Πέμπτη, Μαρτίου 29, 2007
Μάλτα-Ελλάδα 0-1
Γιά να τελειώνω με το κεφάλαιο Εθνική.
Χθές έγινε το στο καπάκι παιχνίδι της Εθνικής μας στην Μάλτα. Κερδίσαμε 0-1 και πολύ πιο εύκολα απ'ότι δείχνει το τελικό σκορ. Τώρα αντίθετα με την Τουρκία πήγαμε να φοβηθούμε τους αντιπάλους (τελικά τους παίξαμε σαν τη γάτα με το ποντίκι). Ούτε μιά φορά δεν τους μας απείλησαν.
Ο Χαλκιάς (ναι ο τερματοφύλακας άλλαξε ¨-) άλλαζε μόνο τις πασούλες του με τους αμυντικούς μας.
Ο Ρεχάγκελ τελικά τόλμησε την αλλάγη!! Ουάου! Εξι νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα!! Αλλαγή και οι δύο πτέρυγες. Πάλι (λάθος για μένα) αριστερά ο Τοροσίδης!!! Βρε δεν είναι εκεί η θέση του παίχτη!!( εκεί μπορεί να έπαιζε στις ενδεκάδες της αλάνας των παιδικών του χρόνων). Χαραμίζεται το ταλέντο στις επελάσεις του να βρεί το δεξί του κάνοντας την γνωστή σύγκλιση προς την αντίπαλη εστία, ή κόβοντας την μπάλα προς τα δεξιά. Εκτός αν έτσι τον θέλει να παίζει ο Οττο, οπότε πάω πάσο. (Ο Βύντρα πάντως που χρησιμοποιήθηκε δεξιά αντί του Γιούρκα, αν δεν κάνω λάθος παίζει με την ίδια ευκολία και στ'αριστερά)
Πάλι υπό το φάσμα μιάς νέας αποτυχίας (και πως θα γυρνάγαμε Ελλάδα ύστερα) ξεκίνησε την ομάδα με ΤΕΣΣΕΡΙΣ αμυντικούς!! Ημαρτον! για να μπλοκάρει ουσιαστικά έναν πραγματικά αξιόλογο και επικίνδυνο επιθετικό της Μάλτας.
Για αυτό σας λέω ο Γερμανός δεν βλέπει στο γήπεδο. Το παιχνίδι πηγαινε το ημίχρονο έφευγε, εμείς τους είχαμε πνίξει, η ομάδα φαινόταν ότι ήθελε απλά ένα επιθετικό σπρώξιμο από τον πάγκο (ας πούμε έναν Σαμαρά (λέω τώρα) να στέιλει την μπάλα με το κεφάλι στα δίχτυα (καγκουρώ κόντεψε να γίνει ο Γκέκας, και πάλι καλά το παλληκάρι, -φάνηκε ότι έχει μάθει μερικά γερμανικά πλασαρίσματα μες την περιοχή).
Δως του δως του στο β, νάσου κερδίζει πέναλτι ο Τορο και μας εξιλεώνει!! Αν θυμάμαι καλά η επιθετική αλλαγή που περιμέναμε είχα γίνει λίγο πριν ,ή λίγο μετά,αλλά ποιά? Φεύγει ο Σαλπιγγίδης που σαν βέλος είχε ταλαιπωρήσει αφάνταστα τον ξένο αμυντικό, και μπαίνει φουνταριστός ο Λυμπερόπουλος ενώ τραβιέται και αχρηστεύεται στα άκρα ο Γκέκας. Βρε βγάλε έναν αμυντικό, γύρνα λίγο πιό πίσω τον Κατσουράνη, και βάλε λίγο πιό πίσω από τους επιθετικούς τον Λύμπε στον άξονα, θέση που την ξέρει και σκοράρει πιό εύκολα , ουσιαστικά απεγκλωβισμένος. Εκεί ο Γερμανός συντηρητικούρα, μη του ξεφύγει κανένας από τον σούπερ αντίπαλο και σκοράρει!!
Εντάξει το πήραμε το παιχνίδι, 2-2 και η Τουρκία στην Φρανκφούρτη με τη Νορβηγία (ισοφαρίστηκε στο 90, και μάλλον δεν την πάει ο όμιλος), αλλά δεν ξέρω με πόσο πιό πολύ άγχος και τι σύστημα κατάρτισης ενδεκάδας θα κατεβαίναμε αν είχαμε κάποιο πιο σοβαρό αντίπαλο υποχρεωτικά να κερδίσουμε.
Μπράβο πάντως στα παιδιά (Καραγκούνης καμικάζι πάλι) για το πάθος (μου άρεσε το κουβάρι στο πάγκο την στιγμή του πανηγυρισμού). Εκλεισαν ,σαν νέοι Οδυσσείς, τ'αυτιά τους να μην ακουν το τραγούδι και τις κινδυνολογίες που βιάζονται να τους αχρηστεύσουν. Μπράβο τους γιατί απλά έκαναν αυτό που έκαναν σαν Πρωταθλητές Ευρώπης. Απλά πήραν το αποτέλεσμα.
Πάντως μεταξύ μας πλάκα θα έχει το Φθινόπωρο που θα παίξουμε στην Κωνσταντινούπολη με την Τουρκία, το παιχνίδι να είναι αδιάφορο και για τους δύο, δηλ να έχει κάτι σαν φιλικό χαρακτήρα. Να παίξουμε με αγκαλίτσες και φιλάκια και το βράδυ μετά το ματς στα κεντράκια του Βοσπόρου να το γλεντίσουμε σαν καλά γειτονάκια με... συρτάκι και... χανουμάκια.
Ε ρε γλέντια που θα γίνουν!!!
(εκει να δεις πώς ξεχνιέται η τεσσάρα)
Χθές έγινε το στο καπάκι παιχνίδι της Εθνικής μας στην Μάλτα. Κερδίσαμε 0-1 και πολύ πιο εύκολα απ'ότι δείχνει το τελικό σκορ. Τώρα αντίθετα με την Τουρκία πήγαμε να φοβηθούμε τους αντιπάλους (τελικά τους παίξαμε σαν τη γάτα με το ποντίκι). Ούτε μιά φορά δεν τους μας απείλησαν.
Ο Χαλκιάς (ναι ο τερματοφύλακας άλλαξε ¨-) άλλαζε μόνο τις πασούλες του με τους αμυντικούς μας.
Ο Ρεχάγκελ τελικά τόλμησε την αλλάγη!! Ουάου! Εξι νέα πρόσωπα στην ενδεκάδα!! Αλλαγή και οι δύο πτέρυγες. Πάλι (λάθος για μένα) αριστερά ο Τοροσίδης!!! Βρε δεν είναι εκεί η θέση του παίχτη!!( εκεί μπορεί να έπαιζε στις ενδεκάδες της αλάνας των παιδικών του χρόνων). Χαραμίζεται το ταλέντο στις επελάσεις του να βρεί το δεξί του κάνοντας την γνωστή σύγκλιση προς την αντίπαλη εστία, ή κόβοντας την μπάλα προς τα δεξιά. Εκτός αν έτσι τον θέλει να παίζει ο Οττο, οπότε πάω πάσο. (Ο Βύντρα πάντως που χρησιμοποιήθηκε δεξιά αντί του Γιούρκα, αν δεν κάνω λάθος παίζει με την ίδια ευκολία και στ'αριστερά)
Πάλι υπό το φάσμα μιάς νέας αποτυχίας (και πως θα γυρνάγαμε Ελλάδα ύστερα) ξεκίνησε την ομάδα με ΤΕΣΣΕΡΙΣ αμυντικούς!! Ημαρτον! για να μπλοκάρει ουσιαστικά έναν πραγματικά αξιόλογο και επικίνδυνο επιθετικό της Μάλτας.
Για αυτό σας λέω ο Γερμανός δεν βλέπει στο γήπεδο. Το παιχνίδι πηγαινε το ημίχρονο έφευγε, εμείς τους είχαμε πνίξει, η ομάδα φαινόταν ότι ήθελε απλά ένα επιθετικό σπρώξιμο από τον πάγκο (ας πούμε έναν Σαμαρά (λέω τώρα) να στέιλει την μπάλα με το κεφάλι στα δίχτυα (καγκουρώ κόντεψε να γίνει ο Γκέκας, και πάλι καλά το παλληκάρι, -φάνηκε ότι έχει μάθει μερικά γερμανικά πλασαρίσματα μες την περιοχή).
Δως του δως του στο β, νάσου κερδίζει πέναλτι ο Τορο και μας εξιλεώνει!! Αν θυμάμαι καλά η επιθετική αλλαγή που περιμέναμε είχα γίνει λίγο πριν ,ή λίγο μετά,αλλά ποιά? Φεύγει ο Σαλπιγγίδης που σαν βέλος είχε ταλαιπωρήσει αφάνταστα τον ξένο αμυντικό, και μπαίνει φουνταριστός ο Λυμπερόπουλος ενώ τραβιέται και αχρηστεύεται στα άκρα ο Γκέκας. Βρε βγάλε έναν αμυντικό, γύρνα λίγο πιό πίσω τον Κατσουράνη, και βάλε λίγο πιό πίσω από τους επιθετικούς τον Λύμπε στον άξονα, θέση που την ξέρει και σκοράρει πιό εύκολα , ουσιαστικά απεγκλωβισμένος. Εκεί ο Γερμανός συντηρητικούρα, μη του ξεφύγει κανένας από τον σούπερ αντίπαλο και σκοράρει!!
Εντάξει το πήραμε το παιχνίδι, 2-2 και η Τουρκία στην Φρανκφούρτη με τη Νορβηγία (ισοφαρίστηκε στο 90, και μάλλον δεν την πάει ο όμιλος), αλλά δεν ξέρω με πόσο πιό πολύ άγχος και τι σύστημα κατάρτισης ενδεκάδας θα κατεβαίναμε αν είχαμε κάποιο πιο σοβαρό αντίπαλο υποχρεωτικά να κερδίσουμε.
Μπράβο πάντως στα παιδιά (Καραγκούνης καμικάζι πάλι) για το πάθος (μου άρεσε το κουβάρι στο πάγκο την στιγμή του πανηγυρισμού). Εκλεισαν ,σαν νέοι Οδυσσείς, τ'αυτιά τους να μην ακουν το τραγούδι και τις κινδυνολογίες που βιάζονται να τους αχρηστεύσουν. Μπράβο τους γιατί απλά έκαναν αυτό που έκαναν σαν Πρωταθλητές Ευρώπης. Απλά πήραν το αποτέλεσμα.
Πάντως μεταξύ μας πλάκα θα έχει το Φθινόπωρο που θα παίξουμε στην Κωνσταντινούπολη με την Τουρκία, το παιχνίδι να είναι αδιάφορο και για τους δύο, δηλ να έχει κάτι σαν φιλικό χαρακτήρα. Να παίξουμε με αγκαλίτσες και φιλάκια και το βράδυ μετά το ματς στα κεντράκια του Βοσπόρου να το γλεντίσουμε σαν καλά γειτονάκια με... συρτάκι και... χανουμάκια.
Ε ρε γλέντια που θα γίνουν!!!
(εκει να δεις πώς ξεχνιέται η τεσσάρα)
Τρίτη, Μαρτίου 27, 2007
Δύο ήττες...Δυό νίκες
Αγωνιστικά η εβδομάδα των παθών.
Πλησιάζει το πανελλήνιο του πινγκ πονγκ το Σάββατο και βάζουμε τις τελευταίες πινελιές στις πολύ δυνατές πλέον προπονήσεις. Εκτος από τις έξι ώρες την εβδομάδα εδώ και τρείς εβδομάδες τις Τρίτες σαν σήμερα ανεβαίνω στο κλειστό Αγ.Παρασκευής, όπου προπονείται ένας άλλος αθλητής (όχι του επιπέδου μου) αλλά είναι πολύ χρήσιμη η συνάντηση αφού εξομοιώνει το παιχνίδι που πρόκειται να αντιμετωπίσω στους αγώνες. Αλλο πράγμα είναι να προπονείσαι με τον προπονητή σου, να μαθαίνεις την τεχνική και να τελειοποιείσαι μέσα από την επανάληψη και άλλο να έχεις κάποιον συνάδελφο αθλητή απέναντί σου σε καροτσάκι. Υπάρχουν ιδιαίτερα χτυπήματα και μπάλες, ιδιαίτερα από αποκρούσεις που γυρνάνε μέσα που πρέπει με τα εφόδια που έχεις αποκτήσει όσο πιο ψύχραιμα και αποτελεσματικά να αντιμετωπίσεις.
Σε κάποιο μελλοντικό ποστ μου θέλω να αναφερθώ γενικότερα με το άθλημά μου, την σημερινή κατάσταση, και γενικότερα το Παραολυμπιακό κίνημα στην Ελλάδα.
Εν τω μεταξύ οι μάχες στο σκακιστικό Καλλιθέας μαίνονται άγριες! Τέταρτος αγώνας χθές Δευτέρα, πάλι εγω με τα μαύρα και έβγαλα μιά πολύ όμορφη νίκη σχετικά σύντομα (δύο ώρες). Μόλις την αναλύσω θα φροντίσω να την παρουσιάσω.
Ετσι έχω μέχρι στιγμής,
Δυό νίκες -Δυό ήττες- ΔΥΟ βαθμούς και είμαι στην μέση περίπου της βαθμολογίας σε σύνολο 18 αθλητών.
Αύριο με τα λευκά θα επιδιώξω να κάνω την υπέρβαση αλλά ξέροντας ότι ο αντίπαλος μου θα είναι κάποιος πιό πάνω από μένα.
Θα δούμε
Πλησιάζει το πανελλήνιο του πινγκ πονγκ το Σάββατο και βάζουμε τις τελευταίες πινελιές στις πολύ δυνατές πλέον προπονήσεις. Εκτος από τις έξι ώρες την εβδομάδα εδώ και τρείς εβδομάδες τις Τρίτες σαν σήμερα ανεβαίνω στο κλειστό Αγ.Παρασκευής, όπου προπονείται ένας άλλος αθλητής (όχι του επιπέδου μου) αλλά είναι πολύ χρήσιμη η συνάντηση αφού εξομοιώνει το παιχνίδι που πρόκειται να αντιμετωπίσω στους αγώνες. Αλλο πράγμα είναι να προπονείσαι με τον προπονητή σου, να μαθαίνεις την τεχνική και να τελειοποιείσαι μέσα από την επανάληψη και άλλο να έχεις κάποιον συνάδελφο αθλητή απέναντί σου σε καροτσάκι. Υπάρχουν ιδιαίτερα χτυπήματα και μπάλες, ιδιαίτερα από αποκρούσεις που γυρνάνε μέσα που πρέπει με τα εφόδια που έχεις αποκτήσει όσο πιο ψύχραιμα και αποτελεσματικά να αντιμετωπίσεις.
Σε κάποιο μελλοντικό ποστ μου θέλω να αναφερθώ γενικότερα με το άθλημά μου, την σημερινή κατάσταση, και γενικότερα το Παραολυμπιακό κίνημα στην Ελλάδα.
Εν τω μεταξύ οι μάχες στο σκακιστικό Καλλιθέας μαίνονται άγριες! Τέταρτος αγώνας χθές Δευτέρα, πάλι εγω με τα μαύρα και έβγαλα μιά πολύ όμορφη νίκη σχετικά σύντομα (δύο ώρες). Μόλις την αναλύσω θα φροντίσω να την παρουσιάσω.
Ετσι έχω μέχρι στιγμής,
Δυό νίκες -Δυό ήττες- ΔΥΟ βαθμούς και είμαι στην μέση περίπου της βαθμολογίας σε σύνολο 18 αθλητών.
Αύριο με τα λευκά θα επιδιώξω να κάνω την υπέρβαση αλλά ξέροντας ότι ο αντίπαλος μου θα είναι κάποιος πιό πάνω από μένα.
Θα δούμε
Κυριακή, Μαρτίου 25, 2007
Ελλάδα -Τουρκία 1-4 (μιά διαφορετική προσέγγιση)
Θα έχετε καταλάβει πιστεύω, όσοι επισκέπτεστε το ταπεινό μου blog ότι μου αρέσει γενικά ο αθλητισμός.
Μάλιστα δεν διαφέρω από τους εκατομμύρια ανα τον κόσμο που θεωρώ το ποδόσφαιρο βασιλιά των σπορ (είναι είτε το θέλουμε είτε όχι και κοινωνικό φαινόμενο).
Φίλαθλος ναι, οπαδός Οχι!! Μου αρέσει να βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα (ΑΕΚ) και την Εθνική Ελλάδος (που πάντα την θεωρούσα βιτρίνα ,και ότι έχει να παρουσιάσει το άθλημα στο εξωτερικό, ειδικά μετά την εισβολή ξένων στις ομάδες κάθε χώρας). Πάνω στο τελευταίο, η ευχάριστη έκπληξη της κατάκτησης του Πανευρωπαικού του 2004 πιστέυω ότι ήταν μία αθλητική έκπληξη που όμοιά της συμβαίνει κάθε μισό αιώνα. Ξεπέρασε μάλιστα και την μεγάλη έκπληξη της κατάκτησης του τροπαίου από τους Δανούς, στις αρχές της δεκαετίας του 90, τότε που τους μαζέψανε από τις διακοπές τους μετά τον αποκλεισμό λόγω πολέμου, της ενωμένης τότε ακόμα Γιουγκοσλαβίας. Και το λέω αυτό γιατί ακόμα και έτσι η Δανία ήταν γνωστή ποιά ήταν σαν ποδοσφαιρική δύναμη στην Ευρώπη και πάρα πολλές φορές είχε δώσει δείγματα ποδοσφαιρικής γραφής. Την Ελλάδα και τους παίχτες της που σε τελικά δεν είχε πετύχει ούτε γκολ στο παρελθόν, ποιός την πίστευε, ότι ότι θα πάρει το κύπελλο, ούτε καν ότι θα φθάσει στον μικρό τελικό. Ούτε και οι πιο ριψοκίνδυνοι μπουκμεικερς δεν πόνταραν πάνω της εντός και εκτός συνόρων.
Τέλος πάντων έγινε αυτό που έγινε και τρίβαμε τα μάτια μας, -για κάποιους απλούς λόγους- αλλά και με πολύ τύχη (μάτς με Ρωσία ας μη το ξεχνάμε, αλλά και κυρίως το ματς με την αφηνιασμένη Τσεχία που τότε βλέποντάς το είπα πως αν περάσουμε θα ήταν σαν να πηραμε και το κύπελλο)
Απόλυτη πειθαρχία της ομάδας (ολοι για έναν και ένας για όλους), ελεγχόμενη τακτική, συμπαγής πίεση, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, επιδίωξη νίκης έστω και με μισό-0, και φυσικά η συνομοσία των Θεών υπέρ μας.
Οι Ευρωπαίοι αιφνιδιάστηκαν. Τέτοιο σύνολο με τέτοια αυταπάρνηση και τακτική δεν είχαν ξαναδεί. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν τί έγινε, έχασαν και το κύπελλο.
Αυτά τότε.
Σήμερα, και μετά την αποτυχία να περάσουμε για το περασμένο Παγκόσμιο Κύπελλο (λογικό γιατί συνήθως είναι πολύ σπάνιο μετά από μιά μεγάλη επιτυχία κάποιο Εθνική ομάδα να συνεχίζει όπως πρώτα), το Εθνικό συγκρότημα έδειξε σημάδια ψυχικής και σωματικής κόπωσης. Λογικό και αυτό, την στιγμή που ο μέσος λόγος ηλικίας των περισσοτέρων διεθνών ήταν 30 γεμάτα και 30 βάλε. Φάνηκε λοιπόν ότι ήταν απαραίτητη η ανανέωση και πολύ το ψιθυρίζανε, άλλοι το φωνάζανε, τότε, αλλά τα αυτιά του Οττο δεν ίδρωναν. Ηταν και αισθανόταν ο ίδιος στο απυρόβλητο. Για μένα έκανε ένα πολύ σημαντικό λάθος. Ενάντια στις συμπάθειες και στις εμμονές του προς την παλιοσειρά της ηρωικής ταξιαρχίας, έπρεπε να αρχίσει την σταδιακή ανανέωση του συγκροτήματος. Ουδείς αναντικατάστατος πολλώ μάλλον και στις θέσεις της Εθνικής. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα την διαρκή χρησιμοποιήση του Βρύζα ας πούμε, που είχε φθάσει σε τέτοιο βαθμό ντεφορμαρίσματος που δεν ήταν ικανός ούτε δευτερόλεπτα να κρατήσει μπάλα, και το μόνο που έκανε ήταν να την γυρνά προς τα πίσω. (εντάξει το κάνει και ο Λυμπερόπουλος, αλλά πώς το κάνει?Σπάζοντας την μπάλα προς τα άκρα, ξέρει να την κρατάει όταν πρέπει, αλλά και να ντριπλάρει στα ίσια κατά μέτωπο αντίπαλο μεσα στην περιοχή αν χρειαστεί.)Δεν μιλάω σαν ΑΕΚτζής προς Θεού! την ίδια δουλειά μπορεί να την κάνει και ο Μάντζιος, που είναι κατά πολύ νεώτερος και τον θεωρώ πολύ χρησιμο εργαλείο για κάποιον προπονητή.
Αντί λοιπόν να χρησιμοποιηθούν κάποιοι νέοι παίχτες σε φιλικά παιχνίδια (που έγιναν), να γίνουν πειραματισμοί, να δοκιμασθούν σχήματα, εξοργιζόμουν όταν έβλεπα τους ίδιους και τους ίδιους ακόμα και εκεί και να γίνονται αλλαγές νέων προσώπων μετά το 80ό λεπτό! Τι συμπέρασμα να βγάλεις τότε?!
Ετσι λοιπόν, με την ανανέωση που ουσιαστικά αποτελείτο από την εθελούσια αποχώρηση του αρχηγού Ζαγοράκη, επι τέλους του Βρύζα, του Τσιάρτα και του Νικολαίδη που και αυτοί σταμάτησαν, αλλά και του Καψή που σχεδόν ποτέ δεν έπαιζε για διαφόρους λόγους στην ομάδα του (προσέξτε όλοι αυτοί παίχτες μεγάλης ηλικίας και όχι απαραίτητα βασικοι στην ενδεκάδα εκτός των δύο πρώτων), προχωρήσαμε φέτος με τρεις στις τρεις νίκες σε έναν εύκολο όμιλο, κατά γενική ομολογία και βαυκαλιζόμασταν ότι ήμασταν το φαβορί ακόμα και για την πρώτη θέση χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να πείθουμε.
Τέταρτο παιχνίδι με το άλλο φαβορί του ομίλου Τουρκία που επίσης μέτραγε μέχρι το Σάββατο τρία στα τρία.
προσέξτε
Με την Τουρκία μετά απο την παρέλευση αθλητικού χειμώνα δεκαετιών είχαμε ξαναπαίξει τα τελευταία χρόνια, αν θυμάμαι καλά τρεις φορές. Και τις τρεις ισοπαλίες μέσα έξω, αν θυμάμαι λευκές και οι τρεις, αντε η μία 1-1.
Πρώτη παγίδα.
Θεωρήσαμε βασιζόμενοι στο γεγονός αυτό ότι η παράδοση θα συνεχιζόταν, οτι δηλαδή η ισοπαλία (που μας συνέφερε και αυτή) θα ερχόταν πάλι ( αυτό φάνηκε και σε δηλώσεις παικτών). Με την ισοπαλία δεν κάνεις συμβόλαιο εκ των προτέρων ,αλλά ούτε και με τη νίκη, την οποία είχαμε στο τσεπάκι όλοι οι υπόλοιποι, δημοσιογράφοι, της ομοσπονδίας, και φίλαθλοι οι οποίοι κατέκλυσαν το γήπεδο, όπως φάνηκε για να ασχοληθούν με κάθε τι άλλο εκτος από το πώς να υποστηρίξουν το Εθνικό συγκρότημα. Δηλαδή οι άλλοι τι θα κάνανε? Θα κατεςβάινανε χαλαρά να χάσουνε ή να μοιραστούνε τους βαθμούς μαζί μας, την στιγμή που το επόμενο παιχνίδι τους τους καει και είναι με το άλλο φαβορί την Νορβηγία! Αμ δε !!
Προσέξτε πάλι.
Η Τουρκία λίγο πριν από την δίκη μας επιτυχία, είχαν πετύχει μία παρόμοια έκπληξη στα γήπεδα του Παγκοσμίου κυπέλλου στην Κορέα φτάνοντας μέχρι τον μικ΄ρο Τελικό και κατακτώντας την 4η θέση. Τεράστια επιτυχία που άνοιξε την τούρκικη αγορά παικτών (αυθεντικών ταλέντων, να σημειώσω) προς τα ακριβά σαλόνια της Ευρώπης (και να παίζουν σε μεγάλες ομάδες, όχι όπως οι δικόι μας που συχνάκις ζεσταίνουν τους πάγκους).
Πώς το πέτυχαν αυτό? Μα θυμάστε? Κάνοντας ακριβώς ότι κάναμε εμείς λίγο αργότερα. Σύστημα αδιαπέραστο και πρωτόγνωρο για τους φιναλίστ και φιλόδοξους των υπολοίπων Εθνικών ομάδων. (όσο δεν μπαίνει η μπάλα μέσα, και όσο δεν μπορείς να φθάσεις ούτε καν σε θέση σουτ, και όσο περνάει η ώρα, τρελαίνεσαι και στο τέλος χάνεις κι όλας)
Παρόμοιες σχολές λοιπόν. Σκληροτράχηλοι, καλοί τεχνίτες και του κλεφτοπόλεμου. Δεν έπαιξε δα η Τουρκία ποτέ διαφορετικά,.... δεν έχουμε παίξει και εμείς ποτέ διαφορετικά.
Χαλαρά λοιπόν κατεβαίνουμε να τους παίξουμε. Θεωρούμε ότι τους ξέρουμε καλά, είδικά τώρα που έχουν πολλούς τραυματίες , ακόμα πιό εύκολα τα πράγματα. Γιόυργια και με λίγη προσοχή τους φάγαμε. Τι νομίσαμε δηλαδη μιά χώρα με ακόμα χιλίαδες αλάνες στις φτωχογειτονιές της και με τόσες δεκάδες εκατομμύρια παρά πάνω πληθυσμό από εμάς ΔΕΝ θα είχαν αντικαταστάτες παίχτες για τους τραυματίες τους. Τι δηλαδη ? Αναντικατάστατοι σαν τους δικούς μας θα ήταν οι παίχτες τους?
Και σαν να μην εφτανε αυτό, καταβαίνει και με ενισχυμένο κέντρο και επίθεση ο Φατίχ Τερίμ (Τούρκος προπονητής, προσέξτε, στην Εθνική Τουρκίας, φτιαχμένος για ομοσπονδιακός προπονητής της γείτονας χώρας και πανέξυπνος) Μας είχε διαβάσει ο άνθρωπος. Το ίδιο γαιτανάκι χρόνια τώρα!
Οι ίδιοι παίχτες, τα ίδια και τα ίδια! Ανοικτο βιβλίο. Είχε διαβάσει και τις Ελληνικές εφημερίδες τις παραμονές του αγώνα. Σου λέει όλα ωραία τα βλέπουν αυτοί και εύκολα. κάτσε να τους κόψω λίγο τον τσαμπουκά.
Προσέξτε
Κατά την γνώμη μου αν το παιχνίδι προχωρούσε και προχωρούσε χωρίς γκολ, τότε θα γινόταν πολύ ωραία μάχη , και ο Φατιχ κάποια στιγμή θα γύρναγε την ομάδα του πιό συντηρητική, για να διαφυλάξει τα νώτα του και την ισοπαλία. Είχε όμως την ΤΥΧΗ και βάλαμε πρώτοι γκολ. Δεν έπρεπε να αλλάξει τίποτα ο άνθρωπος. Επίθεση για να ισοφαρίσει και γιατί όχι για κάτι πάρα πάνω.
Εμείς απ'την άλλη? Στην κοσμάρα μας! Βάλαμε και γκολ!! Αου αου η καφρίλα από την εξέδρα, που δεν άφησε ούτε να ακουστεί ο Εθν Υμνος των αντιπάλων, και άρχισε να πετάει βεγγαλικά και ότι είδους πλαστικού μπορείτε να φανταστείτε, χαλάρωσαν τα παλληκάρια μας που νιομίσανε ότι το παιχνίδι τελείωσε και έγινε εύκολο. Ακριβώς στο πιό νευραλγικό σημείο . Στο κέντρο! εκεί που όλοι περπάταγαν, θόλωσε το μυαλό τους, και που μόνο ο καμικάζι Καραγκούνης τα έβαζε ένας εναντίον όλων, που άρχισαν να βγαίνουν μαχητικά πρώτοι στην μπάλα και στις κόντρες.
Ηταν θέμα χρόνου η ισοφάριση όπως και έγινε.
Τελείωσε το ημίχρονο με εμάς να έχουμε κάνει φιλότιμες προσπάθειες να κοντράρουμε στα ίσια το παιχνίδι.
Τον Ρεχάγκελ προσωπικά ποτέ δεν τον θεωρούσα μεγάλο κοόυτς πάγκου. Μπορεί να έχει άλλα χαρίσματα αλλά δεν βλέπει γήπεδο. Εχασε την μάχη του κέντρου κατά κράτος . Τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα έπρεπε να βοηθήσει την ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Οι αντίπαλοι μπήκαν στο β' για να πάρουν το μάτς και εμείς ακόμα χαμπάρι! Μέσα και έξω από το γήπεδο!
Κινήσεις?
Παίχτη στο κέντρο να κρατήσει και να μοιράσει σωστά την μπάλα, και γιατί όχι αλλαγή και του τερματοφύλακα. (αλλάζει ο τερματοφύλακας στο παιχνίδι, δεν απαγορεύεται. Φάνηκε ο άνθρωπος από τον τρόπο που έδιωξε την μπάλα με γροθιές και ήλθε η ισιοφάριση) Με καθαρό μυαλό διώχνεις με γροθιές αν θέλεις αλλά στην γραμμή του πλαγίου) Δεν δικαιολογείται ο έμπειρος Νικοπολίδης. (αμφιβάλω αν στο ημίχρονο έγινε κατ'ιδίαν προσπάθεια ανύψωσης του ηθικού του) Με τα "πάμε γερά! και άλλες τλετοιες προτροπές δεν γυρίζεις ένα ματς!
Την συνέχεια την είδαμε και εμένα δεν με εξέπληξε καθόλου.Ο Νικοπολίδης ότι σουτ του έκαναν οι αντίπαλοι το έτρωγε , και εμέις σε κανα δυό ευκαιρίες που κάναμε μέσα στην αντίπαλη περιοχή δεν είχαμε το καθαρό μυαλό να σπρώξουμε την μπάλα στα δίχτυα.
Πού το καθαρό μυαλό? Αφου κάθε τόσο γυρίζανε οι παίχτες στους φιλάθλους με προτροπές να μην πατάνε αντικέιμενα και βρισιές.
Αποκορύφωμα καφρίλας συνέχεια. Βγήκαν και τα οπαδικά πάθη μετά, με το να βρίζουν Νικοπολίδη παίχτες Σειταρίδη, Ρεχάγκελ, και όποιους άλλους πάρει ο Χάρος.
Και τελικά ο Χάρος πήρε εμάς βέβαια και γελάνε μαζί μας και οι κότες με το ξύλο αναμεταξύ μας στο πέταλο πίσω από τον Νικοπολίδη.
Πάντως τηρουμένων των αναλογιών και αντικειμενικά, η Εθνική Ελλάδος δεν πήγε άσχημα.
Εχασε το παιχνίδι έχοντας πολύ κακούς φιλάθλους στην εξέδρα, ένα κακό προπονητή στον πάγκο εκείνο το βράδυ (που έβαλε τον Τοροσίδη αριστερό επιθιετικό χαφ πάνω στη γραμμή, θέση που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή του), έναν πολύ κακό τερματοφύλακα που ενέπνευσε και την ανασφάλεια και στους υπόλοιπους αμυντικούς, και υπόλοιπους παίχτες ανίκανους να εκμεταλλευτούν τις μοναδικές ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν και απλά να γυρίσουν το παιχνίδι και την ψυχολογία λίγο με το μέρος τους.
Με όλα αυτά τα μείον όσο και να το παλέψεις δεν έχεις τύχη.
Είμαι περιέργος να δω την συνέχεια στη Μάλτα Τετάρτη.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. είναι σίγουρο.
Απλά πρέπει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, αφού οι ειδικοί φρόντισαν να κάψουν αυτούς τους θρυλικούς ήρωες!
Κρίμα
Μάλιστα δεν διαφέρω από τους εκατομμύρια ανα τον κόσμο που θεωρώ το ποδόσφαιρο βασιλιά των σπορ (είναι είτε το θέλουμε είτε όχι και κοινωνικό φαινόμενο).
Φίλαθλος ναι, οπαδός Οχι!! Μου αρέσει να βλέπω την αγαπημένη μου ομάδα (ΑΕΚ) και την Εθνική Ελλάδος (που πάντα την θεωρούσα βιτρίνα ,και ότι έχει να παρουσιάσει το άθλημα στο εξωτερικό, ειδικά μετά την εισβολή ξένων στις ομάδες κάθε χώρας). Πάνω στο τελευταίο, η ευχάριστη έκπληξη της κατάκτησης του Πανευρωπαικού του 2004 πιστέυω ότι ήταν μία αθλητική έκπληξη που όμοιά της συμβαίνει κάθε μισό αιώνα. Ξεπέρασε μάλιστα και την μεγάλη έκπληξη της κατάκτησης του τροπαίου από τους Δανούς, στις αρχές της δεκαετίας του 90, τότε που τους μαζέψανε από τις διακοπές τους μετά τον αποκλεισμό λόγω πολέμου, της ενωμένης τότε ακόμα Γιουγκοσλαβίας. Και το λέω αυτό γιατί ακόμα και έτσι η Δανία ήταν γνωστή ποιά ήταν σαν ποδοσφαιρική δύναμη στην Ευρώπη και πάρα πολλές φορές είχε δώσει δείγματα ποδοσφαιρικής γραφής. Την Ελλάδα και τους παίχτες της που σε τελικά δεν είχε πετύχει ούτε γκολ στο παρελθόν, ποιός την πίστευε, ότι ότι θα πάρει το κύπελλο, ούτε καν ότι θα φθάσει στον μικρό τελικό. Ούτε και οι πιο ριψοκίνδυνοι μπουκμεικερς δεν πόνταραν πάνω της εντός και εκτός συνόρων.
Τέλος πάντων έγινε αυτό που έγινε και τρίβαμε τα μάτια μας, -για κάποιους απλούς λόγους- αλλά και με πολύ τύχη (μάτς με Ρωσία ας μη το ξεχνάμε, αλλά και κυρίως το ματς με την αφηνιασμένη Τσεχία που τότε βλέποντάς το είπα πως αν περάσουμε θα ήταν σαν να πηραμε και το κύπελλο)
Απόλυτη πειθαρχία της ομάδας (ολοι για έναν και ένας για όλους), ελεγχόμενη τακτική, συμπαγής πίεση, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, επιδίωξη νίκης έστω και με μισό-0, και φυσικά η συνομοσία των Θεών υπέρ μας.
Οι Ευρωπαίοι αιφνιδιάστηκαν. Τέτοιο σύνολο με τέτοια αυταπάρνηση και τακτική δεν είχαν ξαναδεί. Μέχρι να συνειδητοποιήσουν τί έγινε, έχασαν και το κύπελλο.
Αυτά τότε.
Σήμερα, και μετά την αποτυχία να περάσουμε για το περασμένο Παγκόσμιο Κύπελλο (λογικό γιατί συνήθως είναι πολύ σπάνιο μετά από μιά μεγάλη επιτυχία κάποιο Εθνική ομάδα να συνεχίζει όπως πρώτα), το Εθνικό συγκρότημα έδειξε σημάδια ψυχικής και σωματικής κόπωσης. Λογικό και αυτό, την στιγμή που ο μέσος λόγος ηλικίας των περισσοτέρων διεθνών ήταν 30 γεμάτα και 30 βάλε. Φάνηκε λοιπόν ότι ήταν απαραίτητη η ανανέωση και πολύ το ψιθυρίζανε, άλλοι το φωνάζανε, τότε, αλλά τα αυτιά του Οττο δεν ίδρωναν. Ηταν και αισθανόταν ο ίδιος στο απυρόβλητο. Για μένα έκανε ένα πολύ σημαντικό λάθος. Ενάντια στις συμπάθειες και στις εμμονές του προς την παλιοσειρά της ηρωικής ταξιαρχίας, έπρεπε να αρχίσει την σταδιακή ανανέωση του συγκροτήματος. Ουδείς αναντικατάστατος πολλώ μάλλον και στις θέσεις της Εθνικής. Εγώ προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα την διαρκή χρησιμοποιήση του Βρύζα ας πούμε, που είχε φθάσει σε τέτοιο βαθμό ντεφορμαρίσματος που δεν ήταν ικανός ούτε δευτερόλεπτα να κρατήσει μπάλα, και το μόνο που έκανε ήταν να την γυρνά προς τα πίσω. (εντάξει το κάνει και ο Λυμπερόπουλος, αλλά πώς το κάνει?Σπάζοντας την μπάλα προς τα άκρα, ξέρει να την κρατάει όταν πρέπει, αλλά και να ντριπλάρει στα ίσια κατά μέτωπο αντίπαλο μεσα στην περιοχή αν χρειαστεί.)Δεν μιλάω σαν ΑΕΚτζής προς Θεού! την ίδια δουλειά μπορεί να την κάνει και ο Μάντζιος, που είναι κατά πολύ νεώτερος και τον θεωρώ πολύ χρησιμο εργαλείο για κάποιον προπονητή.
Αντί λοιπόν να χρησιμοποιηθούν κάποιοι νέοι παίχτες σε φιλικά παιχνίδια (που έγιναν), να γίνουν πειραματισμοί, να δοκιμασθούν σχήματα, εξοργιζόμουν όταν έβλεπα τους ίδιους και τους ίδιους ακόμα και εκεί και να γίνονται αλλαγές νέων προσώπων μετά το 80ό λεπτό! Τι συμπέρασμα να βγάλεις τότε?!
Ετσι λοιπόν, με την ανανέωση που ουσιαστικά αποτελείτο από την εθελούσια αποχώρηση του αρχηγού Ζαγοράκη, επι τέλους του Βρύζα, του Τσιάρτα και του Νικολαίδη που και αυτοί σταμάτησαν, αλλά και του Καψή που σχεδόν ποτέ δεν έπαιζε για διαφόρους λόγους στην ομάδα του (προσέξτε όλοι αυτοί παίχτες μεγάλης ηλικίας και όχι απαραίτητα βασικοι στην ενδεκάδα εκτός των δύο πρώτων), προχωρήσαμε φέτος με τρεις στις τρεις νίκες σε έναν εύκολο όμιλο, κατά γενική ομολογία και βαυκαλιζόμασταν ότι ήμασταν το φαβορί ακόμα και για την πρώτη θέση χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να πείθουμε.
Τέταρτο παιχνίδι με το άλλο φαβορί του ομίλου Τουρκία που επίσης μέτραγε μέχρι το Σάββατο τρία στα τρία.
προσέξτε
Με την Τουρκία μετά απο την παρέλευση αθλητικού χειμώνα δεκαετιών είχαμε ξαναπαίξει τα τελευταία χρόνια, αν θυμάμαι καλά τρεις φορές. Και τις τρεις ισοπαλίες μέσα έξω, αν θυμάμαι λευκές και οι τρεις, αντε η μία 1-1.
Πρώτη παγίδα.
Θεωρήσαμε βασιζόμενοι στο γεγονός αυτό ότι η παράδοση θα συνεχιζόταν, οτι δηλαδή η ισοπαλία (που μας συνέφερε και αυτή) θα ερχόταν πάλι ( αυτό φάνηκε και σε δηλώσεις παικτών). Με την ισοπαλία δεν κάνεις συμβόλαιο εκ των προτέρων ,αλλά ούτε και με τη νίκη, την οποία είχαμε στο τσεπάκι όλοι οι υπόλοιποι, δημοσιογράφοι, της ομοσπονδίας, και φίλαθλοι οι οποίοι κατέκλυσαν το γήπεδο, όπως φάνηκε για να ασχοληθούν με κάθε τι άλλο εκτος από το πώς να υποστηρίξουν το Εθνικό συγκρότημα. Δηλαδή οι άλλοι τι θα κάνανε? Θα κατεςβάινανε χαλαρά να χάσουνε ή να μοιραστούνε τους βαθμούς μαζί μας, την στιγμή που το επόμενο παιχνίδι τους τους καει και είναι με το άλλο φαβορί την Νορβηγία! Αμ δε !!
Προσέξτε πάλι.
Η Τουρκία λίγο πριν από την δίκη μας επιτυχία, είχαν πετύχει μία παρόμοια έκπληξη στα γήπεδα του Παγκοσμίου κυπέλλου στην Κορέα φτάνοντας μέχρι τον μικ΄ρο Τελικό και κατακτώντας την 4η θέση. Τεράστια επιτυχία που άνοιξε την τούρκικη αγορά παικτών (αυθεντικών ταλέντων, να σημειώσω) προς τα ακριβά σαλόνια της Ευρώπης (και να παίζουν σε μεγάλες ομάδες, όχι όπως οι δικόι μας που συχνάκις ζεσταίνουν τους πάγκους).
Πώς το πέτυχαν αυτό? Μα θυμάστε? Κάνοντας ακριβώς ότι κάναμε εμείς λίγο αργότερα. Σύστημα αδιαπέραστο και πρωτόγνωρο για τους φιναλίστ και φιλόδοξους των υπολοίπων Εθνικών ομάδων. (όσο δεν μπαίνει η μπάλα μέσα, και όσο δεν μπορείς να φθάσεις ούτε καν σε θέση σουτ, και όσο περνάει η ώρα, τρελαίνεσαι και στο τέλος χάνεις κι όλας)
Παρόμοιες σχολές λοιπόν. Σκληροτράχηλοι, καλοί τεχνίτες και του κλεφτοπόλεμου. Δεν έπαιξε δα η Τουρκία ποτέ διαφορετικά,.... δεν έχουμε παίξει και εμείς ποτέ διαφορετικά.
Χαλαρά λοιπόν κατεβαίνουμε να τους παίξουμε. Θεωρούμε ότι τους ξέρουμε καλά, είδικά τώρα που έχουν πολλούς τραυματίες , ακόμα πιό εύκολα τα πράγματα. Γιόυργια και με λίγη προσοχή τους φάγαμε. Τι νομίσαμε δηλαδη μιά χώρα με ακόμα χιλίαδες αλάνες στις φτωχογειτονιές της και με τόσες δεκάδες εκατομμύρια παρά πάνω πληθυσμό από εμάς ΔΕΝ θα είχαν αντικαταστάτες παίχτες για τους τραυματίες τους. Τι δηλαδη ? Αναντικατάστατοι σαν τους δικούς μας θα ήταν οι παίχτες τους?
Και σαν να μην εφτανε αυτό, καταβαίνει και με ενισχυμένο κέντρο και επίθεση ο Φατίχ Τερίμ (Τούρκος προπονητής, προσέξτε, στην Εθνική Τουρκίας, φτιαχμένος για ομοσπονδιακός προπονητής της γείτονας χώρας και πανέξυπνος) Μας είχε διαβάσει ο άνθρωπος. Το ίδιο γαιτανάκι χρόνια τώρα!
Οι ίδιοι παίχτες, τα ίδια και τα ίδια! Ανοικτο βιβλίο. Είχε διαβάσει και τις Ελληνικές εφημερίδες τις παραμονές του αγώνα. Σου λέει όλα ωραία τα βλέπουν αυτοί και εύκολα. κάτσε να τους κόψω λίγο τον τσαμπουκά.
Προσέξτε
Κατά την γνώμη μου αν το παιχνίδι προχωρούσε και προχωρούσε χωρίς γκολ, τότε θα γινόταν πολύ ωραία μάχη , και ο Φατιχ κάποια στιγμή θα γύρναγε την ομάδα του πιό συντηρητική, για να διαφυλάξει τα νώτα του και την ισοπαλία. Είχε όμως την ΤΥΧΗ και βάλαμε πρώτοι γκολ. Δεν έπρεπε να αλλάξει τίποτα ο άνθρωπος. Επίθεση για να ισοφαρίσει και γιατί όχι για κάτι πάρα πάνω.
Εμείς απ'την άλλη? Στην κοσμάρα μας! Βάλαμε και γκολ!! Αου αου η καφρίλα από την εξέδρα, που δεν άφησε ούτε να ακουστεί ο Εθν Υμνος των αντιπάλων, και άρχισε να πετάει βεγγαλικά και ότι είδους πλαστικού μπορείτε να φανταστείτε, χαλάρωσαν τα παλληκάρια μας που νιομίσανε ότι το παιχνίδι τελείωσε και έγινε εύκολο. Ακριβώς στο πιό νευραλγικό σημείο . Στο κέντρο! εκεί που όλοι περπάταγαν, θόλωσε το μυαλό τους, και που μόνο ο καμικάζι Καραγκούνης τα έβαζε ένας εναντίον όλων, που άρχισαν να βγαίνουν μαχητικά πρώτοι στην μπάλα και στις κόντρες.
Ηταν θέμα χρόνου η ισοφάριση όπως και έγινε.
Τελείωσε το ημίχρονο με εμάς να έχουμε κάνει φιλότιμες προσπάθειες να κοντράρουμε στα ίσια το παιχνίδι.
Τον Ρεχάγκελ προσωπικά ποτέ δεν τον θεωρούσα μεγάλο κοόυτς πάγκου. Μπορεί να έχει άλλα χαρίσματα αλλά δεν βλέπει γήπεδο. Εχασε την μάχη του κέντρου κατά κράτος . Τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα έπρεπε να βοηθήσει την ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Οι αντίπαλοι μπήκαν στο β' για να πάρουν το μάτς και εμείς ακόμα χαμπάρι! Μέσα και έξω από το γήπεδο!
Κινήσεις?
Παίχτη στο κέντρο να κρατήσει και να μοιράσει σωστά την μπάλα, και γιατί όχι αλλαγή και του τερματοφύλακα. (αλλάζει ο τερματοφύλακας στο παιχνίδι, δεν απαγορεύεται. Φάνηκε ο άνθρωπος από τον τρόπο που έδιωξε την μπάλα με γροθιές και ήλθε η ισιοφάριση) Με καθαρό μυαλό διώχνεις με γροθιές αν θέλεις αλλά στην γραμμή του πλαγίου) Δεν δικαιολογείται ο έμπειρος Νικοπολίδης. (αμφιβάλω αν στο ημίχρονο έγινε κατ'ιδίαν προσπάθεια ανύψωσης του ηθικού του) Με τα "πάμε γερά! και άλλες τλετοιες προτροπές δεν γυρίζεις ένα ματς!
Την συνέχεια την είδαμε και εμένα δεν με εξέπληξε καθόλου.Ο Νικοπολίδης ότι σουτ του έκαναν οι αντίπαλοι το έτρωγε , και εμέις σε κανα δυό ευκαιρίες που κάναμε μέσα στην αντίπαλη περιοχή δεν είχαμε το καθαρό μυαλό να σπρώξουμε την μπάλα στα δίχτυα.
Πού το καθαρό μυαλό? Αφου κάθε τόσο γυρίζανε οι παίχτες στους φιλάθλους με προτροπές να μην πατάνε αντικέιμενα και βρισιές.
Αποκορύφωμα καφρίλας συνέχεια. Βγήκαν και τα οπαδικά πάθη μετά, με το να βρίζουν Νικοπολίδη παίχτες Σειταρίδη, Ρεχάγκελ, και όποιους άλλους πάρει ο Χάρος.
Και τελικά ο Χάρος πήρε εμάς βέβαια και γελάνε μαζί μας και οι κότες με το ξύλο αναμεταξύ μας στο πέταλο πίσω από τον Νικοπολίδη.
Πάντως τηρουμένων των αναλογιών και αντικειμενικά, η Εθνική Ελλάδος δεν πήγε άσχημα.
Εχασε το παιχνίδι έχοντας πολύ κακούς φιλάθλους στην εξέδρα, ένα κακό προπονητή στον πάγκο εκείνο το βράδυ (που έβαλε τον Τοροσίδη αριστερό επιθιετικό χαφ πάνω στη γραμμή, θέση που δεν έχει ξαναδεί στη ζωή του), έναν πολύ κακό τερματοφύλακα που ενέπνευσε και την ανασφάλεια και στους υπόλοιπους αμυντικούς, και υπόλοιπους παίχτες ανίκανους να εκμεταλλευτούν τις μοναδικές ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν και απλά να γυρίσουν το παιχνίδι και την ψυχολογία λίγο με το μέρος τους.
Με όλα αυτά τα μείον όσο και να το παλέψεις δεν έχεις τύχη.
Είμαι περιέργος να δω την συνέχεια στη Μάλτα Τετάρτη.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. είναι σίγουρο.
Απλά πρέπει να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, αφού οι ειδικοί φρόντισαν να κάψουν αυτούς τους θρυλικούς ήρωες!
Κρίμα
Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2007
Μιά ήττα...μιά νίκη
Εχει ερχίσει το σκακιστικό τουρνουά στην Καλλιθέα και σήμερα τελείωσε το δεύτερο παιχνίδι.
Εχω χαθεί.
Δουλειά, προπονήσεις και σκακιστικοί αγώνες με έχουν κρατήσει λίγο μακρυά από το ευγενές posting.
Εν τω μεταξύ την κυριακή έτσι σαν ιδέα της στιγμής προέκυψε και μία μονοήμερη στο Λουτράκι με ουζοκατάνυξη και μετά καφέ στην υπέροχη παραλία, κάτω από τα Γεράνια όρη, και για την οποία έχω και κάτι ψιλά να γράψω. (άντε να δούμε πότε)
Εν τω μεταξύ στην Καλλιθέα μετά από φοβερό παιχνίδι 3,5 ωρών με κάποιον πολύ καλύτερο μου (2057 ΕΛΟ, δικό μου 1150) έχασα στις λεπτομέρειες, έχοντας τα άσπρα.
σήμερα όμως χρειάστηκαν 4 ώρες για να αναγκάσω τον αντίπαλο μου να εγκαταλείψει, και έπαιζα με τα μαύρα. Είμαι πολύ χαρούμενος με τον εαυτό μου, γιατί και τα δύο παιχνίδια μου τα έπαιξα χωρίς σημαντικά λάθη και όπως έπρεπε. (Θα παρουσιάσω κάποιες παρτίδες αφού τις αναλύσω επαρκώς, στο μέλλον.
Μέχρι τότε μιά ζεστή κουρασμένη καληνύχτα
Εχω χαθεί.
Δουλειά, προπονήσεις και σκακιστικοί αγώνες με έχουν κρατήσει λίγο μακρυά από το ευγενές posting.
Εν τω μεταξύ την κυριακή έτσι σαν ιδέα της στιγμής προέκυψε και μία μονοήμερη στο Λουτράκι με ουζοκατάνυξη και μετά καφέ στην υπέροχη παραλία, κάτω από τα Γεράνια όρη, και για την οποία έχω και κάτι ψιλά να γράψω. (άντε να δούμε πότε)
Εν τω μεταξύ στην Καλλιθέα μετά από φοβερό παιχνίδι 3,5 ωρών με κάποιον πολύ καλύτερο μου (2057 ΕΛΟ, δικό μου 1150) έχασα στις λεπτομέρειες, έχοντας τα άσπρα.
σήμερα όμως χρειάστηκαν 4 ώρες για να αναγκάσω τον αντίπαλο μου να εγκαταλείψει, και έπαιζα με τα μαύρα. Είμαι πολύ χαρούμενος με τον εαυτό μου, γιατί και τα δύο παιχνίδια μου τα έπαιξα χωρίς σημαντικά λάθη και όπως έπρεπε. (Θα παρουσιάσω κάποιες παρτίδες αφού τις αναλύσω επαρκώς, στο μέλλον.
Μέχρι τότε μιά ζεστή κουρασμένη καληνύχτα
Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007
Παναγίες Ολοι!
Παραμονή της άφιξης του Πούτιν και στο επιτελείο της Γενικής Ασφάλειας Αττικής επικρατεί συναγερμός.
Πριν λίγες μέρες το κέντρο είχε πυρποληθεί κατά την διάρκεια του γνωστού έσχατου συλλαλητηρίου για το περίφημο νομοσχέδιο που αφορά την μεταρρύθμιση της Παιδείας. πόλεμος πραγματικός μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Οι εικόνες γύρισαν όλο τον κόσμο και γίναμε άλλη μιά φορά διεθνές ρεντίκολο.
Αραγε τί δοκιμασία άλλη περίμενε τους άμοιρους αστυνομικούς? Πολλοί είχαν ζητήσει να αλλαχθούν οι στολές τους, με άλλες πιό ανθεκτικές γιατί οι μολότωφ που έπεφταν εναντίον τους άφηναν περίεργα σημάδια φθοράς πάνω στις παλιές!! Φήμες μιλούσαν ότι το εκρηκτικό μίγμα είχε εμπλουτιστεί με βιτριόλι (όχι απλά επιφανειακά εγκαύματα πλέον, αλλά σε βάθος και με μόνιμες ουλές για τον άτυχο που έπεφτε καμία πάνω του ή στα μπατζάκια του)
Το μείζον πρόβλημα που αντιμετώπιζε την ημέρα της άφιξης του Ρώσου προέδρου ήταν το νέο ανακοινωμένο συλλαλητήριο. Ενα μεγάλο μέρος των δυνάμεων της θα έπρεπε να βρίσκεται σαν φρουρα στα σημεία που θα εβρίσκετο και θα κινούνταν ο Ρώσος ηγέτης.
Σχέδια επί χάρτου, στρατηγικές, πως να μπορέσουν να έχουν τις λιγότερες απώλειες, το λιγότερο ρεζίλεμα.
Ξημέρωσε η κρίσιμη μέρα
Ο Ρώσος ηγέτης ήλθε.
Η πορεία έγινε.
Παναγίες όλοι!! Μύτη δεν άνοιξε. Που πήγαν ρε παιδιά οι "γνωστοί άγνωστοι"?
Αα! ναι μωρέ!! Πρέπει να λειτούργησε άψογα το καταστρωμένο σχέδιο της Αστυνομίας (τους αποκρούσανε πριν ακόμα σκεφτούν να βγουν από τα σπίτια τους!)
Πριν λίγες μέρες το κέντρο είχε πυρποληθεί κατά την διάρκεια του γνωστού έσχατου συλλαλητηρίου για το περίφημο νομοσχέδιο που αφορά την μεταρρύθμιση της Παιδείας. πόλεμος πραγματικός μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη. Οι εικόνες γύρισαν όλο τον κόσμο και γίναμε άλλη μιά φορά διεθνές ρεντίκολο.
Αραγε τί δοκιμασία άλλη περίμενε τους άμοιρους αστυνομικούς? Πολλοί είχαν ζητήσει να αλλαχθούν οι στολές τους, με άλλες πιό ανθεκτικές γιατί οι μολότωφ που έπεφταν εναντίον τους άφηναν περίεργα σημάδια φθοράς πάνω στις παλιές!! Φήμες μιλούσαν ότι το εκρηκτικό μίγμα είχε εμπλουτιστεί με βιτριόλι (όχι απλά επιφανειακά εγκαύματα πλέον, αλλά σε βάθος και με μόνιμες ουλές για τον άτυχο που έπεφτε καμία πάνω του ή στα μπατζάκια του)
Το μείζον πρόβλημα που αντιμετώπιζε την ημέρα της άφιξης του Ρώσου προέδρου ήταν το νέο ανακοινωμένο συλλαλητήριο. Ενα μεγάλο μέρος των δυνάμεων της θα έπρεπε να βρίσκεται σαν φρουρα στα σημεία που θα εβρίσκετο και θα κινούνταν ο Ρώσος ηγέτης.
Σχέδια επί χάρτου, στρατηγικές, πως να μπορέσουν να έχουν τις λιγότερες απώλειες, το λιγότερο ρεζίλεμα.
Ξημέρωσε η κρίσιμη μέρα
Ο Ρώσος ηγέτης ήλθε.
Η πορεία έγινε.
Παναγίες όλοι!! Μύτη δεν άνοιξε. Που πήγαν ρε παιδιά οι "γνωστοί άγνωστοι"?
Αα! ναι μωρέ!! Πρέπει να λειτούργησε άψογα το καταστρωμένο σχέδιο της Αστυνομίας (τους αποκρούσανε πριν ακόμα σκεφτούν να βγουν από τα σπίτια τους!)
Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2007
Επείγουσα ανάγκη για αίμα!!! SOS
Μόλις γύρισα από μία εξουθενωτική σκακιστική μάχη και βρήκα στο inbox μου μία έκκληση από την σκακιστική λίστα που ανήκω για ένα παιδάκι που χρειάζεται διαρκή χορηγεία αίματος στο Ωνάσειο.
Σας το κοπιάρω όπως είναι και αν μπορείτε βοηθήστε με όποιον τρόπο
Σας το κοπιάρω όπως είναι και αν μπορείτε βοηθήστε με όποιον τρόπο
Μεγάλη Ανάγκη για Αίμα Β αρνητικό ή Ο αρνητικό Ο μικρός Σαρρής Θεόδωρος 9
ετών νοσηλεύεται στην Εντατική του Ωνάσειου με οξεία μυοκαρδίτιδα.
Χρειάζεται συνεχώς αίμα ομάδας Β αρνητικό (-) ή Ο αρνητικό (-). Η πληροφορία
έχει επιβεβαιωθεί κατόπιν επικοινωνίας με την Αιμοδοσία του Ωνασείου (τηλ.
2109493866-7). Υπάρχει μεγάλη ανάγκη λόγω σπανιότητας της ομάδας και λόγω
συνεχούς μετάγγισης του παιδιού.
Όποιος είναι ομάδας Β(-) ή Ο(-) και μπορεί να δώσει αίμα μπορεί να
απευθυνθεί στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας (τηλ. 210-4914216) ή σε οποιοδήποτε
άλλο δημόσιο νοσοκομείο λέγοντας το όνομα του παιδιού.
Παρακαλείστε να προωθήσετε το μήνυμα αυτό σε όσους περισσότερους μπορείτε.
Α' Δ.Υ.Πε. Αττικής
ετών νοσηλεύεται στην Εντατική του Ωνάσειου με οξεία μυοκαρδίτιδα.
Χρειάζεται συνεχώς αίμα ομάδας Β αρνητικό (-) ή Ο αρνητικό (-). Η πληροφορία
έχει επιβεβαιωθεί κατόπιν επικοινωνίας με την Αιμοδοσία του Ωνασείου (τηλ.
2109493866-7). Υπάρχει μεγάλη ανάγκη λόγω σπανιότητας της ομάδας και λόγω
συνεχούς μετάγγισης του παιδιού.
Όποιος είναι ομάδας Β(-) ή Ο(-) και μπορεί να δώσει αίμα μπορεί να
απευθυνθεί στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας (τηλ. 210-4914216) ή σε οποιοδήποτε
άλλο δημόσιο νοσοκομείο λέγοντας το όνομα του παιδιού.
Παρακαλείστε να προωθήσετε το μήνυμα αυτό σε όσους περισσότερους μπορείτε.
Α' Δ.Υ.Πε. Αττικής
Επιτέλους! και λίγο ζωντανό σκάκι!!
Επιτέλους μετά από αρκετό διάστημα (σχεδόν ενάμισυ χρόνου, και εξαιτίας των προπονήσεων) βρήκα κατάλληλες μέρες για ένα ζωντανό τουρνουά (face to face) σκακιού. Τι να το κάνεις αν ασχολείσαι σχεδόν καθημερινά με το ευγενές άθλημα, τι κι αν περιμένεις να σου στείλουν οι αντίπαλοι με email τις απαντήσεις, τι κι αν παίζεις real time με αντίπαλο από κάποιο σημείο του πλανήτη. Τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει έναν αγώνα με πραγματική σκακιέρα, πραγματικό ρολόι και πραγματική αγωνία... κρυφοκοίταγμα στον αντίπαλο για αντιδράσεις, διαχείριση του χρόνου σου ώστε να μην τρέχεις στο τέλος και... αυτοέλεγχο.
Το σκάκι είναι ένα παιχνίδι που (πρέπει να) το ευχαριστιέσαι ακόμα και όταν χάσεις (έχω ξαναγράψει για αυτό). Δεν μπαίνει ο παράγοντας τύχη μέσα οπότε αν χάσεις απλά θα χάσεις επειδή ο αντίπαλός σου ήταν καλύτερος και είδε κάτι παρά πάνω από σένα. Στο τέλος του δίνεις το χέρι και φεύγεις με ψηλά το κεφάλι και ευχαριστημένος για τον αγώνα σου.
Το γεγονός γίνεται στον Σκακιστικό Ομιλο Καλλιθέας για επτά αγώνες Δευτέρες και Πέμπτες (6 η ώρα) Ο κάθε παίχτης έχει χρόνο 90 λεπτά για τις πρώτες 40 κινήσεις και 30 δευτ/πτα πρόσθεση χρόνου ανά κάθε κίνηση.
Αν προκύψει κάποια παρτίδα με ενδιαφέρον θα την αναπτύξω και θα την δημοσιεύσω.
Το σκάκι είναι ένα παιχνίδι που (πρέπει να) το ευχαριστιέσαι ακόμα και όταν χάσεις (έχω ξαναγράψει για αυτό). Δεν μπαίνει ο παράγοντας τύχη μέσα οπότε αν χάσεις απλά θα χάσεις επειδή ο αντίπαλός σου ήταν καλύτερος και είδε κάτι παρά πάνω από σένα. Στο τέλος του δίνεις το χέρι και φεύγεις με ψηλά το κεφάλι και ευχαριστημένος για τον αγώνα σου.
Το γεγονός γίνεται στον Σκακιστικό Ομιλο Καλλιθέας για επτά αγώνες Δευτέρες και Πέμπτες (6 η ώρα) Ο κάθε παίχτης έχει χρόνο 90 λεπτά για τις πρώτες 40 κινήσεις και 30 δευτ/πτα πρόσθεση χρόνου ανά κάθε κίνηση.
Αν προκύψει κάποια παρτίδα με ενδιαφέρον θα την αναπτύξω και θα την δημοσιεύσω.
Ο Καθένας (Φίλιπ Ροθ)
Χθες βράδυ μόλις τελείωσα, μετά από πολλές διακοπές και αρκετό καιρο΄το πολυδιαφημισμένο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ "Ο καθένας". Ο λόγος που καθυστέρησα δεν ήταν ότι το βιβλίο δε έτρεχε, κάθε άλλο μάλιστα, απλή καθημερινή γλώσσα, αλλά δυστυχώς για το αντικείμενο που πραγματεύεται απλή και η ιστορία.
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό θέλω να πω, για μιά τόσο απλή ιστορία. Εχουμε να κάνουμε για το γεγονός του Θανάτου, ο οποίος θεωρείται δεδομένος και αναπόφευκτος από την στιγμή της γέννησής μας. Ο Θάνατος ο οποίος οριοθετεί και την ημερομηνία λήξης της φθαρτής ύλης μας. Ο Θάνατος που όταν είμαστε νέοι δεν μας αγγίζει και δεν μας απασχολεί σχεδόν καθόλου, αλλά που όταν περνάνε τα χρόνια και αρχίζουν να χτυπούν τα καμπανάκια της ευαίσθητης υγείας πλέον, τότε αρχίζουν τα συνειδησιακά backups, οι προβληματισμοί, τότε είναι που ο χρόνος σου θυμίζει ότι έχει τέλος (για σένα).
Ο Καθένας λοιπόν αναπόφευκτα θα περάσει αυτές τις αγωνίες μέχρι την τελευταία μέγιστη αγωνία του τέλους (αν και μεταξύ μας πιστεύω ότι δεν θα είναι και τόσο μεγάλη. Πιθανόν μάλιστα να μην είναι και τόσο δυσάρεστη, όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Απλά κανείς δεν ξέρει πως είναι και είναι ο φόβος που στοιχειώνει τον άνθρωπο-το'χουμε ξαναπεί αυτό)
Τώρα η απλή ιστορία έχει να κάνει με έναν τύπο Αμερικανοεβραίο ο οποίος στα νιάτα του δεν άφηνε ούτε θηλυκή γάτα να περάσει, στην πορεία αράδιασε κάποια παιδιά (και ευτυχώς μία κόρη που παρόλα τα γεροντικά του χούια του στεκόταν με αγάπη), άλλαξε μερικές συζύγους που διόλου δεν εκτίμησε τουλάχιστον τότε που έστιβε την πέτρα, είχε έναν αδελφό που αντίθετα με αυτόν δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα υγείας και που ενώ στην αρχή τον αγαπούσε, στο τέλος τον φθόνησε για αυτό, τα τελευταία επτα χρόνια της ζωής του είχε μπει επτά φορές χειρουργείο για αντικατάσταση αρτηριών και μπαι πας, και που στην έβδομη και τελευταία φορά ένα πρωινό Τετάρτης και μετά από προσωπική επιλογή για γενική αναισθησία πεθαίνει και περνά στο υπερφυσικό, έτσι απλά και χωρίς καμμία αγωνία που να δικαιολογούσε τους προσωπικούς φόβους και αγωνίες των εσχάτων χρόνων.
Ετσι απλά και τέλος....
Τελείωσε λοιπόν έτσι το βιβλίο και η γέυση που μου άφησε ήταν... "Ε! και λοιπόν?". "Τι έγινε δυνατό το θέμα μας αλλά αδύνατη η ιστορία, ή τουλάχιστον αδύνατος ο τρόπος που παρουσιάστηκε (εκτός από μερικές επιτυχημένες ατάκες περί ζωής και θανάτου... σκόρπια"
Ευκολοδιάβαστο βιβλίο πάντως και αραιογραμμένο. Δεν κουράζει. Ισως στο μέλλον επανέλθω και ...ίσως έχω λίγο διαφορετική άποψη. (Πάντως πρέπει να είναι πολύ μυστήριος τύπος ο Φιλιπ Ροθ)
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό θέλω να πω, για μιά τόσο απλή ιστορία. Εχουμε να κάνουμε για το γεγονός του Θανάτου, ο οποίος θεωρείται δεδομένος και αναπόφευκτος από την στιγμή της γέννησής μας. Ο Θάνατος ο οποίος οριοθετεί και την ημερομηνία λήξης της φθαρτής ύλης μας. Ο Θάνατος που όταν είμαστε νέοι δεν μας αγγίζει και δεν μας απασχολεί σχεδόν καθόλου, αλλά που όταν περνάνε τα χρόνια και αρχίζουν να χτυπούν τα καμπανάκια της ευαίσθητης υγείας πλέον, τότε αρχίζουν τα συνειδησιακά backups, οι προβληματισμοί, τότε είναι που ο χρόνος σου θυμίζει ότι έχει τέλος (για σένα).
Ο Καθένας λοιπόν αναπόφευκτα θα περάσει αυτές τις αγωνίες μέχρι την τελευταία μέγιστη αγωνία του τέλους (αν και μεταξύ μας πιστεύω ότι δεν θα είναι και τόσο μεγάλη. Πιθανόν μάλιστα να μην είναι και τόσο δυσάρεστη, όσο θέλουμε να πιστεύουμε. Απλά κανείς δεν ξέρει πως είναι και είναι ο φόβος που στοιχειώνει τον άνθρωπο-το'χουμε ξαναπεί αυτό)
Τώρα η απλή ιστορία έχει να κάνει με έναν τύπο Αμερικανοεβραίο ο οποίος στα νιάτα του δεν άφηνε ούτε θηλυκή γάτα να περάσει, στην πορεία αράδιασε κάποια παιδιά (και ευτυχώς μία κόρη που παρόλα τα γεροντικά του χούια του στεκόταν με αγάπη), άλλαξε μερικές συζύγους που διόλου δεν εκτίμησε τουλάχιστον τότε που έστιβε την πέτρα, είχε έναν αδελφό που αντίθετα με αυτόν δεν είχε ποτέ κανένα πρόβλημα υγείας και που ενώ στην αρχή τον αγαπούσε, στο τέλος τον φθόνησε για αυτό, τα τελευταία επτα χρόνια της ζωής του είχε μπει επτά φορές χειρουργείο για αντικατάσταση αρτηριών και μπαι πας, και που στην έβδομη και τελευταία φορά ένα πρωινό Τετάρτης και μετά από προσωπική επιλογή για γενική αναισθησία πεθαίνει και περνά στο υπερφυσικό, έτσι απλά και χωρίς καμμία αγωνία που να δικαιολογούσε τους προσωπικούς φόβους και αγωνίες των εσχάτων χρόνων.
Ετσι απλά και τέλος....
Τελείωσε λοιπόν έτσι το βιβλίο και η γέυση που μου άφησε ήταν... "Ε! και λοιπόν?". "Τι έγινε δυνατό το θέμα μας αλλά αδύνατη η ιστορία, ή τουλάχιστον αδύνατος ο τρόπος που παρουσιάστηκε (εκτός από μερικές επιτυχημένες ατάκες περί ζωής και θανάτου... σκόρπια"
Ευκολοδιάβαστο βιβλίο πάντως και αραιογραμμένο. Δεν κουράζει. Ισως στο μέλλον επανέλθω και ...ίσως έχω λίγο διαφορετική άποψη. (Πάντως πρέπει να είναι πολύ μυστήριος τύπος ο Φιλιπ Ροθ)
Τρίτη, Μαρτίου 13, 2007
Το παιχνίδι των 7
...και το παιχνιδάκι με τις πάσες απο ότι βλέπω καλά κρατεί (είχα χαθεί λίγουλάκι αυτές τις μέρες), και νάσου που ο καλός μου φίλος Λύκος στο μαντρί μου προτείνει να διαλέξω επτά ταινίες που, όπως λέμε, δεν βαριέσαι όσες φορές και να τις δεις.
Εδω ξέρετε είναι λίγο δύσκολο να διαλέξεις γιατί η τέχνη του κινηματογράφου όπως και της μουσικής, τρέχει και είναι ζωντανή, και όσο και να λένε, καλές ταινίες συνεχίζουν να βγαίνουν όπως και μουσική (μάλλον θα είναι το επόμενο παιχνίδι αυτό με την μουσική, να και να με θυμηθείτε¨-), όπως και το ότι υπάρχουν και ταινίες που θα θέλαμε να δούμε και που για διαφόρους λόγους δεν είδαμε.
Τέλος πάντων μετά από αυτές τις ενστάσεις και μετά από την τελευταία διευκρίνηση για τον εαυτό μου, ότι δεν είμαι φαν του αργού και δύσκολου κινηματογράφου που πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι , "τί να θέλει να πει ο σκηνοθέτης"?. Είμαι φαν όμως της καλής περιπέτειας, της καλής φωτογραφίας, των χαρακτήρων και των διαλόγων σε μιά ταινία, ξεκινάω χωρίς σειρά προτίμησης αλλά με σειρά συνειρμού.
Εδω ξέρετε είναι λίγο δύσκολο να διαλέξεις γιατί η τέχνη του κινηματογράφου όπως και της μουσικής, τρέχει και είναι ζωντανή, και όσο και να λένε, καλές ταινίες συνεχίζουν να βγαίνουν όπως και μουσική (μάλλον θα είναι το επόμενο παιχνίδι αυτό με την μουσική, να και να με θυμηθείτε¨-), όπως και το ότι υπάρχουν και ταινίες που θα θέλαμε να δούμε και που για διαφόρους λόγους δεν είδαμε.
Τέλος πάντων μετά από αυτές τις ενστάσεις και μετά από την τελευταία διευκρίνηση για τον εαυτό μου, ότι δεν είμαι φαν του αργού και δύσκολου κινηματογράφου που πραγματικά σε κάνει να αναρωτιέσαι , "τί να θέλει να πει ο σκηνοθέτης"?. Είμαι φαν όμως της καλής περιπέτειας, της καλής φωτογραφίας, των χαρακτήρων και των διαλόγων σε μιά ταινία, ξεκινάω χωρίς σειρά προτίμησης αλλά με σειρά συνειρμού.
- Οδύσσεια Διαστήματος 2000. Η απόλυτη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη ενός ευαγγέλιου επιστημονικής φαντασίας. Η τέλεια αρχή της ανθρωπότητας με το γνωστό θέμα του Στράους "Τάδε έφη Ζαρατούστρα". Εκπληκτική ιδέα το πάντρεμα κλασσικής μουσικής με την απόλυτη του διαστημικού περιπάτου. Η επανάσταση της μηχανής ενάντια στον άνθρωπο. Μιά μεγάλη ταινία από έναν μεγάλο και αγαπημένο σκηνοθέτη (Στάνλευ Κιούμπρικ)
- JAWS (τα σαγόνια του καρχαρία). Μιά ταινία σύμβολο. Το πρώτο απόλυτο θρίλλερ. Η μάχη του ανθρώπου ενάντια στους φόβους και στον υπαρξιακό κίνδυνο που παραμονεύει. (Αφού αυτή η ταινία τότε στα μέσα νομίζω των 70'ς δεν με έκανε να κοιτάω πίσω μου στις ατελείωτες ώρες παλέματος με την άγρια θάλασσα, τίποτα δεν θα με κάνει να την φοβηθώ ...ποτέ!)
- Στη φωλιά του κούκου (somebody flew over the coocoo's nest). Διαχρονικό!! Κατάσταση και πειθαρχείο στα απανταχού ψυχιατρεία. Μέγιστη ερμηνεία όλων των ηθοποιών αλλά και του πρωταγωνιστή Τζακ Νίκολσον, που εναντιώνεται μόνος εναντίον ολόκληρου του συστήματος. Επαναστάτης χωρίς αύριο. Συγκλονιστική στιγμή του τέλους, όπου ο γίγαντας Ινδιάνος με έναν πολύ απλό για την δύναμή του τρόπο σπάει τα δεσμά και το γυαλί, και εκτοξέυεται προν την ελευθερία του. Απλά περίμενε χρόνια για την κατάλληλη στιγμή....(συμβολικό)
- Ο Σημαδεμένος. Τι να πει κανείς! Ενας από τους ρόλους φτιαγμένους για τον Αλ Πατσίνο. Η απόλυτη άνοδος και η πτώση του μετανάστη από την Κούβα μέσα από τα καρτέλ της κοκαίνης. Η τελευταία σκηνη της πτώσης του αυτοκράτορα του καρτέλ σε...σημαδεύει!
- Pulp Fiction. Το πείραμα που πέτυχε και ακολόυθησαν έκτοτε αρκετοί. Πολλές ταινίες που καταλήγουν στο ίδιο σημείο. Μία σούπα και ένας πολτός ιστόριών, διαλόγων και χαρακτήρων. Η σημασία του? Δέστε το και πέστε μου. Οι γνώμες πολλές. Εγώ πάντως την έχω δει τέσσερις απολαυστικές φορές. Του ίδιου σκηνοθέτη (Ταραντίνο) δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω και το λίγο νεώτερο Reservoire Dogs. Ταινία σοκ. Ανθρωποι χωρίς όνομα καταλήγουν σε αφανισμό και σε λουτρό αίματος σε μία αποθήκη όπου υποτίθεται θα μοίραζαν τα κλοπιμαία τους. Δεν ενδιαφέρουν τα ονόματα.Μόνον οι χαρακτήρες και οι αντιπαραθέσεις (σκέτη γροθιά!!)
- Σκοτεινό Ποτάμι. Ο αγαπημένος μου Κλιντ Ιστγουντ, στην μεγάλη του στιγμή. Τρεις παλιοί φίλοι στοιχειώνονται στην παιδική τους ηλικία, από μία τραυματική εμπειρία. Την κουβαλάνε μέσα τους και είναι αυτή που ξεσπάει σαν λαίλαπα όταν ξανασμίγουν. Ταινία, αρχαία Ελληνική τραγωδία από πλευράς χαρακτήρων.
- Η Λάμψη. ή... πως να φτιάξεις μιά καθηλωτική ταινία με λιγότερο από 10! ηθοποιούς. Αλλο ένα αριστούργημα από τον μάγο Κιούμπρικ! (Οταν ο κόσμος έβγαινε από την αίθουσα οι άλλοι που έμπαιναν ρωτούσαν για το μέγεθος του τρόμου και της αγωνίας που θα αντιμετώπιζαν!-και αυτό πολύ πιό πριν της ψηφιακής εποχής και των εφέ)
αυτά... αλυσιδωτά συνεχίζοντας θα μπορούσα να αναφέρω και άλλες. Απλά έγραψα αυτές που πρώτα μου ήρθαν στο μυαλό.
Ωρα για την πάσα. εντιμότατοι φίλοι μου!!
Ηλιότυπε,Ηλίθια ρομαντική, Αγγελε Εξάγγελε, Νυχτερίδα
Μαύρε γάτε
Κυριακή, Μαρτίου 11, 2007
Οι καταλύτες "πυροβολούν" την υγεία μας!
Το έσχατο Συλλαλητήριο πήρε την προτεραιότητα τούτης εδώ της υπενθύμισης σαν συνέχεια του post για την ελαιοκράμβη.
Ποτέ δεν είναι αργά για να θυμηθούμε ότι:
( το υβριδικό γνωστής Ιαπωνικής μάρκας δεν έχω δει όμως ακόμα να διαφημίζεται)
Ποτέ δεν είναι αργά για να θυμηθούμε ότι:
- Πάνω από μισό εκατομμύριο καταλυτικά αυτοκίνητα στην Αττική κυκλοφορούν "πυροβολώντας" επικίνδυνους ρύπους, όπως το καρκινογόνο βενζόλιο και άλλους.
- Μόνο 150000 αυτοκίνητα έχουν αλλάξει τον καταλύτη τους από τότε που εφαρμόστηκε το μέτρο της απόσυρσης με τα αυτοκίνητα νέας τεχνολογίας στις αρχές της δεκατίας του 90.
- Οταν εφαρμόστηκε το μέτρο, ουσιαστικά αφήσαμε την μόλυνση από τον μόλυβδο και περάσαμε σε άλλης μορφής ρύπους, αφού πιστεύω ότι ποτέ δεν υπήρξε και σωστή ανακύκλωση των φθαρμένων καταλυτών (όσων τελικά αντικαθίσταντο )
Ειδικά με την ανακύκλωση γίνεται χαμός. Κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνουν μετά την χρήση τους. Κάθε διαλυτήριο και συνεργείο αυτοκινήτων πρέπει να διαθέτει ένα βιβλίο όπου καταγράφεται η κίνηση των καταλυτών.
Είναι υποχρεωμένοι να τους διαθέτουν αποκλειστικά σε αδειοδοτημένες εταιρίες για την διαχείρηση των καταλυτών, οι οποίοι στη συνέχεια τους στέλνουν σε ειδικά κέντρα ανακύκλωσης στη Γερμανία. Δυστυχώς όμως ούτε βιβλία υπάρχουν ούτε έλεγχοι και έτσι λυμαίνονται την αγορά διάφοροι τύποι, συχνά αλλοδαποί. Αν μάλιστα συνεχιστεί αυτή η ανεξέλεγκτη κατάσταση οι αδειοδοτημένες εταιρίες ...θα κλείσουν!!
Οι ρύποι των καταλυτών ήδη βρίσκονται γύρω μας, σε αυξημένες μάλιστα συγκεντρώσεις σε σχέση με το εξωτερικό, αποκαλύπτοντας τα προβλήματα που υπάρχουν στην συντήρηση και στην αλλαγή τους.
Το βενζόλιο, θεωρείται καρκινογόνο ακόμα και σε ελάχιστες ποσότητες, και δεν υπάρχει όριο ασφαλείας. Ενα αυτοκίνητο με φθαρμένο καταλύτη εκπέμπει μέχρι και 10 φορές περισσότερο βενζόλιο περισσότερο από ένα κανονικό.Μάλιστα μπορεί να είναι και πιο επιβλαβές και από ένα όχημα χωρίς καθόλου καταλύτη.
Δεν είναι όμως μόνον το βενζόλιο. Μετρήσεις στο χώμα και στα φυτά δίπλα στους δρόμους της Αθήνας αποκάλυψαν σημαντικές συγκεντρώσεις μέταλλα της επονομαζόμενης ομάδας της πλατίνας (πλατίνα, παλλάδιο,ρόδιο,ιρίδιο, όσμιο, ρουθήνιο), που βρίσκονται στον καταλύτη για να συγκρατούν ρύπους όπως το μονοξείδιο του άνθρακα, οι υδρογονάνθρακες και τα μονοξείδια του Αζώτου.
Τα καυσαέρια όμως διαβρώνουν τις επιφάνειες των καταλυτών απελευθερώνοντας τα μέταλλα αυτά στην ατμόσφαιρα. Η διασπορά τους με την βοήθεια του αέρα και του νερού είναι μεγάλη, ενώ έχει παρατηρηθεί και όξινη βροχή με τα στοιχεία αυτά! Η επικινδυνότητά τους δεν είναι ακόμα γνωστή καθώς η χρήση τους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλά υπάρχουν ήδη αρκετές επιστημονικές δημοσιεύσεις που σημειώνουν ότι περνούν στην τροφική αλυσίδα και συσσωρεύονται στον λιπώδη ιστό.
Γιατί λοιπόν εφαρμόστηκε μιά μετατροπή των κινητήρων (νέας τεχνολογίας όπως ονομάστηκε), χωρίς συγκεκριμένο υπόβαθρο ανακύκλωσης των φθαρμένων καταλυτών, αλλά και ελέγχου των κυκλοφορούντων αυτοκινήτων? Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο? Και μάλιστα νέα τεχνολογία με άλλου είδους εκπομπής επικίνδυνων ρύπων.
Ενώ έπρεπε κατά τη γνώμη μου να είχε στραφεί η έρευνα και η προώθηση σε άλλης μορφής κινητήρες, αλλά και καύσιμα, περί των οποίων πολύς ο λόγος σήμερα που έχουν σφίξει τα πράγματα.
Απλά τα πράγματα και απλή η απάντηση: μεγάλη η αγορά, πολλά τα λεφτά (7 στις 10 τηλεοπτικές διαφημίσεις στη ελληνική τηλεόραση αφορούν αυτοκίνητα! μοναδικό!! και όλα με δόσεις που έχουν φθάσει και τις 60 αισίως!!)
Είναι υποχρεωμένοι να τους διαθέτουν αποκλειστικά σε αδειοδοτημένες εταιρίες για την διαχείρηση των καταλυτών, οι οποίοι στη συνέχεια τους στέλνουν σε ειδικά κέντρα ανακύκλωσης στη Γερμανία. Δυστυχώς όμως ούτε βιβλία υπάρχουν ούτε έλεγχοι και έτσι λυμαίνονται την αγορά διάφοροι τύποι, συχνά αλλοδαποί. Αν μάλιστα συνεχιστεί αυτή η ανεξέλεγκτη κατάσταση οι αδειοδοτημένες εταιρίες ...θα κλείσουν!!
Οι ρύποι των καταλυτών ήδη βρίσκονται γύρω μας, σε αυξημένες μάλιστα συγκεντρώσεις σε σχέση με το εξωτερικό, αποκαλύπτοντας τα προβλήματα που υπάρχουν στην συντήρηση και στην αλλαγή τους.
Το βενζόλιο, θεωρείται καρκινογόνο ακόμα και σε ελάχιστες ποσότητες, και δεν υπάρχει όριο ασφαλείας. Ενα αυτοκίνητο με φθαρμένο καταλύτη εκπέμπει μέχρι και 10 φορές περισσότερο βενζόλιο περισσότερο από ένα κανονικό.Μάλιστα μπορεί να είναι και πιο επιβλαβές και από ένα όχημα χωρίς καθόλου καταλύτη.
Δεν είναι όμως μόνον το βενζόλιο. Μετρήσεις στο χώμα και στα φυτά δίπλα στους δρόμους της Αθήνας αποκάλυψαν σημαντικές συγκεντρώσεις μέταλλα της επονομαζόμενης ομάδας της πλατίνας (πλατίνα, παλλάδιο,ρόδιο,ιρίδιο, όσμιο, ρουθήνιο), που βρίσκονται στον καταλύτη για να συγκρατούν ρύπους όπως το μονοξείδιο του άνθρακα, οι υδρογονάνθρακες και τα μονοξείδια του Αζώτου.
Τα καυσαέρια όμως διαβρώνουν τις επιφάνειες των καταλυτών απελευθερώνοντας τα μέταλλα αυτά στην ατμόσφαιρα. Η διασπορά τους με την βοήθεια του αέρα και του νερού είναι μεγάλη, ενώ έχει παρατηρηθεί και όξινη βροχή με τα στοιχεία αυτά! Η επικινδυνότητά τους δεν είναι ακόμα γνωστή καθώς η χρήση τους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλά υπάρχουν ήδη αρκετές επιστημονικές δημοσιεύσεις που σημειώνουν ότι περνούν στην τροφική αλυσίδα και συσσωρεύονται στον λιπώδη ιστό.
στοιχεία παρμένα από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Γιατί λοιπόν εφαρμόστηκε μιά μετατροπή των κινητήρων (νέας τεχνολογίας όπως ονομάστηκε), χωρίς συγκεκριμένο υπόβαθρο ανακύκλωσης των φθαρμένων καταλυτών, αλλά και ελέγχου των κυκλοφορούντων αυτοκινήτων? Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο? Και μάλιστα νέα τεχνολογία με άλλου είδους εκπομπής επικίνδυνων ρύπων.
Ενώ έπρεπε κατά τη γνώμη μου να είχε στραφεί η έρευνα και η προώθηση σε άλλης μορφής κινητήρες, αλλά και καύσιμα, περί των οποίων πολύς ο λόγος σήμερα που έχουν σφίξει τα πράγματα.
Απλά τα πράγματα και απλή η απάντηση: μεγάλη η αγορά, πολλά τα λεφτά (7 στις 10 τηλεοπτικές διαφημίσεις στη ελληνική τηλεόραση αφορούν αυτοκίνητα! μοναδικό!! και όλα με δόσεις που έχουν φθάσει και τις 60 αισίως!!)
( το υβριδικό γνωστής Ιαπωνικής μάρκας δεν έχω δει όμως ακόμα να διαφημίζεται)
Αν λοιπόν η μεγάλη αγορά και μαζική χρήση των κινητών δίκαια θεωρείται το πρώτο μεγάλο πείραμα με πειραματόζωο τον Ανθρωπο, οι χρήση των καταλυτών στα αυτοκίνητα είναι το δεύτερο
Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007
Το έσχατο συλλαλητήριο
Σήμερα επικοινώνησα σαν ανησυχών γονεύς κάποια στιγμή το απόγευμα, με το φοιτητάκι αετόπουλο να δω πως πάει το συλλαλητήριο (αν και μεταξύ μας τελειωμένη ιστορία με το περίφημο νομοσχέδιο, (αλλά δεν πειράζει. Ζήτω τα φοιτητικά μας νιάτα, γιατί σε αυτούς ελπίζουμε και αυτούς έχουμε!)
...μου λέει:
(απόγευμα) βλέπεις τηλεόραση?
(συνήθως δεν βλέπω, ειδικά το απόγευμα)... του λέω:
Οχι!!
Δεν πειράζει καλύτερα μου λέει, με υφέρπον χαμόγελο από ότι κατάλαβα από τη φωνή του
....τρέχω και ανοίγω τηλεόραση
Βλέπω τα γνωστά.
Εκεί που θα έπρεπε να βλέπεις συμπαγή πορεία φοιτητών, στην έσχατη υπερ βωμών διαμαρτυρία τους, βλέπω μόνον μασκοκουκουλοφόρους με καδρόνια, πέτρες, μολότωφ και ότι άλλο αυτοσχέδιο, να παίζουν κρυφτούλι μπρος στη Βουλή των Ολων Ημών, με τα Δήθεν όργανα της τάξης, και σαν σε τέλεια αρένα οι κάμερες των καναλιών,εκ του ασφαλούς να ζουμάρουν στο γεγονός πάνω κάτω στην Πανεπιστημίου και στην Αμαλίας από τα γνωστά μπαλκόνια της Πλ.Συντάγματος (σιγά μην κατέβαιναν στο δρόμο οι τάχα μου μάχιμοι οπερατέρ!!)
Το αποτέλεσμα?
Ολα τα κανάλια ασχολούνταν μόνο με τα χαρακώματα των οδομαχιών (το χουμε ξαναδεί το έργο!!) . Ελάχιστα για τον φοιτητικό αγώνα (συν ότι οι καθηγητές πιστεύω ότι προτάσσουν τους φοιτητές- γιατί χαζοί είναι να τραβήξουν το σκοινί?)
Εν ολίγοις. Τι πέρασε προς τα έξω σήμερα?
Επιεικώς μιά τρύπα στο νερό, και το ότι ο κοσμάκης και οι μαγαζάτορες του κέντρου έφαγαν στη μάπα άλλη μιά μούφα πορεία που κατέληξε σε επεισόδια των γνωστών άγνωστων κουκουλοφόρων.
Και ρωτώ!
Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο άγνωστοι? Λέω μήπως! έτσι τρώω μιά φλασιά και αναρωτιέμαι!!?
γιατί δεν είναι δυνατόν να γίνονται συλλήψεις και να προσάγονται άτομα και συνέχεια να γίνονται οδομαχίες με μετρημένους στα δάχτυλα κουκουλοφόρους!! Ούτε Λερναία Υδρα να ήτανε!
Λέω μήπως και πάλι και....
ο νοών νοείτω
...μου λέει:
(απόγευμα) βλέπεις τηλεόραση?
(συνήθως δεν βλέπω, ειδικά το απόγευμα)... του λέω:
Οχι!!
Δεν πειράζει καλύτερα μου λέει, με υφέρπον χαμόγελο από ότι κατάλαβα από τη φωνή του
....τρέχω και ανοίγω τηλεόραση
Βλέπω τα γνωστά.
Εκεί που θα έπρεπε να βλέπεις συμπαγή πορεία φοιτητών, στην έσχατη υπερ βωμών διαμαρτυρία τους, βλέπω μόνον μασκοκουκουλοφόρους με καδρόνια, πέτρες, μολότωφ και ότι άλλο αυτοσχέδιο, να παίζουν κρυφτούλι μπρος στη Βουλή των Ολων Ημών, με τα Δήθεν όργανα της τάξης, και σαν σε τέλεια αρένα οι κάμερες των καναλιών,εκ του ασφαλούς να ζουμάρουν στο γεγονός πάνω κάτω στην Πανεπιστημίου και στην Αμαλίας από τα γνωστά μπαλκόνια της Πλ.Συντάγματος (σιγά μην κατέβαιναν στο δρόμο οι τάχα μου μάχιμοι οπερατέρ!!)
Το αποτέλεσμα?
Ολα τα κανάλια ασχολούνταν μόνο με τα χαρακώματα των οδομαχιών (το χουμε ξαναδεί το έργο!!) . Ελάχιστα για τον φοιτητικό αγώνα (συν ότι οι καθηγητές πιστεύω ότι προτάσσουν τους φοιτητές- γιατί χαζοί είναι να τραβήξουν το σκοινί?)
Εν ολίγοις. Τι πέρασε προς τα έξω σήμερα?
Επιεικώς μιά τρύπα στο νερό, και το ότι ο κοσμάκης και οι μαγαζάτορες του κέντρου έφαγαν στη μάπα άλλη μιά μούφα πορεία που κατέληξε σε επεισόδια των γνωστών άγνωστων κουκουλοφόρων.
Και ρωτώ!
Μήπως τελικά δεν είναι και τόσο άγνωστοι? Λέω μήπως! έτσι τρώω μιά φλασιά και αναρωτιέμαι!!?
γιατί δεν είναι δυνατόν να γίνονται συλλήψεις και να προσάγονται άτομα και συνέχεια να γίνονται οδομαχίες με μετρημένους στα δάχτυλα κουκουλοφόρους!! Ούτε Λερναία Υδρα να ήτανε!
Λέω μήπως και πάλι και....
ο νοών νοείτω
Τρίτη, Μαρτίου 06, 2007
Η ελαιοκράμβη και τα άλλα "ενεργειακά φυτά"
Ερχεται σαν εναλλακτική πρόταση για τη παραγωγή βιοκαυσίμων, που προωθείται από την Ε.Ε, για τη προστασία του περιβάλλοντος.
Πρόκειται για καύσιμα τα οποία μπορούν να παραχθούν από φυτά που ήδη καλλιεργούνται στη χώρα μας, ωστόσο διοχετεύονται κυρίως σε χώρες του εξωτερικού,με την Ελλάδα να παραμένει για μιά φορά ακόμη ουραγός.
Σύμφωνα με την κοινοτική οδηγία 2003/30, τα κράτη της Ε.Ε, θα πρέπει να προβλέψουν την χρξησιμοποίηση ενός ελαχίστου ποσοστού βιοκαυσίμων. Μέχρι το 2010, το ποσοστό αυτό θα πρέπει να ανέλθει στο 5,75% του συνόλου των καυσίμων κίνησης που χρησιμοποιούνται και ως το 2020 στο 20%
Η ελαιοκράμβη, πρόκειται για ένα φυτό που καλλιεργείται σαν πρώτη ύλη για την παραγωγή ελαίου και μάλιστα θεωρείται ως το τρίτο πιο σημαντικό, μετά τη σόγια και το φοινικέλαιο. Καλλιεργείται δε με ιδιαίτερη ευκολία στην Ελλάδα.
Το RSoil, το λάδι της ελαιοκράμβης, χρησιμοποιείται ως καύσιμο, αυτούσιο, χωρίς πρόσμιξη με πετρέλαιο, σε αντίθεση με τα άλλα βιοκαύσιμα όπως το βιοντίζελ. Αυτό και μόνο το καθιστά ένα από τα πιό φιλικά προς το περιβάλλον.
Γιά τον καταναλωτή συνεπάγεται σημαντικότατη οικονομία που μπορεί να φθάσει για τα έξοδα κίνησης και θέρμανσης μέχρι το 40%. Το ποσοστό αυτό οφείλεται στο χαμηλότερο κόστος λίτρου αλλά και στην υψηλότερη αποδοση του κινητήρα.
το κραμβέλαιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το "απόλυτο οικολογικό καύσιμο", δεδομένου ότι από τη χρήση του, εκπέμπονται ρύποι σε επίπεδο χαμηλότερο από το ελάχιστο των προδιαγραφών της Ε.Ε.
Η καλλιέργεια του φυτού επιδοτείται και θα μπορούσε να αντικαταστήσει καλλιέργειες με μειωμένη ζήτηση. Ωστόσο στη χώρα μας δεν επιτρέπεται ακόμη η χρήση του κραμβελαίου ως βιολογικού καυσίμου.
Η Εταιρία "Ελληνικά Βιοκαύσιμα", διατηρεί τα αποκλειστικά δικαιώματα μιάς παγκόσμιας πατέντας, η οποία μπορεί να μετατρέπει τους κινητήρες ντίζελ να καταναλώνουν 100% φυτικό λάδι αντί για πετρέλαιο, χωρίς να χρειάζεται μετατροπή του κινητήρα.
Η πατέντα είναι γερμανική της οποίας τα δικαιώματα κατέχει η Ελληνική Εταιρία που συνεργάζεται με τους Γερμανούς επιστήμονες που την ανακάλυψαν.
Από την ως άνω εταιρία ,πρόκειται σύντομα να ξεκινήσει η κατασκευή εργοστασίου στη περιοχή Αλμυρού του Βόλου, που θα έχει την δυνατότητα παραγωγής 500 τόνων την ημέρα με στόχο την σταδιακή αύξηση 800τον/μέρα.
Εφόσον υπάρξει αναγνώριση του λαδιού από το Ελληνικό κράτος, σαν βιοντίζελ, τότα το προπιόν θα διοχετευθεί στην Ελληνική αγορά, αλλιώς θα εξαχθεί εξ'ολοκλήρου στην Ευρωπαική αγορά.
αξίζει να σημειωθεί πως σήμερα στην Ελλάδα καλλιεργούνται περίπου 5000 στρέμματα ελαιοκράμβης, εκ των οποίων οι 4000 διοχετεύονται προς τα "Ελληνικά βιοκαύσιμα".Στόχος είναι τα 1500000 στρ. έως το 2010.
Πρόκειται για καύσιμα τα οποία μπορούν να παραχθούν από φυτά που ήδη καλλιεργούνται στη χώρα μας, ωστόσο διοχετεύονται κυρίως σε χώρες του εξωτερικού,με την Ελλάδα να παραμένει για μιά φορά ακόμη ουραγός.
Σύμφωνα με την κοινοτική οδηγία 2003/30, τα κράτη της Ε.Ε, θα πρέπει να προβλέψουν την χρξησιμοποίηση ενός ελαχίστου ποσοστού βιοκαυσίμων. Μέχρι το 2010, το ποσοστό αυτό θα πρέπει να ανέλθει στο 5,75% του συνόλου των καυσίμων κίνησης που χρησιμοποιούνται και ως το 2020 στο 20%
Η ελαιοκράμβη, πρόκειται για ένα φυτό που καλλιεργείται σαν πρώτη ύλη για την παραγωγή ελαίου και μάλιστα θεωρείται ως το τρίτο πιο σημαντικό, μετά τη σόγια και το φοινικέλαιο. Καλλιεργείται δε με ιδιαίτερη ευκολία στην Ελλάδα.
Το RSoil, το λάδι της ελαιοκράμβης, χρησιμοποιείται ως καύσιμο, αυτούσιο, χωρίς πρόσμιξη με πετρέλαιο, σε αντίθεση με τα άλλα βιοκαύσιμα όπως το βιοντίζελ. Αυτό και μόνο το καθιστά ένα από τα πιό φιλικά προς το περιβάλλον.
Γιά τον καταναλωτή συνεπάγεται σημαντικότατη οικονομία που μπορεί να φθάσει για τα έξοδα κίνησης και θέρμανσης μέχρι το 40%. Το ποσοστό αυτό οφείλεται στο χαμηλότερο κόστος λίτρου αλλά και στην υψηλότερη αποδοση του κινητήρα.
το κραμβέλαιο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το "απόλυτο οικολογικό καύσιμο", δεδομένου ότι από τη χρήση του, εκπέμπονται ρύποι σε επίπεδο χαμηλότερο από το ελάχιστο των προδιαγραφών της Ε.Ε.
Η καλλιέργεια του φυτού επιδοτείται και θα μπορούσε να αντικαταστήσει καλλιέργειες με μειωμένη ζήτηση. Ωστόσο στη χώρα μας δεν επιτρέπεται ακόμη η χρήση του κραμβελαίου ως βιολογικού καυσίμου.
Η Εταιρία "Ελληνικά Βιοκαύσιμα", διατηρεί τα αποκλειστικά δικαιώματα μιάς παγκόσμιας πατέντας, η οποία μπορεί να μετατρέπει τους κινητήρες ντίζελ να καταναλώνουν 100% φυτικό λάδι αντί για πετρέλαιο, χωρίς να χρειάζεται μετατροπή του κινητήρα.
Η πατέντα είναι γερμανική της οποίας τα δικαιώματα κατέχει η Ελληνική Εταιρία που συνεργάζεται με τους Γερμανούς επιστήμονες που την ανακάλυψαν.
Από την ως άνω εταιρία ,πρόκειται σύντομα να ξεκινήσει η κατασκευή εργοστασίου στη περιοχή Αλμυρού του Βόλου, που θα έχει την δυνατότητα παραγωγής 500 τόνων την ημέρα με στόχο την σταδιακή αύξηση 800τον/μέρα.
Εφόσον υπάρξει αναγνώριση του λαδιού από το Ελληνικό κράτος, σαν βιοντίζελ, τότα το προπιόν θα διοχετευθεί στην Ελληνική αγορά, αλλιώς θα εξαχθεί εξ'ολοκλήρου στην Ευρωπαική αγορά.
αξίζει να σημειωθεί πως σήμερα στην Ελλάδα καλλιεργούνται περίπου 5000 στρέμματα ελαιοκράμβης, εκ των οποίων οι 4000 διοχετεύονται προς τα "Ελληνικά βιοκαύσιμα".Στόχος είναι τα 1500000 στρ. έως το 2010.
βασισμένο σε άρθρο της εφημερίδας MedWeek
Σημείωση γράφοντος.Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τους επενδυτικούς ορίζοντες που ανοίγονται με τις χρηματοδοτήσεις πάνω σε αναπτύξεις εναλλακτικών μορφών ενέργειας, αφού ο πλανήτης δεν αντέχει άλλο. Ο χρόνος έφτασε. Ηδη έχουμε αργήσει. Ας τρέξουμε λίγο. Αξίζει.
Μιά άλλη πολύ καλή ιδέα που ήδη εφαρμόζεται σε κλίματα χειρότερα από το Μεσογειακό (ως προς τον άνεμο και ήλιο), είναι τα φωτοβολταικά σε συνδυασμό με μίνι ανεμογεννήτριες για την παροχή και μεταπώληση σταθερού ρέυματος.
Μιά άλλη πολύ καλή ιδέα που ήδη εφαρμόζεται σε κλίματα χειρότερα από το Μεσογειακό (ως προς τον άνεμο και ήλιο), είναι τα φωτοβολταικά σε συνδυασμό με μίνι ανεμογεννήτριες για την παροχή και μεταπώληση σταθερού ρέυματος.
Κυριακή, Μαρτίου 04, 2007
Οι πεζοί στους δρόμους, τα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια!
Εκεί που ο άνθρωπος περπατούσε στο πεζοδρόμιο, ανάμεσα σε σταματημένα οχήματα, σκουπίδια, λακκούβες, σπασμένες πλάκες και μπάζα, υποχρεώθηκε, καθώς ένα Ι.Χ είχε κλέισει τελείως τη διάβαση, να κατέβει στο δρόμο. Οπου παρά λίγο να τον τσακίσει ένα διερχόμενο αυτοκίνητο. Και το ερώτημά του: Αν τραυματιζόταν (γιατί μπορεί και να σκοτωνόταν), μπορούσε να ζητήσει αποζημίωση από τον κάτοχο του αυτοκινήτου που είχε κλείσει το πεζοδρόμιο?
Ολόκληρο δισέλιδο πριν από λίγες μέρες στην "Ε" για το καίριο αυτό πρόβλημα.
"Ο πεζός έχει δικαίωμα να ζει σ'ένα περιβάλλον που ν'απολαμβάνει ελεύθερα τους δημόσιους χώρους μέσα σε κατάλληλες συνθήκες που θα εξασφαλίζουν τη σωματική και ψυχική του υγεία", αναφέρεται στη Χάρτα των Δικαιωμάτων του πεζού που εγκρίθηκε το 1988 από το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο.
Σε ποιούς σε αυτόν τον τόπο ανήκουν τα πεζοδρόμια και γενικώς οι λεγόμενοι κοινόχρηστοι χώροι? Απ'ότι φαίνεται, στους πάντες εκτός απ'τους πεζούς (στους οποίους περιλαμβάνονται και τα παντός είδους άτομα με κινητικές ανάγκες): Στα οχήματα, στα εργοτάξια, στα τραπεζάκια έξω, στους μαγαζάτορες και τους μικροπωλητές, που τα διαμορφώνουν αυθαίρετα ανάλογα με τις ανάγκες τους.
Μιά εικόνα:
Σε κεντρικό δρόμο άνοιξε τεράστιο supermarket, σε ισόγειο πολυκατοικίας, το πεζοδρόμιο του οποίου καταλαμβάνεται εξ ολοκλήρου από τα οχήματα των πελατών. Πώς δόθηκε η άδεια?
Εννοείται ότι δεν είναι καλύτερη η μοίρα των εποχούμενων αφού, καθώς δεν είχαν προβλεφθεί πάρκινγκ σε όλα τα κτίρια, στο πολύ κοντινό μέλλον, με τον ρυθμό που αυξάνονται τα Ι.Χ, όχι μόνο δεν θα υπάρχουν χώροι στάθμευσης, αλλά θα τους είναι αδύνατον να τα κυκλοφορούν (απλά γιατί δεν θα είναι σίγουρο αν θα βρουν πάλι χώρο να ξανασταθμεύσουν).
Οπότε το δράμα τους ενδεχομένως να είναι χειρότερο από εκείνο των πεζών.
Ολόκληρο δισέλιδο πριν από λίγες μέρες στην "Ε" για το καίριο αυτό πρόβλημα.
"Ο πεζός έχει δικαίωμα να ζει σ'ένα περιβάλλον που ν'απολαμβάνει ελεύθερα τους δημόσιους χώρους μέσα σε κατάλληλες συνθήκες που θα εξασφαλίζουν τη σωματική και ψυχική του υγεία", αναφέρεται στη Χάρτα των Δικαιωμάτων του πεζού που εγκρίθηκε το 1988 από το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο.
Σε ποιούς σε αυτόν τον τόπο ανήκουν τα πεζοδρόμια και γενικώς οι λεγόμενοι κοινόχρηστοι χώροι? Απ'ότι φαίνεται, στους πάντες εκτός απ'τους πεζούς (στους οποίους περιλαμβάνονται και τα παντός είδους άτομα με κινητικές ανάγκες): Στα οχήματα, στα εργοτάξια, στα τραπεζάκια έξω, στους μαγαζάτορες και τους μικροπωλητές, που τα διαμορφώνουν αυθαίρετα ανάλογα με τις ανάγκες τους.
Μιά εικόνα:
Σε κεντρικό δρόμο άνοιξε τεράστιο supermarket, σε ισόγειο πολυκατοικίας, το πεζοδρόμιο του οποίου καταλαμβάνεται εξ ολοκλήρου από τα οχήματα των πελατών. Πώς δόθηκε η άδεια?
Εννοείται ότι δεν είναι καλύτερη η μοίρα των εποχούμενων αφού, καθώς δεν είχαν προβλεφθεί πάρκινγκ σε όλα τα κτίρια, στο πολύ κοντινό μέλλον, με τον ρυθμό που αυξάνονται τα Ι.Χ, όχι μόνο δεν θα υπάρχουν χώροι στάθμευσης, αλλά θα τους είναι αδύνατον να τα κυκλοφορούν (απλά γιατί δεν θα είναι σίγουρο αν θα βρουν πάλι χώρο να ξανασταθμεύσουν).
Οπότε το δράμα τους ενδεχομένως να είναι χειρότερο από εκείνο των πεζών.
άρθρο του Δημήτρη Γκιώνη στην "Ε" Κυριακής
Σημείωση γράφοντος:
Τέτοιες τραγικές περιοχές ως προς τις θέσεις στάθμευσης, υπάρχουν πολλές στην Αθήνα. Θα αναφέρω μερικές: Κυψέλη ,Παγκράτι, Ζωγράφου, Ιλίσια, Κολονάκι, Εξάρχεια και άλλες περιοχές του κέντρου όπως Αχαρνών, Πατήσια κλπ
Δυστυχώς και σε άλλες περιοχές πρότυπο (όπως θεωρούνταν η Ηλιούπολη), με πολύ ωραίες μονοκατοικίες και χαμηλή δόμηση μέχρι πρόσφατα, δεν ξέρω πως και γιατί οι απαλλοτριώσεις των αρπακτικών εργολάβων την έχουν σε σύντομο διάστημα αλλάξει, έτσι ώστε σε οικόπεδα παλιών μονοκατοικιών κάτω των 500 μέτρων να σηκώνονται εξαόροφα τέρατα το ένα κολλητά στο άλλο.
Το πρώτο λάθος βέβαια ήταν πριν από δεκαετίες το μικρό κόψιμο γης σε μιά τέτοια ανοικτή περιοχή, που πιστέυω ότι έγινε χωρίς σχεδιασμό και κάτω από κανένα νομοθετικό πλαίσιο. Ο κάθε τσιφλικάς μεγαλοκάτοχος γης, έκοβε την γή του και την πούλαγε σε όσο πιό πολλά μερίδια, προς πλουτισμό βέβαια. Αλλά το έγκλημα ολοκληρώνεται σήμερα με τους υπάρχοντες συντελεστές δόμησης.
Την Ηλιούπολη απλά κάπως την σώζουν οι μεγαλύτεροι δρόμοι της σε σχέση με άλλες περιοχές που είναι πιό κοντά στο κέντρο.
Και κάτι τελευταίο.
Εχει σκεφτεί κανένας τι πρόκειται να γίνει αν σε καμία από αυτές τις πολυκατοικίες του κέντρου που στεγάζουν στο ισόγειο και μέχρι τα θεμέλιά τους βενζινάδικα εκδηλωθεί πυρκαγιά? Δεν θέλω να το σκεφτώ. Εξω οι αναθυμιάσεις που εισέρχονται στα διαμερίσματα καθημερινά, θέμα που έχει να κάνει με τη δημόσια υγεία. Δεν θα μείνει όρθιο ούτε κολυμπιθρόξυλο. (σκεφτείτε μάλιστα ότι ο κίνδυνος πολλαπλασιάζεται τώρα και με τις συνδέσεις του φυσικού αεριόυ). Υπάρχει προδιαγραφή και υποδομή να αντιμετωπιστεί τέτοιο ατύχημα?
Εγω πιστεύω ότι οι άνθρωποι που μένουν σε αυτά τα οικοδομικά τετράγωνα είναι σαν να κάθονται πάνω σε μπαρουταποθήκη.
Τέτοιες τραγικές περιοχές ως προς τις θέσεις στάθμευσης, υπάρχουν πολλές στην Αθήνα. Θα αναφέρω μερικές: Κυψέλη ,Παγκράτι, Ζωγράφου, Ιλίσια, Κολονάκι, Εξάρχεια και άλλες περιοχές του κέντρου όπως Αχαρνών, Πατήσια κλπ
Δυστυχώς και σε άλλες περιοχές πρότυπο (όπως θεωρούνταν η Ηλιούπολη), με πολύ ωραίες μονοκατοικίες και χαμηλή δόμηση μέχρι πρόσφατα, δεν ξέρω πως και γιατί οι απαλλοτριώσεις των αρπακτικών εργολάβων την έχουν σε σύντομο διάστημα αλλάξει, έτσι ώστε σε οικόπεδα παλιών μονοκατοικιών κάτω των 500 μέτρων να σηκώνονται εξαόροφα τέρατα το ένα κολλητά στο άλλο.
Το πρώτο λάθος βέβαια ήταν πριν από δεκαετίες το μικρό κόψιμο γης σε μιά τέτοια ανοικτή περιοχή, που πιστέυω ότι έγινε χωρίς σχεδιασμό και κάτω από κανένα νομοθετικό πλαίσιο. Ο κάθε τσιφλικάς μεγαλοκάτοχος γης, έκοβε την γή του και την πούλαγε σε όσο πιό πολλά μερίδια, προς πλουτισμό βέβαια. Αλλά το έγκλημα ολοκληρώνεται σήμερα με τους υπάρχοντες συντελεστές δόμησης.
Την Ηλιούπολη απλά κάπως την σώζουν οι μεγαλύτεροι δρόμοι της σε σχέση με άλλες περιοχές που είναι πιό κοντά στο κέντρο.
Και κάτι τελευταίο.
Εχει σκεφτεί κανένας τι πρόκειται να γίνει αν σε καμία από αυτές τις πολυκατοικίες του κέντρου που στεγάζουν στο ισόγειο και μέχρι τα θεμέλιά τους βενζινάδικα εκδηλωθεί πυρκαγιά? Δεν θέλω να το σκεφτώ. Εξω οι αναθυμιάσεις που εισέρχονται στα διαμερίσματα καθημερινά, θέμα που έχει να κάνει με τη δημόσια υγεία. Δεν θα μείνει όρθιο ούτε κολυμπιθρόξυλο. (σκεφτείτε μάλιστα ότι ο κίνδυνος πολλαπλασιάζεται τώρα και με τις συνδέσεις του φυσικού αεριόυ). Υπάρχει προδιαγραφή και υποδομή να αντιμετωπιστεί τέτοιο ατύχημα?
Εγω πιστεύω ότι οι άνθρωποι που μένουν σε αυτά τα οικοδομικά τετράγωνα είναι σαν να κάθονται πάνω σε μπαρουταποθήκη.
Ολική έκλειψη σελήνης (Μεσάνυχτα 3-4 Μαρτίου 2007)
Τα ΜΜΕ το ανέφεραν και το έγραψαν-όπως πάντα το κάνουν. Χθές θα γινόταν μία από τις πολύ συχνές εκλείψεις σελήνης εκεί γύρω στα μεσάνυχτα, πάνω από τον ουρανό της Ελλάδας.
Το ουράνιο φαινόμενο αν και εντυπωσιακό, πάντα ήταν στην σκιά μιάς ολικής έκλειψης ηλίου που σαφώς είναι πιό εντυπωσιακότερη, πρώτον γιατί δεν συμβαίνει συχνά και δεύτερον γιατί κάνει την μέρα νύχτα για λίγα λεπτά όπου γίνεται αντιληπτή.
Δεν πάυει όμως και μία έκλειψη σελήνης να είναι ένα ουράνιο φαινόμενο που αξίζει να μας κάνει να κοιτάξουμε κάποια βραδιά τον ουρανό, όπου και να βρισκόμαστε.
Το ουράνιο φαινόμενο αν και εντυπωσιακό, πάντα ήταν στην σκιά μιάς ολικής έκλειψης ηλίου που σαφώς είναι πιό εντυπωσιακότερη, πρώτον γιατί δεν συμβαίνει συχνά και δεύτερον γιατί κάνει την μέρα νύχτα για λίγα λεπτά όπου γίνεται αντιληπτή.
Δεν πάυει όμως και μία έκλειψη σελήνης να είναι ένα ουράνιο φαινόμενο που αξίζει να μας κάνει να κοιτάξουμε κάποια βραδιά τον ουρανό, όπου και να βρισκόμαστε.
πάνω αριστερά στο μικρό παραθυράκι, το δωμάτιο μου με τη μικρή λάμπα (και το παιδικό μου από τα χρόνια τα παλιά)
Χθές η βραδιά ήταν μιά πολύ γλυκιά Μαρτιού. Κατεβήκαμε τα σκαλιά του σπιτιού μου όπου μεγάλωσα και βγήκαμε στον δρόμο όπου μικρά παίζαμε μέσα στη σκόνη μπάλα και ξυλίκι. Κοιτάξαμε τον ουρανό και σημαδέψαμε το φεγγάρι με την cybershot, η οποία φυσικά και δεν είναι για τέτοιες βραδυνές λήψεις αλλά δεν πειράζει σας τις δίνω έτσι για την ιστορία.
...λίγο ακόμα και η σκιά της Γης μας θα καλύψει τον σύντροφο δορυφόρο. (δεν θα υπάρχει μόνον dark side of the moon, αλλά ...the whole moon in darkness!).Πάντως ας φανταστούμε: Οσο κοινή και συχνή μας φαίνεται από εδώ μιά έκλειψη σελήνης, πόσο διαφορετικά πρέπει να είναι αν μπορούσαμε για λίγο να βρισκόμασταν πάνω στην επιφάνεια του δορυφόρου μας! Απόλυτο σκοτάδι, και σιωπή, ένας πάμφωτος εντυπωσιακός γαλαξίας από πάνω μας και ένα κρυφτούλι του Ηλιου πίσω από τον Γαλάζιο πλανήτη.
Λίγο πριν μπω και πάλι στο σπίτι εκεί γύρω στα μεσάνυχτα Σαββατόβραδου προς Κυριακή, κοίταξα ένα γύρω στα παράθυρα και στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών που σιγά σιγά έπνιξαν την παλιά μου γειτονιά. Περίμενα να δώ κάποιον-ους να κοιτάνε σαν και μένα τον ουρανό, και ίσως να ανταλλάσαμε και καμιά κουβέντα, μιά καλησπέρα, ... κάτι!!
Ενοιωσα ηλίθια μόνος. Σαν να βρισκόμουνα εγώ και η αετίνα μου μόνοι, να κοιτάμε τον ουρανό σε μιά έρημη ξένη πόλη.
"ανθρωπος" =Το όν που κοιτάει ψηλά (άνω-θεν ορά)
Μόνο που ο άνθρωπος δεν κοιτάει ψηλά πιά, Είναι πιό ενδιαφέροντα γι'αυτόν , τα σκουπίδια της τηλεόρασης και η ψευδής ασφάλεια της πολυκοτοικιακής απομόνωσης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)