphrodite's Child . Οι τέσσερις ήρωές μας λοιπόν ήταν οι : Βαγγέλης Παπαθανασίου (πλήκτρα), Ντέμης Ρούσσος (φωνητικά), Λουκάς Σιδεράς (τύμπανα), Αργύρης (silver) Κουλούρης (κιθάρα) .
Λίγο πολύ οι δύο πρώτοι είναι σε όλους γνωστοί. Ο Vangelis με τα αριστουργήματα της σολο καριέρας του και με τα Oscar μουσικής (1492, Chariots of Fire) o Ντέμης με την μεγάλη φωνή που απογείωσε την καριέρα του (και τα κιλά του), στα γλυκανάλατα σαλόνια της pop των seventies. Για τους πιό εξειδικευμένους γνώστες ο Λουκάς είχε μιά πολύ επιτυχημένη επίσης καριέρα παίζοντας σαν session ντράμερ σε διάφορα σχήματα πειραματικής ροκ και τζαζροκ σχημάτων ντόπιων και μη. Αναμφίβολα από τους κορυφαίους του είδους στην εποχή του.
Το group πριν διεθνώς γίνει γνωστο σαν Aphrodite's Child προυπήρξε σαν "The Papathanassiou Set". Η δεκαετία του 60 είχα κατακλυστεί μουσικά στην Ελλάδα από πάρα πολλά μουσικά σχήματα καθαρά pop αποχρώσεων τα περισσότερα με ελληνικό στίχο που έκαναν εκτος των άλλων μεγάλες επιτυχίες διασκευάζοντας μεγάλες επιτυχίες ξένων συγκροτημάτων. Ετσι μεγάλα ταλέντα όπως οι ήρωές μας αναλώνονταν στο να παίζουν τέτοιου είδους εύπεπτες μουσικές, που απευθύνονταν κυρίως σε μιά ντόπια καταπιεσμένη κοινωνικά, πολιτικά και σεξουαλικά, νεολαία, ενώ την ίδια στιγμή στην υπόλοιπη Ευρώπη και στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού γινόντουσαν αληθινές "επαναστάσεις".
(κάποιοι ονομάζουν μάλιστα την εποχή εκείνων των ακουσμάτων μας, εποχή της αθωότητας. Κάπου έχουν δίκιο, το δίκιο του "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι", αλλά η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι με την πολιτική και κοινωνική κατάσταση που επικρατούσε εδώ ήταν η εποχή του χαμένου τραίνου. Η εποχή της "χελώνας" και του "λαγού")

Πάντως οι ήρωές μας χωρίς να μπαίνω σε λεπτομέρειες, συγκυριακά βρέθηκαν στα χρόνια της χούντας στο εξωτερικό. στην αρχή προσπάθησαν να μπουν στην Αγγλία για καλύτερες ευκαιρίες δουλειάς αλλά και μουσικές ταυτόχρονα. Υπήρξε όμως πρόβλημα με την κάρτα εργασίας, κάρτα παραμονής ή κάτι τέτοιο, οπότε αναγκάστηκαν να πέσουν λίγο νοτιότερα στην Γαλλία και το Παρίσι του Μαη του 68. Εκεί και αφού υπέγραψαν συμβόλαιο με την Mercury βγάζουν ένα single πριν από τον πρώτο δίσκο τους ("End of the World") το "Rain and Tears"
Μουσικά κρίνοντάς το, το τραγούδι αυτό είναι εφάμιλλο του "A Whiter Shade of Pale" την μεγάλη επιτυχία των Procol Harum. Σ'αυτό φάνηκε πόσο δύναμη και αναγνωρίσιμο έκανε το σχήμα η φωνή του Ρούσσου. (Οι υψηλές εύθραυστες συχνότητές της με την υποβόσκουσα γυναικεία χροιά, σήμα κατατεθές και της σόλο καριέρας του στα 70ς)
Το τραγούδι μάλιστα αυτό είχε τέτοια απήχηση στην τότε νεολαία του Παρισιoύ, κυρίως ,ώστε παιζόνταν κατά κόρον στης φοιτητικές συγκεντρώσεις σε ανοικτούς και κλειστούς χώρους, απογειώνοντας ταυτόχρονα και την φήμη των A.C.

Κάπως έτσι, και μετά από δύο πετυχημένα albums που εκινούντο στο γνωστό στύλ μιάς εύπεπτης ποπ κιθαριστικής μελλωδικής ψυχεδέλιας, χρωματισμένης από τα οργανικά περάσματα του Vangelis, οι AC φθάνουν στα τέλη των 60ς όπου συλλαμβάνουν το τόλμημα της μεταφοράς του κυρίου θέματος της Αποκάλυψης του Ιωάννη, δηλαδή της αέναης προσπάθειας του Κακού (Beast-666) να διαιωνίζεται και να αναπαραγάγεται, βρίσκοντας προσοδοφόρο έδαφος στις ανθρώπινες ψυχικές αδυναμίες, αλλά βρίσκοντας εξ'ίσου ισχυρή αντίδραση από τις Δυνάμεις του Καλού (The Lamb-Ο Αμνός) εξαναγκάζεται στην περίφημη Τελική Αναμέτρηση στην τοποθεσία που φέρει την ονομασία Αρμαγγεδδών.

Την μεταφορά από το Θεόπνευστο βιβλίο στα Αγγλικά ανέλαβε ο Κώστας Φέρρης (ναι αυτός του Ρεμπέτικου).

Το τόλμημα υπήρξε μεγάλο. Ο δίσκος εξέπληξε ακόμα και τους φαν του συγκροτήματος. Το θέμα που καταπιανόταν δηλαδή, το Διαβολικό, μαζί με τον προβοκατόρικο τίτλο, 666 (τον αριθμό του Θηρίου), ειδικά την εποχή εκείνη πέρασε από τα 40 κύματα της λογοκρισίας. Στην Ελλάδα του 1971, φυσικά ούτε λόγος κυκλοφορίας. Αυτό έγινε πολύ αργότερα με την μεταπολίτευση και αφού ήδη ο δίσκος είχε πάρει την αναγνώριση που του άρμοζε.
Yπήρξαν μάλιστα και κάποιες οργιαστικές φημολογίες γύρω από τις συνθήκες ηχογράφησης του δίσκου. Σε ειδικά γυναικεία φωνητικά, όπως βλέπετε πιό πάνω συμμετείχε και η Ειρήνη Παππά. Ειδικά στο κομμάτι με τον τίτλο (σύμβολο του απείρου) εκεί το Θηρίο υποτίθεται ότι προσπαθεί να καταλάβει συνουσιαζόμενο, το σώμα μιάς γυναίκας ώστε να μπορέσει να έλθει στον κόσμο ο γυιός του ο Αντίχριστος. Εκεί λοιπόν ακούγονται με πολύ πειστικό τρόπο οι κραυγές της Ειρήνης, που φθάνουν στο παραλήρημα της κορύφωσης. Υπήρξε λοιπόν η φημολογία ότι οι κραυγές αυτές ηχογραφήθηκαν κατά την διάρκεια πραγματικής συνεύρεσης της ηθοποιού με μέλος ή μέλη του συγκροτήματος. Κανείς στην πραγματικότητα ,τουλάχιστον απ'όσο ξέρω δεν διέψευσε (ούτε και η ίδια η ηθοποιός), την φημολογία, αλλά ούτε και επιβεβαίωσε φυσικά. Ετσι έχει διατηρηθεί αυτή η φήμη γύρω από τον δίσκο αυτό ο οποίος έχει λάβει πλέον διαστάσεις θρύλου.
Μουσικά πάντως δίκαια θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα, διεθνώς, της concept (θεματολογικής) ψυχεδέλειας. Πιστεύω ότι ο Vangelis έδωσε ότι ηχόχρωμα του επέτρεπε η τότε τεχνολογία που είχε στη διάθεσή του. Ο Ρούσσος έκανε ότι ήθελε με τη φωνή του, ενώ ο Silver είχε ξαφνικά τεράστιο πεδίο για να ξεδιπλώσει τα απογειωτικά κιθαριστικά ξεσπάσματά του.
Η ειρωνία ήταν ότι όταν ο δίσκος βγήκε στην κυκλοφορία, το group είχε πλέον πάψει να υπάρχει, και ο καθένας είχε τραβήξει τον δρόμο του.
Είπαμε για τους τρεις. Κανείς δεν ξέρει τι έχει κάνει ο Αργύρης Κουλούρης από τότε. (μήπως ξέρει κανένας? ας το γράψει εδώ)

Τελειώνοντας θέλω να πω ότι αφορμή για το αφιέρωμα αυτό ήταν η αναφορά του φίλου μου του Τσοπάνη σε ένα post του από όπου μπορείτε να πάρετε μιά ιδέα για τι μιλάμε, από ένα κομμάτι του δίσκου που είχε βγεί τότε σε single, το "The Four Horsemen"

Y.Γ
Με το θέμα του Αρμαγεδδώνα πάντως αρχές των 80ς καταπιάστηκαν οι αρχέγονοι μετέπειτα Τερμίτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα οι PLJ BAND με το ARMAGGEDON το οποιό όταν βγήκε θαφτηκε γενικώς αλλά τώρα θεωρείται αριστούργημα (και είναι)
εμένα προσωπικά μου έπεσε το σαγόνι όταν το άκουσα. Δεν πίστευα στ αυτιά μου.
(Φοβερός εδώ ο άλλος μεγάλος κιθαρίστας Αντώνης Μίτζελος)

Το εξώφυλλο του δίσκου είναι από έργο του Σαλβατόρε Νταλί