Ινδία

Το μακελειό στη Βομβάη τελείωσε πριν από λίγο. Ενας ακόμα μεγάλος αριθμός νεκρών και τραυματιών καταγεγραμμένος. Νούμερα στη στατιστική που μετράνε το μέγεθος του χτυπήματος.
Ε, και τί έγινε? έτσι έχουμε καταντήσει να σκεφτόμαστε. Μακρυά απ'το σπίτι μας στην άλλη άκρη του κόσμου, λυπούμαστε αλλά τί να κάνουμε!? Μέχρι το επόμενο χτύπημα που κανείς δεν ξέρει πού θα είναι, αλλά θα περάσει κι αυτό, και πάλι για το επόμενο.
Και όλο θα αυξάνονται τα μέτρα ασφαλείας, και οι εξορκισμοί, και ο Φόβος, αυτό που επιδιώκουν οι φανατικοί με τα τυφλά χτυπήματα. Αυτοί που εμφανίζονται είτε από τον αέρα είτε από την Ινδική θάλασσα στην προκειμένη περίπτωση.

Κρίμα για τη μεγάλη αυτή χώρα με την τεράστια κουλτούρα και ιστορία. Κρίμα για τις φυλές της και τον λαό της. Αυτόν που δουλεύει και ζεί κάτω από το όριο της φτώχιας. Τη χώρα των παραμυθιών των μύθων, των παλατιών, των μαχαραγιάδων και του Καμα Σούτρα. Αλλά και τη χώρα κάτοχο του Ατομικού Οπλου, που το έχει για να τόχει, και άλλοι γύρω της το ίδιο, και που αλοίμονό μας αν αποφασίσουν να παίξουν, σαν τα φτωχά παιδιά στα σοκάκια της Καλκούτας. Τη χώρα πού μόλις ανακοίνωσε ότι πέτυχε την αποστολή του μή επανδρωμένου διαστημοπλοίου της, στη Σελήνη.
Ναι βέβαια αυτού που κατασκεύασε, από τις μερίδες που θα έτρωγαν εκατομμύρια φτωχές οικογένειές της. Τον γίγαντα που είναι ακόμα μωρό, και που βαφτίστηκε αναπτυσσόμενη υπερδύναμη.
Λάθος! εμείς της δώσαμε αυτό τον ρόλο στη περιοχή της. Εμείς την εκμεταλλευόμαστε. εμείς οι κατοικούντες προς Δυσμάς, αντί να την αφήσουμε στην ησυχία της να βρεί τον δρόμο της με ομαλό τρόπο. Αλλά ξέρουμε η Δύση και ο παλιός Κόσμος βιάζει ότι ακουμπάει. και η ιστορία της Ινδίας το αποδεικνύει για άλλη μιά φορά.

Κρίμα
για αυτήν
και για μας