The Greek Rebellion

Επι τέλους, παρακολουθώντας χθές βράδυ τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων είδα ότι έγινε και κάτι σωστό. Κάτι που, όπως είχα γράψει στους Ανώνυμους σε σχόλιο, από τις πρώτες μέρες των εμπρηστικών επεισοδίων, έπρεπε να γίνει από την πρώτη στιγμή.
Τουλάχιστον ποτέ δεν είναι αργά. Και αυτή η εικόνα θα κάνει τον γύρο του κόσμου. Σιωπηρή καθιστική διαμαρτυρία. Φωνητικές διαμαρτυρίες πρόσωπο με πρόσωπο κατά των αστυνομικών και όχι πετώντας φωτιά και καδρόνια). Στερεώνοντας πάνω στις αδιαπέραστες στολές, κόκκινα τριαντάφυλλα, κατάθεση στη μνήμη του Αλέξη, και σύμβολα συναίνεσης και ειρηνικού διαλόγου. Αμήχανα τα όργανα της τάξης, νέοι άνθρωποι κι αυτοί, με κατεβασμένα τα κεφάλια, με το στόμα ανοιχτό. Αν είχαμε έξω από την όμορφη, συγκινητική αλλά και αποτελεσματική διαμαρτυρία, επεισόδια με καλυμένα πρόσωπα, ναι τότε θα ξέραμε ότι εκείνοι εκεί έξω δεν θα είχαν καμμία σχέση με το αντικείμενο των ημερών, με τον άδικο θάνατο του Αλέξη, με τα προβλήματα της κοινωνίας και των παιδιών μας.
Μόνο έτσι θα μπορούσαν να διαχωριστούν και θα έμεναν απροκάλυπτοι, γυμνοί και τα ΜΑΤ θα είχαν την εξουσιοδότηση από όλους μας να τους κυνηγήσουν μέχρις έσχατης διάλυσής τους.
Δεν πειράζει όμως όπως είπα, έστω και καθυστερημένα η αρχή έγινε.

Μιά τελευταία παρατήρηση. Γιά να πώ την αλήθεια δεν περίμενα παγκόσμια συμπαράσταση και διαμαρτυρίες από τα κινήματα των ξένων χωρών.
Αν θέλουμε να το εξηγήσουμε, ένα πράγμα σημαίνει. Οτι το τα αδιέξοδα οι ανασφάλειες και τα προβλήματα των νέων ανθρώπων κυρίως, υπάρχουν παντού στην Παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Και πιάστηκαν με αφορμή τα δικά μας γεγονότα (αν και μακριά από την Ελληνική ιδιαιτερότητα), για να φωνάξουν και να συμπαρασταθούν στην... "Greek Rebellion"

Σαν τελείωμα θα μεταφέρω προς ανάγνωση ένα όμορφο άρθρο της Μαριάννας Τζιάντζη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ που είχα φυλάξει αρκετά πριν τα γεγονότα. Εχει τίτλο

Η ΓΕΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΟΝΟΜΑ

Ο διαχωρισμός σε γενιές έχει μιά δημοσιογραφική χρησιμότητα. Ολοι το ίδιο ,περίπου πράγμα εννοούμε όταν μιλάμε για τη γενιά του πολέμου, τη γενιά του 1-1-4, τη γενιά του Πολυτεχνείου, της μεταπολίτευσης.
Πως όμως να προσδιορίσουμε τη γενιά που θα ζήσει τη βαθιά οικονομική κρίση η οποία θα σφραγίσει τη νεότητα εκατομμυρίων ανθρώπων? Γενιά του ευρώ, του κινητού και του Ιντερνετ, της Παγκοσμιοποίησης, της Ενωμένης Ευρώπης, της ανασφάλειας, των "εκσυγχρονισμών που έχει ανάγκη ο τόπος, των σκανδάλων, του κοινωνικού πολέμου?
Η πολυσυζητημένη "γενιά των 700 ευρώ" είναι μεν αναγνωρίσιμη, όμως σε λίγο και οι εκπρόσωποί της θα θεωρούνται τυχεροί σε σχέση με εκείνους των "ΜΗΔΕΝ ευρώ". Κανείς δεν ξέρει τι όνομα θα δοθεί στο αβάφτιστο τέκνο ή μάλλον τί όνομα θα δώσει το ίδιο στον εαυτό του.
Ολοι συμφωνούν ότι η φτώχια που έρχεται δεν θα μοιάζει με εκείνη που γνώρισαν οι παπούδες μας. Αλλοι είναι οι κώδικες, τα αναγνωριστικά σημάδια της στην Ελλάδα της δεκαετίας του 30, όταν η οικονομία ήταν κυρίως αγροτική. Τότε υπήρχαν κάποιοι ατομικοί ή οικογενειακοί μηχανισμοί άμυνας, πχπολλές γυναίκες ήξεραν να ζυμώνουν, να φτιάχνουν σαπούνι από τη μούργα του λαδιού, να σφάζουν καμμιά κότα και να ράβουν, ενώ τα ίδια τα καθημερινά χρηστικά αντικείμενα ήταν πιό ανθεκτικά, λιγότερο αναλώσιμα.
Μιά ριπή ανέμου είναι ικανή για να ξεχαρβαλωθεί η καινούργια μας ομπρέλλα, που δεν θα τη στείλουμε στον μάστορα για να τη διορθώσει,αλλά στα σκουπίδια με 3-5 ευρω θα αγοράσουμε μιά καινούργια από τον υπαίθριο Πακιστανό πωλητή, όχι για να βγάλουμε πολλούς χειμώνες ή έστω τον φετινό χειμώνα αλλά τη ξαφνική μπόρα. Γιά τις επόμενες μπόρες, ..βλέπουμε. Ζούμε ανάμεσα σε αντικείμενα, σουξέ, φιλίες,δράματα και σκάνδαλα μιάς χρήσεως, μιας σεζον.
Η φτώχεια σήμερα μπορεί να συνυπάρχει με την τηλεόραση LHD, το κινητό τρίτης γενιάς, το iPod, το ακριβό Ι.Χ, αλλά και με τα χιλιάδες αναπάντητα βιογραφικά που στέλνονται στον Αγνωστο Εργοδότη, με τα λουκέτα και τα "κανόνια" της αγοράς.
Τα νέα παιδιά της θύελλας μπορεί να μη γνωρίσουν την ταπείνωση της τρύπιας σόλας, όμως η ασφυξία που γέρνει η απότομη στέρηση αυτών που μέχρι χθες θεωρούσαμε αυτονόητα θα είναι πολύ πιό αβάσταχτη. Το κρύο δε θα μπαίνει από το τρύπιο πανωφόρι αλλά από το χαλασμένο φερμουάρ του ακριβού δερμάτινου μπουφαν.
Αναρωτιέται κανείς αν η γενιά της κρίσης θα γίνει θύμα των περιστάσεων ή αν οι περιστάσεις θα την οδηγήσουν στο να γίνει υποκείμενο της ιστορίας, να αποκτήσει συλλογική αυτοπεποίθηση και περηφάνια, να δώσει νέο οικουμενικό, και ταυτόχρονα, βαθύ προσωπικό νόημα σε λέξεις παλιές, όπως "δημιουργία, γνώση, φιλία έρωτας, αγώνας, χαρά και ελευθερία" . Η κρίση από μόνη της δεν εξευγενίζει ούτε επιβάλλει τις "αλήθινές αξίες": μερικές φορές επιταχύνει την εκβαρβάρψση ή ανοίγει τον δρόμο για ΄νεες αυταπάτες.
το μόνο σίγουρο είναι οτι ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς που δεν χωράνε στα τραγούδια, τα συνθήματα, τις πολιτικές συνταγές και τις βεβαιότητες του χθες.

Σήμερα δεν είναι "A good day to die" όπως έλεγε ο θυμόσοφος γέρο-Ινδιάνος στο "Μεγάλο Ανθρωπάκι", αλλά μιά καλή μέρα για να ξεκινήσουμε.
Αν ξέραμε και από πού...